Tom,  Rozdzial

1    II,  I  |   półgłosem.~- Nie zapomni pan o Wysockiej? - prosiła cicho.~- Jutro
2    II,  VII|        przez Ankę, siedzącą obok Wysockiej.~Mery grała jakąś sonatę,
3    II,  VII|         nielitościwymi docinkami Wysockiej. Siedziała cały czas na
4    II,  VII| oglądając się bezradnie w stronę Wysockiej, której ostry wzrok poczuła
5    II,  IX |  niecierpliwości: zbijała zdania Wysockiej z namiętnością, czasem rzucała
6    II,  IX |          zbijała logiczne wywody Wysockiej, która, zagłębiona w fotelu
7    II,  X  |        co usłyszała taką burę od Wysockiej, że ze łzami przepraszała.~-
8    II,  XV |     umierała w niej.~Ostrzeżenie Wysockiej miała ciągle w pamięci i