Tom,  Rozdzial

5001    II,  X    |                tandeciarnię. Chcę fabryki i chcę pieniędzy, ale tandety
5002    II,  X    |              kramarz, jak Zuker, Grunspan i wszyscy wasi fabrykanci.
5003    II,  X    |                   zarobić rubla na rublu, i to zarobić zaraz, dzisiaj,
5004    II,  X    |               Kessler dobrze to rozumieją i robią interesy na towarach
5005    II,  X    |                   miliony Szaja, Grunspan i stu innych, i dla dwustu
5006    II,  X    |                    Grunspan i stu innych, i dla dwustu nowych jest jeszcze
5007    II,  X    |                   jeszcze wielkie miejsce i czas do zrobienia majątku.~-
5008    II,  X    |                  nawet obszerniej pomówić i napisać piękny ekonomiczny
5009    II,  X    |                    Zamilkli obaj na długo i rozmyślali.~- Ile ci potrzeba?~-
5010    II,  X    |              można? To wgryzło się w krew i dlatego taka ciężka z nim
5011    II,  X    |              ciężka z nim walka, a ciężka i dlatego, że jeszcze niezupełnie
5012    II,  X    |                 opłaci mi się pożyczać, a i tobie będzie wygodniej,
5013    II,  X    |             ceratową kopertę, pełną notat i rachunków, i owiniętą w
5014    II,  X    |                  pełną notat i rachunków, i owiniętą w papier dużą paczkę
5015    II,  X    |           banknotów.~Pieniądze przeliczył i schował je zaraz z powrotem.~-
5016    II,  X    |                się nerwowo z obrzydzeniem i spojrzał na drzwi. Wydało
5017    II,  X    |                 usłyszał kroki wielu osób i szczęk broni.~Uśmiechnął
5018    II,  X    |             Uśmiechnął się z przywidzenia i z zapałem zabrał się do
5019    II,  X    |           Borowieckiego.~Cały stan czynny i bierny jego interesów miał
5020    II,  X    |                   interesów miał w notach i rachunkach, które mu skopiował
5021    II,  X    |               pewnego czasu, zastanawiała i czyniła go jeszcze ostrożniejszym.~
5022    II,  X    |                    bo znał jego uczciwość i wiedział, że Maksowi potrzeba
5023    II,  X    |                  szczęścia wielkiej pracy i pozorów pewnej samodzielności.
5024    II,  X    |                 za prowadzenie przędzalni i tkalni. Moryca zaś się obawiał.~
5025    II,  X    |               Przypominał to sobie dobrze i dosyć często, bo przecież
5026    II,  X    |              wierzył, że się z nią ożeni, i dlatego nie zrywał zupełnie
5027    II,  X    |                   niby odwiedzin sąsiadów i mówienia dziewczynie wiele
5028    II,  X    |                  wolą, jego postępowaniem i nie wpływały na postanowienia.~
5029    II,  X    |               wstydliwość, wzgląd na ojca i gruba warstwa towarzyskiego
5030    II,  X    |                  źle w formach jaskrawych i brutalnych.~Był za dobrze
5031    II,  X    |                   aby robić łajdactwa, no i nie był organicznie zdolnym
5032    II,  X    |                    jakie by z zimną krwią i spokojnie popełnił Moryc.~
5033    II,  X    |              takimi środkami brzydził się i czuł do nich pogardę człowieka
5034    II,  X    |              wtedy, jeśli było koniecznym i opłaciło się, cnotę kochał,
5035    II,  X    |            większe.~Myślał właśnie o tych i tym podobnych rzeczach,
5036    II,  X    |             uśmiechał się nieco cynicznie i czuł dużo goryczy i smutku
5037    II,  X    |             cynicznie i czuł dużo goryczy i smutku rozmyślając nad sobą.~-
5038    II,  X    |           wszystkiego - śmierć! - szepnął i zabrał się do czytania listów.~
5039    II,  X    |                resztę zostawił na później i poszedł do pokoju Maksa,
5040    II,  X    |               Bardzo naturalne żądanie,~- I jemu też wszystko jedno,
5041    II,  XI   |                   zbój, nie przywitał się i poszedł?~- Nie wiem, wczoraj
5042    II,  XI   |                   się w lustrze starannie i swoim ostrym, jakby przyczajonym
5043    II,  XI   |                zgodził się, chociaż córki i szwagrowie chcieli. W ten
5044    II,  XI   |                   innego być musi.~- Może i nie być, bo bądź co bądź,
5045    II,  XI   |                Moryc się roześmiał wesoło i zamilkł, ubierał się do
5046    II,  XI   |                 oświadczyn...~- Może będą i oświadczyny... może... -
5047    II,  XI   |                 blado.~Ubrał się wreszcie i wyszedł razem z Karolem,
5048    II,  XI   |              bardziej.~Drżał cały w sobie i nie mógł utrzymać laski,
5049    II,  XI   |               Karol kupił ogromny pęk róż i goździków i kazał go natychmiast
5050    II,  XI   |               ogromny pęk róż i goździków i kazał go natychmiast zanieść
5051    II,  XI   |                 chwilę myśleć o Grosgliku i o interesie, z jakim miał
5052    II,  XI   |                 czasu do czasu febrycznie i wtedy bezwiednie dotykał
5053    II,  XI   |         pieniędzmi, jaką miał w kieszeni, i uspakajał się, na chwilę
5054    II,  XI   |                  mu swobodny wyraz twarzy i odwaga, przenikała go energia
5055    II,  XI   |             odwaga, przenikała go energia i chęć natychmiastowego działania.~
5056    II,  XI   |               czas jakiś po Piotrkowskiej i słuchając myśli, jaka mu
5057    II,  XI   |                   bukiet najpiękniejszych i najdroższych, jakie były,
5058    II,  XI   |                  bardzo kosztowną wstążką i wypisawszy na swoim bilecie
5059    II,  XI   |                ale "osobistych" wykreślił i napisał "firmowych", i chociaż
5060    II,  XI   |          wykreślił i napisał "firmowych", i chociaż było dosyć wcześnie,
5061    II,  XI   |             sprzątano porozkładane roboty i nakrywano do obiadu, w drugim
5062    II,  XI   |                  pokoju turkotały maszyny i słychać było głosy rozmów.~
