Tom, Rozdzial

5013      1, III   |                  i niestatecznymi bywały, uprzykrzył sobie żonę męczyć niedzielonym
5014      2, XVII  |             trzymała, Malwina mało co nie upuściła; herbata się rozlała na
5015      1, I     |                    ale ze strachu żelazko upuściłam na łapkę Kory, która do
5016      1, I     |                    Wzrok się jej zmienił: upuściwszy z dłoni~Wieniec ku ziemi
5017      1, I     |                 musiały skrupuły Malwiny; uradzono zatem przy wielkiej radości
5018      2, XV    |                 niż wszystkimi staraniami uratowany i wyleczony, ujrzał Taidę.
5019      1, I     |          nieznajomego, który, szczęśliwie uratowawszy ją spośród ognia, oddał
5020      2, XIX   |          otrzymania nowych laurów i pycha urażona, że ktoś jeszcze śmiał spór
5021      2, XV    |             darował i zaniechał wszelkiej urazy, a drogiej jej pamiątce
5022      1, XI    |                Ludomir, nie wiem za jakim urlopem, cichaczem ujechał od pułku
5023      1, XII   |                  w serce się wpaja, powab uroczny, co wszystkie inne uczucia
5024      1, XI    |           obchodzenie nie wiem już jakiej uroczystości. Wiesz, że publiczność,
5025      1, II    |                Ale Ludomir, jeszcze przed urodzeniem czarnym już wyrokiem od
5026      2, XV    |                   poleciła dziecko, które urodzić miała, mówiąc im, że w przypadku
5027      2, XIX   |               wyobrażeń najświetniejszego urojenia. Gdy rycerze w porządku
5028      2, XVIII |                wzięłam za godło "Nadzieję urojenie karmiącą".~- Ach! podobać
5029      2, XVIII |                  Malwinie prawdziwym jest urojeniem - z westchnieniem rzekł
5030      2, XXVIII|                nim romans prowadzić, temu urojeniu cnotę, spokojność i szczęście
5031      2, XXVIII|         przyjaciela, i upojona próżnością urojonych nad wszystkimi kobietami
5032      1, XI    |               dnia mnie omamia, czyli też urok jakiś zmysły moje oczarował?
5033      1, VII   |               słów wyrzeczonych stały się urokiem, który ją z nader miłego
5034      2, XIX   |               piękności, powabu wdzięków, uroku, ponęt sztuki i natury wszystkie
5035      2, XXVI  |                 Zamiast bania się naszych urwisiowskich figur przybiegł chętnie
5036      2, XXV   |           gdzieniegdzie pomiędzy drzewami urwy skaliste przez mech się
5037      1, XI    |                    moja Wandulu ulubiona! Uściskaj Alisię i tysiąc razy rączki
5038      1, XIV   |                 chce iść w worek.~Malwina uściskała Jadzię i uspokoiła ją upewniając,
5039      2, XXIV  |                tęsknoty otrzymał pociechę uściskania ukochanego wnuka. Trzeba
5040      1, XIII  |               manewrował, że koło Malwiny usiadł. W sekretarza grać zaczęto;
5041      1, XI    |                  kącie najmniej widzianym usiadłam. Rada bym była natychmiast
5042      1, I     |                   i tylko co obie siostry usiadły były znów do krosienek,
5043      2, XV    |                nie było w jej mocy dłużej usiedzieć; wstała z ściśnionym sercem
5044      2, XXIV  |                   życie winien. Wszystkie usiłowania czynione, by śladu jakiego
5045      2, XXIII |                  innej stronic Bóg pomógł usiłowaniom naszym i nieprzyjaciel porażonym
5046      2, XXVII |                 odpowiadając na wszystkie uskarżania się moje przed tobą. W tym
5047   DoMo        |               czując w sobie zdolności do uskutecznienia ważniejszego zamiaru, chwyciłam
5048      2, XIX   |                  jej życzeń, chęć, której uskutecznienie turniejów świeżym było dowodem,
5049      2, XXVI  |                 powiedziawszy natychmiast uskutecznił. Teraz Dżęga czuje, że zgadzać
5050      2, XV    |              śniegu, co go wiatr północny usłał na ziemi: dziś go widać,
5051      2, XXV   |                  Opatrzności stał mi się. Usłałem go trawą i gałęźmi i po
5052      2, XXVI  |                mniej dzikiej, gdzie trawa usłaną była jagodami.~Ach! cóż
5053      2, XXVI  |                  co za młodu pobredził, i usłuchajcie jego prośby. Dopytujcie
5054      2, XXVII |              słowo miłości z ust kochanki usłyszał, tam zgłodniałe serce pragnie
5055      1, VII   |        nadchodzących osób, który z daleka usłyszeli, przerwał tę rozmowę. Malwina
5056      1, IX    |            ostatnie słowa, które ode mnie usłyszysz. Żegnam Cię, Malwino, nad
5057      2, XXVI  |                 długimi jego wąsami bawić uśmiechając się i głaszcząc go pod brodę,
5058      1, I     |                   widząc ją mniej bladą i uśmiechającą się znowu, wtedy dopiero
5059      1, XIII  |              ledwo że nie powiem radością uśmiechnęła się widząc się tak ładną,
5060      1, V     |               humor pociągał ją czasem do uśmiechnienia się albo zażartowania z
5061      2, XXV   |                  kilku bezsennymi nocami, usnął przecie ku wieczorowi, a
5062      1, XIV   |                znużona całodzienną pracą, usnęła nareszcie. A ponieważ spoczywa
5063      1, IV    |               musi, lecz co mnie przy tym uspakaja, to, że świeższa i ładniejsza
5064      1, III   |               które potrafiło jej czasową uspakajać tęsknotę.~Przy tym nie gardziła
5065      1, I     |                   biedna Alisia w komorze uśpiona, zginie bez wątpienia!" -
5066      2, XV    |                  Taidy dotąd, rzec można, uśpionymi były. Matkę w dzieciństwie
5067      2, XXIII |             używali spokojności, częste i uspokajające z wojska odbierając nowiny.
