Tom, Rozdzial

  1      1, I     |              dojdzie i zapach rezedy, którą deszcz musiał dobrze odświeżyć.
  2      1, I     |         wyraził niż słowa~Tę czułość, którą dały jej niebiosy,~Gdy na
  3      1, I     |           mająca wlepione w ciemność, która wszystkie przedmioty okrywała,
  4      1, I     |           serce Wandy. Malwina nawet, która zwykle grzmotów się nie
  5      1, I     |              upuściłam na łapkę Kory, która do tego czasu skowyczy!~-
  6      1, I     |     Zawinąwszy ją w pierwszą płachtę, którą napadł, wyniósł jak najprędzej,
  7      1, I     |            Umilkł Ludomir. Somorkowa, która ledwo nie szalała z radości
  8      1, I     |            jest nam znajomy.~Malwina, która bardziej jeszcze może od
  9      1, I     |       osobliwie w niebytności ciotki, która zwykle przy niej mieszkała,
 10      1, II    |               i tej jakiejś tęsknoty, która mnie z domu wypędziła i
 11      1, II    |              i burzliwe zapędy duszy, która czując się może zdolną do
 12      1, II    |            podobną była białej lilii, którą burza nachyliła! Twarz jej
 13      1, II    |         wróciłem do zamku. Ręka moja, która mocno jest skaleczoną, zatrzyma
 14      1, III   |          łagodnej, niewinnej Malwiny, która wprawdzie kochać go nie
 15      1, III   |               nudów (od tej trucizny, która nie tylko losy przekorne,
 16      1, III   |            choć zarzucona biblioteka, którą Malwina odkryła, stała się
 17      1, III   |        większemu jej szczęściu Wandę (która od śmierci rodziców przy
 18      1, IV    |        Ludgardę, oryginalną tragedią, która nowo z druku wyszła. Ludomir
 19      1, IV    |            zamiast zwykłej tkliwości, którą okazuje, głęboki smutek
 20      1, V     |              umiały twarz jej ożywić, która wtedy wesołą świeżością
 21      1, V     |            stąd go wypędzać.~Malwina, która niekoniecznie życzyła wyjazdu
 22      1, V     |             raz doznała przyjemności, którą nabyte wiadomości sprawić
 23      1, VI    |          siebie, postrzegła na łasze, która blisko pod jej domem od
 24      1, VII   |        zielona niewiadomości zasłona, która jej oczom przyszłość i własne
 25      1, VII   |              on jest, i że tajemnica, którą się otaczał, mogła równie
 26      1, VII   |            rad bym odkupić każdą łzę, którą wylewasz.~Hałas z przyczyny
 27      1, VIII  |         pomnąc na tę okropną granicę, która dzieli na zawsze Ludomira
 28      1, VIII  |             jeszcze biała jej suknia, którą wiatr ku drzwiom ogrodu
 29      1, IX    |         rzucam na wieki?~Malwino! Ty, która dobroci najtkliwszym na
 30      1, IX    |             przekonaną, że tajemnica, którą się okrywam, żadnego nie
 31      1, IX    |         ratował, odraza od tajemnicy, którą się okrywał, wszystko to
 32      1, IX    | najszlachetniejszej miłości, miłości, która się jedynie moim, a nie
 33      1, IX    |              Jedną jedyną ofiarę, ale która wszelkie inne przewyższa,
 34      1, IX    |         szukała odkryć tej tajemnicy, którą los swój i wszystkie postępki
 35      1, IX    |               Ta przysięga i ważność, którą do niej przywiązała, ułagodziła
 36      1, X     |             nie zwracają nigdy osoby, którą się kocha, której się potrzebuje,
 37      1, X     |                której się potrzebuje, która codziennie, co moment nam
 38      1, X     |        zostawić jej nie mogła. Wanda, która choć z mniejszym doświadczeniem,
 39      1, XI    |           napisałam do księżnej W***, która bywała w przyjaźni z moją
 40      1, XI    |          pojechałam do księżnej W***, która mnie łaskawie przyjęła.
