Tom,  Rozdzial

4501    II,  VI   |             wpośród których budowano domy i fabryki.~- Kocham ją! Tak,
4502    II,  VI   |          wiatraków stojących na wzgórkach i w to powolne okręcanie się
4503    II,  VI   |           spracowane ramiona wznosiły się i opadały ciężko na tle nieba
4504    II,  VI   |                  czarniawopołyskliwe fale i biły w płową ścianę żyta,
4505    II,  VI   |          chrzęstem kłaniało mu się do nóg i sypało rdzawe igiełki kwiatów
4506    II,  VI   |            skowronki zrywały się spod nóg i dzwoniły ku bezchmurnemu
4507    II,  VI   |                 zginęły mu w przestrzeni, i szedł pełen ogromnej radości
4508    II,  VI   |              chłodził nimi usta spieczone i szedł nie wiedząc, gdzie
4509    II,  VI   |                strug lejącej się zieleni, i śpiewał słabym głosem podobnym
4510    II,  VI   |            wznosił silniej przez mgnienie i znowu zniżał się do szeptu
4511    II,  VI   |                znowu zniżał się do szeptu i ginął w ciężkim rzężącym
4512    II,  VI   |                  całował metalowy krzyżyk i patrzył w ścianę żyta, co
4513    II,  VI   |                  trzęsła się przez chwilę i uciekała w tył, a za nią
4514    II,  VI   |             dziewanny rosnące przed domem i patrzyły bladożółtymi oczami
4515    II,  VI   |                 zdziwiony jego obecnością i podniósł na niego szare
4516    II,  VI   |         odpowiedzi.~- A na śmierć, panie, i na to - odgarnął przykrywający
4517    II,  VI   |                  przykrywający go łachman i ukazał obie nogi obcięte
4518    II,  VI   |               ucięli do kolan, ale śmierć i tak szła, to mi ucięli do
4519    II,  VI   |                ucięli do pasa, ale śmierć i tak idzie, panie... i przyńdzie,
4520    II,  VI   |              śmierć i tak idzie, panie... i przyńdzie, o co miłosiernego
4521    II,  VI   |           miłosiernego Pana Jezusa proszę i tej Matki Najświętszej...~
4522    II,  VI   |                 ust krzyżyk od różańca.~- I nic was już nie boli?~-
4523    II,  VI   |                 ręców tyż zabraknie, o! - i pokazał dwie kości obleczone
4524    II,  VI   |                 obleczone popielatą skórą i zakończone tak wychudzonymi
4525    II,  VI   |                  Były... - szepnął ciszej i oczy mu pokryła mgła wilgotna. -
4526    II,  VI   |                   głowę... Marysia, Jagna i Wojtek pomarły na zimnice...~
4527    II,  VI   |                Ścierwa... - szepnął mocno i podniósł pięść ku miastu,
4528    II,  VI   |             majaczącemu szczytami kominów i dachów nad zbożami.~- Zobaczę
4529    II,  VI   |                 powiedział prędko Wysocki i zaczął mu odwijać z nóg
4530    II,  VI   |                   nic nie pomoże, zamilkł i patrzył dziwnym wzrokiem
4531    II,  VI   |                  nosił zawsze przy sobie, i chciał je okręcać z powrotem,
4532    II,  VI   |                   przejęte zapiekłą krwią i ropą.~- Nie macie jakich
4533    II,  VI   |               bieliznę, podarł ją na pasy i obandażował nimi nogi chorego.~
4534    II,  VI   |                łkanie zapychało mu gardło i trzęsło całym kadłubem.~
4535    II,  VI   |                postawił kołnierz od palta i wsuwając pieniądze, jakie
4536    II,  VI   |             chorego, pochylił się nad nim i szepnął:~- Bądźcie zdrowi,
4537    II,  VI   |                  Jezus! – wybuchnął chłop i rzucił się całym kadłubem
4538    II,  VI   |                   nóg jego, objął je sobą i przywarł do nich całą wdzięczną,
4539    II,  VI   |               spocone, rozwichrzone włosy i odszedł spiesznie, jakby
4540    II,  VI   |              sprawy z tego, co się stało, i długo ogłupiałym wzrokiem
4541    II,  VI   |                polami, uniósł nieco głowę i rozpłakanym głosem zaśpiewał:~
4542    II,  VI   |                   powtarzał cicho, ciszej i jak przez mgle widział fale
4543    II,  VI   |                   się zdawało obtulać go, i to złote, dobre, kochane
4544    II,  VII  |                   XXIII]~Borowiecki. Horn i Maks Baum wchodzili do Trawińskich,
4545    II,  VII  |          uśmiechnięta twarz Anki, a potem i ona cała.~- A teraz, skoro
4546    II,  VII  |                     zwróciła się do Horna i Maksa i odeszła z nimi.~-
4547    II,  VII  |             zwróciła się do Horna i Maksa i odeszła z nimi.~- Kiedyż
4548    II,  VII  |              poprzednich, ujął ją za rękę i podprowadził do okna.~-
4549    II,  VII  |       zaprowadziła mnie w koniec podwórza i pokazała przez parkan fabrykę
4550    II,  VII  |               przez parkan fabrykę pańską i mówiła, że pan tak strasznie
4551    II,  VII  |                   gorsu paczkę banknotów, i oddała je Karolowi.~- Skądże
4552    II,  VII  |                napisał o swoich kłopotach i o tym, że już musicie używać
4553    II,  VII  |                 kredytu, dał mi pieniądze i kazał je panu przywieźć.
4554    II,  VII  |                  cicho, pomieszana bardzo i zarumieniona, bo pieniądze
4555    II,  VII  |            wszystkich swoich kosztowności i z różnych sprzedaży, o czym
4556    II,  VII  |                    że pan się tutaj męczy i kłopocze, przecież to takie
4557    II,  VII  |                  nie kocha, jak ojciec... i ja... - dokończyła śmiało,
4558    II,  VII  |                brwi takim jasnym, prostym i pełnym miłości wzrokiem,
4559    II,  VII  |              wzrokiem, że porwał jej ręce i bardzo gorąco i szczerze
4560    II,  VII  |                  jej ręce i bardzo gorąco i szczerze całował, usiłując
4561    II,  VII  |             odchylając twarz zarumienioną i stulając usta drżące ze
4562    II,  VII  |                usta drżące ze wzruszenia.~I gdy wchodzili do salonu,
4563    II,  VII  |                  do salonu, pełnego gwaru i ludzi, Nina uśmiechnęła
