Tom, Rozdzial

  1      1, I     |            oczy. Teraz zaś widziała go patrzącego na nią z najczulszą
  2      1, I     |           padł mu na ramię i zranił go boleśnie. Zrazu na to nie
  3      1, II    |    śniadaniem, bo w Krzewinie razem go zwykle pijają. Przed oknami
  4      1, III   |       którego jej radzono, przyjęła go jednak, bo rodzice przyjąć
  5      1, III   |          jednak, bo rodzice przyjąć go kazali. Lecz nim ostatnie
  6      1, III   |           popędliwymi wyrzutami, że go nie kocha, truł młode lata,
  7      1, III   |              która wprawdzie kochać go nie mogła, ale żadnej mu
  8      1, III   |             i że myśliwi znalazłszy go leżącego jak bez duszy zanieśli
  9      1, III   |        zarosły zamek patrzała, póki go tylko dostrzec mogła przy
 10      1, IV    |              Onegdaj Malwina, chcąc go szczególniej poznać, bardzo
 11      1, IV    |           nikt i nie zna, a wszyscy go kochają etc., etc. - powie
 12      1, IV    |          znajduję, że ciężko w kupę go skleić i zrozumieć, com
 13      1, V     |   wyjawieniu nazwiska.~- Nie trzeba go męczyć niepotrzebnymi pytaniami -
 14      1, V     |           okrucieństwem byłoby stąd go wypędzać.~Malwina, która
 15      1, VI    |        wybrał, od rana pracując sam go ozdobił; jednym słowem,
 16      1, VI    |         Malwina mimowolnie chwyciła go za rękę, jak żeby się bała,
 17      1, VII   |         zdobił ogród i razem bronił go od szkodliwych wylewów.
 18      1, VII   |             welum Malwiny, do serca go przyciskając rzekł z zapałem;~-
 19      1, VII   |           zapałem;~- Chyba z życiem go stracę.~ ~
 20      1, IX    |          zapytany, nie wyjawiłem Ci go, znakiem jest, że to wyjawienie,
 21      1, IX    |             Krzewin opuścił, że już go może nigdy nie ujrzy, wszystkie
 22      1, IX    |       wewnętrzny wyjawiać i dzielić go z drugimi najpewniejsze
 23      1, X     |      nieroztropności w przyjmowaniu go w mój dom. Ale jeśli też
 24      1, XI    |        Koniecznie zdaje mi się, żem go gdzieś już widziała. Osobliwie
 25      1, XI    |          męczy od momentu, w którym go poznałam.~Chociaż bardzo
 26      1, XI    |           chwali bez ustanku i choć go zawsze wszędzie pełno. jeśli
 27      1, XI    |             Starościc tedy (bo i ja go tak nazywać będę), jak stanął
 28      1, XI    |         nudzić zaczynały), ktoś się go zapytał: - Starościcu, co
 29      1, XI    |         Zamiast nagany damy powinny go jeszcze pochwalić - rzekł
 30      1, XI    |                Mars i miłość równie go wieńczyć mogą - odezwał
 31      1, XI    |         wszystkim pobłaża, młodzież go zawsze na wzór bierze, a
 32      1, XI    |         bierze, a kobiety najgorzej go psują? Prawda, że miło go
 33      1, XI    |           go psują? Prawda, że miło go psuć, bo dobre też to dziecko,
 34      1, XI    |             tym balu, na którym mam go poznać. Ten bal, nie wiem,
 35      1, XI    |        wieczór nareszcie.~Dzień, co go poprzedzał, niezmiernie
 36      1, XI    |       niebytności Ludomira z opieki go nie spuszczałem i różnymi
 37      1, XII   |          mija i dla tych, którzy by go wstrzymać chcieli, mija
 38      1, XII   |              mija i dla tych, co by go popędzać radzi. - Kilka
 39      1, XII   |         sceny, płacze jej zatrzymać go nie potrafiły: na żadną
 40      1, XII   |             kochał Dorydę, nim traf go do Krzewina przyprowadził.