5068      2, XXV   |                 doznała w tej chwili tego uspokajającego uczucia i rozmyślając, ile -
5069      2, XV    |                   psuć sobie tego uczucia uspokajającej determinacji, na którą względem
5070      2, XXVI  |                  skoro nieład tych marzeń uspokoił się nieco i zwykły - że
5071      1, XIV   |                Malwina uściskała Jadzię i uspokoiła ją upewniając, że choć nie
5072      2, XVII  |                   odetchnęło swobodniej i uspokoiło się nieco ta myślą: Mam
5073      1, I     |                Lecz ponieważ zupełnie się uspokoiły, to i ty się uspokój, moja
5074      2, XVIII |                   życia byłaby dała, żeby usprawiedliwienie tajemnych postępków Ludomira
5075      2, XXV   |                wkoło siebie ku wieczorowi ustający widziała, tak też niepokoje
5076      2, XXVIII|           świadkiem dnia, który na zawsze ustalić miał szczęście tego, który
5077      1, III   |                   jeszcze, w zasady pewne ustaliła. Lecz przy tych rozsądnych
5078      2, XXII  |               spustoszone i zniszczone, a ustanowienia założone w jakimkolwiek
5079      1, I     |          tajemnicę. Tak ważnym przyczynom ustąpić musiały skrupuły Malwiny;
5080      2, XX    |              ocucenie nie trwało długo, w ustawiczne znowu mdłości wpadała, między
5081      1, XIII  |                 odsunienia i rozłączenia, ustawicznie to, co by było powinno być
5082      2, XV    |                 już ujrzeć nie chciała, w ustawicznych będąc mdłościach więcej
5083      1, III   |                  zazdrością bez powodów i ustawicznymi popędliwymi wyrzutami, że
5084      1, XI    |                 dzień wieczorowi zaczynał ustępować. Wtem postylion zatrąbiwszy
5085      1, VI    |                 on wiersze napisał, bacik ustroił, on to miejsce wybrał, od
5086      2, XXV   |                 jej imienin kwiatami była ustrojona, łagodna muzyka w powietrzu
5087      1, XIV   |                może wyobrażenie wiecznego uszczęśliwienia.~Nie umiałabym powiedzieć,
5088      2, XXV   |               ubóstwo i odludne położenie uszedł przecie napadów i rabunków,
5089      1, XIV   |                  Ezechiela i kilka kroków uszedłszy inakszy znów obraz jej się
5090      2, XXVI  |                 poszedł z nimi. Z mileśmy uszli i nareście na brzegu rozrządzającej
5091      2, XVII  |                 któreś już chciwie oczy i uszy otwierał, nic wiedzieć nie
5092      2, XIX   |               może serca nie ma, które by utajonej rany nie zachowywało. Wieleż
5093      1, XI    |                   był ten nieznajomy, ten utajony Ludomir... a raczej nie
5094      2, XXV   |                   krople tęgie w gardło i utamowawszy naprędce krew, co z mnogich
5095      2, XXIII |             uchylenia się i wyjścia z tej utarczki. Noc takoż była nam pomocą
5096      2, XXV   |               pobożność tak w jej pamięci utkwiły. W istocie ten to sam był
5097      2, XXVIII|                gałgankiem w Wisłę wpadł i utonął. Ale ja jednak do dzisiejszego
5098      1, XIV   |                   dlatego, że taki gałgan utracił... Ha, ale, moja imość kochana,
5099      1, I     |                 przez pożar wszystko byli utracili, Malwina nagrodzić wszystko
5100      2, XV    |           posiadała, po śmierci nawet nie utraciło. Martwą już postacią obleczona
5101      2, XXVI  |            nadzieją, że ich na zawsze już utrzymam; alić jednego dnia ku wieczorowi
5102      1, XIII  |                  płochy jakiś wstyd i dla utrzymania reputacji filozofa i człeka
5103      2, XXIV  |                   swego~"Batalia wygrana, utrzymanie się przy życiu, nadzieja
5104      2, XVIII |               widzieć grzecznych rycerzów utrzymujących pierwszeństwo moich doskonałości
5105      2, XXV   |                   się dowiedzieć.~- I tak utrzymujesz mnie zawsze - dnia jednego
5106      1, VI    |       złoto-wijących się włosów niebieska utrzymywała przepaska, na dziecinnych
5107      2, XVIII |                   od dam, które wszystkie utrzymywały, że to zmienny kolor, który
5108      1, XIV   |                najpo-rządniej zdawały się utrzymywane. Nie widząc nikogo w domu,
5109      2, XXVIII|                 czym bardziej się jeszcze utwierdził, gdy na wieczorze u księżnej
5110      2, XVIII |                   jak ktokolwiek w stanie utworzenia tego cudu, odstąpiłam od
5111      2, XXV   |            wzbudza, to wszystko - mówił - utworzyło drażliwe i okropne myśli,
5112      2, XXIV  |                   i przeczucia niewyraźne utworzyły jej jakowyś gatunek szczęścia,
5113      2, XIX   |                   także uderzyło. Do tych uwag, do tych nowych uczuć wdzięczności,
5114      1, I     |                 ust ulatując, wyprzedziły uwagę nad ich niepotrzebnością;
5115      2, XXIV  |         zamięszaniu ciężko było dokładnie uważać, domyśliłem się, że z piątego
5116      1, XIV   |                mnie zaczyna nudzić, tylko uważaj, moje życie, któren tul
5117      1, I     |                 na noc, ani na wicher nie uważając, ani na przestrogi starego
5118      1, II    |                   że na stroje kobiet nie uważam nigdy; spodziewam się, żem
5119      1, XI    |                   się, łaskawie myślę Cię uwiadomić, co i jak się tu dzieje,
5120      2, XXVI  |                  których siostra i ciotka uwiadomiły ją dopiero, jak zupełnie
5121      2, XVI   |            Ludomir tylko jeden o tym jest uwiadomionym i że ta okoliczność jest
5122      2, XX    |           powtórzywszy ci raz ostatni, że uwielbiam cię nad wszystko w świecie,
5123      1, V     |                 miała ledwo że nie powiem uwielbienie. Rozumiała ją być doskonałą
5124      1, XI    |                ubiegali się niezawodnie w uwielbieniu nowego bóstwa, które niedawno
5125      1, I     |       przeplatając różę,~By skronie mojej uwieńczyć Haliny,~Zbierałem goździk
5126      2, XXVIII|                wiankami skromne swe czoła uwieńczyły i podobne były dwom białym
5127      2, XV    |                    by jemu łatwo nie miał uwierzyć - i tysiączne przysięgi
5128      1, XII   |             miejsce zabierała, łatwo temu uwierzył i z Dorydą w ścisłe wszedł
5129      1, I     |                 wszystkich, co napadła, i uwiesiwszy się siostrze na szyi:~-
5130      2, XXVI  |        wykradziony, daleko już od nas był uwiezionym. Łatwo wasza księcia mość
5131      1, XIII  |                  Ludomir, z swojej pokuty uwolniony, przysunął się do niej,
5132      1, VII   |                  dodawały. Powietrze było uwonione kwiatem pomarańcz, do których
