Tom, Rozdzial

  1   DoMo        |              ma ona innej zalety nad tę, że w ojczystym języku pierwszym
  2   DoMo        |            ciekawość; przebiegającym te kart kilka przypomni, że
  3      1, I     |            zgasiła.~Dzień cały Halkę te kwiaty zdobiły~I każdy pasterz
  4      1, I     |             lepiej wyraził niż słowa~Tę czułość, którą dały jej
  5      1, I     |        przewidywała.~Ledwo skończyła te wszystkie środki ostrożności
  6      1, I     |       Marcina, który wiele rzeczy za te o zdrowie swoje mało dbanie
  7      1, I     |          działać trzeba, gdy jeszcze te słowa: "Ach, moja wnuczka,
  8      1, I     |     opiekunce!~Widok dziecka, a może te słowa i sposób, którym były
  9      1, I     |             chciała dołożyć Malwina. Te słowa, z ust ulatując, wyprzedziły
 10      1, I     |              najszczęśliwszą w życiu tę będę rachował godzinę, w
 11      1, I     |              skrwawiony rękaw odkrył tę tajemnicę. Tak ważnym przyczynom
 12      1, II    |       podróży uspokoić może potrafią tę głęboką melancholią serca
 13      1, II    |       ustatkuje!~Żeby tedy więcej na te nie zasługiwać zarzuty,
 14      1, III   |             i chęć zatrudnienia się. Te dwa przymioty broniące ją
 15      1, III   |         obmierzłą zaprawia goryczą), te dwa, mówię, przymioty uczyniły
 16      1, III   |             jak i imię, przypominały te młodociane dziewice, które
 17      1, III   |              czarne oczy wlepiwszy w tę stronę póty na ciemny, zarosły
 18      1, IV    |            są; gdzie zamieszkani? Na te słowa twarz Ludomira zmieniła
 19      1, V     |     różniącym się charakterom. Miała tę łagodność niewieścią tak
 20      1, V     |           się byłyby jej wadami. Ale te może przebaczonymi jej zostaną,
 21      1, V     |           tłumaczyła tego), że gdyby te lilie w palących znajdowały
 22      1, VI    |        uszczęśliwiać i przyozdabiać. Te małe codzienne starania,
 23      1, VI    |         jeszcze kwiatów. Na kamieniu te słowa były wyryte:~Przyjaźń
 24      1, VI    |          rozkazałam podwieczorek.~Na te słowa Wandy Malwina natychmiast
 25      1, VI    |              się na gromady siadło w te baciki i przy odgłosie muzyki
 26      1, VI    |             dochodzili do batu, i na te jego słowa Malwina mimowolnie
 27      1, VII   |       Wróciwszy w wieczór do siebie, te słowa jego: "niech ta łąka
 28      1, VII   |           przytomności Ludomira, ale te kilka słów wyrzeczonych
 29      1, VII   |             się z nią nie znajdował. Te wszystkie rozwagi gdy Malwina
 30      1, VII   |             na nie zasługiwać mogły!~Tę krótką wymówiwszy modlitwę
 31      1, VII   |        Malwina, zadumana, patrząc na tę piękną krainę, w zamyśleniu
 32      1, VII   |              pograwszy czas niejaki, te słowa, które uczuciom jej
 33      1, VII   |   najbardziej wytrwać bym nie mogła.~Te kilka słów wymówiwszy, zapłoniona
 34      1, VII   |           daleka usłyszeli, przerwał tę rozmowę. Malwina z pośpiechem
 35      1, VIII  |     wszelkiej rozwagi, nie pomnąc na tę okropną granicę, która dzieli
 36      1, VIII  |           ostatni raz w oczach moich tę tak lubą porzucało krainę
 37      1, VIII  |               czemuż trzeba było, by te zapytania czyniła właśnie
 38      1, IX    |            żeśmy się kiedy widzieli.~Te są ostatnie słowa, które
 39      1, IX    |              raz jeszcze przeczytała te tkliwe jego wyrazy i do
 40      1, IX    |       pomyślała - upewniają mnie, że te słowa są prawdziwe. Ludomirze?
