Tom, Rozdzial

1503      2, XXIII |                     major pułku 16-go. 16 lipca 18.., w obozie pod Mohilewem.''~
1504      2, XX    |                   z jednej strony wysokim lipowym szpalerem brzeżona z drugiej
1505      1, XIV   |                  Na sofie gitara w formie liry, ale kilka stron zerwanych.
1506      1, XI    |                   a jednak ja, niedopiero lis, zgłębić i zgadnąć jej nie
1507      1, III   |                  zabijaniu biednych sarn, lisów i zajęcy, a wieczorami,
1508      2, XIX   |                   jak wyszczególnić każdy listek w kwiatach po miękkiej rozsypanych
1509      1, VII   |                krople rosy lśkniły się na listkach ziół i kwiatów, którym blasku
1510      1, VII   |                   wietrzyk zawiał i białe listki tego kwiatu, jakby śnieg
1511      1, X     |                   poukładały i ostatniego listopada w tęgi mróz jasnym słońcem
1512      2, XXV   |                Dla niej czytanie poezji i literatury różnych języków przydałem
1513      2, XXV   |                 był odebrał. Jej to sercu litościwemu winienem, że żyję, ona mnie
1514      2, XXI   |               przyjaznym jak przed Bogiem litościwym w całej szczerości się wynurzam. "
1515      2, XV    |           obrażoną na Ludomira, czyli też litować się nad nim; ale, jak zwykle,
1516      2, XXII  |                przychylnością, staraniem, litowaniem się, jednym słowem, tymi
1517      2, XVI   |                  Malwina tak była dobrą i litującą się nad każdym cierpiącym,
1518      2, XXVII |                  Malwina wpośród płaczu i łkania, które natłokiem uczuć wzbudzone
1519      1, XIV   |                widać było z tego miejsca, łódka wartem płynęła, most i Praga
1520      2, XXVII |             spoczywać będą - i znalazłszy łódkę przy brzegu zostawioną na
1521      1, XIV   |                   odznaczonych, w których łodygi suche, mimo zimy, jeszcze
1522      2, XXV   |                  nad brzeg wody wsiadła w łódź i na drugą stronę przewieźć
1523      2, XXV   |               Malwina kazała chłopakowi z łodzią czekać, a sama na ląd gdy
1524      1, I     |      okolicznością nie została przerwaną. Lokaj wpadł do sali oznajmując,
1525      2, XXVII |            rozpacz nierozważna naówczas z łona mego wyrwała, przerwał twoje
1526      2, XV    |            Dziecko nieszczęśliwe, które w łonie moim spoczywa, polecam Tobie;
1527      2, XV    |                 mnie przyjąć w dobrotliwe łono twoje!", spokojnie ku niebu
1528      2, XXIV  |                 siostrze, zostawując może losowi sposobność ułożenia dla
1529      2, XXVII |                  Spiesznym krokiem, jakby lotnymi uniesiony skrzydłami, szedł
1530      1, XIV   |              długiej żerdzi podrywką ryby łowił; przy nim kobieta młoda,
1531      1, III   |                 dnia tego był wyjechał na łowy, zapędziwszy się za zwierzem
1532      1, I     |                bliska śmierci spokojnie w łóżeczku swoim spała. Zawinąwszy
1533      2, XX    |             dopomóc. Położyła ją na swoim łóżku, zlała na nią, co tylko
1534      2, XIX   |                 odbijały się stokrotnie o lśkniący pancerz, a szarfa szkarłatna
1535      1, VII   |              obiecywał. Gęste krople rosy lśkniły się na listkach ziół i kwiatów,
1536      1, XII   |               uczucia ku miłej wolności i lubemu Krzewinowi, do którego,
1537      1, XII   |                cichą i skromną minką) tak lubi się podobać jak wszystkie
1538      2, XVI   |                   podarunku jej przysłał. Lubiąc dzieci bawiła się szczebiotaniem
1539      1, V     |             wszystko, co Malwina kochała, lubił, co tylko ona lubiła, nie
1540      2, XVII  |                przecie nie więcej dlatego lubiłbym pisać.~Ale dziś mnie jakaś
1541      2, XIX   |                   lilia wysmukła lub róża lubością tchnąca w tłumie inszych
1542      1, XIV   |      rzeczywistością zdarzeń tego życia z lubych omamień pierwszej młodości,
1543      1, IV    |                żeby nam chciał przeczytać Ludgardę, oryginalną tragedią, która
1544      2, XXVI  |                nigdy o moim nie słyszałem Ludomirku; ale jeśli go teraz w tym
1545      2, XXI   |               same nie mogą, czy marzenie łudzące, czyli istota prawdziwa
1546      1, XI    |                Wando, luba Wando! czy sen łudzący od wczorajszego dnia mnie
1547      1, X     |                 całym obejściu się swoim, łudzącym tylko był awanturnikiem.~
1548      1, XIV   |                  zupełnego szczęścia i za łudzącymi goniłem się omamieniami.
1549      2, XVI   |                   też żywa jej imaginacja łudziła ją może? O tym później się
1550      2, XXII  |                  umierająca tym poczciwym ludziom w opiekę była zostawiła.~
1551      2, XXIV  |                 spokojności. Przy tym był ludzki i miłosierny, ale z nikim
1552      2, XXV   |                patrzeć potok, obraz życia ludzkiego w nim widzę; patrz, jak
1553      1, I     |                   Spiesząc, kędy ją blask łuny prowadził, wkrótce smutny
1554      2, XVI   |               potrzebnym.~W Warszawie, 27 lutego."~Łatwo sobie wystawić można,
1555      1, XIV   |               bezpiecznie ominąć je może.~Luty już się skończył, dzień
1556      2, XIX   |            strwożony Odrowąż za znak miał lwa leżącego spokojnie, który
1557      1, I     |            widzieć, ni słyszeć grzmotów i łyskania, które z bojaźnią przewidywała.~
1558      1, VII   |               mojej rad bym odkupić każdą łzę, którą wylewasz.~Hałas z
1559      1, VII   |              biały welum, co ją osłaniał, machinalnie wzięła gitarę i pograwszy
1560      1, XIV   |                 pokoju znajdziesz w. pani madam, która pannom lekcje po
1561      2, XIX   |                  zwycięzcy turniei. Z rąk Mai-winy oddany, nieskończonej miał
1562      2, XV    |                  Zacne urodzenie, ogromny mają-tek, młodość, piękność, przymioty
1563      2, XIX   |                  gdy trąby i kotły, straż mające przy wejściu koła, znak
1564      2, XXII  |                 męża wnuka swego Ludomira mającego wtedy rok trzeci dopiero,
1565      1, XIII  |             mężczyzn więcej, grzecznych i mających chęć podobania się, składało
1566      1, III   |           Krzewinie: to była pomiędzy jej majętnościami jedna z najprzyjemniejszych,
1567      2, XVII  |                 tym celu Doryda poradziła majorowi, aby na wieczornym posiedzeniu,
1568      1, XI    |              cichaczem ujechał od pułku w maju i kilka miesięcy bawił nie
1569      2, XXVII |                  sobie, najboleśniejszych mąk, jakie tylko czułość miotana
1570      2, XXV   |              zapędziłem się za Kozakami w małej nadto liczbie; Opatrzność
1571      2, XXI   |                 Warszawy; przez tydzień w malignie bez przytomności leżałam
1572      1, V     |                 opowiadał historią. Alisi maliny i poziomki najpierwsze przynosił.
