Tom,  Rozdzial

5501    II,  XV   |             siedziały apatyczne, zmęczone i jakby ze zdumieniem rozglądając
5502    II,  XV   |                  rozglądając się po lesie i po tych, którzy tańczyli
5503    II,  XV   |                  po tych, którzy tańczyli i śmiali się.~- Chodźmy za
5504    II,  XV   |                zawołała Anka.~Poszli, ale i tam długo nie byli, bo Anka
5505    II,  XV   |            których wznosiły się cegielnie i czerwone kominy jakichś
5506    II,  XV   |             jakichś fabryk, piętrowe domy i kilku cyklistów, ciągnących
5507    II,  XV   |                pustej werendzie ćwierkały i goniły się wró-ble, wcale
5508    II,  XV   |                sobą.~Wzięła jakąś książkę i siadła na werendzie, ale
5509    II,  XV   |                wschodu zaczęły nadciągać, i słuchała godzinek, które
5510    II,  XV   |                tak żywo przypomniało wieś i takim roztęsknieniem głuchym
5511    II,  XV   |              takim roztęsknieniem głuchym i bolesnym przepełniło serce
5512    II,  XV   |               dziwnie samotną, opuszczoną i jakby gdzieś z dala poza
5513    II,  XV   |             zaczął nawoływać, więc poszła i przywiozła go na werendę.~-
5514    II,  XV   |               dobrze! - zawołała radośnie i zaraz przyniosła książkę
5515    II,  XV   |                  kapelusz, przeżegnał się i zaczął powtarzać za nią,
5516    II,  XV   |                  nią, głosem pełnym wiary i uczucia, łacińskie słowa
5517    II,  XV   |                 zrobiła się jakaś głębsza i rozpościerała się razem
5518    II,  XV   |            pajęcze posnowy na niskie domy i ogrody, tylko cynkowe dachy
5519    II,  XV   |               ogrody, tylko cynkowe dachy i szyby paliły się jaskrawymi
5520    II,  XV   |                   zachodu, a dymy idących i w niedzielę fabryk podobne
5521    II,  XV   |                 lekko obwisłe liście wina i chwiał delikatnymi kwiatami
5522    II,  XV   |              delikatnymi kwiatami powojów i groszków pnących się po
5523    II,  XV   |            skończyła, uklękła przy starym i dawnym kurowskim obyczajem
5524    II,  XV   |                   głuchym łoskotem fabryk i płaczliwymi głosami katarynek
5525    II,  XV   |            modlitwie uspokoiła się bardzo i postanowiła opowiedzieć
5526    II,  XV   |                wszystkie swoje udręczenia i wątpliwości.~Miała nawet
5527    II,  XV   |                   jakaś bardzo tajemnicza i surowa, długo opowiadała
5528    II,  XV   |                   długo opowiadała o synu i o mężczyznach w ogólności,
5529    II,  XV   |              otwarcie, po co te półsłówka i kołowania.~- Dobrze, wolę
5530    II,  XV   |               otwarcie, bo mi niezręcznie i nie umiem inaczej. Chodźmy
5531    II,  XV   |                  co mówią w Łodzi o tobie i o Karolu?~- Nie myślałam
5532    II,  XV   |                  cicho, podnosząc oczy.~- I nie domyślasz się?~- Zupełnie,
5533    II,  XV   |                 pokoju, popatrzyła na nią i zawołała przyciszonym głosem:~-
5534    II,  XV   |                  chwili - szepnęła ciszej i zamilkła.~Przechyliła głowę
5535    II,  XV   |                  na wysoką poręcz fotelu, i patrzyła przed siebie tępym,
5536    II,  XV   |                  wstrząsnęła nią do głębi i od razu, a rozlewała się
5537    II,  XV   |                najmocniejszą miłość zabić i... i... Pobierzcie się jak
5538    II,  XV   |           najmocniejszą miłość zabić i... i... Pobierzcie się jak najprędzej,
5539    II,  XV   |              przestaną się wami zajmować. I nie gniewaj się na mnie,
5540    II,  XV   |                  bardzo...~Ujęła jej rękę i przycisnęła do ust.~- I
5541    II,  XV   |                   i przycisnęła do ust.~- I nie martw się, to nic, tylko
5542    II,  XV   |             zatrzyma, wezmę tylko okrycie i pójdę z ciocią do Trawińskiej.~
5543    II,  XV   |              prawie nie słyszała jej słów i nie odpowiadała, zatopiona
5544    II,  XV   |             najkrócej przejść przez ogród i fabrykę Borowieckiego, ale
5545    II,  XV   |               było iść ulicą, obok pałacu i domu Mullerów.~Okna domu
5546    II,  XV   |                domu Mullerów były otwarte i oświetlone, a że były słabo
5547    II,  XV   |                   były słabo przysłonięte i tuż nad trotuarem, więc
5548    II,  XV   |            patrząc, ale Wysocka spojrzała i zatrzymała się chwilę, pociągając
5549    II,  XV   |                opowiadała coś ze śmiechem i radością, a czego Karol
5550    II,  XV   |       spostrzegłszy tę scenę, cofnęła się i nie powiedziawszy ani słowa
5551    II,  XV   |                    ale mu przerwała zimno i dosyć wyniośle:~- Dlaczego
5552    II,  XV   |               Karol siedział nieporuszony i zły. .~Zniechęcenie i nuda
5553    II,  XV   |        nieporuszony i zły. .~Zniechęcenie i nuda wyzierały z jego oczów
5554    II,  XV   |               nuda wyzierały z jego oczów i słów nie potrafił się już
5555    II,  XV   |              maskować nawet, podniósł się i biorąc kapelusz powiedział
5556    II,  XV   |               Dziękuję, załatwię sama, bo i tak z ojcem za dni kilka
5557    II,  XV   |                   pojedziemy.~Ukłonił się i wyszedł, ale powrócił już
5558    II,  XV   |              tknięty mocno potrzebą zgody i jakby w poczuciu win swoich
5559    II,  XV   |                 Anka, proszę cię, przemów i przebacz mi. Czy już tak
5560    II,  XV   |                  co?~Pochylił się nad nią i zajrzał w jej oczy, które
5561    II,  XV   |               wszystkie przemilkłe skargi i wszystkie pragnienia kochania,
5562    II,  XV   |                    co czuła w tej chwili, i z szalonym pragnieniem miłości
5563    II,  XV   |              szalonym pragnieniem miłości i wiary w niego.~Borowiecki,