 41      1, XII   |          kochała. Oddychać i kochać go zdawało mi się nierozdzielne.
 42      1, XII   |      nareszcie ten powab skryty, co go wytłumaczyć nie można, co
 43      1, XII   |            jakieś uczucia zastąpiły go w zbolałym sercu Malwiny!~
 44      1, XII   |             potrzebuje... tyle serc go kocha; on szczęścia nie
 45      1, XII   |            serca? Samotnym, ponurym go poznałam, później widziałam
 46      1, XII   |         poznałam, później widziałam go nieszczęśliwym, tak z głębi
 47      1, XII   |           jego zmartwieniami? Teraz go znajduję szczęśliwym, widzę
 48      1, XII   |        wymawiała sobie ustawnie, że go już nie kocha, jak w Krzewinie
 49      1, XIII  |      skrytych sprężyn społeczeństwa go ciągnęły. Ludomir, chcąc
 50      1, XIII  |         zawadzać jej zaczął i chcąc go poprawić poszła do zwierciadła,
 51      1, XIII  |             nieco lepiej i poufałej go traktować, niżeli dotąd
 52      1, XIII  |      wesołość mu wróciwszy, wróciły go razem do zwyczajnego sposobu
 53      1, XIII  |              w którym dotąd Malwina go w Warszawie widziała, czym
 54      1, XIV   |       skuteczności tego leku, radzę go każdemu. Nieraz znużona
 55      1, XIV   |         słabego pióra wydane nudzić go zaczną, bezpiecznie ominąć
 56      1, XIV   |  biedniejszych od siebie o jałmużnę go prosiła. Lecz bądź już jak
 57      1, XIV   |          trochę, moje życie, to się go wkrótce doczekasz; co dzień
 58      1, XIV   |        oświecając ten obraz czyniło go godnym pędzla Verneta. Niewiasta
 59      1, XIV   |          nikomu nie szkodził, niech go tam Bóg błogosławi, pomyślałem
 60      1, XIV   |            ów kawał muślinu na wodę go poniósł. Wariat krzyknął
 61      1, XIV   |             swoje widzimisię, niech go tam Bóg sekunduje! Oddałem
 62      1, XIV   |           dziś ma na szyi.~- Weźcie go, proszę - mówił - niech
 63      1, XIV   |             Zdawało jej się widzieć go z niebezpieczeństwem życia
 64      1, XIV   |      zapełnił. W tej chwili kochała go znowu najżywszą miłością
 65      1, XIV   |            Wisłą, biały muślin (jak go Dżęga mianował) i ten nieszczęśliwy,
 66      1, XIV   |            ten moment, jak szczerze go kocha, z tąż szczerością
 67      1, XIV   |        dołożyć chciała: - i dziś ci go oddaję tak czyste, tak tobą
 68      2, XV    | najgorliwszą będąc Polką najpierwej go w duszę jej wlała. Później
 69      2, XV    |          bitwy był wyniesionym i tu go do Warszawy przywieźć mają
 70      2, XV    |        Ludomir, znając wszystko, co go dzieliło od Taidy, długo
 71      2, XV    |           wprowadzić - nadto gorąco go pragnął, by jemu łatwo nie
 72      2, XV    |      potrzeba było, żeby dziecięciu go swemu oddała. Donosić go
 73      2, XV    |            go swemu oddała. Donosić go szczęśliwie, a potem w grobie
 74      2, XV    |           niej pamiątkę przepisałam go wtedy. - To mówiąc księżna
 75      2, XV    |             błagam; nie odmawiaj mi go, abym z błogosławieństwem
 76      2, XV    |         polecam Tobie; nie odrzucaj go od siebie, nie odrzucaj,
