Tom, Rozdzial

   1      1, XIV   |                zdawała się ledwo mieć lat 13. Różnofarbne oczy i różne
   2      1, XI    |                 ostatniego mego listu, że 20 tego miesiąca poseł francuski
   3      1, XI    |                  trzeci Malwiny do Wandy~"26 grudnia, z Warszawy~Wando,
   4      2, XVI   |                  potrzebnym.~W Warszawie, 27 lutego."~Łatwo sobie wystawić
   5      1, XIV   |            raptownie pochwycony ładunek z 50 dukatami, który na biurze
   6      2, XV    |                  rękę córki się dobijało, acz z uprzedzeniem ojca i próżnością
   7      2, XXVIII|          napełniając zazdrością sąsiadów, admiracją i chęcią przywłaszczania
   8      2, XIX   |          zwycięstw.~Ostroróg po dwakroć z Adolfem potykali się i dwakroć czułe
   9      2, XVII  |                 Ci się zda na co w Twoich adoracjach do tej anielskiej Malwiny,
  10      2, XXVI  |           pamiętne... Ale powiem, że list adresowany przez nią do waszej księciej
  11      1, V     |                  miał jeszcze do Ludomira afekt, bo choć zawsze o czym inszym
  12      1, XIV   |                  dopita, bilety na teatr, afisze, gazety i potężne pudło
  13      2, XIX   |            giętkie pióra, powiewne szaty, aksamity, hafty poważne, złoto, kamienie,
  14      1, XIV   |                   z czubem nastrzępionym, aktor wybladły, oficjaliści od
  15      2, XXVIII|               zupełnie horyzoncie jedna z aktorek takoż mojej powieści, owa
  16      1, XI    |            Przyjeżdżaj jak najprędzej być aktorem, a przynajmniej z biedy
  17      2, XXV   |                 mnie tylko zajmować mogą, aleś sama tego wymagała. A teraz
  18      1, VII   |                  ach, daruj!... wybacz... ależ bo ja tak nieszczęśliwy!...~
  19      2, XXVIII|                 Lissowski w czasie listem Alfredowi doniósł) pochodził z przyczyny
  20      2, XVII  |                  Ludomira i zabawną nawet anegdotę o nim donosi.~Na te słowa
  21      1, VII   |             płakać.~- Malwino uwielbiona! Aniele dobroci! - rzekł Ludomir -
  22      2, XXVII |                   jeszcze rosiły, uśmiech anielski pomiędzy nimi ujrzeć na
  23      2, XXVI  |                   wziął go na kolana, ten aniołek zaczął się z długimi jego
  24      2, XXV   |           przyrzekając nawet krople z jej apteczki zażywać na chrypkę, Malwina
  25      2, XIX   |                   pałasz spadała. Dzielny arabczyk, na którym siedział, grzywę
  26      2, XIX   |               koniec mety, w całym pędzie arabczyka zwracając uderzył na swego
  27      1, XIV   |                gankiem monasteru pod tymi arkadami jak cień jaki się wydawał.
  28      2, XXV   |                 kędy - sądząc podług huku armat - bitwa stoczyć się miała.
  29      2, XIX   |                 przenikało duszę. Uśmiech Armidy mniej był ujmującym, a hoże
  30      1, V     |               boleśnie, przypomina mi, co autor jeden niemiecki w jednym
  31      2, XXVIII|                  trafem jakim o tej całej awanturze uwiadomioną była, o czym
  32      2, XXVII |                 nadto mało mi są znajome, ażebym dokładnie wydać je mogła.
  33      2, XXV   |                 na tej kępie wystawiony i babce Alisi w nagrodę chałupy
  34      1, I     |                   sobą zabrała, na co gdy babka chętnie zezwoliła, Ludomir,
  35      2, XXVI  |              pytając się:~- Czy nie ma tu babki Alisi? Na te słowa ktoś
  36      1, I     |            ucichła, Wanda podług zwyczaju bać się zaczęła; potem obie
  37      1, VI    |                się na gromady siadło w te baciki i przy odgłosie muzyki najprzyjemniej
  38      1, VI    |                 do Krzewina wracać. Kilka bacików znalazło się jeszcze ładniejszych
  39      2, XXV   |                parowach, wezbrane potoki, bagniste doły, wąskie nad przepaściami
  40      2, XXVI  |                  nas twymi niepotrzebnymi bajami.~Ach! daruj, kniaziu łaskawy;
  41      2, XXVIII|                   nieraz w długich swoich bajaniach utrzymywał, że to jego węgorze
  42      2, XXVI  |                   zniecierpliwieni długim bajaniem Cygana, który, zlękniony,
  43      1, III   |                dziewice, które niegdyś po bajecznych pałacach Fingala snuły się
  44      2, XXVIII|                   ręku ich nosząc, długie bajki prawił.~których one z większą
  45      1, I     |                  i rozmyślając o zimowych balach Wanda zupełnie zapomniała,
  46      1, I     |                 Malwina, oparta na kracie balkonu i oczy mająca wlepione w
  47      2, XXV   |                 do Krzewina niecierpliwie balujących wyglądała, by im jak najprędzej
  48      2, XXVI  |              miluchne dzieciątko. Zamiast bania się naszych urwisiowskich
  49      1, III   |               rycerskie czasy lub mgliste bardów dumania.~Kibić jej giętka
  50      1, VI    |                 przepaska, na dziecinnych barkach złoty kołczan ze strzałami
  51      2, XXII  |                    zawiesił był wieniec z barwinku, którego Malwinie samej
  52      2, XVIII |              bogate ubiory dla giermków i barwy dla licznego zbioru pacholików.~
  53      1, XIV   |                grała harfie, której stary basetlista i skrzypek niepoczesny towarzyszyli.