5564    II,  XV   |                doczekawszy się odpowiedzi i głęboko tym zmartwiony,
5565    II,  XV   |                  dla odzyskania szczęścia i długo płakała po niej.~Płynęły
5566    II,  XV   |                  niej.~Płynęły potem dnie i tygodnie w zgodzie i pozornym
5567    II,  XV   |                 dnie i tygodnie w zgodzie i pozornym spokoju.~Witali
5568    II,  XV   |                 bez dawnej wiary w siebie i bez dawnej troski o siebie.~
5569    II,  XV   |          usiłowała być inną, dawną, dobrą i kochającą narzeczoną, ale
5570    II,  XV   |                 że już taką być nie mogła i że miłość do Karola jakby
5571    II,  XV   |          Wysockiej miała ciągle w pamięci i potwierdzały go różnymi
5572    II,  XV   |               nizała na nić uświadomienia i rozpatrywała uważnie.~A
5573    II,  XV   |          rozpatrywała uważnie.~A przy tym i inni ludzie nie żałowali
5574    II,  XV   |              który z wielką przyjemnością i bardzo delikatnie przysłonięte
5575    II,  XV   |              opowiadał szczegóły o Karolu i jego zamysłach i potrzebach.~
5576    II,  XV   |                   Karolu i jego zamysłach i potrzebach.~Dawniej zupełnie
5577    II,  XV   |                   pomimo wszystko kochało i z losem swoim zgodzić się
5578    II,  XV   |              fabryki, mało mógł poświęcać i czasu, i uwagi narzeczonej,
5579    II,  XV   |                   mógł poświęcać i czasu, i uwagi narzeczonej, czuł
5580    II,  XV   |               Anka jest coraz smutniejsza i że porusza się jakby w obłoku
5581    II,  XV   |                 się jakby w obłoku chłodu i obojętności.~Postanowił
5582    II,  XV   |                  bardzo często u Mullerów i częściej niż dawniej widywał
5583    II,  XVI  |                   pod firmą K. Borowiecki i S-ka. Zobowiązania podpisywać
5584    II,  XVI  |                półgłosem okólnik handlowy i zwrócił się z nim do Jaskólskiego.~-
5585    II,  XVI  |            jeszcze zastawiony rumowiskami i rozmaitymi częściami maszyn,
5586    II,  XVI  |              gwałtownie.~Karol nie chciał i nie mógł już z różnych powodów
5587    II,  XVI  |                 puścił tylko przędzalnię, i na dzisiaj właśnie naznaczył
5588    II,  XVI  |                 dzień poświęcenia fabryki i puszczenia w ruch maszyn.~
5589    II,  XVI  |             Chodził dziwnie zgorączkowany i niespokojny, w przędzalni
5590    II,  XVI  |              ochrypły od krzyku, zmęczony i brudny, biegał po sali,
5591    II,  XVI  |         zatrzymywał maszyny, poprawiał je i puszczał znowu, troskliwym
5592    II,  XVI  |                  się warczącym wrzecionom i wyciągniętym na próbę niciom.~-
5593    II,  XVI  |                Przyjechał z Zajączkowskim i już się dopytywał o ciebie.~-
5594    II,  XVI  |       Jaskólskiego ubierali głównie drzwi i okna. Druga partia robotników
5595    II,  XVI  |          uprzątała przejścia w dziedzińcu i ustawiała długie stoły,
5596    II,  XVI  |                 stoły były dla robotników i pracujących przy budowie,
5597    II,  XVI  |                   dla kolegów, przyjaciół i znajomych fabrykantów, zaproszonych
5598    II,  XVI  |               Karol włóczył się po salach i dziedzińcu z dziwnym uczuciem
5599    II,  XVI  |                  dziwnym uczuciem niemocy i jakby żalu, że to już skończone,
5600    II,  XVI  |               pracę; przyglądał się murom i maszynom z uczuciem wielkiej
5601    II,  XVI  |             uczuciem wielkiej życzliwości i jakby głębokiego powinowactwa.~
5602    II,  XVI  |                czasu, tyle wysiłków mózgu i nerwów, nie dospanych nocy
5603    II,  XVI  |                   im poświęcił, tak rosły i rozwijały się w jego oczach,
5604    II,  XVI  |                    mocą jego własnych sił i krwi, że dobrze to czuł
5605    II,  XVI  |            Halperna, który, chociaż chory i nieproszony, przywlókł się,
5606    II,  XVI  |                  się, życzył mu szczęścia i radosnym wzrokiem obejmował
5607    II,  XVI  |                 interesował się wszystkim i powtarzał Maksowi:~- Ja
5608    II,  XVI  |               stał z boku z odkrytą głową i z zachwytem przyglądał się
5609    II,  XVI  |                przyglądał się fabrykantom i ciżbie ludzkiej, i nowemu
5610    II,  XVI  |            fabrykantom i ciżbie ludzkiej, i nowemu warsztatowi pieniędzy.~-
5611    II,  XVI  |                znaczy, nie dać im nic, bo i tak jest dosyć skromne.~-
5612    II,  XVI  |              Fabryka taki dobry towar jak i perkal i lak samo się sprzedaje,
5613    II,  XVI  |                  dobry towar jak i perkal i lak samo się sprzedaje,
5614    II,  XVI  |                     odpowiedział mu Karol i poszli razem do domu, gdzie
5615    II,  XVI  |                 się ksiądz Szymon w komży i wszyscy ruszyli za nim.~
5616    II,  XVI  |                    zapełniały dziedziniec i sale fabryczne.~Ksiądz szedł
5617    II,  XVI  |               oddziału, odmawiał modlitwy i pokrapiał mury, maszyny
5618    II,  XVI  |                   pokrapiał mury, maszyny i ludzi wodą świeconą.~W przędzalni, .
5619    II,  XVI  |              każdej maszynie stali ludzie i wszystkie transmisje, koła
5620    II,  XVI  |                wszystkie transmisje, koła i pasy były napięte siłą,
5621    II,  XVI  |           poświęceniu Borowiecki dał znak i wszystkie maszyny ruszyły
5622    II,  XVI  |             towarzystwo powróciło do domu i zasiadło do śniadania. Pierwszy
5623    II,  XVI  |              Pierwszy toast za pomyślność i rozwój fabryki wniósł Knoll,
5624    II,  XVI  |           Borowieckiego w firmie Bu-cholc i S-ka; drugi toast za to
5625    II,  XVI  |                   dla dzielnych spólników i przyjaciół, podniósł Grosglik
