Tom, Rozdzial

1      1, I    |         szalała młodzieży,~Alić w okropne uderzono dzwony,~Czytam
2      2, XV   |  nieszczęść Polski, te zaburzenia okropne, te nieszczęścia same stały
3      2, XXI  |      działo. Ach, Wando! widmo to okropne z pamięcią moją się wróciło
4      2, XXII |          smutne przeczucia, widma okropne i przy tym mimowolny i niewyraźny,
5      2, XXV  |      mówił - utworzyło drażliwe i okropne myśli, które wkorzeniając
6      2, XXV  | Melsztyńskiego, a raczej to widmo okropne, którego widok tyle ją był
7      2, XXVII|       ogrodach wilanowskich widmo okropne, jakem wtedy sądziła, a
8      2, XXVII|       tobiem to szczęście winien! Okropne, prawda, miewałem chwile
9      2, XXVII|           przeciągu życia mojego. okropne było to uczucie posępnego,