 77      2, XV    |             Malwina uprosiła ją, by go nie przerywała, i księżna
 78      2, XV    |          list do ojca Taida posłała go natychmiast do najbliższej
 79      2, XV    |           pasmo czystego śniegu, co go wiatr północny usłał na
 80      2, XV    |       północny usłał na ziemi: dziś go widać, a nazajutrz, inną
 81      2, XV    |        księcia Melsztyńskiego wtedy go dopiero odesłał.~Zadziwienia,
 82      2, XV    |         mnie znanej, która dość źle go trak tuje - rzekła z uśmiechem
 83      2, XVI   |      Melsztyńskiego zbyt wesołe, by go zrozumieć skrytym trapiącego
 84      2, XVI   |             podczas kwesty spotkała go u fary, wtedy najbardziej
 85      2, XVI   |            wielkim uprzedzeniem, że go coś nieprzewidzianego przynagliło
 86      2, XVI   |    szczupaka w koszałkę i przynieść go imości i tak przyszłam tu.~
 87      2, XVI   |        Dżęgi sama u niego była, ale go nie widziała, tylko od służącego
 88      2, XVII  |            nią naradzić się, jak by go do zobopólnych ich interesów
 89      2, XVII  |             im to mogło oczernienia go w jej oczach;~jednak płochość
 90      2, XVII  |             gdyż od tygodnia nie ma go w Warszawie. Bardzo raptownie
 91      2, XVII  |             roku być mogło, gdy ona go w Krzewinie poznała, i sądząc (
 92      2, XVII  |          nie wiem dlaczego) gwałtem go sobie do tego momentu w
 93      2, XVII  |           zdania, raczej dla siebie go zachowuję; niech czytelnik
 94      2, XVIII |      wszelkich tłumaczeń czując, że go wcale nie kocha, a przynajmniej,
 95      2, XVIII |           kocha, a przynajmniej, że go kocha wcale inaczej.~Ciotka
 96      2, XVIII |            nie chciała i wszystkimi go sposobami odsuwała. Nigdy
 97      2, XVIII |         przed igrzyskiem, najwięcej go do boju zachęcą, a spojrzenie
 98      2, XIX   |           raz oko rzuciwszy, ciężko go było oderwać, a ciężej jeszcze
 99      2, XIX   |            trzeba, że ktokolwiek by go ujrzał dnia tego, niełatwo
100      2, XIX   |              a kopie ich wstrząsnąć go nie potrafiły.~Rzeczą niepodobną
101      2, XIX   |     Melsztyńskiego uniknąć, trafiła go nieszczęśliwie i z strzemion
102      2, XIX   |           przeciwnika - swoim ranił go dość głęboko w lewe ramię.
103      2, XIX   |             potrafił, iż nie raniąc go rozbroił Ludomira i natychmiast
104      2, XX    |        książę Melsztyński przywiózł go i nic odstąpił póty, póki
105      2, XX    |             nie widzi. Ludomir mało go nie udusił z radości ściskając
106      2, XX    |          udusił z radości ściskając go po tej odpowiedzi. Lecz
107      2, XX    |        zostania przy niej i gwałtem go wyprowadził przyrzekając
108      2, XXI   |            myślenia i działania: ja go ni bronię, ni ganię, lecz
109      2, XXI   |          twarzy, promień księżycowy go oświecał, a z ciemnot nocy
110      2, XXI   |          stratą pamięci stracić bym go mogła. Wando? wierz mi,
111      2, XXII  |            się znajdowały, bom i ja go doświadczała. Och, nie takie
112      2, XXII  |          dar ujmujący, to pewna, że go Wanda najzupełniej posiadała.