5626    II,  XVI  |             przyjaciół, podniósł Grosglik i w końcu ucałował Karola,
5627    II,  XVI  |        onieśmielony obecnością milionerów i tym niezwyczajnym dla siebie
5628    II,  XVI  |              spełnionych, nabrał animuszu i swady - nalał pełną szklankę
5629    II,  XVI  |                  trącił się z Myszkowskim i Polakami i mocnym, ale ochrypniętym
5630    II,  XVI  |                  z Myszkowskim i Polakami i mocnym, ale ochrypniętym
5631    II,  XVI  |                   cielaka sporządzają abo i barana. Jak komu potrza
5632    II,  XVI  |               barana. Jak komu potrza abo i na rękę, to niech se ta
5633    II,  XVI  |                 nie dajmy się... Moc mamy i rozum tyż... to chciałem
5634    II,  XVI  |                   tyż... to chciałem rzec i tym przepijam do pana Borowieckiego!...~
5635    II,  XVI  |                 Borowieckiego!...~Przepił i chciał mówić dalej, ale
5636    II,  XVI  |                  bite umyślnie, bo Niemcy i Żydzi poczęli się krzywić,
5637    II,  XVI  |                się krzywić, więc przestał i pił dalej z Myszkowskim.~
5638    II,  XVI  |                 już szły toasty bez końca i gwar się podniósł ogromny,
5639    II,  XVI  |                  Karol tylko był milczący i co chwila wychodził do robotników
5640    II,  XVI  |                   rękach robotników, a że i tam wznoszono zdrowie Karola,
5641    II,  XVI  |               Karola, więc musiał przyjść i wypić z nimi i podziękować,
5642    II,  XVI  |             musiał przyjść i wypić z nimi i podziękować, ale wychodząc
5643    II,  XVI  |                   był nadzwyczajnie wesół i zadowolony, że wziął ją
5644    II,  XVI  |           zadowolony, że wziął ją za rękę i wskazując fabrykę zawołał
5645    II,  XVI  |                   To moja fabryka! Mam ją i nie wypuszczę.~- I mnie
5646    II,  XVI  |                 Mam ją i nie wypuszczę.~- I mnie to raduje niewymownie -
5647    II,  XVI  |                  szczęściem -~powiedziała i odeszła, bo Nina Trawińska
5648    II,  XVI  |                   bo tam było zbyt ciasno i duszno.~Gospodarzył bardzo
5649    II,  XVI  |                   bardzo uroczyście Moryc i zajmował się wszystkim,
5650    II,  XVI  |                 który zaproszenie przyjął i przyszedł, ale straszył
5651    II,  XVI  |            odpowiadał zupełnie przytomnie i patrzył na nowe, czerwone
5652    II,  XVI  |              Kurowski; grali w preferansa i kłócili się wszyscy z dawną
5653    II,  XVI  |                zamieniał z nią kilka słów i powracał, kpiąc po drodze
5654    II,  XVI  |                 musiał wymówek pana Adama i krzyków Zajączkowskiego,
5655    II,  XVI  |                  bił cybuchem po sutannie i wołał:~- Dobrze, dobrze,
5656    II,  XVI  |                  ręka!~Przelicytowali się i grali już cicho, tylko pan
5657    II,  XVI  |                 bił nogą w stopień fotelu i przyśpiewywał półgłosem:~-
5658    II,  XVI  |                   pociągał wygasły cybuch i wołał:~- Jasiek, a daj no,
5659    II,  XVI  |                Anka.~Kurowski w milczeniu i z uśmiechem przyjmował wymyślania
5660    II,  XVI  |               gdzie było, a ty pilnuj gry i dawaj do koloru, atucika
5661    II,  XVI  |                znowu kłótnia, aż cały dom i ogród zapełnił się potężnym
5662    II,  XVI  |            sąsiedni pokój, oddał mu karty i wyszedł za Anką, która spacerowała
5663    II,  XVI  |                    przyłączył się do nich i poszli do małej altanki,
5664    II,  XVI  |                   czerwonych już liściach i obsadzonej: rzędami dokwitających.
5665    II,  XVI  |             rzędami dokwitających. astrów i lewkonii.~- Cudowny dzień -
5666    II,  XVI  |            zapachami umierających kwiatów i liści więdnących.~Słońce
5667    II,  XVI  |                 lekko kontury wszystkiego i oprawiał barwy gasnącego
5668    II,  XVI  |              gasnącego ogrodu w przecudny i przesubtelny ton wyblakłego
5669    II,  XVI  |                skrzyły się pajęcze siatki i migotały opalami, a w powietrzu
5670    II,  XVI  |             opalami, a w powietrzu cichym i ciepłym leciały, niby pasma
5671    II,  XVI  |                 aż je cichy wiatr uniósł, i leciały wysoko, ku dachom
5672    II,  XVI  |                  wysoko, ku dachom miasta i ku tej zbitej masie kominów,
5673    II,  XVI  |                Kurowski.~- Źle pan słucha i jeszcze gorsze wnioski pan
5674    II,  XVI  |              ochotę tego Niemca pożreć.~- I zostawia nas pan bez opieki
5675    II,  XVI  |                 się raz jeszcze za rozwój i pomyślność przemysłu - zawołał
5676    II,  XVI  |                 Kurowski biorąc kieliszek i zwracając się do Maksa,
5677    II,  XVI  |         prawdziwej pracy, pracy wytrwałej i celowej.~- Cicho, Kurowski,
5678    II,  XVI  |             głupstw. Cicho, Kurowski, boś i ty sparszywiał pomiędzy
5679    II,  XVI  |           pomiędzy tymi parobkami, żyjesz i pracujesz jak bydlę i zbierasz
5680    II,  XVI  |              żyjesz i pracujesz jak bydlę i zbierasz grosze. Piję na
5681    II,  XVI  |                 szlachcice grają w karty, i cóż ja, biedna sierota,
5682    II,  XVI  |            Kurowski zatrzymał się jeszcze i pił z nim, a przyglądał
5683    II,  XVI  |           niewyraźnie, poruszał szczękami i w świetle słońca podobnym
5684    II,  XVI  |               pozostawali tylko najbliżsi i Muller, który wciąż trzymał
5685    II,  XVI  |                  Borowieckiego przy sobie i rozmawiał z nim bardzo serdecznie,
5686    II,  XVI  |             przyjęcia, przysiadł do Maksa i grupy kolegów i zdumionym,
5687    II,  XVI  |                  do Maksa i grupy kolegów i zdumionym, oczarowanym wzrokiem
