Tom,  Rozdzial

 1     I,  V    |     po sobie nudę i znużenie.~Zapatrzył się na wysmukły, kryształowy
 2     I,  V    |       z łatami na łokciach, i zapatrzył się w ogień.~Borowiecki,
 3     I,  V    |     czysto wygolone szczęki i zapatrzył się w dywan, w te blade
 4     I,  XII  | Usiadł wreszcie przed oknem i zapatrzył się bezmyślnie w resztki
 5     I,  XII  |       fotelu i tępym wzrokiem zapatrzył się w światło kilkunastu
 6     I,  XIII |   głowę na grzbiecie fotelu i zapatrzył się przed siebie, i z wolna
 7     I,  XVI  |        podparł brodę rękami i zapatrzył się w niebo.~Zbudził go
 8    II,  I    |  odezwał się znowu głos.~Maks zapatrzył się tak w ogród, że nie
 9    II,  X    | Westchnął pan Adam i zamilkł; zapatrzył się w brudne kłęby dymów,
10    II,  X    |  Przysłonił usta chusteczką i zapatrzył się w długą uliczkę ogródka,
11    II,  XI   |  pisać zaczął.~Moryc umilkł i zapatrzył się na szereg wozów moknących
12    II,  XXIII|      pól zakończonych lasami, zapatrzył się w jasny, słoneczny dzień