Tom, Rozdzial

5514      2, XXV   |                społeczeństwa trudnymi się wydają. Takim dniem właśnie dwunasty
5515      1, XIV   |           przyjemnie, rysem słabego pióra wydane nudzić go zaczną, bezpiecznie
5516      2, XIX   |                  osobistych przez sędziów wydany został i młody Radziwiłł
5517      2, XXV   |                  czasu od tej pory mi się wydarzyło, gdy już nie mnie jednego
5518      2, XIX   |                  może, im więcej spokojną wydawać się chciała. Raptowne zjawienie
5519      2, XVI   |             Szczegóły śmierci Taidy nadto wydawały się dowiedzionymi, ażeby
5520      2, XXV   |                  zupełna, gdym się z boru wydobył. Księżyc jasno świecił,
5521      2, XV    |                  duszę jego, iż moc ciała wydołać im nie była w stanie. Rany
5522      2, XXVII |                   gdyż tego bym nigdy nie wydołała. Świadoma przez doświadczenie
5523      2, XXII  |                bitwa przegrana może znowu wydrzeć, co tylko w świecie człowiek
5524      1, II    |                 ci się, niekoniecznie się wydzieram. Nie wiem dlaczego, ale
5525      2, XXII  |                  człowiek ma najmilszego, wygasić nawet tak niezmęczone nadzieje!
5526      1, VIII  |                  też szczęście i nadzieje wygasły na zawsze w sercu Ludomira!
5527      2, XXVIII|           napełniając go najprawdziwszą i wygasnąć niezdolną szczęśliwością.~ ~ ~
5528      2, XXV   |                  niecierpliwie balujących wyglądała, by im jak najprędzej wiadomości
5529      2, XV    |               siadły obie koło kominka na wygodnej sofie i księżna opowiadać
5530      1, XIII  |                 sposób, iż wchodząc zaraz wygodnie każdemu i miło być się zdawało.
5531      2, XX    |                 gdzie i doktora, i lepsze wygody mieć mogła jak w Wilanowie.
5532      2, XVIII |               mieli do roboty, by na czas wygotować zbroje i rzędy dla rycerzów,
5533      1, XIV   |                  pewnie niech na dwunastą wygotują dulietkę lila i kapelusz
5534      2, XXIV  |                  do dziada swego~"Batalia wygrana, utrzymanie się przy życiu,
5535      2, XXIII |                nie był dał jeszcze naszym wygranej. książę pułkownik uniesiony
5536      2, XXVIII|              wyrazić potrafiła, a wolę tu wyjaśnić niektóre szczegóły, których
5537      2, XV    |             śmiercią widzieć życzyła. Nie wyjawiając, kto była sama, kilka dni
5538      1, IX    |                   go, znakiem jest, że to wyjawienie, bynajmniej Tobie nieużyteczne,
5539      1, V     |                   Nie spieszmy się więc z wyjawieniem tej tajemnicy; biedna Malwina
5540      1, V     |         pobłażając nawet skrytości jego w wyjawieniu nazwiska.~- Nie trzeba go
5541      2, XXI   |                Malwiny.~P.S. Tobie jednej wyjawiłam przyczynę mojego przestrachu
5542      1, IX    |                Ciebie samej zapytany, nie wyjawiłem Ci go, znakiem jest, że
5543      2, XXV   |                  mało znaczącego i które (wyjąwszy jedno serce litościwe) nikogo
5544      2, XX    |              ostatni być miało przed jogo wyjazdem, gdyż równo ze dniem rozkaz
5545      1, XI    |                 szepnęła mi księżna W***.~Wyjechałyśmy, i w karecie tę samą ciągnąc
5546      2, XXV   |               obstalować, tylko późno nie wyjeżdżajmy, abyśmy nic z balu nie straciły.~
5547      1, III   |                   Byle z domu nigdzie nie wyjeżdżała i nie przyjmowała nikogo
5548      2, XXIII |                   księciu uchylenia się i wyjścia z tej utarczki. Noc takoż
5549      2, XXI   |                   mnie zatrzymały. Ale po wyjściu z niebezpieczeństwa wielkie
5550      2, XXVI  |                 pięknym młodzieńcu, w tym wykapanym podobieństwie mego kochanego
5551      1, V     |           skutkiem odludnego wychowania i wykarmionych myśli poezją i romansami,
5552      1, XI    |                Cóż mam z tego wszystkiego wykleić? Ha, zobaczymy! Zaczynamy
5553      2, XV    |              osoby święcie jej przyrzekły wykonać to wszystko, o co ich prosiła,
5554      2, XXV   |       przedsięwzięcie lepiej niż pierwsze wykonała, o czym wkrótce się przekonamy.~
5555      1, IX    |                  ile ważną, ile ciężką do wykonania ta ofiara dla niej stać
5556      1, XIV   |            przymusu, strata nawet nadziei wykorzenić z serca Polaków nie potrafiły.~
5557      2, XXVI  |          przebaczyć tej, która od momentu wykradzenia tego dziecka godziny spokojnej
5558      2, XXVI  |                 dowiedziałam), od Cyganów wykradziony, daleko już od nas był uwiezionym.
5559      1, XIV   |                 rzucając w górę czapeczkę wykrzyknął stary Dżęga, a Malwina,
5560      2, XXVIII|                   odmieniły tej powabnej, wyłącznej miłości, która z pierwszym
5561      2, XXVI  |                   pożaru ją obronił i tak wyłącznie, tak nadzwyczajnie w niej
5562      2, XXVI  |           pierwsze i ostatnie w życiu łzy wylał. Otuliłem jeszcze go od
5563      1, III   |                   szczęśliwą, szczere łzy wylała nad wczesną i okropną jego
5564      1, VIII  |                 ziemię potok rzewnych łez wylałem, pobiegłem ku tarasowi.
5565      2, XXII  |                się z obfitości serca mego wylało i za które czytelnika przepraszam,
5566      2, XV    |               Warszawy przywieźć mają dla wyleczenia się, jeśli to jeszcze rzeczą
5567      2, XV    |         wszystkimi staraniami uratowany i wyleczony, ujrzał Taidę. Widzić się
5568      2, XVI   |                 posyłał wyrazy czułości i wylew zmartwień swoich z zupełną,
5569      2, XXV   |                wraz z drugimi za ojczyznę wylewać mi wolno, duszy mojej dogadzała.
