Tom, Rozdzial

4513      2, XXVII |             oczekuje! Malwino! Bogiem się świadczę, iż dziś rano jeszcze ujechać
4514      2, XXVIII|                najprędzej do Krzewina być świadkiem dnia, który na zawsze ustalić
4515      2, XV    |                tego, że przed nim i przed światem wyrzekła, że Ludomira kocha),
4516      2, XV    |                   może, wszystkie bojaźni światowe znikły przed nią i odważyła
4517      2, XXI   |                 czuję mu być winną, i tym święciej je czuję, im trudniejsze
4518      1, XIV   |                szkarłatna farba mocno się świeciła, na czarnej szyi dziewczynki
4519      1, XIV   |                  był zebrał zgromadzeniu. Świętą zdawała się Malwinie ta
4520      2, XXVI  |                  do jej szczęścia, te tak święte dla niego przyczyny przywiodły
4521      2, XXVI  |                  stronach słyszałem jak o świętej, pełnej dobroci i miłosierdzia.
4522      1, III   |                   stawiała jej na pamięci świetne rycerskie czasy lub mgliste
4523      1, XIV   |                 jałmużnę jaką weń wrzuci. Świetność miejsca, dźwięk organów,
4524      1, XII   |                jeszcze nie mogła, jak ten świetny książę Melsztyński, powszechnie
4525      1, XI    |                  Ni zadziwienia, że w tym świetnym księciu Melsztyńskim tegoż
4526      1, XI    |                  bez jego wiedzy, niczyje święto nie minie, żeby on bukietu
4527      1, XIII  |                   że jesteś jedną z grona świętobliwych kwestarek. Spodziewam się,
4528      1, XIV   |           pomyślała, że miłosierdzie, ten święty przymiot, nierozdzielnym
4529      2, XXVIII|             Malwinę, a brat jego Wandę do świętych zaprowadziwszy ołtarzów,
4530      1, VI    |                było ozdobione i wśród tej świeżej zieloności ulotna Wanda,
4531      1, VII   |                  kwiatów, którym blasku i świeżości dodawały. Powietrze było
4532      1, V     |                ożywić, która wtedy wesołą świeżością zajmowała. Taką była Malwina.
4533      1, IV    |                 przy tym uspakaja, to, że świeższa i ładniejsza niż kiedykolwiek!~ ~
4534      2, XXVIII|                 zostawszy i gdy młodsze i świeższe od niej na świat się pokazały,
4535      1, XI    |                  przy lewym boku bukiet z świeżych jacyntów cały strój tworzyły -
4536      2, XIX   |                  uskutecznienie turniejów świeżym było dowodem, wdzięczność
4537      1, VII   |              dziwić się nie trzeba, jeźli świtać już zaczynało, a Malwina
4538      2, XXV   |                  parę godzin samotności i swobody zupełnej. Wtedy najleksze
4539      2, XXVIII|                  wnuki Zdzisława z żonami swoimi, parę miesięcy zabawiwszy
4540      2, XXV   |                wiosna pozwoliła, goździki swojem posiał; zeszły pięknie,
4541      1, I     |                  hożę.~Z poranku miękkich swych włosów pierścienie~Wieńcem
4542      1, I     |             czasach już żyjemy, w których sylfy koło siedlisk ziemianek
4543      1, XI    |                  jednak wzbudziła we mnie sympatii ta sławna Doryda. Wyraz
4544      2, XV    |                zwłoki Taidy i Ludomira, a syn ich stał się celem jedynym
4545      2, XXVI  |               opuszczony, jest prawdziwym synem księżniczki Taidy i tym
4546      1, VI    |               razy jest milej krociami je sypać na ulubiony cel swego kochania.~
4547      2, XXII  |              drugim kącie z ciotką grał w szachy, a Wanda przed dużym stojąc
4548      1, XIV   |                  starannie i gdzie łóżka, szafa z cynowymi talerzami, stół,
4549      2, XXII  |                  obozu otrzymać by można. Szale i kapelusze wziąwszy ku
4550      1, XI    |            powinna.~Alfredzie, kocham się szalenie w Malwinie. Nie wiem, co
4551      2, XXVII |            szczęścia!~Radość, uniesienia, szaleństwa - ledwo że nie powiem -
4552      2, XIX   |                   jeszcze na żadną stronę szali nie był spuścił, książę
4553      1, IV    |              liście Twojej (zawsze trochę szalonej) Wandy, że Cię kocha i szanuje
4554      2, XXVII |                  tylko znajomy. Krzyk mój szalony, któren rozpacz nierozważna
4555      1, XIII  |                 niemała liczba kieliszków szampana bardziej mu jeszcze rozegrzała
4556      2, XXII  |                  ozdoby kraju, nie lepiej szanowane. Gdy możnym i bogatym tak
4557      1, V     |                   samą swoją powszechność szanowniejsze jeszcze!"~Malwina rozum
4558      1, XIV   |           obowiązki swego stanu wypełnia, szanowny jej się zdaje, i pomyślała
4559      1, IV    |           szalonej) Wandy, że Cię kocha i szanuje najczulszym, najwdzięczniejszym
4560      1, X     |                   po tym tak miłym lecie, szarą dodawając powłokę całej
4561      1, XI    |               jakem tylko weszła do sali, szare chmury rozpędził, odwagi
4562      2, XVIII |                   jaki kolor był obrał na szarfę, gdy odpowiedział, że lila,
4563      2, XVII  |                   Była to liczba dni tych szarych, których każdy niekiedy
4564      1, VI    |             bóstwo Przyjaźni. Lekka biała szata ją okrywała i wieniec bluszczu
4565      1, XI    |                 do tego czasu hałas ulic, szczebiotliwość szwaczek i kupców i troskliwa
4566      2, XXVI  |               serca waszej księciej mości szczegółami śmierci córki jego, Taidy,
4567      1, IV    |                 Onegdaj Malwina, chcąc go szczególniej poznać, bardzo niewinnie
4568      1, V     |                 Marcin, stary kamerdyner, szczególniejszy miał jeszcze do Ludomira