5688    II,  XVI  |                 chłodu powróciły z ogrodu i siedziały otoczone mężczyznami
5689    II,  XVI  |                późno! - szepnął z goryczą i drżącymi rękami obciągał
5690    II,  XVI  |            przysunął się do Myszkowskiego i pił z nim, jakby z rozpaczy.
5691    II,  XVI  |                    Wszedł stary Jaskólski i odnalazłszy Karola szepnął
5692    II,  XVI  |                 czeka na niego w kantorze i chce się koniecznie z nim
5693    II,  XVI  |                  powtórzył jakoś trwożnie i dziwnym uczuciem zabiło
5694    II,  XVI  |                    Poszedł do pokoju ojca i wziął rewolwer do kieszeni.~-
5695    II,  XVI  |          niespokojnie oczami po zebranych i wymknął się cicho.~Zuker
5696    II,  XVI  |                 oknem, oparł się na lasce i patrzył w ziemię, a gdy
5697    II,  XVI  |                  ten wzrok palił, mieszał i budził w nim strach. Miał
5698    II,  XVI  |               bliska, podsunął mu krzesło i rzekł wolno:~- Bardzo...
5699    II,  XVI  |                   z kieszeni pomięty list i. rzucił na biurko.~- Niech
5700    II,  XVI  |             przeczyta - powiedział głucho i patrzył w niego z uporem.~
5701    II,  XVI  |                  uporem.~Była to szorstka i ordynarna w formie denuncjacja
5702    II,  XVI  |              wnętrzności.~List przeczytał i zwrócił nie wiedząc, co
5703    II,  XVI  |                przysłaniał powiekami oczy i bezwiednie poruszał różne
5704    II,  XVI  |              Zuker podniósł sio z krzesła i cicho zapytał:~- Co ja mam
5705    II,  XVI  |                  drobnych ukłuć po głowie i skroniach.~- Ja to mam,
5706    II,  XVI  |                  go do więzienia za fałsz i nikomu o tym nie mówić ani
5707    II,  XVI  |               poszukiwaniach, bo przecież i mnie ta sprawa zahacza.~
5708    II,  XVI  |                zahacza.~Odzyskiwał spokój i równowagę, był pewnym już,~
5709    II,  XVI  |                 więc podnosił głowę wyżej i śmiało, bezczelnie patrzył
5710    II,  XVI  |              usiadł, oparł głowę o ścianę i oddychał długo, aż zaczął
5711    II,  XVI  |               człowiek, ja tak samo czuję i tak samo mam swój kawałek
5712    II,  XVI  |                  teraz przychodzę do pana i na wszystko, na wielkiego
5713    II,  XVI  |                 Nieprawda! - odparł mocno i stanowczo Borowiecki.~-
5714    II,  XVI  |                   zrywając się z miejsca, i rzucił się ku Borowieckim
5715    II,  XVI  |             chwilę z wyciągniętymi rękami i opadł ciężko na krzesło.~-
5716    II,  XVI  |               przepajał łzami, aż w końcu i łzy zaczęły z wolna wyciekać
5717    II,  XVI  |                  z zaczerwienionych oczów i padać na twarz siną, na
5718    II,  XVI  |     nieopowiedzianej.~Mówił jeszcze długo i coraz spokojniej, bo zachowanie
5719    II,  XVI  |                   jego szczere spojrzenia i wielkie współczucie, jakie
5720    II,  XVI  |             Borowiecki podparł ręką głowę i słuchał, i trzymał jego
5721    II,  XVI  |             podparł ręką głowę i słuchał, i trzymał jego oczy w swoim
5722    II,  XVI  |                   papier wsunąć w kopertę i wtedy podszedł do telefonu,
5723    II,  XVI  |                   Mateusz przyniesie wina i wody sodowej do kantoru.
5724    II,  XVI  |                    że pan bardzo zmęczony i zdenerwowany. Proszę mi
5725    II,  XVI  |                  drgnął, bo w jego głosie i twarzy coś było w tej chwili
5726    II,  XVI  |              zaraz Karol nalał w szklankę i podał Zukerowi.~- Niech
5727    II,  XVI  |             Mateusz! - zawołał przez okno i wybiegł za nim, a spotkawszy,
5728    II,  XVI  |         spotkawszy, wsunął mu list w rękę i zapowiedział, żeby natychmiast
5729    II,  XVI  |                  od kogo, osobiście oddał i również natychmiast powrócił,
5730    II,  XVI  |              Karol spacerował po kantorze i szeroko zaczął mówić o fabryce
5731    II,  XVI  |                 moje, mojej żony, dziecka i życie pana. Ja panu mówię
5732    II,  XVI  |                    Ja panu mówię prawdę - i o życie pana. Pan przysięgnie
5733    II,  XVI  |                 był siny, trząsł się cały i schrypniętym, dzikim głosem
5734    II,  XVI  |                obrazek święty, że nie mam i nie miałem żadnych stosunków
5735    II,  XVI  |               Zuker list rzucił na ziemię i podeptał.~- Wierzę panu.
5736    II,  XVI  |                   Mateusz wszedł zziajany i oddał list, w którym były
5737    II,  XVI  |              niech się pan pilnuje Moryca i Grosglika, oni chcą pana
5738    II,  XVI  |                   wycałował go serdecznie i wybiegł zupełnie szczęśliwy.~-
5739    II,  XVI  |              zupełnie szczęśliwy.~- Moryc i Grosglik! Chcą mnie zjeść!
5740    II,  XVI  |                 Ważna wiadomość! - myślał i długo o tym rozmyślał później
5741    II,  XVI  |                  anonimowym, o przysiędze i całej scenie z Zukerem,
5742    II,  XVI  |               domu prócz czwórki grającej i Trawińskich nie zastał nikogo,
5743    II,  XVI  |              dorożkę, kazał podnieść budę i pojechał na umówione miejsce
5744    II,  XVI  |                   się nieco, zobaczyła go i wsiadła, rzucając lnu się
5745    II,  XVI  |                 rzucając lnu się na szyję i zasypując pocałunkami.~-
5746    II,  XVI  |                  co dorożkarz ma słyszeć! I nie przerażaj się tym, co
5747    II,  XVI  |                   Karl, ja rzucę wszystko i pójdę za tobą, nie wrócę
5748    II,  XVI  |             zechciał, zdeptałaby wszystko i poszła za nim.~Trwożyła
5749    II,  XVI  |               miłość, miał ochotę od razu i stanowczo powiedzieć, że
5750    II,  XVI  |                    przyjedź... Musisz być i potem... aby zobaczyć to
5751    II,  XVI  |                odsunęła się w kąt dorożki i płakać zaczęła spazmatycznie,
