Tom, Rozdzial

 501      1, VIII  |                  wałem, jam wryty stanął. Długom ją gonił oczyma, potem padłszy
 502      2, XXVI  |               swoim bawił mnie i trudów i długości czasu zapominałem. Takeśmy
 503      2, XV    |                  nadziei, ani chęci życia dłuższego nie miała, tylko tyle, ile
 504      2, XVI   |                 na żywo rozpalone światło dmuchnie raptem. Serce miała tak
 505      2, XXV   |                   dzikim, ale pięknym nad Dnieprem jest położeniu. Zgromadzenie
 506      2, XXVI  |                   która ciągnie się ponad Dniestrem na granicy tureckiej, kilku
 507      2, XXV   |                Wisłę farbowały; wszystkie dniowe hałasy pomału ustawały i
 508      2, XXV   |                   milczenie. Tak jak ruch dniowy wkoło siebie ku wieczorowi
 509      1, VI    |            purpurowy zawieszony służył za dno temu ujmującemu obrazowi,
 510      2, XVII  |            nastąpi, jak ten, który ledwie dobić potrafiła.~Czemuż w smutnym,
 511      2, XXVII |                 chcieć piersi się wyrwać, dobiega do ławki - o Boże! o nieba!
 512      2, XV    |                 Polszcze o rękę córki się dobijało, acz z uprzedzeniem ojca
 513      2, XXII  |             pomagać mogą; nieraz tkliwość dobroczyńcy milszą ulgę sprawiła niżeli
 514      2, XXII  |                   wszystkie jego dary.~Te dobroczynne zatrudnienia wiele godzin
 515      1, XIV   |                czym innym myśleć chciała: dobroczynność księcia Melsztyńskiego,
 516      1, XIII  |                  stosujący się do tego, o dobroczynności, o obyczajach, o religii
 517      1, XIV   |                znikły z pamięci a Ludomir dobroczynny względem Dżęgi, Ludomir
 518      2, XXVIII|            miłosierdziem stał się ojcem i dobrodziejem wszystkich swoich owieczek.
 519      1, IX    |            spokojnością zajmuje! Za takie dobrodziejstwa cóż ja, niestety, uczynić
 520      2, XV    |                 teraz racz mnie przyjąć w dobrotliwe łono twoje!", spokojnie
 521      2, XXVI  |                   się o nim, ale tej pani dobrotliwej jużem tam nie znalazł: dawno
 522   DoMo        |                 życie szczęściu drugich i dobru powszechnemu.~ ~
 523      2, XVII  |                 Lissowski list z kieszeni dobywając. - Dziś rano list od Alfreda
 524      2, XXVII |                anioł stróż mój, jak teraz dochodzę, dokonać mi tej przysięgi
 525      1, XI    |                  i jak to być mogło, i to dochodzenie pamięć moje męczy od momentu,
 526      2, XXII  |          przyznając sobie samej, że w tym dochodzeniu przełamywała znowu obietnicę
 527      1, XIV   |                oparkaniony do samej Wisły dochodził; środkiem ubita ścieżka
 528      2, XXII  |                żył, pensja regularnie nas dochodziła. Ale że teraz Bóg zechciał
 529      1, VI    |           najgłębszym westchnieniem. Wtem dochodzili do batu, i na te jego słowa
 530      2, XXIV  |               przed drugimi w sercu swoim dochowała.~W inszym stanie dwie osoby,
 531      1, I     |                   kataru, niczego się nic doczekamy.~Malwina, oparta na kracie
 532      1, XIV   |                  życie, to się go wkrótce doczekasz; co dzień o tej godzinie
 533      2, XVII  |                dokąd i po co - z znacznym dodała uśmiechem - to są tajemnice
 534      2, XV    |               Taidę były obdarzyły, jeden dodały, którego moc wielowładna
 535      2, XXIV  |            niektóre, co o walecznym swoim dodawał wybawicielu, ponieważ o
 536      2, XXV   |             wylewać mi wolno, duszy mojej dogadzała. Wtedy w zbyt może nierozważnym,
 537      2, XXI   |           życzeniom jego, choć czułam tym dogadzaniem moją spokojność i moje nadzieje
 538      2, XVIII |               miłości własnej dość byłoby dogodno stać się celem turniejów
 539      1, V     |                  w Krzewinie przyjemnym i dogodnym stać się potrafił. Rady
 540      1, XII   |             możesz mi wierzyć, tylko chęć dogodzenia dziadowi, który związku
 541      2, XXV   |               zostania takoż, ale Malwina dogodziła każdemu upewniając, że bynajmniej
 542      1, XII   |                   innych. Więc Ludomirowi dogodzisz nawet, jeśli mu będziesz
 543      2, XV    |                   do ojca~"Kiedy te słowa dojdą do Ciebie, Ojcze kochany,
 544      2, XXVI  |               Melsztyński - do rzeczy już dojdź i nic zatrzymuj nas twymi
 545      2, XXV   |                   nie mogąc już do poczty dojechać do tutejszego folwarku musiałem
 546      2, XXV   |              wytrzymywał, ale onegdaj, tu dojeżdżając, nie wiem. czy z upału wielkiego,
 547      1, XI    |                światła widać i do rogatek dojeżdżamy!~- Już Warszawa - powtórzyłam
 548      1, XI    |                   i przy świetle pochodni dojrzeć mogłam w tej karecie bardzo
 549      2, XXVIII|              zaspokoić, czego szczęśliwie dokazał; gdyż (jakośmy z listu Alfreda
 550      1, XI    |              prawdą, że Malwina tego cudu dokazała. Mnie, któregoś znał nie
 551      2, XIX   |              walczącą pod okiem piękności dokazanym być może, ziszczonym było
 552      2, XXIII |               odparty, wojsko nasze cudów dokazywało. Ludomir z pułkiem swoim
 553      2, XVI   |              widziała, tylko od służącego dokładniej jeszcze o jego dowiedziała
 554   DoMo        |                  wyższa czyja umiejętność dokona.~Wiem także, że wiele innych
 555      2, XXVII |                  mój, jak teraz dochodzę, dokonać mi tej przysięgi nie dozwolił,
 556      1, XII   |                  by z jej radami i pomocą dokonał swoich zamysłów.~Malwina
 557      2, XIX   |                 przy boku lewym przypięty dokończał najponętniej stroju jej
 558      2, XVI   |              listu ręką jego pisany i nie dokończony; w wielu miejscach słowa
 559   DoMo        |                  jest ani doskonałym, ani dokończonym, lecz będąc pierwszym, wzbudzi
 560      2, XVII  |                    że ledwom już ten list dokończył, i nieprędko spodziewaj
 561      1, I     |    niepotrzebnością; zarumieniła się, nie dokończyła i Ludomir postrzegłszy jej
 562      2, XXIII |               Krzewina, aby przy lepszych doktorach i staraniach prędzej do
 563      2, XXI   |                   księżnej W***, starania doktorów, młodość może, a raczej
 564      2, XXI   |             trwożę się każdą wiadomością. Doktorzy rozumieją, że zmiana powietrza
 565      2, XXVIII|                   nikogo nie żałowana, bo dokuczała wielu i nikomu miłą nie
 566      1, XIV   |                   zdarzenie już mi bardzo dokuczyć nie może, spokojność staje
 567      1, XIV   |               ubogi, nędza mi była dobrze dokuczyła. Dlatego, żem czarny, nikt
 568   DoMo        |           przekonanie, że w jakiejkolwiek doli, w jakimkolwiek wypadku
 569      2, XXV   |              bukowy, który głęboką brzozy dolinę. Tam gdzieniegdzie pomiędzy
 570      1, I     |                   Zielone z ozdób obrałem doliny,~Fijołkiem świeżą przeplatając
 571      2, XVII  |              Florynki kręcić się zaczęła. Dołóż do tego, że książę pułkownik
 572      2, XVI   |                  na końcu to było jeszcze dołożone: "Bywaj zdrowa, Matko moja
 573      2, XIX   |                obojętności na własne losy dołożyli napis: "Bądź co bądź." Z
 574      2, XXV   |                 wezbrane potoki, bagniste doły, wąskie nad przepaściami
 575      1, XIV   |                 domostwami jeden porządny domeczek śpiesznie do niego weszła.