  54      2, XXIV  |           Melsztyńskiego do dziada swego~"Batalia wygrana, utrzymanie się
  55      2, XXV   |              współziomkom i sądząc, że po batalii niejeden może ranny na placu
  56      1, VI    |           przepłynęli. Gdy szli tłumem do batów, Ludomir podał rękę Malwinie
  57      1, VI    |         westchnieniem. Wtem dochodzili do batu, i na te jego słowa Malwina
  58      1, XII   |          publiczność, którą zawsze nowość bawi, nawiasem zaprzątnęła się
  59      2, XXII  |                   Krzewina zebrana była w bawialnym pokoju. Malwina, jak przed
  60      2, XXII  |                   grzecznie, że szczęście bawienia przy niej jedynie oddalenie
  61      1, X     |                 pomnożyła. Nic już ją nie bawiło, nic nie zajmowało. Ponura
  62      1, XIV   |                    gdy hałas niesłychany, bębny, co larum biły, i różne
  63      1, VII   |             Próżne uczuciów mamienia,~Nie będziecie uiszczone!~Dziwią się czasem,
  64      1, I     |             blaskiem ognia zaćmiona; wtem belka wpół spalona padła przed
  65      1, II    |                   między dymem, zwalonymi belkami, wśród trwogi i niebezpieczeństw
  66      1, I     |      przeskoczywszy krokwie wpół spalone, belki i tarcice zajęte, biegł
  67      1, V     |               razem śpiewali: "Dunque mio bene, tu mia sarai si cara speme,
  68      1, XI    |                   bordeaux dostać można u Berensa. Mój kasztanek zdrów i celem
  69      2, XXV   |                   prowadzą go do tych wód bezdennych i niezgłębionych, gdzie
  70      1, III   |             zapędziwszy się za zwierzem w bezdrożne parowy szwankował był z
  71      1, I     |            Malwinę ukochaną obie zdrowe i bezpieczne, nie mogła dosyć wyrazów
  72      2, XXV   |               pierwszy raz, znużony kilku bezsennymi nocami, usnął przecie ku
  73      1, XIV   |                  najlepsze porywcze chęci bezskutecznymi zostają i podobne są iskrzącym
  74      1, XIV   |                 bogaty, z posępnym czołem bezżeniec, co w domu obiadu nie miewa,
  75      1, VII   |                   lekki wietrzyk zawiał i białe listki tego kwiatu, jakby
  76      1, II    |                   zwieszona, podobną była białej lilii, którą burza nachyliła!
  77      1, III   |                    Obfita, choć zarzucona biblioteka, którą Malwina odkryła,
  78      2, XIX   |                    co miała na piersiach (biciem znać serca wzruszony), zleciał
  79      1, XI    |            Ludomira coś się boję. Na moją biedę wrócił, widział Malwinę
  80      2, XXII  |                   nieszczęśliwy, w którym biedni Polacy, biedniejsze jeszcze
  81      2, XXII  |                   w którym biedni Polacy, biedniejsze jeszcze Polki tyle razy
  82      1, XIV   |                   biedna jaka kobieta dla biedniejszych od siebie o jałmużnę go
  83      2, XXII  |               najtkliwiej się użalała nad biednymi matkami, siostrami, kochankami,
  84      1, XI    |                 aktorem, a przynajmniej z biedy choć i spektatorem w rozmaitych
  85      1, XIV   |            nieszczęść, zniszczenie kraju, bieg czasu, gwałt przymusu, strata
  86      2, XXIII |               gdym spotkał ułanów naszych biegących po felczera. Natychmiast
  87      1, V     |                   użył. Z Wandą po górach biegał na wyścigi i wieczorami,
  88      1, II    |             wyszczególnił.~Wanda i Alisia biegały po murawie. Wszyscy się
  89      1, I     |                   belki i tarcice zajęte, biegł do niej. Wyciągnąwszy ją
  90      2, XIX   |                  nic rozłączyć nie mogło, biegli razem przeciw rycerzom myśli
  91      2, XXVII |                  nie wiem jak, z ogrodu i biegnąc ku Warszawie, spotkawszy
  92      2, XXVII |              najbardziej go rozrzewnił...~Biegnie ku ławce, którą kasztan
  93      2, XXVIII|                 oświecało. Obie siostry w bieli odziane, dwoma równymi z
  94      2, XIX   |                   zdobiły pancerze, konie bielsze od śniegu rżały pod nimi
  95      1, XIV   |                  nie chcesz czokolaty, ou bien un dejeuner a la fourchette?
  96      1, XI    |                młodzież go zawsze na wzór bierze, a kobiety najgorzej go
  97      2, XXV   |                  a promienie słońca jasno bijące w jej okna dowiodły, że
  98      1, I     |               koło domu, deszcz kroplisty bijący w okna i grzmoty po całej
  99      2, XXV   |           niewiele mam zalety, jeślim się bił walecznie; trudy i niebezpieczeństwa
 100      1, XI    |            milczeniu. Przy kominie i koło bilaru grono mężczyzn, którzy między
 101      1, XIV   |                   daremnie, oto masz swój bilet, bo ja dziś na gitarze grać
 102      1, XIV   |                   z czokolatą nie dopita, bilety na teatr, afisze, gazety
 103      2, XXII  |                 od ostatniej potyczki nie bili się jeszcze, wszak..." Ale
 104      1, XIV   |              niesłychany, bębny, co larum biły, i różne głosy wołające: "
 105      1, XIV   |                   z 50 dukatami, który na biurze leżał, nagle w worek Malwiny
 106      2, XX    |                   twarzy; nieład włosów i bladość nadzwyczajna mieszkańca
 107      1, X     |                 jeść mało co mogła; twarz bladsza jeszcze jak zwykle i częste
 108      2, XXII  |                   zachodzie słońca lubiła błądzić nawiasem w spokojnych dolinach
 109      1, IV    |                  Ale, ale. Malwina prosi, błaga Cioci, aby jak najprędzej
 110      1, I     |                   chwilę dozwoliłem sobie błąkać się pięknymi ścieżkami prowadzącymi
 111      1, I     |            siedlisk ziemianek czasami się błąkali, moja rada byłaby wrócić
 112      2, XXV   |                  zatrudnieniem, a samotne błąkanie po dzikich okolicach naszego
 113      2, XIX   |                 czole, zasypana srebrnymi blaszkami jak kroplami rosy, wstęgą
 114      1, VI    |                   Zamiast powrozów wite z bławatków sznury lekkim wiatrem się
 115      2, XV    |                 do jego grobu. Codziennie błędne jej kroki tam ją prowadziły,
 116      1, V     |               często wiodły po miłej, ale błędnej krainie omamienia. Zwrot
 117      2, XXI   |                 odjęła i podczas której z bliskam śmierć widziała. jedyną
 118      2, XXVII |                   za wiadomość niezawodną bliskie ich pobranie się.~- Wtedy,
 119      1, I     |                  nawałnicami) i słowik na bliskiej topoli miłosne swe nucąc
 120      1, I     |                zapalił ją, a wiatr duży i bliskość chałup większego jeszcze
 121      2, XXIII |                    który trafem był tam w bliskości, słysząc takoż o niebezpieczeństwie
 122      2, XXVI  |              zamiast jednego, dwóch synów bliźniąt urodziła. Tyle tylko miała
 123      2, XVII  |                   się podobno naśmiewać z bliźniego, a przy tym lube moje lenistwo
 124      2, XV    |                 nad nim; ale, jak zwykle, bliższą była sobie jak jemu winę
 125      2, XIX   |           wyzwanie i zsiadłszy z konia do bliższego boju stanął natychmiast.