4564    II,  VII  |                 rozpromienione szczęściem i jej twarz pełną radości.~
4565    II,  VII  |                 że mogła pomóc ukochanemu i że ten jej "chłopak kochany"
4566    II,  VII  |               dzisiaj dla niej taki dobry i serdeczny, czynił ją szczęśliwą,
4567    II,  VII  |                 szczęśliwą, pełną radości i tak piękną, że zwracała
4568    II,  VII  |                   głosem pieśń szczęścia, i pod wpływem tego pragnienia
4569    II,  VII  |                   wpływem tego pragnienia i przyzwyczajeń wyszła przed
4570    II,  VII  |            przyzwyczajeń wyszła przed dom i dopiero ujrzawszy brukowany
4571    II,  VII  |           obstawiony czerwonymi gmachami, i morze domów, stojące ze
4572    II,  VII  |                 do salonu, odszukała Ninę i przyciśnięta do niej ramieniem,
4573    II,  VII  |          rozmawiającego z Madą Mullerówną i z Melą Grunspan, przy których
4574    II,  VII  |                 do miłości...~- Nie lubię i nie umiem nic ukrywać. Miłości
4575    II,  VII  |                 obcym nawet swoich brązów i obrazów najlepszych, bo
4576    II,  VII  |                 odczują całego ich piękna i że mi coś z tego piękna
4577    II,  VII  |                 tego piękna mogą zbrudzić i zabrać ich spojrzenia. A
4578    II,  VII  |              ludzie od robienia interesów i pieniędzy - tylko interesów...
4579    II,  VII  |               dusza... piękno... dobro... i tam dalej to żaden "papier",
4580    II,  VII  |                   tylko upadła na fotelik i głośno, wrzaskliwie, przykładając
4581    II,  VII  |              pięknością Niny, tłumem osób i salonem, od czasu do czasu
4582    II,  VII  |              wsunął się za żoną do salonu i również cicho i skromnie
4583    II,  VII  |                 do salonu i również cicho i skromnie witał się ze znajomymi.~-
4584    II,  VII  |                  biodrach, garbatym nosie i niewidocznych prawie ustach,
4585    II,  VII  |              ustach, siadła do fortepianu i apatycznie uderzyła w klawisze;
4586    II,  VII  |                   z zaczerwienionym nosem i chudymi, długimi rękami,
4587    II,  VII  |                Mada Muller, Mela Grunspan i Mery Grosglik.~- A z Polek
4588    II,  VII  |            zaczynamy już produkować sukna i perkaliki, ale na milionowe
4589    II,  VII  |                odpowiedział Karol drwiąco i odszedł, przywoływany przez
4590    II,  VII  |               sonatę, nieskończenie nudną i długą, która tak podziałała,
4591    II,  VII  |            skończy. On symulował filozofa i człowieka z fin de sieclu,
4592    II,  VII  |            protestant czy mahometanin, to i tak Żydem nie przestanie
4593    II,  VII  |                  Żydem nie przestanie być i dla nas nie jest stracony.~-
4594    II,  VII  |               salonie z Niną.~- Nie lubię i nigdy bym na to wyznanie
4595    II,  VII  |              jestem człowiek, który kocha i potrzebuje pięknych rzeczy.
4596    II,  VII  |             architekturę, ładne ceremonie i ładny kawałek koncertu.
4597    II,  VII  |              ceremonie wasze, w nich jest i piękny kolor, i ładny zapach,
4598    II,  VII  |                 nich jest i piękny kolor, i ładny zapach, i dzwonienie,
4599    II,  VII  |             piękny kolor, i ładny zapach, i dzwonienie, i światła, i
4600    II,  VII  |               ładny zapach, i dzwonienie, i światła, i śpiewy. A przy
4601    II,  VII  |                  i dzwonienie, i światła, i śpiewy. A przy tym jak ja
4602    II,  VII  |             rzeczach, to jest bardzo nobl i to dodaje człowiekowi humoru
4603    II,  VII  |                 dodaje człowiekowi humoru i ochoty do życia! A w kirche
4604    II,  VII  |                mam?... Cztery gołe ściany i tak pusto, jakby cały interes
4605    II,  VII  |                 do tego przychodzi pastor i mówi. Co pan myślisz, o
4606    II,  VII  |                 on gada?... Gada o piekle i innych nieprzyjemnych rzeczach.
4607    II,  VII  |                  odpowiedział, bo odszedł i przysiadłszy przy grupie
4608    II,  VII  |                  dziwnym wzrokiem na Ninę i Ankę, które wziąwszy się
4609    II,  VII  |                  każdym bukietem konwalii i fiołków, jakie stały wzdłuż
4610    II,  VII  |                   wdychając ich cudną woń i szły dalej, same podobne
4611    II,  VII  |                  chłodnych liści konwalii i ocierała przymkniętymi powiekami
4612    II,  VII  |                   w których stały kwiaty, i znowu szły zatopione w cichej
4613    II,  VII  |                 dworem swoim szła za nimi i z pewną zawiścią przyglądała
4614    II,  VII  |                 bardzo wykwintnym salonom i zobaczywszy na ścianie w
4615    II,  VII  |                  słońce oświecało mozaikę i odbijało jaskrawe promienie.~
4616    II,  VII  |              odbijało jaskrawe promienie.~I nagadawszy jeszcze wiele
4617    II,  VII  |              kilku zakładów dobroczynnych i robi wiele dobrego biednym.~-
4618    II,  VII  |                   tam siedzi panna Muller i panna Grunspan, dwie złote
4619    II,  VII  |               razy, pytałem ją o Neapol - i trzy razy, z jednakim westchnieniem,
4620    II,  VII  |                jednakim wywróceniem oczów i jednakowymi superlatywami,
4621    II,  VII  |            uwzięła się dzisiaj na Żydówki i co którego z młodzieży złapie,
4622    II,  VII  |               Maks, który szedł przy Ance i niespokojnie wybiegał naprzód
4623    II,  VII  |                 salonie Grosglika z córką i kilku innych rodzin żydowskich.~-
4624    II,  VII  |           inżynierów, doktorów, adwokatów i innych specjalistów - i
4625    II,  VII  |                   i innych specjalistów - i chce pani, aby miliony czuły
