Tom,  Rozdzial

1     I,  V   |      mój przyjaciel, ale ja ze smutkiem widzę, żeś ty coraz głupszy.
2     I,  IX  | półmartwi, obojętni i smutni - smutkiem tych sal oślepłych, cichych,
3     I,  XIII|       mu mózg mrokiem, a serce smutkiem zniechęcenia.~- Strasznie
4    II,  I   |     Liberata omroczył mu duszę smutkiem.~W ganku kurowskiego dworu
5    II,  X   |     jej smutno i takim dziwnym smutkiem ogarniał ją ten dom obcy,
6    II,  X   |      głębokim, nieuzasadnionym smutkiem przeczuć lękliwych i ciemnych.~
7    II,  XV  |  później - powiedział stary ze smutkiem i zaczął mu robić delikatne
8    II,  XX  |  okręcały mu duszę szarością i smutkiem.~Pociąg biegł wciąż jak
9    II,  XXI |   przeniknęło mu serce dziwnym smutkiem, który już w nim pozostał.~