 126      2, XXVII |           wszystko zwyciężyć powinna?~Już bliższy domu, okna pokojów Malwiny
 127      1, XIV   |                szkodził, niech go tam Bóg błogosławi, pomyślałem sobie. Dżęga
 128      1, IX    |               uwielbiona? Niech wszystkie błogosławieństwa Opatrzności na Ciebie się
 129      2, XV    |                nie odmawiaj mi go, abym z błogosławieństwem Ojca na tej ziemi spokojnie
 130      1, III   |                 idzie, z sobą przyniosła. Błogosławieństwo starych, dzięki młodych,
 131      2, XXV   |             Malwinie, jakoby raptownie na błonia Wilanowa przeniesiona była
 132      2, XV    |                   ręką czasu nadwerężone, bluszczem obrosły były, stała wśród
 133      1, VI    |               szata ją okrywała i wieniec bluszczu na skronie był zwieszony,
 134      2, XVIII |                    ciotka wtedy, jak żeby bluźnierstwo jakie usłyszała, mocno Wandę
 135      1, I     |               roztropnej mowy Wandy. Lecz błyskawica, co w ten moment czarne
 136      2, XVII  |                 rzędy jednostajnych pereł błyszczą się jasno, ilekroć różowe
 137      1, I     |                 Pyszną obydwie pięknością błyszczące,~Równe w trwałości, równe
 138      2, XXIII |              zasłonił księcia (którego po błyszczącym krzyżu poznał, bo twarzy
 139      1, XIV   |           panience, co przy pudle stała - bobym nie miała co włożyć na jutrzejszą
 140      2, XIX   |                mówię, stały się dzielnymi bodźcami do zaiskrzenia jeszcze bardziej
 141      2, XV    |                  i dziedziczka wszystkich bogactw ojca wybierać mogła w całym
 142      2, XVIII |              zbroje i rzędy dla rycerzów, bogate ubiory dla giermków i barwy
 143      1, XII   |                   dlatego, że może trochę bogatsza od innych. Więc Ludomirowi
 144      2, XXII  |                   szanowane. Gdy możnym i bogatym tak się działo, cóż bym
 145      1, XI    |               zasypał i nie ma kwiatu ani bogini, do której by mnie nie przyrównał.
 146      2, XXII  |            najboleśniejszego, bo cierpi i boi się o wszystko, co kocha,
 147      1, I     |                   ale grzmotów raczej się boisz! Prawda, że dość mocne przez
 148      1, I     |              grzmotów i łyskania, które z bojaźnią przewidywała.~Ledwo skończyła
 149      1, XIV   |                   weszła do sadu, który z boków wysokimi stroiszami oparkaniony
 150      2, XXII  |            żałowano. Nie zawsze pieniądze boleściom i cierpieniom pomagać mogą;
 151      2, XXVII |              Świadoma przez doświadczenie bolesnych uczuć łatwiej by mi było
 152      1, VII   |             Ludomira", słowa, które z tak bolesnym wyrzekł był westchnieniem,
 153      2, XXV   |             siadać mieli, z łatwą wymówką bólu głowy oświadczyła, że w
 154      1, XI    |             jedyny zapowiadają. Wybornego bordeaux dostać można u Berensa.
 155      2, XXV   |                  była zupełna, gdym się z boru wydobył. Księżyc jasno świecił,
 156      2, XXV   |                  pustej chaty, com idąc w borze był ujrzał. W tej opuszczonej
 157      1, II    |                   dość podróży; jechałem, boś mi jechać kazała, widząc
 158      1, VIII  |                   Malwina, ta uwielbiona, boska Malwina przez powab serca
 159      2, XXVI  |                   znalezione, Opatrzności boskiej i miłosierdziu dobrych ludzi
 160      1, XI    |          niezawodnie w uwielbieniu nowego bóstwa, które niedawno posiada
 161      2, XIX   |                wzmianka, tu sławę jedynym bóstwem mienią, ów przyjaźń nad
 162      1, VI    |               stojąc podstawie, okazywała bóstwo Przyjaźni. Lekka biała szata
 163      2, XXII  |              przypomniał; nie widział jej bowiem od lat 18-tu, to jest od
 164      2, XIX   |              nazywano); ci znowu rycerscy bracia wzięli za godło dwie ręce
 165      1, X     |                 codziennie, co moment nam braknie - ach! wtedy dopiero sprawdza
 166      2, XXIV  |               dnia potyczki pod Mohilewem brakował żołnierz jeden, o którym
 167      1, XIII  |             nieuważną obojętnością zwykle brała codzienne trafy życia, ale
 168      2, XXIV  |                 uczucia Zdzisław i ciotka brali za miłość i widząc, jaka
 169      1, XIV   |                   zaszła Malwina. Szeroka brama, pyszne schody, galonowany
 170      2, XXVI  |                tyczących, gdy z dziadem i bratem rozmawiał, odkładając to
 171      2, XXV   |               miał nad okiem, przez prawą brew będąc ciętym, najdłużej
 172      1, XIV   |                wkrótce mnich stary z siwą brodą i uprzejmym spojrzeniem
 173      1, VII   |                lata, ale, Boże litościwy, broń mię od postępków, które
 174      1, III   |        zatrudnienia się. Te dwa przymioty broniące ją od nudów (od tej trucizny,
 175      1, IV    |                   mnie i mojej ciekawości bronić będzie, gdy się dowie, że
 176      2, XV    |          przepędzał jedynie na służeniu i bronieniu ojczyzny. W tak młodym wieku
 177      2, XXI   |                   tego momentu wszelkiego broniło mi zatrudnienia. Przyczynę
 178      1, XIV   |                  dryndulki, tłukąc się po bruku i łącząc się do tysiącznych
 179      2, XVI   |          wyczytała. Domyśliła się, że ten brulion listu nie posłany zapewne
 180      2, XXIII |                  co ich zajmowali, turkot bryczki przerwał rozmowę i wojskowy
 181      1, VII   |           radośnie zorzę witały, pszczoły brzęczały koło kwiatów, rybki skakały
 182      2, XX    |                 wysokim lipowym szpalerem brzeżona z drugiej strony do samej
 183      2, XXII  |              przypominał. Na tej giętkiej brzozie w pierwszych dniach, gdy
 184      2, XXV   |                 las bukowy, który głęboką brzozy dolinę. Tam gdzieniegdzie
 185      1, XIV   |                   sklepieniach tej dawnej budowy rozchodził, z tego ją przecie
 186      1, VII   |                 wychodzących. Cała natura budzić się zdawała, by nowych używać
 187      2, XVIII |            przemawiało do serca, wszystko budziło umysły; dnie napełnione
 188      1, II    |                  zdają się być zieleńsze, bujniejsze drzewa, wonniejsze kwiaty
 189      1, XI    |                 święto nie minie, żeby on bukietu nie przyniósł, wierszów
 190      2, XXVI  |                czasu zapominałem. Takeśmy Bukowinę i część Węgrów przeszli
 191      2, XXV   |             naszego ogrodu wychodzi w las bukowy, który głęboką brzozy dolinę.
