Tom,  Rozdzial

 1     I,  V   |        zawołany. Komu pan każe wierzyć?~Pan Adam stracił wszystko,
 2     I,  VII | będziemy sprawdzać...~- Musimy wierzyć na słowo - przygryzła usta.
 3     I,  VIII|       Pani Stefanio, nie śmiem wierzyć nawet, że brak mój zauważono,
 4     I,  VIII|      że głupia, to mi nie chce wierzyć - zamruczał Wilhelm.~- Gdzie
 5     I,  IX  |       to, Maks?~- Po co ja mam wierzyć, ja wiem, że mieć go będziemy,
 6     I,  XI  |  dodała łagodnie.~- Muszę pani wierzyć, że pani Z. jest godną kochania.~-
 7     I,  XIII|        wierzę.~- Ale mnie pani wierzyć będzie? Zaczynał się bawić
 8     I,  XIII|     nigdy nie skłamie, to będę wierzyć.~- Obiecuję pani to solennie.~-
 9     I,  XIII|       wszyscy, to ja panu będę wierzyć! - zawołała prędko, rumieniąc
10     I,  XVI | głębokie wrażenie.~Nie chciano wierzyć w tę śmierć, potrząsano
11    II,  III |         Karil bo komuż ja będę wierzyć, jeśli nie tobie! - zawołała
12    II,  XVI |        zdenerwowany. Proszę mi wierzyć, że bardzo współczuję z