 41      1, XI    |                Pierwsza, że w osobie, która naprzeciwko mnie siedziała,
 42      1, XI    |           wiedział o nowej gwiaździe, która zajaśniała na horyzoncie
 43      1, XI    |          chichotać się; potem z miną, która nie wiem, czy grzeczność,
 44      1, XI    |             troskliwa Twoja przyjaźń, która mimo mojej wiedzy poznać
 45      1, XI    |               balu, wyjść z tej sali, która przed kwadransem jeszcze
 46      1, XI    |             nie kochasz, tej Malwiny, która nigdy nie potrafi cię zapomnieć!~
 47      1, XI    |         uczynić, by odkryć tajemnicę, którą się okrywał. "Najboleśniej
 48      1, XI    |            Malwina S***, młoda wdowa, która nigdy Warszawy, nigdy wielkiego
 49      1, XI    |             swym ułożeniu z postacią, która zdaje się być oswojoną ze
 50      1, XI    |              szlachetność niewieścią, która potrafi każdego w należytym
 51      1, XI    |          należytym utrzymać obrębie i która by was nigdy porzucać nie
 52      1, XI    |      poubierane. U niej biała suknia, która giętki stan obwijała, czarne
 53      1, XI    |             chimerom Dorydy dogodzić, która z drugiego końca ogromnego
 54      1, XII   |             szczęście, a publiczność, którą zawsze nowość bawi, nawiasem
 55      1, XII   |         wypadku jest jakaś tajemnica, która jedynie wszystkiemu winna.~
 56      1, XII   |              tracisz dla tej Malwiny, którą i Ludomira rozumieją strasznie
 57      1, XIII  |              było zaszywać tej damie, która się tego podjęła. Tymczasem
 58      1, XIII  |         szczerze żałując przykrości,. którą Ludomirowi uczyniła, oświadczyła
 59      1, XIII  |               i człeka bez przesądów, którą mu jednomyślnie młodzież
 60      1, XIII  |           młodzież była przysądziła i którą chciał utrzymać, nie bardzo
 61      1, XIV   |            bardziej męczącą tęsknotę, którą nieład uczucia i zbieg okoliczności
 62      1, XIV   |             znajdziesz w. pani madam, która pannom lekcje po francusku
 63      1, XIV   |               ale chętnie daną kwotę, którą w całym był zebrał zgromadzeniu.
 64      1, XIV   |             dalszym ciągu tej kwesty, która dni kilka jeszcze trwała,
 65      1, XIV   |               skłonność do dumania, z którą weszła do fary. To, czego
 66      1, XIV   |            ten moment czarną koronkę, którą na twarz miała spuszczoną,
 67      1, XIV   |         szczęście ich było zawisło, a która teraz, przerwana, nieprędko
 68      1, XIV   |       Frankowskę w tłumie postrzegła, która z wielką pracą przedrzeć
 69      1, XIV   |              tym żal, że miłości tej, która tak żywo znowu serce jej
 70      2, XV    |           zajeżdża. Nie ma tej osoby, która by w troskach i niecierpliwości
 71      2, XV    |        uspokajającej determinacji, na którą względem Ludomira w przeszłym
 72      2, XV    |         przeszłym dniu zdobyła się, a która tym milszą jej się zdawała,
 73      2, XV    |            była tkliwa czułość Taidy, która równała się wyniosłej pysze
 74      2, XV    |              rannym zefirem kołysana, która swobodnie wonie swoje rozraszając
 75      2, XV    |              poranku nadejdzie burza, którą zniszczona zostanie. Nadeszła
 76      2, XV    |         cierpiała tę samotność serca, która jest jedną z najdotkliwszych
 77      2, XV    |         postacią i jedyna namiętność, którą dotąd w niej znano, jedyne
 78      2, XV    |         Taidzie cała krew Melsztynów. która płynęła w jej żyłach, zburzyła
 79      2, XV    |    natychmiast do najbliższej poczty, która jednak o mil siedm od jej
 80      2, XV    |               tej rzadkiej piękności, którą za życia posiadała, po śmierci
 81      2, XV    |               pewnej ode mnie znanej, która dość źle go trak tuje -
 82      2, XVI   |             jest przyczyną tajemnicy, którą różne postępki jego były
 83      2, XVI   |     szczebiotaniem ładnej Cyganeczki, która widząc się zachęconą różne
 84      2, XVII  |            chorążycowej Szeptalskiej, która siostrzenicę wydaje za mąż.