4569      1, III   |                 jej życie, kierunek dając szczególny jej myślom i sposobowi widzenia
4570      2, XIX   |              urodzenia lub wieku prawo do szczególnych względów mieli, takoż zajętymi
4571      2, XXVI  |                 go od zimna i słysząc psy szczekające na dziedzińcu nareście uciekać
4572      2, XIX   |               temu. Miejsce nie mogło być szczęśliwiej wybranym. Miejsce to, pełne
4573      2, XXVIII|       najprawdziwszą i wygasnąć niezdolną szczęśliwością.~ ~ ~
4574      2, XXVII |              mogła. Tyle tylko powiem, iż szczęśliwszego jestestwa w tej chwili od
4575      1, XIV   |                 jakeśmy wyżej widzieli, w szczęśliwszej dla siebie chwili spotkać
4576      2, XXII  |                hord nieprzyjacielskich do szczętu zburzone, drzewa ręką ich
4577      2, XXVIII|                   Melsztyńskich węgorze i szczupaki szczęśliwie znowu poławiać
4578      1, XIV   |                 Malwiny przerwał odnosząc szczupłą, ale chętnie daną kwotę,
4579      1, XIV   |                Lecz widząc niskie klitki, szczupłe zagrody, ubogim pospólstwem
4580      2, XXV   |                  się zajmować. Czując się szczupłym tylko ogniwem tego odwiecznego
4581      1, IX    |           drogiego omamienia, strącony ze szczytu szczęścia, całą przyszłość
4582      2, XXIV  |                  żołnierz jeden, o którym szef nie wie, czy zabitym został,
4583      1, I     |                   niesłychana miotająca z szelestem ogromnymi topolami koło
4584      2, XVII  |               przy tym lube moje lenistwo szepce mi, że niebezpieczną jest
4585      1, XI    |                 tymczasem jechać możemy - szepnęła mi księżna W***.~Wyjechałyśmy,
4586      1, XI    |                bardziej niż kiedy zaczęła szeptać i chichotać się; potem z
4587      1, XI    |                 cały czas naszej bytności szeptała i na mnie patrząc polegała
4588      1, XIV   |                ościennego zaszła Malwina. Szeroka brama, pyszne schody, galonowany
4589      1, XIV   |              piasku i kamyczkach chodził. Szeroki surdut miał na sobie i kapelusz
4590      1, XIV   |              piaskowej opończy, młodzik w szerokim surducie, niezmiernym kołnierzu,
4591      2, XXV   |                   gdy 12 sierpnia, blisko sześć niedziel po przyjeździe
4592      2, XV    |         niebezpiecznym wkrótce uczynił. W sześciu miesiącach po fatalnym ślubie
4593      1, III   |                  nocy.~Malwina tymczasem, szesnasty dopiero rok licząc, samej
4594      1, XIII  |                  wiatr suknia i wieniec z szkarłatnych maczków niewypowiedzianie
4595      2, XVIII |             spodziewać się już nie można, szkoda, że przynajmniej wyobrażenie
4596      1, VII   |                ogród i razem bronił go od szkodliwych wylewów. Ławka stojąca pod
4597      1, XI    |                   kobiety i jemu, i sobie szkodzą, ubiegając się tak nieprzyzwoicie
4598      1, XIV   |                   musi, ale że nikomu nie szkodził, niech go tam Bóg błogosławi,
4599      2, XV    |              postępki jeszcze nad dawność szlachectwa przekładała. Ośmnastą kończąc
4600      2, XXV   |            pomnożyła. Ale rozumiejąc, żem szlachetniejszemu jestestwu życie winien,
4601      1, XIV   |                   watowany zawinąwszy się szlafroczek, twarz schowała w kapelusz,
4602      1, XIV   |                  słowa pan okulary zdjął, szlafroka poprawił i łaskawie kazał
4603      1, XIV   |                   co włożyć na jutrzejszą szlichtadę. Waćpan nie czekaj daremnie,
4604      1, XI    |                sług swoich; bale, reduty, szlichtady, pasztety, komeraże w zupełnym
4605      1, II    |             oknami Malwiny, na prawdziwie szmaragowej murawie, między dwiema ogromnymi
4606      2, XXV   |                ruszając, tym jednostajnym szmerem jedynie przerywał powszechne
4607      1, VI    |                 powrozów wite z bławatków sznury lekkim wiatrem się kołysały,
4608      1, XI    |               odpisała i jutro o godzinie szóstej w wieczór mam do niej zajechać
4609      2, XX    |             jednej strony wysokim lipowym szpalerem brzeżona z drugiej strony
4610      2, XIX   |                 Tłum zaś, cisnąc się koło szranków lub gromadząc się różnic
4611      1, XI    |                  spektatorem w rozmaitych sztukach, które tej zimy grać się
4612      1, XIV   |              odechciało mi się tego, bo w szubce chodzić tylko to zimno,
4613      1, XIV   |                  rozleciało; jaka taka do szufladki, do kryjówki, do kieszonek
4614      2, XV    |            śmierci poczmistrz w głębokiej szufladzie przebierając znalazłszy
4615      2, XXIV  |               niebezpieczeństwa, jak inni szukają spokojności. Przy tym był
4616      2, XXVII |                   których ja zawsze nieba szukałem! Podnieś je bez gniewu,
4617      1, XII   |               szczęście dzielić? Daremnie szukam na twarzy księcia Melsztyńskiego
4618      1, XI    |               hałas ulic, szczebiotliwość szwaczek i kupców i troskliwa myśl
4619      2, XXIV  |              samej istocie, w drugim jego szwadronie od dnia potyczki pod Mohilewem
4620      1, XIV   |                 pyszne schody, galonowany szwajcar, w przedpokoju liczna liberia,
4621      1, III   |               zwierzem w bezdrożne parowy szwankował był z koniem i że myśliwi
4622      2, XIX   |                   nacierali na siebie bez szwanku, lecz za trzecią razą kopia
4623      1, XI    |                  i mnie się trafia czasem szybko myśli zmieniać.~Coś może
4624      1, III   |                którego promienie. bijąc w szyby, oświecały wieżyczki kątowe.
