Tom, Rozdzial

  1      1, I     |           być dziecinną i za słuszną już osobę uchodzić życzyła,
  2      1, I     |     nieszczęściem nie w tych czasach już żyjemy, w których sylfy
  3      1, I     |         Stodoła Somorkowej ze zbożem już spalona, chałupa jej i kilka
  4      1, I     |              zmieszały. Nie wiedząca już sama, co robi, słuchająca
  5      1, I     |        widziała, gdyż wtedy zupełnie już była zemdloną na ręku nieznajomego,
  6      1, I     |          temu, którego imię rada bym już wiedzieć, by znać, komu
  7      1, I     |              wziąwszy ją natychmiast już nie na pocztę, ale z obydwiema
  8      1, II    |            od wyjazdu mego, musiałaś już odebrać, Matko kochana!
  9      1, II    |             co czytelnik w przeszłym już czytał rozdziale i jak pierwszy
 10      1, II    |       słyszeć ciebie mówiącą:~- Otóż już Ludomir znowu wpadł w swoje
 11      1, II    |             było śniadanie. Malwina, już nie blada jak wczora, ale
 12      1, II    |          włosom zewsząd się dobywać.~Już nie powiesz, Matko kochana,
 13      1, II    |            Matko kochana! nie powiem już nigdy, że nie ma szczęścia
 14      1, II    |             przed urodzeniem czarnym już wyrokiem od losu naznaczony,
 15      1, III   |        musiał nastąpić). W podeszłym już będąc wieku, w kilka miesięcy
 16      1, III   |        jesień w Głazowie nadchodzącą już Malwina widziała, gdy jednego
 17      1, III   |          Malwina, choć o ćwierć mili już może, ostatnie posyłając
 18      1, IV    |            Ciocia na piętnasty miała już być w Krzewinie, a tu dwudziesty
 19      1, VI    |             dokładam, że kochać jest już szczęściem, może nawet pierwsze
 20      1, VI    |             późno zaciągnął, ciemnym już mrokiem przyszło do Krzewina
 21      1, VII   |             nie trzeba, jeźli świtać już zaczynało, a Malwina oczu
 22      1, VII   |             była zmrużyła. Nie mając już nadziei zaśnięcia i strudzona
 23      1, VII   |             śpiewać, Ludomir z nadto już pełnym sercem, by rozum
 24      1, VIII  |               o 12 w nocy~Stało się, już wszystko dla mnie się skończyło!
 25      1, VIII  |              raz ujrzałem Malwinę... Już ja jej widzieć, już jej
 26      1, VIII  |       Malwinę... Już ja jej widzieć, już jej słyszeć nigdy nie będę;
 27      1, VIII  |              słyszeć nigdy nie będę; już też szczęście i nadzieje
 28      1, VIII  |              by mnie od niej oderwać już nie potrafiło. Dziś w wieczór
 29      1, VIII  |          trzymał. - Idźmy - rzekła - już późno, obaczemy się jutro. -
 30      1, IX    |          Ludomir Krzewin opuścił, że już go może nigdy nie ujrzy,
 31      1, IX    |            którego czuję, że żadnego już dla mnie prawdziwego szczęścia
 32      1, IX    |           śniadaniu ciotka i siostra już na nią czekały.~ ~
 33      1, X     |      tęsknota jej się pomnożyła. Nic już ją nie bawiło, nic nie zajmowało.
 34      1, X     |              pomnożyła jeszcze i tak już dość smutną jej melancholią.
