Tom, Rozdzial

  1   DoMo       |            pocieszanym, przywiodło mnie i teraz Twojej pieczy moję
  2   DoMo       |        miła sercu mojemu, zwróciła mnie znowu ku Tobie, Bracie ukochany!
  3      1, I    |         choć nie bardzo są smutne, mnie jednak zawsze rozrzewniają,
  4      1, I    |            pierścienie~Wieńcem ode mnie kraśnym ozdobiła,~Wonniejsze
  5      1, I    |           szczęściem stało się dla mnie, ale wypełnienie którego
  6      1, I    |           za obowiązek. Co się zaś mnie tyczy, nie śmiałbym nikogo
  7      1, I    |           być posłuszny. Ludomirem mnie zowią; w ciągu podróży przejeżdżając
  8      1, I    |            żeś moją siostrą, że ty mnie, a ja ciebie tak z duszy
  9      1, I    |           dawnego rycerstwa, które mnie szanować zalecasz, wiesz
 10      1, II   |            jakiejś tęsknoty, która mnie z domu wypędziła i dotąd
 11      1, II   |           mi jechać kazała, widząc mnie zamyślonym, ponurym, ach,
 12      1, II   |     wczorajszego, szczęśliwego dla mnie, ponieważ w tym dniu stać
 13      1, II   |          jest skaleczoną, zatrzyma mnie tu jeszcze dni kilka, bo
 14      1, II   |   troskliwa tutejsza pani nie chce mnie puszczać, póki felczer,
 15      1, II   |           sprowadzili, nie wypuści mnie z tego miłego więzienia.
 16      1, II   |        dano mi znać, że czekają na mnie ze śniadaniem, bo w Krzewinie
 17      1, II   |             nie chcę nimi tyle dla mnie przyjaznego zasmucać serca.
 18      1, IV   |           że się zowie Ludomir, że mnie wcale nie ma za trzpiota (
 19      1, IV   |       wszyscy), że jest bardzo dla mnie grzeczny, jednak podobno
 20      1, IV   |    wszystko daruje i nawet przeciw mnie i mojej ciekawości bronić
 21      1, IV   |            pochodzić musi, lecz co mnie przy tym uspakaja, to, że
 22      1, V    |            nie mogę; tyle tylko do mnie doszło, że naówczas Malwina
 23      1, VII  |      nazywać siebie, nie opuszczaj mnie nigdy! Nieszczęśliwe losy
 24      1, VII  |    nieszczęśliwym! To najwięcej by mnie dręczyło, tego najbardziej
 25      1, VII  |         zaklinam cię, nie porzucaj mnie, nie zostawuj z tą myślą
 26      1, VIII |             najdroższe, zatrzymują mnie w Krzewinie, ale uczciwość
 27      1, VIII |             czemużeś z dziecinnych mnie cierpień wyratowała? Żeby
 28      1, VIII |        Stało się, już wszystko dla mnie się skończyło! Ostatni raz
 29      1, VIII |       moich na Malwinę natychmiast mnie ku niej całkiem zniewolił.
 30      1, VIII |           przymioty coraz bardziej mnie przywiązywały. Każdy dzień,
 31      1, VIII | wspomnienia uczciwości natychmiast mnie z niej wyrwały. Pókim Malwinę
 32      1, VIII |           gdybym ją ujrzał, nic by mnie od niej oderwać już nie
 33      1, VIII |            myśli o przyszłym życiu mnie natychmiast zajmują. Ludomirze!
 34      1, IX   |            jej dłużej nie opuściła mnie zupełnie. Ale, Malwino,
 35      1, IX   |          ostatnie słowa, które ode mnie usłyszysz. Żegnam Cię, Malwino,
 36      1, IX   |              pomyślała - upewniają mnie, że te słowa są prawdziwe.
 37      1, IX   |          czuję, że żadnego już dla mnie prawdziwego szczęścia być
 38      1, IX   |         nigdy, chybabyś sam chciał mnie ją wyjawić, nigdy nie będę
 39      1, X    |            do Warszawy.~- Pisuj do mnie często i otwarcie - ostatnie
 40      1, XI   |          się zdarzy. Najmilszą dla mnie jest rzeczą wypełniać tę
 41      1, XI   |           Frankowska, siedząc przy mnie, bynajmniej nie przerywała,
 42      1, XI   |       postylion zatrąbiwszy wyrwał mnie miłym moim marzeniom, a
 43      1, XI   |    znajdować się Krzewinie. Trwoga mnie jakaś objęła, ale tymczasem
 44      1, XI   |           powodu jechałam, nigdzie mnie nie czekano i ja do nikogo
 45      1, XI   |     przyjaźni z moją matką i znała mnie przed moim zamęściem, aby
 46      1, XI   |        moim zamęściem, aby raczyła mnie prezentować i w społeczeństwo
 47      1, XI   |            do księżnej W***, która mnie łaskawie przyjęła. Najprzyjaźniej
 48      1, XI   |            czym sądzić możesz, czy mnie się miłą i przyjemną zdała.
