Tom, Rozdzial

  1   DoMo        |     teraźniejszego społeczeństwa. Ten obraz w Malwinie nie jest
  2      1, I     |      Wandy. Lecz błyskawica, co w ten moment czarne obłoki przeszyła,
  3      1, I     |        wszędzie pozamykano, gdy w ten moment taki okropny trzask
  4      1, I     |         mocy duszy, opuściły ją w ten moment zupełnie; jednak
  5      1, I     |  dobroczynnej Malwiny.~Nieznajomy ten młodzieniec, pomimo grożących
  6      1, I     |        nim postrzegła Alisię, cel ten tkliwej ich litości.~- Żyje
  7      1, II    |            spodziewam się, żem ci ten dość dokładnie wyszczególnił.~
  8      1, III   |     znajdzie i szczęście. Zupełny ten brak delikatności przejął
  9      1, V     |      dowcipu miała niepospolity i ten szczęśliwy, a rzadki dar
 10      1, VI    |    Malwinę namówili, aby siadła w ten ładny bacik, i w krótkiej
 11      1, VI    |        wiernych serc daniny,~Wiły ten uplot w świeżość i wonie
 12      1, VII   |        Malwiny dzień jej imienin, ten dzień, w którym tyle miała
 13      1, VII   |     zajęcia się nią Ludomira. Ale ten dzień minął. Niestety! najszczęśliwsze
 14      1, VII   |            z trwogą rozważała, że ten Ludomir, tak jej miły, tak
 15      1, VII   |            niestety - pomyślała - ten rodzaj kwiatów później od
 16      1, VII   |        jej tylu przeciwnościami w ten moment było miotane, że
 17      1, VII   |       wyraz żalu i cierpienia, że ten słaby cień gniewu, który
 18      1, VII   |        ciebie kochanym!~Malwina w ten moment tak żywo w sercu
 19      1, VIII  |      jeszczem ją widział, jeszcze ten głos słyszałem, co jedynie
 20      1, IX    |       pytając się nawet, skąd był ten list, drżącą ręką kopertę
 21      1, IX    |          może. Ty tego pragniesz, ten jeden dowód dać mogę, niestety,
 22      1, X     |         czuje. Wtedy przynajmniej ten wypadek wszystkich zajmuje,
 23      1, X     |         przypuszcza tej myśli, że ten żal bez zwrotu - i początek
 24      1, X     |      swego stanu, swego nazwiska, ten raptowny odjazd są rzeczy
 25      1, X     |          nigdy nie potrafię, żeby ten Ludomir, który coś tak szczególnie
 26      1, XI    |     zepsute dziecko - rzekła mi - ten młody książę Melsztyński?
 27      1, XI    |         Ale jednak ciekawa jestem ten okrzyczany cud poznać. Jeszcze
 28      1, XI    |          na którym mam go poznać. Ten bal, nie wiem, czemu mnie
 29      1, XI    |         mi się; z jakąś trwogą na ten bal pojechałam, z trwogą
 30      1, XI    |     Dorydy, szczęśliwej Dorydy! W ten moment wesołość, chęć do
 31      1, XI    |          Pierwsze kroki, którem w ten wielki świat uczyniła, żalem
 32      1, XI    |           jestestwie moim, dźwięk ten miły, od tylu miesięcy nie
 33      1, XI    |    naówczas zmysły moje i ledwo w ten moment wszystkich win Ludomira
 34      1, XI    |   tchnących Ludomira w Krzewinie, ten komplement, mówię, dreszczem
 35      1, XI    |          wiem tedy teraz, kto był ten nieznajomy, ten utajony
 36      1, XI    |           kto był ten nieznajomy, ten utajony Ludomir... a raczej
 37      1, XI    |           znała.~Ale, Wando, czas ten list, i tak zbyt już długi,
 38      1, XI    |           cały strój tworzyły - i ten bukiet jeszcze z jedyną
 39      1, XII   |      pojąć jeszcze nie mogła, jak ten świetny książę Melsztyński,
 40      1, XII   |       siostry~"Ach, Wando! jakżeż ten wielki świat, cośmy sobie
 41      1, XII   |         wrażenie z nim podzielić. Ten brak niczego w świecie,
 42      1, XII   |        nim podzielonym; nareszcie ten powab skryty, co go wytłumaczyć