4625      2, XXII  |              przyniósł.~Malwina zamyślona szyć była zaprzestała, jedwabie
4626      2, XXII  |                 na początku tej historii, szyła w krosnach przy oknie, Zdzisław
4627      2, XIX   |              złoty orzeł unoszący się nad szyszakiem zdawał się dążyć ku niebu,
4628      1, XIII  |                ważna przymuszała Ludomira taić swoje postępki, zamilkła
4629      2, XV    |                 Taidy, długo miłość swoją taił najusilniej. Ona zaś, podług
4630      2, XV    |                 młody książę Melsztyński, taj szczerze (na swoje nieszczęście)
4631      2, XXV   |            rozumieć, że los twój okrywasz tajemną zasłoną, i nie dziw się,
4632      1, XII   |                 mogącej okryć pobłażaniem tajemne i osobliwe jego względem
4633      2, XXI   |                    jeśli teraz wszystkich tajemnic serca wytłumaczyć nie mogę;
4634      2, XVI   |                 sprzeciwiał się wprawdzie tajemnicom tym i skrytym żalom, ale
4635      2, XVIII |                    żeby usprawiedliwienie tajemnych postępków Ludomira usłyszeć
4636      1, IX    |       sprawiedliwie można było czynić nad tajemnym postępowaniem Ludomira i
4637      1, X     |                 mówiła raz ciotka - że to tajenie swego stanu, swego nazwiska,
4638      2, XXVI  |               długości czasu zapominałem. Takeśmy Bukowinę i część Węgrów
4639      2, XXV   |               ciszy gwałtem potrzebuje. W takich dniach wiele by się dało
4640      2, XXV   |                  w polu nocować musiałem. Takiemu prawie z dzieciństwa prowadzonemu
4641      2, XVII  |             kładła się spać, że nazajutrz takiż sam dzień znowu nastąpi,
4642      2, XXVI  |                się pojmie, jakie wrażenie takowe słowa i tyle wynurzanej
4643      2, XIX   |              turnieju. Damy, cel i ozdoba takowych igrzysk, ławice i wywyższone
4644      2, XV    |                smutniejsza Taida kamień z takowym napisem położyła: "Życie
4645      2, XXVI  |                 ujrzałem na jego ramieniu takuteńki znak jak ten, co miał mój
4646      1, XIV   |           skórzaną dobywszy sakiewkę parę talarów w worek Malwiny wrzucił.~-
4647      1, V     |               troski mogą być na świecie. Talentom swoim większego dodawała
4648      1, XIV   |                   łóżka, szafa z cynowymi talerzami, stół, stołki, obrazki,
4649      2, XXVI  |               tego nie uważałam zrazu, że tamten nie wraca, lecz gdy się
4650      1, V     |        zastanawiało, a wkrótce figlarność tamże postrzec można było. Uśmiech
4651      1, XIII  |                   znalazł ją na wszystkie tańce do samej kolacji zamówioną.
4652      2, XVI   |                   samego wieczora podczas tańców, gdy chcąc poprawić we włosach
4653      1, XI    |                 od wszystkich opuszczona. Tańcowałam wiele i z dobrego serca,
4654      1, XI    |           dlaczego (bo pewnie nie z chęci tańcowania), wstałam spieszno i stanęłam
4655      1, XI    |                  już nawet do sali, gdzie tańcowano, do siebie wróciłam.~Wando,
4656      1, XI    |                 uchodzi tu za najlepszego tanecznika. Alić hałas jakiś u drzwi
4657      1, XI    |                  natychmiast się ocknęła. Taneczników wielu się znalazło, którzy
4658      1, VII   |                 gitarę z sobą i wyszła na taras, który wokoło dom opasywał.
4659      1, VIII  |                 łez wylałem, pobiegłem ku tarasowi. Mignęła się jeszcze biała
4660      1, VII   |                  minęło!~Schodząc potem z tarasu Malwina weszła na wał, który
4661      1, I     |             krokwie wpół spalone, belki i tarcice zajęte, biegł do niej. Wyciągnąwszy
4662      2, XIX   |               czarne pióra hełm okrywały, tarcza jego krepą była osłoniona
4663      2, XXVI  |              anioła, które na murawie się tarzało i igrając niewinnie jagody
4664      2, XIX   |                wysmukła lub róża lubością tchnąca w tłumie inszych kwiatów
4665      1, XI    |              wyrazów najgorętszą miłością tchnących Ludomira w Krzewinie, ten
4666      2, XXV   |                  mego młodego przyjaciela tchnęły zawsze cieniem wewnętrznego
4667      1, I     |             Wonniejsze nadeń różowych ust tchnienie,~A świeżość twarzy blask
4668      2, XX    |                    ale że szczęściem przy tchórzostwie swoim była miłosierną i
4669      1, I     |               odświeżyć. Ale, mój ty luby tchórzu - dalej z uśmiechem rzekła
4670      2, XXV   |                   bliżej się przypatrzył, tchu jeszcze cokolwiek mieć zdawał
4671      1, XIV   |           czokolatą nie dopita, bilety na teatr, afisze, gazety i potężne
4672      1, XI    |                 że to godzina, w której z teatru powracają. Pełno karet,
4673      1, X     |                  i ostatniego listopada w tęgi mróz jasnym słońcem zaiskrzony
4674      2, XXV   |              zdawał się. Wlałem mu krople tęgie w gardło i utamowawszy naprędce
4675      2, XXIV  |                 widząc w tym jak siostra, tegorocznego wesołego, pustego Ludomira
4676      2, XXVIII|             natychmiast doniósł je listem Telimenie, prosząc ją przy tym usilnie,
4677      1, I     |                dzwony,~Czytam na grobie: "Teona tu leży."~Co wczora losem
4678      2, XVII  |                  zostawała, iż celem jego teraźniejszej podróży było widzenie się
4679      1, IX    |             cierpiał z jego cierpień, nic tęsknił po jego odjeździe ani wiedział
4680      1, XI    |                Nigdy tak długo po nim nie tęskniła Warszawa. - Wnuk mój, powinności
4681      2, XVI   |                 jego twarzy, smutną także tęsknosć tego samego wieczora podczas
4682      2, XXVII |                     uspokój zapęd bolesny tkliwego równie jak szlachetnego
4683      1, XIV   |               księcia Melsztyńskiego, tak tkliwie prostotą Dżęgi opisana,
4684      1, XIV   |                   względem Dżęgi, Ludomir tkliwy, pełen cnót, jednym słowem,
4685      2, XVIII |             działo, lękała się, kiedy kto tknąć tylko chciał zasłony, którą
4686      1, XIV   |                   chwili spotkać Malwiny. Tkwiła w jej umyśle świeża pamięć
4687      1, II    |            kochana! Ponieważ czarne myśli tłoczą się znowu w moje uczucia,
4688      2, XXVI  |              wystawą stała, położyłem mój tłomoczek. Nic przebudziło się biedne
4689      2, XXV   |                więc bawił pakowaniem mego tłomoczka: habit, co noszę, książka
4690      2, XXII  |                bardzo poczesna z niedużym tłomokiem i natychmiast gorliwa ciekawość
4691      1, XIV   |        przytwierano, a wieczne dryndulki, tłukąc się po bruku i łącząc się
4692      2, XVIII |            najbardziej się lęka wszelkich tłumaczeń czując, że go wcale nie
4693      2, XXVIII|                  panną młodą zostawał.~Te tłumaczenia, które ja czytelnikowi tu
4694      2, XXVIII|       przynajmniej łatwo zaspokojoną jego tłumaczeniami została.~Obydwa wnuki Zdzisława
4695      1, V     |               czuła (choć sobie jasno nic tłumaczyła tego), że gdyby te lilie
4696      1, VI    |               nazad przepłynęli. Gdy szli tłumem do batów, Ludomir podał
4697      1, V     |              znajdowały się przepaściach, toby Ludomir równie i tam po
4698      1, XI    |              objęła, ale tymczasem pojazd toczył się dalej i w krótkim czasie
4699      1, XII   |             twarzy księcia Melsztyńskiego togo zwykłego wyrazu melancholii,
4700      1, XIV   |                   zacznę rozdział.~Koniec tomu pierwszego~ ~
4701      1, XI    |             uwiadomiona, jak najwyraźniej ton powrót zapewniła. Przyszedł
4702      1, XIV   |           wskrzesiła, i gdy Ludomir z tym tonem, co do jej serca trafiać
4703      2, XXVIII|                Doryda, przez czas jakiś w tonie, w ubiorach, w pojazdach,
4704      1, XI    |              wyrazów, co to surowość złym tonom, a my nie-oszacowaną elegancją
4705      1, XI    |                    w kolei mody i dobrego tonu umieszczonym się nie rozumie.