5063    II,  XI   |             Najpierw przyszedł Malinowski i cicho usiadł pod~ścianą,
5064    II,  XI   |               ścianą, był taki z biedzony i smutny, że pani Stefania
5065    II,  XI   |               palcami po czole, westchnął i wpatrzył się w nią zielonymi
5066    II,  XI   |                   już zebrali się wszyscy i jeść zaczęli, dopiero gdy
5067    II,  XI   |                dopiero gdy przyszedł Horn i usiadł przy nim, powiedział
5068    II,  XI   |                   a tu go cap za kołnierz i do kozy.~- Pomyłka. Grosman
5069    II,  XI   |               Żydzi... - drwił Sierpiński i zaczął wymyślać i dowodzić
5070    II,  XI   |              Sierpiński i zaczął wymyślać i dowodzić Morycowi, że jego
5071    II,  XI   |                 mnie!~Wzruszyła ramionami i poszła do saloniku, ale
5072    II,  XI   |              porywczo:~- Ja jestem papuga i z panem wcale nie mówię.~-
5073    II,  XI   |                   się pan, śpiewał pan... i... i... całował pan te...
5074    II,  XI   |                  pan, śpiewał pan... i... i... całował pan te... Ja
5075    II,  XI   |                  za ręce, ale się wyrwała i uciekła za stół.~- To tak,
5076    II,  XI   |         przyskakując do niego.~- Nigdy.~- I nie jest pan nieszczęśliwym? -
5077    II,  XI   |                   głosem pełnym łez, żalu i oburzenia.~- Ani mi się
5078    II,  XI   |             pełnym głębokiego żalu głosem i łzy jak groch zaczęły się
5079    II,  XI   |                 je, zasłoniła sobie twarz i przez łkanie wołała:~- Ja
5080    II,  XI   |                pochwyciła pieska z kanapy i zastawiając się nim wołała:~-
5081    II,  XI   |                nie kocham.~Uśmiechnął się i zwrócił się ku wyjściu,
5082    II,  XI   |                zwrócił się ku wyjściu, bo i fabryki zaczęły już ryczeć
5083    II,  XI   |                  pańskie towarzystwo...~- I mnie wszystko jedno, bo
5084    II,  XI   |                 jedno, bo się będę lepiej i weselej bawił w "Arkadii"
5085    II,  XI   |              zawsze - zawołał patetycznie i wyszedł.~Patrzyła srogo
5086    II,  XI   |                  dru-gą stronę Spacerowej i znikał w bocznej uliczce,
5087    II,  XI   |              przycisnęła Picola do piersi i wybuchnęła:~- Picolo mój
5088    II,  XI   |                 ciotki, wzięła ją za rękę i z tajemniczą twarzą przyprowadziła
5089    II,  XI   |             zainteresowania, odsunęła się i zapytała boleśnie, z wyrzutem:~-
5090    II,  XI   |                   boleśnie, z wyrzutem:~- I ciocia nawet nie płacze?~-
5091    II,  XI   |               niego, ale Moryc nie czekał i wyszedł.~Na ulicy znowu
5092    II,  XI   |                  znowu zaczął się ociągać i zwlekać z pójściem do Grosglika;
5093    II,  XI   |               domu.~Przemógł się wreszcie i wszedł do kantoru bankiera. -
5094    II,  XI   |                   piętnastym tysiącu...~- I jeszcze nie koniec? - zapytał
5095    II,  XI   |               ściągnął palto, zatarł ręce i raz jeszcze spojrzał na
5096    II,  XI   |                    bo deszcz zaczął padać i brzęczeć po szybach.~- Co
5097    II,  XI   |                    dobrze będzie - myślał i wszedł do gabinetu bankiera,
5098    II,  XI   |                  czy kto nie podsłuchuje, i mówił mu do ucha: - Jego
5099    II,  XI   |                  cóż, nieszczęścia chodzą i po fabrykach, i po ludziach,
5100    II,  XI   |       nieszczęścia chodzą i po fabrykach, i po ludziach, i po towarach,
5101    II,  XI   |                 fabrykach, i po ludziach, i po towarach, a asekuracja
5102    II,  XI   |              towarach, a asekuracja droga i płacić potrzeba za darmo!
5103    II,  XI   |                    Jak kto ma pech, to mu i ogień zdechł...~- Nic mu
5104    II,  XI   |                  z naszą wełną?~- Kupiłem i zaraz sprzedałem za gotówkę.~-
5105    II,  XI   |                    Nie mam - odparł wolno i spokojnie, chociaż serce
5106    II,  XI   |              zapałkę zapalał swoje cygaro i mówił:~- Umówiliśmy się
5107    II,  XI   |               dorobię - mówił zimno Moryc i już odzyskał zupełny spokój
5108    II,  XI   |                   odzyskał zupełny spokój i równowagę.~- Pan zwariowałeś!
5109    II,  XI   |              jesteś chory, zmęczony drogą i interesami, odpocznij pan
5110    II,  XI   |               panu głowę.~Zmaczał chustkę i chciał ją położyć na skroniach
5111    II,  XI   |              pokój, jestem zupełnie zdrów i przytomny.~- To mnie bardzo
5112    II,  XI   |                ściskał silniej kij w ręku i spojrzał zimno.~- Panie
5113    II,  XI   |              Bankier oprzytomniał, usiadł i długo patrzył na niego,
5114    II,  XI   |            uczuciem bezsilnej wściekłości i żalu, aż mu łzy zaszkliły
5115    II,  XI   |                  co to jak syna, jak syna i córkę razem, a pan zrobił
5116    II,  XI   |              krzyknął porwany znowu żalem i rzucił się do rewolweru,
5117    II,  XI   |                 klucz schował do kieszeni i zaczął się rzucać po pokoju,
5118    II,  XI   |                   kapitałów nie będzie, a i tak żyło się kredytem; gdyby
5119    II,  XI   |                  wejdę do zupełnej spółki i już tak dalej pokieruję,
5120    II,  XI   |               czysto. Wszystko obmyślałem i ręczę panu, że się powiedzie! -
5121    II,  XI   |               swoje wywody szeregiem cyfr i rozmaitych podstępów, łajdactw,
5122    II,  XI   |           wyczuwając padlinę, przy której i on mógłby się pożywić, błyskał
5123    II,  XI   |                 zaraz Moryc chwytał w lot i uzupełniał, wcielał do swojego
5124    II,  XI   |               wcielał do swojego projektu i budował dalej, mówiąc coraz
5125    II,  XI   |                dalej, mówiąc coraz ciszej i poufniej.~Grosglik napił