1573      2, XVII  |               młodości tak zachwycającymi malowała sobie i które w Krzewinie
1574   DoMo        |              dziadów, lecz bynajmniej nie malują obrazu teraźniejszego społeczeństwa.
1575      1, XI    |                 zawsze drwiący, który się maluje na jej twarzy, podług mnie
1576      1, II    |              smaczne zdawało mi się. Przy Malwiniem siedział. Niebo tak było
1577      1, XIV   |         niedzielny piknik nie zapomniała. Malwinko, nie chcesz czokolaty, ou
1578      2, XXV   |             pacierza, nasienia goździków, mały krzyżyk i kij biały cały
1579      2, XXI   |                Niedaleko są od granicy, w małych utarczkach przednia straż
1580      2, XV    |               największe mieli staranie o małym Ludomirze, który daleko
1581      2, XVII  |              ułożenia niżeli poważny stan małżeński, w któren jutro ma wstępować.
1582      2, XVII  |           przeszłego kuzyna, a przyszłego małżonka swego. Z dzieciństwa razem
1583      1, VII   |             niezmienione,~Próżne uczuciów mamienia,~Nie będziecie uiszczone!~
1584      2, XXV   |                  co przez godzin kilka ją mamiły, skutkiem tylko były wspomnień
1585      1, XI    |                spuszczałem i różnymi mymi manewrami wiedziałem niemal zawsze,
1586      1, XIII  |                   dał się uprzedzić i tak manewrował, że koło Malwiny usiadł.
1587      2, XXVII |             przedmieściach snułem się jak mara nocna. Podczas jednej z
1588      1, I     |                 ani na przestrogi starego Marcina, który wiele rzeczy za te
1589      2, XX    |              mógłby ją wziąć łatwo nie za marę okropną, ale za ducha powiewnego.
1590      1, XI    |                dobijali, i to mi nie było markotno, bo Doryda widzieć mogła,
1591      1, XI    |                 służby swojej pilnował.~- Mars i miłość równie go wieńczyć
1592      2, XXVI  |                wyglądał. Nieraz w długich marszach naszych sadzałem go na swego
1593      2, XXV   |               rannego, rozumiałem, że już martwe tylko zwłoki w ręku moich
1594      2, XXVII |              strata Malwiny bynajmniej go martwić nie będzie, gdyż owe lekkie
1595      1, XII   |                   szczęść na świecie? Nie martwiłamże się, choć ich nie znałam,
1596      1, I     |              jejmości - powiedziała na to Marysia, dziewczyna służąca - ale
1597      2, XXI   |              rozróżnić same nie mogą, czy marzenie łudzące, czyli istota prawdziwa
1598      1, XI    |        zatrąbiwszy wyrwał mnie miłym moim marzeniom, a Frankowskę z bardzo smacznego
1599      2, XXVII |              spotkawszy piąty pułk ułanów maszerujący na wojnę, przystałem natychmiast
1600      1, VI    |                   dzieliła, ładny bacik z masztem i białą chorągiewką. Zamiast
1601      2, XXI   |             życiem i śmiercią zostawałam. Matczyna opieka księżnej W***, starania
1602      2, XXII  |                  się użalała nad biednymi matkami, siostrami, kochankami,
1603      1, XI    |            byłabym rada. Ludomir figury w mazurze plątał, Doryda zrzędziła,
1604      2, XXIII |               była przyczyną nieustannego mdlenia. Duży już był dzień, gdy
1605      2, XXV   |              drzewami urwy skaliste przez mech się przedzierają. Jeden
1606      1, XIV   |             niewyrozumiałą i tym bardziej męczącą tęsknotę, którą nieład uczucia
1607      1, III   |                   grzecznymi na gonieniu, męczeniu i zabijaniu biednych sarn,
1608      2, XXVI  |              zeszłym roku tak boleśnie ją męczyły, przyszłe teraz lata przewidywała
1609      2, XV    |             którego też ty niemiłosiernie męczysz! - Malwina chciała coś na
1610      2, XXVIII|                przed kilku miesiącami dla melancholicznej Malwiny, teraz upewniał
1611      2, XXVIII|               zdrowie wszystkich kniaziów Melsztyńskich węgorze i szczupaki szczęśliwie
1612      2, XIX   |        starodawnych topoli wieńce laurowe męstwem jego zdobyte u nóg piękności
1613      2, XIX   |                   hołdu jego zręczności i męstwu. O niczym innym nie gadano,
1614      2, XIX   |                 żądzą, a dobro jej jedyną metą, do której gonili, nie chcieli
1615      2, XIX   |                  odjechawszy aż na koniec mety, w całym pędzie arabczyka
1616      1, I     |            postrzec, jak nieznajomy jakiś mężczyzna, przeskoczywszy krokwie
1617      1, XI    |          upokorzyła. Z drugą damą i kilku mężczyznami, co za jej stołkiem byli
1618      2, XIX   |                  ramienia przez piersi na mężny pałasz spadała. Dzielny
1619      2, XXVII |              bijąc gwałtownie zdaje się z mężnych chcieć piersi się wyrwać,
1620      1, III   |               świetne rycerskie czasy lub mgliste bardów dumania.~Kibić jej
1621      1, V     |            śpiewali: "Dunque mio bene, tu mia sarai si cara speme, io
1622      2, XXV   |                   że żyjesz, świecie, nie miałaś okazji ubogiego spotkać
1623      1, I     |          wypełnienie którego każdy równie miałby za obowiązek. Co się zaś
1624      1, XI    |              moich także Dorydą ją zawsze mianować będę.~Druga moja uwaga była
1625      1, XIV   |                biały muślin (jak go Dżęga mianował) i ten nieszczęśliwy, którego