 49      1, XI   |          Księżna W*** prezentowała mnie gospodarzowi domu, który
 50      1, XI   |           gospodarzowi domu, który mnie najgrzeczniej przywitał;
 51      1, XI   |    obejrzeć cała salę. Dwie rzeczy mnie najwięcej zastanowiły. Pierwsza,
 52      1, XI   |          osobie, która naprzeciwko mnie siedziała, poznałam tę samą
 53      1, XI   |    Polszcze. A ja ci dołożę (tylko mnie nie miej za wariatkę), że
 54      1, XI   |     niezwyczajny jakiś wzbudził we mnie. Koniecznie zdaje mi się,
 55      1, XI   |           tyle jednak wzbudziła we mnie sympatii ta sławna Doryda.
 56      1, XI   |       maluje na jej twarzy, podług mnie nie jest ujmującym. Może
 57      1, XI   |         też próżności trocha czyni mnie surową względem Dorydy,
 58      1, XI   |      naszej bytności szeptała i na mnie patrząc polegała ze śmiechu.
 59      1, XI   |           się było domyślić, że ze mnie. To mnie zmieszało, zasmuciło
 60      1, XI   |           domyślić, że ze mnie. To mnie zmieszało, zasmuciło i dlatego
 61      1, XI   |     przyjechałam. Krociami pochwał mnie zasypał i nie ma kwiatu
 62      1, XI   |           ani bogini, do której by mnie nie przyrównał. Szczęściem (
 63      1, XI   |      wszystkie pochlebstwa dziwnie mnie już mieszać i nudzić zaczynały),
 64      1, XI   |            miała, obracając się do mnie:~- Jeśli wielką ma ciekawość
 65      1, XI   |           przyjazdu, ale wiele dam mnie przerwało, mówiąc: - Ach!
 66      1, XI   |           Ten bal, nie wiem, czemu mnie tyle obchodzi i coś smutnego
 67      1, XI   |       łudzący od wczorajszego dnia mnie omamia, czyli też urok jakiś
 68      1, XI   |            duszy! Słuchaj tedy, co mnie dziwi, smuci, cieszy, przeraża
 69      1, XI   |           szmer pochwały, z którym mnie przywitano, jakem tylko
 70      1, XI   |         się znalazło, którzy się o mnie dobijali, i to mi nie było
 71      1, XI   |            do tańca, chęć do życia mnie opuściła. Ani widziałam,
 72      1, XI   |    słyszałam wyraźnie, co się koło mnie działo, w głowie kręcić
 73      1, XI   |          ta jedyna myśl: - Ludomir mnie już nie kocha, Ludomir inną
 74      1, XI   |         wiem, co major Lissowski o mnie pomyślał. Tylem nareszcie
 75      1, XI   |            usłyszała, że powtórnie mnie się pytał, czy tańcować
 76      1, XI   |      odpowiedzi. Te słowa przecież mnie z osłupienia wyrwały. Złożyłam
 77      1, XI   |           moc jakaś ukryta więziła mnie na krześle, gdziem siedziała.
 78      1, XI   |      szukać kogoś oczyma. Siostro? mnie to rzutem oka szukał Ludomir.
 79      1, XI   |         imość pani S*** - rzekł do mnie Starościc - młodego księcia
 80      1, XI   |       komplement, mówię, dreszczem mnie przejął i słowa, które wymówić
 81      1, XI   |          wymówić miałam, na ustach mnie zmarzły.~- Czy mogę sobie
 82      1, XI   |         się, że nie zapomnisz, żeś mnie na pierwszego mazura zamówił.~-
 83      1, XI   |         Lissowski przybiegł prosić mnie w taniec i ja, sama nie
 84      1, XI   |          zaczęto, przysunął się do mnie i półgłosem powiedział:~-
 85      1, XI   |        przed kilką minutami, ale i mnie się trafia czasem szybko
 86      1, XI   |           Ach, Ludomirze! przestań mnie kochać, kochaj nawet inną,
 87      1, XI   |      szczęśliwym Krzewinie! Kochaj mnie, nie zapominaj Malwiny,
 88      1, XI   |       jakiejści granicy trzymać, i mnie samemu, stworzeniu, któremu
 89      1, XI   |        Malwina tego cudu dokazała. Mnie, któregoś znał nie mogącego
 90      1, XI   |          chociaż ona, grzeczna dla mnie jak dla wszystkich, bynajmniej
 91      1, XI   |           wszystkich, bynajmniej o mnie nie myśli i z wszelką grzecznością
 92      1, XI   |           będzie, bo ona nic kocha mnie wcale, a co gorzej, Ludomira
 93      1, XI   |       Dorydzie; ale tym lepiej dla mnie, będzie Ludomira pilnować!
