Tom, Rozdzial

  1      1, I     |             A świeżość twarzy blask jego zgasiła.~Dzień cały Halkę
  2      1, I     |        wyniósł jak najprędzej, a za jego przykładem i pomocą wkrótce
  3      1, I     |            zamku zaprosić i o ranie jego mieć staranie.~Chłopom,
  4      1, III   |           nie szkodzi, że raz będąc jego żoną do niego się przyzwyczai
  5      1, III   |        wylała nad wczesną i okropną jego śmiercią i co dziwniej zdawać
  6      1, IV    |            niewinnie zapytała się o jego familią i o rodziców, gdzie
  7      1, V     |           powinno, że się opisaniem jego dłużej nieco zabawię.~Malwina
  8      1, V     |          pobłażając nawet skrytości jego w wyjawieniu nazwiska.~-
  9      1, V     |            i przynajmniej póki ręka jego zupełnie się nie zgoi, okrucieństwem
 10      1, V     |           zaczęła używać z rozkoszą jego ze wszech miar przyjemnego
 11      1, V     |           obficie dodawała na chorą jego rękę, z wdzięcznością przyjmował,
 12      1, V     |     przysłuchiwał się czasem długim jego opowiadaniom, od których
 13      1, VI    |           samym myśli, dusza, serce jego są zajęte. Żadna godzina
 14      1, VI    |         dochodzili do batu, i na te jego słowa Malwina mimowolnie
 15      1, VII   |         wieczór do siebie, te słowa jego: "niech ta łąka przynajmniej
 16      1, VII   |             trwogą dostrzegała, ile jego pamięć głęboko w jej sercu
 17      1, VII   |       Ludomira postrzegła wyryty na jego twarzy takowy wyraz żalu
 18      1, VII   |           między innymi uczuciami z jego raptownym zjawieniem mignął
 19      1, IX    |        Ludomira, uczciwość postępku jego w oderwaniu się od niej
 20      1, IX    |       jeszcze przeczytała te tkliwe jego wyrazy i do tych słów dochodząc: "
 21      1, IX    |            nikt prócz niej nie znał jego uczucia, nie cierpiał z
 22      1, IX    |             uczucia, nie cierpiał z jego cierpień, nic tęsknił po
 23      1, IX    |            cierpień, nic tęsknił po jego odjeździe ani wiedział tego
 24      1, IX    |             przykry na obejście się jego, a Malwina i cienia się
 25      1, X     |             odwdzięczać mu starania jego podczas pożaru i ratowania
 26      1, X     |            mogąc więc z pewnością o jego postępkach sądzić, najlepiej
 27      1, XI    |        Szlachetność i powaga postać jego znaczącą czyniły, wstęgi
 28      1, XI    |            księżnej W*** stanął. Po jego mowie łatwo było poznać,
 29      1, XI    |              nikt się nie kocha bez jego wiedzy, niczyje święto nie
 30      1, XI    |            odpowiedział na to dziad jego. - Być to może - rzekła
 31      1, XI    |            najdrobniejszą ze strony jego uwagą.~Moja Wando, te słowa
 32      1, XI    |             w więzach Dorydy, co na jego zwykłą niestałość wielkim
 33      1, XI    |             że Doryda, o wszystkich jego krokach dobrze uwiadomiona,
 34      1, XI    |             gniewu, któren fałszywe jego postępki wlać by były powinne
 35      1, XI    |         pomyślał. Tylem nareszcie z jego mowy usłyszała, że powtórnie
 36      1, XI    |       zapominać i powszechną radość jego przybyciem wzbudzoną, i
 37      1, XI    |              W tym tłumie spotkałam jego spojrzenie, to spojrzenie
 38      1, XI    |       Smutnie zamilkł, a ja, widząc jego zmartwienie, odkupić bym
 39      1, XI    |          pojmuję nic z tego, co się jego losu, jego postępków tycze!