5126    II,  XI   |                 się wody, otworzył lufcik i krzyknął do ludzi, wywożących
5127    II,  XI   |               czasami w zadeszczone niebo i szybko coś pisać zaczął.~
5128    II,  XI   |                pisać zaczął.~Moryc umilkł i zapatrzył się na szereg
5129    II,  XI   |            sprytny! - odezwał się bankier i kazał pokryć wełnę oponami.~-
5130    II,  XI   |                  się komu nieszczęści, to i z pięści zachrzęści! - rzekł
5131    II,  XI   |                  resztki na Piotrkowskiej i trochę na fanty dawała...~-
5132    II,  XI   |                   punkty przyszłej spółki i ułożyli program działania.~-
5133    II,  XI   |                  zabrał z kantoru Wilczka i wyszedł, ale w bramie domu
5134    II,  XI   |                 człowiek z miną złodzieja i zastąpił Stachowi drogę.~-
5135    II,  XI   |             rzucił jakiś znak człowiekowi i poszedł przez Dzielną ku
5136    II,  XII  |                 Moryc idąc ulicą.~Chciał, i ma teraz w kieszeni trzydzieści
5137    II,  XII  |                  apetyt na jego pieniądze i na pracę jego - i zje.~Chce
5138    II,  XII  |               pieniądze i na pracę jego - i zje.~Chce się ożenić z Melą:
5139    II,  XII  |                wygrana rozpierała go dumą i szaloną pewnością sił własnych.~-
5140    II,  XII  |              tylko odwagę chcieć - myślał i uśmiechał się do słońca,
5141    II,  XII  |                  wychyliło się nad miasto i wesoło rozbłyskiwało w lśniących
5142    II,  XII  |           lśniących od deszczu trotuarach i dachach.~- Muszę sobie co
5143    II,  XII  |                 usłyszawszy cenę ochłonął i wyszedł nie kupiwszy.~Poszedł
5144    II,  XII  |                  do sklepu galanteryjnego i kupił rękawiczki i krawat.~-
5145    II,  XII  |         galanteryjnego i kupił rękawiczki i krawat.~- Pierścionek i
5146    II,  XII  |                   i krawat.~- Pierścionek i tak muszą mi kupić na zaręczyny -
5147    II,  XII  |               kupić na zaręczyny - myślał i szedł już, aby zaraz z miejsca
5148    II,  XII  |            wiedział o zerwaniu z Wysockim i o tym, że Bernard Endelman
5149    II,  XII  |                  oświadczył się listownie i dostał odkosza, i dlatego
5150    II,  XII  |               listownie i dostał odkosza, i dlatego podobno przeszedł
5151    II,  XII  |                przeszedł na protestantyzm i miał się żenić z jakąś "
5152    II,  XII  |                 jakiejś wystawowej szybie i uśmiechnął się do własnego
5153    II,  XII  |                  nasadził głębiej binokle i szedł dalej rozważając swoje
5154    II,  XII  |                 była bardzo piękną partią i od dawna czuł do niej wielką
5155    II,  XII  |                 szlachetność, wspomaganie i rozmowy o wzniosłych rzeczach,
5156    II,  XII  |                  ale to kosztuje niewiele i dobrze robi w salonie. On
5157    II,  XII  |          przyjacielska herbata, pogawędka i kilka niespodzianek...~-
5158    II,  XII  |              tutejsze?~- Import, ale będą i miejscowe dla amatorów.
5159    II,  XII  |                  te niespodzianki... będą i z twojej fabryki?~- Właśnie
5160    II,  XII  |                 wybrać co z przędzalni.~- I tak od razu na apel będą
5161    II,  XII  |                zaśmiał, wsiedli do powozu i w kilka minut stanęli przed
5162    II,  XII  |                 Przeszli wielkie podwórze i weszli do niskich budynków,
5163    II,  XII  |              wełny, sortownię, gręplarnię i przędzalnię.~Przy długich
5164    II,  XII  |               morza maszyn. zwojami pasów i kół warczących dziko, bezustannie.~
5165    II,  XII  |                   ramiona,~przygarbił się i szedł wolno, ruszając szczękami
5166    II,  XII  |               włosem: ze spiczastej głowy i z długich, ostro zakończonych
5167    II,  XII  |                uważnie oglądał najmłodsze i najprzystojniejsze robotnice,
5168    II,  XII  |                   o robotę, oglądał wełnę i zapytywał Moryca po niemiecku:~-
5169    II,  XII  |                 się o nazwisko dziewczyny i zapisał je w notesie.~Poszli
5170    II,  XII  |          przeważnie brzydkie, wynędzniałe i zniszczone przez pracę.~-
5171    II,  XII  |             krótki skowyt kół rozpędowych i milknął zalany oliwą, porwany
5172    II,  XII  |                Czarne, rozstrzęsione pasy i transmisje podobne do zwojów
5173    II,  XII  |                 wskroś sufitów, powracały i otaczały z obu stron długie
5174    II,  XII  |              białymi zębami szpulkę wełny i cofały się ze zdobyczą,
5175    II,  XII  |                   sczepiali pęknięte nici i głusi, i ślepi na wszystko,
5176    II,  XII  |          sczepiali pęknięte nici i głusi, i ślepi na wszystko, co było
5177    II,  XII  |                połowę sali, gdzie zwijano i motano przędzę, na silną
5178    II,  XII  |           rysujących przez lekką sukienkę i koszulę z rękawami, zapiętą
5179    II,  XII  |              przędzę na wielkie wrzeciona i kręcące ją w podwójne nici.~
5180    II,  XII  |                rozprysków tęczy, siał się i opadał na maszyny, ludzi,
5181    II,  XII  |                   jeszcze dwie dziewczyny i wyszli przeprowadzani nienawistnymi
5182    II,  XII  |              Malinowski, z fajką w zębach i z rękami w kieszeniach,
5183    II,  XII  |               stał w wyzywającej postawie i patrzył ponurym, żarłocznym
5184    II,  XII  |                   ale zmiął w sobie obawę i umyślnie wszedł do wieży,
5185    II,  XII  |                  ręce poruszały się tłoki i obracały to koło-potwór,
5186    II,  XII  |                przyglądając się skrzeniem i błyskom powietrza, otaczającego
5187    II,  XII  |                mam czasu - rzucił nerwowo i spiesznie wyszedł, bo bardzo