 576      1, XIV   |                    On ten plac kupił, ten domek kazał wystawić, zadatek
 577      1, XIV   |        postrzegłszy między tymi mizernymi domostwami jeden porządny domeczek
 578      1, XI    |                tym tłumie imion nawet pań domów już nie pamiętam. Na końcu
 579      1, XIV   |      przypatrywanie się rozmaitym obrazom domowego wewnętrznego pożycia mimowolnie
 580      2, XXI   |                  lecz tych słów ostatnich domówić nie mogłam. Te słowa przerwane
 581      2, XXVIII|                napełniały, była złożona z domowych Krzewina i z poddanych Malwiny.
 582      1, V     |          najpierwsze przynosił. Wszystkim domowym drogim był nadzwyczajnie,
 583      2, XXVI  |          zdarzenia tej historii, i że się domyśla, że przed rokiem w Krzewinie
 584      2, XXII  |                 interesu. Rozumiała, że w domysłach swoich względem niepewności
 585      1, VII   |                 pojąć, by on się tego nie domyślał, to słowo:~"Niewdzięczny!" -
 586      2, XXIII |              stronie, myśmy się nawet nie domyślali o niebezpieczeństwie, w
 587      2, XXIV  |             ciężko było dokładnie uważać, domyśliłem się, że z piątego mógł być
 588      1, VII   |              nigdy nie wzruszy?~Szczęścia domyślne marzenia,~Serc rozkosze
 589      2, XXIV  |                   kierowała.~Malwina zaś, domyślniejszą trochę będąc i trochę więcej
 590      2, XXVI  |                   tłumu myśli, wspomnień, domysłów, uczuć, które razem cisnęły
 591      1, III   |              przygotowania, raptownie jej donieśli, że mąż, który jak zwykle
 592      2, XVII  |             obchodzić może, o tym jedynie doniosę.~List ten Malwinę zmartwił,
 593      2, XXVII |                 Melsztyńskiego do Malwiny doniosły; jak nareście list jeden
 594      2, XVII  |              zabawną nawet anegdotę o nim donosi.~Na te słowa filiżankę,
 595      2, XV    |               dziecięciu go swemu oddała. Donosić go szczęśliwie, a potem
 596      2, XVII  |                   wiernie przez całą zimę donosił.~W jedynym położeniu znajduję
 597      2, XVII  |       nieszczęściem, fama (co tyle ma gąb donoszących, co trzeba i nie trzeba,
 598      1, XI    |                 ze mną dzieje. Szczęściem dopadłam stołka i siadłam koło księżnej.
 599      1, XIV   |                 filiżanka z czokolatą nie dopita, bilety na teatr, afisze,
 600      2, XXV   |                   wkrótce się przekonamy.~Dopłynąwszy do brzegu, Malwina kazała
 601      2, XX    |               krzątać, by Malwinie w czym dopomóc. Położyła ją na swoim łóżku,
 602      2, XX    |                   moję i żadnej innej nie dopuściła rozwagi. Dowiedziawszy się,
 603      2, XV    |             byłaby jeszcze wytrzymała nie dopuszczając się kroku, któren chwalić
 604      2, XXVI  |                  usłuchajcie jego prośby. Dopytujcie się, kto i co jest ten młodzieniec,
 605      2, XXIII |                   była o walecznego swego dopytywać się wybawiciela: ani słuchać
 606      2, XVIII |                  wytłumaczenia się i może dopytywania się o jej prawdziwe względem
 607      1, XIV   |                 biedna Malwina spotkawszy dorożkę wsiadła w nią z Frankowską
 608      1, XIV   |            ukochany, którego jak się znów dorwał, to tak się cieszył, że
 609      2, XVIII |               miłości doskonałej, tak jak doskonałego szczęścia, daremnie byłoby
 610      2, XVIII |          przeświadczoną będąc, że miłości doskonałej, tak jak doskonałego szczęścia,
 611      1, XII   |                Malwina nie jest romansową doskonałością, ale jestestwem prawdziwym
 612      1, X     |                  rozumiejąca, że starania doskonałych lekarzów stolicy wkrótce
 613      1, XIV   |                Pierwsze ledwo Ludomir był dosłyszał, gdy hałas niesłychany,
 614      2, XXIV  |              Warszawy wraz z całą dywizją dostali rozkazy wychodzenia na wojnę.