 40      1, XI    |             tego, co się jego losu, jego postępków tycze! Ale pamiętam,
 41      1, XI    |      nieszczęście" - są słowa listu jego, które mam i teraz przed
 42      1, XII   |           już w Warszawie o miłości jego ku Malwinie. Młode kobiety
 43      1, XII   |             kobiety cieszyły się tą jego nową miłością widząc w tym
 44      1, XII   |             Melsztyńskiemu bytności jego w Krzewinie i szukała sama
 45      1, XII   |      pobłażaniem tajemne i osobliwe jego względem niej postępki,
 46      1, XII   |         mnie przekłada, ale zajęcia jego uprzejmością tylko odwdzięczam;
 47      1, XII   |  Melsztyńskiego i które dni i życie jego zdają się napełniać, może
 48      1, XII   |             duszę przenikał. Wesoła jego postać, żywe spojrzenie
 49      1, XII   |           się, choć ich nie znałam, jego zmartwieniami? Teraz go
 50      1, XII   |           strasznie zajętego; ale z jego strony to nie miłość, możesz
 51      1, XIII  |             wzywać. Malwina, widząc jego zmieszanie, natychmiast
 52      1, XIII  |        religia, obyczaje były celem jego żartów i gdy po kolacji,
 53      1, XIV   |      przejęta jedynie dobrym sercem jego, tysiączne swoje życzenia
 54      1, XIV   |           szczere i tkliwe opisanie jego dobroci usłyszeć mogła,
 55      1, XIV   |             Ludomira poznała. Wzrok jego najtkliwszą pałał miłością,
 56      1, XIV   |        umyśle świeża pamięć dobroci jego, pochwały głosem wdzięczności
 57      2, XV    |          przewidywała z uniesieniem jego radość i rozrzewnienie,
 58      2, XV    |             zmienności w postępkach jego względem niej wymówić sama
 59      2, XV    |             wiecznym tu wczorajszym jego czekaniem i on też dziś
 60      2, XV    |         smutniejszym wyrazem, niż z jego ułożenia wypada, uciekł
 61      2, XV    |       zapytanie, czy już poumierali jego rodzice, odpowiedzieć. Przy
 62      2, XV    |         wzmiankę o nim usłyszała.~- Jego to niepojętej odwadze -
 63      2, XV    |          waleczność Ludomira, cnoty jego i poświęcanie się dla dobra
 64      2, XV    |             doszła nareście. Gniewu jego naówczas opisać bym ci nie
 65      2, XV    |     najdalej za tydzień będzie żoną jego lub wiecznie w klasztorze
 66      2, XV    |           przebłagania ojca (znając jego nieprzełamaną wolę) zdawało
 67      2, XV    |         własne, tak opanowały duszę jego, iż moc ciała wydołać im
 68      2, XV    |            wszelkich do reszty stan jego niebezpiecznym wkrótce uczynił.
 69      2, XV    |            napisem położyła: "Życie jego całe było poświęcone ojczyźnie,
 70      2, XV    |            codziennym chodzeniem do jego grobu. Codziennie błędne
 71      2, XV    |        opiekę Twoję, a wtedy zwłoki jego matki spoczną spokojnie
 72      2, XV    |             przebacz nieszczęśliwej jego matce i racz wspomnieć ją
 73      2, XV    |      dziecko światło ujrzało, matka jego jak żeby światła już ujrzeć
 74      2, XV    |          najtkliwszą boleścią serce jego napełniając, pychę nawet
 75      2, XV    |             najpyszniejszy okrył za jego rozkazem zwłoki Taidy i
 76      2, XV    |        starań, zatrudnień i miłości jego. Wrócił z tym dziecięciem
 77      2, XVI   |            litość, nagły zaś wyjazd jego z Warszawy w smutne jakieś
 78      2, XVI   |          obwiniony, Malwina pisanie jego poznała. Podobno można jej
 79      2, XVI   |           To był świstek listu ręką jego pisany i nie dokończony;
 80      2, XVI   |     tajemnicy, którą różne postępki jego były okryte. Co do osobistych
 81      2, XVI   |          sobie, iż wśród zwyczajnej jego wesołości nieraz cień smutku
 82      2, XVI   |          bolesny postrzegła była na jego twarzy, smutną także tęsknosć
 83      2, XVI   |             czułego rozrzewnienia w jego oczach, w jego głosie, w
 84      2, XVI   |      rozrzewnienia w jego oczach, w jego głosie, w całej jego twarzy
 85      2, XVI   |              w jego głosie, w całej jego twarzy tak głęboko był wyryty,
 86      2, XVI   |         wspominać, któremu raptowny jego odjazd z Warszawy już w
 87      2, XVI   |        podarował.~- Dziś rano sługa jego przychodził - mówiła - szukając
 88      2, XVI   |          sługa mówił dziadulowi, że jego pan w nocy zachorował, że
 89      2, XVI   |      służącego dokładniej jeszcze o jego dowiedziała się słabości.