1626      2, XXVI  |                  i której zrozumieć żadną miarą dotąd nie mogę.~Młynarka,
1627      2, XVI   |           zmartwień swoich z zupełną, ile miarkować mogła, ufnością? Jakie były
1628      2, XXVI  |              wybiegł z domu i - jak teraz miarkuję - za jagodami aż w las,
1629      1, XI    |             między wiernymi wielbicielami miasteczka, nie możesz się od nudnych
1630      1, XI    |                  doszedłem najpierwej, że miasteczko, w którym z pułkiem stał
1631      1, XI    |                 ci dołożę (tylko mnie nie miej za wariatkę), że z pierwszego
1632      2, XVI   |                   nie dokończony; w wielu miejscach słowa były wymazane i cały
1633      1, I     |                  i liliję hożę.~Z poranku miękkich swych włosów pierścienie~
1634      1, V     |                jak krucze pióra, przy tym miękkie i łatwo się wijące, czarne
1635      2, XXI   |          wiadomość od nich kilka razy już mieliśmy. Niedaleko są od granicy,
1636      2, XV    |                   co świat szczęściem być mieni, Taida nieraz cierpiała
1637      2, XIX   |                  tu sławę jedynym bóstwem mienią, ów przyjaźń nad miłość
1638      2, XIX   |                  składał, szczęśliwym się mieniąc, gdy w odwrót za nie gałązkę
1639      2, XXV   |                   i wtedy szczęśliwym się mieniłem) nie wątpiłem, że więzy
1640      2, XXIV  |                Krzewinie szczęśliwymi się mieniły, były młynarka z Zieńkowa
1641      1, XIV   |              chciała i widząc, że się nie mieści, rozpłakała się niesłychanie
1642      1, XI    |         ostatniego mego listu, że 20 tego miesiąca poseł francuski wielki bal
1643      2, XXVIII|          umierający z miłości przed kilku miesiącami dla melancholicznej Malwiny,
1644      2, XVII  |                 Ci nagrodzić za wszystkie miesiące mojego milczenia i odwdzięczyć
1645      1, XIV   |              kochana. Aż jednego razu, po miesięcznym promieniu, który na niego
1646      1, XI    |              pochlebstwa dziwnie mnie już mieszać i nudzić zaczynały), ktoś
1647      1, XIV   |                   ustawnie w jej pamięci, mieszając się do najwłaściwiej miłych
1648      1, VII   |            których lekki zapach mirtu się mieszał. Skowronki w górę wzlatując
1649      2, XXII  |              muszę, że cokolwiek własnego mieszało się interesu. Rozumiała,
1650      2, XXII  |                 brać można było za bogatą mieszczankę, a co w niej zastanawiało,
1651      2, XXV   |                  odludnej i oddalonej wsi mieszkając tam mnie wychowała; między
1652      2, XX    |                felczer, który w Wilanowie mieszkał i po którego książę Melsztyński
1653      2, XX    |             włosów i bladość nadzwyczajna mieszkańca już nie tej ziemi wyrażać
1654      2, XXIII |                 mógł użyć na tym świecie? Mieszkańcy Krzewina, jeśli nie zupełnego
1655      1, XIV   |              Porzuciwszy dopiero wytworne mieszkanie i obraz modnego poranku
1656      1, XIV   |                szlachcic równie jak modny mieszkaniec miasta, stary czy młody,
1657      2, XV    |                   granicy tureckiej, było mieszkaniem, w którym nieszczęśliwa
1658      1, XIV   |           bezżeniec, co w domu obiadu nie miewa, doktor, co już do domu
1659      2, XXVII |                  winien! Okropne, prawda, miewałem chwile w przeciągu życia
1660      1, V     |                wesołą i zabawy moc wielką miewały na jej umyśle .~Najszczęśliwiej
1661      1, VIII  |                    pobiegłem ku tarasowi. Mignęła się jeszcze biała jej suknia,
1662      1, VII   |         najszczęśliwsze zawsze najprędzej mijają! Wróciwszy w wieczór do
1663      2, XVII  |              Niestety! każdy niemal dzień mijający (od tego czasu, jak Malwina
1664      2, XIX   |                  dniu turniejów) okazuje, mijamy ją, nie domyślając się nawet
1665      2, XXII  |                 wspominała; ale tym samym milczeniem traf ten nadnaturalny głębiej
1666      2, XXVI  |                   Dżęga poszedł z nimi. Z mileśmy uszli i nareście na brzegu
1667      1, VIII  |                  raz z Malwiną patrzałem! Miliony gwiazd po niebieskim iskrzyły
1668      1, XIV   |                 uniesieniem pomyślała, że miłosierdzie, ten święty przymiot, nierozdzielnym
1669      2, XXVIII|                łagodnością, pobożnością i miłosierdziem stał się ojcem i dobrodziejem
1670      2, XXVI  |         znalezione, Opatrzności boskiej i miłosierdziu dobrych ludzi teraz oddane.
1671      2, XX    |                   tchórzostwie swoim była miłosierną i dobrą, zaraz zaczęła się
1672      2, XV    |           nadzieją, życzeniem i o to Boga miłosiernego codziennie prosiła.~Lecz
1673      2, XXIV  |        spokojności. Przy tym był ludzki i miłosierny, ale z nikim się nie wdawał
1674      2, XXVIII|                  ta cała kłótnia z okazji miłostek jego do tejże Florynki wyniknęła.
1675      2, XVII  |         przewidywała w tych lekkomyślnych miłostkach przyczynę do odsunięcia
1676      1, XIV   |            przykrości, lecz cóż w świecie milszym być może jak te młode, niczym
1677      1, V     |             dodawała starania widząc, jak miłymi zdawały się być Ludomirowi.