 615      2, XV    |                   które dawniej opływała, dostrzegał codziennie, jak niknęła
 616      1, VII   |                 by ją porzuciła. Z trwogą dostrzegała, ile jego pamięć głęboko
 617      1, VIII  |             słowie przez nią wyrzeczonym, dostrzegłem, poczułem raczej, że ta
 618   DoMo        |            zdarzenia podobne tym, których doświadczał, uczucia sercu znajome,
 619      2, XXVII |                  wydołała. Świadoma przez doświadczenie bolesnych uczuć łatwiej
 620      1, X     |                    która choć z mniejszym doświadczeniem, jaśniej może od ciotki
 621      2, XXV   |               krótki czas dozór klasztoru doświadczonemu jednemu z naszych braci -
 622      2, XXVI  |             pobiegł po felczera, Ezechiel doświadczonymi kroplami starał się ocucić
 623      2, XXVIII|                 innej kobiety w życiu nie doświadczył.~W Malwiny zaś sercu ni
 624      1, XIV   |                   tkliwe, rozsądne matki. Doświadczyłam tego nawet, gdyż kilka już
 625      1, VI    |                   starca, ulatując nawet, dosypywał tam jeszcze kwiatów. Na
 626      1, XI    |              zawsze, jak się obraca. Otóż doszedłem najpierwej, że miasteczko,
 627      2, XXVI  |                rozrządzającej się puszczy doszliśmy do dąbrowy mniej dzikiej,
 628      1, V     |                  mogę; tyle tylko do mnie doszło, że naówczas Malwina jeszcze
 629      1, XIII  |                  przeciwności tak mu były dotkliwe, że nie mogąc tańcować z
 630      2, XVI   |                historia Taidy boleśnie ją dotknęła. Dobra Malwina najczulej
 631      1, XIV   |               stąd wynikły, czułość serca dotknęły i z westchnieniem te słowa:~-
 632      2, XXVIII|              zrazu w swej miłości własnej dotknięty Zamościem Malwiny, uczuł
 633      1, XI    |               jest, obietnicy nam przecie dotrzymał, dopiero będzie wesoło" -
 634      2, XXII  |           towarzystwo. Każdego taka wojna dotyka, każdego zajmuje. Wie-leż
 635      1, XIII  |                   to sposób najpewniejszy dowcip swój okazać. Mylił się w
 636      1, XIV   |                   drobne szczegóły, które dowcipem Sterna opisane bawią tak
 637      1, III   |               gardziła, które są skutkiem dowcipnej i czasem nadto wybujałej
 638      1, XIII  |           następują, były nieco od innych dowcipniejsze:~Co twoją przyszłość ujaśnia?~
 639      1, V     |        przeciwnymi jej nie były. Wesoły i dowcipny humor pociągał ją czasem
 640      1, V     |                  krainie omamienia. Zwrot dowcipu miała niepospolity i ten
 641      1, III   |                  KTÓRYM CZYTELNIK JAŚNIEJ DOWIADUJE SIĘ, KTO BYŁA MALWINA~Malwina,
 642      2, XVI   |                 choroby posyłała do Dżęgi dowiadywać się o jego zdrowie i czyli
 643      1, IV    |         ciekawości bronić będzie, gdy się dowie, że ukochaną Cioci Malwinę
 644      2, XIX   |                 najżywszą mając ciekawość dowiedzenia się, kto to był ten, co
 645      2, XVI   |                  Taidy nadto wydawały się dowiedzionymi, ażeby o jej zgonie wątpić
 646      2, XXV   |                   jasno bijące w jej okna dowiodły, że długo spać musiała.
 647      2, XXV   |                   wielu trudach i pracach dowiozłem przecie na nim rannego aż
 648      1, IX    |              życie, bo odbieram od ciebie dowody najgwałtowniejszej i razem
 649      2, XVII  |            których każdy niekiedy w życiu doznał i które z żalem widzą się
 650      2, XXVII |                już teraz odebrać możecie, doznałem w nim, co tylko dać mogą
 651      2, XVII  |                 podobnego zbioru uczuciów doznały), jeśli - mówię - dobrze
 652      2, XXVII |             pełnymi goryczy tworzyć może, doznawałam ustawnie. Z żalem, z rozrzewnieniem
 653      2, XXV   |            zostawiwszy na ten krótki czas dozór klasztoru doświadczonemu
 654      2, XX    |           niemałym strachem nabawili żonę dozorcy pałacu, gdy do jej weszli
 655      2, XX    |                nawet osobę, jak trwożliwą dozorczynię, ale że szczęściem przy
 656      2, XVIII |                się najmniejszego musu nie dozwala dodać ważności niczemu na
 657      2, XIX   |                turniejów czynić uwagi ani dozwalając im żadnej czynić sobie przestrogi.
 658      2, XIX   |             spuszczona przyłbica tego nie dozwalała, z powierzchowności zręczność
 659      1, I     |                   uciszenia się na chwilę dozwoliłem sobie błąkać się pięknymi
 660      1, XIV   |                 znana. Kanap, kanapeczek, draporiów rozmaitych dość było w pokoju.
 661      2, XIX   |               dziecinną ręką ciskane, nie drasnęły nawet jego tarczy, a kopie
 662      2, XXV   |              wszystko - mówił - utworzyło drażliwe i okropne myśli, które wkorzeniając
 663      1, XIV   |                 oczami czarnymi, grzebała drażniąc się z kotem, co na rybki
 664      1, VIII  |                  wybacz, Matko! wybacz... dręczę Twoją czułość mymi wyrzekaniami,
 665      1, VII   |      nieszczęśliwym! To najwięcej by mnie dręczyło, tego najbardziej wytrwać
 666      1, XI    |                    ten komplement, mówię, dreszczem mnie przejął i słowa, które
 667      1, XIII  |       Melsztyńskiego w Warszawie szukała. Drgnęła mimowolnie i pierwszy raz
 668      2, XIX   |               mniej był ujmującym, a hoże driady giętkości i gracji tu pozazdrościć
 669      2, XV    |              drobnych, klejnotów i innych drobiazgów, wszystko im oddała. Te
 670      1, X     |                 sama byłaby chciała w tej drodze Malwinie towarzyszyć, ale
 671      2, XXVII |                  go natychmiast...~- Ach, droga, luba, ukochana Malwino!
 672      2, XXV   |             jesteś osobą, którą widzę, że drogie jakieś wspomnienie do niego
 673      1, IX    |           niestety? natychmiast ocucony z drogiego omamienia, strącony ze szczytu
 674      2, XV    |              zaniechał wszelkiej urazy, a drogiej jej pamiątce zadosyć czyniąc,
 675      2, XV    |                   naszym cofania się. Ale drogo tę chwałę przypłacił: okryty
 676      1, VIII  |                Każdy dzień, każda godzina droższą, milszą ją memu sercu czyniła.
 677      2, XXV   |                   wąskie nad przepaściami drożyny wstrzymać mię nie mogły
 678      1, X     |                   jeszcze zastraszona jak drudzy i rozumiejąca, że starania
 679      1, IV    |         oryginalną tragedią, która nowo z druku wyszła. Ludomir czytał przednio,
 680      1, XI    |               Doryda. Wyraz niemal zawsze drwiący, który się maluje na jej
 681      1, XIV   |                   przytwierano, a wieczne dryndulki, tłukąc się po bruku i łącząc
 682      2, XXV   |               srebrne igrać się zdawały i drżącym tym światłem dość długo
 683      2, XXIV  |                tego, co się kocha, trzeba drżeć o życie jego w oddaleniu
 684      1, XIV   |            czarnymi oczami, zawieszone na drzwiach siecie naprawiała, u nóg
 685      1, VIII  |                jej suknia, którą wiatr ku drzwiom ogrodu powiewał, wyciągnąłem
 686      1, XI    |                milczenie zupełne, którego drzymiąca Frankowska, siedząc przy
 687      2, XX    |                   za marę okropną, ale za ducha powiewnego. Ławka na końcu
 688      1, XIV   |                   pochwycony ładunek z 50 dukatami, który na biurze leżał,
 689      1, XIV   |                niech na dwunastą wygotują dulietkę lila i kapelusz z koronką -
 690      2, XXV   |              gdzie mnich wprzódy samotnie dumał, oboje zasiedli i na powtórne
 691      2, XXV   |                przewidywała do ulubionych dumań. Jak tylko też turkot pojazdów
 692      1, XI    |                   jawie. Zanurzona w tych dumaniach, nie uważałam, że dzień
 693      1, V     |                  i kiedy razem śpiewali: "Dunque mio bene, tu mia sarai si
 694      1, XI    |            światłem zabawy, teraz ciężką, duszącą powłoką zdawała mi się zaćmioną.
