Tom, Rozdzial

2503      1, IX    |        wspomnienie, że jej życie ratował, odraza od tajemnicy, którą się
2504      2, XXVIII|               Florynki wyniknęła. Zimny i odrażający sposób, z którym Malwina
2505      1, XIV   |                 które czasami od niego ją odrażały, a o których z własnym zadziwieniem
2506      2, XIX   |                  Melsztyna, zwycięzca już Odrowąża, Paca, Radziwiłła i tylu
2507      1, XI    |                  generał - że od nich się odrywa, by po nudnych kwaterach
2508      2, XXVII |                  nie każ mi od ciebie się odrywać; tego jednego dla ciebie
2509      2, XXVII |              którego nie mogłam kochać, a odrywając się od tego, którego jedynie
2510      1, XI    |                   jak najprędzej, inaczej odrzekam się Ciebie na zawsze i z
2511      2, XV    |              prośby córki umierającej nie odrzucisz. Dziecko nieszczęśliwe,
2512      2, XXV   |                   bez stanu, bez imienia, odrzuconym od społeczeństwa... Będąc
2513      2, XIX   |              westchnieniem, przyłbicy nie odsłaniając, w tłum się zamieszał raptownie
2514      2, XXV   |                grobie opartego; przyłbicę odsłonił i Malwina poznała w nim
2515      1, VI    |                  nareszcie tam, gdzie się odsłoniła oczom Malwiny łąka najzieleńsza,
2516      2, XX    |                 Malwiny ani na chwilę nie odstąpi i że nazajutrz (to jest
2517      2, XXVIII|         Frankowska do śmierci Malwiny nie odstąpiła i z młynarką dzieci jej
2518      2, XVIII |              stanie utworzenia tego cudu, odstąpiłam od niego zupełnie l wzięłam
2519      2, XXVI  |               niej, myśmy także raptownie odstąpili, zostawiwszy ją na drugiej
2520      2, XXVI  |               siostra za nią poszły i nie odstąpiły poty, póki zupełnie do siebie
2521      2, XXV   |                   się obwijał. Malwina go odsunęła i z rozczuleniem odczytała
2522      1, XII   |                  to właśnie serce Malwiny odsunęło i ostudziło? W czymże bym
2523      2, XVII  |                   miłostkach przyczynę do odsunięcia jeszcze ostatniej swojej
2524      1, XIII  |             złoczynny szukał sposobów ich odsunienia i rozłączenia, ustawicznie
2525      2, XXV   |              sposobność do działania, być odsuniętym od wszystkiego w świecie
2526      2, XV    |                   Na co spokojnie firanki odsuwając:~- Nikogom nic widziała -
2527      2, XVI   |                  rozprawiała, umyśliła ją odsyłając kazać się dopytać u Dżęgi,
2528      2, XXIII |                 bronienia im się dłużej i odszedłszy o kilka kroków padł pod
2529      1, XIV   |             zapytała się jej, czego chce, odważna Malwina głos straciwszy
2530      2, XX    |                  łatwo mogły przestraszyć odważniejszą nawet osobę, jak trwożliwą
2531      1, I     |               obie dodawając sobie męstwa odważyły się wejść na balkon, lecz
2532      1, X     |                   krzywdzącym posądzeniem odwdzięczać mu starania jego podczas
2533      1, XII   |                   jego uprzejmością tylko odwdzięczam; zapały bardziej mnie trwożą,
2534      2, XV    |             chwili już za nim poszła w te odwieczne przestrzenie, skąd nikt
2535      2, XXV   |              szczupłym tylko ogniwem tego odwiecznego łańcucha wszechrzeczy, człowiek
2536      2, XV    |                 jeszcze można było. Kilka odwiecznych jodeł cerkiew podpierać
2537      2, XXVII |             przemóc, żeby raz jeszcze nie odwiedzić i nie pożegnać przynajmniej
2538      2, XXV   |            Warszawy nie była jeszcze kępy odwiedziła, owej kępy, którą z okien
2539      2, XXI   |                   ze mną działo. Zemdloną odwieźli mnie do Warszawy; przez
2540      2, XX    |                  wsiadł i chorą do miasta odwiózł. Sam zaś dostał konia i
2541      2, XIX   |            szczęśliwym się mieniąc, gdy w odwrót za nie gałązkę mirtu mógł
2542      2, XXVIII|           oświecało. Obie siostry w bieli odziane, dwoma równymi z mirtu wonnego
2543      1, XIV   |                   kilka kwater bukszpanem odznaczonych, w których łodygi suche,
2544      2, XXII  |                nie to, pewnie w Krzewinie odzyskałaby wiele spokojności. bo dobra
2545      2, XXVI  |                czas zabawić i przy świeżo odzyskanej familii po trudach wojennych
2546      2, XXVII |                 od nieba, od natury całej odzyskania jej wymagał. I czując potęgę
2547      2, XXVI  |               książę Melsztyński, jedynie odzyskaniem brata zajęty i przy tym
2548      2, XXVI  |               których w tak niespodzianym odzyskaniu wnuka używać musi, i sama
2549      2, XXII  |              napisaniu tego listu Malwina odzyskawszy dość sił, aby niewygody
2550      2, XXIV  |                  którą ledwo zaczęła była odzyskiwać, a która przyjazdem księcia
2551      2, XXVI  |                  wnuka, a ja Płomieńczyka odzyskuję. Opatrzność mojej winie
2552      2, XXV   |                  trawie czasami się tylko odzywa. Z najpiękniejszych kwiatów
2553      2, XXVI  |                   aby kto się o te dzieci odzywał, rozumiałam i cieszyłam
2554      2, XVII  |                   których szczególnie się odzywam, bo może nieraz w podobnych
2555      2, XXII  |                 nie mogła nie być czułą i odżywioną przywiązaniem tak szczerym
2556      1, I     |              życzyła, dom swój Ludomirowi ofiarować, wahała się jednak w przyjęciu
2557      2, XXII  |                   podróży swojej, Malwina ofiarowała jej przytulenie w domu swoim
2558      2, XXIII |            okurzony, że nie poznali w nim oficera z pułku księcia Melsztyńskiego,
2559      2, XXV   |              umarł przełożony i z rozkazu oficjała na zastąpienie jego mnie
2560      1, XIV   |            nastrzępionym, aktor wybladły, oficjaliści od różnych dykasteriów,
2561      2, XXVI  |                 ani w sadzie, strach mnie ogarnął równie jak i męża mego;
2562      2, XVIII |              kochanka zwycięzcą turniejów oglądać. Niejedna w skrytości serca
2563      1, XIV   |            czekałem spokojnie i tymczasem oglądałem się tu i ówdzie, dla rozrywki