5570      1, VII   |                  odkupić każdą łzę, którą wylewasz.~Hałas z przyczyny nadchodzących
5571      1, I     |                tak z duszy kocham.~Po tym wylewie czułości wróciwszy do zwyczajnego
5572      1, VII   |                  bronił go od szkodliwych wylewów. Ławka stojąca pod rozłożystym
5573      2, XIX   |        skończyłabym nigdy, gdybym chciała wyliczać każdy powab w tym mnogim
5574      2, XXIII |           Zdzisław zupełnie dobrze czynił wymagając rzeczy takiej, która mogła
5575      2, XXVIII|                  Wanda, mniej jak siostra wymagająca doskonałości w kochanku,
5576      2, XXIV  |                 który już o kilka mil był wymaszerował, odpisał mi najgrzeczniej,
5577      2, XX    |                równo ze dniem rozkaz miał wymaszerowania z Warszawy.~ ~
5578      1, XII   |                  pojąć nie mogę. Ustawnie wymawiam to sobie; to mnie smuci,
5579      1, XI    |              pierwszych naszych elegantów wymazanym zostaniesz. Ale ponieważ
5580      1, II    |               pamięci mojej nigdy się nie wymaże. Ale, Matko kochana, zdaje
5581      1, XIV   |                  pogodny, rannym mrozkiem wymiecione ulice wszędzie suchą nogą
5582      2, XXVI  |               przez sad, co był za domem, wymknęła się i nie spotkawszy nikogo
5583      1, VII   |            Niewdzięczny!" - z ust jej się wymknęło, a słysząc coraz bliżej
5584      1, XIV   |                   kochać! - z ust jej się wymknęły.~Zarumieniła się postrzegłszy,
5585      2, XX    |               razem opanowało jej duszę i wymogło - rzec mogę - że podniósłszy
5586      1, XIV   |                    te kilka prostych słów wymówił, zdały się one Malwinie
5587      2, XXII  |            zapytań, wieleż słów raptownie wymówionych! "Gdzież już są nasi, jak
5588      2, XXVIII|             między innymi żartami ten był wymyślił, żeby kresę nad okiem udać
5589      2, XXVIII|                  planety. Florynka, mniej wymyślną będąc niż Malwina i Wanda,
5590      2, XXVI  |                 kochanego młodego kniazia wynajdę, to wtedy stary Dżęga nic
5591      2, XVII  |              mogła, dobrą stronę w każdej wynajdywać okoliczności i zająć się
5592      2, XV    |                 ranami, z placu bitwy był wyniesionym i tu go do Warszawy przywieźć
5593      1, XIV   |                młodej głowie Malwiny stąd wynikły, czułość serca dotknęły
5594      2, XXVIII|           miłostek jego do tejże Florynki wyniknęła. Zimny i odrażający sposób,
5595      1, I     |           pierwszą płachtę, którą napadł, wyniósł jak najprędzej, a za jego
5596      2, XV    |                  Taidy, która równała się wyniosłej pysze Zdzisława. On równości
5597      1, II    |           wyrwałem, na ręku moim zemdloną wyniosłem, na ręku moim, blisko serca
5598      2, XXV   |                 wychowanie niepospolite i wyniosłość w ułożeniu aż nadto wyraźnie
5599      2, XXIV  |                  o Malwinie z nią mówić i wynurzać przed tą młodą zwierzycielką
5600      2, XXVII |                 prawdziwymi uczuciami nie wynurzający się, pod pozorem jeszcze
5601      2, XXVII |                 mimowolnie i bez ładu się wynurzały.~- Malwino - mówił - ulubiona,
5602      2, XXI   |         litościwym w całej szczerości się wynurzam. "Wróć tylko szczęśliwie,
5603      2, XXVI  |              wrażenie takowe słowa i tyle wynurzanej przyjaźni na nim uczynić
5604      2, XXII  |                   tysiącznie powtarzane i wynurzania, w których z ufnością zupełną
5605      2, XXI   |                   wkrótce złączona z Tobą wynurzę Ci to biedne serce zupełnie
5606      2, XXII  |                   dla serca. Czuła, że te wynurzenia powierzała dbałej, tkliwej,
5607      2, XXVII |                miała, z niczym nikomu nie wynurzywszy się ujechać z Krzewina i
5608      2, XVII  |          Warszawie co ładniejszego mieli. Wyobraź sobie lat piętnaście i pęczek
5609      2, XXVIII|              czytelnik lepiej będzie mógł wyobrażać sobie szczęście, które wszystkie
5610      2, XXVII |                jej postać anielska mu się wyobrażała, wszędy głos jej łagodny
5611      2, XXV   |               trąb, wszystko jak na jawie wyobrażało się. Lecz wkrótce myśli
5612      2, XIX   |               Melsztyński mógł nie ziścić wyobrażeń najświetniejszego urojenia.
5613      1, II    |               Czuła twoja nade mną opieka wyobraziła sobie, że zmiana miejsc,
5614      2, XV    |              wyrazem, niż z jego ułożenia wypada, uciekł nieborak.~Malwina
5615      1, X     |                    Wtedy przynajmniej ten wypadek wszystkich zajmuje, mówią
5616      2, XVI   |                wilią był wrzucił Ludomir, wypadł także i na papierze, którym
5617      2, XVII  |                 daleko. Co by z tego było wypadło, Bóg raczy wiedzieć. Ale
5618      1, V     |              okrucieństwem byłoby stąd go wypędzać.~Malwina, która niekoniecznie
5619      2, XVII  |                 mogła, ustawnie ją z domu wypędzała i gdy większą część dnia
5620      2, XX    |             przerywając zdawał się chcieć wypędzić okropność z serca Malwiny,
5621      1, II    |               tęsknoty, która mnie z domu wypędziła i dotąd nie porzucała, nic
5622      2, XXVI  |                   rzec mogę przed Bogiem) wypełniałam, com przy śmierci matce
5623      1, III   |              niego się przyzwyczai i że w wypełnianiu swoich obowiązków znajdzie
5624      2, XXV   |            Opatrzność zrządziła, żem mógł wypełnić przecie zamiar, co mnie
5625      2, XXIII |                Waszej Książęcej Mości, co wypełniwszy mam honor zostawać z najgłębszym
5626      2, XXVIII|                 świat nie widział, mężowi wyperswadowała, że on mieć nie może lepszego
5627      2, XXVIII|               młynarką dzieci jej i Wandy wypiastowała, a stary i zasłużony jeszcze
5628      2, XXVIII|            najczulszą swoją wdzięczność i wypłacać się podeszłemu jej wiekowi
5629      1, XIV   |              próżność, lekkość i lenistwo wyplenić bym chciała, a do gorącego
5630      2, XVII  |                 bez nich zdaje się czcze, wypłowiałe, bez żadnego celu ani zajęcia.
5631      1, VII   |           tysiącznych przyjemności, które wypływały z przytomności Ludomira,
5632      1, XIII  |                 Ludomira najzupełniej się wypogodziła, szczęściem radosnym zajaśniawszy,
5633      2, XXV   |                 czynić do tej szczęśliwej wyprawy. Malwina, nie chcąc radości
5634      1, XIV   |                   tego Malwinę z kościoła wyprowadzić; ale Malwina, przestraszona,
5635      1, XIV   |                  niebezpieczeństwem życia wyprowadziła ją przecie do spokojniejszej
5636      2, XXIII |                   ucieczkę udawał i który wyprowadziwszy już księcia dość opodal
5637      1, I     |                 Te słowa, z ust ulatując, wyprzedziły uwagę nad ich niepotrzebnością;
5638      2, XXII  |            tumanami kurzu tylko widzieli, wyprzężony przed pocztą. Była to kolaska
5639      1, II    |                  którego sprowadzili, nie wypuści mnie z tego miłego więzienia.
