Tom,  Rozdzial

6001    II,  XIX  |                 bo jej przypomniał Kurów, i zaraz zaprowadziła do pana
6002    II,  XIX  |                  gdzie był niedawno, więc i Anka przysunęła się bliżej
6003    II,  XIX  |                Anka przysunęła się bliżej i słuchała z uwagą.~- No,
6004    II,  XIX  |                początek - odparł niedbale i z lekceważeniem opowiadał
6005    II,  XIX  |                  mój Stachu, zostań sobie i milionerem, byle bez krzywdy
6006    II,  XIX  |                uśmiechnął się pobłażliwie i zaczął szeroko opisywać
6007    II,  XIX  |              szeroko opisywać swoje plany i zamiary, rzucał tysiącami
6008    II,  XIX  |                  rzucał tysiącami na lewo i na prawo; opowiadał od niechcenia
6009    II,  XIX  |         przypomnienie, więc powstał zaraz i pytał o Karola.~- Nie ma
6010    II,  XIX  |               wczoraj wyjechał do Berlina i powróci dopiero za kilka
6011    II,  XIX  |        odpowiedział, wypił szybko herbatę i wyniósł się, wściekły na
6012    II,  XIX  |                  się, wściekły na starego i na świat cały.~- To moje
6013    II,  XIX  |                  już zamożnym człowiekiem i może najspokojniej przychodzić
6014    II,  XIX  |         najspokojniej przychodzić do nich i być jak z równymi.~Pan Adam
6015    II,  XIX  |                 szlachty to miał pociechę i Pan Bóg, ale tymi to, zdaje
6016    II,  XX   |                   go zasypywała depeszami i groziła samobójstwem, jeśli
6017    II,  XX   |                  się nadzwyczaj zmęczonym i wyczerpanym pracą i ciągłymi
6018    II,  XX   |             zmęczonym i wyczerpanym pracą i ciągłymi kłopotami.~Z Lucy
6019    II,  XX   |           kończyła się gorzkimi wyrzutami i płaczem.~Męczyli się oboje
6020    II,  XX   |             dyskrecji, szczerej naiwności i wzruszającej nieśmiałości
6021    II,  XX   |                 ordynarna, bez wychowania i kultury Żydówka z małego
6022    II,  XX   |                  się krzykliwą, arogancką i głupią.~To przyszłe macierzyństwo
6023    II,  XX   |                 ją przeistaczało zupełnie i budziło wszystkie właściwości
6024    II,  XX   |              przyciszał, jak mógł, wstręt i nienawiść, jaka się w nim
6025    II,  XX   |                jaka się w nim rozrastała. i dosyć spokojnie znosił wybryki
6026    II,  XX   |              spokojnie znosił wybryki jej i kaprysy. Wymawiała mu przy
6027    II,  XX   |             przyjemnością udręczania jego i siebie, że to dziecko, które
6028    II,  XX   |                rzucaniem mu się w ramiona i namiętnymi wybuchami zmysłowości.~
6029    II,  XX   |                już brakować zaczynało sił i cierpliwości.~Pozostał w
6030    II,  XX   |         cierpliwości.~Pozostał w Berlinie i odpoczywał dopiero naprawdę,
6031    II,  XX   |                    przepędzając dnie całe i noce na pustej, bezmyślnej
6032    II,  XX   |                  Pewnego dnia wrócił rano i było już dobrze po południu,
6033    II,  XX   |                łóżka, ubrał się spiesznie i zaczął pić wolno wystygłą
6034    II,  XX   |                   wystygłą dawno herbatę, i patrzył przez okno na drugą
6035    II,  XX   |              dłoni jakiś papier, rozwinął i znowu przeczytał.~- Fabryka
6036    II,  XX   |                      wykrzyknął zdumionym i przestraszonym głosem i
6037    II,  XX   |                   i przestraszonym głosem i rzucił się na korytarz,
6038    II,  XX   |                 przy windzie oprzytomniał i zapanował nad sobą.~Zamówił
6039    II,  XX   |                  Zamówił specjalny pociąg i pełen nieopisanej trwogi