2564      2, XXIV  |                przy życiu, nadzieja nawet oglądania wkrótce tych, co kocham,
2565      1, XI    |                   i ja w tym oczekiwanym, ogłaszanym młodym książęciu, w tym
2566      2, XIX   |               głosem sędziów już miał być ogłoszony zwycięzcą turniejów i łańcuch
2567      2, XXIV  |                 że pokój wkrótce miał być ogłoszonym i że rozejm już stanął,
2568      1, I     |              chałupa jej i kilka innych w ogniu; chłopi w pierwszym śnie
2569      2, XXII  |           nawiasem z dużego kosza, któren ogrodnik świeżo był przyniósł.~Malwina
2570      2, XIX   |           przepyszny dzień ten zakończył. Ogrody wilanowskie napełnione ludem
2571      1, XI    |                    która z drugiego końca ogromnego stołu mniemała, iż zapach
2572      1, XI    |                  mi to nawet powiedziała. Oj, kobiety, kobiety? co byście
2573      2, XV    |            rozczulenia córki wyobrażeniem ojcowskiego żalu. rozjątrzył tę duszę
2574      2, XXVI  |             którym przyszłe dziecko swoje ojcowskiej jego zalecała opiece, pisany
2575      2, XXII  |                  się musiały o powodzenie ojczystego wojska, tego wojska, na
2576   DoMo        |                 innej zalety nad tę, że w ojczystym języku pierwszym jest w
2577      2, XIX   |            przytomni najmilej byli zajęci okazałością dnia turniejów, ta, której
2578      2, XVII  |                   rozmaitych twarzach się okazały; lecz że co Malwina o tym
2579      2, XXV   |                czułe dzięki czyniąc mu za okazaną jej ufność w opisywaniu
2580      2, XVII  |             niepojętym i nagannym wydaje, okaże się przyzwoitym i bardzo
2581      2, XXVIII|                   Ludomir miał sposobność okazywać jej najczulszą swoją wdzięczność
2582      2, XIX   |       powierzchowności zręczność i męstwo okazywał. Czarną nosił zbroję, czarne
2583      2, XVIII |            księcia Melsztyńskiego wszyscy okazywali radość projektem jego wzbudzoną
2584      2, XVIII |          największym zapałem tego sposobu okazywania odwagi i zręczności wrodzonej.
2585      1, I     |              siostrę do pokoju wepchnęła, okiennice i firanki pozasuwała, aby,
2586      2, XIX   |          Melsztyński powszechnymi naprzód oklaskami, a potem głosem sędziów
2587      2, XIX   |            zdobiło to grono, na które raz oko rzuciwszy, ciężko go było
2588      2, XXV   |               samotne błąkanie po dzikich okolicach naszego siedliska jedyną
2589      1, I     |               potrwała, gdyby następującą okolicznością nie została przerwaną. Lokaj
2590      2, XXV   |                   zaszły strony. Z krajem okolicznym, niestety, tak się działo,
2591      1, XIII  |                 na to, stół znowu wnieśli okrągły i już tą razą, mimo starań
2592      2, XXV   |                tylko udziałem, złączone z okrasą, jaką najlepsze tylko dać
2593      1, VIII  |               miejscu otwartym, gdzie nic okręgu nieba nie zasłaniało.~-
2594      2, XXVII |               Ludomira, nie przedsięwezmę określać, gdyż tego bym nigdy nie
2595      2, XXII  |             złupić sąsiadów; zaburzenia i okropności nie wnaszamy w kraje cudze
2596      2, XVII  |              doznawała ustawnie.~Jednym z okropnych skutków miłości jest ten,
2597      1, VIII  |                Alić dziś rano... o lube i okrutne wspomnienie? zapomniawszy
2598      1, I     |                dzieci, noc ciemna, wicher okrutny, wszystko to razem zebrane,
2599      1, XII   |               sobą wymówki jakiej mogącej okryć pobłażaniem tajemne i osobliwe
2600      1, VII   |                 śnieg gęsty, całą Malwinę okryły.~- Ach, niestety - pomyślała -
2601      1, XIV   |                 katedry już zmrokiem była okryta. Ludzi było dosyć; Malwina
2602      1, V     |           schowanego i nawet zimną zwykle okrytego zasłoną, jak nikt w świecie
2603      2, XXVI  |                  choć cieniem śmierci już okrytej) książę Melsztyński własny
2604      2, XXVII |                  rozłożystym swym cieniem okrywa; tam wyznał kochance pierwszy
2605      2, XIX   |                 zbroję, czarne pióra hełm okrywały, tarcza jego krepą była
2606      1, IX    |                   że tajemnica, którą się okrywam, żadnego nie kryj występku,
2607      1, XI    |                 jednak ciekawa jestem ten okrzyczany cud poznać. Jeszcze pięć
2608      1, XI    |               wesoło" - różnymi głosami z okrzykiem były powtórzone. Muzyka
2609      1, XIV   |               kamerdyner.~Na te słowa pan okulary zdjął, szlafroka poprawił
2610      2, XXIII |                   do pokoju tak opalony i okurzony, że nie poznali w nim oficera
2611      2, XIX   |                  Tu dwa wieńce, laurowy i oliwny, z napisem: ,,W obydwóch
2612      2, XXV   |                  krainy. Pomiędzy gałęźmi olszyn i grabów promienie jego
2613      2, XXVIII|                   świętych zaprowadziwszy ołtarzów, w obecności Boga usta ich
2614      1, XIV   |              wtedy śpiewano, przy wielkim ołtarzu światło tylko widać było,
2615      1, XI    |                 od wczorajszego dnia mnie omamia, czyli też urok jakiś zmysły
2616      1, XIV   |                  za łudzącymi goniłem się omamieniami. Wiele znoju i pracy sobiem
2617      2, XX    |              zrobili naprędce, na których omdloną Malwinę do zamku przynieśli,
2618      1, VI    |                   żadnej okoliczności nie omieszkiwano, by przyjemność jaką uczynić
2619      1, XIV   |             nudzić go zaczną, bezpiecznie ominąć je może.~Luty już się skończył,
2620      2, XXVII |             Malwina - serce się nigdy nie omyla. Poznaję teraz w tym niewytłumaczonym
2621      1, I     |                milczenie.~- Pewnieśmy się omyliły - rzekła Wanda - rozumiejąc,
2622      2, XXVI  |                 zwać będę dla zaniechania omyłki), znając tedy, mówię, duszę
2623      2, XV    |                   zaczęły, muszę na twoje onegdajsze zapytanie, czy już poumierali
