Tom, Rozdzial

1      2, XX   | szczęśliwie, a po wojnie... Wtem krzyk okropny przerwał jej słowa
2      2, XX   |      przestrachu, rozumiejąc, że krzyk ten okropny, któren oboje
3      2, XX   |         jej szukać i słysząc ten krzyk okropny zbiegli się nad
4      2, XXI  |    umyśle; wszyscy rozumieją, że krzyk ów okropny jedynie mnie
5      2, XXVI |    przyszli, drugimi drzwiami na krzyk jej nadbiegli. Niełatwo
6      2, XXVII|       się) był mi tylko znajomy. Krzyk mój szalony, któren rozpacz