Tom,  Rozdzial

 1     I,  XI  |        przed nim jej twarz dumna i smutna, jak wyrzut cichy i bolesny.~
 2     I,  XI  |       liliowym tonie twarz, bardzo smutną twarz starzejącej się piękności.~
 3     I,  XV  |           niechętnie.~- Macie taką smutną twarz.~- Nie mam znowu specjalnego
 4     I,  XVI | wdzięczność zadrgała mu w głosie i smutna dotychczas twarz zajaśniała
 5    II,  I   |     poruszane kwestie, a Anka była smutna.~Karol był taki inny przez
 6    II,  III |        ciepłym refleksem jej twarz smutną i szeroko otworzone oczy.~
 7    II,  VII |            Ale przy tym jest jakaś smutna dzisiaj, chodźmy do nich -
 8    II,  VII |           spojrzawszy na jej twarz smutną, odczuła jej cierpienia
 9    II,  XIII|           głowę na ręku i znękaną, smutną twarz zwróciła na niego.
10    II,  XV  |           muzyki huczała głucho.~- Smutna zabawa - zauważyła Anka. -