Tom, Rozdzial

  1      1, I     |            cień tylko mignął się jej był przed oczy. Teraz zaś widziała
  2      1, I     |          uczynił się, jakby tego nie był uważał, i dalej mówić zaczął:~-
  3      1, I     |             utaić przed damami dotąd był zdołał, Wanda odkryć potrafiła,
  4      1, III   |           który jak zwykle dnia tego był wyjechał na łowy, zapędziwszy
  5      1, III   |          bezdrożne parowy szwankował był z koniem i że myśliwi znalazłszy
  6      1, V     |            Ludomir z imienia jedynie był jej znany i bez żadnych
  7      1, V     |             Wszystkim domowym drogim był nadzwyczajnie, bo w nim
  8      1, VI    |          wieniec bluszczu na skronie był zwieszony, trzymała w ręku
  9      1, VII   |         Rozdział VII ~WYZNANIE~Miłym był, nader miłym dla Malwiny
 10      1, VII   |         które z tak bolesnym wyrzekł był westchnieniem, ustawnie
 11      1, VII   |           trzeba) ukochany, zupełnie był jej nieznajomy, że nie wiedziała,
 12      1, VII   |        podobnie nim, ze świtem takoż był wstał i wyszedł był do ogrodu,
 13      1, VII   |            takoż był wstał i wyszedł był do ogrodu, by myśleć o niej
 14      1, VII   |      raptownym zjawieniem mignął się był w jej myślach, zniknął zupełnie
 15      1, IX    |              pytając się nawet, skąd był ten list, drżącą ręką kopertę
 16      1, IX    |              iż wtedy nie powinienem był i wyznać mojej miłości -
 17      1, X     |            się swoim, łudzącym tylko był awanturnikiem.~Ale te ostatnie
 18      1, XI    |              nie chcę, i że nie mógł był otrzymać odpowiedzi. Te
 19      1, XI    |           moja! wiem tedy teraz, kto był ten nieznajomy, ten utajony
 20      1, XI    |            sierpnia do pułku, bardzo był smutnym i pomieszanym. Cóż
 21      1, XII   |            Malwiny na przyszłość już był ułożył, gdy ona, daleka
 22      1, XII   |               powszechnie wielbiony, był owym samym Ludomirem jedynie
 23      1, XII   |            major Lissowski mocno nią był zajęty, i spodziewając się
 24      1, XIII  |       wkrótce zepsuć mogą! Kto by mi był powiedział, że ten Ludomir,
 25      1, XIII  |         przyjemnością drugich zawsze był zajęty, że tenże sam Ludomir
 26      1, XIV   |              już się skończył, dzień był pogodny, rannym mrozkiem
 27      1, XIV   |            daną kwotę, którą w całym był zebrał zgromadzeniu. Świętą
 28      1, XIV   |             Malwiny wrzucił.~- I jam był kiedyś ubogi, nędza mi była
 29      1, XIV   |         dostać, w największą wpadłem był mizerią. Zięć mój i moja
 30      1, XIV   |             i stary Dżęga wkrótce by był za nimi poszedł i zostawił
 31      1, XIV   |           imość, chyba radość bym mu był prze-dał i kazał ją sobie
 32      1, XIV   |              gałgan. to i grosza nie był wart. Wtedy wariat poleciał
 33      1, XIV   |        słyszałem.~Już Dżęga przestał był mówić, a Malwina jeszcze
 34      1, XIV   |       nieszczęśliwy, którego jedynym był skarbem na świecie, malowały
 35      1, XIV   |               Pierwsze ledwo Ludomir był dosłyszał, gdy hałas niesłychany,
 36      1, XIV   |            której zbiór okoliczności był ich doprowadził, od której
 37      2, XV    |             powie, i kto by ją wtedy był wziął za rękę, po pulsie
 38      2, XV    |          schylonym został na zawsze!~Był naówczas młodzieniec, którego
 39      2, XV    |         okryty ranami, z placu bitwy był wyniesionym i tu go do Warszawy
 40      2, XV    |          gdyby nareście Zdzisław nie był jej oświadczył (mimo tego,
 41      2, XV    |            niebezpieczeństwem życia, był jedyny sposób, który im