 695      1, XIV   |           przymiot, nierozdzielnym jest w duszach polskich z gościnnością
 696      1, VII   |                   zamyśleniu oparła się o duże pomarańczowe drzewo, które
 697      2, XXII  |              włosów, biorąc je nawiasem z dużego kosza, któren ogrodnik świeżo
 698      1, XIV   |          francusku i po niemiecku daje.~W dużej dość izbie siedziała u góry
 699      1, XIII  |                   mówiąca jak zwyczajnie, dużo tańcowała i szczerą zajęta
 700      1, XIV   |              Malwina postrzegłszy sznurek dużych korali, których szkarłatna
 701      2, XXII  |                   w szachy, a Wanda przed dużym stojąc zwierciadłem przymierzała
 702      2, XIX   |                Denhoff został zwyciężony. Dwaj Pogończykowie, których nic
 703      1, XIV   |                nimi poszedł i zostawił te dwoje, co widzisz tu, w pani,
 704      2, XXVIII|                 uwieńczyły i podobne były dwom białym liliom, które razem
 705      2, XXVIII|                  siostry w bieli odziane, dwoma równymi z mirtu wonnego
 706      1, IV    |                 już być w Krzewinie, a tu dwudziesty minął, a Cioci jak nie widać,
 707      1, XIV   |         najcieńszy. Jutro pewnie niech na dwunastą wygotują dulietkę lila i
 708      2, XXV   |               wydają. Takim dniem właśnie dwunasty sierpnia był dla Malwiny
 709      1, XIV   |                    oficjaliści od różnych dykasteriów, Żyd bogaty, z posępnym
 710      1, XIV   |                 które zabłysnąwszy trochę dym tylko i większe ciemnoty
 711      1, II    |             ćmiącym blasku pożaru, między dymem, zwalonymi belkami, wśród
 712      1, I     |                    leciała pomiędzy kłęby dymu blaskiem ognia zaćmiona;
 713      2, XXII  |                  wzbudzać umie. Można być dyskretnym, czułym nawet, a nie posiadać
 714      1, XIV   |               rękę, między konie, ludzie, dyszle z niebezpieczeństwem życia
 715      2, XXIV  |                 spod Warszawy wraz z całą dywizją dostali rozkazy wychodzenia
 716      2, XXVI  |                 dzięków czyniemy. tobie i Dżędze, gdyż zdaje się, że wy nam
 717      2, XXVI  |                 jego się tyczących, gdy z dziadem i bratem rozmawiał, odkładając
 718   DoMo        |                  zwyczaje naszych ojców i dziadów, lecz bynajmniej nie malują
 719      2, XVI   |                 nie mogłam dowiedzieć, bo dziadulo kazał mi wziąść tego szczupaka
 720      2, XVI   |                 słyszała, jak sługa mówił dziadulowi, że jego pan w nocy zachorował,
 721      1, VII   |                   zajęci, równie poniekąd działają. Ludomir, jedynie Malwina
 722   DoMo        |                 urodzenia widziała ciągle działającego dla cnoty, ciągle poświęcającego
 723      2, XXII  |                   się. Niezupełnie dobrze działała w tej okoliczności moja
 724      2, XXVI  |                  mniej mocy miało nad jej działaniem) oddaliło ją od chęci widzenia
 725      1, XIV   |            gorącego porwania się w każdym działaniu (co takoż jest narodowym
 726      2, XXVIII|                 jeszcze u jej ojca Marcin dzie-ciom tym, na ręku ich nosząc,
 727      2, XV    |                 błagam, nie odrzucaj mego dziecięcia, przebacz nieszczęśliwej
 728      2, XV    |                miłości jego. Wrócił z tym dziecięciem do Warszawy i od tego czasu
 729      2, XV    |                   ile potrzeba było, żeby dziecięciu go swemu oddała. Donosić
 730      2, XIX   |                odprawienie turniejów. Nie dziecinne to były zabawy, jak te karuzele,
 731      1, III   |            charakter, ledwo że nie powiem dziecinny jeszcze, w zasady pewne
 732      2, XVI   |                   którym Róziulka w swoim dziecinnym sposobie rozprawiała, umyśliła
 733      2, XXVIII|                   lat potem przynosił tym dzieciom (jak kiedyś kwestującej
 734      2, XXVI  |                dość, że ani o niej, ani o dziecku dopytać się nie mogłem.
 735      2, XXVIII|               podług zwyczaju dokazując z dziećmi, między innymi żartami ten
 736      2, XV    |               widząc w nim jedynego swego dziedzica właściwe swoje nadał mu
 737      2, XV    |                jej udziałem. Jedynaczka i dziedziczka wszystkich bogactw ojca
 738      2, XV    |                Zdzisław bardziej ostatnią dziedziczkę imienia swego niż tkliwą
 739      2, XXVI  |                    i jeszcze wam krociami dzięków czyniemy. tobie i Dżędze,
 740      1, VI    |                    jeszcze komuś powinnaś dziękować, bo ja, prawda, żem szczerą
 741      2, XXV   |             wyrazach najszlachetniejszych dziękując mi o sobie tyle mi tylko
 742      1, V     |                jeden niemiecki w jednym z dzieł swoich mówi:~"Nie rań niczyjego
 743      2, XXV   |       zastanowienie się nad cudotwórczymi dziełami Boga. Widząc się otoczonym
 744      1, XIII  |                 mi nie odmówisz szczęścia dzielenia z sobą tej pobożnej pielgrzymki
 745      1, XIII  |                    abyśmy je kiedy z sobą dzielili.~Co powiedziawszy, Malwina
 746      2, XIX   |               Kamilla i Halina złotowłosa dzieliły, jak mówią, miłosne ich
 747      2, XIX   |                  na mężny pałasz spadała. Dzielny arabczyk, na którym siedział,
 748      2, XIX   |                 krepą była osłoniona i na dzielnym karym komu wjechał w szranki.