2624      2, XIX   |             daremne były to zabiegi, gdyż onego nigdzie nie znaleziono.~
2625      1, VII   |            Malwina, zlękniona, zmieszana, oniemiała. Serce jej tylu przeciwnościami
2626      2, XXIII |                  mogła narazić Malwinę na opaczne ludzi sądzenie, tego nie
2627      1, VII   |                   się rozwija, najpóźniej opada; niedługo i liście opadać
2628      1, VII   |                  opada; niedługo i liście opadać zaczną, niedługo jesień
2629      1, XI    |               tylu miesięcy nie słyszany, opanował naówczas zmysły moje i ledwo
2630      2, XX    |                wszystko to złączone razem opanowało jej duszę i wymogło - rzec
2631      2, XV    |                czuł niż swoje własne, tak opanowały duszę jego, iż moc ciała
2632      1, XIV   |                 boków wysokimi stroiszami oparkaniony do samej Wisły dochodził;
2633      2, XX    |             daleko od wszelkiego ratunku. Oparł o ławkę, a sam poleciał
2634      1, VII   |               piękną krainę, w zamyśleniu oparła się o duże pomarańczowe
2635      2, XXII  |                   koło niej spoczywały, i oparłszy się o krosna głowę na ręku
2636      2, XXV   |                  rycerza tego przy grobie opartego; przyłbicę odsłonił i Malwina
2637      1, XI    |                  róg sali, gdzie Ludomir, oparty o krzesło Dorydy i nią jedynie
2638      1, XIV   |                  do ogrodu. Wysokim murem opasany. kilka kwater bukszpanem
2639      1, VII   |                   taras, który wokoło dom opasywał. Ranek najpiękniejszy najpogodniejszy
2640      2, XXV   |               ręku moich trzymam, lecz po opatrzeniu ran wszystkich nieco silniejszym
2641      2, XXIII |                traf największą zwać można Opatrznością, gdyż temu najwaleczniejszemu
2642      1, XIV   |            wkrótce w własnym swoim pokoju opędzić się im już nie będzie można!~-
2643      2, XXVI  |                  ojcowskiej jego zalecała opiece, pisany był na kilka dni
2644      1, XI    |               czas niebytności Ludomira z opieki go nie spuszczałem i różnymi
2645      1, I     |           odwdzięczyć dobroczynnej swojej opiekunce!~Widok dziecka, a może te
2646      2, XXV   |                   przyniosłem.~Czuła moja opiekunka bojąc się, aby ta zwykła
2647      2, XXVII |                    jak potem do Telimeny, opiekunki swojej, wróciwszy, smutek
2648      2, XXVIII|                 księcia był skutkiem złej opinii, którą o nim wziąć była
2649      2, XXV   |                 któren najszczególniej mi opisał, złożyć każę, najsolenniej
2650      1, XIV   |                tak tkliwie prostotą Dżęgi opisana, i wspomnienie tego nieszczęśliwego
2651      1, XIV   |          szczegóły, które dowcipem Sterna opisane bawią tak przyjemnie, rysem
2652      2, XXV   |                 po tym prostym i szczerym opisaniu uczuć swoich bardziej mnie
2653   DoMo        |            Krasickiego, Jezierskiego itd. opisują zwyczaje naszych ojców i
2654      2, XXV   |                   za okazaną jej ufność w opisywaniu zdarzeń tyczących się przyjaciela,
2655      1, XII   |         przyjaciółmi, kochanym od dziada, opływającym w to wszystko, co tylko
2656      2, XV    |                  zbytków, w które dawniej opływała, dostrzegał codziennie,
2657      2, XXIV  |             radością, w której serce jego opływało myśląc, że wkrótce znajdować
2658      1, XIV   |               szlachcic stary w piaskowej opończy, młodzik w szerokim surducie,
2659      1, V     |                  jej niejedną o strachach opowiadał historią. Alisi maliny i
2660      2, XV    |            zaniechać chciała reszty swego opowiadania, ale Malwina uprosiła ją,
2661      2, XV    |                   zakończyła długie swoje opowiadanie.~ ~
2662      1, V     |      przysłuchiwał się czasem długim jego opowiadaniom, od których cały dom uciekał.~
2663      1, I     |                zdolność słuchania długich opowiedzeń, które razem gadając czynili
2664      2, XXVI  |             przeszłego wieczora śpiesznie opowiedziane powszechne zajęcie i ciekawość
2665      2, XXV   |           mnogości nareście nie mogąc się oprzeć mocno raniony padł i sądzi,
2666      1, VIII  |                   będzie, Ludomir Krzewin opuści. Raz jeszcze może jeden
2667      2, XXII  |                 wytrzymać mogła, umyśliła opuścić Warszawę. Nic ją naówczas
2668      2, XXI   |               Wszyscy już niemal Warszawę opuścili; pusto i smutno wszędzie
2669      1, I     |                 równające się mocy duszy, opuściły ją w ten moment zupełnie;
2670      2, XXVI  |             którego życie zdawało się już opuszczać i na którego twarzy (choć
2671      1, VII   |             pozwalasz nazywać siebie, nie opuszczaj mnie nigdy! Nieszczęśliwe
2672      2, XV    |                 dbając na zdanie świata i opuszczając to wszystko, co na świecie
2673      2, XXVII |                  smutek i tęsknoty go nie opuszczały, jak w kilka miesięcy później
2674      2, XXVI  |          najpilniejsze mieć będę i że nie opuszczę ich póty, póki ci, co do
2675      1, III   |                   pytał. Zrazu to zupełne opuszczenie zasmuciło i zatrwożyło Malwinę,
2676      2, XXVII |                 które od urodzenia samego opuszczeniem tylko, trudami i goryczą
2677      2, XXV   |             dzieciństwie przytulenie, a w opuszczeniu podporę był znalazł i przyjaźń,
2678      1, VIII  |                łączyć nie powinna z losem opuszczonego, bez stanu, bez imienia
2679      1, XIV   |                     i dla biednych dzieci opuszczonych, którzy ni ojca, ni matki
2680      1, XII   |               zdawał się od całego świata opuszczonym, zdawał się pierwsze w życiu
2681      1, VII   |                słychać było wesołe śpiewy oraczów i ryk trzód na paszę wychodzących.
2682      1, IV    |               chciał przeczytać Ludgardę, oryginalną tragedią, która nowo z druku
2683      1, V     |                 Przyznaję moją słabość do oryginału, więc nie dziwno być powinno,
2684      1, XIV   |               studnia kamienna pod starym orzechem, na której siadła Malwina.