6040    II,  XX   |               wagonu osobowego, brankardu i maszyny, rzucił się jak
6041    II,  XX   |                jak rumak spięty ostrogami i pognał całą siłą pary w
6042    II,  XX   |                    telegrafował do Moryca i prosił, aby go depeszami
6043    II,  XX   |                 się jak cienie, jak wizje i ginęły w ciemnościach nocy.~
6044    II,  XX   |             dyszał obłokami skier złotych i przy potężnym śpiewie tłoków
6045    II,  XX   |                   potężnym śpiewie tłoków i huku kół bijących z wściekłością
6046    II,  XX   |                   o szyny, pruł ciemności i biegł coraz dalej i dalej...~
6047    II,  XX   |             ciemności i biegł coraz dalej i dalej...~Borowiecki z twarzą
6048    II,  XX   |                  szybie wagonu stał wciąż i patrzył w noc ciemną, w
6049    II,  XX   |           oczekującego już ekstra-pociągu i jechał dalej.~Noc już była
6050    II,  XX   |                późna.~Pozasłaniał światła i położył się, ale zasnąć
6051    II,  XX   |            potrafił schwytać ich konturów i zapamiętać, rozlewały się
6052    II,  XX   |               rozlewały się niepochwytnie i przepełniały go dręczącym,
6053    II,  XX   |                 na nogi, światło odsłonił i zbierając wszystkie siły
6054    II,  XX   |             notesie obliczać swoje aktywa i pasywa. Ale nie skończył,
6055    II,  XX   |                   pokryć długi wspólników i pieniądze Anki. Ani jego
6056    II,  XX   |                wyłaziły mu z głębin mózgu i migotały na rozpalonych
6057    II,  XX   |     niecierpliwością.~Patrzył znowu w noc i przeklinał powolność, z
6058    II,  XX   |               jego pracę, słyszał wrzaski i huki zapadających się budynków,
6059    II,  XX   |                   pijanym, to leżał długo i wpatrzony w światło tak
6060    II,  XX   |                pociągiem, tak z nim biegł i pracował razem, że czuł
6061    II,  XX   |               wskroś pustych zimowych pól i nocy.~Godziny płynęły wolno,
6062    II,  XX   |            strasznie wolno.~Otworzył okno i wysunął głowę na mroźny
6063    II,  XX   |               okręcały mu duszę szarością i smutkiem.~Pociąg biegł wciąż
6064    II,  XX   |                  pod okiścią śnieżną lasy i długi łańcuch latarń strażniczych,
6065    II,  XX   |                 Skierniewicach.~Podarł ją i rzucił na ziemię.~Wypił
6066    II,  XX   |             zapomniał.~Jechał znowu dalej i modlił się prawie do maszyny,
6067    II,  XX   |                  leciała.~Czuł się chorym i tak zdenerwowanym, że nie
6068    II,  XX   |                   po wszystkich miejscach i zrywał się natychmiast,
6069    II,  XX   |                   zrywał się natychmiast, i znowu biegł patrzeć w mroźną,
6070    II,  XX   |                nerwy, we wszystkie centra i rwała coraz boleśniej.~Zapadał
6071    II,  XX   |               budził oblany potem strachu i jeszcze silniejszym poczuciem
6072    II,  XX   |         niewyraźniej wiedział, gdzie jest i co się z nim dzieje, jak
6073    II,  XX   |                 do okien zielonawą twarzą i wlókł się senny po śniegach,
6074    II,  XX   |              wlókł się senny po śniegach, i zgarniał mroki z pól, odsłaniał
6075    II,  XX   |            światłami budzących się wiosek i obwijał się w masy brudnych
6076    II,  XX   |                płachtą olbrzymią szarości i zaczął z niej wytrząsać
6077    II,  XX   |               który padał gęstymi płatami i przysłonił wszystko.~W Koluszkach
6078    II,  XX   |                 zmógł zmęczenie, umył się i zaczął przyprowadzać do