4626    II,  VII  |           towarzystwo, więc się wynieśli, i stawiam głowę, że Więcej
4627    II,  VII  |                 głową wciśniętą w ramiona i ozdobioną wielkimi uszami,
4628    II,  VII  |                 końskiej, źle wyprawionej i źle naciągniętej; usta podobne
4629    II,  VII  |               podobne do szpary podłużnej i mocno wystające szczęki
4630    II,  VII  |            Przywitał się z wielką swobodą i gdy usiedli w salonie, usiadł
4631    II,  VII  |              obrośnięte czerwonym włosem, i wpił się żółtymi, bystrymi
4632    II,  VII  |          spojrzenia, które ją denerwowało i przenikało dziwnym strachem,
4633    II,  VII  |                  na myśl Zośka Malinowska i te całe szeregi ofiar spośród
4634    II,  VII  |             zmuszał do powolności tyranią i groźbą wydalenia z fabryki.~
4635    II,  VII  |              odpowiedział, spojrzał zimno i odwrócił się pogardliwie
4636    II,  VII  |              chciał uciec z tego salonu - i nie mógł, trzymany na uwięzi
4637    II,  VII  |           powinszowania, obejrzały salony i odpłynęły. Zostało tylko
4638    II,  VII  |             wysuwało się na środek salonu i zajmowało opustoszone miejsca.~
4639    II,  VII  |                Trawińskimi, Mela Grunspan i ciotka, która na próżno
4640    II,  VII  |                  z dotychczasowych marzeń i nadziei.~Wysocki rozmawiał
4641    II,  VII  |                   niej tym głębszy smutek i ból; bo dzisiaj dopiero,
4642    II,  VII  |                   że wyjść nie powinna...~I w chwilach uświadamiań,
4643    II,  VII  |                   martwiała z przerażenia i szklanym wzrokiem wodziła
4644    II,  VII  |                   bardzo w dobrym humorze i w dobrym, swoim towarzystwie,
4645    II,  VII  |           Rozprawiał właśnie z Trawińskim i Kurowskim, i kilku młodymi
4646    II,  VII  |                   Trawińskim i Kurowskim, i kilku młodymi ludźmi rozsnuwając
4647    II,  VII  |                  poglądy na społeczeństwo i jego potrzeby; otrzepywał,
4648    II,  VII  |                 wyciągał czasami mankiety i rad, że ma inteligentnych
4649    II,  VII  |              oderwać od spraw fabrycznych i codziennych, bujał z rozkoszą
4650    II,  VII  |                rozkoszą po niebie hipotez i wniosków.~- Dlaczego? -
4651    II,  VII  |           Dlaczego? - myślała ciężko Mela i nie wiedziała jeszcze wyraźnie,
4652    II,  VII  |                straszne myśli ją obsiadły i zalewają jej serce goryczą
4653    II,  VII  |                obrębie robienia pieniędzy i używania ordynarnego.~-
4654    II,  VII  |          Wysockiego, że twarz mu pobladła i sieć delikatnych niebieskich
4655    II,  VII  |              patrzyła na Wysocką, na Ninę i Ankę siedzące w kole kobiet
4656    II,  VII  |                 rozmawiających półgłosem, i równocześnie widziała oczami
4657    II,  VII  |                    ojca, siostry, szwagra i odczuwała teraz dopiero,
4658    II,  VII  |             płaskość życia własnej sfery.~I teraz dopiero poczuła, że
4659    II,  VII  |                świata, zaledwie znoszonym i może tylko dla posagu, jaki
4660    II,  VII  |                   powtarzała sobie dumnie i chciała się podnieść, aby
4661    II,  VII  |              znowu przysunęła się do niej i swoim przeciągłym, chrapliwym
4662    II,  VII  |                 wyjść stąd, z tego świata i nie powrócić do niego nigdy
4663    II,  VII  |              pożegnaniem rojeń wiosennych i miłości, ale wyjść postanowiła.~
4664    II,  VII  |                już, że musi wyrzec się go i nie widzieć więcej.~- Nigdy,
4665    II,  VII  |                  się nie patrząc na niego i całą siłą tłumiąc łkanie,
4666    II,  VII  |              jakie wzbierało w jej sercu, i chęć pozostania, jaka ją
4667    II,  VII  |               pani pozostanie do wieczora i potem razem pójdziemy do
4668    II,  VII  |                 miesiące... - odpowiadała i nagie taki żar rozlał się
4669    II,  VII  |                 po jej sercu, żar miłości i cierpienia, że łzy błysnęły
4670    II,  VII  |             błysnęły w jej szarych oczach i serce zaczęło bić mocno,
4671    II,  VII  |                     powiedział z wyrzutem i tak miękko, tak serdecznie,
4672    II,  VII  |              wiedziała wszystko od starej i dosyć wrogo była usposobiona
4673    II,  VII  |                    odczuła jej cierpienia i wielkie współczucie zadrgało
4674    II,  VII  |                  walcząc z własnym sercem i wolą, ale pozostała.~- Po
4675    II,  VII  |                  oczarowana dobrocią Anki i Niny, które wzięły ją pomiędzy
4676    II,  VII  |                 wzięły ją pomiędzy siebie i z wielką serdecznością traktowały,
4677    II,  VII  |                myśleć, że to raz pierwszy i że tak będzie zawsze...
4678    II,  VII  |                wielki kwietnik pełen woni i barw; wielkie świeczniki
4679    II,  VII  |               wzniósł zdrowie Trawińskich i chciał coś mówić, ale że
4680    II,  VII  |                więc wybełkotał słów kilka i usiadł obcierając rękawem
4681    II,  VII  |                  do tej nietoperzej głowy i tych żółtych oczów, które
4682    II,  VII  |              bawić, tylko śledziła Karola i Ankę i widząc, jak im jest
4683    II,  VII  |              tylko śledziła Karola i Ankę i widząc, jak im jest dobrze
4684    II,  VII  |                 Kuzynka dosyć daleka, ale i narzeczona zarazem - odparł
4685    II,  VII  |               wiedziałam...~- Już od roku i bardzo się kochają - mówił
4686    II,  VII  |              zirytowała jej niedomyślność i ten zachwyt, nie ukrywany,
4687    II,  VII  |                ukrywany, z jakim patrzyła i mówiła o Karolu.~Złote rzęsy