 42      2, XV    |              Ten sam grób stałby się był natychmiast ostatnim i najmilszym
 43      2, XV    |          ciąży), nie przywiązywał ją był gwałtem do życia póty. póki
 44      2, XV    |             posłała, zawieruszył się był, nie wiem jakim sposobem,
 45      2, XVI   |             z monetą, któren w wilią był wrzucił Ludomir, wypadł
 46      2, XVI   |          także i na papierze, którym był obwiniony, Malwina pisanie
 47      2, XVI   |       papierowi się przypatrzyła. To był świstek listu ręką jego
 48      2, XVI   |        minęły... dla Ludomira..." Tu był wydarty duży kawał papieru,
 49      2, XVI   |      obróconym. Ale do kogo sam list był pisanym? Kto była ta matka
 50      2, XVI   |              jego twarzy tak głęboko był wyryty, że Malwina to przypominając
 51      2, XVII  |             tę czułą sielankę. Kuzyn był nieprzytomny, książę jegomość
 52      2, XVII  |           którego książę Melsztyński był zabrał znajomość z Florynka,
 53      2, XVII  |         pustocie, o której dawno już był zapomniał, przekonaną zostawała,
 54      2, XVII  |              w świecie co prócz niej był ukochał. Niestety! każdy
 55      2, XVII  |              księcia Melsztyńskiego, był obojętnym i żadnym interesującym
 56      2, XVIII |         zapałem ku Malwinie, z jakim był odjechał; ale bardziej stał
 57      2, XVIII |           jej z wnukiem kilkakrotnie był się udał, ustawnie do niej
 58      2, XVIII |          rycerz zapytany, jaki kolor był obrał na szarfę, gdy odpowiedział,
 59      2, XVIII |           sta-nie, zresztą tajemnicą był dla wszystkich.~ ~
 60      2, XIX   |       pamiętny sercu każdego Polaka, był wybrany przez księcia Melsztyńskiego
 61      2, XIX   |          duszę. Uśmiech Armidy mniej był ujmującym, a hoże driady
 62      2, XIX   |           przez właściwą cenę godnym był przeznaczenia swojego.~Gdy
 63      2, XIX   |           wystawiał widok. Gościniec był okryty pojazdami, końmi,
 64      2, XIX   |       laurowym trzymał wieńcu. Napis był: "Nic zaczepiam, ale bronię.''
 65      2, XIX   |             który wjechał w szranki, był Ludomir książę Melsztyński,
 66      2, XIX   |            na żadną stronę szali nie był spuścił, książę Melsztyński,
 67      2, XIX   |              dowiedzenia się, kto to był ten, co otrzymał chwałę
 68      2, XIX   |              jego miejscu rad by się był znajdował, niejedna dama
 69      2, XX    |            była odzianą, a kto by ją był wtedy spotkał, mógłby ją
 70      2, XX    |             niej i siadła; strach ją był niemal zupełnie opuścił,
 71      2, XX    |         została, gdyż poznała, że to był książę Melsztyński.~- Nie
 72      2, XX    |           którego książę Melsztyński był poleciał, przyszedł zadyszany
 73      2, XXII  |      tęsknotę. Nikt ją pocieszać nie był w stanie, bo każdy niemal,
 74      2, XXII  |       niespokojnością równie jak ona był zajętym.~Ach! ja łatwo mogę
 75      2, XXII  |             gdy przyjechał, zawiesił był wieniec z barwinku, którego
 76      2, XXII  |             Malwinie samej nie śmiał był oddać; gdzie ten głaz nad
 77      2, XXII  |      wiadomości. A że Krzewin bliżej był granicy niż Warszawa, Zdzisław
 78      2, XXII  |               któren ogrodnik świeżo był przyniósł.~Malwina zamyślona
 79      2, XXII  |             Książę pan łaskami swymi był obdarzył nieboszczyka mego
 80      2, XXIII | nieprzyjaciel dość daleko od granicy był odparty, wojsko nasze cudów
 81      2, XXIII |           okrył i ranionym dotąd nie był jeszcze. Zdzisław, sławą
 82      2, XXIII |              Malwina list uchwyciła. Był on ręką majora B***, najpoczciwszego
 83      2, XXIII |             w ostatniej potyczce nie był dał jeszcze naszym wygranej.