5188    II,  XII  |                podobał głos Malinowskiego i jego ruch.~- Ten smolipysk
5189    II,  XII  |              wiedział, jak dalej postąpić i natychmiast odwiózł Moryca
5190    II,  XII  |           powiedział Kessler na rozstanie i odjechał znikając zaraz
5191    II,  XIII |                biegał po pokoju, krzyczał i bił pięścią w stół, Regina
5192    II,  XIII |                Regina siedziała pod oknem i również krzyczała, płacząc
5193    II,  XIII |             czapce zsuniętej na tył głowy i odwinąwszy ceratę pisał
5194    II,  XIII |                 cyfr, Grosman jakiś blady i zmęczony leżał na kanapce
5195    II,  XIII |                 zmęczony leżał na kanapce i puszczał melancholijnie
5196    II,  XIII |                   a nie za grzechy teścia i żony, jak ja.~- Ty, Albert,
5197    II,  XIII |                    Albert, nie bądź głupi i nie gadaj takich rzeczy.
5198    II,  XIII |                 długą chwilę, mierząc się i sondując, pierwszy stary
5199    II,  XIII |             pierwszy stary odwrócił głowę i zaczął znowu kląć.~- Ja
5200    II,  XIII |                  całego serca, śmieje się i każe mi oglądać swój śmietnik
5201    II,  XIII |                  mi oglądać swój śmietnik i powiada, że to jest złota
5202    II,  XIII |                  drugiego pokoju.~- Z kim i o co sprawa? - pytał Moryc
5203    II,  XIII |           trzydzieści procent.~- Właśnie, i nie wiadomo, na czym się
5204    II,  XIII |                      No więc czemu zwleka i robi piekło? Za parę miesięcy
5205    II,  XIII |                sklepiku na Starym Mieście i targowania się o kopiejki -
5206    II,  XIII |                Mela! - zerwał się do niej i podszedł.~- Dzień dobry,
5207    II,  XIII |               smutek wiał od jej uśmiechu i od jej oczów pociemniałych,
5208    II,  XIII |                spojrzała zimno na siostrę i nie zauważywszy umyślnie
5209    II,  XIII |                  oczami jej powolne ruchy i szlachetną linię głowy i
5210    II,  XIII |                  i szlachetną linię głowy i czuł, że mu serce bije szybciej,
5211    II,  XIII |                  Kupi się plac od Wilczka i w połączeniu z moją fabryką
5212    II,  XIII |                   firmą Grunspan, Grosman i S-ka. Mój adwokat już się
5213    II,  XIII |             towarzystwa.~Regina wzruszona i porwana rzuciła się ojcu
5214    II,  XIII |            również był olśniony projektem i w myśli prawie już dodawał
5215    II,  XIII |                celu.~- Możesz iść do Meli i rozmówić się.~- Potrzebuję
5216    II,  XIII |                  odprowadził ich do sieni i powrócił.~- Landau może
5217    II,  XIII |             krześle, założył nogę na nogę i bawił się długim złotym
5218    II,  XIII |            gładził brodę, wciskał binokle i namyślał się, w jaki sposób
5219    II,  XIII |                ale w końcu rzekł otwarcie i prosto:~- Co pan dajesz
5220    II,  XIII |                  jutro przedstawić pasywa i aktywa swojego interesu
5221    II,  XIII |                   aktywa swojego interesu i akt spółki, jaką zawarliśmy
5222    II,  XIII |                  księciu sprawiał spodnie i buty.~- A pan co za firma?
5223    II,  XIII |                Grosglik dawał sto tysięcy i Mery swoją.~- Ona jest taka.
5224    II,  XIII |             szukał.~- Ale ona nie ma ojca i szwagra zaplątanych w ogniowe
5225    II,  XIII |                   kosztów wesela, wyprawy i co wydałem na jej wykształcenie.~-
5226    II,  XIII |                   Mela - powtórzył ciszej i tak miękko, i tak serdecznie,
5227    II,  XIII |            powtórzył ciszej i tak miękko, i tak serdecznie, że spojrzała
5228    II,  XIII |              Zaczął opowiadać jej o sobie i o tym, jak ona mu się bardzo
5229    II,  XIII |                tym, jak ona mu się bardzo i dawno podoba.~Podparła głowę
5230    II,  XIII |                    Podparła głowę na ręku i znękaną, smutną twarz zwróciła
5231    II,  XIII |              Patrzyła na niego bez gniewu i oburzenia, patrzyła i słuchała
5232    II,  XIII |              gniewu i oburzenia, patrzyła i słuchała z początku obojętnie,
5233    II,  XIII |                 jak on mówił coraz dłużej i coraz obszerniej, niepokój
5234    II,  XIII |         obszerniej, niepokój nią owładnął i żal zaczął przejmować jej
5235    II,  XIII |                     Czemu to on przyszedł i mówił jej o małżeństwie?...
5236    II,  XIII |                   nie wiedzieć mówiącego, i słuchała jego wywodów z
5237    II,  XIII |             wyobraźni, tęsknot, po, żądań i miłości wołała do tamtego,
5238    II,  XIII |                 do tamtego, aby przyszedł i wyrwał ją z męki, i siadł
5239    II,  XIII |             przyszedł i wyrwał ją z męki, i siadł tam, w miejsce Moryca
5240    II,  XIII |               siadł tam, w miejsce Moryca i przemienił się w niego,
5241    II,  XIII |                   przemienił się w niego, i mówił do niej... Tak silnie
5242    II,  XIII |            Wysocki siedzi teraz przy niej i mówi o swojej miłości.~Wstrząsała
5243    II,  XIII |                  zapadły jej na dno mózgu i teraz niby z kliszy fonografu
5244    II,  XIII |               kliszy fonografu dźwięczały i owiewały ją czarem, rozkoszą,
5245    II,  XIII |          powtarzała bezwiednie z lubością i już miała ochotę powiedzieć: „
5246    II,  XIII |             ochotę powiedzieć: „kocham" - i przeniknęło ją szalone pragnienie
5247    II,  XIII |                 całowania. Otworzyła oczy i długo patrzyła z przerażeniem.~
5248    II,  XIII |                  piękny Moryc... Moryc...~I nie o miłości mówi, nie
5249    II,  XIII |                  będą mogli trzymać konie i powóz.~To Moryc, Moryc,
5250    II,  XIII |                  przypomina sobie usilnie i na pół przytomnie pyta:~-