4688    II,  VII  |             zatrzepały nagle jak skrzydła i opadły ciężko na błękitne
4689    II,  VII  |               twarz pokryła się bladością i blade usta zaczęły dziwnie
4690    II,  VII  |            kilkanaście ruchów bezcelowych i znowu spojrzał na Józia,
4691    II,  VII  |                  mu raz jeszcze wiadomość i pobiegł spiesznie z powrotem.~
4692    II,  VIII |             spólnika nie śledziły za Anką i nie kontrolowały jego rozmowy
4693    II,  VIII |        dowiedziawszy się o narzeczeństwie i bardzo namawiała ojca do
4694    II,  VIII |        Borowieckiego, posadził przy córce i zawołał rubasznie:~- Głupia
4695    II,  VIII |                Głupia Mada, masz kawalera i niech ci się nie śpieszy
4696    II,  VIII |                  się nie śpieszy do domu.~I pozostawił ich przy sobie;
4697    II,  VIII |                  spuściła głowę na piersi i z wielkim zajęciem wciągała
4698    II,  VIII |                 bała się, iż nie wytrzyma i wybuchnie płaczem.~Muller
4699    II,  VIII |              Muller przysiadł się do Niny i co chwila klepał ją po plecach
4700    II,  VIII |                  takie salony jak państwo i tak samo przyjmowali gości,
4701    II,  VIII |                 bym za pana dał Madę albo i za Borowieckiego, wy jesteście
4702    II,  VIII |              córką. Pan wie, on jest cham i łajdak! - wybuchnął, ale
4703    II,  VIII |                wstrzymywanego płaczu usta i twarz zgorączkowaną, podniosła
4704    II,  VIII |                   podniosła na niego oczy i długo patrzyła, aż się poruszył
4705    II,  VIII |                się poruszył niecierpliwie i ponowił zapytanie.~- O,
4706    II,  VIII |                   pokoi.~- Panno Melo, to i my pójdziemy - ozwał się
4707    II,  VIII |             pójdziemy - ozwał się Wysocki i poszedł szukać ciotki, drzemiącej
4708    II,  VIII |             doktora jaśniał wielki spokój i stanowczość.~- Prędko wrócisz?
4709    II,  VIII |                   Anka jest u nas, będzie i Borowiecki, może zaczekać
4710    II,  VIII |             podała mu ręki do pocałowania i wyszła.~Nie zwrócił na to
4711    II,  VIII |                powrócił do rzeczywistości i przypomniał niedawne postanowienia.~-
4712    II,  VIII |                    niech mnie pani weźmie i poprowadzi aż do krańców
4713    II,  VIII |                   do Róży - odpowiedziała i oddała uścisk ręki nie puszczając
4714    II,  VIII |                   powóz toczył się szybko i skakał po wybojach bruków
4715    II,  VIII |            dźwięczące, tak dawno tłumione i oczekiwane.~Spoglądali na
4716    II,  VIII |             przenikali się do głębi uczuć i po każdym spojrzeniu byli
4717    II,  VIII |                 całej grozie konieczności i w całej grozie goryczy i
4718    II,  VIII |                  i w całej grozie goryczy i żalu, ale równocześnie oddawała
4719    II,  VIII |                przepływał przez serca ich i rozlewał w mózgach, w krwi
4720    II,  VIII |           szczęścia czekała jego wyznania i wiedziała również, że wypowie
4721    II,  VIII |                    jakim będzie to jutro.~I chociaż to widmo krążyło
4722    II,  VIII |                 niej. majaczyło w pamięci i ostrym konturem rzeczywistości
4723    II,  VIII |                chwilę.~Trzymała jego dłoń i co chwila przyciskała ją
4724    II,  VIII |        przyciskała się do niego ramieniem i patrzyła w dal rozpromienionymi
4725    II,  VIII |     rozpromienionymi oczami.~Nachylił się i szepnął cicho i tak blisko,
4726    II,  VIII |              Nachylił się i szepnął cicho i tak blisko, że poczuła jego
4727    II,  VIII |                  w niej jak ptak oszalały i zaczęło tłuc się w piersiach
4728    II,  VIII |                tłuc się w piersiach mocno i gwałtownie, taka ogromna
4729    II,  VIII |                  wsunął rękę pod pelerynę i objął ją wpół, i przygarnął
4730    II,  VIII |                 pelerynę i objął ją wpół, i przygarnął do siebie bardzo
4731    II,  VIII |              oparła się o poduszki powozu i głosem bez sił, bez dźwięku
4732    II,  VIII |                   nagle rozbudzona ciotka i po kilka razy powtarzała
4733    II,  VIII |                  bardzo ciekawie patrzyła i bardzo ironicznie przyjmowała
4734    II,  VIII |             drżącymi rękami zapiąć surdut i powiesić kapelusz na gładkiej
4735    II,  VIII |                  sama, jest Koko, herbata i nuda! - odpowiedziała i
4736    II,  VIII |                   i nuda! - odpowiedziała i utykając nieco, i kołysząc
4737    II,  VIII |           odpowiedziała i utykając nieco, i kołysząc szerokimi biodrami,
4738    II,  VIII |                szmer dźwięków monotonnych i rozpryskiwał się po dolnym
4739    II,  VIII |            przychodzą śpiewacy z synagogi i śpiewają pobożne pieśni.
4740    II,  VIII |               przytułek dla starych kalek i robotników z naszych fabryk.
4741    II,  VIII |               mówiła, drżał ze wzruszenia i leciał oczami za Melą, wychodzącą
4742    II,  VIII |             zaczął budzić się w jej sercu i gdy Mela przyszła i siadła
4743    II,  VIII |                 sercu i gdy Mela przyszła i siadła obok niego, Róża
4744    II,  VIII |             podniosła się, zabrała małpkę i wyszła.~- Słyszałam, coś
4745    II,  VIII |                   patrząc na niego słodko i nie pozwalając mu przemówić
4746    II,  VIII |             przemówić objęła go ramionami i rozpalonymi, spragnionymi
4747    II,  VIII |               cicho. Głosy im się zerwały i zmilkły, a ramiona się zwarły,
4748    II,  VIII |                   na poduszkach u nóg jej i położywszy głowę na jej
4749    II,  VIII |                jej przysłonięte mgłą oczy i zaczął snuć długą, cudną
4750    II,  VIII |                  ręce, całowała jego oczy i cicho szeptała:~- Kocham