 84      2, XXIII |              niebezpieczeństwie, nie był wrócił w największym pędzie
 85      2, XXIII |           innego pułku, który trafem był tam w bliskości, słysząc
 86      2, XXIII |              i mimo tego, że sam już był w głowę ranny (co obwinięcie
 87      2, XXIII |       nieustannego mdlenia. Duży już był dzień, gdy książę do zupełnej
 88      2, XXIV  |     Pułkownik, który już o kilka mil był wymaszerował, odpisał mi
 89      2, XXIV  |       niewolę. Ten żołnierz przystał był do piątego pułku - dokładał
 90      2, XXIV  |        szukają spokojności. Przy tym był ludzki i miłosierny, ale
 91      2, XXIV  |       Krzewinie.~W istocie samej tak był tym przyjazdem zajęty i
 92      2, XXIV  |             książę Melsztyński życie był winien, i los nieszczęśliwy
 93      2, XXIV  |           jej bycia, który miłym jej był dosyć i nic nie miał dla
 94      2, XXIV  |              ów Cygan, który gdy się był dowiedział, że książę Melsztyński
 95      2, XXIV  |         dzieci porzuciwszy, przystał był do księcia, nie odstąpił
 96      2, XXIV  |             nim nareszcie przyjechał był do Krzewina, gdzie Malwina,
 97      2, XXIV  |              czasu kwesty tak dobrze był znajomym, jak najlepiej
 98      2, XXV   |            właśnie dwunasty sierpnia był dla Malwiny i jak z rana
 99      2, XXV   |           nowy na pamiątkę dnia tego był na tej kępie wystawiony
100      2, XXV   |        przewieźć się kazała. Wieczór był najpiękniejszy; ostatnie
101      2, XXV   |           tym nawet już życiu Bóg ją był obdarzył, przedsięwzięła
102      2, XXV   |           łagodnym swym blaskiem nie był oświecił krainy. Pomiędzy
103      2, XXV   |        utkwiły. W istocie ten to sam był i gdy Malwina powiedziała
104      2, XXV   |              chaty, com idąc w borze był ujrzał. W tej opuszczonej
105      2, XXV   |            Melsztyńskiego od Kozaków był obronił, ale chcąc jak najprędzej
106      2, XXV   |              żołnierzem zapędził się był za Kozakami, którzy widząc
107      2, XXV   |              ten przeciąg czasu dość był długi, bym się na wieki
108      2, XXV   |       przepaścią nachylony ulubionym był siedliskiem mego przyjaciela
109      2, XXV   |            masz stanu. Wiem, żeś tym był dotąd; ale wychowanie niepospolite
110      2, XXV   |        zastąpiły mi tę, którą los mi był odebrał. Jej to sercu litościwemu
111      2, XXV   |              ten głębiej może, niżby był powinien, duszę moją zranił...
112      2, XXV   |              a w opuszczeniu podporę był znalazł i przyjaźń, bez
113      2, XXV   |              zamiar, co mnie do tego był przyprowadził. I tam znalazłbym
114      2, XXV   |      przyprowadził. I tam znalazłbym był koniec wszystkim moim cierpieniom,
115      2, XXV   |              i niewczasem, wyszedłem był dla odetchnienia. Nie wiedząc
116      2, XXV   |             najtkliwszych zakonnika, był ten sam młodzieniec, któremu
117      2, XXV   |             książę Melsztyński życie był winien, oświadczyła starcowi,
118      2, XXV   |      przyjaciela, który choć jej nie był znajomym, niecił już w jej
119      2, XXV   |              na nią czekając głęboko był zasnął. Szczęściem, nie
120      2, XXV   |       okropne, którego widok tyle ją był przeraził w ogrodzie wilanowskim.