5752    II,  XVI  |             płakać zaczęła spazmatycznie, i narzekać, że jej nie kocha.~
5753    II,  XVI  |                  jej nie kocha.~Uspakajał i zapewniał, ale nic nie pomogło,
5754    II,  XVI  |                  musiał zatrzymać dorożkę i biec do apteki po lekarstwo.~
5755    II,  XVI  |                   Karl - mówiła przez łzy i nim zdołał przeszkodzić,
5756    II,  XVI  |                   nim, objęła jego kolana i najżywszymi, wyrywanymi
5757    II,  XVI  |                 wyrazami, pełnymi miłości i rozpaczy, żebrała, aby ją
5758    II,  XVI  |                 nie skazywał na samotność i na cierpienia.~Tak się czuła
5759    II,  XVI  |                nieszczęśliwą tym odjazdem i myślą, że może go nigdy
5760    II,  XVI  |                  całowała, oblewała łzami i pomimo że on, poruszony
5761    II,  XVI  |             konających przytomnie, trząsł i rozrywał jej serce bolesnym
5762    II,  XVI  |              zmęczona, wyczerpana płaczem i boleścią, położyła mu głowę
5763    II,  XVI  |            położyła mu głowę na piersiach i trzymając go za ręce, milczała
5764    II,  XVI  |                  jej odjeździe do Berlina i że co tydzień napisze.~Borowiecki
5765    II,  XVI  |           Borowiecki czuł się winnym, ale i zupełnie bezradnym wobec
5766    II,  XVII |            ślusarza, mechanika, robotnika i dyrektora, który wszędzie
5767    II,  XVII |             dyrektora, który wszędzie był i wszystko sam prawie robił,
5768    II,  XVII |                oddziałów również gorliwie i gorączkowo, bo chciał je
5769    II,  XVII |                   stroną handlową fabryki i częścią administracji.~Pracował
5770    II,  XVII |                    że pracuje dla siebie, i coraz mocniejszymi nogami
5771    II,  XVII |                  miał gotówki, więc Moryc i osobiście i przez podstawionych
5772    II,  XVII |                    więc Moryc i osobiście i przez podstawionych ludzi,
5773    II,  XVII |           dostarczał pieniędzy na wypłaty i wydatki bieżące; po cichu
5774    II,  XVII |                 wydatki bieżące; po cichu i również przez drugich wykupywał
5775    II,  XVII |                  drugich wykupywał weksle i zobowiązania Borowieckiego.~
5776    II,  XVII |               zobowiązania Borowieckiego.~I spostrzegł teraz, że istotnie
5777    II,  XVII |     pierwszorzędnymi, o klienteli bogatej i wykwintnej zaczęło się informować
5778    II,  XVII |                wyrobów fabryki Borowiecki i S-ka.~Ale to były obawy
5779    II,  XVII |                który roześmiał się wesoło i powiedział:~- Przesada i
5780    II,  XVII |                  i powiedział:~- Przesada i raz jeszcze przesada. Pomyśl
5781    II,  XVII |              dobrze, gdyby były pieniądze i można by prędko rozszerzać
5782    II,  XVII |               zresztą marzę bardzo często i do czego dojść muszę.~Moryc
5783    II,  XVII |                 nic nie mówiąc.~Karol już i tak zwracał na niego baczniejszą
5784    II,  XVII |               uwagę po ostrzeżeniu Zukera i widział z obawą, że Moryc
5785    II,  XVII |              bardzo stara się o pieniądze i za wiele ich włożył do interesu
5786    II,  XVII |              wiele ich włożył do interesu i przez to stawał się coraz
5787    II,  XVII |                 przeciwstawiał swoją wolę i swoje zapatrywania na prowadzenie
5788    II,  XVII |           Borowiecki musiał zaciskać zęby i milczeć, bo czuł się bezsilnym
5789    II,  XVII |                  stojących fabryk Mullera i wtedy chwytała go ostra,
5790    II,  XVII |                ostra, dokuczliwa zazdrość i złość na samego siebie.~
5791    II,  XVII |              siebie.~Chciał stanąć prędko i mocno, chciał obracać milionami,
5792    II,  XVII |                  powodzią milionów hukiem i siłą wielkiego przemysłu,
5793    II,  XVII |             tańszych farb, tańszych węgli i tańszych robotników i ta
5794    II,  XVII |               węgli i tańszych robotników i ta ciągła, nieustanna troska
5795    II,  XVII |           Powiedział raz do Moryca.~- Ale i do większych zarobków. Upłynęło
5796    II,  XVII |                 kilka tygodni pracowitych i gorączkowych dla niego.~
5797    II,  XVII |                zimowym krachu bawełnianym i przy wzmożonym ruchu jesiennym
5798    II,  XVII |                 bawełna była bardzo droga i poszukiwana, sprzedawali
5799    II,  XVII |            wyprodukowaniu, ale teraz, gdy i inne oddziały były w ruchu,
5800    II,  XVII |                trzeba było robić, składać i czekać z towarem sezonu
5801    II,  XVII |                  potrzeba nakładów nowych i nieustannych, a kredyt się
5802    II,  XVII |             Grosglik, działała solidarnie i ciasną obręczą dusiła fabrykę
5803    II,  XVII |                 zaufania, odmową kredytów i szkodliwymi plotkami o bliskim
5804    II,  XVII |      niecierpliwił się tym coraz bardziej i coraz częściej spoglądał
5805    II,  XVII |              spoglądał na starego Mullera i rozmyślał, czyby nie zażądać
5806    II,  XVII |              szczerych rozmyślań nad sobą i położeniem swoim drwił ze
5807    II,  XVII |                jeszcze od zerwania z Anką i ożenienia się z Madą, ale
5808    II,  XVII |                inna kobieta, pełna smutku i cichej rezygnacji.~Żal mu
5809    II,  XVII |              uśmiech zniknął z jej twarzy i ustąpił miejsca głębokiemu,
5810    II,  XVII |            zaledwie mogąc poruszać rękami i mówić coś niecoś.~Musiała
5811    II,  XVII |                  Musiała się nim zajmować i znosić wszystkie jego dziecinne
5812    II,  XVII |             kaprysy. Czytywała mu książki i musiała wymyślać różne rozrywki,
5813    II,  XVII |               jeszcze bardziej opustoszał i stawał się dla niej czymś