 192      1, XIV   |               murem opasany. kilka kwater bukszpanem odznaczonych, w których
 193      2, XXIII |               Najczęściej przed wszelkimi burzami czas cichy i ociężały bywa;
 194      1, II    |               głęboką melancholią serca i burzliwe zapędy duszy, która czując
 195      1, I     |            podróży przejeżdżając tędy dla burzy zatrzymałem się na poczcie,
 196      1, IX    |                  się okrywał, wszystko to burzyło bez ładu umysł jej zmęczony.
 197      1, XIV   |                  stół ten wkoło obsiedli. Butelek dość było na stole, wrzawy
 198      2, XXII  |                  na zawsze; w istocie nie byłaż go utraciła straciwszy miłość,
 199      1, XI    |               książę - pewnie nie ostatni byłbym między tymi. którzy ubiegali
 200      1, XII   |           wszystkie kobiety na świecie; i byłeś tylko chciał, majorze, to
 201      2, XXVI  |            Przytomni tej scenie nieprędko byliby przestali dziwić się, gdyby
 202      1, XI    |              oddały. W kilku ledwo domach byłyśmy przyjęte; i o tych nic Ci
 203      1, XI    |                  świecie pożenować, teraz byś widział życie na tym trawiącego,
 204      1, XI    |                  Oj, kobiety, kobiety? co byście mogły z nami wyrabiać, żebyście
 205      2, XX    |                rok jeden niż przez resztę bytu swojego na ziemi.~Wtem dumania
 206      1, I     |                dam ratując własne ważyli, bywali potem po zamkach tychże
 207      1, XIV   |            powiedz Lazaret, żeby diadem z bzu białego na niedzielny piknik
 208      1, XIV   |                straciwszy ani słowa znale/c nie mogła. Szczęściem dziewka
 209      1, III   |                 zabrał do polowania. Dnie cało trawił z kilką sąsiadami
 210      1, XIV   |             szczęśliwych myślach, znużona całodzienną pracą, usnęła nareszcie.
 211      1, XIV   |                  obudził i będąc zmęczona całodziennym chodzeniem weszła do kościoła,
 212      1, XI    |               Alisię i tysiąc razy rączki całuj kochanej naszej Ciotki."~
 213      1, V     |                 mio bene, tu mia sarai si cara speme, io tua sero...",
 214      1, XIII  |                  powszechną zdają się być cechą modnego społeczeństwa, a
 215      2, XXV   |            wszystkiego w świecie przez tę cechę niesłuszną, która gdy nie
 216      1, XIV   |                obejdę tymczasem wszystkie cele i co będę mógł zebrać, z
 217      2, XXV   |              swoją tak ciągnął:~- Gdym do celi przeniósł mego rannego,
 218      2, XVI   |                 tego życia, które jedynie cenię jeszcze dlatego, że raczysz
 219      2, XXVI  |                  roztoczony świecił. Koło cerkwi idąc prosiłem gorąco Pana
 220      2, XV    |                  w gorączce; ale świeżość cery i żywość wzroku upewnić
 221      1, I     |         Somorkowej ze zbożem już spalona, chałupa jej i kilka innych w ogniu;
 222      1, III   |                  wiadomościami ozdobiła i charakter, ledwo że nie powiem dziecinny
 223      1, V     |          rozmaitym humorom, różniącym się charakterom. Miała tę łagodność niewieścią
 224      1, III   |                  prowincji. Tam dzikością charakteru, zazdrością bez powodów
 225      1, V     |                   miłego. Łączyła w swoim charakterze różne sprzeczności: łatwo
 226      1, VII   |                  uczuła. Okno otworzyła i chcąca czymścić się rozerwać wzięła
 227      2, XV    |                szukała przyjaciela, z nim chciałaby była podzielić te uczucia,
 228      2, XXI   |                  to, że usta jej wymawiać chciały inaczej, jak dusza czuła,
 229      2, XXV   |           Melsztyńskiego. Malwina jeszcze chciwiej przysłuchiwała się zakonnikowi,
 230      2, XIX   |                  popędliwy, bojów i sławy chciwy, przyszłą dolę chcąc tymi
 231      2, XXIII |                  sławą i szczęściem wnuka chełpiąc się, sędziwe tym lata odmładzał.
 232      1, XI    |                   kiedy zaczęła szeptać i chichotać się; potem z miną, która
 233      1, XI    |                   przy kolacji zdjęła, by chimerom Dorydy dogodzić, która z
 234      1, XI    |                nie wyglądał jak kto, co z Chin powraca.~Nowa zorza teraz
 235      1, VI    |               ładniejszych od pierwszego, chińskimi kolorowymi lampami oświeconych.
 236      1, I     |                oknie komarów nie puści, a chłód do nas dojdzie i zapach
 237      2, XXV   |                 do brzegu, Malwina kazała chłopakowi z łodzią czekać, a sama
 238      1, I     |                   i kilka innych w ogniu; chłopi w pierwszym śnie przebudzeni
 239      1, I     |                 ranie jego mieć staranie.~Chłopom, którzy przez pożar wszystko
 240      1, XIV   |                  Polaków nie potrafiły.~Z chlubą i przekonaniem powtarzam
 241      2, XV    |                 za najsłodszą będzie miał chlubę waleczność Ludomira, cnoty
 242      1, XIV   |                   nauczyły się lubić to i chlubić się tym, że są Polkami.