4751    II,  VIII |             oszaleję!~Więc on mówił znowu i wyśpiewywał całą symfonię
4752    II,  VIII |           czerwoną głowę na jej piersiach i pełnymi zielonawych skrzeń
4753    II,  VIII |              oczami wpatrzyła się w niego i słuchała.~A oni snuli dalej
4754    II,  VIII |                   dalej przędzę szczęścia i miłości.~Nie istniał już
4755    II,  VIII |                   czaru, jaki ich otoczył i przenikał.~Słowa, spojrzenia,
4756    II,  VIII |              rozsadzane nadmiarem uczucia i padały na duszę słodyczą
4757    II,  VIII |      niewypowiedzianą.~Mówili coraz mniej i coraz ciszej, jakby bojąc
4758    II,  VIII |           wytrzymać, rzuciła się na dywan i wybuchnęła ostrym płaczem.~-
4759    II,  VIII |                  nikt nie kocha? Przecież i mnie należy się szczęście,
4760    II,  VIII |                mnie należy się szczęście, i ja potrafię kochać, i ja
4761    II,  VIII |          szczęście, i ja potrafię kochać, i ja pragnę miłości! - wołała
4762    II,  VIII |                    wołała żałosnym głosem i taki mocny spazm żalu skręcał
4763    II,  VIII |               uspokoić niczym, a przy tym i nie umiała, bo ten płacz
4764    II,  VIII |                się podniósł, chciał wyjść i raz jeszcze przypomniał,
4765    II,  VIII |            przeszkody, jeśli mnie kochasz i zechcesz przyjąć chrześcijaństwo.~-
4766    II,  VIII |                    Jutro rano powiem ojcu i zaraz ci napiszę. Czekaj
4767    II,  VIII |                  środka, bo nie miała sił i odwagi powiedzieć mu teraz,
4768    II,  VIII |                  tak silny, że on wyjdzie i już go nigdy może nie zobaczy,
4769    II,  VIII |                  rzucana mu się w ramiona i zwarci uściskiem, z ustami
4770    II,  VIII |               jego ramienia coraz silniej i coraz boleśniej i ciszej
4771    II,  VIII |                 silniej i coraz boleśniej i ciszej szeptała:~- Jeszcze
4772    II,  VIII |                Jutro się zobaczymy, Mela, i będziemy się widywać codziennie.~-
4773    II,  VIII |                  nie rzucić mu się do nóg i żebrać, aby nie odchodził,
4774    II,  VIII |                lub zabrał ją natychmiast, i wywiózł daleko, daleko.~-
4775    II,  VIII |                powiedział jej na dobranoc i ucałował jej ręce i usta.~
4776    II,  VIII |              dobranoc i ucałował jej ręce i usta.~Nie oddała pocałunku,
4777    II,  VIII |             szepnęła za nim.~Nie usłyszał i nie powrócił.~Wolno powracała
4778    II,  VIII |        zamieszkałych przez nudę, przepych i pustkę, szła coraz ciężej,
4779    II,  VIII |                  wydarł się z ust sinych, i szła dalej, do Róży, płaczącej
4780    II,  VIII |               Mela, łzy zerwały tamy woli i panowania nad sobą i jak
4781    II,  VIII |                 woli i panowania nad sobą i jak potok rzuciły się z
4782    II,  IX   |            wszystkich przy herbacie, była i Trawińska, która przyszła
4783    II,  IX   |               podniosła jeszcze ton głosu i zionęła całą rasową pogardą
4784    II,  IX   |                  w milczeniu, pił herbatę i rozmyślał o Meli. Był jeszcze
4785    II,  IX   |                uśmiechnął się pobłażliwie i spoglądał porozumiewająco
4786    II,  IX   |               okrywał się dymem papierosa i spoza niego patrzył na Ninę
4787    II,  IX   |               spoza niego patrzył na Ninę i Ankę siedzące przy sobie,
4788    II,  IX   |            broniła Żydów sercem, dobrocią i tym zbijała logiczne wywody
4789    II,  IX   |               zarzutów, że zbytnio świeci i grzeje.~Zaczęli potem wszyscy
4790    II,  IX   |                   go wysłał do Wysockiego i że on go szukał po całym
4791    II,  IX   |               chwili! Dobranoc państwu.~- I na mnie czas - powiedziała
4792    II,  IX   |              Józia wybiegł od Trawińskich i przyleciał do domu, matka
4793    II,  IX   |          napełniał brzask zórz zachodnich i obtulał wszystko w mrok
4794    II,  IX   |            dalekie pustynie nieba, stygła i pokrywała się sinością.~
4795    II,  IX   |              Augusta klęczała u wezgłowia i rozpłakana modliła się półgłosem.~
4796    II,  IX   |                  z kamienną, zimną twarzą i rozpalonymi od łez wewnętrznych
4797    II,  IX   |              opierał się o poręcz krzesła i tak silnie ściskał je, że
4798    II,  IX   |          wchodzącego Maksa, podniósł oczy i szedł nimi za jego ruchem,
4799    II,  IX   |              która stoczyła się do ściany i nadzianymi drutami niby
4800    II,  IX   |             stalowy połyskiwała.~Kucharki i służba klęcząca w mroku
4801    II,  IX   |                   jęknął raz jeszcze Maks i duszę tak mu skręciła żałość,
4802    II,  IX   |            oprzytomniała, odwróciła głowę i utkwiła szklany wzrok w
4803    II,  IX   |           stygnącą dłonią ujęła rękę syna i trzymała, uśmiech jakby
4804    II,  IX   |                   odwróciła twarz do okna i została tak zapatrzoną martwiejącymi
4805    II,  IX   |                 pływały po szarości nieba i gasły z wolna.~Wiatr powiał
4806    II,  IX   |                  Wiatr powiał po ogrodzie i naginał niskie krzewy bzów
4807    II,  IX   |                 uderzały kiściami kwiatów i niby fioletowymi oczami
4808    II,  IX   |                  z początku po Wysookiego i czekał go z najwyższą niecierpliwością,
4809    II,  IX   |               najwyższą niecierpliwością, i co chwila wsłuchiwał z trwogą,
4810    II,  IX   |          bezcelowy ruch sztywnymi palcami i leżała znowu godziny cale
4811    II,  IX   |                zatopionymi w nocy śmierci i w nocy panującej nad ziemią.~
4812    II,  IX   |                 Wysocki, a za nim wkrótce i Borowiecki, ale po to, aby