5133      1, XII   |                   korzyści, postać wzięła użalającej się litości i dnia jednego:~-
5134      2, XXII  |              gatunku, ale najtkliwiej się użalała nad biednymi matkami, siostrami,
5135      1, III   |                    których dosyć miała do użycia, podzieliła sobie między
5136      2, XXV   |               rzekła mi raz - odejmują mi użycie wielu zatrudnień i potrzebując
5137      1, XIV   |             przynieść jej mogło. Stać się użyteczną biednym, chorym, zbolałej
5138   DoMo        |           gatunków pism byłyby nad romans użyteczniejszymi; lecz nie czując w sobie
5139      1, XIV   |                 może, osobliwie kiedy cel użyteczny obejmuje. Nic wiem, czy
5140      2, XVII  |                 żaden z nich nie pozostał użytek.~Zwyczajne zatrudnienia
5141      1, III   |              które, jakie tylko być mogą, użytymi były, mąż jej, do przytomności
5142      2, XXIII |                 to przynajmniej swobodnej używali spokojności, częste i uspokajające
5143      2, XIX   |                 głos sędziów, podług praw używanych w podobnych gonitwach, osądziły
5144      1, V     |                                  Rozdział V ~CIOTKA~Ciotka naszych dwóch
5145      1, XIV   |                  czyniło go godnym pędzla Verneta. Niewiasta najpierwsza Malwinę
5146      1, VI    |                                  Rozdział VI ~DZIEŃ IMIENIN~Szczęśliwą
5147      1, VII   |                                  Rozdział VII ~WYZNANIE~Miłym był, nader
5148      1, VIII  |                                  Rozdział VIII ~LIST DRUGI LUDOMIRA DO
5149      1, VII   |                   kasztanem na końcu wału wabiła ku sobie. Widok na łachę,
5150      1, XIII  |                  której miłość, próżność, wabność i tysiąc innych skrytych
5151      1, XIV   |                 na jutrzejszą szlichtadę. Waćpan nie czekaj daremnie, oto
5152      1, V     |             Cieszyć się będę, jeżeli mimo wad i niedoskonałości łaskawych
5153      1, XIII  |               łzami.~Co jest zaletą, a co wadą nadziei?~Że zwodzić umie.~
5154      1, V     |                  podobania się byłyby jej wadami. Ale te może przebaczonymi
5155      2, XXVIII|                poznawszy Ludomira, jedyną wadę w nim znajdowała, że "nic
5156      2, XIX   |               spotkaniu się, w którym los wahający się między przeciwnikami
5157      2, XVIII |                 myślom jej niespokojnym i wahającym się. Podczas kwesty w kościele
5158      1, I     |                swój Ludomirowi ofiarować, wahała się jednak w przyjęciu gościa
5159      2, XXVII |                stając ustawnie w pamięci, wahania wszystkie zatrzymała i utwierdziła
5160      2, XXV   |                   dnia jednego po długich wahaniach wyznała mi, że matką moją
5161      1, VII   |                  tarasu Malwina weszła na wał, który panował nad brzegiem
5162      2, XXV   |                  odmówienia czego i nucąc walce, które wieczorem spodziewała
5163      1, XIII  |                potrzebniejszą, bynajmniej walców nie żałowała.~Gdy Malwina
5164      1, XI    |          oczekiwała. Zaczęli walcować, ja walcowałam z majorem Lissowskim, który
5165      2, XXVIII|                    i nareście te triumfy, walcowania swoje doskonałe, kasztanka
5166      2, XIX   |                tylko zręcznością i odwagą walczącą pod okiem piękności dokazanym
5167      2, XVIII |              równie zaleconymi bywały jak waleczna odwaga. Wtedy zimna obojętność
5168      1, I     |                zalecasz, wiesz dobrze, że waleczni rycerze, którzy honor lub
5169      2, XXV   |                mam zalety, jeślim się bił walecznie; trudy i niebezpieczeństwa
5170      2, XIX   |                księcia Melsztyńskiego i z walecznością nadzwyczajną to potrafił,
5171      1, III   |                 dziejach, o rycerstwie, o walecznych tkliwych rycerzach, nie
5172      2, XXIV  |                  szczegóły niektóre, co o walecznym swoim dodawał wybawicielu,
5173      2, XIX   |                   Już tu nie igrzyska ale walka prawdziwa nastąpiła. Po
5174      2, XIX   |              tylko, że po kilkogodzinnych walkach między mnóstwem rycerzy,
5175      1, XIV   |                  nareszcie tymi wiecznymi walkami, jednego dnia wszystkom
5176      2, XXI   |                   wrócić Krzewina. Może z wami, może przy was odzyskam
5177      1, I     |                   aby przy słabej jeszcze Wandzie zostały, i zarzuciwszy tylko
5178      1, XIV   |                   łączyło się mimowolnie. Wapnisty pagórek nad Wisłą, biały
5179      2, XVI   |              powiadała Malwinie o biednym wariacie, co Rózi korale podarował.~-
5180      2, XXVIII|                 pan chciał wtedy tę robić wariacją - dokładał Dżęga mrucząc
5181      1, XIV   |               Cygana, który ledwo że i ją wariatką nie osądził widząc, że także
5182      1, XI    |                    tylko mnie nie miej za wariatkę), że z pierwszego spojrzenia
5183      2, XXVII |                zwracał ku temu mniemanemu wariatowi, ku temu mniemanemu czainemu
5184      1, XIV   |              myśli jej ku niemu zwróciły. Warszawski Ludomir i błędy, którymi
5185      2, XVII  |          wiejskimi komerażami za komeraże warszawskie, coś mi wiernie przez całą
5186      1, XI    |                  zajaśniała na horyzoncie warszawskim, pewnie by się śpieszył
5187      1, XIV   |               gałgan. to i grosza nie był wart. Wtedy wariat poleciał i
5188      1, XIV   |                było z tego miejsca, łódka wartem płynęła, most i Praga horyzont
5189      2, XVII  |               nigdy... - ale to i żyć nie warto! Kochać... - to jest męczyć
5190      2, XIX   |                  nieskończonej miał nabyć wartości, a już przez właściwą cenę
5191      2, XXVI  |                 zaczął się z długimi jego wąsami bawić uśmiechając się i
5192      1, III   |                 księżyca promieniu, który wąskimi dobywał się oknami, jak
5193      2, XVII  |            poróżnić, gdy w przeszłym roku wasz sławny Ludomir z pułkiem
5194      1, XIV   |                jej się ukazał, Malwina, w watowany zawinąwszy się szlafroczek,
5195      1, XII   |                 Melsztyńskiego i nikt nie wątpił już w Warszawie o miłości
5196      2, XXV   |             szczęśliwym się mieniłem) nie wątpiłem, że więzy natury, równie
5197      2, XXIV  |                panuje społeczeństwem, nie wątpili bynajmniej, że się wszystko
5198      2, XXVII |              upakarzającego wstydu, które wątpliwość i tajemnica urodzenia mego
5199      2, XXVII |                 ujrzał Ludomir; wszystkie wątpliwości, wszystkie bojaźni znikły.