 243      2, XXVIII|               jednego pierwszą i ostatnią chmurką zazdrość tylko co tego szczęścia
 244      1, XI    |               tylko weszła do sali, szare chmury rozpędził, odwagi mi dodał
 245      1, XI    |                   i ręczę Ci. że Malwina, choćby miała wszystkie uwagi ściągnąć
 246      2, XVII  |                  gniewaj się, bo widzisz, choćbyś się przez dziesięć lat gniewał,
 247      1, IX    |           jakiejkolwiek bądź okoliczności chociażbym miała do tego największą
 248      2, XVI   |                 nie wiem dobrze czego, bo chociem się wszystkich pytała, nikt
 249      1, XIV   |              domyśliła się, że po kweście chodzi. Wstawszy, najuprzejmiej
 250      2, XXVIII|            Zdzisław, któremu jedynie o to chodziło, ażeby Malwinę wnuczką mógł
 251      1, VI    |                   bacik z masztem i białą chorągiewką. Zamiast powrozów wite z
 252      2, XVII  |               jestem w Jeziorowie, u pani chorążycowej Szeptalskiej, która siostrzenicę
 253      2, XXVIII|                  Lissowskiego w domu pani chorążynej Szeptalskiej pisanego widzieli)
 254      2, XXVI  |                   rękaw temu młodzieńcowi choremu, którego Ludomirem takoż
 255      2, XV    |                  świecie, po kilkudniowej chorobie utraciła na zawsze. Skonał
 256      2, XX    |               widzi, jednak Malwina mocno chorować może, że dużą bardzo ma
 257      2, XXV   |      niebezpieczeństwa ze cztery niedziel chorował jeszcze i ten przeciąg czasu
 258      1, XIV   |               które Malwina poznała, że z chóru pochodzić musi, gdzie księża
 259      1, XIII  |             rozdzielone pomiędzy szpitale chorych i sierot miasta Warszawy.~
 260      2, XXVI  |            dzisiejszego dnia w sercu moim chowałam, aż gdy przed godziną znamię
 261      2, XIX   |              Malwiny złożył. W ten moment chrapliwe trąby się odezwały, oklaski
 262      2, XXV   |                   jej apteczki zażywać na chrypkę, Malwina domyśliła się,
 263      2, XXVIII|                  synów Malwiny i córeczkę chrzcił Wandy i z wielką radością,
 264      2, XXVIII|                nie był węgorzów poławiał, chusteczka owa biała nie byłaby się
 265      1, XIV   |              białego, na kształt cienkiej chusteczki, wyciągał i patrząc na to
 266      2, XXIII |                 mdłościach tylko zostaje, chustką naprędce największą ranę
 267      2, XXIII |              swoim w kilku już utarczkach chwałą się okrył i ranionym dotąd
 268      2, XV    |                  powtarzam, żem daleka od chwalenia lub pobłażania sposobowi
 269      1, XI    |                   nie napisał. Wszystkich chwali bez ustanku i choć go zawsze
 270      2, XV    |            dopuszczając się kroku, któren chwalić daleka jestem, gdyby nareście
 271      2, XXII  |             wziąść nieboszczyka do swojej chwały, ja wdową, sierotą zostawszy,
 272      2, XXIII |                Ale w moment ten, gdy los, chwiejący się w ostatniej potyczce
 273      2, XXVII |               twoja anielska towarzyszyła chwilom moim samotnym. Malwino!
 274   DoMo        |      uskutecznienia ważniejszego zamiaru, chwyciłam się tego, którego brak zupełny
 275      2, XXVIII|                 najszczerzej rozrzewniona chwyciwszy go za rękę:~- Niewdzięczny -
 276      1, IX    |             największą sposobność, nigdy, chybabyś sam chciał mnie ją wyjawić,
 277      2, XIX   |                  którzy wszyscy wiekiem i ciągłą uczciwością na ufność publiczną
 278      2, XVI   |                   jeszcze żyje, że pasmem ciągnących się nieszczęść kryć się
 279      2, XXV   |         zakonnikowi, który mowę swoją tak ciągnął:~- Gdym do celi przeniósł
 280      1, XIII  |                  sprężyn społeczeństwa go ciągnęły. Ludomir, chcąc wszystkich
 281      2, XXVI  |              będąc w głębi puszczy, która ciągnie się ponad Dniestrem na granicy
 282      1, XII   |                 koło niej kręci, bo (z tą cichą i skromną minką) tak lubi
 283      1, XI    |                nie wiem za jakim urlopem, cichaczem ujechał od pułku w maju
 284      1, VIII  |               wielkością Boga jak wpośród cichej, pogodnej nocy, krociami
 285      1, XI    |                  podoba! Malwina płakać w cichości sama, opuszczona cierpieć
 286      2, XXIII |              przed wszelkimi burzami czas cichy i ociężały bywa; czasem
 287      1, VII   |                 uczuciom jej odpowiadały, cichym głosem śpiewać zaczęła:~
 288      2, XXVI  |               żywo tym zdarzeniem zajętą, ciekawością pobudzeni z swojej strony
 289      2, XXVI  |          pochodził, i spojrzawszy w zakąt ciemniejszy pokoju krzyknęła i bez zmysłów
 290      1, XIV   |                    mimo grubego surduta i ciemności kościoła, Malwina Ludomira
 291      2, XXI   |               księżycowy go oświecał, a z ciemnot nocy zdawał się dobywać.
 292      1, XIV   |                trochę dym tylko i większe ciemnoty po sobie zostawują.~Niejedno
 293      1, III   |             wlepiwszy w tę stronę póty na ciemny, zarosły zamek patrzała,
 294      1, VI    |                   trochę późno zaciągnął, ciemnym już mrokiem przyszło do
 295      1, IX    |            obejście się jego, a Malwina i cienia się bała we wszystkim, co
 296      1, XIV   |                  Różnofarbne oczy i różne cienie włosów można było znaleźć
 297      2, XXII  |                  ją wiodły między pagórki cieniste, ponad brzegiem strumyków,
 298      1, VI    |               domu była duża kępa zielona cienistymi umajona laskami. Wieczorem,
 299      1, XIV   |                   coś białego, na kształt cienkiej chusteczki, wyciągał i patrząc
 300      2, XXV   |                abym mógł wierzyć, żeś już cierni jego doznała.~Te słowa miłym
 301      2, XXV   |                ulatując kwiaty zabiera, a ciernie natomiast zostawuje.~- Ale,
 302      2, XXII  |                 słuchała cierpliwie skarg cierpiących w jakimkolwiek bądź gatunku,
 303      1, IX    |                nie znał jego uczucia, nie cierpiał z jego cierpień, nic tęsknił
 304      1, VIII  |                  moc wyszczególnienia, co cierpię; słuchaj więc opisu uczuć
 305      2, XXII  |                pomagała biednym, słuchała cierpliwie skarg cierpiących w jakimkolwiek
 306      2, XXVIII|             prawił.~których one z większą cierpliwością słuchały jak niegdyś ich
 307      2, XVI   |                 kawałek listu wydarty. Po cierpliwym i długim staraniu te kilka
 308      2, XXVIII|              Zdzislaw, szczęściem ich się ciesząc, to tu, to tam często przy
 309      1, XII   |                   do szczęścia, i zamiast cieszenia się tą niespodziewaną odmianą,
 310      1, XI    |               tedy, co mnie dziwi, smuci, cieszy, przeraża i jest mi dotąd
 311      2, XXVI  |              dzieci odzywał, rozumiałam i cieszyłam się nadzieją, że ich na
 312      2, XXVI  |                 Tym jednak zgryzotę swoją cieszyłem, że go kiedykolwiek znajdę
 313      1, XII   |                   Malwinie. Młode kobiety cieszyły się tą jego nową miłością
 314      2, XXV   |                    przez prawą brew będąc ciętym, najdłużej zgoić się nie
 315      2, XVII  |                zmartwienia, Malwina nigdy ciężącej męki nudów nie doświadczyła?