5640      2, XVII  |                 dał sobie czasu o nic się wypytać, tylko gwałtem szukał kłótni
5641      2, XXII  |                 jak gorliwe i czułe Polki wypytywać się musiały o powodzenie
5642      1, XI    |                    co byście mogły z nami wyrabiać, żebyście zawsze interes
5643      1, VIII  |                 dziecinnych mnie cierpień wyratowała? Żeby nie Twoje starania,
5644      1, IV    |                 Wanda plecie o śmierci, o wyratowaniu, o jakimści Ludomirze, którego
5645      2, XIX   |                   u tego rozpacz i zemstę wyraża - jednym słowem, wspomnienie,
5646      2, XXV   |                   i gdzie się znajduje. W wyrazach najszlachetniejszych dziękując
5647      2, XVIII |                    mówił - te napisy były wyrazami serca, treścią życzeń lub
5648      2, XXV   |            marzenia niknące i coraz mniej wyraźne w takowy na koniec sen się
5649      1, V     |                    co dawało jej myślom i wyrazom coś szczególnie miłego.
5650      2, XIX   |             imaginację lub duszę zajmuje, wyrażone było jawnie lub tajemnie
5651      1, XII   |              Melsztyńskiego togo zwykłego wyrazu melancholii, który w Krzewinie
5652      1, XIV   |               kwiaty, które na moim oknie wyrosły, i na nie patrzając wspomnij
5653      2, XXI   |                Jak wszyscy wojskowi, stąd wyruszył. Od tego czasu wiadomość
5654      1, II    |                  okropnej ją może śmierci wyrwałem, na ręku moim zemdloną wyniosłem,
5655      2, XXV   |                   jeszcze i ledwo śmierci wyrwanego w tak długą drogę samego
5656      2, XXII  |            jeszcze, słowa, które naówczas wyrył na skale, nie wymazane dotąd!
5657      2, XXVII |                  na wieki w mym sercu się wyryło. Na tarczy mojej jak godło
5658      1, VIII  |                   jednym słowie przez nią wyrzeczonym, dostrzegłem, poczułem raczej,
5659      1, XI    |                  przy każdej okoliczności wyrzekać nad niesłychanymi niesprawiedliwościami,
5660      2, XIX   |                   damy najbardziej głośno wyrzekały, że raptownym swoim zniknieniem
5661      1, VIII  |                 dręczę Twoją czułość mymi wyrzekaniami, nic tłumacząc wyraźnie
5662      2, XXVII |                 nie będę! "Niewdzięczny!" wyrzekłaś naówczas, odpowiadając na
5663      2, XXVI  |              wszystko w świecie darujem - wyrzekli razem oba książęta - i jeszcze
5664      2, XXVIII|                   obecności Boga usta ich wyrzekły to. co serca tylekroć wzajemnie
5665      2, XX    |                  czekał, rychło ona słowo wyrzeknie.~Tysiąc uczuć cisnęło się
5666      2, XXVI  |                  względem mnie masz co do wyrzucenia sobie - powtórnie rzekł
5667      1, V     |                 Wandą po górach biegał na wyścigi i wieczorami, gdy na tarasie
5668      2, XXV   |                 czekać, a sama na ląd gdy wysiadła, ubita ścieżka wprowadziła
5669      2, XXVII |                  stronę rzeki przepłynął.~Wysiadłszy na ląd i myśli jego, i uczucia
5670      1, XI    |             właśnie przeciwnie się stało. Wysiadłyśmy tedy i ja, wpół żywa idąc
5671      2, XXVI  |                aby natychmiast raczył ich wysłuchać i przy tym obiecał swoje
5672      1, XIV   |                  niegom się udał, on mnie wysłuchał, dał sobie pracę dochodzić,
5673      1, XIII  |                  sekretarza grać zaczęto; wyśmienita gra, by się dowiedzieć,
5674      1, V     |        doskonałości nie miała. Była dosyć wysoka, giętki miała stan i ruszenie
5675      1, IV    |                   potrzebną.~Ludomir jest wysoki, śliczne ma zęby, ale rzadko
5676      1, XIV   |             Kwestarka dziwnie była ładna, wysokiego urodzenia i zbyt w wielkim
5677      1, XIV   |             weszła do sadu, który z boków wysokimi stroiszami oparkaniony do
5678      2, XV    |                  z matczynym była mlekiem wyssała. Matka jej najgorliwszą
5679      2, XXVI  |                  sam dom na ławce, co pod wystawą stała, położyłem mój tłomoczek.
5680      1, I     |                  bliską tu schroniłem się wystawę. Słyszałem, jak piorun uderzył,
5681      2, XXII  |               którą czytelnik łatwo sobie wystawi będąc Polakiem; łatwo pojmie,
5682      2, XIX   |               drzewami, najprzyjemniejszy wystawiał widok. Gościniec był okryty
5683      2, XX    |                  Malwiny najokropniej jej wystawiała, wszystko to złączone razem
5684      2, XXV   |                dnia tego był na tej kępie wystawiony i babce Alisi w nagrodę
5685      1, IV    |             odebrałyśmy. To jest pierwszy występek; drugi, że Ciocia na piętnasty
5686      1, VII   |                 się otaczał, mogła równie występki, jak i nieszczęścia ukrywać.
5687      2, XXVI  |                   się na tę kradzież było występkiem niegodziwym, wtedy nawet
5688      1, IX    |                 okrywam, żadnego nie kryj występku, ale w jakiej bądź okoliczności
5689      1, XI    |                   traci nigdy sposobności wysunienia komplementu. oświadczył
5690      2, XXII  |                gdzie wola jednego mocarza wysyła w dalekie okolice płatne
5691      2, XVI   |                 było zebranych pieniędzy. Wysypała je i wtedy ładunek z monetą,
5692      1, VIII  |                   jednej mogę znaleźć moc wyszczególnienia, co cierpię; słuchaj więc
5693      1, II    |                 żem ci ten dość dokładnie wyszczególnił.~Wanda i Alisia biegały
5694      2, XXV   |             niespokojnością i niewczasem, wyszedłem był dla odetchnienia. Nie
5695      2, XXVI  |                  lecz gdy się zmierzchło, wyszłam patrzeć, gdzie się mój Płomieńczyk
5696      2, XXVI  |            jeszcze z zadziwienia nie byli wyszli po mowie Cygana, gdy młynarka
5697      2, XXVII |                    by zapytać się o jakie wytłumaczenie, przycisnął kochankę do
5698      1, XIV   |                dla niej mieć nie będzie i wytłumaczy jej nareście owe odmiany
5699      2, XXVI  |                cię, abyś jak najszczerzej wytłumaczyła tajemnicę, która jak się
5700      1, VII   |                dręczyło, tego najbardziej wytrwać bym nie mogła.~Te kilka
5701      2, XVIII |                kopia twoja czy lekka, czy wytrwała? i podobne zapytania ustawnie
5702      2, XIX   |                swego przeciwnika, który w wytrwałej spokojności niewzruszonym
5703      1, XIV   |                   na te słowa dzieci oczy wytrzeszczyły i słuchały dalej), dla ludzi
5704      2, XIX   |                    Z zimną odwagą Denhoff wytrzymał popędliwość Radziwiłła i
5705      2, XXV   |                   dni dosyć dobrze podróż wytrzymywał, ale onegdaj, tu dojeżdżając,
5706      1, XIV   |               resztą. Porzuciwszy dopiero wytworne mieszkanie i obraz modnego
5707      1, XI    |                cię zapomnieć!~Ale. Wando, wytworny komplement księcia Melsztyńskiego.