 43      1, XII   |  prawdziwej miłości być nie może, ten powab, którego nieba czasem
 44      1, XII   |         mego odkryję? Wando, może ten wielki świat te wszystkie
 45      1, XIII  |    wszystko się zjednoczyło, iżby ten wieczór jak najprzyjemniejszym
 46      1, XIII  |       widząc się tak ładną, ale w ten moment, nie wiedzieć skąd,
 47      1, XIII  |        które dnia tego właśnie na ten rok ułożonymi zostały i
 48      1, XIII  |          Melsztyński rozpowiadał. Ten nie z przekonania, rozumiem,
 49      1, XIII  |           napisała do Wandy, cały ten wieczór w szczegółach opisując,
 50      1, XIII  |          by mi był powiedział, że ten Ludomir, w którym widziałam,
 51      1, XIV   |          kwesty, wesoło pożegnała ten pyszny dom i pyszno-skąpskiego
 52      1, XIV   |   wszystkom porzucił i wdziewając ten habit zyskałem przy nim
 53      1, XIV   |       więcej ciekawych figur stół ten wkoło obsiedli. Butelek
 54      1, XIV   |       pomyślała, że miłosierdzie, ten święty przymiot, nierozdzielnym
 55      1, XIV   |         właśnie w porę oświecając ten obraz czyniło go godnym
 56      1, XIV   |     spotkał. Ach, anioł prawdziwy ten kniaź Melsztyński. (Na te
 57      1, XIV   |         nędzę od nas odpędził. On ten plac kupił, ten domek kazał
 58      1, XIV   |      odpędził. On ten plac kupił, ten domek kazał wystawić, zadatek
 59      1, XIV   |         to znów inna historia, to ten poczciwy nasz wariat Rózi
 60      1, XIV   |          Wisłę pono). Szczęściem, ten gałgan w sieć moją się wplątał
 61      1, XIV   |      kazał ją sobie płacić, bo co ten zmoczony gałgan. to i grosza
 62      1, XIV   |         potem wrócił, i przyniósł ten sznurek korali dla Rózi,
 63      1, XIV   |       pagórek, na którym siedział ten dziwny człowiek, którego
 64      1, XIV   |            jednym słowem, Ludomir ten którego w Krzewinie znała,
 65      1, XIV   |          jak go Dżęga mianował) i ten nieszczęśliwy, którego jedynym
 66      1, XIV   |          wrzucił w worek, a gdy w ten moment czarną koronkę, którą
 67      1, XIV   |    Malwina!... O Boże! - krzyknął ten przechodzący, w którym natychmiast,
 68      1, XIV   |    miłości. I sama czując takoż w ten moment, jak szczerze go
 69      1, XIV   |    Malwiny podwajać. Szczęściem w ten moment Frankowskę w tłumie
 70      2, XV    |          i dogodzić można było, w ten moment wszystko niedogodnym
 71      2, XV    |      mogły, ale nikt bardziej jak ten biedny książę Melsztyński,
 72      2, XV    |       życia i rychło, zbyt rychło ten kwiat młodzienny ku ziemi
 73      2, XV    |       nieograniczone do ojczyzny. Ten sentyment w dzieciństwie
 74      2, XV    | klasztorze zamkniętą zostanie. Na ten samowładny obiór podany
 75      2, XV    |        ujechała z Warszawy.~Ledwo ten krok nieszczęśliwy spełniła,
 76      2, XV    |         nim zgryzoty swoje, które ten przymus podwajał. Ale Ludomir
 77      2, XV    |      życia przywiązywać ją mogło.~Ten sam grób stałby się był
 78      2, XV    |     opowiadać zaczęła:~Napisawszy ten list do ojca Taida posłała
 79      2, XV    |    wszystkie życzenia Taidy, list ten, co była przed śmiercią
 80      2, XVI   |      wyczytała. Domyśliła się, że ten brulion listu nie posłany
 81      2, XVI   |          Dżęgi, czy to prawda, że ten mniemany wariat tak jest
 82      2, XVI   |   rozkazów pytał się u Dżęgi i że ten biedny mniemany wariat w
 83      2, XVI   |    żałowała. Jednak nie wiem, czy ten nieszczęśliwy nie większe
 84      2, XVII  |       królu? Wiedz, że ledwom już ten list dokończył, i nieprędko