4706      1, I     |                  topoli miłosne swe nucąc tony jedynie powszechne przerywał
4707      1, XIV   |                  człeka, który się chciał topić dlatego, że taki gałgan
4708      1, XIV   |              przywiązaniem kierować je na tor cnoty? Nie jestem dość uczoną,
4709      1, XI    |                 jej szczególnie wybranego towarzystwa nie jest przyjętym, w kolei
4710      2, XXV   |                    rzekła - jutro wrócę w towarzystwie kilku osób, które niezawodnie
4711      2, XXII  |               wszelkich plag za zwyczajne towarzystwo. Każdego taka wojna dotyka,
4712      2, XIX   |            szczerością, która jest wierną towarzyszką prawdziwej odwagi, sam zwycięstwo
4713      2, XXII  |    najprzyjemniejszym uczynić temu nowemu towarzyszowi. Z ciotką Malwiny Zdzisław
4714      2, XXVII |         napełniała. Postać twoja anielska towarzyszyła chwilom moim samotnym. Malwino!
4715      2, XXII  |            umyślnie rozwiniętą była. Wtem trąbka pocztowa dała się słyszeć
4716      2, XXII  |      najregularniejsze listów odbieranie. Trąbkę pocztową z okien pokojów
4717      2, XXIII |            księcia przed Kozakami ukryła. Tracąc niezmiernie wiele krwi nie
4718      2, XXV   |           naprędce krew, co z mnogich ran tracił, przeniosłem go z wielką
4719      1, XIII  |                  siedziała, ale słowa nie traciła z tego, co każdy, a najbardziej
4720      1, XI    |               jest, czy nie ma za co, nie tracim zwyczaju przy każdej okoliczności
4721      1, XII   |             rzekła - majorze, że ty głowę tracisz dla tej Malwiny, którą i
4722      2, XXVI  |                   myśląc, że do gospodyni trafi i nikogo nie widząc w tej
4723      1, XIV   |                tym tonem, co do jej serca trafiać umiał, te kilka prostych
4724      1, XIII  |                    tak jak jej się czasem trafiało, nierozważnie za pierwszym
4725      2, XXV   |             najwyższą wdzięcznością za to trafne zapytanie wnet odpowiedziała
4726      1, VII   |                jakimści szczęściem zawsze trafnie znajdują się tam, gdzie
4727      1, XIII  |       obojętnością zwykle brała codzienne trafy życia, ale tego wieczora,
4728      1, IV    |           przeczytać Ludgardę, oryginalną tragedią, która nowo z druku wyszła.
4729      2, XV    |                 znanej, która dość źle go trak tuje - rzekła z uśmiechem
4730      2, XXVI  |                 oboje do lasu, w pola, na trakt, szukając, wołając Płomieńczyka...
4731      1, XIII  |                nieco lepiej i poufałej go traktować, niżeli dotąd od przyjazdu
4732      2, XVI   |                  że bardzo słaby i że się trapi, że jakiś list zgubił; i
4733      2, XVI   |                   by go zrozumieć skrytym trapiącego się umartwieniem. Jednak,
4734      1, XI    |                  byś widział życie na tym trawiącego, by myśli jej i życzenia
4735      1, XIV   |               młodzież, a nie chcąc czasu trawić, uciekła z resztą. Porzuciwszy
4736      2, XXV   |                   i konik polny skacząc w trawie czasami się tylko odzywa.
4737      1, III   |                   do polowania. Dnie cało trawił z kilką sąsiadami równie
4738      2, XVII  |                 pilniejszego jak udzielić treść jego Dorydzie, by z nią
4739      2, XVIII |               napisy były wyrazami serca, treścią życzeń lub skutkiem wspomnień -
4740      2, XXVIII|                kobietami w powiecie swoim triumfów najszczęśliwszą się sądziła
4741      2, XXVIII|                   sąsiadki, i nareście te triumfy, walcowania swoje doskonałe,
4742      1, XI    |             ujmującym. Może też próżności trocha czyni mnie surową względem
4743      2, XXV   |                 się miał dla zaspokojenia troskliwej czułości matki, która wiedząc
4744      1, II    |                   po murawie. Wszyscy się troskliwie o moją rękę pytali. Do śniadaniaśmy
4745      1, I     |            patrzącego na nią z najczulszą troskliwością i przy nim postrzegła Alisię,
4746      2, XV    |                   losem, który zdawał się truć wszystkie życzenia Taidy,
4747      1, III   |              broniące ją od nudów (od tej trucizny, która nie tylko losy przekorne,
4748      2, XXVII |                samego opuszczeniem tylko, trudami i goryczą napełnione było...
4749      1, X     |          wszystkich zajmuje, mówią o nim, trudnią się nim. Osoba, której się
4750      2, XXI   |                 tym święciej je czuję, im trudniejsze mi się zdają do wypełnienia.
4751      2, XIX   |                 wkrótce zupełnie zniknął. Trudno by opisać, jakie uczucie
4752      2, XXIV  |                 ale nieźle i bez wielkich trudności rzeczy się układały. Lekkomyślność
4753      2, XVII  |                 dnie nieskończone, wieleż trudnych i nieznośnych godzin przebyć
4754      2, XXV   |                   obowiązki społeczeństwa trudnymi się wydają. Takim dniem
4755      1, XII   |                 smuci, męczy, wszystko mi truje. - Wando, jeszcze ci jedne
4756      1, III   |               wyrzutami, że go nie kocha, truł młode lata, dnie i godziny
4757      2, XXVI  |              nieraz wszelką im spokojność truła. Dżęga, więcej mający odwagi,
4758      2, XXVII |            zdarzenia mego losu tą goryczą truły. Najokropniejszy zaś w całym
4759      2, XX    |          mieszkania. Malwina, bardziej do trupa niż do żyjącej jeszcze osoby
4760      1, XIV   |                 tym znowu mówić:~- Pełnia trwa już od kilku dni. wieczory
4761      1, VI    |                  się zaczął i późno w noc trwał jak najweselej. Nie wiem
4762      1, XIV   |                   która dni kilka jeszcze trwała, lecz że byłoby nadużywać
4763      2, XX    |           nareszcie. Lecz to ocucenie nie trwało długo, w ustawiczne znowu
4764      1, I     |            pięknością błyszczące,~Równe w trwałości, równe i w ozdobie.~Snuły
4765      2, XXVII |                   nowej (a spodziewam się trwalszej) miłości ku mojej siostrze
4766      1, I     |                  mocne przez godzin kilka trwały. Lecz ponieważ zupełnie
4767      1, XII   |         odwdzięczam; zapały bardziej mnie trwożą, niż przekonywają, a miłość
4768      2, XXIII |                łaskę. Malwina przeczuciem trwożliwym zgadła natychmiast, że Zdzisław
4769      1, XIV   |             spokojnego żadna zgryzota nie trwoży.~Malwina z uczuciem pożegnała
4770      1, XI    |                słowem, nic ze zwyczajnego trybu naszego nie pozwalam sobie.