 85      2, XVII  |                Na te słowa filiżankę, którą w ręku trzymała, Malwina
 86      2, XVII  |               co koło niej siedziała, która bardzo mało o księcia Melsztyńskiego,
 87      2, XVIII |           tknąć tylko chciał zasłony, którą to serce się obwijało. Kochała
 88      2, XVIII |           widząc, ze księżna W*** (na którą jak na drugą matkę patrzała)
 89      2, XVIII |               trwoga i niespokojność, którą postrzeże na mej twarzy
 90      2, XIX   |              rycerzy. Pogłoski wojny, która wkrótce nastąpić miała i
 91      2, XIX   |        ciekawość dam mocno wzbudziły, która to była między nimi celem
 92      2, XIX   |             szranki. Przepaska biała, która lewe ramię obwijała, w stroju
 93      2, XIX   |         Melsztyński z tą szczerością, która jest wierną towarzyszką
 94      2, XIX   |             zarzucać, niezręcznością, która z tego zmieszania pochodziła,
 95      2, XIX   |            była chciała. Ale Malwina, która od niejakiego czasu każdego
 96      2, XIX   |            nowych uczuć wdzięczności, którą czuła się być winną księciu
 97      2, XIX   |             przechodziemy koło osoby, która z powierzchowności pogodną
 98      2, XX    |         kochali, a widzieli kiedy tę, którą kochali, w niebezpieczeństwie
 99      2, XXI   |            wiadomości. Długa choroba, która przez dni kilka wszelką
100      2, XXI   |               długiej powieści mojej, którą może weźmiesz za skutek
101      2, XXI   |              czuła, miłość, niestety, którą w sercu moim nie dla niego
102      2, XXII  |               Czuła i szczera radość, którą przybycie jej sprawiło w
103      2, XXII  |              z sobą siadywali! Ławka, którą on z kamieni ułożył, stała
104      2, XXII  |           utraciła straciwszy miłość, którą serce jej dawniej jemu jedynie
105      2, XXII  |             mam tu powtarzać rozmowę, którą czytelnik łatwo sobie wystawi
106      2, XXII  |            nawet) na rozległą krainę, która u nóg jej jakby umyślnie
107      2, XXII  |            białogłowa, niemłoda już i którą z ubioru brać można było
108      2, XXII  |               życia swego przebyła, a którą nieraz sobie przypomniał;
109      2, XXII  |              i oświadczył, że pensją, którą mężowi dawał, do śmierci
110      2, XXII  |            szukała przedrzeć zasłony, którą w widu postępkach swoich
111      2, XXIII |      niepomyślne wiadomości; Malwina, która z oczu go nie spuszczała,
112      2, XXIII |             ręce nieśli aż do wioski, która, szczęściem, niezbyt daleko
113      2, XXIII |              wymagając rzeczy takiej, która mogła narazić Malwinę na
114      2, XXIV  |            tej swobodnej spokojności, którą ledwo zaczęła była odzyskiwać,
115      2, XXIV  |            zaczęła była odzyskiwać, a która przyjazdem księcia Melsztyńskiego
116      2, XXIV  |               chwila nadeszła jednak, która na koniec księcia Melsztyńskiego
117      2, XXIV  |             Zwyczajna wesołość Wandy, którą powszechne strapienia ledwo
118      2, XXIV  |               wszystkich przyszłości, która często szczęśliwszą wtedy
119      2, XXV   |           kępy odwiedziła, owej kępy, którą z okien jej widać było i