1678      2, XVII  |                   najbardziej przekonanie mimowolne jakowegoś względem niego
1679      2, XXII  |                  widma okropne i przy tym mimowolny i niewyraźny, ale przykry
1680      1, VII   |                umysł orzeźwi. Nim wyszła, mimowolnym poruszeniem zajęta, padła
1681      1, XIV   |             czekając bardzo znudzoną miał minę.~Malwina, widząc tę rozstrojoną
1682      1, XI    |                wiedzy, niczyje święto nie minie, żeby on bukietu nie przyniósł,
1683      1, XI    |               powiedziała mi, że to pałac ministra wojny. Niezmiernie wiele
1684      1, XII   |                  bo (z tą cichą i skromną minką) tak lubi się podobać jak
1685      1, XI    |                  tak myślałam przed kilką minutami, ale i mnie się trafia czasem
1686      1, XI    |                   znał nie mogącego się i minuty dla nikogo w świecie pożenować,
1687      2, XVII  |            Zadziwienie, uśmiech złośliwy, miny kwaśne na rozmaitych twarzach
1688      1, V     |                   razem śpiewali: "Dunque mio bene, tu mia sarai si cara
1689      1, I     |                    alić burza niesłychana miotająca z szelestem ogromnymi topolami
1690      2, XXVII |                    jakem już powiedziała, miotały umysłem Ludomira i zbolałe
1691      2, XXVI  |                 kępnym folwarku, ustawnie miotany chęcią i obawą postrzeżenia
1692      1, XIV   |                  w największą wpadłem był mizerią. Zięć mój i moja Jewa z
1693      2, XXV   |                zagrodzie wózek zaprzężony mizernym koniem stał, znać tam zapomniany,
1694      1, XIV   |                  postrzegłszy między tymi mizernymi domostwami jeden porządny
1695      1, III   |                   i imię, przypominały te młodociane dziewice, które niegdyś
1696      2, XIX   |            niezawodnymi zdają się.~Po tym młodocianym kadrylu nowy tłum rycerzy
1697      2, XV    |                 powiem tylko, że Ludomir, młodością bardziej niż wszystkimi
1698      2, XXVIII|              mniej świeżą zostawszy i gdy młodsze i świeższe od niej na świat
1699      2, XXVI  |                   staremu Cyganowi, co za młodu pobredził, i usłuchajcie
1700      2, XIX   |                  zielonego kadryla; bo ci młodzi rycerze, moc swoją sądząc
1701      2, XXVI  |               leżącą, a z drugiej chorego młodzieńca, którego życie zdawało się
1702      2, XXVI  |               dziś przewijając rękaw temu młodzieńcowi choremu, którego Ludomirem
1703      2, XXVI  |              jeśli go teraz w tym pięknym młodzieńcu, w tym wykapanym podobieństwie
1704      2, XV    |             rychło, zbyt rychło ten kwiat młodzienny ku ziemi schylonym został
1705      1, XIII  |           osobliwie była wesoła. Otoczona młodzieżą, więcej mówiąca jak zwyczajnie,
1706      1, XIV   |                stary w piaskowej opończy, młodzik w szerokim surducie, niezmiernym
1707      1, XI    |            którego awanturnikiem niedawno mniemano, ni gniewu, któren fałszywe
1708      2, XXV   |           utamowawszy naprędce krew, co z mnogich ran tracił, przeniosłem
1709      2, XIX   |                wyliczać każdy powab w tym mnogim wdzięku zbiorze; równie
1710      1, XI    |              nadzieją zabawy. Ale wkrótce mnogość ludzi, światła, odgłos najweselszej
1711      2, XXV   |                 bronił im się długo, lecz mnogości nareście nie mogąc się oprzeć
1712      2, XIX   |            kilkogodzinnych walkach między mnóstwem rycerzy, nie znajdując już
1713      2, XVIII |                nudom, których nic tak nie mnoży jak teraźniejsze zniechęcone
1714      2, XXII  |               krajach, gdzie wola jednego mocarza wysyła w dalekie okolice
1715      2, XX    |                    Felczer oświadczył, że mocną ma gorączkę, i radził, żeby
1716      2, XXVIII|           Zamościem Malwiny, uczuł to tym mocniej, gdy ona, przyjechawszy
1717      1, VII   |               wymówiwszy modlitwę Malwina mocniejszą się uczuła. Okno otworzyła
1718      2, XX    |           poleciał, przyszedł zadyszany i mocniejszymi kroplami potrafił Malwinę
1719      1, XIV   |               potężne pudło najświeższych mód, co dopiero ze sklepu Łazarowiczowej
1720      1, XIV   |                   Na stole le journal des modes leżał roztwarty, filiżanka
1721      1, XIV   |                 mogła, dlaczego przy tych modłach, dlaczego przy tych myślach
1722      1, VII   |               mogły!~Tę krótką wymówiwszy modlitwę Malwina mocniejszą się uczuła.
1723      1, III   |                   najspieszniej; ale mimo modłów jej szczerych, mimo starań
1724      1, XI    |                   jest przyjętym, w kolei mody i dobrego tonu umieszczonym
1725      2, XV    |               posiadać mogła drugie serce mogące zastąpić jej tego, co śmierć
1726      1, XI    |                   Mnie, któregoś znał nie mogącego się i minuty dla nikogo
1727      1, XII   |                 przed sobą wymówki jakiej mogącej okryć pobłażaniem tajemne
1728      2, XV    |                 cmentarza, gdzie pamiątki mogił darniem okryte poznać jeszcze
1729      2, XV    |                  jak posąg melancholii, o mogiłę oparta, w przeszłości zanurzona,
1730      2, XXIV  |                żebyśmy obydwa odzyskać go mogli, bo to waleczny jest i niepospolity
1731      2, XXVI  |            uczynił. Tyle tylko od dziecka mogliśmy się dowiedzieć (które niewyraźnie
1732      2, XXV   |                  oczekiwanie cudzych osób mogłoby przykre na nim uczynić wrażenie.~
1733      1, X     |                rozumieją, że w pierwszych momentach straty jakiej najboleśniej
1734      2, XVII  |               swoim dla niego znajdowała. Momentami wprawdzie miłość wskrzeszała
1735      2, XXV   |                  szczęścia zastąpić może. Monaster nasz w dzikim, ale pięknym
1736      2, XX    |            słabość ta zdaje się przyczyną moralną wzbudzona i najbardziej
1737      1, XIV   |               tego są nauczyciele, ja zaś moralnością jak najwięcej się zatrudniam.
1738   DoMo        |                 przekonywają niżeli suche morały, obnażone z ponęt ciekawość
1739      1, XIII  |          wszystkie dobre i tkliwe uczucia morzącą próżność i niedbalstwo,
1740      2, XXII  |            ziębiły uczuć w jej sercu, nie morzyły słów na jej ustach.~Posiadać
1741      2, XXV   |                   ale zawczasu nic mu nie mów; oczekiwanie cudzych osób
1742      1, XI    |                 patrzącego, co niegdyś... Mówiącego do niej z tym uśmiechem,
1743      1, XI    |                grzeczny, fertyczny, wiele mówiący i jeszcze więcej kłaniający
1744      2, XV    |                  naszym biednym trzpiocie mówićeśmy zaczęły, muszę na twoje
1745      2, XV    |                 odwadze - zgodnym wszyscy mówili głosem - winniśmy ochronę
1746      2, XXVI  |             dowiedzieć (które niewyraźnie mówiło jeszcze), że Ludomirem go
1747      2, XVIII |            pacholików.~O niczym innym nie mówiono przez ten czas we wszystkich
1748      2, XXVI  |             ciężko jest coś wymówić.~- No mówże, a kończ już prędzej - rzekli
1749      2, XXVII |                życie mi już teraz odebrać możecie, doznałem w nim, co tylko
1750      1, XI    |                     A my tymczasem jechać możemy - szepnęła mi księżna W***.~
1751      2, XV    |            uprzedzeniem ojca i próżnością możnego pana nikogo jeszcze tej
1752      1, IX    |                  ją póty, póki siły, póki możność wszelka tajenia jej dłużej
1753      2, XXII  |               widziałam siedliska panów i możnych obywateli wściekłością hord
1754      2, XXII  |                 nie lepiej szanowane. Gdy możnym i bogatym tak się działo,
1755      1, VI    |              późno zaciągnął, ciemnym już mrokiem przyszło do Krzewina wracać.