4771      1, XIII  |               wstając stołkiem zaczepił i tryumfalnie rozdarł suknie Dorydy.~-
4772      1, I     |                   ten moment taki okropny trzask piorunu dał się słyszeć,
4773      2, XIX   |               siebie bez szwanku, lecz za trzecią razą kopia rycerza o czarnej
4774      1, XI    |                  ani gdzie, ani po co. Po trzecie, że jak wrócił w końcu sierpnia
4775      2, XIX   |                  tyle oczekiwana, i dzień trzeciego maja, tak mile zawsze pamiętny
4776      1, VII   |               wesołe śpiewy oraczów i ryk trzód na paszę wychodzących. Cała
4777      2, XV    |                 rzekła - o naszym biednym trzpiocie mówićeśmy zaczęły, muszę
4778      1, IV    |                   że mnie wcale nie ma za trzpiota (jak wszyscy), że jest bardzo
4779      1, X     |                 wierz, że choć ja niby to trzpiotem tylko być zdaję się, serce
4780      1, XIV   |                    mimo zimy, jeszcze się trzymały, trochę owocowych drzew
4781      2, XXV   |                 tylko zwłoki w ręku moich trzymam, lecz po opatrzeniu ran
4782      1, V     |                   sarai si cara speme, io tua sero...", lub co podobnego,
4783      2, XV    |                    która dość źle go trak tuje - rzekła z uśmiechem księżna
4784      1, XIV   |                uważaj, moje życie, któren tul najcieńszy. Jutro pewnie
4785      2, XV    |                    przymuszony widzieć ją tułającą się po odludnych krainach,
4786      2, XXII  |                   któren wprzódy pomiędzy tumanami kurzu tylko widzieli, wyprzężony
4787      2, XVIII |                 tarczy? na polskim czy na tureckim koniu wjedziesz w szranki?
4788      2, XV    |                   tej przysłuchiwania się turkotowi każdego pojazdu, które,
4789      2, XIX   |                   Trzymała w ręku łańcuch turkusowy, który stać się miał własnością
4790      2, XVIII |                   zachowywanych w dawnych turniejach.~Zbrojownicy, płótniarze
4791      2, XIX   |                             Rozdział XIX ~TURNIEJE~Przyszła nareście chwila
4792      1, II    |               kilka, bo dobra i troskliwa tutejsza pani nie chce mnie puszczać,
4793      2, XXV   |                 już do poczty dojechać do tutejszego folwarku musiałem go kazać
4794      1, I     |              Teony,~To dzisiaj może czeka twą Halinę,~Osądźże teraz, o
4795      2, XIX   |                  powiewał, zielone szarfy twarde zdobiły pancerze, konie
4796      2, XXVII |                 rzekł w uniesieniu - abym twardych nawet nie ubłagał losów?
4797      1, XIII  |            Niejeden na to z długą odszedł twarzą, ale Ludomira najzupełniej
4798      1, VI    |                  miała i z figlarną swoją twarzyczką doskonale swoją grała rolę.
4799      1, VII   |                   z zupełnym oddaniem się Twej woli przyjmę od Ciebie,
4800      2, XXVII |               powabem przyciągały mnie ku twemu bratu, ale odrazę niepojętą
4801      2, XXV   |                ułożeniu aż nadto wyraźnie twierdzą, że to nie może być jedynym
4802      1, IX    |                   ofiarę dochodzenia losu twojego, bez wyjawienia którego
4803      1, I     |                 zatrudniać; ale rozkazowi twojemu, pani, powinienem być posłuszny.
4804      2, XXV   |                 serce jej wzniosło się ku twórcy dziwów, co ją otaczały.
4805      1, XI    |              świeżych jacyntów cały strój tworzyły - i ten bukiet jeszcze z
4806      2, XXVI  |                 dojdź i nic zatrzymuj nas twymi niepotrzebnymi bajami.~Ach!
4807      1, I     |                   bywali potem po zamkach tychże dam przyjęci i uczczeni.
4808      1, XI    |                 jego losu, jego postępków tycze! Ale pamiętam, żem mu życie
4809      1, XII   |                   popędzać radzi. - Kilka tygodni było minęło od powrotu księcia
4810      2, XXI   |           Rozdział XXI ~NIEWESOŁY~We trzy tygodnie po tym dniu nieszczęśliwym
4811      2, XIX   |               piersiami się spotkawszy, w tył cofnąć się musiały, kopie
4812      2, XXVIII|                 ich wyrzekły to. co serca tylekroć wzajemnie sobie były poprzysięgały.