 35      1, XI    |           moją lubą Wandę. Ale o tym już dawno wiesz, więc od czegoś
 36      1, XI    |       smacznego snu obudził. .~- Oto już Warszawa - zawołał - już
 37      1, XI    |             już Warszawa - zawołał - już światła widać i do rogatek
 38      1, XI    |             do rogatek dojeżdżamy!~- Już Warszawa - powtórzyłam mimowolnie
 39      1, XI    |               15 grudnia, z Warszawy~Już nie wieśniaczka z Głazowa
 40      1, XI    |         znajduję, że żarty nie są mi już do twarzy, więc po prostu
 41      1, XI    |       przyjemną zdała. Księżna W***, już niemłoda, łagodność z powagą
 42      1, XI    |         tłumie imion nawet pań domów już nie pamiętam. Na końcu naszej
 43      1, XI    |          zdaje mi się, żem go gdzieś już widziała. Osobliwie w oczach
 44      1, XI    |             pochlebstwa dziwnie mnie już mieszać i nudzić zaczynały),
 45      1, XI    |              na obchodzenie nie wiem już jakiej uroczystości. Wiesz,
 46      1, XI    |            dobrego serca, nie myśląc już bynajmniej o tym sławnym
 47      1, XI    |          jedyna myśl: - Ludomir mnie już nie kocha, Ludomir inną
 48      1, XI    |              się pytał, czy tańcować już nie chcę, i że nie mógł
 49      1, XI    |           czernią mówiąc, że Malwiny już nie kochasz, tej Malwiny,
 50      1, XI    |      natychmiast - Doryda na księcia już czeka, a ja bez tego nie
 51      1, XI    |         chciała te wymówione słowa i już nie gadać, nie patrzać na
 52      1, XI    |              Po kolacji nie wchodząc już nawet do sali, gdzie tańcowano,
 53      1, XI    |            czas ten list, i tak zbyt już długi, zakończyć. Zbolałe
 54      1, XI    |           grzecznością i szczerością już mi to nawet powiedziała.
 55      1, XI    |        Ludomira to sprawiło. Czy się już kiedy widzieli, czy się
 56      1, XI    |         subretek znajdziemy do woli (już Starościc nasz gotowy konfident);
 57      1, XI    |            nie pojmuje, jak nie jest już przynajmniej generałem.~
 58      1, XI    |              generałem.~Starościanka już konno nie jeździ, co czyni
 59      1, XII   |     Melsztyńskiego i nikt nie wątpił już w Warszawie o miłości jego
 60      1, XII   |            ożenieniu się skończy... "Już też nasz Ludomir ustatkuje
 61      1, XII   |            los Malwiny na przyszłość już był ułożył, gdy ona, daleka
 62      1, XII   |            Dorydzie i w wielu innych już się kochał, i z trwogą pojmowała.
 63      1, XII   |            to podobnym być mogło, że już w nim kiedyś widziała, co
 64      1, XII   |          niech sobie wspomną, com im już raz śmiała powiedzieć, że
 65      1, XII   |      wymawiała sobie ustawnie, że go już nie kocha, jak w Krzewinie
 66      1, XIII  |             rozdarł suknie Dorydy.~- Już też nic tak niezgrabnego
 67      1, XIII  |             i myślał, że oddawszy ją już przecie wyrwać się będzie
 68      1, XIII  |     zwierciadło patrzała; lecz wtedy już nie swoją tylko, ale i twarz
 69      1, XIII  |       Poznała się i Malwina na tym i już szczerze żałując przykrości,.
 70      1, XIII  |              znowu wnieśli okrągły i już tą razą, mimo starań Dorydy
 71      1, XIII  | przeczytawszy Malwina, jakom mówiła, już bardziej jak kiedy będac
 72      1, XIII  |             jeszcze rozegrzała i tak już dość roztrzepaną głowę,
 73      1, XIII  |          żegnać z księżną W*** chcąc już do siebie wrócić. Książę
 74      1, XIV   |     bezpiecznie ominąć je może.~Luty już się skończył, dzień był
 75      1, XIV   |              starych, schorzałych. - Już tu wszystkie twarzyczki
 76      1, XIV   |      narodowych, ażeby z dzieciństwa już nauczyły się lubić to i
 77      1, XIV   | Doświadczyłam tego nawet, gdyż kilka już panien z mojej pensji poszedłszy
 78      1, XIV   |        biednych, dla ubogich.~- Och! już ci ubodzy mnie kością w
 79      1, XIV   |             w gardle stoją, o niczym już innym nie słyszę i wkrótce
 80      1, XIV   |          swoim pokoju opędzić się im już nie będzie można!~- Ale
 81      1, XIV   |       jałmużnę go prosiła. Lecz bądź już jak bądź, Malwina, szczęśliwa
 82      1, XIV   |     gałganków; od godziny wybieram i już to mnie zaczyna nudzić,
 83      1, XIV   |           dała tego dukata, z którym już się więcej nigdy nie obaczyła,
 84      1, XIV   |          obojętność. Żadne zdarzenie już mi bardzo dokuczyć nie może,