5251    II,  XIII |                Moryc? Poprawia się szybko i chciałaby cofnąć to zapytanie,
5252    II,  XIII |                 tym ty jesteś taka piękna i taka niepodobna do naszych
5253    II,  XIII |                 tamten obejmuje ramionami i przytula do siebie.~- Mela,
5254    II,  XIII |           Oprzytomniała zupełnie, stanęła i powiedziała szybko, bez
5255    II,  XIII |                   dziwnego zachowania się i pobiegł do papy Grunspana,
5256    II,  XIII |                 który nigdzie nie patrzył i nic nie widział, była blada
5257    II,  XIII |                    wzięła książkę do ręki i leżała bezmyślnie, zapatrzona
5258    II,  XIII |               róże kołyszące się za oknem i w złotą szklaną kulę. błyszczącą
5259    II,  XIII |                dał całe dziesięć kopiejek i dorożką Pojechał do Borowieckiego
5260    II,  XIII |            zawołał wpadając do kantoru.~- I to pieniądz niezły - rzekł
5261    II,  XIII |            zamachem zdobywał piękną pannę i duży posag, a on, on musi
5262    II,  XIII |              weksel z terminem półrocznym i na osiem procent tylko -
5263    II,  XIII |                ciebie pieniądze wydobyłem i zapłaciłem procent z góry.~-
5264    II,  XIII |                twarzy przyjaciela.~- Może i tak było, nic mnie to nie
5265    II,  XIII |                   Moryc trzasnął drzwiami i wybiegł wzburzony i wściekły
5266    II,  XIII |              drzwiami i wybiegł wzburzony i wściekły na Karola.~Taki
5267    II,  XIII |                Moryc cofnął się spiesznie i podniósł taki wrzask, że
5268    II,  XIII |               ukazał się przy robotnikach i Maks wybiegł z przędzalni.~
5269    II,  XIII |                  mam takie same prawo jak i ty - krzyczał.~- Na chwilę
5270    II,  XIII |              tysięcy rubli tyleż warte co i twoje.~- Nie krzycz tak,
5271    II,  XIII |                 zawołał Karol pogardliwie i wrócił do kantoru.~Moryc
5272    II,  XIII |                  się jeszcze przed Maksem i wybiegł odgrażając się głośno,
5273    II,  XIII |                 Pewny posagu Grunspanówny i dlatego taki głośny - powiedział
5274    II,  XIII |        wspominając o miłości Meli, myślał i czuł tak samo, a nawet więcej
5275    II,  XIII |                   do siebie, przebrał się i natychmiast kazał ruszać
5276    II,  XIII |               miękkich siedzeniach powozu i niedbale kiwał głową spotykanym
5277    II,  XIV  |            zarazem głównym akcjonariuszem i dyrektorem firmy: Kessler
5278    II,  XIV  |              jarze, obrośniętym wierzbiną i olszynami.~Z prawej strony
5279    II,  XIV  |             wychylały się czerwone kominy i mury farbiarni, a z lewej,
5280    II,  XIV  |                dnie jaru, wśród kęp sadów i zarośli.~- Mieszkasz jak
5281    II,  XIV  |                   bo Kessler był we fraku i w białym krawacie.~- Gdzież
5282    II,  XIV  |                   jeszcze naszych z Łodzi i Berlina. No, i jest część
5283    II,  XIV  |            naszych z Łodzi i Berlina. No, i jest część niespodzianek...~-
5284    II,  XIV  |                 się różnokolorowym szkłem i cicho dźwięczących za najlżejszym
5285    II,  XIV  |                przywitał się z wszystkimi i usiadł w milczeniu.~- Co
5286    II,  XIV  |                domu, własnoręcznie nalała i usiadła przy nam na biegunowym .
5287    II,  XIV  |              piękną, w odsłonięte ramiona i w całą postać doskonale
5288    II,  XIV  |                   bardzo ruchliwej twarzy i powlekło ją lekkim, delikatnym
5289    II,  XIV  |                odpowiedziała dosyć twardo i zapatrzyła się przez nieosłonięty
5290    II,  XIV  |                   do błyszczącego srebrem i błękitem strumienia, za
5291    II,  XIV  |              przejdziemy, pokażę wam park i menażerię - powiedział Kessler.~
5292    II,  XIV  |                  mu przyszła na myśl Mela i Wysocki. - Skąd wydobyłeś
5293    II,  XIV  |               podoba ci się?~- Przystojna i czuć, że ma temperament,
5294    II,  XIV  |        temperament, że...~- Za dużo go ma i strasznie przy tym głupia,
5295    II,  XIV  |                   jej dosyć.~Skrzywił się i zaczął laską ścinać czubki
5296    II,  XIV  |                   kochać rano, w południe i wieczorem, żeby być jej
5297    II,  XIV  |           wieczorem, żeby być jej wiernym i w końcu, żeby się z nią
5298    II,  XIV  |                Płacze mi po całych dniach i ciągle wyrzeka, a na odmianę
5299    II,  XIV  |                   swojemu. Błysnął oczami i silniej świsnął laską po
5300    II,  XIV  |                  ułatwię... Muszę się jej i tak pozbyć w jaki sposób,
5301    II,  XIV  |                  O, dziękuję ci, ma brata i ojca, którzy podobno nie
5302    II,  XIV  |                 mojej skóry... A przy tym i ja się żenię.~Przyłączyli
5303    II,  XIV  |                czepiały się bocznych krat i przeraźliwymi głosami wściekłości
5304    II,  XIV  |         przeraźliwymi głosami wściekłości i rozpaczy pobudziły Kesslera
5305    II,  XIV  |              Kesslera do wesołego śmiechu i do zaciętszego ich podrażnienia.~
5306    II,  XIV  |            rozwartych potężnych szczękach i rozkoszował się ich bezsilną
5307    II,  XIV  |           stosunkach, bo wszedł do środka i pozwalał się im lizać po
5308    II,  XIV  |           pozwalał się im lizać po rękach i twarzy.~Na zakończenie pokazał
5309    II,  XIV  |               ogonach.~Kessler zakrzyczał i pawie, roztoczywszy wachlarze
5310    II,  XIV  |          zatrzymały się z dala patrzących i zaczęły .krzyczeć blaszanymi,
5311    II,  XIV  |                 mgły, które się poruszały i rozsnuwały jak zwoje przędzy
5312    II,  XIV  |                  chwila przez czuby drzew i grzbiety ostre dachów.~Od