 94      1, XI   |       złożyła tę nagłą zmianę, ale mnie coś wszystko się zdaje,
 95      1, XI   |         każdy z nas, zacząwszy ode mnie, nie pojmuje, jak nie jest
 96      1, XII  |         okoliczności nie traci, by mnie o swej miłości przeświadczył.
 97      1, XII  |           rzadko oszukuje, upewnia mnie, że mimo przeciwnych pozorów
 98      1, XII  |    przeciwnych pozorów on względem mnie żadnej winy nie ma i że
 99      1, XII  |            byłam! Widziałaś i mimo mnie nawet poznałaś, ilem ja
100      1, XII  |        nierozdzielne. Widziałaś we mnie potrzebę niezmienną każdą
101      1, XII  |           Dorydę, nad inne kobiety mnie przekłada, ale zajęcia jego
102      1, XII  |       odwdzięczam; zapały bardziej mnie trwożą, niż przekonywają,
103      1, XII  |     Ustawnie wymawiam to sobie; to mnie smuci, męczy, wszystko mi
104      1, XII  |       kojącą litość wzbudzają.~Łaj mnie, Wando, za te dziwactwa,
105      1, XIII |            rad bym oddał, ale nikt mnie nie chciał i nic mi się
106      1, XIV  |      ubogich.~- Och! już ci ubodzy mnie kością w gardle stoją, o
107      1, XIV  |           domu postrzegam, upewnia mnie, że moi ubodzy niemałą tu
108      1, XIV  |         moja kochanko! udecydujesz mnie w wyborze tych gałganków;
109      1, XIV  |          godziny wybieram i już to mnie zaczyna nudzić, tylko uważaj,
110      1, XIV  |         godzinie wiele młodzieży u mnie bywa i ponieważ o siódmej
111      1, XIV  |     Lissowski i kilku innych mieli mnie towarzyszyć, ale odechciało
112      1, XIV  |         sobie, daj tam, proszę, za mnie dukata.~Małwina dała tego
113      1, XIV  |          Dlatego, żem czarny, nikt mnie w służbę przyjąć nie chciał,
114      1, XIV  |             do niegom się udał, on mnie wysłuchał, dał sobie pracę
115      2, XV   |          Ciężar gniewu Twego gonił mnie bez ustanku po tych odludnych
116      2, XV   |       miłosierdzia, już teraz racz mnie przyjąć w dobrotliwe łono
117      2, XV   |       zakochany w damie pewnej ode mnie znanej, która dość źle go
118      2, XVI  |        wrócił. Niestety! wiesz, co mnie tu gwałtem zatrzymuje. Raz
119      2, XVII |           lubiłbym pisać.~Ale dziś mnie jakaś ochota napadła, chcę
120      2, XVII |          się i ja nie mogłem; a co mnie zaś najbardziej zadziwiło,
121      2, XXI  |           żeś tak długo żadnej ode mnie nie miała wiadomości. Długa
122      2, XXI  |   Opatrzność, na tej ziemi jeszcze mnie zatrzymały. Ale po wyjściu
123      2, XXI  |            Smutne przeczucia gonią mnie wszędzie. Wojna bez ustanku
124      2, XXI  |            co od dzieciństwa znasz mnie najlepiej, ty, co wiesz,
125      2, XXI  |         wspomnienie którego trwogą mnie dotąd przeraża. Postać Ludomira
126      2, XXI  |          działo. Zemdloną odwieźli mnie do Warszawy; przez tydzień
127      2, XXI  |             o Boże litościwy, karz mnie... niechaj na mnie gniew
128      2, XXI  |            karz mnie... niechaj na mnie gniew się Twój kończy, ale
129      2, XXI  |           krzyk ów okropny jedynie mnie przeraził; więc proszę Cię
130      2, XXII |         rzekła - książę pan pewnie mnie nie poznaje i ja też nie
131      2, XXIII|        mojej ukryć przerażenia, co mnie wskroś przejęło, wyczytując
132      2, XXV  |        wszak prawda, ciociu? Ale i mnie z sobą weźmiesz, i Malwina
133      2, XXV  |  wspomnienie do niego przyłącza. I mnie ten kamień nader drogim
134      2, XXV  |            gdzieś widziała. Chciej mnie w tym oświecić i ciekawość
135      2, XXV  |         ciebie wyrzeczonych czułym mnie zajęciem napełniły.~- Co