 85      1, XIV   |         obiadu nie miewa, doktor, co już do domu na obiad trafić
 86      1, XIV   |        jałmużnę należało, wracać się już chciała, gdy postrzegłszy
 87      1, XIV   |        uczciwie na życie zarabiać; i już kilka lat minęło, jak Dżęga
 88      1, XIV   |           znowu mówić:~- Pełnia trwa już od kilku dni. wieczory jasne
 89      1, XIV   |          więcej o nim nie słyszałem.~Już Dżęga przestał był mówić,
 90      1, XIV   |           widać było, reszta katedry już zmrokiem była okryta. Ludzi
 91      1, XIV   |            wyznaniem zniewolony, nic już tajnego dla niej mieć nie
 92      1, XIV   |          przecie do niej potrafiła i już nie odpowiadając nawet na
 93      1, XIV   |            gdy wróciwszy do kościoła już jej tam nie zastał, długo
 94      2, XV    |  postrzegłszy na zegarze, że godzina już była minęła, w której jeszcze
 95      2, XV    |            się zupełnie, nie wiedząc już, czy się gniewać, czy się
 96      2, XV    |            onegdajsze zapytanie, czy już poumierali jego rodzice,
 97      2, XV    |             nie znajdując niejednemu już odmówił jej ręki. Niebieskie
 98      2, XV    |         ojczyzny. W tak młodym wieku już okryty ranami i sławą, godny
 99      2, XV    |            zobopólnego kochania byli już sobie uczynili, gdy miłość
100      2, XV    |           rękę jej księciu Sanguszce już obiecał i że najdalej za
101      2, XV    |           mogła, byłaby w tej chwili już za nim poszła w te odwieczne
102      2, XV    |           jedynie zajęta, że nic ich już nie rozdzieli w krainie
103      2, XV    |             prowadziły, nieraz zmrok już ziemię okrywał, księżyca
104      2, XV    |         Ciebie, Ojcze kochany, Taida już na tej ziemi nie będzie!
105      2, XV    |          matka jego jak żeby światła już ujrzeć nie chciała, w ustawicznych
106      2, XV    |         mówiąc: ..Boże miłosierdzia, już teraz racz mnie przyjąć
107      2, XV    |           nawet nie utraciło. Martwą już postacią obleczona i w białą
108      2, XV    |              od tego czasu nigdy się już z nim nie rozłączył, imię
109      2, XVI   |          puste i smutne. Nie wiedząc już dobrze, co począć, przywalona
110      2, XVI   |      raptowny jego odjazd z Warszawy już w sercu swoim wybaczała,
111      2, XVII  |           miałem donieść i na któreś już chciwie oczy i uszy otwierał,
112      2, XVII  |             że to puste dziecko czas już miało kochać i nie kochać,
113      2, XVII  |              królu? Wiedz, że ledwom już ten list dokończył, i nieprędko
114      2, XVII  |             pustocie, o której dawno już był zapomniał, przekonaną
115      2, XVII  |            się! Niestety! nie ten to już Ludomir dla jej szczęścia,
116      2, XVII  |          niej się otworzył, w którym już nie jak dawniej z obojętną
117      2, XVII  |        niestety, mimo starań i pracy już nigdy zupełnie wrócić nie
118      2, XVIII |              dlaczego - mówię - tego już szczęścia nie chciała i
119      2, XVIII |           ich powrotu spodziewać się już nie można, szkoda, że przynajmniej
120      2, XVIII |            wybrałeś kolory? czy masz już napis na tarczy? na polskim
121      2, XIX   |          jeszcze bardziej gorejących już najszlachetniejszymi namiętnościami
122      2, XIX   | nieskończonej miał nabyć wartości, a już przez właściwą cenę godnym
123      2, XIX   |          dali, że gonitwy zacząć się już mogą, kotły, trąby i wszystkie
124      2, XIX   |       Ludomir z Melsztyna, zwycięzca już Odrowąża, Paca, Radziwiłła
125      2, XIX   |      mnóstwem rycerzy, nie znajdując już żadnego przeciwnika, książę
126      2, XIX   |               a potem głosem sędziów już miał być ogłoszony zwycięzcą
127      2, XIX   |             boju stanął natychmiast. Już tu nie igrzyska ale walka
128      2, XIX   |        podobnych gonitwach, osądziły już nie księcia Melsztyńskiego,
129      2, XIX   |           jak łańcuch na szyję miała już mu zarzucać, niezręcznością,
130      2, XX    |            napełnić. Malwina, trochę już spokojniejsza, została zdolną
131      2, XX    |              nadzwyczajna mieszkańca już nie tej ziemi wyrażać zdawała
132      2, XX    |             można było, godzina dość już późna, poniedziałek nieszczęśliwy,
133      2, XXI   |             sercu moim nie dla niego już znajduję, obowiązki, co
134      2, XXI   |             i od tej chwili nie wiem już, co sił, ze mną działo.