6079    II,  XX   |                   do zewnętrznego spokoju i do logicznego myślenia,
6080    II,  XX   |                   stłumić niecierpliwości i niepokoju, który w miarę
6081    II,  XX   |                biegł z szaloną szybkością i jakby przedzierał się przez
6082    II,  XX   |        spieczonymi ustami ostre powietrze i wskroś śnieżnych zasłon
6083    II,  XX   |                wypatrywał konturów fabryk i drżał taką niecierpliwością,
6084    II,  XX   |                   oddychała obłokami dymu i podobna do olbrzymiego żuka
6085    II,  XXI  |                  był więcej rozdrażnionym i niespokojnym. Ciągle pytał
6086    II,  XXI  |                 Ciągle pytał się o Karola i co chwila narzekał na duszność
6087    II,  XXI  |               chwila narzekał na duszność i ostry ból serca.~Dzień był
6088    II,  XXI  |                    tylko wiatr się wzmógł i bił w okna śniegiem, i targał
6089    II,  XXI  |             wzmógł i bił w okna śniegiem, i targał drzewami ogródka,
6090    II,  XXI  |                  targał drzewami ogródka, i przewalał się z poświstem
6091    II,  XXI  |         wychodziły okna chorego.~O zmroku i wiatr umilkł, zrobiła się
6092    II,  XXI  |           odpowiedziała chodząc po pokoju i spoglądając przez okna.~
6093    II,  XXI  |               jakaś nuda niewypowiedziana i smutek płynący jakby razem
6094    II,  XXI  |             przesiadując przy panu Adamie i niecierpliwiąc się coraz
6095    II,  XXI  |               poddawała się biernie losom i opadała w siebie, w najgłębszy
6096    II,  XXI  |                 zasypany śniegiem ogródek i na mury fabryki.~Jakiś człowiek
6097    II,  XXI  |               wybiegł z furtki fabrycznej i biegł z największym pośpiechem
6098    II,  XXI  |                  głośno.~Anka porwała się i wybiegła naprzeciw.~- Pali
6099    II,  XXI  |              odruchem pobiegła do fabryki i zaraz za furtką zobaczyła
6100    II,  XXI  |          pawilonów, szyby pękały w oknach i czarne gryzące dymy, pełne
6101    II,  XXI  |              języków, lizały okienne ramy i sięgały dachów.~- Ojciec! -
6102    II,  XXI  |       przestraszona nagłym przypomnieniem i wróciła do domu.~Ale teraz
6103    II,  XXI  |                wróciła do domu.~Ale teraz i na werendzie słychać już
6104    II,  XXI  |               prędko, sama zapaliła lampę i drżącymi rękami zapuściła
6105    II,  XXI  |                coraz bardziej, potężniała i zaczęła się już wdzierać
6106    II,  XXI  |                   już wdzierać przez okna i drzwi.~- Boże! Boże! - szeptała
6107    II,  XXI  |              niespokojnie nastawiał uszów i chwytał pomimo pewnej głuchoty
6108    II,  XXI  |             zauważył!... - tłomaczyła się i wybuchnęła długim, bezprzyczynowym
6109    II,  XXI  |             wysiłkiem zapanowała nad sobą i zaczęła czytać.~Czytała
6110    II,  XXI  |                 na fali krzyków, trzasków i odgłosów, jakie się rwały
6111    II,  XXI  |                chwila, zmieniał brzmienia i taki ostry, taki okropny
6112    II,  XXI  |                   łoskot padających murów i walących się sufitów co
6113    II,  XXI  |                         myślała błagalnie i padała przed tym Imieniem,
6114    II,  XXI  |                padała przed tym Imieniem, i wszystkimi potęgami żebrała
6115    II,  XXI  |                   Adam przerywał czytanie i słuchał coraz niespokojniej.~-
6116    II,  XXI  |                 nad wszystkimi pawilonami i rzygał ognistymi falami
6117    II,  XXI  |                 nie ma Karola?... a jeśli i dom zacznie się palić?...~
6118    II,  XXI  |                   ją strachem bezbrzeżnym i obezsilały do reszty.~Nie,