5313    II,  XIV  |                dachów.~Od rzeki, od drzew i traw podnosił się cichy
5314    II,  XIV  |                  Żaby od chłopskich rowów i sadzawek rechotały chóralnie.~
5315    II,  XIV  |                 powiewał z zamglonej dali i niósł, głos dzwonów bijących
5316    II,  XIV  |                   płaty stygnącego metalu i konały pod konarami lasu,
5317    II,  XIV  |                   odpowiedział ze złością i wykręcał wąsiki, aby ukryć
5318    II,  XIV  |             wąsiki, aby ukryć pomieszanie i twarz z prawej strony zarumienioną
5319    II,  XIV  |                    Kessler uśmiechnął się i zapraszał na kolację, bo
5320    II,  XIV  |                podzwrotnikowy, pełen palm i kwiatów; w środku ustawiono
5321    II,  XIV  |                   tak zapełniony 'robrami i kryształami, że robił wrażenie
5322    II,  XIV  |           kamienie barwiły się kwiaty róż i storczyków ubierających
5323    II,  XIV  |             storczyków ubierających obrus i zastawę.~Przy jednym z okien
5324    II,  XIV  |                 Po jadalni chodziły wolno i swobodnie się śmiały tancerki.~
5325    II,  XIV  |                ale hałasowały za dziesięć i ordynarną, tingeltanglową
5326    II,  XIV  |                  przystojne, o wysmukłych i doskonałych w rysunku figurach.
5327    II,  XIV  |            Kolacja wlekła się dosyć długo i nudnie. Nikt nie miał humoru,
5328    II,  XIV  |           tancerki rzucały cyniczne uwagi i okrzyki i kpiły z robotnic,
5329    II,  XIV  |                  cyniczne uwagi i okrzyki i kpiły z robotnic, które
5330    II,  XIV  |                  się nimi Zośka, a za nią i Moryc, obok niej siedzący,
5331    II,  XIV  |               wciśniętą, siedział chmurny i nienawistnie spoglądał na
5332    II,  XIV  |                  jak się często rumieniła i z kokieterią bardzo wdzięczną
5333    II,  XIV  |                   Byłby kazał jej przyjść i siedzieć przy sobie, ale
5334    II,  XIV  |                   tym gwałtownym uczuciem i koniecznością panowania
5335    II,  XIV  |                   je całą baterią butelek i odsłonili coś w rodzaju
5336    II,  XIV  |                 zaraz.~Skrzypcowy kwartet i grać zaczął.~Porozwalali
5337    II,  XIV  |                gdzie komu było wygodniej, i zaczęli pić; zaraz z miejsca
5338    II,  XIV  |                poszły dosyć gęsto likiery i koniaki do kawy, którą lokaje
5339    II,  XIV  |             traciły przytomność do reszty i zaczynały szaleć, podbudzone
5340    II,  XIV  |                  która żar wlewała do żył i szaleństwo.~- Tańczyć -
5341    II,  XIV  |                wpół Zośkę pijaną zupełnie i tak rozbawioną, że co chwila
5342    II,  XIV  |               chwila tarzała się po sofie i krzyczała.~Tancerki ukazały
5343    II,  XIV  |                  sobie.~Stanęły na środku i zgodnie uderzyły w tamburyny,
5344    II,  XIV  |                   du ventre" dosyć wolno, i ospale, ale pod wpływem
5345    II,  XIV  |              tańca literalnie w nie lano, i pod wpływem fletu rozogniły
5346    II,  XIV  |               wpływem fletu rozogniły się i tańczyły namiętnie ten dziwny,
5347    II,  XIV  |            bachanckiej wizji.~Ryk śmiechu i zadowolenia rozlegał się
5348    II,  XIV  |               tylko Zośka podniosła głowę i pijanymi oczami patrzyła
5349    II,  XIV  |                 bezwiedną grozą oburzenia i wybuchnęła strasznym, pijackim
5350    II,  XV   |                 Józio, wstał, ukłonił się i rozczerwieniony czytał dalej
5351    II,  XV   |            spoglądała na drzwi od werendy i nasłuchiwała, czy nie usłyszy
5352    II,  XV   |                  z czołem opartym o szybę i znowu powróciła na fotel
5353    II,  XV   |                  znowu powróciła na fotel i z wzrastającą niecierpliwością
5354    II,  XV   |               bardzo szybko, ale dla niej i dla ojca wlókł się ze straszną
5355    II,  XV   |             powolnością.~Zamknięci w domu i w tym chorym kawałku ogródka,
5356    II,  XV   |                   wielkimi przestrzeniami i z trudem zmuszali się do
5357    II,  XV   |              zmuszali się do nowego życia i otoczenia.~Anka zmizerniała
5358    II,  XV   |               jakie wciąż na nią spadały, i ze zgryzot tajonych, a których
5359    II,  XV   |                   o którym myślała z dumą i radością, którego kochała
5360    II,  XV   |                   w duszy, jest taki inny i niepodobny w rzeczywistości
5361    II,  XV   |         Przekonywała się o tym codziennie i cierpiała coraz boleśniej.~
5362    II,  XV   |             życzenia wszystkie, ale bywa) i zimny, szorstki, nieubłagany
5363    II,  XV   |         Tłumaczyła jego postępowanie, jak i on to robił w chwilach lepszych,
5364    II,  XV   |                  lepszych, zdenerwowaniem i kłopotami, jakich miał wiele
5365    II,  XV   |                  Wierzyła temu z początku i znosiła cierpliwie zmienność
5366    II,  XV   |          zapomniał o wszystkich kłopotach i zmartwieniach.~Próbowała
5367    II,  XV   |             umiała, ona go kochała prosto i szczerze, umiałaby dla niego
5368    II,  XV   |                 który tak lubią mężczyźni i biorą zwykle za miłość najgłębszą,
5369    II,  XV   |                  który jest tylko flirtem i wstrętną minoderią panien
5370    II,  XV   |             Brzydziła się tym, jej prosta i szlachetna dusza oburzała
5371    II,  XV   |              takiego podniecania mężczyzn i tym trzymania ich przy sobie.~
5372    II,  XV   |                 cichym, monotonnym głosem i od czasu do czasu podnosił
5373    II,  XV   |               wtedy pan Adam stukał kijem i wołał:~- Czytaj, czytaj!
5374    II,  XV   |        nasłuchując szumu drzew w ogrodzie i głuchego łoskotu Mullerowskich