2685      2, XIX   |                każde jego ruszenie, złoty orzeł unoszący się nad szyszakiem
2686      1, VII   |                 powietrze osłabiony umysł orzeźwi. Nim wyszła, mimowolnym
2687      1, XIV   |               Malwina wkrótce skutek tego orzeźwiającego powietrza uczuła i z większą
2688      2, XXV   |              rozkazała. Rada była tę nową osadę mamki swojej poznać i cieszyła
2689      2, XXVI  |              Dżęgi kochanka była Cyganką; osądźcie, kniazie, jak by też Dżęga
2690      2, XXI   |                   umyśle, czytelnik łatwo osądzi.~List Malwiny do Wandy~"
2691      2, XIX   |          używanych w podobnych gonitwach, osądziły już nie księcia Melsztyńskiego,
2692      1, I     |            dzisiaj może czeka twą Halinę,~Osądźże teraz, o mój ulubiony!~Jeśli
2693      1, XIV   |                   tego wyszedłszy domu do ościennego zaszła Malwina. Szeroka
2694      2, XXVIII|                  pułku swoim na prowincji osiadł szczęśliwie. Tam rozpostarł
2695      1, III   |                   najweselszym położeniu. Osiadłszy w Krzewinie napisała zaraz
2696      2, XV    |                łzami jej dać się ubłagać, osłabiając przywiązanie jej ku niemu
2697      2, XV    |                   W kilka dni potem, mimo osłabienia i zniszczenia zupełnego,
2698      2, XXI   |         niebezpieczeństwa wielkie zostało osłabienie i do tego momentu wszelkiego
2699      2, XV    |                 przywiązanie jej ku niemu osłabiła nieszczęśliwie w jej oczach
2700      2, XXI   |               smutno nad wszelkie wyrazy! Osłabioną jeszcze jestem bardzo, lękam
2701      1, VII   |                 że świeże ranne powietrze osłabiony umysł orzeźwi. Nim wyszła,
2702      2, XIX   |                  krepę, co tarczę rycerza osłaniała, i tęż przedarła. Niemało
2703      2, XXII  |                   jedynie oddalenie wnuka osłodzić mu może. Malwina odpisała,
2704      2, XIX   |                    tarcza jego krepą była osłoniona i na dzielnym karym komu
2705      1, I     |                   blisko uderzył. Malwina osłupiała na chwilę, lecz postrzegłszy
2706      1, XI    |                  Te słowa przecież mnie z osłupienia wyrwały. Złożyłam wszystko
2707      2, XXV   |               łagodną jego mową zachęcona ośmieliła się go zapytać, skąd jest.
2708      1, XI    |                   księżnej. Wtedy dopiero ośmieliłam się oczy podnieść i obejrzeć
2709      1, III   |             przywiozła. Złączone razem od ośmiu miesięcy najprzyjemniej
2710      2, XV    |                  szlachectwa przekładała. Ośmnastą kończąc wiosnę, zupełnie
2711      2, XXVI  |                  z nami, który - opalony, osmolony, jak i my - jednak nigdy
2712      2, XXV   |                 tyczy się, ale i o innych osobach mówić bym musiał, daruj -
2713      2, XXVI  |                  działo między wszystkimi osobami, których to zdarzenie obchodziło,
2714      1, XI    |               zastanowiły. Pierwsza, że w osobie, która naprzeciwko mnie
2715      1, I     |               jakim bądź gatunku, jeszcze osobistą miała przyczynę zajęcia
2716      2, XXV   |                   i powszechnymi łaskami, osobiste przykrości nader drobne
2717      2, XVIII |            ustawnie w tym szukała jakiejś osobliwej przyczyny i gdy Wanda z
2718      1, I     |                   wam opowiem krótko moje osobliwsze zdarzenie - w tym powszechnym
2719      2, XVI   |            wzbudzał w niej politowanie; z osobliwszym staraniem przez długie dni
2720      2, XXVI  |                   gdyż on miał znak nadto osobliwy i nadto dobrze mi pamiętny (
2721      1, III   |                 Fingala snuły się i które Ossjan śpiewał.~Nie mogę jednak
2722      1, VI    |         przyjaciele, i słudzy, wszyscy ją ostąpili. winszowali, szczerze dobrze
2723      2, XXV   |                  w moim sercu wpędziły na ostatek mnie już nie w melancholią,
2724      2, XXII  |                  przyjaźni. Nigdy wymówka ostra, postać znudzona lub roztargnione
2725      1, I     |             skończyła te wszystkie środki ostrożności i tylko co obie siostry
2726      2, XXV   |                  po miękkiej murawie i po ostrych płynie kamieniach. Równie
2727      2, XXVI  |                  Malwina, chcąc zakonnika ostrzec wprzódy i lekszą będąc od
2728      2, XXVII |                  zupełnie straciłem i nie ostrzegłszy nawet Telimeny, bez żadnego
2729      1, XII   |                  serce Malwiny odsunęło i ostudziło? W czymże bym ja, niestety,
2730      2, XVIII |                   nie śmiejąc tedy jawnie oświadczać miłości swojej Malwinie,
2731      2, XXIII |                list, udał się do Ma! winy oświadczając jej z nieśmiałością, że
2732      1, XIV   |          zachodzące słońce właśnie w porę oświecając ten obraz czyniło go godnym
2733      2, XXVIII|          Najpogodniejsze słońce dzień ten oświecało. Obie siostry w bieli odziane,
2734      1, III   |                 promienie. bijąc w szyby, oświecały wieżyczki kątowe. Malwina,
2735      2, XX    |                blaskiem księżyca zupełnie oświeconego, naprzeciwko siebie Malwina
2736      1, VI    |              chińskimi kolorowymi lampami oświeconych. Społeczeństwo podzieliwszy
2737      1, XI    |             postacią, która zdaje się być oswojoną ze zwyczajami najlepszego
2738      2, XVI   |                   w tym wszystkim jej nie oszukiwały, czyli też żywa jej imaginacja
2739      1, XII   |                  wewnętrzny, który rzadko oszukuje, upewnia mnie, że mimo przeciwnych
2740      1, XIV   |             wczoraj siadł na tym wzgórku, ot, nad tą wapnistą przerwą,
2741      2, XXII  |             zapominać się w przeszłości i otaczać się tym wszystkim, co było
2742      1, VII   |                   że tajemnica, którą się otaczał, mogła równie występki,
2743      2, XXVIII|              tkliwych starań, którymi ona otaczała dziecinność jego opuszczoną.~
2744      1, XII   |                 którymi w Warszawie widzę otoczonego księcia Melsztyńskiego i
2745      2, XXV   |                   do owej murawy zielonej otoczonej wkoło drzewami, łąką Ludomira
2746      2, XXIII |                   Jak krzyknął, że książę otoczony Kozakami, natychmiast dziesięciu
2747      2, XXIII |                   obrócił się raptownie i otoczył księcia. Książę mimo odwagi
2748      2, XXV   |                   widząc go niemal samego otoczyli; bronił im się długo, lecz
2749      2, XV    |              ukochany! Niech moje dziecię otrzyma miłość i opiekę Twoję, a
2750      1, XIV   |                   ubodzy niemałą tu pomoc otrzymają.~I to mówiąc worek aksamitny
2751      2, XXI   |                     a po wojnie rękę moją otrzymasz", lecz tych słów ostatnich
2752      2, XXVI  |               ostatnie w życiu łzy wylał. Otuliłem jeszcze go od zimna i słysząc
2753      1, X     |                    Pisuj do mnie często i otwarcie - ostatnie słowa były, które
2754      2, XXVII |                   kwiecistej zagrody była otwartą, wszedł do oddzielnego jej
2755      2, XXII  |                  spuściła i czarne oczy w otwarte wlepiwszy okno patrzała (
2756      1, XIV   |                blisko drzwi siadła, worek otwarty przed sobą położyła czekając
2757      1, VIII  |                 Wandą siedliśmy w miejscu otwartym, gdzie nic okręgu nieba
2758      1, I     |              słowy, od krosienek skoczyła otwierać okno, a Malwina zapiąwszy
2759      2, XVII  |                   już chciwie oczy i uszy otwierał, nic wiedzieć nie będziesz.