6119    II,  XXI  |                 którą wicher wtedy wyrwał i połamał?... Boże!... tak
6120    II,  XXI  |                   nie, poszła do saloniku i siłą nadzwyczajną przysunęła
6121    II,  XXI  |               fortepian pod drzwi otwarte i zaczęła grać jakąś szaloną,
6122    II,  XXI  |             galopadę.~Dźwięki pełne szału i wesołości zalały mieszkanie,
6123    II,  XXI  |                   rytmem, tak się skrzyły i chichotały w szalonym wirze,
6124    II,  XXI  |                 przytłumiły odgłosy ognia i powróciły na twarz pana
6125    II,  XXI  |                się do okna, zerwał rolety i łuna pożaru niby krwawa
6126    II,  XXI  |             krwawa rzeka uderzyła w niego i zalała cały pokój.~- Fabryka!
6127    II,  XXI  |              Karol! Karol!... - wyszeptał i upadł na wznak chwytając
6128    II,  XXI  |             kołdrę sztywniejącymi palcami i charczał jak duszony.~Anka
6129    II,  XXI  |              oszalała, wybiegła przed dom i zaczęła krzyczeć o pomoc.~
6130    II,  XXI  |                 odkrył panu Adamowi pożar i zabił go, był to wybuch
6131    II,  XXI  |               wyrwał ze sobą pół pawilonu i niby meteor ognisty zatoczył
6132    II,  XXI  |            ognisty zatoczył wielką elipsę i spadł na frontowy pawilon
6133    II,  XXI  |                  sufit, zdruzgotał drugie i pierwsze piętro i zarył
6134    II,  XXI  |                  drugie i pierwsze piętro i zarył się w dolnej sali
6135    II,  XXI  |               ranę, buchnęły potoki ognia i dymów i z dziką wrzawą szału
6136    II,  XXI  |             buchnęły potoki ognia i dymów i z dziką wrzawą szału ogarnęły
6137    II,  XXI  |              dziedzińcem, aż się połączył i zwichrzonymi falami przewalał
6138    II,  XXI  |              potęgowała noc bardzo ciemna i wiatr silny,~który podsycał
6139    II,  XXI  |                  który podsycał płomienie i targał je jak włosy ogniste
6140    II,  XXI  |                  ognia wytryskiwał w górę i leciał na domy sąsiednie,
6141    II,  XXI  |               dymu napełniały dziedziniec i okrywały mury jakby mgłą
6142    II,  XXI  |                  morze ognia, mury pękały i sypały się w gruzy.~Ogień
6143    II,  XXI  |           sąsiedniej fabryki Trawińskiego i gasić pożar w fabryce Bauma.~
6144    II,  XXI  |           rozgorączkowany, jeszcze biegał i krzyczał, ale nikt go nie
6145    II,  XXI  |                   był ze wszystkich stron i niby morze wzburzone huczał,
6146    II,  XXI  |            materiałów wylatywały z głębin i jak złowrogie ptactwo ogniste
6147    II,  XXI  |                  pożaru, że ludzie milkli i stali w osłupieniu, bezradni,
6148    II,  XXI  |          osłupieniu, bezradni, ogłupiali, i z trwogą niewytłumaczoną
6149    II,  XXI  |               niewytłumaczoną cofali się, i coraz to zrywał się ze wszystkich
6150    II,  XXI  |                ale ginął w chaosie szumów i trzasków, w bolesnym jęku
6151    II,  XXI  |                   w huku murów pękających i w tej dzikiej, rozszalałej,
6152    II,  XXI  |                płachtami w ciemności nocy i tarzał się oszalały po budynkach,
6153    II,  XXI  |                   ryczał, świstał, huczał i gryzł krwawymi kłami mury,
6154    II,  XXI  |                 się jeszcze resztki ognia i niby polipy ssały krwawymi
6155    II,  XXI  |           Borowiecki.~Wyskoczył z dorożki i pobiegł prosto na dziedziniec.~
6156    II,  XXI  |                  na środku wśród rumowisk i dymiących się głowni, które
6157    II,  XXI  |                   cmentarzysko pracy jego i marzeń, kupy zgliszcz rozpalonych