5200      1, XII   |                   bez żadnej dotąd skazy, wątpliwością przynajmniej jaką przyćmione
5201      2, XXVII |              potem był odjechał: jak stan wątpliwy i nieznany zdawał mu się
5202      2, XVII  |       przyjeżdżały; przyznasz, że to dość ważne były przyczyny, by ładna
5203   DoMo        |               zdolności do uskutecznienia ważniejszego zamiaru, chwyciłam się tego,
5204      1, IX    |                 okrywasz!"~Ta przysięga i ważność, którą do niej przywiązała,
5205      2, XXVIII|               spodziewając się i długi, i ważny z nim romans prowadzić,
5206      1, I     |                  odkrył tę tajemnicę. Tak ważnym przyczynom ustąpić musiały
5207      2, XXII  |                   wszystko, co posiada, i waży nieraz jeszcze wszelkie
5208      2, XXV   |       wszechrzeczy, człowiek zaczyna mało ważyć mijające zdarzenia i nadzieja
5209      1, VIII  |               tylko, a nie jej spokojność ważył i szczęście. Ale gdym dziś
5210      1, I     |                  życie dam ratując własne ważyli, bywali potem po zamkach
5211      2, XVII  |                   do tego momentu w głowę wbijałam.~Może prędka i niemal niepojęta
5212      2, XXVI  |                  użył tego pozoru, by nie wchodzić w szczegóły zdarzeń jego
5213      2, XXII  |                wsie do Krzewina należące, wchodziły do chat, w których Malwina
5214      1, IV    |               wiem, jak on to czynił, ale wciąż na Malwinę patrzał i daleko
5215      1, XIV   |             potężną lalkę gwałtem w worek wcisnąć chciała i widząc, że się
5216      1, VIII  |                 wszystkie uczucia i myśli wcisnęła się nieznacznie, tak łagodnie,
5217      1, VII   |               nigdy dotąd nie była znała, wcisnęły się raptownie w jej duszę.
5218      2, XV    |               zmiękczyłaś się wiecznym tu wczorajszym jego czekaniem i on też
5219      2, XXIV  |           miłosierny, ale z nikim się nie wdawał i jak tylko służba go nie
5220      2, XXV   |                   jeszcze jak wprzódy być wdzięczną Stwórcy za najmniejsze dobro.
5221      1, XIV   |                jest w mocy mojej, czułe i wdzięczne córki, uprzejme towarzyszki
5222      2, XXV   |               radością krzyknęła Malwina, wdzięcznie przypominając sobie owego
5223      2, XXVIII|             jednej niwie zrodzone czystym wdziękiem zobopólnie wzrok każdego
5224      1, XIV   |                 dnia wszystkom porzucił i wdziewając ten habit zyskałem przy
5225      2, XXVI  |            zebrali i poszli w głąb kraju. Wędrowaliśmy tu i ow-dzie na granicy
5226      2, XXVI  |                 kilku z naszych poszło na wędrówkę i Dżęga poszedł z nimi.
5227      2, XXVIII|                 po miesiącu Dżęga nie był węgorzów poławiał, chusteczka owa
5228      2, XXVI  |                  Takeśmy Bukowinę i część Węgrów przeszli i nareszcie w górach
5229      1, I     |                 sobie męstwa odważyły się wejść na balkon, lecz noc tylko
5230      2, XIX   |                  kotły, straż mające przy wejściu koła, znak dały, że nieznajomy
5231      1, XIV   |              przechodzących jałmużnę jaką weń wrzuci. Świetność miejsca,
5232      1, I     |                 wypadku siostrę do pokoju wepchnęła, okiennice i firanki pozasuwała,
5233      2, XVII  |         siostrzenicę wydaje za mąż. Na to wesele całe sąsiedztwo o dziesięć
5234      2, XXVIII|              dwiema siostrami przed swoim weselem uczynił i gdyby był jedynie
5235      2, XXVIII|                    książę Mełsztyński, na weselu Florynki się znajdując,
5236      1, XI    |             kwadransem jeszcze zaiskrzoną wesołym światłem zabawy, teraz ciężką,
5237      1, XI    |                  bal pojechałam, z trwogą weszłam do sali i bardziej z skłonnością
5238      1, XI    |                plotek nie roznasza. Toteż weszło w przysłowie mówić: - nasz
5239      2, XIX   |               tysiącznych troskach, które wewnątrz burzą duszę jej nieszczęśliwą.~
5240      2, XXV   |              głębokich ścigając parowach, wezbrane potoki, bagniste doły, wąskie
5241      1, XIV   |                 któren dziś ma na szyi.~- Weźcie go, proszę - mówił - niech
5242      1, XIII  |                  miały się rozpocząć. Jak wiadomo, kilka dam z najpierw-szych
5243      2, XXI   |                  hałasu, trwożę się każdą wiadomością. Doktorzy rozumieją, że
5244      1, III   |               Rozum naturalny przyjemnymi wiadomościami ozdobiła i charakter, ledwo
5245      2, XXVIII|                   równymi z mirtu wonnego wiankami skromne swe czoła uwieńczyły
5246      1, I     |                  Patrzaj - zawoła - w tym wianku nadobnym~Jak krótka chwila
5247      2, XV    |              Ludomirowi, krzywoprzysięgać wiarę księciu Sanguszce, gdy serce
5248      2, XIX   |                   którym siedział, grzywę wiatrom puściwszy, z zakrzywionymi
5249      2, XXVI  |               inaczej ich rozeznawać, jak wiążąc im wstążki różnofarbne na
5250      1, II    |               biały, różową bladą wstążką wiązany, który trochę zasłaniał
5251      2, XXI   |                zawsze krzykiem okropnym i widmem nadnaturalnym, którego zjawienie
5252      2, XXVII |               chciwie napawał rozlicznymi widokami, na które w tej wdzięcznej
5253      2, XXII  |                dotąd! Wieleż te wszystkie widoki miłych, lecz smutnych uczuć
5254      2, XXII  |                przedrzeć zasłony, którą w widu postępkach swoich okrywał
5255      2, XVII  |              życiu doznał i które z żalem widzą się mijające, nie dlatego,
5256      2, XVII  |                teraźniejszej podróży było widzenie się z matką nieszczęśliwą
5257      1, II    |              Matko, nic nigdy równego nie widziałem, a raczej nic nigdy równego
5258      2, XXVII |                    a nie serca. Oczy moje widziały w nim Ludomira, serce moje
5259      1, XI    |               najprędzej w kącie najmniej widzianym usiadłam. Rada bym była
5260      2, XV    |                  wyleczony, ujrzał Taidę. Widzić się i kochać wzajemnie było
5261      1, XIV   |                   kochana, każdy ma swoje widzimisię, niech go tam Bóg sekunduje!
5262      2, XXII  |                  dotyka, każdego zajmuje. Wie-leż to ja ich sama przeżyła?