 749      2, XIX   |          Wspomnienia te, mówię, stały się dzielnymi bodźcami do zaiskrzenia
 750   DoMo        |                    bym rozumieć mogła, że dzieło by najmniej doskonałe przypisuję
 751      2, XX    |               uczucia, które gdy nic jest dzielonym, aż nadto nieznośnym być
 752      1, XI    |             Chciałam dalej w równy sposób dziennik mój ciągnąć, lecz znajduję,
 753      2, XXV   |                   przymioty jego (które w dziennym pożyciu najlepiej postrzec
 754      2, XXIII |            otoczony Kozakami, natychmiast dziesięciu naszych ułanów nie czekając
 755      1, I     |                powiedziała na to Marysia, dziewczyna służąca - ale ze strachu
 756      1, XIV   |                  Potem, obróciwszy się do dziewczynek, które wszystkie Malwinę
 757      1, III   |                przypominały te młodociane dziewice, które niegdyś po bajecznych
 758      2, XXVI  |                doszliśmy do dąbrowy mniej dzikiej, gdzie trawa usłaną była
 759      2, XXV   |            zastąpić może. Monaster nasz w dzikim, ale pięknym nad Dnieprem
 760      2, XXV   |                   ta zwykła melancholia w dzikość się nie zmieniła, umyśliła
 761      1, III   |                 najdalszej prowincji. Tam dzikością charakteru, zazdrością bez
 762      2, XIX   |                 zabiegów tych dzieci. Ale dzirydy, dziecinną ręką ciskane,
 763      1, XII   |                    Łaj mnie, Wando, za te dziwactwa, za te zbyt osobliwe może
 764      1, XII   |                   Wando, jeszcze ci jedne dziwactwo serca mego odkryję? Wando,
 765      2, XXVI  |              teraz węzła tajemnicy, który dziwacznymi czynił i nieraz niepojętymi
 766      1, XI    |              duszy! Słuchaj tedy, co mnie dziwi, smuci, cieszy, przeraża
 767      1, VII   |                  Nie będziecie uiszczone!~Dziwią się czasem, gdy zakochani
 768      2, XVII  |                   zna, a nie będziesz się dziwił, że ta ładna główka tylko
 769      1, XIV   |               swoich, które nieraz tak ją dziwiły i obrażały, które czasami
 770      1, XIV   |                 miał czas zawołać na tego dziwnego człeka, który się chciał
 771      1, III   |                okropną jego śmiercią i co dziwniej zdawać się będzie - to,
 772      1, XIV   |                    na którym siedział ten dziwny człowiek, którego w myśli
 773      2, XXV   |                jej wzniosło się ku twórcy dziwów, co ją otaczały. Nic tak
 774      1, XI    |               naszego nie pozwalam sobie. Dziwuj się, jak chcesz, wierz albo
 775      2, XVI   |                   ulgi i mocy do dalszego dźwigania tego życia, które jedynie
 776      2, XVIII |         ćwiczeniem się w kruszeniu kopii, dźwiganiu zbroi i uczeniu się wszystkich
 777      1, XIV   |                jak cień jaki się wydawał. Dzwon od furty raz dał się słyszeć,
 778      1, I     |                 pośpiechu wielkiego ledwo dzwonków wszystkich nie zerwała.
 779      1, I     |                   Alić w okropne uderzono dzwony,~Czytam na grobie: "Teona
 780      2, XXVII |             Miłość i Malwina - powtarzały echa po wonnych dolinach Krzewina.
 781      1, XIV   |                   się jąkać, potknął się, ekran od komina zawadził i tak
 782      1, XI    |             zdawał się dążyć. Modny jakiś ekwipaż pojazd mój zawadził i przy
 783      1, XI    |                ale elegantka we wszystkie elegancje wielkiego świata wprowadzona,
 784      2, XVII  |                 wkoło zaproszone zostało. Eleganckie koczyki, półkrytki skromne,
 785      1, XI    |                   grać się będą na scenie eleganckiego świata Warszawy."~ ~
 786      1, XIV   |                roztrzepany poranek naszej elegantki i spokojne chwile, które
 787      1, XIV   |                   i obraz modnego poranku elegantnej damy, dziwno się zrazu zdawało
 788      1, XI    |                  rzędu pierwszych naszych elegantów wymazanym zostaniesz. Ale
 789      2, XXVIII|                   pamięci majora znaczącą epizodą.~Wanda, wesołe i łagodne
 790      2, XV    |            odludnej umyśliła doczekać się epoki połogu swego, a tymczasem
 791      2, XXVII |               Malwina, jak niegdyś w raju Ewa~Oddała rękę w ręce młodego
 792      2, XXVIII|                zajmowały.~Sędziwa starość Ezcchiela, który ślub dawał naszej
 793      2, XXVII |            zwierzywszy się nawet wiernemu Ezechielowi) naznaczył sobie dzień wyjazdu
 794      2, XXV   |               nigdy nie słyszała o starym Ezechielu!~- Ach! i owszem - z radością
 795      1, XIV   |            zostają i podobne są iskrzącym fajerwerkom, które zabłysnąwszy trochę
 796      2, XXIII |                 zmartwić czułe serce jego fałszywą jaką relacją.~Ale w moment
 797      1, XI    |               mniemano, ni gniewu, któren fałszywe jego postępki wlać by były
 798      2, XVII  |             szczęściem lub nieszczęściem, fama (co tyle ma gąb donoszących,
 799      1, XIV   |                korali, których szkarłatna farba mocno się świeciła, na czarnej
 800      2, XXVI  |              najprzyjemniejszymi ożywione farbami. Ale pomieszanie jakieś (
 801      2, XXV   |                   różowatym cieniem Wisłę farbowały; wszystkie dniowe hałasy
 802      2, XXVI  |                  Melsztyński, wracający z felczerem, posłał go najprędzej do
 803      1, XI    |                  rajtszuli dziwnie nudne. Felisia N*** zawsze cudownie gawotę
 804      1, XI    |               bawiła, gdy jakiś grzeczny, fertyczny, wiele mówiący i jeszcze
 805      2, XXVIII|            jedynie od brata różniła. Tymi figlami zaprzątniona i zabawiona
 806      1, VI    |                   Miłość udawać miała i z figlarną swoją twarzyczką doskonale
 807      1, V     |                   zastanawiało, a wkrótce figlarność tamże postrzec można było.
