Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |       najlepiej - odpowiedział zdumiony.~- No to, panie Horn, pan
 2     I,  II   |     chcesz robić? - wykrzyknął zdumiony.~- Jeszcze nie wiem. Przyznaję
 3     I,  VII  |        wytrzeszczonymi oczami, zdumiony, przypatrywał się po raz
 4     I,  VIII |        na Borowieckiego, który zdumiony jego zachowaniem i tą niesłychaną
 5     I,  VIII |        otworzył drzwi i stanął zdumiony.~Karna w pończochach tylko
 6     I,  XI   |       to zrobię - odpowiedział zdumiony, bo był przygotowany na
 7     I,  XIV  |    ulicy, a fabryka? - zawołał zdumiony Horn.~- Fabryka nie ucieknie,
 8     I,  XV   |      się panu stało? - zawołał zdumiony.~- Ja jestem szlachcic,
 9    II,  I    |   insynuację. Wie pani, jestem zdumiony życiem państwa. Nie przypuszczałem,
10    II,  VI   |          pytał, coraz bardziej zdumiony.~- Pan Jezus me pilnuje,
11    II,  XI   | Bankier odskoczył, stał chwilę zdumiony, nie wierząc uszom własnym.~-
12    II,  XXIII|        się po salonie. Odszedł zdumiony, bo nie poznawał dawnej