5708      1, XI    |                  a intryga sztuki jak się wywiąże, to się wkrótce da poznać.~
5709      1, III   |              wielu innych łączył przywar, wywiózł ją zaraz od familii i znajomych
5710      2, XIX   |            przyszłą dolę chcąc tymi słowy wywróżyć nosił na tarczy kometę z
5711      2, XIX   |                takowych igrzysk, ławice i wywyższone pozasiadały gradusy. Przepych
5712      2, XIX   |                   damy gradusy dla siebie wyznaczone zasiadły, miejsca wybrane
5713      2, XXV   |                  na zastąpienie jego mnie wyznaczono. W naszym stanie, jak wiesz,
5714      1, XIV   |        znaczniejsze ulice w obrębie sobie wyznaczonym, Malwina zeszła ku Wiśle
5715      2, XXVI  |             kniaziu Melsztyński? Mnie los wyznaczył, żem się na Pokuciu wpośród
5716      2, XXV   |              jednego po długich wahaniach wyznała mi, że matką moją nie jest...
5717      1, VIII  |                  nóg jej moje nieszczęsne wyznałem kochanie! Matko, posłuchaj
5718      1, XIV   |                  wątpiąc, że Ludomir, tym wyznaniem zniewolony, nic już tajnego
5719   DoMo        |                 dobra nastręczyć chciała, wyższa czyja umiejętność dokona.~
5720      2, XXV   |                  gęściejszym cieniu drzew wyższych, zbyt byłoby już ciemno,
5721      2, XIX   |                  zebrał rękawicę, przyjął wyzwanie i zsiadłszy z konia do bliższego
5722      2, XXV   |                 upakarzającą litość tylko wzbudza, to wszystko - mówił - utworzyło
5723      2, XXII  |           przyjaźni. Ale nie każdy ufność wzbudzać umie. Można być dyskretnym,
5724      1, XII   |             zazdrość niżeli kojącą litość wzbudzają.~Łaj mnie, Wando, za te
5725   DoMo        |                obnażone z ponęt ciekawość wzbudzających, a do czytania których mało
5726      2, XVI   |              dziecinność opuszczona takoż wzbudzała jej litość, nagły zaś wyjazd
5727   DoMo        |        dokończonym, lecz będąc pierwszym, wzbudzi może ciekawość; przebiegającym
5728      2, XXVII |               którą Ludomir jeden jedynie wzbudzić mógł w sercu moim...~- Oto
5729      1, XI    |                  powab niezwyczajny jakiś wzbudził we mnie. Koniecznie zdaje
5730      2, XX    |                 przerwane, a strach znowu wzbudzonym został postrzeżeniem figury
5731      2, XIX   |                   znajdowała przyczynę do wzburzenia zbyt może czułego serca,
5732      2, XVII  |            jeszcze namiętnością nie będąc wzburzoną, spokojnie korzystać z każdej
5733      2, XXV   |           niestety, wszystkie czucia moje wzburzyło. Cios ten głębiej może,
5734      2, XXVII |               tego wszystkiego serce moje wzdrygało się na samą myśl łączenia
5735      1, XIV   |                  wyciągał i patrząc na to wzdychał i sam do siebie gadał. Na
5736      2, XXV   |                 niesłuszną, która gdy nie wzgardę, to upakarzającą litość
5737      2, XIX   |               wieku prawo do szczególnych względów mieli, takoż zajętymi zostały.
5738      1, XIV   |             chodził, wczoraj siadł na tym wzgórku, ot, nad tą wapnistą przerwą,
5739      2, XXV   |                  ranny na placu pozostał, wziąłem z sobą, com mógł zebrać
5740      2, XIX   |                  ci znowu rycerscy bracia wzięli za godło dwie ręce złączone
5741      2, XXI   |           przyszło z boleścią widzieć, że wzięło za omamienie nadto żywej
5742      2, XXVII |                   i myśli jego, i uczucia wzięły inny poniekąd kierunek.
5743      1, VII   |                 mieszał. Skowronki w górę wzlatując i zięby na gałązkach radośnie
5744      1, XII   |                   miłość się w moim sercu wzmagała! Tak też jak litość, to
5745      2, XIX   |                tej tarczy o miłości tylko wzmianka, tu sławę jedynym bóstwem
5746      1, XIII  |                 czym bardziej się jeszcze wzmocniła przeczytawszy takową na
5747      2, XXV   |            wieczora gorączka bardziej się wzmogła; sądziłem go znowu w niebezpieczeństwie,
5748      2, XVII  |                 książę Melsztyński w niej wzniecał od czasu bytności jej w
5749      2, XV    |               ręki. Niebieskie oczy Taidy wzniecały pożary, których się często
5750      2, XXVII |                  jego sercu dla mnie były wznieciły, w nowej (a spodziewam się
5751      2, XX    |                    Księżyc w całym blasku wzniesiony nad łachą srebrną pręgą
5752      2, XXV   |              głową i mimowolnie serce jej wzniosło się ku twórcy dziwów, co
5753      2, XV    |                ale świeżość cery i żywość wzroku upewnić razem mogły, że
5754      2, XIX   |              życzenia, wszystko, co serca wzrusza, zapala imaginację lub duszę
5755      2, XXVIII|            współtowarzysz intryg, którymi wzruszała społeczność stolicy w czasie
5756      1, I     |                postępowania, a siły, tylu wzruszeniami zwątlone i nie równające
5757      2, XXIII |                pogodne, drzewa żadnym nie wzruszone wiatrem i ptaszki, tą zdradną
5758      2, XIX   |              piersiach (biciem znać serca wzruszony), zleciał na plac zapasów.