4813      2, XXI   |                trwoga o życie jego, które tylekrotnie narażone w okropnej wojnie
4814      1, XI    |                Lissowski o mnie pomyślał. Tylem nareszcie z jego mowy usłyszała,
4815      2, XX    |                 książę Melsztyński. który tyłom obrócony do szpaleru nie
4816      1, III   |                  z polowania wróciwszy, z tymiż samymi sąsiadami pił okropnie
4817      2, XXII  |               Warszawa, Zdzisław prosił w tymże liście Malwiny, aby raczyła
4818      2, XV    |                serce jej dręczyć zaczęły. Tyran niesprawiedliwy zniknął
4819      2, XV    |                 wzniosłą obchodzeniem się tyrana. Lecz może wszystkie męki
4820      2, XXII  |               uczuciem: rozmowy z siostrą tysiącznie powtarzane i wynurzania,
4821      2, XXII  |                  się, jednym słowem, tymi tysiącznymi sposobami, których źródła
4822      1, VI    |                   naturze. Życie słodzą i ubarwiają, tak jak kwiaty stroją i
4823      2, XV    |                końcem przebłaganie ojca i ubezpieczenie przyszłego losu dziecka
4824      1, XI    |                  i jemu, i sobie szkodzą, ubiegając się tak nieprzyzwoicie za
4825      1, XI    |                byłbym między tymi. którzy ubiegali się niezawodnie w uwielbieniu
4826      2, XXVIII|               przez czas jakiś w tonie, w ubiorach, w pojazdach, w elegancji
4827      2, XXII  |                    niemłoda już i którą z ubioru brać można było za bogatą
4828      2, XV    |                  niżeli łzami jej dać się ubłagać, osłabiając przywiązanie
4829      2, XXVII |                   abym twardych nawet nie ubłagał losów? Żelazne ich prawa
4830      1, XIV   |           oświadczył panu, iż kwestuje na ubogie szpitale i spodziewa się,
4831      2, XXV   |                świecie, nie miałaś okazji ubogiego spotkać mnicha i pewnieś
4832      1, XIV   |                 klitki, szczupłe zagrody, ubogim pospólstwem zamieszkane,
4833      1, XIV   |                Malwinie ta ofiara, ofiara ubóstwa dla nędzy. Z rozrzewnieniem
4834      2, XV    |                 swoim nieszczęśliwa Taida ubóstwionego męża, któremu wszystko była
4835      2, XXV   |                 nasz klasztor przez swoje ubóstwo i odludne położenie uszedł
4836      2, XV    |                mogły, że chorą nie była. .Ubrała się prędko, śpiesznie uprzątnąć
4837      1, XI    |                  mego listu, moja duszko, ubrawszy się, jak tylko umiałam najlepiej,
4838      1, VI    |              pierwszą, przysuwając się do ucha Malwiny:~- Siostrzyczko -
4839      1, I     |          dziecinną i za słuszną już osobę uchodzić życzyła, poważną postać
4840      2, XXVII |                   temu zostawiłaś. Jam go uchwycił naówczas i odtąd przy moim
4841      2, XXIII |                  Na te słowa Malwina list uchwyciła. Był on ręką majora B***,
4842      1, III   |           powiedzieć, że mu w czymkolwiek uchybia.~Przez dwa lata najsmutniejsze,
4843      2, XXIII |                  dał czas rannemu księciu uchylenia się i wyjścia z tej utarczki.
4844      1, I     |          przerwało jej śpiewanie. Malwina ucichła, Wanda podług zwyczaju bać
4845      1, VII   |                 miała tylko najśpieszniej uciec, welum swój, łzami jej jeszcze
4846      2, XXIV  |                   i że rozejm już stanął, uciechą najprawdziwszą upoił wszystkie
4847      2, XXIII |                  który z oddziałem jednym ucieczkę udawał i który wyprowadziwszy
4848      1, V     |         opowiadaniom, od których cały dom uciekał.~W takim stanie rzeczy dziwić
4849      1, XIV   |                   nie chcąc czasu trawić, uciekła z resztą. Porzuciwszy dopiero
4850      2, XXVI  |                  jak w obłąkaniu z pokoju uciekli. Znak ten był tak niepospolity,
4851      2, XXV   |                 jest, staruszek mocno się ucieszył znajdując w niej też same
4852      2, XXVIII|           wyznanie tym bardziej Zdzisława ucieszyło, że w szczęściu jednego
4853      2, XXV   |                  z wieczorną ciszą powoli uciszać się zdały. Lżej i swobodniej
4854      1, I     |              poczcie, a korzystając z jej uciszenia się na chwilę dozwoliłem
4855      1, XIV   |                   co jest moje rzemiosło) uczciwie na życie zarabiać; i już
4856      1, VIII  |     nieporównanego szczęścia; wspomnienia uczciwości natychmiast mnie z niej
4857      2, XIX   |                  wszyscy wiekiem i ciągłą uczciwością na ufność publiczną zasłużyli,
4858      1, I     |             zamkach tychże dam przyjęci i uczczeni. My starodawnego zamku nie
4859      2, XVIII |                  kopii, dźwiganiu zbroi i uczeniu się wszystkich przepisów
4860      1, I     |                  się czując tą obietnicą, uczepiła się wnet sukni swojej drugiej
4861      1, XIV   |               ruch gospodarskiego stołu w uczęszczanej oberży zastąpił ciszę klasztorną.
4862      1, XIV   |                tor cnoty? Nie jestem dość uczoną, abym im wiele nauk dawać
4863      2, XVII  |              niemal niepojęta zmienność w uczuciach Malwiny naganną się będzie
4864      1, VII   |                  niejaki, te słowa, które uczuciom jej odpowiadały, cichym
4865      2, XXVIII|              dotknięty Zamościem Malwiny, uczuł to tym mocniej, gdy ona,
4866      2, XXV   |     teraźniejszego życia troski zapominać uczy.~Malwina doznała w tej chwili
4867      1, V     |                   Ludomira, miło jej było uczyć się od niego tylu nie znanych
4868      1, XI    |                   i pół kroku do tego nie uczyni? Ale jednak ciekawa jestem
4869      2, XXVI  |                przyczyny przywiodły go do uczynienia w tajemnicy myśli swoich
4870      2, XXII  |              przełamywała znowu obietnicę uczynioną Ludomirowi w Krzewinie,
4871      2, XV    |          Zaniechać najświętszych przysiąg uczynionych Ludomirowi, krzywoprzysięgać
4872      1, XIV   |            ubogich podsycili.~Ta uprzejma uczynność rozrzewniła Malwinę i z
4873      2, XVII  |             trochę w jej oczach Ludomira. Udaj się tylko do Dorydy, ona
4874      2, XXII  |                 wstała i do Zdzisława się udając:~- Ach! mości książę - rzekła -
4875      2, XXII  |            poczcie całe się społeczeństwo udało. Dochodząc postrzegli ten
4876      1, VI    |                    damy do swoich pokojów udały się na chwilę, by odświeżyć
4877      2, XXI   |                  żywej imaginacji albo za udanie jakie to, co, niestety,
4878      2, XVI   |          roztrzepanie Ludomira było tylko udaniem, którym właściwy stan duszy
4879      1, VI    |                  siedząc krzakiem, Miłość udawać miała i z figlarną swoją
4880      2, XXIII |                 oddziałem jednym ucieczkę udawał i który wyprowadziwszy już
4881      1, XIV   |                  przyszła, moja kochanko! udecydujesz mnie w wyborze tych gałganków;
4882      1, XIV   |                 promieniu, który na niego uderzał, postrzegłem z drugiej strony
4883      1, I     |                 młodzieży,~Alić w okropne uderzono dzwony,~Czytam na grobie: "
4884      2, XXIII |                 gdzie piorun w godzinę ma uderzyć, niebo jest pogodne, drzewa
4885      2, XIX   |                  w tłumie, mocno ją także uderzyło. Do tych uwag, do tych nowych
4886      2, XIX   |          niespokojności i męczących tylko udręczeń w skrytości serca doświadczała.~
4887      2, XX    |                widzi. Ludomir mało go nie udusił z radości ściskając go po
4888      1, XII   |               powab, którego nieba czasem udzielają sercom naszym i który całkiem
4889      2, XXVIII|                kochanku, a więcej jak ona ufająca w własne zalety, by go odtąd
4890      1, I     |             pomocą wkrótce i ogień został ugaszonym. Malwinę tymczasem do najbliższej
4891      2, XXVII |                 miłości ku mojej siostrze ugaszonymi zostały. Co do mnie zaś -
4892      2, XXVI  |                   z męką najboleśniejszą, ugruntował się w przedsięwzięciu odstąpienia
4893      1, VII   |                   mamienia,~Nie będziecie uiszczone!~Dziwią się czasem, gdy
4894      2, XVII  |                wszystkie w sercu Ludomira uiszczonymi dla niej zdawały się! Niestety!