121      2, XXV   |           się obudziła. Sen ów takie był uczynił na jej umyśle wrażenie,
122      2, XXVI  |           którego widok Malwinę tyle był przeraził, stał się celem
123      2, XXVI  |             pokoju uciekli. Znak ten był tak niepospolity, że nie
124      2, XXVI  |         można go było nie postrzec - był to płomieńczyk dosyć duży
125      2, XXVI  |              kapitan nasz, który już był ozdrowiał. nie uważał na
126      2, XXVI  |           brać go z sobą chorym, jak był, lub w lesie zostawić równie
127      2, XXVI  |            kiedy zapomnieć. Ten znak był płomieńczyk na lewym ramieniu,
128      2, XXVI  |              zalecała opiece, pisany był na kilka dni przed jej zlężeniem,
129      2, XXVI  |    Nieszczęściem, brat jego naówczas był trochę słaby i pilnująca
130      2, XXVI  |       wykradziony, daleko już od nas był uwiezionym. Łatwo wasza
131      2, XXVI  |          ręki tej, którą najpierwszy był ukochał w życiu (bo spodziewam
132      2, XXVI  |           książę Melsztyński, poznał był Malwinę, z niebezpieczeństwa
133      2, XXVI  |            niestety, jemu brat życie był winien i dusza jego szlachetna,
134      2, XXVI  |            odpowiedzi, przez sad, co był za domem, wymknęła się i
135      2, XXVII |           tym samym miesiącu Ludomir był wyznał Malwinie miłość nieograniczoną,
136      2, XXVII |            wzajemności jej śmiał się był domyślać, i jak, rozumiejąc
137      2, XXVII |           jej niegodnym, od niej się był oderwał. Przeszedłszy przez
138      2, XXVII |          ukochał, gdzie pierwszy raz był kochany, gdzie każdy obrót,
139      2, XXVII |    skrzydłami, szedł Ludomir; rad by był w jednym momencie obiec (
140      2, XXVII |              płotem od reszty krainy był oddzielony, a z drugiej
141      2, XXVII |           gdy przed rokiem poznał ją był w Krzewinie i gdy ją potem
142      2, XXVII |             Krzewinie i gdy ją potem był odjechał: jak stan wątpliwy
143      2, XXVII |         odtąd przy moim zawsze sercu był schowany; on wkoło mej ręki
144      2, XXVII |           ręki obwiniony jedyną moją był ozdobą przy czarnej zbroi
145      2, XXVII |          rozumiała; ale błąd to oczu był, a nie serca. Oczy moje
146      2, XXVII |              w całym przeciągu życia był ten moment, gdy - obłąkany
147      2, XXVII |              od mego różniącego się) był mi tylko znajomy. Krzyk
148      2, XXVIII|              jakiś przy pułku wrócił był do Warszawy w czasie, gdy
149      2, XXVIII|      oświadczenia, w myślach księcia był skutkiem złej opinii, którą
150      2, XXVIII|              sierpniu miłości swojej był uczynił, tym przypomnieć.
151      2, XXVIII|              właśnie w sierpniu miał był nieszczęście śmiertelnie
152      2, XXVIII|         książę Melsztyński raptownie był wyjechał z Warszawy, ten
153      2, XXVIII|           Malwina wtedy osądziła, że był przedsięwziętym przez Ludomira,
154      2, XXVIII|              weselem uczynił i gdyby był jedynie miał w celu przekonać
155      2, XXVIII|       Malwinę, tego celu może by nie był doszedł, gdyż ona płochość,
156      2, XXVIII|          wtedy po miesiącu Dżęga nie był węgorzów poławiał, chusteczka
157      2, XXVIII|            między innymi żartami ten był wymyślił, żeby kresę nad