5759      2, XIX   |                   strzemion nie puścili i wzruszonymi nawet nie byli. Doświadczywszy
5760      1, VII   |              płocha,~Co niebios nigdy nie wzruszy?~Szczęścia domyślne marzenia,~
5761      1, XIII  |              Malwinę zdał się litości jej wzywać. Malwina, widząc jego zmieszanie,
5762      2, XXVI  |             waszej księciej mości usilnie wzywam, otóż to tajemnica, którą
5763      1, X     |                                  Rozdział X ~KRÓTKI~Niesprawiedliwie
5764      1, XI    |                                  Rozdział XI ~WARSZAWA~List Malwiny do
5765      1, XII   |                                  Rozdział XII~DALSZY CIĄG BYTNOŚCI MALWINY
5766      1, XIII  |                                  Rozdział XIII ~WIECZÓR U KSIĘŻNY W***~
5767      1, XIV   |                                  Rozdział XIV ~KWESTA~Nieraz zatrudnienie
5768      2, XIX   |                                  Rozdział XIX ~TURNIEJE~Przyszła nareście
5769      2, XV    |                                  Rozdział XV ~TAIDA~Nazajutrz niespokojność
5770      2, XVII  |                                  Rozdział XVII ~LIST ALFREDA DO MAJORA
5771      2, XVIII |                                  Rozdział XVIII ~POWRÓT KSIĘCIA MELSZTYŃSKIEGO~
5772      2, XX    |                                  Rozdział XX ~WIDMO~Książę Melsztyński,
5773      2, XXI   |                                  Rozdział XXI ~NIEWESOŁY~We trzy tygodnie
5774      2, XXII  |                                  Rozdział XXII ~WYJAZD Z WARSZAWY~Niedługo
5775      2, XXIII |                                  Rozdział XXIII ~BITWA POD MOHILEWEM~Najczęściej
5776      2, XXIV  |                                  Rozdział XXIV~W KTÓRYM NIESPODZIANIE NIEKTÓRE
5777      2, XXV   |                                  Rozdział XXV ~ZAKONNIK~W takim stanie
5778      2, XXVI  |                                  Rozdział XXVI ~JEDNAK SERCE RZADKO SIĘ
5779      2, XXVII |                                  Rozdział XXVII ~ŁAWKA POD KASZTANEM NA
5780      2, XXVIII|                                  Rozdział XXVIII ~KONIEC~Niejednemu może
5781      2, XXV   |                   życiu nie zastawszy nie za-trzymałem się i dalej idąc o kilka
5782      2, XVIII |              zatrudnieniem lub unoszącymi zabawami obce były nudom, których
5783      2, XIX   |       zniewieściały lenistwo swoje czasem zabawia, ale prawdziwie rycerskie
5784      1, V     |               opisaniem jego dłużej nieco zabawię.~Malwina miała bardziej
5785      2, XXVIII|               Tymi figlami zaprzątniona i zabawiona tą pustotą Malwina Ludomirowi
5786      2, XVII  |                  który widział Ludomira i zabawną nawet anegdotę o nim donosi.~
5787      1, XI    |                 jednakowe i niekoniecznie zabawne. Śniegu, śniegu i śniegu
5788      1, IV    |                  odpust do Rożniszewa, do zabawnego i świetnego miasta, gdziem
5789      2, XVII  |                 tych ciekawych komerażów, zabawnych portretów, pasztetów i wiadomości,
5790      1, XIII  |                 że być złośliwym jest być zabawnym. Mało kogo tym nikczemnym
5791      2, XXVI  |                   jego kochanego Ludomira zabierać. Niepewność, troskliwość.
5792      2, XV    |               zawsze. Skonał na jej ręku, zabierając z sobą do grobu, cokolwiek
5793      2, XVII  |                  żyła na wielkim świecie) zabierał z sobą jedno z tych tysiącznych
5794      1, XII   |                  próżność niemałe miejsce zabierała, łatwo temu uwierzył i z
5795      2, XXVII |               żądałem. Myśl ta okropna... zabijająca... że inny, że mój brat...~-
5796      1, III   |                   na gonieniu, męczeniu i zabijaniu biednych sarn, lisów i zajęcy,
5797      2, XXIV  |                  którym szef nie wie, czy zabitym został, czy się dostał w
5798      1, XIV   |              iskrzącym fajerwerkom, które zabłysnąwszy trochę dym tylko i większe
5799      1, XIII  |             podjęła. Tymczasem Malwina na zabój z majorem Lissowskim tańcowała,
5800      1, I     |              prosząc, aby ją zaraz z sobą zabrała, na co gdy babka chętnie
5801      2, XXII  |                   synów, braci, kochanków zabrano. Nie mogąc ich boleści pieniędzmi
5802      2, XXII  |                  wdzięcznością przyjęła i zabrawszy wszystkie swoje graciki
5803      2, XXII  |             jeszcze muszę, że choć w tych zaburzeniach, w tych wojnach nieszczęśliwych
5804      2, XVII  |                kwaterą i przybyciem swoim zaburzył trochę tę czułą sielankę.
5805      1, V     |                    gdyby Malwinie ich się zachciało. Nigdy głos Malwiny lepiej
5806      2, XVIII |          igrzyskiem, najwięcej go do boju zachęcą, a spojrzenie jedno najdroższą
5807      2, XXIV  |            Odebrawszy tedy list od dziada zachęcający go do prędkiego przyjazdu
5808   DoMo        |                  przez Ciebie wspieranym, zachęcanym, pocieszanym, przywiodło
5809      2, XXVII |           smutnymi wspomnieniami nie chcę zachmurzać myśli twoich, osobliwie
5810      2, XXVIII|           młodzieży, stawiając przed oczy zachód życia koło najświetniejszej
5811      2, XXV   |                  powszechny, osobliwie ku zachodowi życia, że czas ulatując
5812      2, XIX   |                 te igrzyska, te wszystkie zachody były poświęcone, zamiast
5813      2, XXV   |        najpiękniejszy; ostatnie promienie zachodzącego słońca różowatym cieniem
5814      1, III   |                 tylko dostrzec mogła przy zachodzącym słońcu, którego promienie.
5815      2, XXII  |                 spali, lub wieczorem przy zachodzie słońca lubiła błądzić nawiasem
5816      2, XVI   |            dziadulowi, że jego pan w nocy zachorował, że bardzo słaby i że się
5817      2, XXI   |           Nazajutrz po tym dniu, w którym zachorowałam, książę Melsztyński z pułkiem
5818      2, XXVI  |           karpackich stanęli; tam kapitan zachorowawszy odpoczynku potrzebował.