4813    II,  IX   |                Maks ukrył twarz w kołdrze i płakał jak dziecko, a stary
4814    II,  IX   |                nad umarłą, dotknął skroni i rąk zimnych, zajrzał głęboko
4815    II,  IX   |                  drżącymi palcami powieki i wyszedł bardzo wolno, oglądając
4816    II,  IX   |              wolno, oglądając się co krok i przystając.~Dopiero w kantorze
4817    II,  IX   |                 Dopiero w kantorze pustym i ciemnym usiadł na stosie
4818    II,  IX   |                  usiadł na stosie chustek i długo siedział bez ruchu
4819    II,  IX   |                  długo siedział bez ruchu i bez myśli.~Noc już była
4820    II,  IX   |                  harmonijki.~Podniósł się i wolno przeszedł całe mieszkanie,
4821    II,  IX   |             mieszkanie, pogrążone w ciszy i ciemności.~W składzie rozświeconym
4822    II,  IX   |                 na towarze. Nie budził go i poszedł przez szereg pokojów
4823    II,  IX   |                  od Trawińskich, we fraku i w białym krawacie.~Zawahał
4824    II,  IX   |             woskowych paliło się na stole i kilka robotnic modliło się
4825    II,  IX   |                kilka robotnic modliło się i śpiewało pieśni za umarłych.~
4826    II,  IX   |           opuszczone rolety wypinał wiatr i kołysał firankami.~Baum
4827    II,  IX   |                 zapaloną benzynową lampkę i jak to robił często w ostatnich
4828    II,  IX   |                czworobokami kamieni ciche i czarne, księżyc już zaszedł,
4829    II,  IX   |                  rozlegał się echem wycia i skowytu psów, których zapomniano
4830    II,  IX   |                łańcuchów.~Nic nie słyszał i wszedł w czarne, długie
4831    II,  IX   |             rozbrzmiewały głucho w pustce i ciszy.~Przechodził wolno
4832    II,  IX   |          bezsilności; niby wyprute włókna i żyły wisiały pasy poopadane
4833    II,  IX   |                  myśli, żonę czy fabrykę, i wlókł się coraz wolniej
4834    II,  IX   |                równowagi na dłuższy czas. I to w takim czasie, kiedy
4835    II,  IX   |              wpierw to swoje bydlę ożywić i puścić w ruch. Jak fabryka
4836    II,  IX   |                 Przyjechałem w tej chwili i szedłem do domu, ale jeśli
4837    II,  IX   |                 nos nieco drżącymi rękami i bystro obejrzał twarz Karola.~
4838    II,  IX   |                 przyszło trochę znajomych i nie warto było wychodzić,
4839    II,  IX   |                    zdrowie, dobry żołądek i trawienie. Zmizerniałeś
4840    II,  IX   |                   Ba, robię za dziesięciu i jeszcze nie wystarcza.~-
4841    II,  IX   |                 robił wczoraj, co dzisiaj i co robić będzie jutro, że
4842    II,  IX   |                   jutro, że się spracował i tam dalej. Cóż, u diabła?
4843    II,  IX   |              tłumaczy pana wasza łajdacka i głupia rasa, ale że tak
4844    II,  IX   |                  samo twierdzi Borowiecki i doktor, to mnie irytuje.~-
4845    II,  IX   |                    Ja niczemu nie przeczę i nic nie potwierdzam, stawiam
4846    II,  IX   |           zmordowany - powiedział Wysocki i zaraz wyszedł.~Karol spiesznie
4847    II,  IX   |                   spiesznie wypił herbatę i wyszedł z Morycem.~- Zostańcie
4848    II,  IX   |                   Myszkowski pozostał sam i zadumał się smutnie, że
4849    II,  IX   |             trzeba będzie wracać do domu, i tak go ta myśl zgnębiła,
4850    II,  IX   |                 służba sprzątała nakrycia i zestawiała na kupę stoły.~
4851    II,  IX   |                 włożył kapelusz, zapłacił i doszedł tylko do drzwi,
4852    II,  IX   |                    że powrócił do stolika i zawołał:~- Kelner, butelkę
4853    II,  IX   |                      Kelner, butelkę piwa i dwie szklanki, musisz się
4854    II,  X    |              wózku w ogrodzie pod werendą i przysłonił dłonią oczy od
4855    II,  X    |                   oczy od blasków słońca, i rozglądał się dookoła po
4856    II,  X    |                  czerwonych murach fabryk i kominów stojących gęstą
4857    II,  X    |             wznoszącej się w końcu ogrodu i westchnął cicho.~- Tak,
4858    II,  X    |                      szepnęła Anka ciszej i wróciła do mieszkania pomiędzy
4859    II,  X    |               pospiesznie rozpakowywanych i ustawianych przez kilku
4860    II,  X    |                pace lub na parapecie okna i smutnym wzrokiem wodziła
4861    II,  X    |               mieszkaniu.~Było jej smutno i takim dziwnym smutkiem ogarniał
4862    II,  X    |               ciągnącą się przez pół domu i osłoniętą zielonymi festonami
4863    II,  X    |              festonami wina dzikiego, ale i tam się nie uspakajała,
4864    II,  X    |               smutkiem przeczuć lękliwych i ciemnych.~Wracała do mieszkania
4865    II,  X    |             wstydząc się własnej słabości i z trudem tłumiąc te dziwne
4866    II,  X    |             przecież już jesteśmy w Łodzi i za godzinę Karol przyjdzie
4867    II,  X    |                   dziewczyna widziała, że i on się mazgaił wewnętrznie,
4868    II,  X    |            tymczasowo.~Westchnął pan Adam i zamilkł; zapatrzył się w
4869    II,  X    |          Mullerowskich.~Odetchnął głęboko i zakaszlał się gwałtownie,
4870    II,  X    |               zapachem wapna rozrabianego i gotującego się asfaltu,
4871    II,  X    |                Przysłonił usta chusteczką i zapatrzył się w długą uliczkę
4872    II,  X    |               obsypanych kwiatami białych i różowych róż.~Czas był bardzo
4873    II,  X    |                  był bardzo piękny, cichy i ciepły; ogród chwiał się
4874    II,  X    |                    ogród chwiał się lekko i połyskiwał czerniawymi liściami
4875    II,  X    |               przysypanymi pyłem węglowym i sadzami.~Kilkadziesiąt drzew