135      2, XXI   |    Melsztyńskiemu oddawać, gdy serca już mu oddać nie mogła! Ale,
136      2, XXI   |         wiadomość od nich kilka razy już mieliśmy. Niedaleko są od
137      2, XXI   |            utarczkach przednia straż już się kilka razy z nieprzyjacielem
138      2, XXI   |           czasem kosztuje...~Wszyscy już niemal Warszawę opuścili;
139      2, XXII  |              jeszcze Polki tyle razy już się znajdowały, bom i ja
140      2, XXII  |            nie chcę przydłużać i tak już może nadto długiego zboczenia,
141      2, XXII  |              na młodym umyśle Wandy, już o nim nie wspominała; ale
142      2, XXII  |       raptownie wymówionych! "Gdzież już są nasi, jak daleko zaszli,
143      2, XXII  |           jakaś białogłowa, niemłoda już i którą z ubioru brać można
144      2, XXII  |              to, co od księżnej W*** już wiedziała, a to było stwierdzenie
145      2, XXIII |            wojska odbierając nowiny. Już nieprzyjaciel dość daleko
146      2, XXIII |              z pułkiem swoim w kilku już utarczkach chwałą się okrył
147      2, XXIII |            odmładzał. Malwina, jeśli już nie miłością, to jednak
148      2, XXIII |        udawał i który wyprowadziwszy już księcia dość opodal od reszty
149      2, XXIII |      rozeznawać, i mimo tego, że sam już był w głowę ranny (co obwinięcie
150      2, XXIII |      niezmiernie wiele krwi nie miał już siły bronienia im się dłużej
151      2, XXIII |               co zostali, nic widząc już nieprzyjaciela i bojąc się,
152      2, XXIII |       wątpiąc, że księcia pułkownika już przy naszym wojsku znajdą.
153      2, XXIII |         którego w pierwszym momencie już bez życia rozumieli. Lecz
154      2, XXIII |           nieustannego mdlenia. Duży już był dzień, gdy książę do
155      2, XXIII |       Mohilewem.''~Czytelnik, znając już trochę sposób myślenia i
156      2, XXIV  |            niemal to wszystko, cośmy już w piśmie majora B*** czytali
157      2, XXIV  |      wiedzieć może. Pułkownik, który już o kilka mil był wymaszerował,
158      2, XXIV  |           być ogłoszonym i że rozejm już stanął, uciechą najprawdziwszą
159      2, XXIV  |          dziecinnej przyjaźni miłość już jej sercem kierowała.~Malwina
160      2, XXV   |         myśli, lecz po obiedzie, gdy już siadać mieli, z łatwą wymówką
161      2, XXV   |            które od wschodu dostrzec już można było, oczy Malwiny
162      2, XXV   |             szczęściem i w tym nawet już życiu Bóg ją był obdarzył,
163      2, XXV   |          drzew wyższych, zbyt byłoby już ciemno, gdyby księżyc łagodnym
164      2, XXV   |           życia czas ulatując zabrał już z sobą! Takim bywa los powszechny,
165      2, XXV   |               abym mógł wierzyć, żeś już cierni jego doznała.~Te
166      2, XXV   |             zdawało się Malwinie, że już gdzieś słyszała), przerwały
167      2, XXV   |          ciebie zajmować może. Drugą już jesteś osobą, którą widzę,
168      2, XXV   |             wątpić nie mogę, żem cię już gdzieś widziała. Chciej
169      2, XXV   |            wątpię, bym ci kiedy mógł już być znajomym. Na wielkim,
170      2, XXV   |             dnie pędząc sądziłem, że już do śmierci nic ich jednostajności
171      2, XXV   |          nieprędko zajść mogłem; noc już była zupełna, gdym się z
172      2, XXV   |              rannego, rozumiałem, że już martwe tylko zwłoki w ręku
173      2, XXV   |              i gdy słabość dozwoliła już mu wychodzić, tam go nieraz
174      2, XXV   |      ojcowska twoja przyjaźń, której już tyle mam dowodów, zaręcza
175      2, XXV   |             wpędziły na ostatek mnie już nie w melancholią, ale w
176      2, XXV   |           pory mi się wydarzyło, gdy już nie mnie jednego tyczy się,
177      2, XXV   |             mi zasłabł, że nie mogąc już do poczty dojechać do tutejszego
178      2, XXV   |             do mego chorego.~Malwina już prawie przekonana, że ów