 85      2, XVII  |         tym jedynie doniosę.~List ten Malwinę zmartwił, jednak
 86      2, XVII  |        zdawały się! Niestety! nie ten to już Ludomir dla jej szczęścia,
 87      2, XVII  |          dzień znowu nastąpi, jak ten, który ledwie dobić potrafiła.~
 88      2, XVII  |    okropnych skutków miłości jest ten, że raz doświadczywszy unoszących
 89      2, XVIII |           innym nie mówiono przez ten czas we wszystkich zgromadzeniach,
 90      2, XVIII |            Ziścić je lub zginąć."~Ten napis Malwina tylko wytłumaczyć
 91      2, XIX   |        Denhoffa; szczęśliwego, bo ten napis nie miłość własna
 92      2, XIX   |    przyjaźń nad miłość przekłada, ten napisem swoim wzywa nadzieję,
 93      2, XIX   |          ramię. Krew prysnęła i w ten moment Malwina krzyknęła
 94      2, XIX   |           u nóg Malwiny złożył. W ten moment chrapliwe trąby się
 95      2, XIX   |       dowiedzenia się, kto to był ten, co otrzymał chwałę być
 96      2, XIX   |     obiedzie bal przepyszny dzień ten zakończył. Ogrody wilanowskie
 97      2, XX    |   Krzewinie. Wieluż zdarzeń przez ten rok doświadczyła, wieleż
 98      2, XX    | wspominając, że dłużej żyła przez ten rok jeden niż przez resztę
 99      2, XX    | przestrachu, rozumiejąc, że krzyk ten okropny, któren oboje słyszeli,
100      2, XX    |      właśnie jej szukać i słysząc ten krzyk okropny zbiegli się
101      2, XX    |           Melsztyńskiego, któremu ten widok przytomność odejmował,
102      2, XX    |           nic odstąpił póty, póki ten obejrzawszy chorą nie przysiągł
103      2, XX    |         niebezpieczeństwa życia w ten moment nie widzi. Ludomir
104      2, XXII  |         ja łatwo mogę opisać stan ten nieszczęśliwy, w którym
105      2, XXII  |          wytłumaczyć, z czego się ten dar tworzy; są to tysiączne
106      2, XXII  |           czegokolwiek składa się ten dar ujmujący, to pewna,
107      2, XXII  |         tym samym milczeniem traf ten nadnaturalny głębiej jeszcze
108      2, XXII  |        nie śmiał był oddać; gdzie ten głaz nad strumykiem schylony,
109      2, XXII  |   teraźniejszego jej losu. Jednak ten. smutek, te rozrzewniające
110      2, XXII  |         dała się słyszeć i odgłos ten, który się dobrze rozlegał
111      2, XXII  |       udało. Dochodząc postrzegli ten sam pojazd, któren wprzódy
112      2, XXII  |       Wandy nieco ochłodła widząc ten niewytworny pojazd. Jednak
113      2, XXII  |       samym sobą? Darujmy więc na ten raz i Malwinie i darujmy
114      2, XXIII |        jaką relacją.~Ale w moment ten, gdy los, chwiejący się
115      2, XXIII |          przyłączył się do nich i ten traf największą zwać można
116      2, XXIII |   Zdzisław, gdy miał odpisywać na ten list, udał się do Ma! winy
117      2, XXIV  |         czy się dostał w niewolę. Ten żołnierz przystał był do
118      2, XXIV  |             nie wiem, czy to jest ten sam, którego książę tak
119      2, XXIV  |          a księciem Melsztyńskim, ten stosowny sposób bycia zbliżył
120      2, XXV   |       powiedziała zawczasu, że na ten bal jechać nie myśli, lecz
121      2, XXV   |        urodził, umyśliła zaraz na ten bal nie jechać i z radością
122      2, XXV   |        przezwanej. Niespodziewany ten widok czułe wrażenie na
123      2, XXV   |         wiernych serc daniny~Wiły ten uplot w świeżość i wonie
124      2, XXV   |        może, dowiedzieć się, czym ten kamień z tym napisem, coś
125      2, XXV   |           niego przyłącza. I mnie ten kamień nader drogim stać
126      2, XXV   |        pamięci utkwiły. W istocie ten to sam był i gdy Malwina