5814    II,  XVII |               opowiadał o swoich sprawach i częściej zwracał się do
5815    II,  XVII |                jej głowę, rozdrażniały ją i bolały.~Wyrzucała sobie
5816    II,  XVII |                   miejsca obrażonej dumie i coraz głębszemu rozpoznawaniu
5817    II,  XVII |                  sile.~Raz, wśród długiej i poufnej pogawędki, Nina
5818    II,  XVII |                serca strzeżoną zazdrośnie i zawołała ze zdumieniem:~-
5819    II,  XVII |           przecież nie mogę mu być zawadą i... nie będę.~- Ty go kochasz
5820    II,  XVII |                     skarżyła się boleśnie i nie słysząc pocieszeń Niny
5821    II,  XVII |                  okno, w świat zaśnieżony i brudny od dymów fabrycznych.~
5822    II,  XVII |            kołysane wiatrem, wyginały się i ze smutnym, żałobnym jękiem
5823    II,  XVII |                okien, jakby wyjąc ratunku i zmiłowania.~- Cóż to jest
5824    II,  XVII |           przecież miłość wielka żywi się i rośnie podobno zdradą, krwią
5825    II,  XVII |                    skarżyła się na siebie i w sobie tylko szukała źródła
5826    II,  XVII |                 tylko szukała źródła zła, i siebie tylko obwiniała.~-
5827    II,  XVII |             obwinąć się dookoła ukochania i trwają dotąd, dopóki stamtąd
5828    II,  XVII |            skończyła, bo wszedł Trawiński i stanął nie chcąc im przerywać.~-
5829    II,  XVII |                   tam robicie?~- Pije się i rozmawia, a rozmawia się
5830    II,  XVII |             Rzeczywiście, jest dziwne, że i mówią sobie prawdę, i słuchają.~-
5831    II,  XVII |                  że i mówią sobie prawdę, i słuchają.~- Dowodni to tylko,
5832    II,  XVII |              wystarczają fabryki, interes i pieniądze, musi od czasu
5833    II,  XVII |                   pokazać swoją złą duszę i aby nam wymyślać bezkarnie.
5834    II,  XVII |       przyjemnością popisuje się złem jak i dobrem - byle miał uznanie.~ ~
5835    II,  XVIII|                    zastawionego butelkami i oświetlonego srebrnymi kandelabrami
5836    II,  XVIII|                  różnych głośnych grajków i śpiewaków w Europie - to
5837    II,  XVIII|              udającymi dorosłych.~Zamilkł i pił wino, które mu Kurowski
5838    II,  XVIII|              skwapliwie.~- Masz pan rację i nie masz pan racji. Świnia,
5839    II,  XVIII|           barbarzyńską, swoją siłę głupią i brutalną, swój wstrętny,
5840    II,  XVIII|             obszarów - znienawidziłaby go i pogardzała nim.~- To, coś
5841    II,  XVIII|                  czym jest, bo nienawidzę i pogardzam wami.~- Za drzwi
5842    II,  XVIII|                    wyciągnął się w fotelu i odczytywał jakiś list brudny
5843    II,  XVIII|              odczytywał jakiś list brudny i pomięty i uśmiechał się
5844    II,  XVIII|               jakiś list brudny i pomięty i uśmiechał się złowrogo.~-
5845    II,  XVIII|                    obrzuci rasową pogardą i nienawiścią, to my z rozpaczy
5846    II,  XVIII|                aby mógł żyć, rozwijać się i zwyciężać, musi być smagany
5847    II,  XVIII|            aniołami nucącymi hymny pokoju i miłości.~- Świat jest liczbą,
5848    II,  XVIII|             słuchał tylko.~Napili się raz i drugi, zapalili cygara i
5849    II,  XVIII|                  i drugi, zapalili cygara i milczeli czas jakiś.~Trawiński,
5850    II,  XVIII|                  lubił rzucać luźne myśli i spostrzeżenia, nie związane
5851    II,  XVIII|                   rozmowy, przerwał ciszę i zaczął mówić jasnym, bardzo
5852    II,  XVIII|              byłaby noc, panowanie chaosu i ślepych żywiołów.~- A skądże
5853    II,  XVIII|                 klapy, wyciągnął mankiety i gotów już był do zajadłej
5854    II,  XVIII|                 po to, żeby w nim odbijać i ogniskować wszystkie marzenia,
5855    II,  XVIII|            wszystkie marzenia, pragnienia i potrzeby swego narodu. Dlatego
5856    II,  XVIII|                puszcz, źle w głębiach wód i źle w nieskończonościach.
5857    II,  XVIII| nieskończonościach. Panował zły bóg Chaos i jego dzieci: Zazdrość, Nienawiść,
5858    II,  XVIII|                  Nienawiść, Przemoc, Głód i Mord. Wszyscy walczyli .
5859    II,  XVIII|            przeciw wszystkim, więc jękami i płaczem rozbrzmiewały długo
5860    II,  XVIII|                 długo, spojrzał na ziemię i patrzył, aż serce wezbrało
5861    II,  XVIII|                  wezbrało mu współczuciem i zdrój boskich łez, jak deszcz
5862    II,  XVIII|                   popłynął w przestrzenie i kilka z nich rozpryśniętych
5863    II,  XVIII|                   ziemię; z nich powstali i powitają geniusze prowadzący
5864    II,  XVIII|              litością, światłem, miłością i zbawieniem dla ludzkości.~
5865    II,  XVIII|                   sensu - zawołał Wysocki i zaczęli gwałtownie przekonywać
5866    II,  XVIII|                    bo Kurowski się ożywił i wplątał do rozmowy, która
5867    II,  XVIII|                 się rozruszać, mówił mało i nie słuchał, pił natomiast
5868    II,  XVIII|              słuchał, pił natomiast wiele i spoglądał niecierpliwie
5869    II,  XVIII|              posrebrzoną już kruczą brodę i błyszcząc orzechowymi, oczami,
5870    II,  XVIII|              strzeżcie."~"Można być nawet i cnotliwym, ale pod warunkiem,
5871    II,  XVIII|           zapanuje nigdy."~"Słuchamy praw i cenimy je - jeśli są poparte
5872    II,  XVIII|             oddania."~"Nie ma ludzi złych i dobrych - są tylko głupi
5873    II,  XVIII|                  dobrych - są tylko głupi i mądrzy."~Kessler nie mógł
5874    II,  XVIII|            wzruszył pogardliwie ramionami i zawołał:~- Bawicie się jak
5875    II,  XVIII|                    Na początku była pieśń i na końcu będzie pieśń, a