1756      1, X     |               ostatniego listopada w tęgi mróz jasnym słońcem zaiskrzony
1757      1, XIV   |                 dzień był pogodny, rannym mrozkiem wymiecione ulice wszędzie
1758      1, XI    |              zupełnym są ruchu; doskonałe mrozy doskonale nieznośną wieś
1759      2, XXVIII|                 wariacją - dokładał Dżęga mrucząc sobie pod nosem.~Młynarka
1760      1, XIV   |                 później głuchojednostajne mruczenie, które Malwina poznała,
1761      1, XIV   |                 życia osób, których tylko mur jeden dzielił. W istocie
1762      2, XXV   |                  doszła nareszcie do owej murawy zielonej otoczonej wkoło
1763      1, XIV   |                 weszła do ogrodu. Wysokim murem opasany. kilka kwater bukszpanem
1764      1, XI    |                  wjechałam miasta. Cóż tu murów! aż mi się duszno zrobiło;
1765      2, XV    |                 Cerkiew tam dawna, której mury, ręką czasu nadwerężone,
1766      1, XIV   |                    ach! nadto biednym być musisz!~- Nie tyle, ile rozumiesz,
1767      2, XX    |                  w jej włosach i z białym muślinem, którym była odzianą, a
1768      1, II    |           najbielszym, com kiedy widział, muślinie, kapelusz miała biały, różową
1769      2, XVIII |                 lękając się najmniejszego musu nie dozwala dodać ważności
1770      1, XI    |           doskonale nieznośną wieś czynić muszą, a Ty, najwierniejszy między
1771      1, XIII  |         najpewniejszy dowcip swój okazać. Mylił się w tym, jak się wielu
1772      2, XVII  |             poznała, i sądząc (w czym się myliła) o zajęciach jego kiedyś
1773      1, VI    |               kochania.~Tak i w Krzewinie myślano i żadnej okoliczności nie
1774      1, III   |              szwankował był z koniem i że myśliwi znalazłszy go leżącego jak
1775      2, XIX   |                Melsztyński, Konrad hrabia Myszkowski i kilku innych znajdowało
1776      1, XI    |          rajtszuli dziwnie nudne. Felisia N*** zawsze cudownie gawotę
1777      2, XX    |           przynieśli, i niemałym strachem nabawili żonę dozorcy pałacu, gdy
1778      2, XVII  |               zgasłej miłości znowu smaku nabrać do życia! Jakież dnie nieskończone,
1779      2, XIX   |                oddany, nieskończonej miał nabyć wartości, a już przez właściwą
1780      2, XXII  |        niepotrzebną cząstkę kraju jakiego nabyły. Wojna ta w odległych krajach
1781      1, V     |               doznała przyjemności, którą nabyte wiadomości sprawić mogą;
1782      1, II    |                 białej lilii, którą burza nachyliła! Twarz jej blada, czarne
1783      2, XXV   |                tych głazów nad przepaścią nachylony ulubionym był siedliskiem
1784      2, XIX   |        niewzruszonym został. Kilkakrotnie nacierali na siebie bez szwanku, lecz
1785      2, XV    |           nieprzełamanym, jakie mu natura nadała, ustawnie stał jej w pamięci.
1786      2, XIX   |             ziomkowie, aby ich rozróżnić, nadali im Czarnego i Białego przydomki.
1787      2, XXVII |          najtkliwsze duszy uczucia od was nadane!~Porywczością tego uniesienia
1788      2, XXIV  |                 jakiego dojść o nim, były nadaremne; ciała jego nawet nie znaleziono
1789      2, XXVI  |             drugimi drzwiami na krzyk jej nadbiegli. Niełatwo mi będzie pomieścić
1790      1, VII   |                    a słysząc coraz bliżej nadchodzące osoby, czas miała tylko
1791      1, VII   |               wylewasz.~Hałas z przyczyny nadchodzących osób, który z daleka usłyszeli,
1792      1, VI    |            kochało. Dzień imienin Malwiny nadchodził i Wanda z Ludomirem umyślili,
1793      2, XXII  |                 zburzone, drzewa ręką ich naddziadów sadzone do pnia wycięte,
1794      1, I     |              kraśnym ozdobiła,~Wonniejsze nadeń różowych ust tchnienie,~
1795      2, XXVII |                  nieznajomego ci rycerza, nadgradzałaś w stałym Ludomirze chęć
1796      2, XXVII |                 rozumiejąc, iż waleczność nadgradzasz nieznajomego ci rycerza,
1797      2, XXIII |               księcia. Książę mimo odwagi nadnaturalnej byłby tam zginął bez wątpienia,
1798      2, XXVII |               teraz - mówiła dalej - memu nadnaturalnemu zajęciu dla tego skrytego,
1799      2, XXII  |                 samym milczeniem traf ten nadnaturalny głębiej jeszcze w jej pamięci
1800      2, XXI   |                krzykiem okropnym i widmem nadnaturalnym, którego zjawienie się zmysły
1801      1, I     |             odmiana,~- O moja - rzekłem - nadobna Halino!~Powiedz, co znaczy
1802      1, I     |                     zawoła - w tym wianku nadobnym~Jak krótka chwila przyćmiła
1803      2, XXV   |              ożywionym; i widząc, ilekroć nadskakiwała ciotce. przyrzekając nawet
1804      2, XIX   |                Melsztyński, który wkrótce nadszedł, najżywszą mając ciekawość
1805      2, XV    |                   onegdaj u księżnej W*** nadtom mu srogo odpowiedziała.~
1806      1, XI    |                   siebie wróciłam.~Wando, nadużywam Twojej cierpliwości opisując
1807      2, XV    |                Moc przywiązania raz będąc nadwerężoną między ojcem a córką, żadne
1808      2, XV    |                   której mury, ręką czasu nadwerężone, bluszczem obrosły były,
1809      2, XXIII |                zebrani razem rozmawiali o nadziejach, które każdy miał, prędkiego
1810      2, XXII  |               wojska, na którym wszystkie nadziejo spoczywały, o którego wszystkie
1811      2, XX    |                przerwał jej słowa i widmo nadzwyczajne zmysły jej odjęło. W gęstwinie
1812      2, XVII  |          spokojnością chwil używała, lecz nadzwyczajnego szczęścia lub nieznośnej
1813      2, XIX   |               zapał na jego wyryte twarzy nadzwyczajny wyraz mu dawały, zręczność
1814      2, XIX   |                  stała Malwina.~Malwina w nadzwyczajnym zmieszaniu, jak łańcuch
1815      2, XVII  |             zmienność w uczuciach Malwiny naganną się będzie zdawała. Ale
1816      2, XXI   |                   zawsze. Niejednemu może naganne i niepojęte będzie takie
1817      2, XXVII |                   w postępkach co sądzisz nagannego, to przebacz, wspominając,
1818      1, XI    |                balu, na gorąco złożyła tę nagłą zmianę, ale mnie coś wszystko
1819      2, XVII  |                   i nie mam w istocie tak nagłego obowiązku względem księcia
1820      2, XVI   |               takoż wzbudzała jej litość, nagły zaś wyjazd jego z Warszawy
1821      1, XII   |                   miłość przyjaźnią tylko nagradzać jest w mocy mojej? Dlaczego
1822      2, XVIII |           najdroższą może stanie się jemu nagrodą trudów poniesionych."~Przez
1823      2, XXVI  |               było) trochę umiałem pisać, nagryzmoliłem więc, jak mogłem najlepiej,