 316      2, XXVI  |                która dawno im na sumieniu ciężała i nieraz wszelką im spokojność
 317      2, XV    |               codziennie, jak niknęła pod ciężarem tej myśli okropnej, że na
 318      2, XXVIII|                  zatrudniać w samotności, ciężaru nudów znieść dłużej w Warszawie
 319      2, XIX   |                 ciężko go było oderwać, a ciężej jeszcze wybór jaki uczynić
 320      1, XI    |                   Ludomir inną kocha, jak ciężki kamień serce moje przygniotła. -
 321      1, I     |                 gdy ratował Alisię, kawał ciężkiej łaty wpół spalonej padł
 322      2, XXVI  |            istocie najokropniejszy smutek ciężył na jogo duszy i malował
 323      2, XXV   |          wszystkie czucia moje wzburzyło. Cios ten głębiej może, niżby
 324      2, XXV   |                  Wanda sto razy ściskając ciotkę nie dała jej nawet sposobności
 325      2, XIX   |                   dzirydy, dziecinną ręką ciskane, nie drasnęły nawet jego
 326      2, XIX   |               zajętymi zostały. Tłum zaś, cisnąc się koło szranków lub gromadząc
 327      2, XX    |                   wyrzeknie.~Tysiąc uczuć cisnęło się w serce Malwiny i moc
 328      2, XXVI  |              domysłów, uczuć, które razem cisnęły się do jej serca i mięszały
 329      2, XXVII |                mnie zaś - zapłoniwszy się ciszej dołożyła Malwina - serca
 330      2, XVII  |              byłoby wpośród grona wesołej ciuciubabki, co by daleko lepiej stosowało
 331      2, XVIII |                   z czarujących omamień i ckliwej czczości nie znano. Wszystko
 332      2, XV    |                 obrosły były, stała wśród cmentarza, gdzie pamiątki mogił darniem
 333      2, XV    |               zanurzona, stała jeszcze na cmentarzu.~Tyle zgryzot, tyle żalu,
 334      1, II    |             Malwinę. Dalej dokłada:~"Przy ćmiącym blasku pożaru, między dymem,
 335      1, XIV   |                 niesłychany. blask pożaru ćmił oczy, jednym słowem, wszystko
 336      2, XXVIII|                   stronach wszystkie inne ćmiła planety. Florynka, mniej
 337      2, XIX   |              wybrała, lecz głos publiczny cnotliwemu nadał Denhoffowi. Na tej
 338      2, XXVIII|                 długie lata stały się one codzienną własnością i kilkoro już
 339      2, XV    |                   i boleści swoje karmiła codziennym chodzeniem do jego grobu.
 340      2, XXII  |              przywiązaniem tak szczerym i codziennymi a z serca pochodzącymi staraniami
 341      2, XXIII |                  sile nie wrócił jeszcze, cofać się umyślili nie wątpiąc,
 342      2, XV    |        nieprzyjacielską i dał czas naszym cofania się. Ale drogo tę chwałę
 343      1, XIV   |               uszach brzmieć się zdawały, cofniona myśl w szczęśliwe chwile
 344      2, XV    |                   też zbyt nieszczęśliwej córce. Ojcze mój! utraciłam, co
 345      2, XXVIII|              czasem dwóch synów Malwiny i córeczkę chrzcił Wandy i z wielką
 346      1, XIV   |                  zjadamy.~Malwina chciała cośkolwiek na to mnóstwo słów odpowiedzieć,
 347      1, XI    |             ciekawa jestem ten okrzyczany cud poznać. Jeszcze pięć dni
 348      2, XXIII |                   zaś żołnierz nieznajomy cuda tymczasem waleczności dokazując,
 349      2, XXV   |                 jak zastanowienie się nad cudotwórczymi dziełami Boga. Widząc się
 350      2, XXIII |                 był odparty, wojsko nasze cudów dokazywało. Ludomir z pułkiem
 351      1, XI    |                nudne. Felisia N*** zawsze cudownie gawotę tańcuje. Karnawał
 352      1, XIII  |                 dobra Malwina, dla której cudza przyjemność zawsze od własnej
 353      2, XXI   |         przestępstwem swoje szczęście dla cudzego poświęcać? czyż to jest
 354      1, XIV   |                  sprowadzania z zagranicy cudzoziemek, by Polki wychowywać, gdyż
 355      1, XIV   |             rodaczki wychowywać niżeli te cudzoziemki, które najczęściej z niewielkim
 356      2, XXIII |                 pobiegli jemu na ratunek. Cudzy zaś żołnierz z innego pułku,
 357      2, XXV   |                   mu nie mów; oczekiwanie cudzych osób mogłoby przykre na
 358      2, XVII  |              pocztą, furmanami i własnymi cugami przez trzy dni nawoziły
 359      2, XVII  |                gotowa, kosze z fruktami i cukierkami co tydzień z Warszawy dla
 360      2, XVIII |             Młodzież polska, właściwie do ćwiczeń rycerskich stworzona, chwyciła
 361      2, XVIII |                ich do rycerskich igrzysk, ćwiczeniem się w kruszeniu kopii, dźwiganiu
 362      1, III   |                   kątowe. Malwina, choć o ćwierć mili już może, ostatnie
 363      1, XIV   |                  ale Bóg dobry, który i o Cyganach pamięta, pozwolił, że i
 364      2, XXVI  |             prowadził. Dżęgi rodzice byli Cyganami, Dżęgi kochanka była Cyganką;
 365      2, XXVI  |                  jednak nigdy zupełnie na Cyganeczka nie wyglądał. Nieraz w długich
 366      2, XVI   |     niebezpiecznie chorym. Pożegnała tedy Cyganeczkę i służący, co z nią chodził,
 367      2, XVI   |                 się szczebiotaniem ładnej Cyganeczki, która widząc się zachęconą
 368      2, XXVI  |                  mógł być czym innym, jak Cyganem! Ale potem o tym, teraz
 369      2, XXVI  |             Cyganami, Dżęgi kochanka była Cyganką; osądźcie, kniazie, jak
 370      2, XXVI  |                 kniaziu; darujcie staremu Cyganowi, co za młodu pobredził,
 371      2, XXVI  |             pokochał i wkrótce do naszego cygańskiego życia się przyuczył. Tej
 372      2, XXVI  |                 nie mogłem. Wkrótce potem cygaństwo porzuciwszy po różnych a
 373      1, XIV   |          starannie i gdzie łóżka, szafa z cynowymi talerzami, stół, stołki,
 374      1, XIV   |                   jaki taki, wojskowy czy cywilny, z prowincji przybyły szlachcic
 375      2, XXVII |             wariatowi, ku temu mniemanemu czainemu rycerzowi, ku temu nareście
 376      1, XIV   |                  czerwoną rzucając w górę czapeczkę wykrzyknął stary Dżęga,
 377      1, VII   |                   cel swego kochania. Nie czarami to się dzieje i należałoby
 378      2, XXVI  |            przyszłość jego bez porównania czarniejszą, niżeli przeszłość kiedykolwiek