 808      2, XXVIII|                Książę Melsztyński, tysiąc figlów podług zwyczaju dokazując
 809      1, I     |                   z ozdób obrałem doliny,~Fijołkiem świeżą przeplatając różę,~
 810      1, XIV   |                des modes leżał roztwarty, filiżanka z czokolatą nie dopita,
 811      2, XVII  |                   nim donosi.~Na te słowa filiżankę, którą w ręku trzymała,
 812      1, XIII  |                   bardzo wiedząc, co jest filozof i co są przesądy, dla tych
 813      1, XIII  |                  dla utrzymania reputacji filozofa i człeka bez przesądów,
 814      1, III   |            niegdyś po bajecznych pałacach Fingala snuły się i które Ossjan
 815      2, XVIII |               wiadomość o jego intrydze z Floryną ulgą niemal stała się myślom
 816      2, XXV   |                  imieniny jej obchodzono. Folwark nowy na pamiątkę dnia tego
 817      1, XI    |              możesz się od nudnych swoich folwarków oderwać! Przybywaj jak najprędzej,
 818      2, XXVI  |               wszyscy się przewieźli i ku folwarkowi udali. Ludzie domowi (między
 819      1, XIV   |                 pokoju. Na sofie gitara w formie liry, ale kilka stron zerwanych.
 820      1, I     |                zapiąwszy robotę siadła do fortepiana i ulubionego mazurka grać
 821      1, I     |               przybrawszy i siadłszy przy fortepianie:~- Dość tych szaleństw -
 822      2, XV    |                jednak nie posiadał, które fortuna i urodzenie dają.~Gorące
 823      1, XIV   |                  ou bien un dejeuner a la fourchette? Zabaw się jeszcze trochę,
 824      2, XXVIII|            doskonałe, kasztanka jedynego, fraki, żylety, karykle etc., etc. -
 825      1, XI    |                   w którym niemal zakryta framugą siedziałam:~- Prezentuję
 826      1, XI    |            Jeszcze pięć dni do balu posła francuskiego? Księżna W*** powiedziała
 827      1, XIV   |                    która pannom lekcje po francusku i po niemiecku daje.~W dużej
 828      2, XVII  |                  Florynki gotowa, kosze z fruktami i cukierkami co tydzień
 829      2, XXV   |                   całą obejmowała krainę; fujarkę słychać było z daleka i
 830      2, XVII  |            półtoraczne kareciska, pocztą, furmanami i własnymi cugami przez
 831      2, XXV   |               godzin z nim przepędzonych. Furta naszego ogrodu wychodzi
 832      1, XIV   |                   i uprzejmym spojrzeniem furtę otworzył i zapytał się,
 833      1, XIV   |               rozrzewnieniem podziękowała furtianowi, potem z większą czułością
 834      2, XXVII |            Malwiny mógł rozeznać Ludomir; furtka od kwiecistej zagrody była
 835      2, XVII  |           nieszczęściem, fama (co tyle ma gąb donoszących, co trzeba i
 836      2, XV    |                pokoje kazała i siadłszy w gabinecie, którego okna wychodziły
 837      1, XIV   |     przypatrzywszy się Malwinie wszedł do gabinetu pana, a że drzwi nie przymknął
 838      2, XX    |                 ustawnie bez przytomności gada, że słabość ta zdaje się
 839      1, XIV   |                  wzdychał i sam do siebie gadał. Na co, moja jejmość kochana,
 840      1, XIV   |                   że także sama do siebie gadała. Daremnie Malwina o czym
 841      1, VI    |                 której wstrzemięźliwość w gadaniu nie była cnotą pierwszą,
 842      2, XIX   |                męstwu. O niczym innym nie gadano, jak o rycerzu o czarnej
 843      2, XVI   |                 dziewczynka mała i bardzo gadatliwa jest w sieni i chce się
 844      2, XIX   |             Gedymina zastąpili, stały się gadką dla wszystkich przytomnych.
 845      2, XXV   |                   wprowadziła ją pomiędzy gaiki z leszczyny; dalej, w gęściejszym
 846      1, V     |                 po kwiecistych dolinach i gajach po-bliższych przyjemniejszymi
 847      1, VII   |                 górę wzlatując i zięby na gałązkach radośnie zorzę witały, pszczoły
 848      2, XIX   |              mieniąc, gdy w odwrót za nie gałązkę mirtu mógł otrzymać.~Wspomnienia
 849      2, XXV   |          puszczając znów na kamień mnogie gałązki powoju - nie bardzo to życzenie
 850      2, XXVIII|           wariatem sądziłem, byłby za tym gałgankiem w Wisłę wpadł i utonął.
 851      1, XIV   |           udecydujesz mnie w wyborze tych gałganków; od godziny wybieram i już
 852      1, XIV   |             Szeroka brama, pyszne schody, galonowany szwajcar, w przedpokoju
 853      1, XII   |                 postrzegam."~Dziwić się i ganić będą może czytelnicy tej
 854      2, XXI   |            działania: ja go ni bronię, ni ganię, lecz tak myślałam, tak
 855      1, XIV   |              który przechodząc sklepionym gankiem monasteru pod tymi arkadami
 856      1, XIV   |                   ci ubodzy mnie kością w gardle stoją, o niczym już innym
 857      2, XXV   |                  Wlałem mu krople tęgie w gardło i utamowawszy naprędce krew,
 858      2, XXIV  |                bał, ale zdawał się życiem gardzić szukając niebezpieczeństwa,
 859      2, XV    |                  ochronę reszty wojska: z garstką ludzi zatrzymał kolumnę
 860      1, XIII  |                  pochodnię swoją zapala i gasi?~Westchnieniem i łzami.~
 861      1, I     |              pożaru od piorunu wszczętego gasić się nie godzi. Płacz kobiet
 862      1, V     |                  zgadywał, imaginacji nie gasił i serca, głęboko gdzieś
 863      2, XXIV  |          niewyraźne utworzyły jej jakowyś gatunek szczęścia, który do romansowej
 864      1, XIV   |                  w mniejszym obrębie były gatunkiem "tkliwej podróży", jaką
 865   DoMo        |               Wiem także, że wiele innych gatunków pism byłyby nad romans użyteczniejszymi;
 866      1, XI    |              Felisia N*** zawsze cudownie gawotę tańcuje. Karnawał nam jedyny
 867      2, XXII  |                  w listach prywatnych i w gazetach wyczytywano. Gościniec przez
 868      1, XIV   |              przyłożyć. Kamerdyner, który gazetę czytał przy oknie, choć
 869      1, XIV   |                  bilety na teatr, afisze, gazety i potężne pudło najświeższych
 870      2, XXV   |               zimy, krótko po tym czasie, gdyś kwestując i w naszym była
 871      1, II    |             drzewa, wonniejsze kwiaty niż gdziekolwiek. Nie wiem, czy dla słowików,
 872      2, XXV   |                głęboką brzozy dolinę. Tam gdzieniegdzie pomiędzy drzewami urwy skaliste
 873      2, XXII  |                   raptownie wymówionych! "Gdzież już są nasi, jak daleko
 874      2, XV    |                   o Ludomirze usłyszeć.~- Gdzieżeś siedziała, moja duszko -
 875      2, XIX   |                tyle była szczęśliwą, gdyż Gedymin od młodego Konstantego Zamoyskiego
 876      1, XI    |                   rzekł na to stary jakiś generał - że od nich się odrywa,
 877      1, XI    |                 nie jest już przynajmniej generałem.~Starościanka już konno