 90      2, XVI   |          staraniem przez długie dni jego choroby posyłała do Dżęgi
 91      2, XVI   |           do Dżęgi dowiadywać się o jego zdrowie i czyli żyje jeszcze,
 92      2, XVI   |           jeszcze, gdyż życie nawet jego przez czas długi było w
 93      2, XVII  |     pilniejszego jak udzielić treść jego Dorydzie, by z nią naradzić
 94      2, XVII  |             oczach;~jednak płochość jego i zmienność względem kobiet
 95      2, XVII  |             się myliła) o zajęciach jego kiedyś dla Floryny jak o
 96      2, XVII  |      przekonaną zostawała, iż celem jego teraźniejszej podróży było
 97      2, XVII  |   nieszczęśliwą i tym samym bytność jego w Jeziorowie sądziła dziełem
 98      2, XVII  |    przekonywając Malwinę o lekkości jego, zrazu zasmuciwszy ją trochę,
 99      2, XVIII |  Melsztyńskiego; boleśnie cierpiała jego zajęcia do Dorydy w czasie
100      2, XVIII |       Warszawy, a teraz wiadomość o jego intrydze z Floryną ulgą
101      2, XVIII |   najdrobniejsze były celem jedynym jego zatrudnień.~Na jednym posiedzeniu,
102      2, XVIII |          okazywali radość projektem jego wzbudzoną i Malwina widząc,
103      2, XVIII |        Malwiny prosić, aby napis do jego tarczy wybrała, odważył
104      2, XIX   |       topoli wieńce laurowe męstwem jego zdobyte u nóg piękności
105      2, XIX   |            turnieju i najcelniejsza jego ozdoba. Szlachetność i zapał
106      2, XIX   |             Szlachetność i zapał na jego wyryte twarzy nadzwyczajny
107      2, XIX   |             rycerskie zdobiły każde jego ruszenie, złoty orzeł unoszący
108      2, XIX   |             głębiej miłość własna w jego sercu wyryły. Ale przyznać
109      2, XIX   |         ciskane, nie drasnęły nawet jego tarczy, a kopie ich wstrząsnąć
110      2, XIX   |         pióra hełm okrywały, tarcza jego krepą była osłoniona i na
111      2, XIX   |            ramię obwijała, w stroju jego jedyną była ozdobą.~Ułożenie
112      2, XIX   |   szlachetne i coś smutnego w całej jego postaci (co może kolor zbroi
113      2, XIX   |       rycerz o czarnej zbroi ofiarą jego zręczności i męstwa stanie
114      2, XIX   |          bić się będzie. Przeciwnik jego zebrał rękawicę, przyjął
115      2, XIX   |         Ludomira i natychmiast oręż jego i bukiet z róż u nóg Malwiny
116      2, XIX   |              co otrzymał chwałę być jego zwycięzcą, natychmiast kazał
117      2, XIX   |           oddania zasłużonego hołdu jego zręczności i męstwu. O niczym
118      2, XIX   |        czyniono. Niejeden rycerz na jego miejscu rad by się był znajdował,
119      2, XIX   |            znajdował, niejedna dama jego damą stać by się była chciała.