127      2, XXV   |       znalazłem spokojność duszy, ten skarb drogi, któren wszelkie
128      2, XXV   |        zaczynała się domyślać, że ten, o kim mówił staruszek,
129      2, XXV   |         mówił staruszek, mógł być ten sam, któren księcia Melsztyńskiego
130      2, XXV   |         przecie, że jeszcze żyje. Ten promyk nadziei serce moje
131      2, XXV   |        tylko go spostrzegł, zaraz ten waleczny młodzieniec czułe
132      2, XXV   |       niedziel chorował jeszcze i ten przeciąg czasu dość był
133      2, XXV   |         rzekł do mnie:~- Lubię na ten patrzeć potok, obraz życia
134      2, XXV   |           umyśle i pomnożyły może ten popęd niezwrócony do melancholii,
135      2, XXV   |       czucia moje wzburzyło. Cios ten głębiej może, niżby był
136      2, XXV   |        odwieźć i - zostawiwszy na ten krótki czas dozór klasztoru
137      2, XXV   |      najtkliwszych zakonnika, był ten sam młodzieniec, któremu
138      2, XXVI  |         zmysłów padła zemdlona. W ten moment zakonnik jednymi
139      2, XXVI  |           się, gdyby i Malwina, i ten biedny młodzieniec prędkiego
140      2, XXVI  |   przyszła. Młodzieniec zaś, żywy ten obraz księcia Melsztyńskiego,
141      2, XXVI  |        się spodziewał, przyjaciel ten najdroższy starego Ezechiela
142      2, XXVI  |    najdroższy starego Ezechiela i ten, którego widok Malwinę tyle
143      2, XXVI  |  obłąkaniu z pokoju uciekli. Znak ten był tak niepospolity, że
144      2, XXVI  |          nasz wziął go na kolana, ten aniołek zaczął się z długimi
145      2, XXVI  |          go mógł kiedy zapomnieć. Ten znak był płomieńczyk na
146      2, XXVI  |       ramieniu takuteńki znak jak ten, co miał mój biedny Ludomirek,
147      2, XXVI  |     Dopytujcie się, kto i co jest ten młodzieniec, na wszystko
148      2, XXVI  |         od Cyganów ukradzione, że ten młodzieniec chory tu, opuszczony,
149      2, XXVI  |           różnofarbne na ręku; bo ten znak w kształcie płomieńczyka,
150      2, XXVI  |         imię Ludomira, które nosi ten młodzieniec, i nade wszystko
151      2, XXVI  |          się zakochał). Teraz zaś ten sam Ludomir bratu odstąpić
152      2, XXVI  |   oddaliło ją od chęci widzenia w ten moment Zdzisława lub którego
153      2, XXVII |           oddzielnego jej ogrodu. Ten ogród, jak wiemy, z jednej
154      2, XXVII |         moim...~- Oto jest muślin ten tak drogi dla mnie - znowu
155      2, XXVII |  pokazując muślin rzekł Ludomir - ten sam welum, co ciebie osłaniał,
156      2, XXVII |        niego miłości nie czuło, w ten moment najtkliwsze uczucia,
157      2, XXVII |           mnie na zawsze pamiętny ten moment, gdym cię w kościele
158      2, XXVII |         całym przeciągu życia był ten moment, gdy - obłąkany nawiasem
159      2, XXVIII|        oświadczenie Ludomira, gdy ten mu wyznał, że od dawna w
160      2, XXVIII|        wtedy takoż dowiedział, że ten drugi wnuk (który, posiadając
161      2, XXVIII|          dość często śmieje się". Ten przymiot teraz w doskonałości
162      2, XXVIII|        wtedy matki czułością list ten przeczytała Telimena i niedługo
163      2, XXVIII|      Najpogodniejsze słońce dzień ten oświecało. Obie siostry
164      2, XXVIII|     przyjechała, posępny i zajęty ten humor księcia Melsztyńskiego (
165      2, XXVIII|          był wyjechał z Warszawy, ten drugi wyjazd (jakeśmy w
166      2, XXVIII|     dobrze nie rozumiem, dlaczego ten dobry pan chciał wtedy tę
167      2, XXVIII|          męża swego, iż gdy minął ten pierwszy zapał miłości,
168      2, XXVIII|    dziećmi, między innymi żartami ten był wymyślił, żeby kresę