2760      1, IX    |                  Malwina ledwo oczy miała otworzone, gdy jej list oddano. Przeczucie
2761      2, XVII  |                jasno, ilekroć różowe usta otworzy, a to często bywa, bo lada
2762      1, I     |              Dobrze byłoby okno na balkon otworzyć.~- Siostro! komarów do światła
2763      1, VIII  |                 Malwina zostać! Niebo się otworzyło w tej chwili. Nicem nie
2764      2, XV    |                    Rany niedawno zagojone otworzyły się znowu, niespokojność
2765      1, XIV   |           Malwinko, nie chcesz czokolaty, ou bien un dejeuner a la fourchette?
2766      2, XXVI  |                  kraju. Wędrowaliśmy tu i ow-dzie na granicy tureckiej i Ludomirek
2767      1, XIV   |              tymczasem oglądałem się tu i ówdzie, dla rozrywki tylko, moja
2768      2, XXVIII|            dobrodziejem wszystkich swoich owieczek. On z czasem dwóch synów
2769      1, XIV   |              jeszcze się trzymały, trochę owocowych drzew i na środku studnia
2770      1, I     |                  Wieniec Haliny~Zielone z ozdób obrałem doliny,~Fijołkiem
2771      1, I     |              Równe w trwałości, równe i w ozdobie.~Snuły rozkosze dnie młodej
2772      1, VI    |                   od rana pracując sam go ozdobił; jednym słowem, bez niego
2773      1, VI    |                   krzewinami miejsce było ozdobione i wśród tej świeżej zieloności
2774      2, XXII  |               potrzeby ludzkości, czy dla ozdoby kraju, nie lepiej szanowane.
2775      2, XXVI  |               kapitan nasz, który już był ozdrowiał. nie uważał na drugich i
2776      2, XXVI  |          odkładając to do czasu zupełnego ozdrowienia, i pod tym samym pozorem
2777      1, XII   |                  pożądanym ze wszech miar ożenieniu się skończy... "Już też
2778      1, XI    |               czyli też nieukontentowanie oznaczać miała, obracając się do
2779      1, XI    |               wstęgi i krzyże zasłużonego oznaczały obywatela, a wiek podeszły
2780      2, XVII  |          interesującym trafem dla Malwiny oznaczonym nie został. Była to liczba
2781      2, XIX   |           rozlegając się po całej okolicy oznajmiły, że rycerze w szranki wjeżdżać
2782      1, I     |            przerwaną. Lokaj wpadł do sali oznajmując, że ów piorun, który wszystkich
2783      2, XXVII |               nareście list jeden doszedł oznajmujący za wiadomość niezawodną
2784      1, XI    |               tylko zowią Dorydą, i ja ci oznajmuję, że nie chcąc grzeszyć przeciw
2785      1, V     |              Ludomir wszystko w Krzewinie ożywił. Z nim przechadzki po kwiecistych
2786      2, XXVI  |          przewidywała najprzyjemniejszymi ożywione farbami. Ale pomieszanie
2787      2, XXV   |                  się być jeszcze bardziej ożywionym; i widząc, ilekroć nadskakiwała
2788      2, XIX   |                zaczną.~Ostroróg, Odrowąż, Pac i młody Radziwiłł pierwsi
2789      2, XIX   |                   zwycięzca już Odrowąża, Paca, Radziwiłła i tylu innych,
2790      2, XVIII |                 barwy dla licznego zbioru pacholików.~O niczym innym nie mówiono
2791      2, XXV   |                   przy promieniu księżyca padającym na jego sędziwą twarz, siwą
2792      2, XXII  |               mimowolnie ją wiodły między pagórki cieniste, ponad brzegiem
2793      2, XXII  |                 pędziła ją ku poczcie, by pakiet listów prędzej odebrać lub
2794      2, XXV   |                   do matki z przyłączonym pakietem w przypadku śmierci przesłać
2795      2, XXV   |                  niedługom się więc bawił pakowaniem mego tłomoczka: habit, co
2796      1, XI    |             Księżna powiedziała mi, że to pałac ministra wojny. Niezmiernie
2797      1, III   |               które niegdyś po bajecznych pałacach Fingala snuły się i które
2798      2, XX    |            strachem nabawili żonę dozorcy pałacu, gdy do jej weszli mieszkania.
