Tom,  Rozdzial

 1     I,  V   |  szepnął Moryc.~- To naturalna obawa, gdy się może stracić wszystko.~-
 2     I,  VIII|      zdenerwowanie, przesycone obawą, aby ich kto nie spostrzegł.~
 3     I,  X   | człowiek zdenerwowany patrzy z obawą na domy, czy się nie walą
 4     I,  XI  |      księżycowy brzask jakby z obawą, czy te dotknięcia nie pozostawiły
 5     I,  XIII|        raz pierwszy odczuwaną, obawą myślał. że musi zostać sam.~-
 6     I,  XV  |    umrzeć musi, coraz częściej obawa śmierci ściskała go strasznym
 7    II,  I   |      jej zabiło silniej, jakby obawą, że może on nie zechce.~-
 8    II,  I   |  oglądał się za siebie jakby z obawą, że ujrzy te umarłe korowody
 9    II,  X   |      niego z niedowierzaniem i obawą, ale Karol unikał jej spojrzeń,
10    II,  XVII| ostrzeżeniu Zukera i widział z obawą, że Moryc za bardzo stara
11    II,  XX  | dziecko, torturowała go ciągłą obawą śmierci, a kończyła rzucaniem
12    II,  XXI |       rozpacz... bezradność... obawa... Czuła dobrze, że ten