120      2, XIX   |            mimowolnie zajmowała się jego sławą, ścigała każdy jego
121      2, XIX   |           jego sławą, ścigała każdy jego obrót, oczu z niego nie
122      2, XIX   | Melsztyńskiego ranił rycerza i krew jego prysnęła, serce Malwiny
123      2, XIX   |        rycerza, które z głębi duszy jego pochodzić zdawało się i
124      2, XX    |         jestestwa, od którego życie jego naówczas zawisłe było. Ale
125      2, XX    |             na tysiączne powtórzone jego prośby, że Malwiny ani na
126      2, XXI   |            Ludomira, trwoga o życie jego, które tylekrotnie narażone
127      2, XXI   |       chciałam dogadzając życzeniom jego, choć czułam tym dogadzaniem
128      2, XXII  |           sprawiła niżeli wszystkie jego dary.~Te dobroczynne zatrudnienia
129      2, XXII  |          mości i udać się w łaskawą jego protekcją.~Zdzisław to usłyszawszy
130      2, XXIII |           mając serce dla niego, za jego życie, za jego szczęście
131      2, XXIII |            niego, za jego życie, za jego szczęście szczerze niebu
132      2, XXIII |      postrze-gła trwogę i boleść na jego twarzy. Zbladł i gdy~Malwina
133      2, XXIII |    uprzedzić i zmartwić czułe serce jego fałszywą jaką relacją.~Ale
134      2, XXIII |          spokojności. Pierwsza myśl jego była o walecznego swego
135      2, XXIII |        słuchać chciał, co o śmierci jego upewniali ułani, i rozesłał
136      2, XXIV  |          nim, były nadaremne; ciała jego nawet nie znaleziono tam,
137      2, XXIV  |             samej istocie, w drugim jego szwadronie od dnia potyczki
138      2, XXIV  |            radością, w której serce jego opływało myśląc, że wkrótce
139      2, XXIV  |            była swoje zezwolenie na jego przyjazd do Krzewina: przewidywała
140      2, XXIV  |         kocha, trzeba drżeć o życie jego w oddaleniu i niepewności,
141      2, XXV   |           olszyn i grabów promienie jego srebrne igrać się zdawały
142      2, XXV   |             wierzyć, żeś już cierni jego doznała.~Te słowa miłym
143      2, XXV   |     promieniu księżyca padającym na jego sędziwą twarz, siwą brodę,
144      2, XXV   |           go pustelnikiem i łagodną jego mową zachęcona ośmieliła
145      2, XXV   |      niestety, boję się, że (podług jego życzeń) wkrótce zwłoki mego
146      2, XXV   |          jakąś przychylność w sercu jego była wzbudziła. Na obalonym
147      2, XXV   |             oficjała na zastąpienie jego mnie wyznaczono. W naszym
148      2, XXV   |        goniącego pęd potoku, co pod jego nogami w głębokiej leciał
149      2, XXV   |          nawet mimowolnie w o-czach jego się malował. Przywiązawszy
150      2, XXV   |            którą codziennie w sercu jego postrzegałem, żywo żądałem
151      2, XXV   | postrzegałem, żywo żądałem przyczyn jego zmartwień i szczegółów wszelkich
152      2, XXV   |          szczegółów wszelkich życia jego tyczących się dowiedzieć.~-
153      2, XXV   |    zniewolił; rozrzewniał mnie stan jego opuszczony i przymioty jego (
154      2, XXV   |         jego opuszczony i przymioty jego (które w dziennym pożyciu
155      2, XXV   |          rannym najusilniej powrotu jego żądała. Umyśliłem aż na
156      2, XXV   |             mi zalecił, a że zwłoki jego tu pod tym kamieniem, któren
157      2, XXV   |   oświadczyła starcowi, ile powieść jego wzbudziła w niej zajęcia,
158      2, XXVI  |        rzekli razem Zdzisław i wnuk jego, zniecierpliwieni długim
159      2, XXVI  |        aniołek zaczął się z długimi jego wąsami bawić uśmiechając
160      2, XXVI  |            takoż zowią, ujrzałem na jego ramieniu takuteńki znak
161      2, XXVI  |            pobredził, i usłuchajcie jego prośby. Dopytujcie się,
162      2, XXVI  |            umierać.~Zdzisław i wnuk jego jeszcze z zadziwienia nie
163      2, XXVI  |            w świecie mógłby miejsce jego kochanego Ludomira zabierać.