 878      2, XXI   |                 potykała i niedługo bitwy generalnej się spodziewają. Ta bitwa
 879      2, XXV   |               gaiki z leszczyny; dalej, w gęściejszym cieniu drzew wyższych, zbyt
 880      1, VI    |                 czas jakiś ścieżką między gęstą leszczyną, usłyszała odgłos
 881      1, VII   |          najpogodniejszy dzień obiecywał. Gęste krople rosy lśkniły się
 882      1, VI    |              drzewa największą wystawiały gęstwinę, pięknymi krzewinami miejsce
 883      2, XX    |         nadzwyczajne zmysły jej odjęło. W gęstwinie szpaleru, blaskiem księżyca
 884      1, VII   |                  tego kwiatu, jakby śnieg gęsty, całą Malwinę okryły.~-
 885      2, XVIII |               rycerzów, bogate ubiory dla giermków i barwy dla licznego zbioru
 886      1, III   |                 bardów dumania.~Kibić jej giętka i hoża, długie czarne warkocze,
 887      2, XIX   |              klejnotów, świeżość kwiatów, giętkie pióra, powiewne szaty, aksamity,
 888      2, XXII  |              krzak go przypominał. Na tej giętkiej brzozie w pierwszych dniach,
 889      2, XIX   |                  ujmującym, a hoże driady giętkości i gracji tu pozazdrościć
 890      2, XXV   |                   i niezgłębionych, gdzie ginie na wieki.~Podobne tej rozmowie,
 891      1, XIV   |                   było w pokoju. Na sofie gitara w formie liry, ale kilka
 892      1, XIV   |                 swój bilet, bo ja dziś na gitarze grać nie będę - rzekła do
 893      1, V     |                   wdzięku, włosy czarne i gładkie, jak krucze pióra, przy
 894      2, XIX   |            zwracała. Wstęga diamentowa na gładkim spuszczona czole, zasypana
 895      2, XXVI  |                   bawić uśmiechając się i głaszcząc go pod brodę, co kapitana
 896      2, XXII  |                śmiał był oddać; gdzie ten głaz nad strumykiem schylony,
 897      1, IV    |                 tkliwości, którą okazuje, głęboki smutek na niej się wyraził,
 898      2, XXV   |                    Wilki i niedźwiedzie w głębokich ścigając parowach, wezbrane
 899      2, XXII  |                  za godło, ale, niestety, głód, niedostatek, obnażenie
 900      1, XIV   |                    Zięć mój i moja Jewa z głodu i nędzy zamarli i stary
 901      1, XI    |                  będzie wesoło" - różnymi głosami z okrzykiem były powtórzone.
 902      1, XIV   |               miała serce łagodniejsze od głosu:~- Idź w pani dalej - rzekła
 903      1, XIV   |                    co larum biły, i różne głosy wołające: "Ogień, ogień...
 904      1, III   |                  nieświadoma! Żegnam cię, głuche, odludne siedlisko! Obym
 905      1, XIV   |                dał się słyszeć, a później głuchojednostajne mruczenie, które Malwina
 906      2, XXI   |                   mnie... niechaj na mnie gniew się Twój kończy, ale chroń
 907      2, XVII  |                    ale wiesz co, o to nie gniewaj się, bo widzisz, choćbyś
 908      2, XVII  |            choćbyś się przez dziesięć lat gniewał, ja przecie nie więcej dlatego
 909      1, XII   |                   można. Dorydę porzucił, gniewy, sceny, płacze jej zatrzymać
 910      2, XIX   |                  lub tajemnie w kolorach, godłach i napisach rycerzy, którzy
 911      1, XIV   |              Malwina imię swoje wyrzekła. Godnością jej zdziwiony i ładnością
 912      2, XV    |                już okryty ranami i sławą, godny szczęścia i zaszczytów wszelkich,
 913      2, XVIII |               wspomnienie tych czasów tak godnych żałowania i które dusza
 914      2, XIX   |                  których każdy zdawał się godzien pierwszeństwa. Tu świeżość
 915      2, XXVII |              polepszyła. W samotnych tych godzinach walki nieustanne - jakem
 916      2, XXI   |                doznaję. Smutne przeczucia gonią mnie wszędzie. Wojna bez
 917      2, XXV   |                   w zamyśleniu i wzrokiem goniącego pęd potoku, co pod jego
 918      2, XXII  |                   lub dowiedzieć się, czy goniec z obozu lub przejeżdżający
 919      1, III   |                równie sobie grzecznymi na gonieniu, męczeniu i zabijaniu biednych
 920      1, XIV   |                  szczęścia i za łudzącymi goniłem się omamieniami. Wiele znoju
 921      2, XIX   |                jej jedyną metą, do której gonili, nie chcieli innych znaków
 922      1, XIV   |                wyplenić bym chciała, a do gorącego porwania się w każdym działaniu (
 923      1, IV    |                teraz pojmuję, czemu, mimo gorących moich próśb, Ciocia nigdy
 924      2, XV    |             pewnie by rozumiał, że jest w gorączce; ale świeżość cery i żywość
 925      2, XIX   |              zaiskrzenia jeszcze bardziej gorejących już najszlachetniejszymi
 926      2, XXII  |                   tłomokiem i natychmiast gorliwa ciekawość Wandy nieco ochłodła
 927      2, XXIII |             raniony okropnie, padł ofiarą gorliwego swego poświęcenia się. Naszych
 928      1, XIV   |              dużej dość izbie siedziała u góry stateczna białogłowa, a
 929      2, XXVII |                   przeciwnościami pełnymi goryczy tworzyć może, doznawałam
 930      2, XXVIII|            pierwszy zapał miłości, którym gorzał dla niej jak dawniej dla
 931      2, XXII  |                   czy to nie ciekawy jaki gość tam zajechał, od którego
 932      1, VI    |                 nie była doszła; ja tylko gości pozapraszałam i rozkazałam
 933      2, XXII  |             widząc kurz i pojazd jakiś na gościńcu jednomyślnie ułożyli, że
 934      2, XXII  |                młodej Malwiny staropolska gościnność była cnotą wrodzoną, ale
 935      1, XIV   |                 jest w duszach polskich z gościnnością starodawną, z szlachetną
 936      1, IV    |             Ciocia ciekawa wiedzieć o tym gościu? Otóż na ukaranie Cioci,
 937      1, XIV   |                  się ukazał. Hałaśny ruch gospodarskiego stołu w uczęszczanej oberży
 938      1, XI    |            Księżna W*** prezentowała mnie gospodarzowi domu, który mnie najgrzeczniej
 939      1, XIV   |                  panie dla sług, staranne gospodynie i gorliwe obywatelki, zalecając
 940      2, XVII  |                zawsze na rozkazy Florynki gotowa, kosze z fruktami i cukierkami
 941      2, XXVI  |                   mój biedny Ludomirek, i gotowem przysiąc, że to on sam.~
 942      1, XI    |                  woli (już Starościc nasz gotowy konfident); kto najlepiej
 943      1, III   |                  się rozrywała. Nieraz po gotyckich gankach, po obszernopustych
 944      1, I     |               uwieńczyć Haliny,~Zbierałem goździk i liliję hożę.~Z poranku
 945      1, XIII  |                  grać zaczęto; wyśmienita gra, by się dowiedzieć, o co
 946      2, XXV   |                 Pomiędzy gałęźmi olszyn i grabów promienie jego srebrne igrać
 947      2, XXII  |                 zabrawszy wszystkie swoje graciki z całym społeczeństwem do
 948      2, XIX   |                   hoże driady giętkości i gracji tu pozazdrościć by mogły.