5819      2, XXVI  |                winie zapobiegła, cudem go zachowując i oddając go cudem. Na wzór
5820      2, XVII  |              zdania, raczej dla siebie go zachowuję; niech czytelnik sądzi podług
5821      2, XIX   |                które by utajonej rany nie zachowywało. Wieleż razy w życiu przechodziemy
5822      2, XVIII |                  się wszystkich przepisów zachowywanych w dawnych turniejach.~Zbrojownicy,
5823      1, VIII  |                   równie była zmienną jak zachwycającą ta chwila nieporównanego
5824      2, XVIII |              zaczęła żałować, iż te czasy zachwycające minęły.~- Ponieważ - mówiła -
5825      2, XVII  |              odludnej swojej młodości tak zachwycającymi malowała sobie i które w
5826      2, XIX   |            młodości w całym blasku zmysły zachwycała, tu spojrzenie najtkliwsze
5827      1, II    |               Ludomir znowu wpadł w swoje zachwycenia! O, ta głowa gorąca, kiedyż
5828      1, VI    |                który gdy się trochę późno zaciągnął, ciemnym już mrokiem przyszło
5829      1, I     |               grzmoty wróżące, niebo całe zaciągnęły, cichość zupełna w powietrzu
5830      1, XIV   |                  miejsca, dźwięk organów, zaciemnione sklepienia, wszystko to
5831      1, VIII  |            przeczucie?~- Malwino! - łzami zaćmiony rzekłem - spotkamy się,
5832      2, XV    |               zazwyczaj szczęście tworzy. Zacne urodzenie, ogromny mają-tek,
5833      1, XIV   |                niejedną osobę podobną tej zacnej ochmistrzyni i sposobniejszą
5834      1, XI    |                  spadają, bo każdy z nas, zacząwszy ode mnie, nie pojmuje, jak
5835      2, XXI   |                najprzykrzejszego ocucona, zaczęłam rozeznawać, co się ze mną
5836      2, XIX   |                   wieńcu. Napis był: "Nic zaczepiam, ale bronię.'' Dwóch braci
5837      1, XIII  |            nieszczęściem wstając stołkiem zaczepił i tryumfalnie rozdarł suknie
5838      1, XIV   |                   ja trochę, nim przyszły zacznę rozdział.~Koniec tomu pierwszego~ ~
5839      2, XVIII |                  bez przyczyny kochać się zaczynają, ciotka wtedy, jak żeby
5840      1, III   |                zabaw, przyjemności w nowo zaczynającym się życiu, smutny rzucając
5841      1, XI    |             uważałam, że dzień wieczorowi zaczynał ustępować. Wtem postylion
5842      2, XXV   |                naszego klasztoru.~Malwina zaczynała się domyślać, że ten, o
5843      1, VII   |                  trzeba, jeźli świtać już zaczynało, a Malwina oczu jeszcze
5844      1, XI    |                 mnie już mieszać i nudzić zaczynały), ktoś się go zapytał: -
5845      1, XI    |           wypełniać tę obietnicę. Od tego zaczynam, czemu łatwo uwierzysz,
5846      1, XI    |                   wykleić? Ha, zobaczymy! Zaczynamy grać komedią, w której Ludomir,
5847      1, XIV   |                  mógł poznać; w przód i w zad chodząc czasem na miesiąc
5848      2, XXVII |                słyszałem, a wtedy i nieba żądać nie będę! "Niewdzięczny!"
5849      1, XIII  |                sobie książę tej pracy nie zadaje - z zimnym nader ukłonem
5850      2, XXV   |                  najusilniej powrotu jego żądała. Umyśliłem aż na miejsce
5851      1, IX    |                się myślą, że czyni ofiarę żądaną od niego, i nie domyślała
5852      1, XIV   |                 ten domek kazał wystawić, zadatek mi dał, bym mógł rybactwem (
5853      1, XIV   |                Wiele znoju i pracy sobiem zadawał i niemal nigdy nic otrzymać
5854      2, XIX   |                zapęd niejedno serce czułą zadrżało trwogą.~Miejsce turniejów
5855      2, XXI   |                 serce pewnie, jak i moje, zadrży na wspomnienie, co ta sława
5856      1, VII   |                 zabaw i radości!~Malwina, zadumana, patrząc na tę piękną krainę,
5857      1, IV    |                wady.~Naprzód, często bywa zadumany, czasem bywa ponury, co
5858      2, XX    |                   był poleciał, przyszedł zadyszany i mocniejszymi kroplami
5859      2, XIX   |            ojczyzny będąc najpierwszą ich żądzą, a dobro jej jedyną metą,
5860      2, XXIV  |                wszystkich okolicznościach zadziwiał nadzwyczajną odwagą, bo
5861      1, XIV   |                  Ludomira i myśl, jak się zadziwić musiał, gdy wróciwszy do
5862      1, XIV   |           odrażały, a o których z własnym zadziwieniem w tej chwili ledwo pamiętała.
5863      1, XIII  |                   w mieście sama do niego zagadnęła:~- Czemuż książę, tak zwykle
5864      2, XV    |                   w stanie. Rany niedawno zagojone otworzyły się znowu, niespokojność
5865      2, XXV   |                   nieraz, za zwierzem się zagoniwszy, w polu nocować musiałem.
5866      1, XIII  |                dla odpoczynku w gry jakie zagrać. Zgodzili się na to, stół
5867      1, I     |            strachu swoim zapomnieć mogła, zagram ci owego mazurka, który,
5868      1, XIV   |                   zwyczaju sprowadzania z zagranicy cudzoziemek, by Polki wychowywać,
5869      1, III   |                  ubogich chat, do niskich zagród wstępując, pocieszenie,
5870      2, XXV   |                 ujrzał. W tej opuszczonej zagrodzie wózek zaprzężony mizernym
5871      2, XXV   |       prowadzonemu życiu winienem podobno zahartowane zdrowie i tę zręczność i
5872      1, XI    |          stworzeniu, któremu tak niełatwo zaimponować, Malwina z zimną swoją grzecznością
5873      1, XI    |                   grzecznością tak czasem zaimponuje, że przy niej ani słowa
5874      2, XIX   |                 się dzielnymi bodźcami do zaiskrzenia jeszcze bardziej gorejących
5875      1, XI    |                  przed kwadransem jeszcze zaiskrzoną wesołym światłem zabawy,
5876      1, X     |                  tęgi mróz jasnym słońcem zaiskrzony Malwina zalana łzami, po
5877      1, XIII  |          wypogodziła, szczęściem radosnym zajaśniawszy, i dobra Malwina, dla której
5878      1, XI    |             szóstej w wieczór mam do niej zajechać i pod jej opieką pierwsze
5879      2, XXII  |                 nie ciekawy jaki gość tam zajechał, od którego wiadomość i