4876    II,  X    |             przyżółkłej już nieco zieleni i patrzyło łakomie w słońce
4877    II,  X    |                 patrzyło łakomie w słońce i ku czystym przestrzeniom
4878    II,  X    |            niedaleko.~Ocknął się wreszcie i zagwizdał na kosa, wiszącego
4879    II,  X    |              popatrzył tępo na swego pana i znowu drzemał.~- Nie idzie
4880    II,  X    |                  no, dziewczyno!~Przyszła i usiadła na poręczy wózka
4881    II,  X    |                  usiadła na poręczy wózka i patrzyła w starego.~- Co
4882    II,  X    |            świecie. Co tam, głowa do góry i marsz! - mówił prędko, pocałował
4883    II,  X    |                   ją, pogłaskał po głowie i zaczął gwizdać zapamiętale
4884    II,  X    |                zaczął gwizdać zapamiętale i wybijać takt nogą.~Potem
4885    II,  X    |          Mateuszowi zawieźć do mieszkania i tam krzyczał, dyrygował
4886    II,  X    |           krzyczał, dyrygował robotnikami i podśpiewywał, zważając pilnie,
4887    II,  X    |           przyszła z Wysocką w odwiedziny i trochę do pomocy przy urządzaniu
4888    II,  X    |                razem, bo stare podwórzowe i myśliwskie psy, przywiezione
4889    II,  X    |                psy, przywiezione z Kurowa i włóczące się po mieszkaniu
4890    II,  X    |                włóczące się po mieszkaniu i ogrodzie z pospuszczanymi
4891    II,  X    |                   łbami, związała w sforę i harcowała z nimi po werendzie.~-
4892    II,  X    |               wyrabiasz? Cioci powiem, no i pan Horn będzie wiedział,
4893    II,  X    |                   zatykając uszy od wycia i szczucia psów.~- Co mi tam!
4894    II,  X    |                   wołała rozgrzana ruchem i zabawą, rzucała się na Ankę,
4895    II,  X    |                    wycałowała ją ogniście i uciekała, bo psy ją ciągnęły
4896    II,  X    |            puszczając psy na białego kota i razem z nimi goniła go zajadle
4897    II,  X    |              zważała na to. podnosiła się i goniła z krzykiem, psy odpowiadały
4898    II,  X    |                  bo kot skoczył na drzewo i parskał groźnie.~Kama wlazła
4899    II,  X    |               groźnie.~Kama wlazła za nim i już, już go miała uchwycić
4900    II,  X    |             grzbiet, ale kot się naprężył i skoczył na sąsiednie drzewo,
4901    II,  X    |               parkan, gdzie się przyczai! i najspokojniej patrzył zielonymi
4902    II,  X    |                psy, drapiące się po murze i skomlące z wściekłości,
4903    II,  X    |                   skomlące z wściekłości, i na Kamę, tak zmęczoną, że
4904    II,  X    |                  zasypało, ale się wyrwał i chlusnął na drzewo, my za
4905    II,  X    |                   a on mi parsknął w oczy i znowu chlust na tę dużą
4906    II,  X    |             drzewo poobcierała sobie nogi i paliły ją teraz nieco.~Pan
4907    II,  X    |                  Adam ucałował ją w głowę i odgarnął z twarzy rozsypaną,
4908    II,  X    |              obiad? - krzyknęła z werendy i poszła naprzeciw idących,
4909    II,  X    |                 psy poszły zgodnie za nią i zaczęły wedle starego kurowskiego
4910    II,  X    |                   na Spacerowej. tak samo i pani Stefania nie wierzy
4911    II,  X    |                  dzisiaj, dziwnie nerwowy i dziwnie niespokojny.~Usiłował
4912    II,  X    |                    Usiłował być rozmownym i zabawnym, bo ustawicznie
4913    II,  X    |                   zniecierpliwiła w końcu i ze zwykłą porywczością chlusnęła
4914    II,  X    |                jak się pan będzie gniewać i powie pan cioci, to ja tyle
4915    II,  X    |                 na pana, tyle nagadam, że i ciocia, i panna Stefa, i
4916    II,  X    |                tyle nagadam, że i ciocia, i panna Stefa, i Wanda, i
4917    II,  X    |                  i ciocia, i panna Stefa, i Wanda, i pan Sierpiński,
4918    II,  X    |                   i panna Stefa, i Wanda, i pan Sierpiński, i wszyscy,
4919    II,  X    |                  Wanda, i pan Sierpiński, i wszyscy, wszyscy pogniewają
4920    II,  X    |                 pana.~- A Horn cię wyzwie i zastrzeli z nowej armaty! -
4921    II,  X    |             gwałtownie, zagwizdała na psy i uciekła do ogrodu.~- Cudna
4922    II,  X    |                szybko również wypili kawę i powrócili do fabryki, bo
4923    II,  X    |            Wysocka przysunęła się do Anki i bardzo radosnym głosem mówiła:~-
4924    II,  X    |              Warszawy, przyjechał wczoraj i przy obiedzie powiada mi,
4925    II,  X    |                  odmówić mojemu synowi... i to kto, prosta Żydówka!...
4926    II,  X    |          wiedziała, że to pisała Żydówka, i gdyby to nie chodziło o
4927    II,  X    |                  stronach, drobnym pismem i taki przepełniony łzami,
4928    II,  X    |                   mogła doczytać do końca i rozpłakała się nad jej cierpieniem.~-
4929    II,  X    |                  mąż za jakiego milionera i pocieszy się prędko. Nie
4930    II,  X    |             rozległ się trzask, potem huk i jakiś nieludzki ryk z kilkunastu
4931    II,  X    |                    trzęsąc się ze strachu i przerażenia.~Anka w najwyższej
4932    II,  X    |                   fabryczny stał człowiek i nie chciał puścić tłumacząc,
4933    II,  X    |         rusztowanie szczytowe się zwaliło i przygniotło kilku ludzi,
4934    II,  X    |        wypróbowaną tylokrotnie w Kurowie, i poszła.~Ze zdumieniem zobaczyła,
4935    II,  X    |               było zapchane wozami, cegłą i wapnem, a w przyszłej przędzalni
4936    II,  X    |                 włosami, z fajką w zębach i z rękami w kieszeniach.~-
4937    II,  X    |                  się stało? - zapytała.~- I... nic. Zwaliło się rusztowanie,