 41      1, IX    |          tylko do Ludomira ściągało.~Te wszystkie przyczyny zebrane
 42      1, X     |         tylko był awanturnikiem.~Ale te ostatnie słowo boleśnie
 43      1, X     |              jak najmniej rozmawiać.~Te słowa ciotce mowę zamknęły
 44      1, X     |             siostry pomocy, także na tę podróż silnie ją namawiała.~
 45      1, XI    |           mnie jest rzeczą wypełniać tę obietnicę. Od tego zaczynam,
 46      1, XI    |             mnie siedziała, poznałam tę samą damę, którąm wjeżdżając
 47      1, XI    |           przyrównał. Szczęściem (bo te wszystkie pochlebstwa dziwnie
 48      1, XI    |        śpieszył z powrotem swoim. Na te słowa Doryda bardziej niż
 49      1, XI    |            Wyjechałyśmy, i w karecie tę samą ciągnąc rozmowę:~-
 50      1, XI    |              jego uwagą.~Moja Wando, te słowa księżnej W*** dobrze
 51      1, XI    |            mi dodał wlewając w serce tę radość, jakiej zawsze doznaję,
 52      1, XI    |           jakiś u drzwi się zrobił i te słowa: "Otóż on jest, obietnicy
 53      1, XI    |            odzyskała, byłam w stanie te wszystkie uczynić uwagi.
 54      1, XI    |             był otrzymać odpowiedzi. Te słowa przecież mnie z osłupienia
 55      1, XI    |         myślę teraz tańcować.~Ledwom te słowa była wymówiła, major
 56      1, XI    |        wyrytym na mojej twarzy, gdym te słowa wymówiła, bom skutek
 57      1, XI    |             odkupić bym była chciała te wymówione słowa i już nie
 58      1, XI    |       ponieważ spodziewam się, że na tę karę nie zasłużysz i że
 59      1, XI    |      wesołości, a do dobroci łączyły tę pychę i szlachetność niewieścią,
 60      1, XI    |              balu, na gorąco złożyła tę nagłą zmianę, ale mnie coś
 61      1, XII   |               starsze, osobliwie zaś te, których przyjaźń albo krew
 62      1, XII   |        szczęścia zawiera w sobie?... Te lata młodości, które przyjemność
 63      1, XII   |         Wando, może ten wielki świat te wszystkie dostatki, to powszechne
 64      1, XII   |              to powszechne kochanie, te szczęścia, zabawy, którymi
 65      1, XII   |       wzbudzają.~Łaj mnie, Wando, za te dziwactwa, za te zbyt osobliwe
 66      1, XII   |           Wando, za te dziwactwa, za te zbyt osobliwe może uczucia?
 67      1, XII   |         przecięcia węzła, który całą tę tajemnicę utrzymywał, zajmowała
 68      1, XIII  |              z nitką przynieś, żebym tę oberwaną suknię zaszyć mogła,
 69      1, XIII  |           mogły, a co gorzej, że gdy tę nieszczęśliwą igłę przyniósł
 70      1, XIII  |              nic mi się nie wiedzie!~Te "nikt" znaczyło Malwinę,
 71      1, XIII  |              nikt" znaczyło Malwinę, te "nic mi się nie wiedzie",
 72      1, XIII  |           najwięcej było obojętnych, te, co następują, były nieco
 73      1, XIII  |           idąc poruszeniem, napisała te słowa:~Czy przeszłe lato,
 74      1, XIII  |         rozdawając wszystkie kartki, tę z innymi Ludomirowi podała.