179      2, XXV   |             nie był znajomym, niecił już w jej duszy przychylności
180      2, XXV   |          litości uczucia. Dla późnej już pory do folwarku iść nie
181      2, XXV   |             się do rycerza, lecz gdy już do niego dojść miała, pożar
182      2, XXV   |      spojrzeć na tę anielską postać, już była znikła i na jej miejscu
183      2, XXVI  | najleniwszych nawet ze społeczeństwa już przy śniadaniu zastała i
184      2, XXVI  |            zdawał się obchodzić.~Gdy już blisko byli folwarku, Malwina,
185      2, XXVI  |            którego życie zdawało się już opuszczać i na którego twarzy (
186      2, XXVI  |         twarzy (choć cieniem śmierci już okrytej) książę Melsztyński
187      2, XXVI  |         wymówić.~- No mówże, a kończ już prędzej - rzekli razem Zdzisław
188      2, XXVI  |           który, zlękniony, jak mógł już najkrócej, starał się dokończyć
189      2, XXVI  |              Melsztyński - do rzeczy już dojdź i nic zatrzymuj nas
190      2, XXVI  |              ale kapitan nasz, który już był ozdrowiał. nie uważał
191      2, XXVI  |              na drugich i nie dbając już o Ludomirka rozkazał, by
192      2, XXVI  |         dzisiejszego ranku nic a nic już nigdy o moim nie słyszałem
193      2, XXVI  |            sercu i duszy; ale życząc już najbardziej zedrzeć zasłonę,
194      2, XXVI  |             okrywała tę tajemnicę:~- Już przyrzekam ci wszelkie przebaczenie,
195      2, XXVI  |           nadzieją, że ich na zawsze już utrzymam; alić jednego dnia
196      2, XXVI  |          Cyganów wykradziony, daleko już od nas był uwiezionym. Łatwo
197      2, XXVI  |            dziecka godziny spokojnej już nie znała!~- Ach! darujem,
198      2, XXVI  |      Ludomira (bo Płomieńczyka odtąd już zawsze Ludomirem, a brata
199      2, XXVI  |          sprawiedliwie i bez własnej już nagany teraz czynić by mógł
200      2, XXVII |            powinny, znacznie go była już polepszyła. W samotnych
201      2, XXVII |             walki nieustanne - jakem już powiedziała, miotały umysłem
202      2, XXVII |           kres miłości:~- Ach, nadto już ją kocham - rzekł w uniesieniu -
203      2, XXVII |          wszystko zwyciężyć powinna?~Już bliższy domu, okna pokojów
204      2, XXVII |           bym ją ujrzał raz jeszcze, już i w waszej nawet mocy nie
205      2, XXVII |      samotnym. Malwino! nadto ciebie już kocham, abyś dla mnie zmienną,
206      2, XXVII |                 zawołał - i życie mi już teraz odebrać możecie, doznałem
207      2, XXVII |            nimi ujrzeć na jej twarzy już można było. Ale~Ludomir,
208      2, XXVII |            znikło na świecie i teraz już nie jest w mocy mojej, nawet
209      2, XXVII |             jest w mocy mojej, nawet już i nie w twojej, bym ciebie
210      2, XXVII |          jeden na świecie i od dawna już go posiadasz. Ale przyjmij
211      2, XXVII |           która bez Ludomira żadnego już nie mogłaby doznać szczęścia!~
212      2, XXVII |             Melsztyńskiego kochać mi już nie było podobno. Jednak
213      2, XXVII |        wiecznego nieszczęścia wyrzec już miałam, gdy naówczas w ogrodach
214      2, XXVII |              ogrodach wilanowskich - już miałem usłyszeć przyrzeczenie
215      2, XXVII |            się przekonanym, że nigdy już moją nie będziesz, obłąkany
216      2, XXVII |             zdarzeń moich od dobrego już słyszałaś Ezechiela. Dłużej
217      2, XXVIII|         rozmowie Ludomir, nie mający już bynajmniej chęci do tajnego,
218      2, XXVIII|         wielką radością, choć drżącą już ręką, w kilka lat potem
219      2, XXVIII|              Marcin kredencerz nigdy już Krzewina nie porzucili.
220      2, XXVIII|            gdzie pierwszych ról grać już nic mogła, a nie umiejąca
221      2, XXVIII|       codzienną własnością i kilkoro już dzieci szczęście jej pomnażało,
222      2, XXVIII|         powiedziała.~To słowo, które już dwa razy losu jego było