5876    II,  XVIII|                 pewnym żalem na zebranych i powiedział:~- Napijcie się
5877    II,  XVIII|              Australii.~Zaczęli się śmiać i pili, ale on powtórzył poważnie;~-
5878    II,  XVIII|                Aby być z daleka od Europy i cywilizacji fabrycznej,
5879    II,  XVIII|                   szczętem, a ja chce żyć i dlatego wyjeżdżam. Zaczynam
5880    II,  XVIII|               dlaczego? - wołali zdumieni i poruszeni tym niezwykłym
5881    II,  XVIII|              przepisy, które mną rządziły i nie pozwalały nigdy być
5882    II,  XVIII|                     wszystko mi obmierzło i wszystko mnie za mocno boli,
5883    II,  XVIII|                  pozostania, bo go lubili i pomimo dziwactw cenili bardzo.~
5884    II,  XVIII|                  kapitały, bo zdrowe ręce i głowę. Nie jadę przecież,
5885    II,  XVIII|                 bawić się, jadę żyć wolno i swobodnie. Wspomnijcie mnie
5886    II,  XVIII|               mnie czasem, jeśli chcecie, i pamiętajcie, nie marnujcie
5887    II,  XVIII|                  a najmocniej Kurowskiego i podrwiwając, aby ukryć wzruszenie,
5888    II,  XVIII|               mruknął pogardliwie Kessler i również zaraz wyszedł z
5889    II,  XVIII|                   zaraz wyszedł z Morycem i Wysockim.~Pozostał tylko
5890    II,  XVIII|                   Pozostał tylko Kurowski i Borowiecki. Kurowski zamglonymi
5891    II,  XVIII|                oczami patrzył w jakąś dal i nie mógł stłumić żalu, jaki
5892    II,  XVIII|                opowiadał o swojej fabryce i stanie interesów, o potrzebie
5893    II,  XVIII|               uprzedzam, że warunek ważny i... może trochę dziwny.~-
5894    II,  XVIII|                   oblókł twarz w surowość i szukał kapelusza.~- Mówiłem,
5895    II,  XVIII|             spółki z tobą, żebyś mógł po- i zbywać się długów i wyrzucić
5896    II,  XVIII|                   po- i zbywać się długów i wyrzucić dotychczasowych
5897    II,  XVIII|               zwrócisz słowo pannie Annie i ożenisz się, z kim zechcesz,
5898    II,  XVIII|             będzie, zwróć jej tylko słowo i nie męcz dłużej. Dziewczynę
5899    II,  XVIII|          Zrobiłbym to dawno sam, myślałem i myślę o tym często, ale
5900    II,  XVIII|           najboleśniej jego słowami.~- No i wy jej nie kochacie.~- Tu
5901    II,  XVIII|                 mną, będę jej narzeczonym i ożenię się wkrótce. Dziwię
5902    II,  XVIII|                   widać nie dość trzeźwym i niedobrze argumentowałem.~-
5903    II,  XVIII|                    Kurowski podał mu rękę i patrzył za nim z głębokim
5904    II,  XVIII|                  żalem, a potem zadzwonił i kazał natychmiast zaprzęgać
5905    II,  XIX  |            herbatę?~- Dobrze. Coś mi jest i nie wiem co! – szepnął wstrząsnąwszy
5906    II,  XIX  |             ulicami.~Śnieg pobielił dachy i leżał na ulicach i trotuarach
5907    II,  XIX  |                  dachy i leżał na ulicach i trotuarach cienką, przymarzniętą
5908    II,  XIX  |           nastrojem. Gaszono już latarnie i wszystko zlewało się ze
5909    II,  XIX  |              wszystko zlewało się ze sobą i zacierało, gdzieniegdzie
5910    II,  XIX  |                   błysło jakieś światełko i zgasło natychmiast.~- Musicie
5911    II,  XIX  |            drżenie nieokreślonej tęsknoty i znużenia.~Patrzył na szare
5912    II,  XIX  |              okopy domów,~jakby umarłych, i wsłuchiwał się w tę dziwną,
5913    II,  XIX  |              falami elektrycznego światła i pełnym ruchu, czuł się znowu
5914    II,  XIX  |          Zaczekajcie chwilę, rozmówię się i zaraz wyjdę. Wszedł do wieży
5915    II,  XIX  |                światła na pracujące tłoki i na dolną część koła, które
5916    II,  XIX  |                    wyjąc dziką pieśń siły i połyskując groźnie olbrzymimi
5917    II,  XIX  |                bluzie, z oliwiarką w ręku i wycierem, łaził dookoła
5918    II,  XIX  |           wycierem, łaził dookoła maszyny i czuwał nad tym potwornym
5919    II,  XIX  |                zupełnie w chaosie krzyków i szumów, jakby w głębi rozszalałego
5920    II,  XIX  |                wściekłości, trząsł murami i napełniał wieżę grozą.~-
5921    II,  XIX  |                podszedł bliżej, oliwiarkę i lampkę postawił i patrząc
5922    II,  XIX  |               oliwiarkę i lampkę postawił i patrząc na niego spokojnie,
5923    II,  XIX  |                      zapytał po raz drugi i bezwiednie chciał się cofnąć
5924    II,  XIX  |              Malinowski zastąpił mu drogę i szepnął cicho, bardzo spokojnie:~-
5925    II,  XIX  |                   drogi! - ryknął Kessler i równocześnie uzbrojoną w
5926    II,  XIX  |             rozwinął się w całej długości i runął na Kesslera chwytając
5927    II,  XIX  |                stalowymi rękami za gardło i rzucając ze straszną siłą
5928    II,  XIX  |                      ścierwo... - warczał i coraz silniej go dusił,
5929    II,  XIX  |                  aż Kessler rzygnął krwią i ledwie wycharczał:~- Puść...
5930    II,  XIX  |                    mój... - szeptał wolno i bezwiednie jakoś zwolnił
5931    II,  XIX  |                Wtedy Kessler oprzytomniał i szalonym ruchem rozpaczy
5932    II,  XIX  |                 wpół jak dwa niedźwiedzie i tarzali się z głuchym krzykiem,
5933    II,  XIX  |                    rozbijali się o ściany i obmurowania maszyny, gnietli
5934    II,  XIX  |             kolanami, kąsali sobie twarze i ramiona, ryczeli z bólu
5935    II,  XIX  |                   ramiona, ryczeli z bólu i wściekłości.~Nienawiść i
5936    II,  XIX  |                  i wściekłości.~Nienawiść i pragnienie mordu odebrały
5937    II,  XIX  |              zwijał, prężył, ryczał dziko i ociekający krwią, rozszalały,