5375    II,  XV   |            Mullerowskich fabryk, czynnych i w nocy.~Czas się wlókł strasznie
5376    II,  XV   |         senniejszy rozlegał się słabo, aż i on skończył gazety i zabierał
5377    II,  XV   |                   aż i on skończył gazety i zabierał się do wyjścia.~-
5378    II,  XV   |             Dobranoc państwu.~Ukłonił się i wyszedł.~- Pan Maks opowiadał
5379    II,  XV   |                noce przesiaduje w fabryce i porusza warsztaty. Onegdaj
5380    II,  XV   |                 od warsztatu do warsztatu i robił na nich. O, Karol
5381    II,  XV   |                 przywitał się w milczeniu i rzucił się na krzesło. -
5382    II,  XV   |               wzrok Anki, rozjaśnił twarz i miękkim głosem zapytał:~-
5383    II,  XV   |                  Bardzo przyjemne kobiety i tak obie zgodnie wychwalały
5384    II,  XV   |                wydała się bardzo rozsądną i bardzo prostą i szczerą,
5385    II,  XV   |                  rozsądną i bardzo prostą i szczerą, nawet za szczerą...
5386    II,  XV   |              odmową nie robić przykrości, i rozmyślał nad tą dziwną
5387    II,  XV   |                wszystko z drobiazgowością i szczerze wyrażała swoje
5388    II,  XV   |                 nich którego dnia z ojcem i na tym się skończy. Zaczął
5389    II,  XV   |                  o ich grubych obyczajach i dorobkiewiczowskich fantazjach
5390    II,  XV   |       dorobkiewiczowskich fantazjach Mady i starego Mullera, ośmieszał
5391    II,  XV   |                  zeszedł na własne sprawy i kłopoty.~Anka słuchała z
5392    II,  XV   |            kłopoty.~Anka słuchała z uwagą i ze współczuciem przypatrywała
5393    II,  XV   |                się jego podkrążonym oczom i zmęczonej twarzy, a gdy
5394    II,  XV   |              można myśleć o odpoczynku.~- I to gorączkowe, wyczerpujące
5395    II,  XV   |              ciągle, ciągle?...~- Ciągle, i w dodatku z troską, żeby
5396    II,  XV   |                     Serio pani to mówi?~- I ja to samo powtarzam - odezwał
5397    II,  XV   |            przysunęła się do niego bliżej i oparta o jego ramię zaczęła
5398    II,  XV   |                   ramię zaczęła z zapałem i tęsknotą malować spokojne,
5399    II,  XV   |             koniec jej ogromnego warkocza i oddychał przedziwnym zapachem
5400    II,  XV   |             psuliby nam ludzie spokojnego i trwałego szczęścia - ciągnęła
5401    II,  XV   |               niej wracał.~Uśmiechnął się i dotykał końcami palców chłodnych
5402    II,  XV   |                 chłodnych rąk narzeczonej i stwierdził, że nie elektryzują
5403    II,  XV   |                  barwną nić swoich marzeń i tęsknot z wielką szczerością.~-
5404    II,  XV   |             przedtem mówił? Aha! - myślał i przypominał sobie długie
5405    II,  XV   |                   po dzisiejszej schadzce i tak jeszcze pełnym tamtej,
5406    II,  XV   |                  że wstrząsał się nerwowo i zapadał w jakąś głęboką
5407    II,  XV   |                blade profile, że uśmiechy i słowa pełne dziwnego czaru
5408    II,  XV   |               spostrzega...~Wzdrygnął się i ogarnął Ankę ramieniem,
5409    II,  XV   |                   ogarnął Ankę ramieniem, i przycisnął rozpalone jeszcze
5410    II,  XV   |                   Ankę ten wzrok badawczy i zimny dziwnie dotknął i
5411    II,  XV   |                   i zimny dziwnie dotknął i zarumienił, wyciągnęła mu
5412    II,  XV   |             piersiach jedwabną chusteczkę i zaczęła się nią chłodzić.~-
5413    II,  XV   |                  odezwała się z uśmiechem i bezwiednie obejrzała chusteczkę.~
5414    II,  XV   |                 na środku, zabrał ją Lucy i zapomniał schować głębiej.~-
5415    II,  XV   |                żywo odbierając chusteczkę i chowając ją zbyt spiesznie -
5416    II,  XV   |                 powiedziała ojcu dobranoc i znalazłszy się w swoim pokoju,
5417    II,  XV   |                pokoju, stanęła przy oknie i długo patrzyła w ciemne
5418    II,  XV   |                 nocy, zacięła się w sobie i w takiej dumie, która nie
5419    II,  XV   |                 nie pozwalała się skarżyć i płakać.~Zamknęła wszystko
5420    II,  XV   |               gromada robotników przyszła i .koniecznie ją chce widzieć.~
5421    II,  XV   |             werendzie było kilku mężczyzn i kobiet, ubra-nych świątecznie,
5422    II,  XV   |                się na żonę stojącą z boku i rzekł mocno:~- A to myśwa
5423    II,  XV   |                    A to myśwa się zmówili i przyszli podziękować naszej
5424    II,  XV   |                 go te rusztowanie zabiło, i za te dziecioki, co ostały,
5425    II,  XV   |                 co go rusztowanie zabiło, i za te dobrość, jaką im panienka
5426    II,  XV   |                 wypowiedział jednym tchem i obejrzał się na żonę i na
5427    II,  XV   |              tchem i obejrzał się na żonę i na kolegów, którzy potakiwali
5428    II,  XV   |                 którzy potakiwali głowami i poruszali ustami, jakby
5429    II,  XV   |             mówiąc z nim razem.~Odetchnął i mówił dalej.~- My jesteśwa
5430    II,  XV   |          przemówieniu otoczyli Ankę kołem i całowali ją po rękach, a
5431    II,  XV   |                Ankę zalała ogromna radość i rozrzewnienie, mówić nie
5432    II,  XV   |            przemówił słów kilka od siebie i kazał im dać wódki Na sam
5433    II,  XV   |               koniec sceny nadszedł Karol i dowiedziawszy się, o co
5434    II,  XV   |              kazał dać po raz drugi wódki i coś w rodzaju śniadania
5435    II,  XV   |                   coś w rodzaju śniadania i uścisnął bardzo serdecznie
5436    II,  XV   |                  uśmiechał się ironicznie i gdy ludzie odeszli, powiedział
5437    II,  XV   |                    brakowało tylko pieśni i wieńca ze zbóż, był natomiast