136      2, XXV  |        zajęciem napełniły.~- Co do mnie - odpowiedział staruszek -
137      2, XXV  |       oficjała na zastąpienie jego mnie wyznaczono. W naszym stanie,
138      2, XXV  |   młodzieniec czułe politowanie we mnie wzbudzał, politowanie, które
139      2, XXV  |            Raz, pamiętam, rzekł do mnie:~- Lubię na ten patrzeć
140      2, XXV  |    dowiedzieć.~- I tak utrzymujesz mnie zawsze - dnia jednego rzekłem
141      2, XXV  | litościwemu winienem, że żyję, ona mnie w dzieciństwie, słabowitego
142      2, XXV  |     winienem cnoty, jeśli jakie we mnie znaleźć można, i ona jedna
143      2, XXV  |         ona jedna na świecie dotąd mnie kocha. U stóp Karpatów w
144      2, XXV  |       oddalonej wsi mieszkając tam mnie wychowała; między lasami
145      2, XXV  |       zmieniła, umyśliła ulubionej mnie oderwać samotności i nie
146      2, XXV  |          sercu wpędziły na ostatek mnie już nie w melancholią, ale
147      2, XXV  |            która matczynym czuciem mnie kochała, chciałem, alem
148      2, XXV  |  rozumiejąc, że zmiana miejsc może mnie rozerwać potrafi, usilnie
149      2, XXV  |         się wydarzyło, gdy już nie mnie jednego tyczy się, ale i
150      2, XXV  |       całego mego życia) popchnęły mnie jakby mimowolnie do przystania
151      2, XXV  |        wypełnić przecie zamiar, co mnie do tego był przyprowadził.
152      2, XXV  |         litość i starania nie były mnie raz jeszcze do życia przywróciły."
153      2, XXV  |     opisaniu uczuć swoich bardziej mnie jeszcze ku sobie zniewolił;
154      2, XXV  |       sobie zniewolił; rozrzewniał mnie stan jego opuszczony i przymioty
155      2, XXV  |           smutnie rozmyślałem, jak mnie, staremu, przyjdzie przeżyć
156      2, XXV  |   strapiony. Otóż teraz wszystko o mnie i o moim biednym wiesz przyjacielu -
157      2, XXV  |            drobnych szczegółów, co mnie tylko zajmować mogą, aleś
158      2, XXVI |       prawda, kniaziu Melsztyński? Mnie los wyznaczył, żem się na
159      2, XXVI |         Szczebiotaniem swoim bawił mnie i trudów i długości czasu
160      2, XXVI |            cały obóz ruszył dalej. Mnie się mego dzieciątka żal
161      2, XXVI |           może bez przebłagania na mnie, kiedy się dowiesz, że to
162      2, XXVI |       przebaczenie, jeśli względem mnie masz co do wyrzucenia sobie -
163      2, XXVI |        która jak się zdaje, wielce mnie obchodzi i której zrozumieć
164      2, XXVI |         domem ani w sadzie, strach mnie ogarnął równie jak i męża
165      2, XXVI |           to zebrane nieodwłocznie mnie zapewniło, że książę Melsztyński
166      2, XXVII|        ciebie już kocham, abyś dla mnie zmienną, nieczułą, okrutną
167      2, XXVII|      Gniewem twoim, Malwino, karzą mnie może nieba za moje o bracie
168      2, XXVII|         ciebie mógł porzucić. Karz mnie, każ mi umrzeć, ale nie
169      2, XXVII|       przeszkody, w jego sercu dla mnie były wznieciły, w nowej (
170      2, XXVII|          ugaszonymi zostały. Co do mnie zaś - zapłoniwszy się ciszej
171      2, XXVII|             który podobno zupełnym mnie wariatem osądził widząc,
172      2, XXVII|           muślin ten tak drogi dla mnie - znowu ją przerywając i
173      2, XXVII|            śmierci najdroższym dla mnie będzie upominkiem.~- Szarfą
174      2, XXVII|          luba, ukochana Malwino! i mnie na zawsze pamiętny ten moment,
175      2, XXVII|      wszelkich okoliczności, które mnie przekonywały, że książę
176      2, XXVII|    niewyraźnym powabem przyciągały mnie ku twemu bratu, ale odrazę
177      2, XXVII|           niego, skoro miłości ode mnie żądał. Srodze tę płochą