Tom, Rozdzial

1      1, III  |        łzy wylała nad wczesną i okropną jego śmiercią i co dziwniej
2      1, VII  |         zostawuj z tą myślą tak okropną, żem cię obraził. Przez
3      1, VIII |       rozwagi, nie pomnąc na tę okropną granicę, która dzieli na
4      1, IX   | przyszłość moją widzę teraz jak okropną przed sobą pustynię, a w
5      1, IX   |      nie pojmiesz nigdy, z jaką okropną męką taiłem ją póty, póki
6      2, XV   |          zdało się jej zbrodnią okropną, a nieczułość ojca, który
7      2, XX   |         wziąć łatwo nie za marę okropną, ale za ducha powiewnego.
8      2, XX   |       wychodzim na wojnę. Wojna okropna nas czeka, losy wszystkich
9      2, XXVII|       na wieki żądałem. Myśl ta okropna... zabijająca... że inny,