 75      1, XIII  |              ulice i przedmieścia, i te zebrane jałmużny są potem
 76      1, XIII  |          głowę, dalej zaczął ciągnąć te lekkomyślne rozumowania
 77      1, XIII  |           tak krótkim czasie zamieni te szlachetne zajęcia w tę
 78      1, XIII  |              te szlachetne zajęcia w tę zimnodrwiącą i wszystkie
 79      1, XIV   |            jak i ja myślała i czując tę jakąś niewyrozumiałą i tym
 80      1, XIV   |              się szczęśliwie.~Kwesty te w mniejszym obrębie były
 81      1, XIV   |             towarzyszyć; lecz jeżeli te drobne szczegóły, które
 82      1, XIV   |            ładnym gronie i wszystkie te dziewczynki mniej więcej
 83      1, XIV   |             jałmużnę dla ubogich (na te słowa dzieci oczy wytrzeszczyły
 84      1, XIV   |           się niesłychanie mówiąc:~- Te biedne dzieci, co mamów
 85      1, XIV   |      najczulszym wzrokiem patrząc na te dzieci:~- Nie rozumiem -
 86      1, XIV   |         świecie milszym być może jak te młode, niczym jeszcze nie
 87      1, XIV   |           rodaczki wychowywać niżeli te cudzoziemki, które najczęściej
 88      1, XIV   |               dołożył kamerdyner.~Na te słowa pan okulary zdjął,
 89      1, XIV   |     społeczeństwie się nie rozeszło. Te wszystkie szczegóły stanęły
 90      1, XIV   |           miał minę.~Malwina, widząc tę rozstrojoną gitarę, pomyślała
 91      1, XIV   |               Moje dziecko, przyjmij te kwiaty, które na moim oknie
 92      1, XIV   |   tysiącznych ulicy hałasów, czyniły tę scenę najdoskonalszą przeciwnością
 93      1, XIV   |            najczystszym do ojczyzny. Te właściwe narodowe cnoty,
 94      1, XIV   |        powtarzam i ja za Malwiną, że te szanowne cnoty i wiele innych
 95      1, XIV   |              nimi poszedł i zostawił te dwoje, co widzisz tu, w
 96      1, XIV   |           ten kniaź Melsztyński. (Na te słowa pilniej jak kiedy
 97      1, XIV   |          błogosławieństw Cygana.~- A te korale czy także od księcia
 98      1, XIV   |          nasz wariat Rózi podarował.~Te słowa ciekawość Malwiny
 99      1, XIV   |    Mimowolnie oczy jej się wlepiły w tę wapnistą przerwę i skalisty
100      1, XIV   |           dotknęły i z westchnieniem te słowa:~- Och, jakże ją musi
101      1, XIV   |             jej serca trafiać umiał, te kilka prostych słów wymówił,
102      2, XV    |           wkrótce przyjedzie. Ledwie tę myśl przypuściła, natychmiast
103      2, XV    |             z nieco zranionym sercem te słowa mi powiedział: "Niech
104      2, XV    |          uciekł nieborak.~Malwina na te słowa księżnej zdumiała
105      2, XV    |              mu srogo odpowiedziała.~Te uwagi w smutne ją wprawiły
106      2, XV    |             chciałaby była podzielić te uczucia, które serce jej
107      2, XV    |               Taida nieraz cierpiała tę samotność serca, która jest
108      2, XV    |              boleści. Lecz pokrywała tę boleść spokojną i obojętną
109      2, XV    |        zaburzeń i nieszczęść Polski, te zaburzenia okropne, te nieszczęścia
110      2, XV    |               te zaburzenia okropne, te nieszczęścia same stały
111      2, XV    |        naszym cofania się. Ale drogo tę chwałę przypłacił: okryty
112      2, XV    |             rzeczą może być podobną.~Te pochwały jednogłośne, które
113      2, XV    |         ojcowskiego żalu. rozjątrzył tę duszę wzniosłą obchodzeniem
114      2, XV    |           chwili już za nim poszła w te odwieczne przestrzenie,
115      2, XV    |            list Taidy do ojca~"Kiedy te słowa dojdą do Ciebie, Ojcze
116      2, XV    |           wieki."~Łzy Malwiny zalały te ostatnie wyrazy biednej
117      2, XV    |          Ludomira pochowano, a potem te słowa mówiąc: ..Boże miłosierdzia,
118      2, XV    |      drobiazgów, wszystko im oddała. Te trzy osoby święcie jej przyrzekły