120      2, XXV   |               Drugą już jesteś osobą, którą widzę, że drogie jakieś
121      2, XXV   |              niej też same kwestarkę, która wówczas ojcowską jakąś przychylność
122      2, XXV   |         musiał być zostawionym. Rana, którą miał nad okiem, przez prawą
123      2, XXV   |          przez wdzięczność tak czułą, którą codziennie w sercu jego
124      2, XXV   |             starania zastąpiły mi tę, którą los mi był odebrał. Jej
125      2, XXV   |                 Niemniej kochałem tę, którą dotąd własną rozumiałem
126      2, XXV   |            przez tę cechę niesłuszną, która gdy nie wzgardę, to upakarzającą
127      2, XXV   |          Widząc, ilem tym martwił tę, która matczynym czuciem mnie kochała,
128      2, XXV   |            troskliwej czułości matki, która wiedząc go rannym najusilniej
129      2, XXV   |             zaszedłem aż do tej łąki, którą z opisania mego przyjaciela
130      2, XXV   |            przejrzyste odzianą szaty, która dwa jednakowe trzymała w
131      2, XXVI  |              zatajonej do tej chwili, którą teraz nieodwłocznie chcą
132      2, XXVI  |          wytłumaczyć się z tajemnicy, która dawno im na sumieniu ciężała
133      2, XXVI  |   roztasowanym będąc w głębi puszczy, która ciągnie się ponad Dniestrem
134      2, XXVI  |          najbardziej zedrzeć zasłonę, która okrywała tę tajemnicę:~-
135      2, XXVI  |               wytłumaczyła tajemnicę, która jak się zdaje, wielce mnie
136      2, XXVI  |            wzywam, otóż to tajemnica, którą mąż mój do grobu zaniósł
137      2, XXVI  |      litościwy i racz przebaczyć tej, która od momentu wykradzenia tego
138      2, XXVI  |              dla otrzymania ręki tej, którą najpierwszy był ukochał
139      2, XXVII |       Malwinie miłość nieograniczoną, którą w sercu jego była wzbudziła,
140      2, XXVII |       rozrzewnił...~Biegnie ku ławce, którą kasztan stuletni rozłożystym
141      2, XXVII |       ściągnienia twojej uwagi, chęć, która jedynie dała mi zwycięstwo.
142      2, XXVII |            rękę Malwiny, tej Malwiny, która bez Ludomira żadnego już
143      2, XXVII |          wymógł, że odkryć tajemnicy, którą się zasłaniał, nigdy w żadnym
144      2, XXVII |             tę nieszczęśliwą granicę, która nas dzieliła, udać się do
145      2, XXVII |              nadto niezmienną miłość, którą Ludomir jeden jedynie wzbudzić
146      2, XXVII |              nie dozwolił, przysięgi, którą łączyłam się na wieki z
147      2, XXVIII|           więc naszym zakochanym tej, którą tak mile z sobą przepędzili;
148      2, XXVIII|             był skutkiem złej opinii, którą o nim wziąć była mogła,
149      2, XXVIII|          ciotka naszych dwóch sióstr, która przy tym wychowaniem ładnej
150      2, XXVIII|             to złożył u nóg Florynki, która, od roku będąc za mężem,
151      2, XXVIII|               ową jaśniejącą gwiazdą, która w tamtych stronach wszystkie
152      2, XXVIII|             wspomniał odtąd Florynki, która spodziewając się i długi,
153      2, XXVIII|          powabnej, wyłącznej miłości, która z pierwszym rzutem oka w
154      2, XXVIII|              udać sobie, podobną tej, którą w istocie miał Ludomir z
155      2, XXVIII|             pod Mohilewem odebranej i która go jedynie od brata różniła.