Tom, Rozdzial

1      1, X   | pomnożyła jeszcze i tak już dość smutną jej melancholią. Po kilku
2      1, X   |      podróż silnie ją namawiała.~Smutną obojętnością przejęta, Malwina
3      1, XIV |         przeciwnościami, ocucona smutną rzeczywistością zdarzeń
4      2, XVI |  postrzegła była na jego twarzy, smutną także tęsknosć tego samego
5      2, XVII|      zmęczona niesłychanie, z tą smutną myślą kładła się spać, że
6      2, XIX |          doświadczała.~Niestety! smutną jednak jest rzeczą pomyśleć,
7      2, XXIV|          niej przykrego, owszem, smutną jakąś w nim rozkosz znajdowała.