Tom, Rozdzial

1      1, VII  |       cierpienia, że ten słaby cień gniewu, który między innymi uczuciami
2      1, VII  |            litości. Zamiast wyrazów gniewu śpiesznie wyrzekła:~- O,
3      1, XI   | awanturnikiem niedawno mniemano, ni gniewu, któren fałszywe jego postępki
4      2, XV   |          Zdzisława doszła nareście. Gniewu jego naówczas opisać bym
5      2, XV   |       wzięła z Ludomirem i unikając gniewu ojca natychmiast z mężem
6      2, XV   |         kochałam na świecie. Ciężar gniewu Twego gonił mnie bez ustanku
7      2, XXVI |       urodzenie drugiego, bojąc się gniewu i żalu waszej księciej mości,
8      2, XXVII|            szukałem! Podnieś je bez gniewu, a ja jeszcze niebo w nich