5880      1, XI    |                    Nareszcie do oberżyśmy zajechali. Ni życzenia, ni mocy do
5881      1, XI    |                 Na końcu naszej objażdżki zajechałyśmy przed ogromny dom. Księżna
5882      1, XI    |                  niecierpliwość prędkiego zajechania i nadzieję zabaw, które
5883      2, XVII  |              sądząc (w czym się myliła) o zajęciach jego kiedyś dla Floryny
5884      1, VI    |                 są napełnione tym jedynym zajęciom, tą jedyną myślą, jak by
5885      1, III   |          zabijaniu biednych sarn, lisów i zajęcy, a wieczorami, z polowania
5886      2, XX    |                 czyni. Rozpacz serce moje zajęła, gdy nie widząc cię dzień
5887      1, XII   |              Ludomira rozumieją strasznie zajętego; ale z jego strony to nie
5888      2, XIX   |        szczególnych względów mieli, takoż zajętymi zostały. Tłum zaś, cisnąc
5889      2, XV    |                  się, czy do jej domu nie zajeżdża. Nie ma tej osoby, która
5890      2, XXIII |                   o powrocie tych. co ich zajmowali, turkot bryczki przerwał
5891      1, X     |                już ją nie bawiło, nic nie zajmowało. Ponura jesień po tym tak
5892      2, XVI   |                  Róziulki, ale mimowolnie zajmując się tym biednym jestestwem,
5893      2, XXV   |                    Alem stary i nieprędko zajść mogłem; noc już była zupełna,
5894      2, XXVI  |                pochodził, i spojrzawszy w zakąt ciemniejszy pokoju krzyknęła
5895      2, XXIII |                znalazła, ale że właśnie w zakątkach tego serca zupełnie przeciwne
5896      2, XXVI  |                  którzy padłszy mu do nóg zaklęli na wszystkie najświętsze
5897      2, XV    |                   w przypadku jej śmierci zaklina ich na wszystkie obowiązki,
5898      2, XXIV  |                  o całej tej okoliczności zaklinając, aby chciał mi donieść,
5899      2, XXVI  |                  nadzwyczajnie w niej się zakochał). Teraz zaś ten sam Ludomir
5900      2, XV    |                    nieciężko było Taidzie zakochanego Ludomira w toż samo omamienie
5901      1, VII   |                    Dziwią się czasem, gdy zakochani szczególnym jakimści szczęściem
5902      1, XIII  |                  tańcować; zwyczajna mowa zakochanych, którzy w przedmiocie swojej
5903      2, XXVIII|                   Nie żałujmy więc naszym zakochanym tej, którą tak mile z sobą
5904      1, XI    |               list, i tak zbyt już długi, zakończyć. Zbolałe serce i zmęczone
5905      2, XVII  |                potem wszystko między nimi zakończyło, tego nikt nie wie i mimo
5906      2, XV    |             raczej żywcem ją w klasztorze zakopać niżeli łzami jej dać się
5907      1, XIV   |                  na rybki czatował. Długi zakręt Wisły widać było z tego
5908      1, XI    |                  do okna, w którym niemal zakryta framugą siedziałam:~- Prezentuję
5909      2, XXV   |                    którego cieniem gałęzi zakrytego nie była zrazu widziała.
5910      1, VII   |                 oczom przyszłość i własne zakrywała serce, spadła raptem. Pierwszy
5911      2, XVIII |                gdy odpowiedział, że lila, zakrzyczanym został od dam, które wszystkie
5912      2, XIX   |               grzywę wiatrom puściwszy, z zakrzywionymi nozdrzami, pełen ognia,
5913      2, XXVII |              słowo przez ciebie wymówione zalało rozkoszą serce moje i wszystkich
5914      2, XXIV  |                strapionym, co dzień mniej żalami ją swymi zatrudniał, a co
5915      2, XX    |                miała w całym domu, i ręce załamywała widząc, że to nic nie pomaga.
5916      1, X     |                słońcem zaiskrzony Malwina zalana łzami, po najtkliwszym pożegnaniu
5917      2, XXIII |                   poznał, bo twarzy krwią zalanej rozeznać było niepodobna)
5918      1, VII   |                tysiączne troski, bojaźni, żale, których nigdy dotąd nie
5919      1, XIV   |          gospodynie i gorliwe obywatelki, zalecając im ustawnie radami. a najbardziej
5920      2, XXVI  |             dziecko swoje ojcowskiej jego zalecała opiece, pisany był na kilka
5921      1, I     |            rycerstwa, które mnie szanować zalecasz, wiesz dobrze, że waleczni
5922      2, XXIV  |                  wkrótce. Wanda, szanując zalecenie Malwiny, nie wspomniała
5923      2, XXV   |             przypadku śmierci przesłać mi zalecił, a że zwłoki jego tu pod
5924      2, XVIII |             uszanowanie dla kobiet równie zaleconymi bywały jak waleczna odwaga.
5925      1, XIII  |            Westchnieniem i łzami.~Co jest zaletą, a co wadą nadziei?~Że zwodzić
5926      1, XII   |            Ludomira, od którego on władzy zależy, z najłaskawszym uprzedzeniem
5927      1, X     |                 powinna do Warszawy. A że żałoba jej dawno była skończoną,
5928      2, XXII  |        zastanawiało, to, że w grubej była żałobie.~Na zapytanie Zdzisława,
5929      1, III   |                spokojności!~Nie chcąc dla żałoby jechać zaraz do miasta,
5930      2, XVI   |                  tajemnicom tym i skrytym żalom, ale Malwina pamiętała Ludomira
5931      2, XVI   |                 była wyjechała od siebie. Żałosna historia Taidy boleśnie
5932      2, XVII  |                 niej uczyniła wrażenie. Z żałośnym rozrzewnieniem przypominała
5933      2, XXVIII|                 nie lubiła, od nikogo nie żałowana, bo dokuczała wielu i nikomu
5934      2, XVIII |                   tych czasów tak godnych żałowania i które dusza twoja wyniosła
5935      2, XXII  |         przymiotów i zasług tego, którego żałowano. Nie zawsze pieniądze boleściom
5936      2, XXII  |                zniszczone, a ustanowienia założone w jakimkolwiek bądź zamyśle,
5937      2, XXVIII|            szczęśliwych w życiu bywa! Nie żałujmy więc naszym zakochanym tej,
5938      1, XIV   |                 moja Jewa z głodu i nędzy zamarli i stary Dżęga wkrótce by
5939      1, III   |                   póty na ciemny, zarosły zamek patrzała, póki go tylko
5940      1, XI    |                   i znała mnie przed moim zamęściem, aby raczyła mnie prezentować
5941      2, XXV   |                 żem mógł wypełnić przecie zamiar, co mnie do tego był przyprowadził.