4938    II,  X    |            Zwaliło się rusztowanie, które i tak rozbierać miano.~- Nie
4939    II,  X    |                niedbałość jego odpowiedzi i jakby wyzywający nieco wyraz
4940    II,  X    |                   jej drogę.~Obraziła się i spojrzała na niego tak z
4941    II,  X    |             spojrzała na niego tak z góry i dumnie, że cofnął się bezwiednie,
4942    II,  X    |             bezwiednie, odsłaniając drzwi i wskazując ruchem drogę.~
4943    II,  X    |                   na świeżych heblowinach i słomie.~Jaskólski przy pomocy
4944    II,  X    |              korytarz, a od porozbijanych i leżących nrby kłody ludzi
4945    II,  X    |               białej podłodze strugi krwi i krzepły w duszącym cieple,
4946    II,  X    |              jakie biło od sal sąsiednich i przez ścianę wystawioną
4947    II,  X    |        zobaczywszy te okrwawione postacie i bez namysłu zaczęła pomagać
4948    II,  X    |                  te sine, uwalane w ziemi i krwi twarze, a ich jęki
4949    II,  X    |                   że miała pełne łez oczy i po kilka razy robiło jej
4950    II,  X    |             zgrozą, przemogła obrzydzenie i pełna współczucia i litości
4951    II,  X    |           obrzydzenie i pełna współczucia i litości obmywała im rany
4952    II,  X    |                  litości obmywała im rany i, jak mogła, tamowała szarpiami
4953    II,  X    |               pierwszego lepszego doktora i felczera.~Po fabryce pomiędzy
4954    II,  X    |                 ktoś zaglądał przez szyby i znikał z potwierdzeniem
4955    II,  X    |            doktorem przy budowie fabryki, i ze zdumieniem przypatrywał
4956    II,  X    |       przypatrywał się jej promieniejącej i przełzawionej twarzy, jej
4957    II,  X    |           przełzawionej twarzy, jej sukni i rękom pokrwawionym i tym
4958    II,  X    |                sukni i rękom pokrwawionym i tym na pół trupom, którzy
4959    II,  X    |                 Zabrał się żywo do roboty i zaraz stwierdził, że dwóch
4960    II,  X    |                   jeden zgruchotane ramię i obojczyk, czwarty rozbitą
4961    II,  X    |               czwartego zgłosiła się żona i wśród krzyków i płaczów
4962    II,  X    |                  się żona i wśród krzyków i płaczów zabrała go do domu,
4963    II,  X    |                 wreszcie otrzeźwił doktór i kazał kłaść na nosze, ale
4964    II,  X    |                ale chłopak ryknął płaczem i uchwycił się sukni Anki.~-
4965    II,  X    |            krzyczał.~Zaczęła mu tłumaczyć i uspakajać, ale nic nie pomogło.~
4966    II,  X    |                  Chłopak drżał ze strachu i obłąkanym wzrokiem śledził
4967    II,  X    |                  w cegielni Karczmarkowej i zawżdy rano przyjeżdżam
4968    II,  X    |                 że uczepił się znowu Anki i zemdlał.~- Panie Jaskólski,
4969    II,  X    |                  gdy go położyli na nosze i nieśli, patrzał w nią z
4970    II,  X    |               przy kolacji, na której był i Moryc, Anka wyszła odwiedzić
4971    II,  X    |               chorego, bo dostał gorączki i majaczył nieco, dosyć długo
4972    II,  X    |                 dosyć długo tam siedziała i powróciła bardzo wzruszona,
4973    II,  X    |                  Niech mi pani wierzy, że i ja odczuwam, ale nie może
4974    II,  X    |              żebra złamane, rozbitą głowę i krwotok płucny, więc nie
4975    II,  X    |                     powiedziała z gniewem i już się nie odzywała, nozdrza
4976    II,  X    |                  on miał duszę tak twardą i zamkniętą na niedolę ludzką.~
4977    II,  X    |                   niego z niedowierzaniem i obawą, ale Karol unikał
4978    II,  X    |             spojrzeń, rozmawiał z Morycem i z ojcem i wreszcie podniósł
4979    II,  X    |             rozmawiał z Morycem i z ojcem i wreszcie podniósł się do
4980    II,  X    |                 Pan się gniewa na mnie? - i patrzyła mu prosząco w oczy.~-
4981    II,  X    |               jadalni na werendę.~- Walcz i zwyciężaj w Łodzi, jeśli
4982    II,  X    |                   Moryc szedł w milczeniu i bez humoru.~- To jest logika
4983    II,  X    |             uśmiechnął się melancholijnie i nie zaprzeczył.~Mieszkanie
4984    II,  X    |                Mieszkanie było oświetlone i Mateusz czekał z szumiącym
4985    II,  X    |                   wieczora zaraz pan Horn i zostawił na biurku kartkę
4986    II,  X    |              apretury - poprawił go Karol i wrócił do swego pokoju.~
4987    II,  X    |                   mieszkaniu. Karol pisał i obliczał u siebie. Moryc
4988    II,  X    |               siebie. Moryc również pisał i obliczał w swoim pokoju,
4989    II,  X    |                  domu, kładł się do łóżka i czytywał Biblię albo sprowadzał
4990    II,  X    |               kuzyna, słuchacza teologii, i wiódł z nim zacięte rozprawy
4991    II,  X    |              roznosił herbatę po pokojach i wracał pod piec w jadalnym,
4992    II,  X    |                 piec w jadalnym, drzemiąc i czekając rozkazów.~- Psiakrew! -
4993    II,  X    |                zaklął Karol, rzucił pióro i zaczął chodzić po pokoju.~
4994    II,  X    |              znowu ten wypadek dzisiejszy i kłótnia z Anką rozstroiły
4995    II,  X    |                czuł się wobec niej winnym i że miał coraz większy żal
4996    II,  X    |            pokrycie.~- Nic prawie nie mam i w dodatku zawodzi mnie wszystko...
4997    II,  X    |              tysięcy rubli gotówki włożyć i nie móc dokończyć fabryki?
4998    II,  X    |                   na drugie tyle kredytu, i to w Łodzi, gdzie taki łajdak,
4999    II,  X    |                 za radę, sam zacząłem, to i sam skończę albo padnę.
5000    II,  X    |            dlatego, żeby się męczyć dalej i stworzyć jeszcze jedną tandeciarnię.