1824      1, II    |               świeża jak zorza, odziana w najbielszym, com kiedy widział, muślinie,
1825      2, XXV   |                   posłałem natychmiast do najbliższego miasta po doktora. Strwożonym
1826      2, XXVIII|                sprzedawszy, kupiła inną w najbliższym od nich sąsiedztwie, dokąd
1827      1, XI    |               dokładając: Jest on jeden z najbogatszych i najzacniejszych panów
1828      2, XXVI  |                  głąb serca swego uczucia najboleśniejsze starał się okazać radość
1829      2, XXII  |                  wiek cierpi, co może być najboleśniejszego, bo cierpi i boi się o wszystko,
1830      2, XXVII |               zmienność wymawiałam sobie, najboleśniejszych mąk, jakie tylko czułość
1831      2, XXVII |                    a raczej przytłoczonym najboleśniejszymi uczuciami, wyszedł od siebie
1832      2, XIX   |                   sprawca tego turnieju i najcelniejsza jego ozdoba. Szlachetność
1833      1, XIV   |                    moje życie, któren tul najcieńszy. Jutro pewnie niech na dwunastą
1834      1, XIV   |              miłością i serce mając pełne najczulszego rozrzewnienia wzniosła modły
1835      2, XIX   |             Czarnego i Białego przydomki. Najczystsza miłość ojczyzny będąc najpierwszą
1836      1, XIV   |         szlachetną odwagą i przywiązaniem najczystszym do ojczyzny. Te właściwe
1837      1, III   |                 do odludnego zamku w głąb najdalszej prowincji. Tam dzikością
1838      2, XXV   |                  prawą brew będąc ciętym, najdłużej zgoić się nie chciała. Wyszedłszy
1839      2, XXVII |                  ręce Ludomira. Czymże by najdłuższe mowy w porównaniu być mogły?
1840      2, XXIV  |                  momentu powinności swoje najdokładniej odbywał, we wszystkich okolicznościach
1841      1, XIV   |                 hałasów, czyniły tę scenę najdoskonalszą przeciwnością ciszy i pokoju.~
1842      2, XV    |                 serca, która jest jedną z najdotkliwszych boleści. Lecz pokrywała
1843      1, X     |                się nasze nieszczęście i z najdotkliwszym westchnieniem mówi się ustawnie: -
1844      1, VIII  |                 jakie tylko są najmilsze, najdroższe, zatrzymują mnie w Krzewinie,
1845      2, XXVI  |                spodziewał, przyjaciel ten najdroższy starego Ezechiela i ten,
1846      2, XXVI  |              przyjaciela jedynego, że dla najdroższych węzłów, dla brata nawet
1847      1, V     |               przedzierać się nie umiał w najgęstsze parowy, by jej lilii polnych
1848      2, XXVII |                  folwarku wszyscy jeszcze najgłębiej spoczywali, Ludomir, wstawszy
1849      2, XXVI  |                  się znaleźć wybawiciela, najgoręcej pragnął poznać go; a ponieważ
1850      1, XI    |                  milczenia lub do wyrazów najgorętszą miłością tchnących Ludomira
1851      2, XXVII |                długo przytłumiona i dusza najgorętszymi miotana namiętnościami mimowolnie
1852      2, XV    |                mlekiem wyssała. Matka jej najgorliwszą będąc Polką najpierwej go
1853      1, XI    |                 na wzór bierze, a kobiety najgorzej go psują? Prawda, że miło
1854      1, III   |           zmieniwszy całkiem sposób życia najgwałtowniejszą pasją zabrał do polowania.
1855      1, IX    |                 odbieram od ciebie dowody najgwałtowniejszej i razem najszlachetniejszej
1856      2, XVI   |                              Rozdział XVI~NAJKRÓTSZY~Po odbytej wizycie u księżnej
1857      2, XXII  |                  wspomnieniami rozczulony najłaskawiej przywitał młynarkę i oświadczył,
1858      1, XII   |               którego on władzy zależy, z najłaskawszym uprzedzeniem zdaje się życzyć
1859      2, XV    |                    Malwina, której zwykle najłatwiej w świecie służyć i dogodzić
1860      2, XXV   |                   swobody zupełnej. Wtedy najleksze nawet obowiązki społeczeństwa
1861      2, XXVI  |                nie były zawiedzionymi, bo najleniwszych nawet ze społeczeństwa już
1862      1, V     |               Ciotka naszych dwóch sióstr najlepsza była osoba: o wszystkich
1863      2, XXVI  |                 oddawszy duszę swoją Bogu najlepszemu spokojnie z tego zeszła
1864      1, XI    |              trochę wprawdzie, ale jednak najlepszy w świecie człowiek. - Starościc
1865      2, XV    |                   moim dzieje i jak pełne najlepszych dla niego było uczuć, a
1866      1, XIV   |              stanu i możności chętnie i z najlepszym sercem zbiór jałmużn dla
1867      1, VIII  |           Wszystkie więzy, jakie tylko są najmilsze, najdroższe, zatrzymują
1868      2, XXII  |               tylko w świecie człowiek ma najmilszego, wygasić nawet tak niezmęczone
1869      2, XVIII |                 publiczne oklaski będą mu najmilszymi, ale trwoga i niespokojność,
1870      1, VII   |                   pełnym sercem, by rozum najmniejszą mógł utrzymać przewagę,
1871      2, XXV   |                  być wdzięczną Stwórcy za najmniejsze dobro. Ostatnie to przedsięwzięcie
1872      1, XIV   |                wsypały. Jadwisia, jedna z najmniejszych, potężną lalkę gwałtem w
1873      2, XXIII |                 uszanowaniem~W. Ks. Mości najniższym sługą.~B***, major pułku
1874      2, XX    |                   żywa imaginacja Malwiny najokropniej jej wystawiała, wszystko
1875      1, X     |                   bez zwrotu - i początek najokropniejszego rozłączenia zdaje się tylko
1876      1, IX    |           wyjawiać i dzielić go z drugimi najpewniejsze były sposoby karmienia uczuć
1877      1, XIII  |                złego serca), że to sposób najpewniejszy dowcip swój okazać. Mylił
1878      1, VII   |                   kępę. na Wisłę i kraina najpiękniejsza szczególnie to miejsce miłym
1879      2, XV    |       Melsztyńskiego, szlachetną duszę do najpiękniejszego łączyła ciała.~Opatrzność
1880      2, XIX   |              postrzeżoną bywa, a pomiędzy najpiękniejszymi siostry najmilszą, najprzyjemniejszą
1881      2, XV    |             urodzenia, ona zgodności dusz najpier-wej wymagała do szczęśliwego
1882      1, XIII  |                  Jak wiadomo, kilka dam z najpierw-szych w społeczeństwie są wybrane,
1883      2, XIX   |            Radziwiłł z poważnym Denhoffem najpierwsi się spotkali. Z zimną odwagą
1884      2, XXIII |   dobrodziejstwami Opatrzności za jedno z najpierwszych liczyć trzeba tę niewiadomość
1885      2, XXVI  |                  było, że staranie o nich najpilniejsze mieć będę i że nie opuszczę
1886      2, XXVI  |             należącym do familii jednej z najpiorwszych w kraju, a co więcej, wybawicielem
1887      1, XIV   |                  stołki, obrazki, firanki najpo-rządniej zdawały się utrzymywane.