 949      2, XXVIII|                wieczorze u księżnej W***, grając w sekretarza, Malwina -
 950      2, XXII  |                   w drugim kącie z ciotką grał w szachy, a Wanda przed
 951      2, XXVIII|                   nie więcej szczęścia za granicą jak na ojczystej ziemi znalazła.~
 952      1, VI    |         Społeczeństwo podzieliwszy się na gromady siadło w te baciki i przy
 953      2, XIX   |              cisnąc się koło szranków lub gromadząc się różnic po zielonych
 954      1, XIV   |                 ten zmoczony gałgan. to i grosza nie był wart. Wtedy wariat
 955      1, XIV   |             wzięła i wnet stos złotówek i groszaków w worek Malwiny wsypały.
 956      1, I     |                   ten młodzieniec, pomimo grożących niebezpieczeństw, potrafił
 957      1, I     |                tylko czarną tam znalazły. Grube obłoki, deszcz jeszcze i
 958      1, XIV   |                  którym natychmiast, mimo grubego surduta i ciemności kościoła,
 959      2, XXII  |               niej zastanawiało, to, że w grubej była żałobie.~Na zapytanie
 960      1, XIV   |                 wpajać tkliwą pobożność i gruntowne zasady, robię z nich, ile
 961      1, XIV   |                   ujrzała: pod rozłożystą gruszką, nad samą wodą, siedział
 962      1, XIII  |           umyśliła, żeby dla odpoczynku w gry jakie zagrać. Zgodzili się
 963      1, XIV   |             innych dni nie więcej na niej grywają.~- Wszystko, co jest w pudle
 964      1, XIV   |                włosami i oczami czarnymi, grzebała drażniąc się z kotem, co
 965      1, XI    |             czarne warkocze złotym spięte grzebieniem i przy lewym boku bukiet
 966      1, XI    |                   wypełniać, chociaż ona, grzeczna dla mnie jak dla wszystkich,
 967      2, XXVI  |               ciotką do Krzewina wróciła.~Grzeczne oświadczenie Malwiny w zaproszeniu
 968      2, XXII  |                skończy, dokładając bardzo grzecznie, że szczęście bawienia przy
 969      1, IV    |               podobno dla Malwiny jeszcze grzeczniejszy. Ale, ale. Malwina prosi,
 970      1, XI    |                 miną, która nie wiem, czy grzeczność, czyli też nieukontentowanie
 971      1, III   |              kilką sąsiadami równie sobie grzecznymi na gonieniu, męczeniu i
 972      2, XXV   |              zeszły pięknie, słońce i tam grzeje, ziemia i tam rodzi, Bóg
 973      1, XI    |                   oznajmuję, że nie chcąc grzeszyć przeciw elegancji w listach
 974      2, XIX   |             arabczyk, na którym siedział, grzywę wiatrom puściwszy, z zakrzywionymi
 975      2, XIX   |                   okazałość, uprzejmość i gust dobry utworzyć mogą, wszystko
 976      2, XIX   |             zapasów. Co w tej chwili tego gwałtownego wzruszenia było przyczyną,
 977      2, XIX   |                  z różą. Konie ich, w tej gwałtownej natarczce piersiami się
 978      2, XXVII |                  wspomnieniami albo też w gwałtownym tłoku uczuć spotkać nareście
 979      2, XXVIII|                mężem, była ową jaśniejącą gwiazdą, która w tamtych stronach
 980      1, XI    |                pułkownik wiedział o nowej gwiaździe, która zajaśniała na horyzoncie
 981      1, XIV   |                  klasztorze, i pod grubym habitem pogodnie serce bić może,
 982      2, XIX   |                 powiewne szaty, aksamity, hafty poważne, złoto, kamienie,
 983      2, XV    |                  czytania, zajęta jedynie hałasem każdej przejeżdżającej karety,
 984      1, XIV   |                znów obraz jej się ukazał. Hałaśny ruch gospodarskiego stołu
 985      1, XIV   |                  się do tysiącznych ulicy hałasów, czyniły tę scenę najdoskonalszą
 986      2, XXV   |               farbowały; wszystkie dniowe hałasy pomału ustawały i cichość
 987      2, XIX   |             nieszczęściu." Hoża Kamilla i Halina złotowłosa dzieliły, jak
 988      1, I     |                 To dzisiaj może czeka twą Halinę,~Osądźże teraz, o mój ulubiony!~
 989      1, I     |                  moja - rzekłem - nadobna Halino!~Powiedz, co znaczy ta łza
 990      1, I     |               farby i woni~Omdlone kwiaty Halka obaczyła,~Wzrok się jej
 991      1, I     |                  jego zgasiła.~Dzień cały Halkę te kwiaty zdobiły~I każdy
 992      1, XIV   |                  nieszpetna na złej grała harfie, której stary basetlista
 993      1, III   |               głos swój z poważną organów harmonią. Żywa jej imaginacja wstecz
 994      2, XIX   |                nosił zbroję, czarne pióra hełm okrywały, tarcza jego krepą
 995      2, XIX   |                  zielone pióra na złotych hełmach wiatr powiewał, zielone
 996      2, XIX   |                   znaków nosić jak własny herb na tarczach swoich, i cnotę
 997      1, XIII  |                   dla każdego uczynić. Po herbacie Starościc siadł do klawikordu
 998      2, XVII  |             Malwina mało co nie upuściła; herbata się rozlała na suknię damy,
 999      2, XVII  |                 Dorydy obsiadło stolik do herbaty, ktoś trafem zapytawszy
1000      2, XXVI  |                   gdy powiem, że Ludomir, heroiczną uniesiony czułością, rozumiejący,
1001      2, XXIII |           rozeznać było niepodobna) i tym heroicznym poświęceniem się dał czas
1002      1, V     |              prawdziwym wyobrażeniem tych heroin romansowych, które dobra