 379      1, XIV   |                   dokuczyła. Dlatego, żem czarny, nikt mnie w służbę przyjąć
 380      2, XIX   |                   jednym słowem, co tylko czarodziejstwo stroju dodać może piękności,
 381      2, XIX   |          nie-wiadomością nieszczęść, z tą czarującą nadzieją (najdroższym udziałem
 382      2, XXVII |                kierunek. Gdy stopę na tej czarującej ziemi postawił, gdy tym
 383      2, XVIII |                  jeszcze życia obnażyła z czarujących omamień i ckliwej czczości
 384      2, XXVIII|                każdy dzień, każdą godzinę czarującym napełniają szczęściem, ale
 385      2, XXVI  |              nadzieja ze wszystkimi swymi czarującymi wdziękami opanowała jej
 386      2, XVIII |             przynajmniej wspomnienie tych czasów tak godnych żałowania i
 387      1, III   |              troski i które potrafiło jej czasową uspakajać tęsknotę.~Przy
 388      2, XXII  |                  najczęściej niepotrzebną cząstkę kraju jakiego nabyły. Wojna
 389      1, XIV   |                  się z kotem, co na rybki czatował. Długi zakręt Wisły widać
 390   DoMo        |                 że moja praca niezupełnie czczą będzie. A przy tym rozumiem,
 391      2, XVII  |               wszystko bez nich zdaje się czcze, wypłowiałe, bez żadnego
 392      2, XVIII |             czarujących omamień i ckliwej czczości nie znano. Wszystko przemawiało
 393      2, XXII  |                jakimkolwiek bądź jest i z czegokolwiek składa się ten dar ujmujący,
 394      1, XI    |            wielkim cudem tu znajdują. Ale czegóż Ci o nim tyle piszę. Dość
 395      1, XIV   |         jutrzejszą szlichtadę. Waćpan nie czekaj daremnie, oto masz swój
 396      1, II    |               dziesiątej dano mi znać, że czekają na mnie ze śniadaniem, bo
 397      1, XIV   |           podrywkęm zarzucał. Zarzuciwszy czekałem spokojnie i tymczasem oglądałem
 398      2, XV    |             wieczór daremnieśmy na ciebie czekali. Niejeden przeklinał kwesty
 399      1, XIV   |                    przestraszona, zamiast czekania na miejscu, iść chciała
 400      2, XV    |              wiecznym tu wczorajszym jego czekaniem i on też dziś w nocy wyjechał
 401      1, VIII  |                  każe; jadę jutro.~Matko, czemużeś z dziecinnych mnie cierpień
 402      1, XIV   |               jeden z nowo przyniesionych czepeczków próbowała, gdy weszła Malwina.~-
 403      1, XI    |                     Ludomirze, pewnie cię czernią mówiąc, że Malwiny już nie
 404      2, XVII  |                   tej anielskiej Malwiny, czerniąc trochę w jej oczach Ludomira.
 405      1, XII   |           wszystkich sposobów szukała, by czernić Ludomira w oczach Malwiny,
 406      1, III   |                    w których tyle dobrego czerpała, Malwina i tymi nie gardziła,
 407      2, XXVII |                    w której sercu niebian czerpam słodycze? Nie, nie sądzę,
 408      1, XIV   |                 żyje kniaź z Melsztyna! - czerwoną rzucając w górę czapeczkę
 409      2, XXIV  |               było w liście majora.~Wypis części listu księcia Ludomira Melsztyńskiego
 410   DoMo        |           opisaniem, porównywa, rozważa i częstokroć skutkiem tych rozwag, czynionych
 411      1, XIV   |              leżał roztwarty, filiżanka z czokolatą nie dopita, bilety na teatr,
 412      1, XIV   |          zapomniała. Malwinko, nie chcesz czokolaty, ou bien un dejeuner a la
 413      2, XXVIII|              wonnego wiankami skromne swe czoła uwieńczyły i podobne były
 414      2, XIX   |          diamentowa na gładkim spuszczona czole, zasypana srebrnymi blaszkami
 415      1, XIV   |                    Żyd bogaty, z posępnym czołem bezżeniec, co w domu obiadu
 416      2, XIX   |          skruszonymi zostały; ale wszyscy czterej rycerze najmocniej na siodłach
 417      1, III   |              familii w Polszcze urodzona, czternasty rok kończyła, gdy rodzice
 418      2, XXV   |         Wyszedłszy z niebezpieczeństwa ze cztery niedziel chorował jeszcze
 419      1, XIV   |                  niezmiernym kołnierzu, z czubem nastrzępionym, aktor wybladły,
 420      1, XII   |               poznać sprzeczne i osobliwe czucie i myśli w tych okolicznościach
 421      2, XXV   |               martwił tę, która matczynym czuciem mnie kochała, chciałem,
 422      2, XXIV  |           zgłębiając uczuć swoich - oboje czuli się szczęśliwymi, a Malwina,
 423      2, XXVII |          bynajmniej dla niego miłości nie czuło, w ten moment najtkliwsze
 424      1, III   |                 dnie nieznacznie mijały i czwartą jesień w Głazowie nadchodzącą
 425      1, V     |               godziny tak mile mijały, że czwarty miesiąc się kończył, a nikt
 426   DoMo        |                nastręczyć chciała, wyższa czyja umiejętność dokona.~Wiem
 427      1, VII   |                   Okno otworzyła i chcąca czymścić się rozerwać wzięła gitarę
 428      2, XVII  |            świecie prócz siebie obojętnym czynią; a jak miną, wszystko bez
 429      2, XXVI  |              jeszcze wam krociami dzięków czyniemy. tobie i Dżędze, gdyż zdaje
 430      1, XI    |          dziedzińcu gorące modły po cichu czyniłam, żeby nas i tam nie przyjęto.
 431      1, I     |           opowiedzeń, które razem gadając czynili wszyscy o owym strasznym
 432      2, XXVI  |                    które przez długi czas czyniliśmy, by odzyskać to ukochane
 433      1, XIV   |                 porę oświecając ten obraz czyniło go godnym pędzla Verneta.
 434      2, XIX   |          dochodzenia, różne uwagi nad tym czyniono. Niejeden rycerz na jego
 435   DoMo        |          częstokroć skutkiem tych rozwag, czynionych bez uprzedzenia, staje się
 436      2, XVI   |              zapomniała. Chwyciła się tej czynności i natychmiast otworzyła
 437      2, XIX   |                   wyszczególnić wszystkie czyny zręczności i odwagi, które
 438      2, XV    |               opisu przytomnych jak pasmo czystego śniegu, co go wiatr północny
 439      1, IV    |               innymi rzeczami przedziwnie czyta), żeby nam chciał przeczytać
 440      1, XI    |                Więc z wszelkim poważaniem czytaj opisanie moich obrotów!