2799      1, XIV   |                    Wzrok jego najtkliwszą pałał miłością, a w głosie zadziwienie,
2800      2, XIX   |            ramienia przez piersi na mężny pałasz spadała. Dzielny arabczyk,
2801      2, XIX   |              oświadczył, że piechotą i na pałasze bić się będzie. Przeciwnik
2802      2, XXIII |           wpadłszy z nimi wpośród Kozaków pałaszem drogę sobie otworzył, piersiami
2803      2, XXVIII|                 do Wandy i zaczął do niej palić ofiary, ale, niestety, wkrótce
2804      2, XV    |            wszelkiej urazy, a drogiej jej pamiątce zadosyć czyniąc, jak najśpieszniej
2805      2, XXI   |                 Wando! widmo to okropne z pamięcią moją się wróciło i wrażenie
2806      1, XIV   |                 dobry, który i o Cyganach pamięta, pozwolił, że i Dżęga anioła
2807      2, XIX   |                byłoby imię każdego z nich pamiętać lub wyszczególnić kolory,
2808      1, V     |                 mu szczęścia nie odebrać; pamiętaj, że szczęście jest szanowne,
2809      2, XXVII |                   tej chwili na zawsze mi pamiętnej, gdy w dzień turniejów,
2810      2, XIX   |                turniejów uczynić najmilej pamiętnym.~ ~
2811      2, XIX   |                 się stokrotnie o lśkniący pancerz, a szarfa szkarłatna z ramienia
2812      2, XIX   |             zielone szarfy twarde zdobiły pancerze, konie bielsze od śniegu
2813      1, XIV   |                jedne dla drugich, łagodne panie dla sług, staranne gospodynie
2814      1, XIV   |                   z koronką - powiedziała panience, co przy pudle stała - bobym
2815      1, XIV   |                wokoło stolika kilkanaście panienek, między którymi najstarsza
2816      1, XIV   |                 razem gadali, w rogu sali panienka nieszpetna na złej grała
2817      1, XIV   |                  w pudle zatrzymuję, moja panienko; powiedz Lazaret, żeby diadem
2818      2, XXVIII|             najlepszej harmonii z panem i panną młodą zostawał.~Te tłumaczenia,
2819      2, XVII  |                  i tak mojej łaski, że Ci pannę młodą opiszę. Och! co ta,
2820      1, XIV   |           znajdziesz w. pani madam, która pannom lekcje po francusku i po
2821      1, XIII  |               było pójść po igłę. Zaspane panny księżnej nieprędko igłę
2822      1, XIV   |                 chwile, które zdawały się panować w tym klasztorze... Ojciec
2823      1, VII   |              Malwina weszła na wał, który panował nad brzegiem łachy, zdobił
2824      2, XXVIII|             stolicy w czasie swego w niej panowania, major Lissowski, nieco
2825      1, XIV   |                  prosiła, żeby oświadczył panu, iż kwestuje na ubogie szpitale
2826      2, XV    |                  To mówiąc księżna podała papier, w którym Malwina przeczytała,
2827      2, XXVI  |                  jak mogłem najlepiej, na papierku imię i wiek Ludomira dokładając,
2828      2, XVI   |                 darować, że ciekawie temu papierowi się przypatrzyła. To był
2829      2, XVI   |                Ludomir, wypadł także i na papierze, którym był obwiniony, Malwina
2830      2, XXV   |         niedźwiedzie w głębokich ścigając parowach, wezbrane potoki, bagniste
2831      1, VI    |                   kołysały, a przewoźnicy parzysto poubierani, różnofarbne
2832      2, XXV   |                  wyryte, niejeden kwiat z pasma mego życia czas ulatując
2833      2, XVI   |                   pewnie jeszcze żyje, że pasmem ciągnących się nieszczęść
2834      2, XV    |              podług opisu przytomnych jak pasmo czystego śniegu, co go wiatr
2835      1, I     |                 te kwiaty zdobiły~I każdy pasterz w tej przyznał krainie,~
2836      1, VII   |             śpiewy oraczów i ryk trzód na paszę wychodzących. Cała natura
2837      1, XI    |                 bale, reduty, szlichtady, pasztety, komeraże w zupełnym są
2838      2, XXV   |              życia ludzkiego w nim widzę; patrz, jak na przemianę po miękkiej
2839      1, IV    |                    które nigdy krótko nie patrzą. Wczora najbardziej to uważałam;
2840      1, I     |                   w żalu się rozśmieje,~- Patrzaj - zawoła - w tym wianku
2841      1, XIV   |                   oknie wyrosły, i na nie patrzając wspomnij czasem starego
2842      1, VIII  |             księżyc ostatni raz z Malwiną patrzałem! Miliony gwiazd po niebieskim
2843      2, XXVII |                 krainie tylokrotnie razem patrzali; wszędy jej postać anielska
2844      1, XIV   |                 miesiąc patrzał potem zza pazuchy coś białego, na kształt
2845      2, XVII  |            Wyobraź sobie lat piętnaście i pęczek kwiatów, a będziesz miał
2846      2, XXV   |           zamyśleniu i wzrokiem goniącego pęd potoku, co pod jego nogami
2847      2, XXV   |              dobry. Ciche i spokojne dnie pędząc sądziłem, że już do śmierci
2848      2, XXII  |                   trwożliwa jej ciekawość pędziła ją ku poczcie, by pakiet
2849      1, XIV   |                   obraz czyniło go godnym pędzla Verneta. Niewiasta najpierwsza
2850      2, XXVII |                   chwile Krzewina z lubym pędzone Ludomirem i razem tegoż
2851      1, XIV   |               nadzieję.~Tak mówił mnich i pęk goździków pierzastych, który
2852      2, XXVI  |                  słyszałem jak o świętej, pełnej dobroci i miłosierdzia.
2853      1, XIV   |               zaczął o tym znowu mówić:~- Pełnia trwa już od kilku dni. wieczory
2854      1, VII   |              śpiewać, Ludomir z nadto już pełnym sercem, by rozum najmniejszą
2855      2, XXVII |                   miotana przeciwnościami pełnymi goryczy tworzyć może, doznawałam
2856      1, XIV   |                  kilka już panien z mojej pensji poszedłszy za mąż najszczęśliwiej
2857      2, XVII  |                   Dwa rzędy jednostajnych pereł błyszczą się jasno, ilekroć
2858      1, I     |                 Gdy na omdlone łza z oczu perłowa~Upadła kwiaty, jakby krople
2859      1, III   |               dziecinny jeszcze, w zasady pewne ustaliła. Lecz przy tych
2860      2, XIX   |                nie wiedziała; ale co jest pewnego, to, że rycerz o czarnej
2861      2, XV    |           nieszczęście) zakochany w damie pewnej ode mnie znanej, która dość
2862   DoMo        |                 działać dla cnoty jest to pewniejszym nad wszelkie inne sposobem
2863      2, XXV   |                 ubogiego spotkać mnicha i pewnieś nigdy nie słyszała o starym
2864      1, I     |         powszechne przerywał milczenie.~- Pewnieśmy się omyliły - rzekła Wanda -
2865      2, XX    |           słyszeli i za nową i nie-odbitą pewność istności widma dawali, te
2866      1, X     |                   życia. Nie mogąc więc z pewnością o jego postępkach sądzić,
2867      1, XIV   |             przybyłych, szlachcic stary w piaskowej opończy, młodzik w szerokim
2868      1, XIV   |               który nad brzegiem Wisły po piasku i kamyczkach chodził. Szeroki
2869      2, XXVII |                  ku Warszawie, spotkawszy piąty pułk ułanów maszerujący
2870      2, XIX   |             rzucił swoją i oświadczył, że piechotą i na pałasze bić się będzie.
2871      2, XIX   |                  okryty pojazdami, końmi, piechotnymi różnych stanów, i takie
2872      1, XIV   |                   klasztorną. Wojskowi od piechoty i od jazdy, kupców kilku
2873      1, XIV   |                  worek Malwiny wrzucił; i pięciu może by nie dał, gdyby zamiast
2874   DoMo        |            przywiodło mnie i teraz Twojej pieczy moję oddać Malwinę.~Nie
2875      2, XXV   |            goździki swojem posiał; zeszły pięknie, słońce i tam grzeje, ziemia
2876      2, XXVI  |            niewinnie jagody zbierało. Nic piękniejszego w życiu swoim Dżęga nie
2877      2, XV    |                ogromny mają-tek, młodość, piękność, przymioty duszy, rozum,
2878      2, XXV   |                   ręku swoich owych dwóch pięknych wieńców przez białą zawieszonych
2879      1, XIII  |             dzielenia z sobą tej pobożnej pielgrzymki i w tym celu jutro rano
2880      2, XXII  |              którego żałowano. Nie zawsze pieniądze boleściom i cierpieniom
2881      1, I     |             poranku miękkich swych włosów pierścienie~Wieńcem ode mnie kraśnym
2882      2, XXI   |                 cudze szczęście zawsze mi pierwej jest na myśli jak moje własne,
2883      2, XIX   |            Odrowąż, Pac i młody Radziwiłł pierwsi byli, którzy w szranki wjechali.