164      2, XXVI  |            przeciwne mieszały się w jego sercu i duszy; ale życząc
165      2, XXVI  |           szczegółami śmierci córki jego, Taidy, które bez wątpienia
166      2, XXVI  |            dziecko swoje ojcowskiej jego zalecała opiece, pisany
167      2, XXVI  |       zapędzić. Nieszczęściem, brat jego naówczas był trochę słaby
168      2, XXVI  |          się dowiesz, że drugi wnuk jego zginął. Otóż to moja wina,
169      2, XXVI  |             płomieńczyka (którem na jego ramieniu wraz z Dżęgą ujrzała),
170      2, XXVI  |          nade wszystko podobieństwo jego to niepojęte z księciem
171      2, XXVI  |           zawsze Ludomirem, a brata jego księciem Melsztyńskim zwać
172      2, XXVI  |            życie był winien i dusza jego szlachetna, w pierwszym
173      2, XXVI  |            bojąc się, aby zjawienie jego nie było przeszkodą i do
174      2, XXVI  |             i malował mu przyszłość jego bez porównania czarniejszą,
175      2, XXVI  |        wchodzić w szczegóły zdarzeń jego się tyczących, gdy z dziadem
176      2, XXVI  |             Zdzisława lub którego z jego wnuków i spokojniejszą będąc
177      2, XXVII |          umysłem Ludomira i zbolałe jego burzyły serce. Nareście
178      2, XXVII |    szczęśliwych chwil w całym życia jego przeciągu. Rano ze świtem,
179      2, XXVII |       nieograniczoną, którą w sercu jego była wzbudziła, jak wzajemności
180      2, XXVII |       niebawnie rozumiał, że zwłoki jego przynajmniej spoczywać będą -
181      2, XXVII |           Wysiadłszy na ląd i myśli jego, i uczucia wzięły inny poniekąd
182      2, XXVII |             rozkoszą napawały serce jego, gdzie pierwszy raz ukochał,
183      2, XXVII |             tylko i Malwina w sercu jego zostały.~Miłość i Malwina -
184      2, XXVII |     utrapień... Leci Ludomir, serce jego bijąc gwałtownie zdaje się
185      2, XXVII |             zdawała się przez wzrok jego do niej się przedzierać;
186      2, XXVII |        nowość, a może przeszkody, w jego sercu dla mnie były wznieciły,
187      2, XXVII |            duszy dzieliła wszystkie jego uczucia.~Gdy odmęt radości
188      2, XXVII |             go przed nią nie było w jego mocy i jak dlatego przysięgę
189      2, XXVIII|             Ludomir Malwinę, a brat jego Wandę do świętych zaprowadziwszy
190      2, XXVIII|           kłótnia z okazji miłostek jego do tejże Florynki wyniknęła.
191      2, XXVIII|        zaraz z początku przyjmowała jego oświadczenia, w myślach
192      2, XXVIII|       wrażenia?", chcąc tym bytność jego w Krzewinie i wyznanie,
193      2, XXVIII|          niejedne niedoskonałości w jego postępkach postrzegała;
194      2, XXVIII|      przynajmniej łatwo zaspokojoną jego tłumaczeniami została.~Obydwa
195      2, XXVIII|            ona otaczała dziecinność jego opuszczoną.~Wierny Ezechiel,
196      2, XXVIII|         bajaniach utrzymywał, że to jego węgorze sprawiły, że nareście
197      2, XXVIII|          owa biała nie byłaby się w jego sieć wplątała i kochany
198      2, XXVIII|             tkliwej Malwiny zabiegi jego były przyjmowane. Rozgniewany
199      2, XXVIII|       oświadczenia majora. Miłostki jego biorąc za miłość, jakowej
200      2, XXVIII|  spojrzawszy na męża spostrzegła na jego twarzy wyraz smutku. Pierwszy
201      2, XXVIII|             się, że takowy wyraz na jego postrzegła twarzy; tym bardziej
202      2, XXVIII|             które już dwa razy losu jego było wyrokiem, trzeci raz
203      2, XXVIII|           na zawsze moc miało serce jego zupełnie uspokoić napełniając