 441      1, III   |                 wielu rzeczy nieświadoma, czytając z uwagą i wiele, sama siebie,
 442      2, XXIV  |        doświadczenia, lepiej - rozumiem - czytała w sercach Ludomira i Wandy
 443      1, X     |                nic podobnego w żadnym nie czytałam romansie. Ale wszelako zapomnieć
 444      1, I     |                  okropne uderzono dzwony,~Czytam na grobie: "Teona tu leży."~
 445      1, III   |              toteż kilka godzin w dniu na czytaniu strawiwszy Malwina muzyką
 446      2, XVII  |              jeśli czytelnicy, a bardziej czytelniczki tej historii (do których
 447      2, XXVIII|                  Te tłumaczenia, które ja czytelnikowi tu czynię, książę Melsztyński
 448      2, XXV   |           klasycznych, którem dotąd tylko czytywał. Dla jej zabawy do zarzuconej
 449      1, VIII  |               jedno więcej dołożyć.~tegoż d [nia] o 12 w nocy~Stało
 450      2, XXVI  |                  lepszego przy nich w tej dąbrowie znaleźli, oto dzieciątko
 451      2, XXVI  |                  się puszczy doszliśmy do dąbrowy mniej dzikiej, gdzie trawa
 452      1, XIV   |                   nic mam nic przy sobie, daj tam, proszę, za mnie dukata.~
 453      2, XXVI  |            przyjaźń, przez nasze starania dajmy mu zapomnieć, że od dzieciństwa
 454      1, XIV   |                Mówi, że to na szpitale.~- Dajże mi pokój i nie przeszkadzaj,
 455      1, VIII  |                  od szczęścia, od Malwiny daleki! Od Malwiny... o nieba?...
 456      2, XXII  |                  jednego mocarza wysyła w dalekie okolice płatne roty swoje,
 457      2, XIX   |             publiczną zasłużyli, gdy znak dali, że gonitwy zacząć się już
 458      1, XIV   |                   i chciał za nim lecieć (dalipan, w Wisłę pono). Szczęściem,
 459      1, XIV   |               które poniekąd związek ma z dalszą jej historią.~Obszedłszy
 460      1, XII   |                              Rozdział XII~DALSZY CIĄG BYTNOŚCI MALWINY W
 461      1, I     |                  Ludomira, co utaić przed damami dotąd był zdołał, Wanda
 462      1, XI    |               siedziała, poznałam tę samą damę, którąm wjeżdżając do Warszawy
 463      1, XIV   |            odnosząc szczupłą, ale chętnie daną kwotę, którą w całym był
 464      1, I     |                  przejęta wstała była dla dania rozkazu, żeby drzwi i okna
 465      1, II    |              sobie nie czuł. O dziesiątej dano mi znać, że czekają na mnie
 466      2, XV    |                 nie widziała, a w wieczór daremnieśmy na ciebie czekali. Niejeden
 467      1, XIII  |                   tańcować bym nie mogła.~Darmo, nie było co mówić, trzeba
 468      2, XV    |           cmentarza, gdzie pamiątki mogił darniem okryte poznać jeszcze można
 469      2, XV    |          szczęścia rachować może? Do tylu darów, którymi nieba Taidę były
 470      2, XVI   |                poznała. Podobno można jej darować, że ciekawie temu papierowi
 471      2, XV    |                 przytłumić. Z głębi duszy darował i zaniechał wszelkiej urazy,
 472      2, XXVI  |               otrzymał dla nich obietnicę darowania im winy, jeśli jaką przeciw
 473      2, XXVI  |               dziada swego przebaczenie i darowanie winy zatajonej do tej chwili,
 474      2, XXVI  |                  wiecie, łaskawy kniaziu; darujcie staremu Cyganowi, co za
 475      1, IV    |                Ciocia Ludomirowi wszystko daruje i nawet przeciw mnie i mojej
 476      2, XXII  |            sprawiła niżeli wszystkie jego dary.~Te dobroczynne zatrudnienia
 477      2, XXV   |                  skąd były w czasie wojny datowane listy majora B*** i księcia
 478      2, XX    |         nie-odbitą pewność istności widma dawali, te wszystkie przyczyny
 479      1, V     |                   inaczej jak wszyscy, co dawało jej myślom i wyrazom coś
 480      2, XIX   |              twarzy nadzwyczajny wyraz mu dawały, zręczność i męstwo rycerskie
 481      1, XIV   |           pochwały głosem wdzięczności mu dawane jeszcze w uszach brzmieć
 482      2, XVII  |                   DO MAJORA LISSOWSKIEGO~"Dawnom do Ciebie nie pisał, mój
 483      2, XV    |           szlachetne postępki jeszcze nad dawność szlachectwa przekładała.
 484      1, III   |                 rozlegał. Lubiła śpiewy o dawnym rycerstwie śpiewać, łącząc
 485      2, XXII  |                  te wynurzenia powierzała dbałej, tkliwej, pobłażającej przyjaźni.
 486      1, I     |                   te o zdrowie swoje mało dbanie jej przepowiadał, rozkaz
 487      1, XIII  |                  Mówić znów zaczął wiele, decydować głośno, przedrwiwając wszystkich
 488      2, XVII  |                  jeszcze ostatniej swojej decyzji, gdyby książę Melsztyński
 489      1, XIV   |              chcesz czokolaty, ou bien un dejeuner a la fourchette? Zabaw się
 490      1, XI    |         Melsztyńskiego. tak niepodobny do delikatnego milczenia lub do wyrazów
 491      1, XIII  |            widziałam, co tylko uczciwość, delikatność utworzyć mogą, który wypełnienie
 492      1, III   |               szczęście. Zupełny ten brak delikatności przejął trwogą serce Malwiny,
 493      2, XIX   |                młody Radziwiłł z poważnym Denhoffem najpierwsi się spotkali.
 494      2, XIX   |                publiczny cnotliwemu nadał Denhoffowi. Na tej tarczy o miłości
 495      1, XIV   |            zeschłych. Na stole le journal des modes leżał roztwarty, filiżanka
 496      2, XVIII |                   namawiając usilnie, aby determinację jakąś przedsięwzięła. Nie
 497      2, XV    |                tego uczucia uspokajającej determinacji, na którą względem Ludomira
 498      1, XIV   |           panienko; powiedz Lazaret, żeby diadem z bzu białego na niedzielny
 499      1, I     |                 jej zmienił: upuściwszy z dłoni~Wieniec ku ziemi i oczy
 500      2, XXVI  |                  ten aniołek zaczął się z długimi jego wąsami bawić uśmiechając