2884      2, XXV   |                   między lasami i skałami pierwsząm młodość przepędził. Miłość
2885      2, XIX   |                  każdy zdawał się godzien pierwszeństwa. Tu świeżość pierwszej młodości
2886      2, XVIII |         grzecznych rycerzów utrzymujących pierwszeństwo moich doskonałości zręcznością
2887      1, XIV   |               mówił mnich i pęk goździków pierzastych, który trzymał w ręku, oddając
2888      1, I     |              pograwszy trochę następującą pieśń śpiewać zaczęła:~Wieniec
2889      1, I     |                 zaśpiewaj mi jednę z tych pieśni, które choć nie bardzo są
2890      2, XVII  |                  mieli. Wyobraź sobie lat piętnaście i pęczek kwiatów, a będziesz
2891      2, XIX   |                 bo najstarszy między nimi piętnastą dopiero liczył wiosnę),
2892      1, IV    |             występek; drugi, że Ciocia na piętnasty miała już być w Krzewinie,
2893      2, XIX   |              przyszłych losów i właściwym piętnem ich wieku, wieku szczęśliwego,
2894      1, II    |                 Krzewinie razem go zwykle pijają. Przed oknami Malwiny, na
2895      1, XIV   |                 bzu białego na niedzielny piknik nie zapomniała. Malwinko,
2896      1, III   |                  z tymiż samymi sąsiadami pił okropnie do późnej nocy.~
2897      1, XIV   |                 Melsztyński. (Na te słowa pilniej jak kiedy Malwina słuchać
2898      2, XVII  |                  takowy list nic nie miał pilniejszego jak udzielić treść jego
2899      2, XXVI  |               naówczas był trochę słaby i pilnująca tego nie uważałam zrazu,
2900      2, XXVIII|                  dla czytelnika, dla nich piorunem przeleciała. A ja - winę
2901      1, I     |                  wszyscy o owym strasznym piorunie i o wrażeniu, jakie sprawił
2902      2, XXVII |                tejże Telimeny, z Warszawy pisane, o miłości księcia Melsztyńskiego
2903      2, XXVIII|                   chorążynej Szeptalskiej pisanego widzieli) książę Mełsztyński,
2904      2, XVI   |             którym był obwiniony, Malwina pisanie jego poznała. Podobno można
2905      2, XVI   |              wieczorze księżnej W*** przy pisaniu karteczek, gdy odpisywał
2906      1, XIII  |                kartkami w pierwszej kolei pisanymi, których najwięcej było
2907   DoMo        |                  że wiele innych gatunków pism byłyby nad romans użyteczniejszymi;
2908   DoMo        |                    że nie ma tego rodzaju pisma, do którego język polski
2909      2, XXIV  |                  to wszystko, cośmy już w piśmie majora B*** czytali i czego
2910      1, X     |                się w drogę do Warszawy.~- Pisuj do mnie często i otwarcie -
2911      2, XVIII |                się udał, ustawnie do niej pisywała namawiając usilnie, aby
2912      1, IV    |              obietnicy regularnego do nas pisywania, jednego słowa od wyjazdu
2913      1, XIV   |                 prze-dał i kazał ją sobie płacić, bo co ten zmoczony gałgan.
2914      1, I     |       towarzyszyli. Wanda, śmiejąca się i płacząca razem, dziękowała Bogu,
2915      1, XII   |                  porzucił, gniewy, sceny, płacze jej zatrzymać go nie potrafiły:
2916      2, XXII  |                 pomocy i wróżbę wszelkich plag za zwyczajne towarzystwo.
2917      2, XXVI  |                rok mieć się zdawał; zrazu płakał nieco, ale nim do obozuśmy
2918      2, XXVIII|             stronach wszystkie inne ćmiła planety. Florynka, mniej wymyślną
2919      1, XI    |                  Ludomir figury w mazurze plątał, Doryda zrzędziła, ja nie
2920      2, XXV   |                   Lecz wkrótce myśli snem plątane rycerza o czarnej zbroi
2921      2, XXII  |                  wysyła w dalekie okolice płatne roty swoje, ażeby małą,
2922      1, XIV   |                 przy nim kobieta młoda, z płcią takoż śniadawą i czarnymi
2923      2, XXVIII|                  Rusi, odebrał od Malwiny plebanią w Krzewinie, gdzie do późnego
2924      1, IV    |               uratował... Co też ta Wanda plecie o śmierci, o wyratowaniu,
2925      1, XIV   |               wieczorze księżnej W*** i o płochości obyczajów Ludomira, przejęta
2926      1, XIII  |         przekonania, rozumiem, lecz przez płochy jakiś wstyd i dla utrzymania
2927      1, XIII  |                   przesądy, dla tych tedy płochych przyczyn zaczął przedrwiwać
2928      2, XXVI  |           kształtu, jak z farby prawdziwy płomień wyrażał. Książę Melsztyński,
2929      2, XXVI  |                  biednego sierotki, potem płot przeskoczywszy do sadu wlazłem
2930      1, XI    |          przynajmniej nigdy ze złej chęci plotek nie roznasza. Toteż weszło
2931      2, XXVII |                   z jednej strony różanym płotem od reszty krainy był oddzielony,
2932      2, XXV   |                com mógł zebrać lekarstw i płótna, i udałem się ku tej stronie.
2933      2, XVIII |                  turniejach.~Zbrojownicy, płótniarze i wszyscy do tego potrzebni
2934      1, XIV   |              postrzegłem z drugiej strony płotu człowieka, który nad brzegiem
2935      1, XII   |                  się, czy w zabawach dnie płyną, czyli łzami godziny się
2936      2, XXV   |             miękkiej murawie i po ostrych płynie kamieniach. Równie jak i
2937      2, XXII  |                 ich naddziadów sadzone do pnia wycięte, okolice, co koło
2938      1, V     |             kwiecistych dolinach i gajach po-bliższych przyjemniejszymi Malwinie
2939      1, XI    |                 gdzie niezmierne koło dam po-strojonych siedziało w milczeniu. Przy
2940      2, XXVII |            pierwsze wyobrażenie szczęścia po-strzegłem, ale też i źrzódło rozpaczy,
2941      1, III   |            Przerażona Malwina natychmiast pobiegła tam jak najspieszniej; ale
2942      1, VIII  |               potok rzewnych łez wylałem, pobiegłem ku tarasowi. Mignęła się
2943      1, XI    |        Melsztyński? Dziad mu we wszystkim pobłaża, młodzież go zawsze na wzór
2944      1, V     |           natychmiast Ludomira pokochała, pobłażając nawet skrytości jego w wyjawieniu
2945      1, XI    |                  kochana, jeżeli ufając w pobłażającą Twoją przyjaźń ciężar i
2946      2, XXII  |               powierzała dbałej, tkliwej, pobłażającej przyjaźni. Nigdy wymówka
2947      1, XII   |              wymówki jakiej mogącej okryć pobłażaniem tajemne i osobliwe jego
2948      2, XXVI  |               miała czasu, żeby te dzieci pobłogosławić, rozkazać, aby oba imię
2949      1, XIII  |            szczęścia dzielenia z sobą tej pobożnej pielgrzymki i w tym celu
2950      2, XXVIII|                późnego wieku łagodnością, pobożnością i miłosierdziem stał się
2951      2, XXVIII|                raz to było od momentu ich pobrania się, że takowy wyraz na
2952      2, XXVII |          wiadomość niezawodną bliskie ich pobranie się.~- Wtedy, ukochana Malwino,
2953      2, XXVI  |             staremu Cyganowi, co za młodu pobredził, i usłuchajcie jego prośby.