5263      2, XXVI  |                 to on sam.~Teraz wszystko wiecie, łaskawy kniaziu; darujcie
5264      1, II    |                cierpi, że srogim losem na wieczną jest nieczynność skazana.~
5265      2, XV    |              tydzień będzie żoną jego lub wiecznie w klasztorze zamkniętą zostanie.
5266      2, XV    |              kweście, nie zmiękczyłaś się wiecznym tu wczorajszym jego czekaniem
5267      1, XIV   |                    Znużony nareszcie tymi wiecznymi walkami, jednego dnia wszystkom
5268      2, XXII  |             dobrze rozlegał wpośród ciszy wieczornej, wszystkie osoby, co były
5269      2, XVII  |                poradziła majorowi, aby na wieczornym posiedzeniu, które tegoż
5270      2, XVII  |                   Bywaj zdrów, mój królu? Wiedz, że ledwom już ten list
5271      2, XXII  |               miastach, w stolicy ledwo i wiedzą, że gdzieś tam część jaka
5272      1, XI    |                  i różnymi mymi manewrami wiedziałem niemal zawsze, jak się obraca.
5273      2, XXVI  |                 widząc, że o jednym tylko wiedziałeś i jednego tylko dopominać
5274      2, XVII  |                   milczenia i odwdzięczyć wiejskimi komerażami za komeraże warszawskie,
5275      1, V     |                  przypodobania się różnym wiekom, rozmaitym humorom, różniącym
5276      2, XXVIII|               wypłacać się podeszłemu jej wiekowi z tych tkliwych starań,
5277      1, III   |              prośby Malwiny przystała; ku większemu jej szczęściu Wandę (która
5278      1, XI    |            najwierniejszy między wiernymi wielbicielami miasteczka, nie możesz się
5279      1, XI    |                  wszystkich kobiet, w tym wielbicielu, jak mówią, wdzięków Dorydy
5280      1, XII   |                  Melsztyński, powszechnie wielbiony, był owym samym Ludomirem
5281      2, XXVI  |           tajemnicę, która jak się zdaje, wielce mnie obchodzi i której zrozumieć
5282      2, XXI   |               wyjściu z niebezpieczeństwa wielkie zostało osłabienie i do
5283      1, I     |              Malwiny; uradzono zatem przy wielkiej radości Wandy, że damy powinne
5284      1, VIII  |               bardziej napełnionego serca wielkością Boga jak wpośród cichej,
5285      2, XV    |                 jeden dodały, którego moc wielowładna wszystkie inne zatruła,
5286      2, XX    |                 była poznała w Krzewinie. Wieluż zdarzeń przez ten rok doświadczyła,
5287      2, XXVII |                jej ogrodu. Ten ogród, jak wiemy, z jednej strony różanym
5288      1, I     |                  swych włosów pierścienie~Wieńcem ode mnie kraśnym ozdobiła,~
5289      2, XXV   |               swoich owych dwóch pięknych wieńców przez białą zawieszonych
5290      2, XIX   |                  łapę na laurowym trzymał wieńcu. Napis był: "Nic zaczepiam,
5291      1, XI    |                   Mars i miłość równie go wieńczyć mogą - odezwał się Starościc.~-
5292      2, XXVI  |                   w stanie pojęcia, co te wierne przyjaciółki jej mówiły,
5293      2, XXVIII|                   młynarki zieńkowskiej i wiernej Frankowskiej zapomnieć nie
5294      2, XXVII |                 nie zwierzywszy się nawet wiernemu Ezechielowi) naznaczył sobie
5295      2, XXVIII|              dziecinność jego opuszczoną.~Wierny Ezechiel, złożywszy przełożeństwo
5296      1, XI    |                 Ty, najwierniejszy między wiernymi wielbicielami miasteczka,
5297      1, XI    |                 on bukietu nie przyniósł, wierszów nie napisał. Wszystkich
5298      2, XIX   |                  jeszcze śmiał spór z nim wieść o nie, całą zapalczywość
5299      1, XI    |               blisko od roku zostaje on w więzach Dorydy, co na jego zwykłą
5300      2, XV    |               nieszczęścia same stały się więzami, którymi szlachetna dusza
5301      1, II    |                wypuści mnie z tego miłego więzienia. Ja też, przyznam ci się,
5302      1, XI    |                   Wando, moc jakaś ukryta więziła mnie na krześle, gdziem
5303      1, IX    |                  jeszcze ostatnim ogniwem więzu. który ją z Ludomirem połączał.
5304      1, III   |                  bijąc w szyby, oświecały wieżyczki kątowe. Malwina, choć o
5305      2, XXVII |                   sobie dzień wyjazdu i w wigilią dnia tego myśląc nazajutrz
5306      1, V     |                   tym miękkie i łatwo się wijące, czarne długie oczy, w których
5307      2, XIX   |               dzień ten zakończył. Ogrody wilanowskie napełnione ludem przez noc
5308      2, XXV   |                  siedliska jedyną zabawą. Wilki i niedźwiedzie w głębokich
5309      1, XI    |                   w ten moment wszystkich win Ludomira zapomniawszy z
5310      2, XXVI  |               odzyskuję. Opatrzność mojej winie zapobiegła, cudem go zachowując
5311      1, I     |              nieznajomego - obieśmy życie winne temu, którego imię rada
5312      2, XV    |                  zaklinam, wybacz, wybacz winnej bez wątpienia, ale też zbyt
5313      2, XV    |                   wszyscy mówili głosem - winniśmy ochronę reszty wojska: z
5314      1, XIII  |               Książę Melsztyński, któremu wino odwagi dodawało, poufale
5315      1, VI    |              słudzy, wszyscy ją ostąpili. winszowali, szczerze dobrze życzyli,
5316      2, XXV   |         niespodzianie Dżęgę Cygana, który wiodąc ją po różnych i długich
5317      2, XV    |               wkrótce ta burza dla Taidy, wionęła gwałtownie na poranek jej
5318      2, XV    |                używała, podobnie jak róża wiosenna lub lilia wysmukła rannym
5319      2, XXV   |                  który Malwinę przewoził, wiosłem wodę ruszając, tym jednostajnym
5320      2, XXV   |                 dobrych składa się. Skoro wiosna pozwoliła, goździki swojem
5321      1, XIV   |          mimowolnie. Wapnisty pagórek nad Wisłą, biały muślin (jak go Dżęga
5322      1, VII   |                  gałązkach radośnie zorzę witały, pszczoły brzęczały koło
5323      1, VI    |             chorągiewką. Zamiast powrozów wite z bławatków sznury lekkim
5324      2, XVI   |                 XVI~NAJKRÓTSZY~Po odbytej wizycie u księżnej W*** Malwina
5325      1, XI    |                pojmuje.~Ze sto podobnośmy wizyt oddały. W kilku ledwo domach
5326      2, XVII  |                 obojętnych i nieciekawych wizytach była spędziła, wracając
5327      1, XI    |                   pod jej opieką pierwsze wizyty odbędę.~Moja Wando luba!
