Tom, Rozdzial

1      1, I  |          na szczęście Ludomira, co utaić przed damami dotąd był zdołał,
2      1, IX |       smutek i właściwy stan serca utaić i oblekłszy postać dość
3      1, XI | podzieliłam! Nie było w mojej mocy utaić najmniejszego uczucia. Ale
4      2, XV |           rano? - ledwo poruszenie utaić mogąc zapytała się. Na co
5      2, XIX|          się i nie było w jej mocy utaić tego poruszenia ani zatrzymać
6      2, XXV|           chciałem, alem nie mógł, utaić jej tęsknoty mojej duszy