Tom,  Rozdzial

 1     I,  X    |     widywał.~Wlókł zmęczonym, smutnym wzrokiem po mieście przycichłym,
 2    II,  III  |       i uśmiechała się jakimś smutnym, rozdzierającym uśmiechem.~-
 3    II,  III  |    zmieszana, zaniepokojona i smutnym wzrokiem wodziła po gąszczach,
 4    II,  IX   |     wyszli od Baumów w bardzo smutnym nastroju.~- Szkoda mi Maksa,
 5    II,  X    |       lub na parapecie okna i smutnym wzrokiem wodziła po mieszkaniu.~
 6    II,  XVII |    wiatrem, wyginały się i ze smutnym, żałobnym jękiem zaglądały
 7    II,  XIX  |  szedł również za orszakiem i smutnym wzrokiem przeglądał wszystkich
 8    II,  XXI  |      trupa fabryki.~O szarym, smutnym poranku, zasypywanym coraz
 9    II,  XXIII| głębiej znużonym, obojętnym i smutnym.~Coraz częściej nuda zaglądała
10    II,  XXIII|      jakby nowym człowiekiem, smutnym, ale silnym i gotowym do