5328      1, XI    |                   moim życiu do wielkiego wjechałam miasta. Cóż tu murów! aż
5329      2, XIX   |            pierwsi byli, którzy w szranki wjechali. Radziwiłł w pierwszym kwiecie
5330      2, XIX   |                 rycerz prosi o pozwolenie wjechania w szranki i o zaszczyt kruszenia
5331      2, XVIII |             polskim czy na tureckim koniu wjedziesz w szranki? kopia twoja czy
5332      2, XIX   |           oznajmiły, że rycerze w szranki wjeżdżać zaczną.~Ostroróg, Odrowąż,
5333      1, XI    |             poznałam tę samą damę, którąm wjeżdżając do Warszawy przy świetle
5334      2, XXV   |           drażliwe i okropne myśli, które wkorzeniając się coraz bardziej w moim
5335      1, XI    |             któren fałszywe jego postępki wlać by były powinne w duszę
5336      2, XIX   |        powszechnej baczności.~Konstanty i Władysław Zamoyscy, Roman Sanguszko
5337      1, XII   |                   Ludomira, od którego on władzy zależy, z najłaskawszym
5338      1, XIV   |                 za uczucie miłości, które wlał w serca wszystkich stworzeń,
5339      2, XV    |                 najpierwej go w duszę jej wlała. Później zaś, młodość całą
5340      2, XXV   |                cokolwiek mieć zdawał się. Wlałem mu krople tęgie w gardło
5341      2, XXVII |               samej młodości w serce moje wlały i wszystkie zdarzenia mego
5342      2, XIX   |         wdzięczność ta stała się źrzódłem właściwych wymówek w sercu dobrej Malwiny.
5343      2, XXII  |                  oczyma, bije się o swoją własność, o swoje schronienie, za
5344      1, I     |                strwożonego serca Malwiny, wlawszy w to serce uczucie jakieś
5345      2, XXVI  |               płot przeskoczywszy do sadu wlazłem i doszedłszy aż pod sam
5346      1, XIV   |                   Mimowolnie oczy jej się wlepiły w tę wapnistą przerwę i
5347      2, XXII  |               miłych, lecz smutnych uczuć wlewały w serce Malwiny! Żałowała
5348      1, XIV   |                 grać nie będę - rzekła do Włocha, który od godziny czekając
5349      1, XIV   |                 mała dziewczynka, także z włosami i oczami czarnymi, grzebała
5350      1, II    |             twarzy i nie dozwalał obfitym włosom zewsząd się dobywać.~Już
5351      1, V     |                   ruszenie pełne wdzięku, włosy czarne i gładkie, jak krucze
5352      1, XIV   |                stała - bobym nie miała co włożyć na jutrzejszą szlichtadę.
5353      2, XXII  |               zaburzenia i okropności nie wnaszamy w kraje cudze dlatego, że
5354      1, XIII  |            Zgodzili się na to, stół znowu wnieśli okrągły i już tą razą, mimo
5355      2, XVI   |              długim rozmyślaniu wpadła na wniosek. że Taida pewnie jeszcze
5356      2, XXVIII|             tłumaczeniami została.~Obydwa wnuki Zdzisława z żonami swoimi,
5357      2, XXVI  |              Zdzisława lub którego z jego wnuków i spokojniejszą będąc o
5358      2, XXV   |                drugie prowadzą go do tych wód bezdennych i niezgłębionych,
5359      1, VII   |                  kwiatów, rybki skakały w wodzie. Z daleka słychać było wesołe
5360      1, IV    |              widać, tak nie widać. Tak to wojaże ludzi psują i teraz pojmuję,
5361      1, IV    |                  Ciocia nigdy mi dalszego wojażu nie dozwoliła jak o dwie
5362      2, XXII  |                  niezmęczone nadzieje! My wojen nigdy nie prowadzim, aby
5363      2, XIX   |                  kotły, trąby i wszystkie wojenne muzyki rozlegając się po
5364      2, XXVI  |             odzyskanej familii po trudach wojennych odpocząć. Co powiedziawszy
5365      2, XXII  |                 tych zaburzeniach, w tych wojnach nieszczęśliwych każdy stan,
5366      2, XXV   |                naszym a nieprzyjacielskim wojskiem.~Na to słowo "pod Mohilewem",
5367      2, XV    |                którego imię było Ludomir, wojskowość rzemiosłem, hasłem miłość
5368      2, XXVI  |                 pola, na trakt, szukając, wołając Płomieńczyka... Ale, niestety,
5369      1, XIV   |                 larum biły, i różne głosy wołające: "Ogień, ogień... pali się...",
5370      2, XXV   |           tęsknoty mojej duszy i nareście wolałem się od niej oderwać niźli
5371      1, XII   |                  zwracał uczucia ku miłej wolności i lubemu Krzewinowi, do
5372      2, XXV   |             przewidywała, że cały wieczór wolny dla siebie mieć będzie.
5373      1, I     |                 gdy wieczorem bez farby i woni~Omdlone kwiaty Halka obaczyła,~
5374      2, XXVIII|            odziane, dwoma równymi z mirtu wonnego wiankami skromne swe czoła
5375      2, XXVII |              Malwina - powtarzały echa po wonnych dolinach Krzewina. Spiesznym
5376      1, XIV   |                 upewniając, że choć nie z workiem, to jednak jej Limpka dojdzie
5377      2, XXV   |                 tej opuszczonej zagrodzie wózek zaprzężony mizernym koniem
5378      1, XIV   |                  Ulica pełna ludzi, koni, wozów z pompami, żołnierzy, była
5379   DoMo        |                   znajome, błędy, w które wpadał, namiętności, jakie nieraz
5380      2, XX    |                  ustawiczne znowu mdłości wpadała, między którymi nieprzytomną
5381      1, XIV   |              nigdzie dostać, w największą wpadłem był mizerią. Zięć mój i
5382      2, XXIII |                   swoją dodał im odwagi i wpadłszy z nimi wpośród Kozaków pałaszem
5383      1, XII   |              pierwszym słowem w serce się wpaja, powab uroczny, co wszystkie
5384      1, XIV   |                   młodych lat w umysł ich wpajać tkliwą pobożność i gruntowne
5385      2, XXII  |                 jeszcze w jej pamięci się wpajał i smutne utrzymywał przeczucia.