5938    II,  XIX  |              krótko. Malinowski brał górę i tak ściskał potężnie, że
5939    II,  XIX  |                    że łamał tamtemu żebra i klatkę piersiową, wtedy
5940    II,  XIX  |               okręcili się dookoła siebie i runęli ze strasznym krzykiem
5941    II,  XIX  |               strasznym krzykiem na tłoki i pomiędzy przebiegające błyskawicznie
5942    II,  XIX  |            wchłonęło, podniosło pod sufit i w mgnieniu oka rozmiażdżyło
5943    II,  XIX  |                   po tłokach okrwawionych i wiewały poczepiane na kole,
5944    II,  XIX  |                   tylko garstka znajomych i przyjaciół Adama, bo dzień
5945    II,  XIX  |                  padał deszcz ze śniegiem i wiatr przenikliwy, lodowaty
5946    II,  XIX  |                   matkę opuchłą od płaczu i na pół przytomną, a za nimi
5947    II,  XIX  |                  gromadą starszych dzieci i kilka sąsiadek z domów familijnych.~
5948    II,  XIX  |                  który skakał na wybojach i rozbijał kołami rzadkie
5949    II,  XIX  |           zapchaną wozami pełnymi towarów i prywatnymi ekwipażami; tłumy
5950    II,  XIX  |                spływała woda strumieniami i rozpryskiwała się o chodniki
5951    II,  XIX  |              rozpryskiwała się o chodniki i o chwiejące się na wietrze
5952    II,  XIX  |               coraz bardziej bok karawanu i trumny.~Trotuarem szedł
5953    II,  XIX  |                   szedł Blumenfeld, Szulc i cała ich muzyczna banda,
5954    II,  XIX  |                szedł również za orszakiem i smutnym wzrokiem przeglądał
5955    II,  XIX  |                   Zośki, ale jej nie było i nikt nie wiedział, co się
5956    II,  XIX  |              orszaku kilkanaście robotnic i te zaintonowały jakąś przesmutną
5957    II,  XIX  |       zaintonowały jakąś przesmutną pieśń i śpiewały ją same, bo księdza
5958    II,  XIX  |              Malinowskiego jako samobójcę i mordercę, we wzgardzie,
5959    II,  XIX  |                  wzgardzie, więc też może i dlatego twarze wszystkich
5960    II,  XIX  |               napiętnowała głęboka gorycz i smutek.~Ale w miarę odsuwania
5961    II,  XIX  |                   ludzi z różnych przejść i zaułków; ludzi zdyszanych
5962    II,  XIX  |              otoczyli zmarłego towarzysza i szli niby groźny zastęp.~
5963    II,  XIX  |                  ją wiatr, chłostał śnieg i deszcz, mroziło przejmujące
5964    II,  XIX  |                   jak łkanie pełne skargi i bezbrzeżnego żalu.~Przez
5965    II,  XIX  |           śniegiem, wspaniałych grobowców i dzikiego szumu nagich drzew,
5966    II,  XIX  |                  przesunęli się spiesznie i skręcili w kąt "zapomnianych",
5967    II,  XIX  |                  się wśród uschłych ostów i dziewanny.~Dół był gotowy,
5968    II,  XIX  |                  sypana na trumnę, płacze i krzyki zerwały się jak burza
5969    II,  XIX  |              krzyki zerwały się jak burza i wtórowały głośnym modlitwom
5970    II,  XIX  |            ściemniło się jeszcze bardziej i śnieg miliardami białych
5971    II,  XIX  |           posępnych chmur, pobielił groby i ludzi, pokrył wszystko zimną,
5972    II,  XIX  |                  Kesslera, wpadła w złość i zaczęła wymyślać na ojca,
5973    II,  XIX  |                      Sprzedałem - mruknął i zaciął zęby, jakby go dotknięto
5974    II,  XIX  |                  na tym trzydzieści osiem i pół, ale mnie okpił! Nie
5975    II,  XIX  |              rozgorzałą wzburzeniem twarz i osłonić się nieco od śniegu,
5976    II,  XIX  |                   który zacinał im w oczy i padał coraz gęstszy.~- Nie
5977    II,  XIX  |                dziękuje mi za dobre serce i powiada, że jestem bardzo
5978    II,  XIX  |                rubli!... Zaczął się śmiać i powiada, że on był już zdecydowany
5979    II,  XIX  |               śmieją się ze mnie!~Zamilkł i pozostał trochę w tyle,
5980    II,  XIX  |                   nikogo, siadł w dorożkę i pojechał do domu. Mieszkał
5981    II,  XIX  |                izbie było zimno, wilgotno i bardzo pusto, że ledwie
5982    II,  XIX  |                  a Kama płakała co chwila i uciekała do saloniku, bo
5983    II,  XIX  |            bliskiej rodziny, a sam uciekł i błądził kilka godzin po
5984    II,  XIX  |               Siedział właśnie przy stole i patrzył gdzieś daleko. Jego
5985    II,  XIX  |                  zielone oczy pociemniały i jakby odbijały tę wewnętrzną,
5986    II,  XIX  |                przyciszone szepty dookoła i ten dziwny nastrój zebranych,
5987    II,  XIX  |                 dziwny nastrój zebranych, i ciągłe wybuchy płaczu Kamy,
5988    II,  XIX  |             żegnając się z nikim, wybiegł i w sieni wybuchnął spazmatycznym
5989    II,  XIX  |       spazmatycznym płaczem.~Wybiegł Horn i Wilczek, zaopiekowali się
5990    II,  XIX  |             Wilczek, zaopiekowali się nim i odwieźli do domu, gdzie
5991    II,  XIX  |          skrzypcach Szopenowskie nocturny i grał długo, grał tak całym
5992    II,  XIX  |           przyszedł do nich Dawid Halpern i zaczął go pocieszać najtroskliwiej
5993    II,  XIX  |                  pocieszać najtroskliwiej i opowiadać z głęboką wiarą
5994    II,  XIX  |                wiarą o Bogu sprawiedliwym i dobrym.~Wszyscy słuchali
5995    II,  XIX  |                  się wyniósł, bo tego nic i nikt zająć nie potrafił,
5996    II,  XIX  |         fabrykantowi.~Przysiągł mu zemstę i szukał sposobności. Nie
5997    II,  XIX  |                trawił teraz na wertowaniu i przepatrywaniu szczegółów
5998    II,  XIX  |               Borowieckim zmowę Grosglika i machinacje Moryca dążące
5999    II,  XIX  |             pewnego dnia bardzo starannie i poszedł odwiedzić pana Adama
6000    II,  XIX  |              poszedł odwiedzić pana Adama i Ankę przypuszczając, że