5438    II,  XV   |                  spleciony z wdzięczności i z dobrych uczynków.~- Widzę,
5439    II,  XV   |                  małostkowym, parafialnym i niemądrym, że to wszystko
5440    II,  XV   |                   Co słowo to oskarżenie, i to bardzo ciężkie - rzekł
5441    II,  XV   |                  ciężkie - rzekł Karol.~- I prawda.~- Nie, zupełna nieprawda,
5442    II,  XV   |             ironizowaniu niewinnym obrazę i krytykę siebie? Ależ daję
5443    II,  XV   |                  nigdy tego nie pragnąłem i pragnąć nie mogłem - tłumaczył
5444    II,  XV   |                gorąco szczerze zmartwiony i dotknięty jej słowami.~Anka
5445    II,  XV   |                poszedł do ojca na werendę i skarżył się przed nim.~-
5446    II,  XV   |                 szczerze, krzywdzisz Ankę i zniechęcasz, obyś tego,
5447    II,  XV   |              powiedział stary ze smutkiem i zaczął mu robić delikatne
5448    II,  XV   |                 zaniedbywanie narzeczonej i za te tysiące drobiazgów
5449    II,  XV   |                 życiu, którymi Ankę ranił i obrażał jej miłość własną.~-
5450    II,  XV   |              powiedział Karol do służącej i wzburzony wymówkami ojca
5451    II,  XV   |                poszła do pani Trawińskiej i powiedziała, że dzisiaj
5452    II,  XV   |               rozczerwienił się ze złości i wybiegł.~- Pij że sobie
5453    II,  XV   |             pokoju przed małymi stalugami i malowała pastelami bukiet
5454    II,  XV   |                   Przecież jestem dorosła i wolno mi już rozporządzać
5455    II,  XV   |                  mi już rozporządzać sobą i czasem swoim.~- A! - wyrwało
5456    II,  XV   |             będziesz pan naszym opiekunem i pocieszycielem, dobrze?~-
5457    II,  XV   |            uprzedzam, że łzom nie uwierzę i pozwolę im płynąć swobodnie,
5458    II,  XV   |     nieszczęśliwych.~- Duży paradoks, ale i duża prawda, człowiek to
5459    II,  XV   |           przeszedł nadzwyczaj wesoło, bo i Anka rozchmurzyła się nieco
5460    II,  XV   |                 przy chałupie trochę wody i ogrodu, byłoby nam chłodno.~-
5461    II,  XV   |              fabryce, bo rolnego nie znam i nie cierpię.~- Pan Karol
5462    II,  XV   |              mówił wsadzając je do powozu i kazał jechać do lasku Milscha.~
5463    II,  XV   |              zalane rozdrganym powietrzem i oślepiającymi blaskami słońca,
5464    II,  XV   |             wiatru nie przedarł się z pól i nie ochładzał rozprażonych
5465    II,  XV   |            rozprażonych bruków, trotuarów i murów.~- Lubi pani ciepło -
5466    II,  XV   |                tylko, odsłaniając ramiona i plecy na słońce.~- Ale tylko
5467    II,  XV   |                 tego, rozmyślała o Karolu i tłumiła w sobie cichy żal,
5468    II,  XV   |             płynęła ogromna wrzawa głosów i muzyki wojskowej.~- Przejdziemy
5469    II,  XV   |          zatłoczony ogródek, pełen wrzawy i hałasów.~Kilkaset drzew
5470    II,  XV   |                   hałasów.~Kilkaset drzew i drzewek o liściach pożółkłych
5471    II,  XV   |             drzewek o liściach pożółkłych i spieczonych rzucało mizerny
5472    II,  XV   |                cień na wydeptane trawniki i na piaszczyste dróżki i
5473    II,  XV   |                   i na piaszczyste dróżki i alejki, dymiące tumanami
5474    II,  XV   |                 rozwłóczył się po ogródku i opadał na drzewa i na setki
5475    II,  XV   |                ogródku i opadał na drzewa i na setki białych stołów,
5476    II,  XV   |                  na setki białych stołów, i na tłumy przy nich rozsiadłe,
5477    II,  XV   |                 bez surdutów, a niektórzy i bez kamizelek, ale tym siarczyściej
5478    II,  XV   |                   bili obcasami w podłogę i mocno pokrzykiwali.~Pomagali
5479    II,  XV   |            widzowie, cisnący się do drzwi i okien pootwieranych, przez
5480    II,  XV   |    niecierpliwszych tańczyło na werendzie i na trawnikach, w obłokach
5481    II,  XV   |            trawnikach, w obłokach kurzawy i przy akompaniamencie strzałów
5482    II,  XV   |     akompaniamencie strzałów w strzelnicy i głuchym, warczącym turkocie
5483    II,  XV   |               wyrzucanych w kręgielni kul i głosów trąbek dziecinnych,
5484    II,  XV   |                 par smażyło się na słońcu i pracując wiosłami, śpiewało
5485    II,  XV   |          niemiecką piosenkę o gaju, piwie i miłości.~- Wyjdźmy, już
5486    II,  XV   |                  już dosyć ludowej zabawy i demokratycznego otoczenia? -
5487    II,  XV   |                     Mam tylko dosyć kurzu i brzydoty. Chodźmy do lasu,
5488    II,  XV   |           podnosił się coraz gęstszy.~Ale i w lesie nie było świeżego
5489    II,  XV   |                się w głąb.~Las stał cichy i jakby obumarły, tysiące
5490    II,  XV   |                   z bezwładnością konania i tak przysłaniały światło,
5491    II,  XV   |                  światło, że było mroczno i smutnie; drzewa stały bez
5492    II,  XV   |                  trzęsły się jak w febrze i głucho, żałośnie szumiały,
5493    II,  XV   |                   jakby głęboko zamyślone i pochylały się nad strugą
5494    II,  XV   |                   się wskroś czarnych pni i mroków, rozsiewała duszące
5495    II,  XV   |                  duszące straszne wyziewy i tworzyła w wielu miejscach
5496    II,  XV   |             chwyciły się korzeniami ziemi i ssały z niej z wolna śmierć
5497    II,  XV   |               ssały z niej z wolna śmierć i zatratę.~Ale wśród tych
5498    II,  XV   |             obozowiska ludzkie.~Katarynki i setki harmonijek grały w
5499    II,  XV   |               skłębionych głosów ludzkich i muzyki huczała głucho.~-
5500    II,  XV   |                      Czemu? bo nie umieją i nie mają sił. Odpoczywają