5386      1, VI    |        przezorności było, żeby w wodę nie wpaść; ja przynajmniej tak rozumiem.~
5387      2, XXV   |               coraz bardziej w moim sercu wpędziły na ostatek mnie już nie
5388      1, XII   |               oczach Malwiny, a ją w jaką wplątać intrygę, w której dobre
5389      1, XIV   |                ten gałgan w sieć moją się wplątał i Dżęga miał czas zawołać
5390      2, XXVIII|                nie byłaby się w jego sieć wplątała i kochany mój drugi kniaź,
5391      1, III   |               romansów. To małe zdarzenie wpływ miało poniekąd na całe jej
5392      1, XIV   |               nader lube rady w umysł mój wpojona, z wiekiem stała mi się
5393      2, XVI   |               jakieś osłupienie umysł jej wprawiał. Coś to podobnego było,
5394      2, XXVIII|                 oboje bardziej w błąd się wprawiali.~Gdy zaś w czasie kwesty
5395      2, XXV   |                   wysiadła, ubita ścieżka wprowadziła ją pomiędzy gaiki z leszczyny;
5396      1, XI    |                elegancje wielkiego świata wprowadzona, piszę do Ciebie, moja Wandulu!
5397      2, XXVI  |              wyrażał. Książę Melsztyński, wracający z felczerem, posłał go najprędzej
5398      1, V     |               spotka czytelników, a teraz wracam do ciotki, którąśmy trochę
5399      1, I     |               owym strasznym piorunie i o wrażeniu, jakie sprawił na każdym.~-
5400      2, XXV   |                mój ojcze - rzekła - jutro wrócę w towarzystwie kilku osób,
5401      1, XI    |                   że w tych dniach do nas wróci - z uśmiechem dołożyła,
5402      1, XI    |                gdzie tańcowano, do siebie wróciłam.~Wando, nadużywam Twojej
5403      2, XXVI  |                nieco, ale nim do obozuśmy wrócili, jagody i kwiateczki mu
5404      2, XXI   |               okropne z pamięcią moją się wróciło i wrażenie tak głębokie
5405      1, XIII  |                  i wesołość mu wróciwszy, wróciły go razem do zwyczajnego
5406      2, XVIII |            okazywania odwagi i zręczności wrodzonej. Kobiety z uniesieniem przewidywały
5407      2, XXVII |                   spłonęła jak zorza przy wrotach poranka.~Ludomir rękę tę
5408      1, III   |              Malwiny, nader smutnym nadal wróżąc jej losem; mimo tego jednak
5409      1, I     |                  deszcz jeszcze i grzmoty wróżące, niebo całe zaciągnęły,
5410      2, XXII  |            obnażenie z wszelkich pomocy i wróżbę wszelkich plag za zwyczajne
5411      2, XVIII |             sprzyjające zupełne szczęście wróżyć zdawały się, dlaczego -
5412      1, XI    |                moje przygniotła. - Stałam wryta, jak posąg bez duszy. Nie
5413      1, VIII  |            świecie!...~Odeszła wałem, jam wryty stanął. Długom ją gonił
5414      2, XXVII |              przycisnął kochankę do serca wrzącego w uniesieniu.~- O nieba! -
5415      1, XIII  |                 czasu jesteś, Ludomirze - wrzasnęła Doryda. - Idźże przynajmniej
5416      1, XIV   |               Butelek dość było na stole, wrzawy dość w pokoju. Wszyscy stołownicy
5417      1, XIV   |          przechodzących jałmużnę jaką weń wrzuci. Świetność miejsca, dźwięk
5418      2, XXV   |                    Kilka gwiazd, które od wschodu dostrzec już można było,
5419      2, XIX   |            niecierpliwości, a na tarczach wschodzące słońce z napisem: "Sławę
5420      1, VIII  |                lubą porzucało krainę i na wschodzący księżyc ostatni raz z Malwiną
5421      1, XI    |                   mówić: - nasz Starościc wścibski trochę wprawdzie, ale jednak
5422      2, XXII  |                 panów i możnych obywateli wściekłością hord nieprzyjacielskich
5423      2, XX    |             zobowiązał, aby takoż w niego wsiadł i chorą do miasta odwiózł.
5424      2, XXII  |           wszystkie trzy razem objeżdżały wsie do Krzewina należące, wchodziły
5425      2, XXII  |                  tym bardziej, że nic nie wskórała, ponieważ mimo wszystkich
5426      1, XIV   |               Krzewina całą czułość serca wskrzesiła, i gdy Ludomir z tym tonem,
5427      2, XVII  |                Momentami wprawdzie miłość wskrzeszała się w jej sercu, ale to
5428      2, XX    |                  cenić piękności tej nocy wspaniałej; szal i kapelusz zdjęła,
5429      1, XIV   |             świecie znajoma, by przez nią wspaniałość lub skąpstwo naszego pana
5430      1, V     |                 życzyła wyjazdu Ludomira, wsparta poważnym zdaniem ciotki
5431   DoMo        |                   zawsze być przez Ciebie wspieranym, zachęcanym, pocieszanym,
5432      2, XXIV  |                ledwo przytłumić mogły, tą wspólną radością podwoiła się jeszcze -
5433      2, XXVIII|                  Przyjaciel jej, a raczej współtowarzysz intryg, którymi wzruszała
5434      2, XXV   |                  stać się użytecznym moim współziomkom i sądząc, że po batalii
5435      2, XXIII |          tymczasem waleczności dokazując, wspomagany od naszych ułanów, po długiej
5436      1, XII   |                    a przy tym niech sobie wspomną, com im już raz śmiała powiedzieć,
5437      1, V     |                  zostaną, kiedy czytelnik wspomni sobie, że Malwina nie jest
5438      2, XV    |          nieszczęśliwej jego matce i racz wspomnieć ją jeszcze niekiedy jako
5439      1, XIV   |              dlaczego przy tych myślach i wspomnieniach o Ludomirze wspomnienie
5440      1, XIII  |                zamówić, ale nieszczęściem wstając stołkiem zaczepił i tryumfalnie
5441      1, XI    |                  nie z chęci tańcowania), wstałam spieszno i stanęłam przy
5442      1, II    |                  mogłem; jednak dziś rano wstałem z rzeźwiejszym, pogodniejszym
5443      2, XXV   |                   że tym przyśpieszy porę wstawania. Tysiączne myśli, obrazy,
5444      1, II    |                 miała biały, różową bladą wstążką wiązany, który trochę zasłaniał
5445      1, III   |             harmonią. Żywa jej imaginacja wstecz ją zwracając stawiała jej
5446      1, XI    |             postać jego znaczącą czyniły, wstęgi i krzyże zasłużonego oznaczały
5447      2, XXV   |              doszła o co jej szło, i żeby wstęp jej dać do wyjawienia tego
5448      2, XVII  |              małżeński, w któren jutro ma wstępować. Jednak mówią, że to puste
5449      1, XIV   |               najmilszym było pokarmem, a wstępowanie od domu do domu i przypatrywanie