4895      1, XIII  |        dowcipniejsze:~Co twoją przyszłość ujaśnia?~To, co przeszłości świeciło.~
4896      1, XI    |                  jakim urlopem, cichaczem ujechał od pułku w maju i kilka
4897      2, XV    |                  ojca natychmiast z mężem ujechała z Warszawy.~Ledwo ten krok
4898      2, XXVII |             ofiarę. Przyczyna zaś tajnego ujechania z Krzewina była ta, że nie
4899      2, XXII  |                 niewinność jej wkrótce go ujęły i mimo uprzedzenia swego
4900      1, XIV   |                 jej zdziwiony i ładnością ujęty pan nasz, zmieszany trochę,
4901      2, XVIII |                  jedynie była zatrudniona ujeżdżaniem koni, przysposobieniem ich
4902      1, XIII  |                   i smutku, który tyle ją ujmował w Krzewinie, a którego daremnie
4903      2, XIX   |            wydawała w całym powabie swoim ujmującą kibić Malwiny; bukiet z
4904      2, XXVIII|                  miłością, której wdzięki ujmujące życie, świat, każdy dzień,
4905      1, VI    |             zawieszony służył za dno temu ujmującemu obrazowi, a Czas z kosą
4906      2, XV    |                  skoro to dziecko światło ujrzało, matka jego jak żeby światła
4907   DoMo        |                   miała, że Ciebie kiedyś ujrzę zupełnie szczęśliwym? Ciebie,
4908      2, XVIII |               zabaw rycerskich, a wkrótce ujrzysz, jeśli nie wyobrażenie,
4909      2, XV    |                Ale niestety! nadto prędko ukaraną została, żeby przynajmniej
4910      1, IV    |            wiedzieć o tym gościu? Otóż na ukaranie Cioci, że o nas zapomina,
4911      2, XXV   |                postać Wandy tylko jej się ukazała, z tym wdzięcznym uśmiechem
4912      2, XXV   |                   rycerza o czarnej zbroi ukazały leżącego i we krwi zbroczonego;
4913      1, XII   |             porzucił. Rozum w przyszłości ukazywał związek z księciem Melsztyńskim
4914      2, XVIII |                 niż ją zwykle w rozmowach ukazywała, Malwina zaczęła żałować,
4915      2, XXV   |               drzewa do drzewa zawieszone ukazywały, że ręka przyjazna te miejsca
4916      2, XVII  |                  dziwić nie będą, że cały układ Dorydy i majora Lissowskiego,
4917      1, XII   |                 się ułatwia, wszystko się układa, powinna bym być szczęśliwą.
4918      2, XV    |                   radość i rozrzewnienie, układała sobie, co i jak mu powie,
4919      2, XXIV  |             wielkich trudności rzeczy się układały. Lekkomyślność księcia Melsztyńskiego
4920      1, XII   |              postrzegając tych wszystkich układów, unikała zawsze od Ludomira;
4921      1, XIII  |                   zadaje - z zimnym nader ukłonem odpowiedziała Malwina -
4922      1, V     |                  nim widzieli wybawiciela ukochanej sobie pani; ale Marcin,
4923      1, I     |           wymówione, pomocne stały się do ukojenia strwożonego serca Malwiny,
4924      2, XXVI  |                  że to dziecko od Cyganów ukradzione, że ten młodzieniec chory
4925      2, XXIII |                 ale nie było w mocy mojej ukryć przerażenia, co mnie wskroś
4926      2, XXVI  |              niebezpieczny, pomagał mu do ukrycia smutku wewnętrznego, bo
4927      2, XXIII |                    księcia przed Kozakami ukryła. Tracąc niezmiernie wiele
4928      1, XI    |           zaćmioną. Ale, Wando, moc jakaś ukryta więziła mnie na krześle,
4929      1, VII   |              występki, jak i nieszczęścia ukrywać. Nareszcie, że tenże sam
4930      1, XIII  |              potem znowu zupełnie i chcąc ułagodzić przykrości, które rozumiała,
4931      2, XXV   |            surowość moich myśli i wyrazów ułagodziłem. Dla niej czytanie poezji
4932      2, XXV   |                naszedłem leżącego młodego ułana, który, gdym bliżej się
4933      2, XXV   |          wszystkie nadobnej Malwiny~Czas, ulatając, sypał pełną dłonią kwiaty!~-
4934      1, XII   |                 ze mną. Wszystko więc się ułatwia, wszystko się układa, powinna
4935      2, XXII  |                pocztowy w samym Krzewinie ułatwiał najregularniejsze listów
4936      2, XXVIII|                   Gdy te wszystkie układy ułatwionymi zostały, Ludomir natychmiast
4937      2, XV    |              spokojnie ku niebu jej dusza uleciała, ciało zaś (jak powiadali
4938      2, XVI   |                    przy Tobie szukać będę ulgi i mocy do dalszego dźwigania
4939      1, XI    |                    że do tego czasu hałas ulic, szczebiotliwość szwaczek
4940      2, XXVII |            zmysłami, wieczorem po pustych ulicach i odludnych przedmieściach
4941      1, VI    |              wśród tej świeżej zieloności ulotna Wanda, na kamiennej stojąc
4942      1, XI    |                  zdała.~W tym stanie było ułożone społeczeństwo i ja. przyznam
4943      1, XIII  |                   tego właśnie na ten rok ułożonymi zostały i nazajutrz miały
4944      2, XXIV  |                wszystko podług ich życzeń ułoży.~W istocie nie podług ich
4945      1, VI    |                 nareście mu powiedzieć:~- Ułożyłam sobie, żeby ta łączka, tak
4946      2, XXII  |                  na gościńcu jednomyślnie ułożyli, że iść trzeba na pocztę,
4947      2, XXV   |                się nie zmieniła, umyśliła ulubionej mnie oderwać samotności
4948      2, XXV   |                porę w tym przewidywała do ulubionych dumań. Jak tylko też turkot
4949      2, XXV   |                  nad przepaścią nachylony ulubionym był siedliskiem mego przyjaciela
4950      1, VI    |                   kępa zielona cienistymi umajona laskami. Wieczorem, gdy
4951      2, XXV   |                 zgromadzeniu takoż naszym umarł przełożony i z rozkazu oficjała
4952      2, XXV   |               raniony padł i sądzi, że za umarłego wraz z drugimi musiał być
4953      1, XIV   |            wiecznego uszczęśliwienia.~Nie umiałabym powiedzieć, bo i Malwina