119      2, XV    |           swoje nadał mu przezwisko. Te to samo dziecię jest młody
120      2, XVI   |         cierpliwym i długim staraniu te kilka linii pomieszanych
121      2, XVI   |             zadziwienie Malwiny, gdy te słowa wyczytała. Domyśliła
122      2, XVI   |          mogła, ufnością? Jakie były te zmartwienia? Wszystko to
123      2, XVII  |     przybyciem swoim zaburzył trochę tę czułą sielankę. Kuzyn był
124      2, XVII  |            jak i w mieście) doniosła te wszystkie okoliczności,
125      2, XVII  |            anegdotę o nim donosi.~Na te słowa filiżankę, którą w
126      2, XVII  |       stworzony;~ale, co gorzej, nie te same uczucia w sercu swoim
127      2, XVII  | doświadczywszy unoszących jej uczuć, te uczucia, co tak zupełnie
128      2, XVIII |          Malwina zaczęła żałować, iż te czasy zachwycające minęły.~-
129      2, XVIII |            przekonania wymówiła była te słowa. Lecz ledwo je była
130      2, XVIII |   doskonałości zręcznością i odwagą.~Te słowa, które Malwina żartem
131      2, XVIII |          czyniły.~- Nieraz - mówił - te napisy były wyrazami serca,
132      2, XIX   |        dziecinne to były zabawy, jak te karuzele, którymi wiek nasz
133      2, XIX   |           mógł otrzymać.~Wspomnienia te, mówię, stały się dzielnymi
134      2, XIX   |            Chyba z życiem ją stracę" Te tajemnice ciekawość publiczności,
135      2, XIX   |          zbroi postrzegł natychmiast te wszystkie szczegóły, że
136      2, XIX   |             ta, której ta okazałość, te igrzyska, te wszystkie zachody
137      2, XIX   |              okazałość, te igrzyska, te wszystkie zachody były poświęcone,
138      2, XX    |             Dowiedziawszy się, żeś w tę stronę pojechała, przyleciałem
139      2, XX    |       pewność istności widma dawali, te wszystkie przyczyny zebrane
140      2, XX    |            kochali, a widzieli kiedy tę, którą kochali, w niebezpieczeństwie
141      2, XXI   |        ostatnich domówić nie mogłam. Te słowa przerwane zostały,
142      2, XXI   |               może przy was odzyskam tę spokojność, co od dawna
143      2, XXII  |             się dla serca. Czuła, że te wynurzenia powierzała dbałej,
144      2, XXII  |          niżeli wszystkie jego dary.~Te dobroczynne zatrudnienia
145      2, XXII  |           nie wymazane dotąd! Wieleż te wszystkie widoki miłych,
146      2, XXII  |            losu. Jednak ten. smutek, te rozrzewniające wspomnienia
147      2, XXII  |             pomocy potrafi rozwikłać tę całą tajemnicę, nie przyznając
148      2, XXIII |          najpierwszych liczyć trzeba tę niewiadomość przyszłości,
149      2, XXIII |             którym dotąd zostaje.~Na te słowa Malwina list uchwyciła.
150      2, XXIII |         pośpiechem, bo Malwina ledwo tę pomieszaną relacją zrozumieć
151      2, XXIII |             Malwinę, jak ja, to może te dziwaczne uczucia pojąłby
152      2, XXIV  |             nie mógł. Nieraz w życiu te tak gwałtowne namiętności
153      2, XXIV  |             ratowało, to - że częste te namiętności równie bywały
154      2, XXIV  |           najchętniej mu poświęcała. Te uczucia Zdzisław i ciotka
155      2, XXIV  |        okoliczność wzbudziła, czucia te tkliwe, zastępując radość
156      2, XXV   |              go rozkazała. Rada była tę nową osadę mamki swojej
157      2, XXV   |             było, mnóstwo ludzi całą tę przestrzeń napełniało; teraz
158      2, XXV   |         ukazywały, że ręka przyjazna te miejsca była przystroiła:
159      2, XXV   |             z rozczuleniem odczytała te wiersze przed rokiem na
160      2, XXV   |             już cierni jego doznała.~Te słowa miłym wyrzeczone głosem (
161      2, XXV   |           alić wkrótce mnogie roty w te zaszły strony. Z krajem
162      2, XXV   |              i starania zastąpiły mi tę, którą los mi był odebrał.