113      2, XXII  |           każde drzewo, każdy krzak go przypominał. Na tej giętkiej
114      2, XXII  |         zawsze; w istocie nie byłaż go utraciła straciwszy miłość,
115      2, XXII  |     przytomne Ludomirowi wtedy, gdy go Malwina najtkliwszą miłością
116      2, XXII  |             będzie dla niej widzieć go w domu swoim, i wkrótce
117      2, XXII  |            i niewinność jej wkrótce go ujęły i mimo uprzedzenia
118      2, XXII  |         Ludomira aż do momentu, gdy go Zdzisław do siebie odebrał.~ ~
119      2, XXIII |   wiadomości; Malwina, która z oczu go nie spuszczała, gdy czytać
120      2, XXIII |           ranę obwiązali i wziąwszy go na ręce nieśli aż do wioski,
121      2, XXIII |             leciałem właśnie szukać go, gdym spotkał ułanów naszych
122      2, XXIII |           na wszystkie strony, żeby go szukali wszędzie i starali
123      2, XXIII |         sługą.~B***, major pułku 16-go. 16 lipca 18.., w obozie
124      2, XXIV  |          list od dziada zachęcający go do prędkiego przyjazdu do
125      2, XXIV  |           wdawał i jak tylko służba go nie zatrzymywała, zaraz
126      2, XXIV  |             żebyśmy obydwa odzyskać go mogli, bo to waleczny jest
127      2, XXIV  |         żądał, że tym samym odsuwał go, bo chwili nie mając spokojnej,
128      2, XXIV  |           Ale co przynajmniej w tym go ratowało, to - że częste
129      2, XXIV  |            pojąć szczęście widzenia go znowu. Musi być, że radość
130      2, XXIV  |            że czuła, iż mało kto by go pojął i rozumiał) głęboko
131      2, XXIV  |            do księcia, nie odstąpił go przez cały czas kampanii,
132      2, XXIV  |             czas kampanii, pilnował go z największym staraniem,
133      2, XXIV  |             znajomym, jak najlepiej go przyjęła.~ ~
134      2, XXV   | rozdzialeśmy czytali) Malwina oddać go rozkazała. Rada była tę
135      2, XXV   |             raz poznała, jak silnie go kocha. Śpiewania, muzyki,
136      2, XXV   |             blask księżyca oświecał go zupełnie, powój dziki wkoło
137      2, XXV   |          niego się obwijał. Malwina go odsunęła i z rozczuleniem
138      2, XXV   |             mogła. Malwina osądziła go pustelnikiem i łagodną jego
139      2, XXV   |             zachęcona ośmieliła się go zapytać, skąd jest. gdzie
140      2, XXV   |             ran tracił, przeniosłem go z wielką ciężkością aż do
141      2, XXV   |    Opatrzności stał mi się. Usłałem go trawą i gałęźmi i po wielu
142      2, XXV   |             spojrzenia, jakom tylko go spostrzegł, zaraz ten waleczny
143      2, XXV   |             Kozakami, którzy widząc go niemal samego otoczyli;
144      2, XXV   |            niego przywiązał. Widząc go ustawnie, rozmawiając z
145      2, XXV   |     dozwoliła już mu wychodzić, tam go nieraz znajdowałem siedzącego
146      2, XXV   |             jedne i drugie prowadzą go do tych wód bezdennych i
147      2, XXV   |        roztargnienia spodziewam się go w twoim znaleźć społeczeństwie.~
148      2, XXV   |           postrzec się dają) tak mi go drogim uczyniły że gdy przyszło
149      2, XXV   |       czułości matki, która wiedząc go rannym najusilniej powrotu
150      2, XXV   |             Umyśliłem aż na miejsce go odwieźć i - zostawiwszy
151      2, XXV   |        tutejszego folwarku musiałem go kazać przywieźć. Od wczorajszego
152      2, XXV   |      bardziej się wzmogła; sądziłem go znowu w niebezpieczeństwie,
153      2, XXVI  |           najgoręcej pragnął poznać go; a ponieważ nikogo wtedy
154      2, XXVI  |      jedynie z tych mdłości wybawić go może. Książę Melsztyński
155      2, XXVI  |          niepospolity, że nie można go było nie postrzec - był