1888      2, XXIII |                  Był on ręką majora B***, najpoczciwszego człowieka i z dawna do całej
1889      1, VII   |            opasywał. Ranek najpiękniejszy najpogodniejszy dzień obiecywał. Gęste krople
1890      1, III   |                 do ponurego swego zamku z najpogodniejszym sercem wracała.~Takim sposobem
1891      2, XIX   |                 lewym przypięty dokończał najponętniej stroju jej dnia tego. Trzymała
1892      2, XIX   |                    porwał się z ziemi i w najpopędliwszym zapale rękawicę rzucił swoją
1893      1, VII   |            później od innych się rozwija, najpóźniej opada; niedługo i liście
1894      1, XI    |                  nie miałam. jak tylko do najprędszego spoczynku. Dziś dzień cały
1895      1, XI    |                   mnie łaskawie przyjęła. Najprzyjaźniej wspominała moją matkę i
1896      2, XIX   |       najpiękniejszymi siostry najmilszą, najprzyjemniejszą jednak zawsze się zdaje,
1897      2, XIX   |                pod rozłożystymi drzewami, najprzyjemniejszy wystawiał widok. Gościniec
1898      1, III   |                 jej majętnościami jedna z najprzyjemniejszych, nie bardzo daleko od miasta,
1899      2, XXVI  |                   teraz lata przewidywała najprzyjemniejszymi ożywione farbami. Ale pomieszanie
1900      2, XXI   |              dziesiątego dnia, jak ze snu najprzykrzejszego ocucona, zaczęłam rozeznawać,
1901      1, XIV   |                 mają za upokarzający i za najprzykrzejszy. Ja od wielu lat to zatrudnienie
1902      2, XV    |                ich dobrodziejstwami. Grób najpyszniejszy okrył za jego rozkazem zwłoki
1903      2, XXII  |                  samym Krzewinie ułatwiał najregularniejsze listów odbieranie. Trąbkę
1904      2, XIX   |                    krew, imię łączyły ich najściślej, i ziomkowie, aby ich rozróżnić,
1905      1, XI    |                mojej wiedzy poznać umiała najskrytsze uczucia serca mego, i teraz
1906      1, VII   |             nadziei zaśnięcia i strudzona najsmutniejszymi myślami, wstała, lekką na
1907      2, XXV   |                   mi opisał, złożyć każę, najsolenniej przyrzec musiałem. Dziś
1908      1, XIV   |                  panienek, między którymi najstarsza zdawała się ledwo mieć lat
1909      2, XIX   |                   ledwo lat wychodząc (bo najstarszy między nimi piętnastą dopiero
1910      2, XXVIII|              przed oczy zachód życia koło najświetniejszej pory młodości, tkliwym była
1911      1, XIV   |              zatrudnienie obrałam i razem najświętszy obowiązek i najsłodszą nagrodę
1912      2, XV    |                się natychmiast. Zaniechać najświętszych przysiąg uczynionych Ludomirowi,
1913      2, XVIII |                   i tyle rozmaitych uczuć najświętszymi w dawnych czasach czyniły.~-
1914      2, XXIII |                 zdradną zwiedzione ciszą, najswobodniej pod ich cieniem spoczywają.
1915      2, XXV   |                 pod tym kamieniem, któren najszczególniej mi opisał, złożyć każę,
1916      1, XIV   |              rozrzewnienia wzniosła modły najszczersze ku Stwórcy wszechrzeczy;
1917      2, XXVII |                 nic innego, tylko to, żem najszczęśliwszy w całym przyrodzeniu i że
1918      1, XIII  |            społeczeństwa najlepsze serca, najszlachetniejsze dusze wkrótce zepsuć mogą!
1919      1, IX    |                najgwałtowniejszej i razem najszlachetniejszej miłości, miłości, która
1920      2, XIX   |                   bardziej gorejących już najszlachetniejszymi namiętnościami młodych dusz
1921      2, XXII  |            jakimkolwiek bądź gatunku, ale najtkliwiej się użalała nad biednymi
1922      2, XXV   |                   że ów chory, cel starań najtkliwszych zakonnika, był ten sam młodzieniec,
1923      1, XIV   |                 kweście chodzi. Wstawszy, najuprzejmiej ją przywitała i kwotę swą
1924      2, XXIII |                   Opatrznością, gdyż temu najwaleczniejszemu rycerzowi książę jedynie
1925      2, XXII  |             anioła".~Dnie poczt były dnie najważniejsze w Krzewinie; wtedy nadzieje
1926      2, XXVI  |              mogły. Dowodem największym i najważniejszym będzie, gdy powiem, że Ludomir,
1927      1, V     |                 można było. Uśmiech miała najwdzięczniejszy, płeć zwykle trochę bladą,
1928      1, IV    |              kocha i szanuje najczulszym, najwdzięczniejszym sercem.~P.S. Malwina, choć
1929      1, VI    |                   i późno w noc trwał jak najweselej. Nie wiem jednak, czyli
1930      1, XI    |            mnogość ludzi, światła, odgłos najweselszej muzyki, a może (bo przed
1931      1, III   |                    blisko jej familii i w najweselszym położeniu. Osiadłszy w Krzewinie
1932      1, I     |                panowała (jak zwykle przed największymi bywa nawałnicami) i słowik
1933      1, XI    |                  wieś czynić muszą, a Ty, najwierniejszy między wiernymi wielbicielami
1934      1, XIV   |                 pamięci, mieszając się do najwłaściwiej miłych jej myśli.~Wtem przechodzący
1935      1, XI    |                   dobrze uwiadomiona, jak najwyraźniej ton powrót zapewniła. Przyszedł
1936      1, XI    |         zniewolonym? Wszystkie nasze damy najwytworniej były poubierane. U niej
1937      2, XXV   |                  daje?~- Dziś właśnie - z najwyższą wdzięcznością za to trafne
1938      2, XXVII |                wymagał. I czując potęgę i najwyższy kres miłości:~- Ach, nadto
1939      1, I     |               mazurka, który, jak mówisz, najzabawniejsze bale ci przypomina.~Młoda
1940      1, XI    |                   jeden z najbogatszych i najzacniejszych panów w Polszcze. A ja ci
1941      1, VI    |              odsłoniła oczom Malwiny łąka najzieleńsza, krągiem najpiękniejszych
1942      1, III   |                 samej sobie zostawiona, w najzupełniejszej żyła samotności. Byle z
1943      2, XIX   |             krzyku, którego przelęknienie najżywsze było przyczyną. Napis na
1944      2, XXIII |                zbliżenia się do Malwiny i nakłonienia jej do ulubionego Zdzisława
1945      1, II    |                dwiema ogromnymi topolami, nakryte było śniadanie. Malwina,
1946      1, I     |               Siostro! komarów do światła naleci tysiącami.~- Rąbek w oknie
1947      2, XXII  |               objeżdżały wsie do Krzewina należące, wchodziły do chat, w których
1948      2, XXVI  |                dziada i brata właściwego, należącym do familii jednej z najpiorwszych
1949      1, VII   |                   czarami to się dzieje i należałoby zaprzestać temu się dziwić.