5942   DoMo        |               uskutecznienia ważniejszego zamiaru, chwyciłam się tego, którego
5943      1, XIII  |              Ludomir w tak krótkim czasie zamieni te szlachetne zajęcia w
5944      2, XXV   |                   trąb w głos organów się zamienił i zamiast tłumu turniejów -
5945      2, XXV   |                   największą się przyjaźń zamieniło. Przez tydzień w niebezpieczeństwie
5946      2, XXV   |                  takowy na koniec sen się zamieniły:~Zdało się Malwinie, jakoby
5947      1, XII   |            opuszczona, miłość w nienawiść zamieniwszy, wszystkich sposobów szukała,
5948      2, XIX   |                   odsłaniając, w tłum się zamieszał raptownie i wkrótce zupełnie
5949      2, XXIV  |                    bo przy zmroku i w tym zamięszaniu ciężko było dokładnie uważać,
5950      1, XIV   |               zagrody, ubogim pospólstwem zamieszkane, gdzie raczej dać niż zbierać
5951      1, IV    |                 rodziców, gdzie są; gdzie zamieszkani? Na te słowa twarz Ludomira
5952      2, XXV   |              przyrzekł Malwinie, iż o tym zamilczy i zostawszy się z chęcią
5953      1, XI    |                 Ludomira poznała. Smutnie zamilkł, a ja, widząc jego zmartwienie,
5954      1, XIII  |             Ludomira taić swoje postępki, zamilkła potem znowu zupełnie i chcąc
5955      2, XXV   |                 mój przyjacielu, że o tym zamilknę; tyle tylko dołożę, że tej
5956      1, VIII  |                  odludnych lasach naszych zamknąć się na zawsze, od miłości,
5957      1, X     |           rozmawiać.~Te słowa ciotce mowę zamknęły i zrazu, by życzeniom Malwiny
5958      2, XV    |                 lub wiecznie w klasztorze zamkniętą zostanie. Na ten samowładny
5959      2, XXVIII|                 miłości własnej dotknięty Zamościem Malwiny, uczuł to tym mocniej,
5960      1, XIII  |               Malwinę do pierwszego walca zamówić, ale nieszczęściem wstając
5961      1, XI    |                 mnie na pierwszego mazura zamówił.~- Ludomirze? - wołała na
5962      1, XIII  |             wszystkim, co ją wprzódy byli zamówili i nadeszli wtedy, że jej
5963      1, XIII  |          wszystkie tańce do samej kolacji zamówioną. Młoda wesołość księcia
5964      2, XIX   |          baczności.~Konstanty i Władysław Zamoyscy, Roman Sanguszko i Lew Sapieha,
5965      2, XIX   |            Gedymin od młodego Konstantego Zamoyskiego zwyciężonym został. Ta pomyślność
5966      2, XXVI  |                sam Ludomir bratu odstąpić zamyśla tę ubóstwioną Malwinę.~-
5967      2, XXII  |              założone w jakimkolwiek bądź zamyśle, czy dla potrzeby ludzkości,
5968      1, XIV   |         wyciągnąwszy, głęboko nad nią się zamyślił. Alić wiatr duży się zerwał
5969      1, XII   |                   i pomocą dokonał swoich zamysłów.~Malwina tymczasem, ani
5970      2, XV    |                   Z głębi duszy darował i zaniechał wszelkiej urazy, a drogiej
5971      2, XXI   |                 być przyczyną, że Malwina zaniechała pisywać do Wandy.~Luba Wando!
5972      2, XXVI  |                Melsztyńskim zwać będę dla zaniechania omyłki), znając tedy, mówię,
5973      1, III   |                 go leżącego jak bez duszy zanieśli zaraz do najbliższej wioski,
5974      2, XXVI  |                    którą mąż mój do grobu zaniósł i ja ze zgryzotą do dzisiejszego
5975      2, XXVI  |         zawinąwszy do wsi tej dobrej pani zaniosłem. Tak jak dziś pamiętam:
5976      2, XV    |                 niespokojność umysłu krew zapalając pomnożyła gorączkę, a brak
5977      2, XIX   |                    ale w drugim zapędzie, zapalczywa śmiałość Radziwiłła wszystkich
5978      2, XIX   |                   z nim wieść o nie, całą zapalczywość księcia Melsztyńskiego wzbudziły.
5979      1, I     |                 wsi na Somorkowej stodołę zapalił ją, a wiatr duży i bliskość
5980      2, XIX   |                   śniegu rżały pod nimi z zapału i niecierpliwości, a na
5981      2, XXVII |              zapomniał na świecie. Miłość zapamiętała zdawała się przez wzrok
5982      2, XXVI  |                 Melsztyński równie jak on zapamiętale zawsze kocha się w Malwinie
5983      1, II    |              melancholią serca i burzliwe zapędy duszy, która czując się
5984      2, XVII  |        niebezpieczną jest rzeczą w długie zapędzać się opisywania. Więc z tych
5985      2, XXVI  |                  jest od domu, musiał się zapędzić. Nieszczęściem, brat jego
5986      2, XIX   |           skruszoną została; ale w drugim zapędzie, zapalczywa śmiałość Radziwiłła
5987      2, XXIII |             miejsca, gdzie bitwa ich była zapędziła, księżyc z obłoków się dobywszy
5988      2, XXV   |                   szlachetnym uniesieniu, zapędziłem się za Kozakami w małej
5989      2, XXIII |                 ułanów, co z nim się byli zapędzili, widząc, w jakim zostaje
5990      2, XVI   |         imaginacja Malwiny tak ją wkrótce zapędziły, iż po długim rozmyślaniu
5991      1, III   |                tego był wyjechał na łowy, zapędziwszy się za zwierzem w bezdrożne
5992      1, XIV   |                oczach i całkiem duszę jej zapełnił. W tej chwili kochała go
5993      2, XXVI  |                  o polepszeniu którego ją zapewniali, kazała więc Zdzisławowi
5994      2, XV    |               potrzebnymi. Bez tych dwóch zapewnień umierać spokojnie nie mogła.
5995      1, XI    |                   najwyraźniej ton powrót zapewniła. Przyszedł ów wieczór nareszcie.~
5996      2, XXVI  |                zebrane nieodwłocznie mnie zapewniło, że książę Melsztyński w
5997      1, I     |                  otwierać okno, a Malwina zapiąwszy robotę siadła do fortepiana
5998      2, XXVII |                   wyrwawszy w Cygana sieć zaplątał.~- Ach, Ludomirze! - wtem
5999      1, XIII  |                   lecz gdy ją przeczytał, zapłonił się niesłychanie i oczy
6000      1, VII   |                 Te kilka słów wymówiwszy, zapłoniona i zmięszana, twarz w welum
6001      2, XXVII |                 zostały. Co do mnie zaś - zapłoniwszy się ciszej dołożyła Malwina -
6002      2, XXVI  |                    Opatrzność mojej winie zapobiegła, cudem go zachowując i oddając
6003      1, IV    |                  ukaranie Cioci, że o nas zapomina, nie powiem ani kto, ani
6004      1, V     |             Malwina, istotnie szczęśliwa, zapominała, że jakiekolwiek troski
6005      2, XXVI  |                   trudów i długości czasu zapominałem. Takeśmy Bukowinę i część
6006      2, XXV   |                   Póki żyć będę, póty nie zapomnę godzin z nim przepędzonych.
6007      2, XXVII |                  wszystkich przedsięwzięć zapomniałem, wszystko prócz ciebie znikło
6008      1, X     |                 się żałuje, nie widzi się zapomnianą, nie widzi się tak zupełnie
6009      1, XIV   |               gradusy z kwiatami, lecz że zapomniano ich polewać, najwięcej było
6010      2, XXV   |            mizernym koniem stał, znać tam zapomniany, i prawdziwym darem Opatrzności
6011      2, XXVI  |               rozumiał się być od Malwiny zapomnianym i bojąc się, aby zjawienie
6012      1, XI    |                    spodziewam się, że nie zapomnisz, żeś mnie na pierwszego
6013      1, XI    |              tańcuje. Karnawał nam jedyny zapowiadają. Wybornego bordeaux dostać