5450      2, XIX   |                  jego tarczy, a kopie ich wstrząsnąć go nie potrafiły.~Rzeczą
5451      1, VI    |              przycisnęła. Wanda, u której wstrzemięźliwość w gadaniu nie była cnotą
5452      1, XIV   |             rozśmiała; w czas się przecie wstrzymała i z uśmiechem tylko dołożyła:~-
5453      1, V     |                ale w tym łatwo się zawsze wstrzymywała. Bo Malwina przed wszystkim
5454      2, XXVII |                 posępnego, upakarzającego wstydu, które wątpliwość i tajemnica
5455      1, XIV   |            przywitała i kwotę swą w worek wsypała. Potem, obróciwszy się do
5456      1, XIV   |                 groszaków w worek Malwiny wsypały. Jadwisia, jedna z najmniejszych,
5457      1, I     |              myśląc, że pożaru od piorunu wszczętego gasić się nie godzi. Płacz
5458      1, III   |                   czym prędzej posłali po wszelki ratunek. Przerażona Malwina
5459      1, XI    |              Ciebie, moja Wandulu! Więc z wszelkim poważaniem czytaj opisanie
5460      2, XXIII |               MOHILEWEM~Najczęściej przed wszelkimi burzami czas cichy i ociężały
5461      1, XII   |                  tajemnica, która jedynie wszystkiemu winna.~Dziad Ludomira, od
5462      1, XIV   |           wiecznymi walkami, jednego dnia wszystkom porzucił i wdziewając ten
5463      1, V     |               lepiej się nie wydawał, jak wtórowany głosem Ludomira; i kiedy
5464      2, XXVI  |               popędliwej z siebie ofiary. Wtrąciwszy więc nazad w głąb serca
5465      2, XXVI  |                Dżędze, gdyż zdaje się, że wy nam brata i wnuka oddajecie.~-
5466      2, XVI   |                Warszawy już w sercu swoim wybaczała, rozumiejąc z wielkim uprzedzeniem,
5467      1, V     |                 Malwiny i niech mi będzie wybaczono, jeśli się cokolwiek nad
5468      2, XXVI  |               krwi jedynie z tych mdłości wybawić go może. Książę Melsztyński
5469      2, XXVI  |       najpiorwszych w kraju, a co więcej, wybawicielem tegoż brata, który ustawnie
5470      2, XXIV  |                   walecznym swoim dodawał wybawicielu, ponieważ o tych nic nie
5471      2, XXVI  |                  bo tak go zwykle zwałam) wybiegł z domu i - jak teraz miarkuję -
5472      2, XXVII |             będziesz, obłąkany w rozpaczy wybiegłem, sam nie wiem jak, z ogrodu
5473      1, XIV   |            kuchenkę i komorę od dwóch izb wybielonych starannie i gdzie łóżka,
5474      2, XV    |                   wszystkich bogactw ojca wybierać mogła w całym gronie naszej
5475      1, XIV   |                tych gałganków; od godziny wybieram i już to mnie zaczyna nudzić,
5476      1, XIV   |             niewielkim nawet staraniem są wybierane.~Z tego wyszedłszy domu
5477      1, XIII  |              spojrzenie.~Jakie trzy słowa wybierasz?~Ojczyzna, miłość i sława.~
5478      1, XIV   |               czubem nastrzępionym, aktor wybladły, oficjaliści od różnych
5479      2, XIX   |                szczęście nam wróży", byłe wyborem ich jednomyślnym, wróżbą
5480      1, XIII  |                  być się zdawało. Kolacja wyborna, jednym słowem, wszystko
5481      1, XI    |                   nam jedyny zapowiadają. Wybornego bordeaux dostać można u
5482      2, XVIII |                   nie była kiedy uczyniła wyboru w znakach tych, które czułość,
5483      1, XIV   |              kochanko! udecydujesz mnie w wyborze tych gałganków; od godziny
5484      1, VI    |              bacik ustroił, on to miejsce wybrał, od rana pracując sam go
5485      2, XXII  |                 wdową, sierotą zostawszy, wybrałam się do Warszawy, by upaść
5486      2, XVIII |         wszystkich społeczeństwach. Jakie wybrałeś kolory? czy masz już napis
5487      1, XI    |                  tylko do jej szczególnie wybranego towarzystwa nie jest przyjętym,
5488      1, XIII  |                księżnę W*** za sekretarza wybrano. Między kartkami w pierwszej
5489      2, XIX   |                 sercu każdego Polaka, był wybrany przez księcia Melsztyńskiego
5490      2, XIX   |                nie mogło być szczęśliwiej wybranym. Miejsce to, pełne wspomnień
5491      2, XXV   |                  dołożę, że tej wiosny za wybuchnieniem wojny zbieg okoliczności
5492      1, V     |               imaginacją żywą i zbyt może wybujałą, co było skutkiem odludnego
5493      1, III   |                  dowcipnej i czasem nadto wybujałej imaginacji. Jednym słowem,
5494      2, XIX   |                   z dziecinnych ledwo lat wychodząc (bo najstarszy między nimi
5495      1, III   |                   Ledwo z dziecinnych lat wychodząca, nigdy jeszcze się nie zastanawiała
5496      2, XXIV  |                   dywizją dostali rozkazy wychodzenia na wojnę. Od tego momentu
5497      2, XXV   |                  słabość dozwoliła już mu wychodzić, tam go nieraz znajdowałem
5498      2, XXVII |                zdrowia z pokoju swego nie wychodził, choć w istocie młodość
5499      2, XV    |                   gabinecie, którego okna wychodziły na ulicę wzięła książkę.
5500      2, XX    |              rozkaz mamy rzucać Warszawę; wychodzim na wojnę. Wojna okropna
5501      2, XXVI  |                   do trzech lat te dzieci wychowałam nie mogąc inaczej ich rozeznawać,
5502      2, XVII  |                swego. Z dzieciństwa razem wychowani, nigdy nic (chyba lalka)
5503      1, V     |                   było skutkiem odludnego wychowania i wykarmionych myśli poezją
5504      2, XXVIII|              dwóch sióstr, która przy tym wychowaniem ładnej Alisi się zatrudniała.
5505      1, XIV   |                 tym, że są Polkami. Z tak wychowanych panien, zdaje mi się, że
5506      1, XIV   |                  do córki podrywkę z wody wyciągając - o! kiedy dla ubogich,
5507      1, VIII  |                  drzwiom ogrodu powiewał, wyciągnąłem ręce... Niestety! zniknęła
5508      1, XIV   |                  nie zarzuci, niewodu nie wyciągnie, żeby tysiącznych błogosławieństw
5509      2, XXII  |                naddziadów sadzone do pnia wycięte, okolice, co koło siebie
5510      2, XXII  |                  których źródła nigdy nie wyczerpane prawdziwa przyjaźń zawsze
5511      1, IV    |            przynajmniej jaśnie i wyraźnie wyczytaj w liście Twojej (zawsze
5512      2, XXIII |                  co mnie wskroś przejęło, wyczytując niebezpieczeństwa, w których
5513      2, XXII  |                   prywatnych i w gazetach wyczytywano. Gościniec przez wieś przechodzący