4954      1, XI    |                   ubrawszy się, jak tylko umiałam najlepiej, a przynajmniej
4955      1, IX    |                   Ludomir nie mógłby, nie umiałby kochać anielskiej Malwiny,
4956      2, XXVI  |                  długo mówić było) trochę umiałem pisać, nagryzmoliłem więc,
4957      1, V     |                bladą, ale radość i zabawa umiały twarz jej ożywić, która
4958   DoMo        |          nastręczyć chciała, wyższa czyja umiejętność dokona.~Wiem także, że wiele
4959      1, I     |            pierwszym śnie przebudzeni ani umieli, ani chcieli ratować myśląc,
4960      2, XXII  |             jakeśmy wyżej czytali - matka umierająca tym poczciwym ludziom w
4961      2, XV    |                 że ostatniej prośby córki umierającej nie odrzucisz. Dziecko nieszczęśliwe,
4962      2, XXVIII|                   zbiorze mógł rachować), umierający z miłości przed kilku miesiącami
4963      1, XI    |                 kolei mody i dobrego tonu umieszczonym się nie rozumie. Wszyscy
4964      1, VI    |                   tak jak kwiaty stroją i umilają krainę, i jeśli nader miło
4965      2, XXV   |                   szczęścia, który zwykle umilał wesołą twarz Wandy, każdemu
4966      1, I     |               stać się mogłem użytecznym.~Umilkł Ludomir. Somorkowa, która
4967      2, XXII  |              mogąc ich boleści pieniędzmi umniejszać cieszyła je przynajmniej
4968      2, XXVII |               porzucić. Karz mnie, każ mi umrzeć, ale nie każ mi od ciebie
4969      2, XVII  |                   zaczął.~Różne skutki na umysłach osób zgromadzonych po przeczytaniu
4970      2, XXVII |                  już powiedziała, miotały umysłem Ludomira i zbolałe jego
4971      2, XXV   |          najusilniej powrotu jego żądała. Umyśliłem aż na miejsce go odwieźć
4972      2, XV    |                  się znowu, niespokojność umysłu krew zapalając pomnożyła
4973      1, XIV   |                 chcesz czokolaty, ou bien un dejeuner a la fourchette?
4974      2, XXVI  |               rzeczą podobną, to nie jest uniesienie w istocie naturalne - powie
4975      2, XXVI  |            szlachetna, w pierwszym zapale uniesiona, nie pojmowała, jak by szczęście
4976      2, XIX   |             tarczy księcia Melsztyńskiego uniknąć, trafiła go nieszczęśliwie
4977      1, XIV   |                    ale dokładam, że z tej unoszącej własności próżność, lekkość
4978      2, XIX   |                jego ruszenie, złoty orzeł unoszący się nad szyszakiem zdawał
4979      2, XVII  |                ten, że raz doświadczywszy unoszących jej uczuć, te uczucia, co
4980      2, XXII  |                  stawały i umysł pod nimi upadał.~Tymczasem dzień po dniu
4981      1, I     |                omdlone łza z oczu perłowa~Upadła kwiaty, jakby krople rosy!~
4982      2, XXV   |                 która gdy nie wzgardę, to upakarzającą litość tylko wzbudza, to
4983      2, XXVII |                było to uczucie posępnego, upakarzającego wstydu, które wątpliwość
4984      2, XXV   |              dojeżdżając, nie wiem. czy z upału wielkiego, czy z innej przyczyny,
4985      2, XXII  |              wybrałam się do Warszawy, by upaść do nóg waszej książęcej
4986      2, XXVIII|            melancholicznej Malwiny, teraz upewniał go, że żyć nie może bez
4987      2, XV    |                  co iż niebawnie nastąpi, upewniała ich Taida, bo ufając w list
4988      2, XXIII |                 chciał, co o śmierci jego upewniali ułani, i rozesłał ludzi
4989      2, XVI   |              wspomniał, przeczucie jakieś upewniało Malwinę, że ona może poniekąd
4990      2, XXII  |                 uszczęśliwiać i zaczynali upiękniać, spustoszone i zniszczone,
4991      1, XIV   |            właściwą; ona pogodne dni moje upiękniała, ona pochmurne znośnymi
4992      1, VI    |               koniec trzymała kwiecistego uplotu. Od dębu do dębu szal purpurowy
4993      2, XXV   |                  najpiękniejszych kwiatów uploty od drzewa do drzewa zawieszone
4994      2, XXII  |              Malwiny! Żałowała tych chwil upłynionych, żałowała ich tym bardziej,
4995      2, XXVII |                  i nieznany zdawał mu się upodlający, jak wyznać go przed nią
4996      2, XXIV  |                    uciechą najprawdziwszą upoił wszystkie serca w Krzewinie.
4997      2, XXVIII|               Lissowskiego przyjaciela, i upojona próżnością urojonych nad
4998      1, XIV   |                 stan ochmistrzyni mają za upokarzający i za najprzykrzejszy. Ja
4999      1, XII   |             miłością widząc w tym jedynie upokorzenie Dorydy; starsze, osobliwie
5000      1, XI    |                   gdyż miłość własną moją upokorzyła. Z drugą damą i kilku mężczyznami,
5001      2, XXVII |                  tarczy mojej jak godło i upominek jedyny mego szczęścia wyryć
5002      1, XIV   |                    dodać bym rada stałość uporczywą i miłość porządku, bez których
5003      2, XIX   |                   jest posłuszny, da znak upragniony do boju. "Ziścić lub zginąć"
5004      2, XV    |                  opowiadania, ale Malwina uprosiła ją, by go nie przerywała,
5005      2, XV    |              Ubrała się prędko, śpiesznie uprzątnąć pokoje kazała i siadłszy
5006      1, XII   |                    przy największym nawet uprzedzeniu zaprzeczyć temu by nie można.
5007      1, XIV   |                  czułe i wdzięczne córki, uprzejme towarzyszki jedne dla drugich,
5008      1, XI    |                 skromności płci swojej od uprzejmej wesołości, a do dobroci
5009      1, V     |              zawsze o czym inszym myśląc, uprzejmie jednak przysłuchiwał się
5010      2, XV    |                  od nich większej jeszcze uprzejmości dla dziecka swego, co tylko
5011      1, XI    |                  bardziej jak to wszystko uprzejmy szmer pochwały, z którym
5012      1, XIV   |                mnich stary z siwą brodą i uprzejmym spojrzeniem furtę otworzył