2954      1, IX    |                 jeszcze niźli roztropność pobudką, wlewając w serce Malwiny
2955      2, XXVI  |            zdarzeniem zajętą, ciekawością pobudzeni z swojej strony takoż na
2956      1, XII   |        Melsztyński oczom moim jest miłym. Pochlebia to mojej miłości własnej,
2957      1, XI    |                 zmarzły.~- Czy mogę sobie pochlebiać, że j. pani S*** przyszłego
2958      1, XI    |               Szczęściem (bo te wszystkie pochlebstwa dziwnie mnie już mieszać
2959      1, XIV   |                  dni moje upiękniała, ona pochmurne znośnymi czasem czyniła.
2960      1, XIII  |               miłość i sława.~Czym miłość pochodnię swoją zapala i gasi?~Westchnieniem
2961      1, XI    |                słabość z gorąca wielkiego pochodzącą i jak najprędzej w kącie
2962      2, XXII  |                   i codziennymi a z serca pochodzącymi staraniami ciotki i siostry,
2963      2, XIX   |                   która z tego zmieszania pochodziła, zawadziła ogniwem o krepę,
2964      1, XI    |                 co przyjechałam. Krociami pochwał mnie zasypał i nie ma kwiatu
2965      1, XII   |                krew z Zdzisławem łączyły, pochwalały to przywiązanie w nadziei,
2966      1, XI    |                   damy powinny go jeszcze pochwalić - rzekł na to stary jakiś
2967      2, XVIII |                  Malwina żartem wyrzekła, pochwycił natychmiast książę Melsztyński.~-
2968      1, XIV   |                   mu na myśli i raptownie pochwycony ładunek z 50 dukatami, który
2969      1, V     |                   Wesoły i dowcipny humor pociągał ją czasem do uśmiechnienia
2970      2, XXIV  |               trosków i tęsknoty otrzymał pociechę uściskania ukochanego wnuka.
2971      2, XXII  |              znajdowała tęsknotę. Nikt ją pocieszać nie był w stanie, bo każdy
2972      2, XXIV  |           wchodząc, ale, niestety, żadnej pocieszającej wiadomości mi nie dał. W
2973      1, IX    |                  ją z Ludomirem połączał. Pocieszała się myślą, że czyni ofiarę
2974   DoMo        |                   wspieranym, zachęcanym, pocieszanym, przywiodło mnie i teraz
2975      1, III   |                 niskich zagród wstępując, pocieszenie, dobry byt i zdrowie, co
2976      1, X     |                 że ten żal bez zwrotu - i początek najokropniejszego rozłączenia
2977      1, XIV   |                zajęte, jak w szczęśliwych początkach naszego kochania. - Lecz
2978      2, XXVI  |            łaskawy; ale bo te jagody były początkiem wszystkiego. Poziomki to
2979      2, XXVIII|               nosem.~Młynarka z Zieńkowa, poczciwa Frankowska i stary Marcin
2980      2, XXII  |            czytali - matka umierająca tym poczciwym ludziom w opiekę była zostawiła.~
2981      2, XXII  |                Była to kolaska nie bardzo poczesna z niedużym tłomokiem i natychmiast
2982      2, XXII  |                   weszli do domu. W izbie poczmistrza siedziała jakaś białogłowa,
2983      2, XXII  |                   wieś przechodzący i dom pocztowy w samym Krzewinie ułatwiał
2984      1, VIII  |                 wyrzeczonym, dostrzegłem, poczułem raczej, że ta Malwina, ta
2985      1, VI    |                  tłumem do batów, Ludomir podał rękę Malwinie i ta, po długim
2986      2, XV    |                   Na ten samowładny obiór podany Taidzie cała krew Melsztynów.
2987      2, XVI   |                szczupaka z swego połowu w podarunku jej przysłał. Lubiąc dzieci
2988      2, XXVIII|                   z domowych Krzewina i z poddanych Malwiny. W tym zbiorze Alisi,
2989      2, XXVIII|                wdzięczność i wypłacać się podeszłemu jej wiekowi z tych tkliwych
2990      1, XI    |               oznaczały obywatela, a wiek podeszły uszanowanie wzbudzał. Jednym
2991      1, III   |            naturalnie musiał nastąpić). W podeszłym już będąc wieku, w kilka
2992      1, XIII  |                 tej damie, która się tego podjęła. Tymczasem Malwina na zabój
2993      2, XXVII |                   i mimo tego niepojętego podobieństwa w postaci, w głosie, w imionach,
2994      2, XXVI  |               młodzieńcu, w tym wykapanym podobieństwie mego kochanego młodego kniazia
2995      1, XI    |            łatwiej się to pojmuje.~Ze sto podobnośmy wizyt oddały. W kilku ledwo
2996      1, XIII  |         przypomniał i smutnie westchnęła. Podparłszy się na ręku, nawiasem w
2997      2, XV    |                 odwiecznych jodeł cerkiew podpierać zdawały się, a rozłożyste
2998      2, XXVI  |                 Zostawszy naówczas jedyną podporą tych biednych sierot przywiązałam
2999      2, XXV   |              przytulenie, a w opuszczeniu podporę był znalazł i przyjaźń,
3000      2, XXVIII|            nareście długie przedsięwziąść podróże i tęsknotę swoją z miejsca
3001      1, XIV   |                   który na długiej żerdzi podrywką ryby łowił; przy nim kobieta
3002      1, XIV   |                   zbiera - rzekł do córki podrywkę z wody wyciągając - o! kiedy
3003      1, XIV   |                wieczór tu przychodziłem i podrywkęm zarzucał. Zarzuciwszy czekałem
3004      1, XIV   |                   węgorze poławia i nigdy podrywki nie zarzuci, niewodu nie