Tom, Rozdzial

1      1, XI  |        przysłowie mówić: - nasz Starościc wścibski trochę wprawdzie,
2      1, XI  | najlepszy w świecie człowiek. - Starościc tedy (bo i ja go tak nazywać
3      1, XI  |      ona najlepiej uwiadomiona. Starościc, który nie traci nigdy sposobności
4      1, XI  |     wieńczyć mogą - odezwał się Starościc.~- A my tymczasem jechać
5      1, XI  |       obcym było Dorydzie. Wtem Starościc się do niego przysunął,
6      1, XI  |       pani S*** - rzekł do mnie Starościc - młodego księcia Melsztyńskiego,
7      1, XI  |         znajdziemy do woli (już Starościc nasz gotowy konfident);
8      1, XIII|    każdego uczynić. Po herbacie Starościc siadł do klawikordu i gdy