156      2, XXVI  |       wracający z felczerem, posłał go najprędzej do chorego, gdyż
157      2, XXVI  |             młynarkę do zatrzymania go w tym razie, zawołał dziada
158      2, XXVI  |            i gdy kapitan nasz wziął go na kolana, ten aniołek zaczął
159      2, XXVI  |         uśmiechając się i głaszcząc go pod brodę, co kapitana tak
160      2, XXVI  |            tak gdy kapitan kazał mi go wziąć na ręce i nieść za
161      2, XXVI  |       mówiło jeszcze), że Ludomirem go zwali. Trzeci rok mieć się
162      2, XXVI  |           marszach naszych sadzałem go na swego konia i wtedy dzieciątko
163      2, XXVI  |       zrobiło; słabe to było i brać go z sobą chorym, jak był,
164      2, XXVI  |           biedne dzieciątko, żal mi go było porzucać i żegnając
165      2, XXVI  |            było porzucać i żegnając go Dżęga pierwsze i ostatnie
166      2, XXVI  |             wylał. Otuliłem jeszcze go od zimna i słysząc psy szczekające
167      2, XXVI  |        zgryzotę swoją cieszyłem, że go kiedykolwiek znajdę jeszcze,
168      2, XXVI  |          miesięcy co dzień niemałom go widział), abym go mógł kiedy
169      2, XXVI  |          niemałom go widział), abym go mógł kiedy zapomnieć. Ten
170      2, XXVI  |            się do tej samej wsi, by go widzieć jeszcze albo dowiedzieć
171      2, XXVI  |      słyszałem Ludomirku; ale jeśli go teraz w tym pięknym młodzieńcu,
172      2, XXVI  |            suknią schowany nie mógł go od brata rozróżnić.~Nie
173      2, XXVI  |      wieczorowi Płomieńczyk (bo tak go zwykle zwałam) wybiegł z
174      2, XXVI  |  Płomieńczyk podział. Nie zastawszy go przed domem ani w sadzie,
175      2, XXVI  |             winie zapobiegła, cudem go zachowując i oddając go
176      2, XXVI  |             go zachowując i oddając go cudem. Na wzór jej bądź,
177      2, XXVI  |          niego przyczyny przywiodły go do uczynienia w tajemnicy
178      2, XXVII |            byłyby powinny, znacznie go była już polepszyła. W samotnych
179      2, XXVII |            zatrzymała i utwierdziła go w sposobie, jakim na przyszłość
180      2, XXVII |          rzucać na zawsze, co tylko go do życia przywiązywało,
181      2, XXVII |    rozmawiał z Malwina, najbardziej go rozrzewnił...~Biegnie ku
182      2, XXVII |         jedyny mego szczęścia wyryć go kazałem. Tam samaś go ujrzała
183      2, XXVII |         wyryć go kazałem. Tam samaś go ujrzała w tej chwili na
184      2, XXVII |           strata Malwiny bynajmniej go martwić nie będzie, gdyż
185      2, XXVII |           na świecie i od dawna już go posiadasz. Ale przyjmij
186      2, XXVII |          się upodlający, jak wyznać go przed nią nie było w jego
187      2, XXVII |        wróciwszy, smutek i tęsknoty go nie opuszczały, jak w kilka
188      2, XXVII |            rok temu zostawiłaś. Jam go uchwycił naówczas i odtąd
189      2, XXVII |    Krzewinie była doznała, przejęły go natychmiast...~- Ach, droga,
190      2, XXVIII|             Malwiny, teraz upewniał go, że żyć nie może bez wesołej
191      2, XXVIII|             napełniło, niżelibym ja go wyrazić potrafiła, a wolę
192      2, XXVIII|   Melsztyński bardzo niebezpiecznie go ranił i tym bardziej sobie
193      2, XXVIII|         ufająca w własne zalety, by go odtąd w stałości, dla siebie
194      2, XXVIII|         Mohilewem odebranej i która go jedynie od brata różniła.
195      2, XXVIII|         Melsztyńskim jak zwykle, co go naówczas boleśnie dotknęło.
196      2, XXVIII|             rozrzewniona chwyciwszy go za rękę:~- Niewdzięczny -
197      2, XXVIII|       zupełnie uspokoić napełniając go najprawdziwszą i wygasnąć