163      2, XXV   |        podobno zahartowane zdrowie i tę zręczność i odwagę, do których
164      2, XXV   |              znaleźć społeczeństwie.~Te słowa najdroższym stały
165      2, XXV   |          zranił... Niemniej kochałem tę, którą dotąd własną rozumiałem
166      2, XXV   |          wszystkiego w świecie przez tę cechę niesłuszną, która
167      2, XXV   |             Widząc, ilem tym martwił tę, która matczynym czuciem
168      2, XXV   |         rozerwać potrafi, usilnie na tę podróż namawiała i blisko
169      2, XXV   |              gdyż to mogło nastąpić, tę całą drogę przebiegłszy
170      2, XXV   |              się nareście, wszystkie te marzenia niknące i coraz
171      2, XXV   |          jeszcze chciała spojrzeć na tę anielską postać, już była
172      2, XXV   |            iż wątpiła na chwilę, czy te marzenia nie były istotą
173      2, XXVI  |            nie ma tu babki Alisi? Na te słowa ktoś się odezwał:~-
174      2, XXVI  |              kniaziu łaskawy; ale bo te jagody były początkiem wszystkiego.
175      2, XXVI  |             czuje, że zgadzać się na tę kradzież było występkiem
176      2, XXVI  |              nie znalazł: dawno była tę wieś przedała i w inne strony
177      2, XXVI  |            waszej księciej mości.~Na te słowa Zdzisław i Ludomir
178      2, XXVI  |              zasłonę, która okrywała tę tajemnicę:~- Już przyrzekam
179      2, XXVI  |              tylko miała czasu, żeby te dzieci pobłogosławić, rozkazać,
180      2, XXVI  |            się. Blisko do trzech lat te dzieci wychowałam nie mogąc
181      2, XXVI  |              parę lat, aby kto się o te dzieci odzywał, rozumiałam
182      2, XXVI  |       Ludomir bratu odstąpić zamyśla tę ubóstwioną Malwinę.~- To
183      2, XXVI  |       przeszkodą i do jej szczęścia, te tak święte dla niego przyczyny
184      2, XXVI  |            była w stanie pojęcia, co te wierne przyjaciółki jej
185      2, XXVII |          zostały.~Miłość i Malwina - te słowa z głębi serca wymawiał
186      2, XXVII |        strzeżony od Wisły. Wszystkie te lube przedmioty drogimi
187      2, XXVII |               powiedz słowo, podnieś te oczy, w których ja zawsze
188      2, XXVII |             że nie powiem - które na te słowa całkiem zajęły serce
189      2, XXVII |              Aż nadto czując głęboko tę nieszczęśliwą granicę, która
190      2, XXVII |       miłości ode mnie żądał. Srodze tę płochą zmienność wymawiałam
191      2, XXVII |    skończonej wojnie za niego pójdę. Tę przysięgę wiecznego nieszczęścia
192      2, XXVII |              mógł doznać uczucia.~Na te słowa pełne tkliwości rozczulona
193      2, XXVII |        wrotach poranka.~Ludomir rękę tę łzami radości oblał i przyciskając
194      2, XXVIII|         takoż rękę swoją oddała.~Gdy te wszystkie układy ułatwionymi
195      2, XXVIII|           kuzynowi Floryny i kłótnie te zupełnie zaspokoić, czego
196      2, XXVIII|              i panną młodą zostawał.~Te tłumaczenia, które ja czytelnikowi
197      2, XXVIII|           ten dobry pan chciał wtedy tę robić wariacją - dokładał
198      2, XXVIII|      niewolnika sąsiadki, i nareście te triumfy, walcowania swoje