1950      1, XI    |                   która potrafi każdego w należytym utrzymać obrębie i która
1951      2, XV    |                obojętną postacią i jedyna namiętność, którą dotąd w niej znano,
1952      2, XVII  |                  jej dusza, żadną jeszcze namiętnością nie będąc wzburzoną, spokojnie
1953      2, XXVII |                    mimo życzeń Zdzisława, namów ciotki i siostry mojej,
1954      1, VI    |                 kapeluszów. Łatwo Malwinę namówili, aby siadła w ten ładny
1955      2, XVII  |               nieco ta myślą: Mam czas do namyślania się, nie czuję się winną
1956      1, I     |                   pierwszą płachtę, którą napadł, wyniósł jak najprędzej,
1957      2, XXV   |                  położenie uszedł przecie napadów i rabunków, choć blisko
1958      1, XI    |                   Śniegu, śniegu i śniegu napatrzyłam się do woli, a Ty wiesz,
1959      2, XXVII |             obchodził. Wzrok swój chciwie napawał rozlicznymi widokami, na
1960      2, XXVII |             pamiątki niezliczone rozkoszą napawały serce jego, gdzie pierwszy
1961      2, XXVIII|                  każdą godzinę czarującym napełniają szczęściem, ale które zwyczajnie
1962      2, XIX   |                swemu przeciwnikowi i tłum napełniający szranki poniósł niemal -
1963      2, XXV   |                  ludzi całą tę przestrzeń napełniało; teraz cichość zupełna panuje
1964      2, XX    |                  słodką tylko melancholią napełnić. Malwina, trochę już spokojniejsza,
1965      2, XXV   |               nadziei serce moje radością napełnił, bo z pierwszego spojrzenia,
1966      1, XIV   |                  tak żywo znowu serce jej napełniła, wyznać mu nie mogła, spokojność
1967      2, XXIV  |        Melsztyńskiego, do dziada jedynie, napełniona była radością, w której
1968      1, VIII  |                 rzekła - nie mam bardziej napełnionego serca wielkością Boga jak
1969      2, XXV   |             turniejów. Plac zapasów ludem napełniony, grono dam, odgłos trąb,
1970      2, XV    |             odważyła się nareście do ojca napisać.~- Zdzisław naówczas pokazywał
1971      2, XIX   |            tajemnie w kolorach, godłach i napisach rycerzy, którzy w tych ukazał
1972      1, XI    |                  ma tu teraz w Warszawie, napisałam do księżnej W***, która
1973      2, XXIV  |                tego pułku wcale nie znam, napisałem natychmiast do niego o całej
1974      2, XXV   |               wiersze przed rokiem na nim napisane.~Przyjaźń i miłość łącząc
1975      2, XV    |              przebierając znalazłszy list napisany do Zdzisława księcia Melsztyńskiego
1976      2, XV    |              dalej tak opowiadać zaczęła:~Napisawszy ten list do ojca Taida posłała
1977      2, XIX   |                tej tarczy nie było innego napisu, jak to jedno słowo: "Niewdzięczny."
1978      2, XXVII |                  zgłodniałe serce pragnie napoić tymi unoszącymi wspomnieniami
1979      1, XIII  |              klawikordu i gdy walca tylko napomknął, hurmem się ruszyli, stoły,
1980      1, XIV   |             zawieszone na drzwiach siecie naprawiała, u nóg ich kadź stała z
1981      2, XX    |               niej przybliżając się - ani naprzykrzać się powtórzeniem wyrazów
1982      2, XV    |               będę jej nudził ani się jej naprzykrzał nieszczęśliwym moim przywiązaniem."
1983      2, XVII  |                   jego Dorydzie, by z nią naradzić się, jak by go do zobopólnych
1984      2, XXIII |                rzeczy takiej, która mogła narazić Malwinę na opaczne ludzi
1985      2, XXI   |                   jego, które tylekrotnie narażone w okropnej wojnie być może,
1986      1, XIV   |                  do ojczyzny. Te właściwe narodowe cnoty, których wieki nieszczęść,
1987      1, XIV   |               języka, do cnót i zwyczajów narodowych, ażeby z dzieciństwa już
1988      1, XIV   |                  działaniu (co takoż jest narodowym przymiotem) dodać bym rada
1989      2, XXV   |               noszę, książka do pacierza, nasienia goździków, mały krzyżyk
1990      2, XVII  |                 Ale nie godzi się podobno naśmiewać z bliźniego, a przy tym
1991      2, XXVI  |                     porządek w umyśle jej nastąpił, radosna nadzieja ze wszystkimi
1992      2, XIX   |              igrzyska ale walka prawdziwa nastąpiła. Po długim dość spotkaniu
1993      2, XXVI  |                przed jej zlężeniem, które nastąpiwszy wkrótce zamiast jednego,
1994      2, XXIII |         pomieszaną relacją zrozumieć i co następnie wyczytać mogła.~List majora
1995      1, XIII  |                   było obojętnych, te, co następują, były nieco od innych dowcipniejsze:~
1996      1, X     |               dnie, godziny, okoliczności następujące jedne po drugich nie zwracają
1997   DoMo        |              wtedy to, co moja chęć dobra nastręczyć chciała, wyższa czyja umiejętność
1998      1, XIV   |           niezmiernym kołnierzu, z czubem nastrzępionym, aktor wybladły, oficjaliści
1999      2, XXVIII|                  póty... póki major nasz, nasycony dziecinną jej pięknością,
2000      2, XXV   |                 dalej idąc o kilka kroków naszedłem leżącego młodego ułana,
2001      2, XIX   |               Konie ich, w tej gwałtownej natarczce piersiami się spotkawszy,
2002      2, XIX   |               największym pędzie wracając natarł na księcia Melsztyńskiego