6158    II,  XXI  |                 kupy zgliszcz rozpalonych i patrzył długo i spokojnie.
6159    II,  XXI  |               rozpalonych i patrzył długo i spokojnie. Ani jeden nerw
6160    II,  XXI  |            zdenerwowanie, wszystkie obawy i niepokoje, którymi szalał
6161    II,  XXI  |                uczucie złości, nienawiści i uporu.~Moryc przyszedł do
6162    II,  XXI  |                ludzi, witał ich obojętnie i spokojnie, słuchał opowiadań
6163    II,  XXI  |              słuchał opowiadań o początku i przebiegu pożaru.~Nie pytał
6164    II,  XXI  |               pożaru.~Nie pytał się o nic i poszedł do kantoru, który
6165    II,  XXI  |             mocnym głosem do Moryca:~- No i cóż! trzeba zacząć na nowo.~-
6166    II,  XXI  |                 głosem, symulował rozpacz i wielką boleść, a bystrymi
6167    II,  XXI  |        opowiadaniem w kółko, nachylił się i szepnął mu bardzo cicho
6168    II,  XXI  |                Moryc odskoczył gwałtownie i zaczął krzyczeć:~- Ty jesteś
6169    II,  XXI  |           ubrudzony, całował go po rękach i bełkotał coś niewyraźnie.~
6170    II,  XXI  |                 Idź pan do panny Anki, bo i ona na pół żywa! - powiedział
6171    II,  XXI  |                 przerażony tą wiadomością i jakby nie wierząc zapewnieniom
6172    II,  XXI  |            dziewczyna, chwyciła jego rękę i strumień łez popłynął po
6173    II,  XXI  |                 pani! - powiedział prędko i skinął na robotników, żeby
6174    II,  XXI  |                 obręczą.~Poszedł do niego i długo patrzył w dobrą, szlachetną
6175    II,  XXI  |          zmienioną strasznie przez śmierć i tak zastygłą w jakimś nie
6176    II,  XXI  |                   w największym skupieniu i rozsnuwał wszystkie pasma
6177    II,  XXI  |                   uspokoiło zupełnie, ale i przeniknęło mu serce dziwnym
6178    II,  XXI  |                nim pozostał.~Poszedł spać i spał bardzo długo; obudził
6179    II,  XXI  |               obudził się zupełnie rzeźwy i zdecydowany do schwytania
6180    II,  XXI  |             przyjaźni, że cofa swój wkład i kapitały, że już zrobił
6181    II,  XXI  |             interesie, ty dasz sobie radę i beze mnie, a ja muszę żyć,
6182    II,  XXI  |                ciebie te place po fabryce i te resztki, jakie zostały.
6183    II,  XXI  |               wyrzucić - zawołał porywczo i zadzwonił na Mateusza.~Moryc
6184    II,  XXI  |               trwały.~Wstał od nich blady i zdenerwowany, bo asekuracja
6185    II,  XXI  |             targać na łańcuchu zależności i przez kraty, z nizin, będzie
6186    II,  XXI  |                   ruch, zgarniają miliony i żyją całą pełnią władz swoich,
6187    II,  XXI  |              syczał przez zaciśnięte zęby i odpychał te obrazy przeszłości
6188    II,  XXI  |              obrazy przeszłości z pogardą i z nienawiścią.~Dosyć się
6189    II,  XXI  |              najadł dotychczasowego życia i żeby nie wiem co, nie powróci
6190    II,  XXI  |          przyszedł Maks, był bardzo blady i miał zapuchnięte od płaczu
6191    II,  XXI  |                  prosto mu oświadczył, że i on wycofuje swój wkład,
6192    II,  XXI  |                 nie mógł już wytrzymać.~- I ty mnie opuszczasz, Maks? -
6193    II,  XXI  |                 Maks? - szepnął z goryczą i łzy, pierwsze łzy w życiu,
6194    II,  XXI  |                życiu, zapełniły jego oczy i zalały mu duszę straszną
6195    II,  XXI  |                    Ale zapanował nad sobą i zaczął przed nim rozwijać
6196    II,  XXI  |                   samego, jego uczciwości i zdolności, zaklinał go na
6197    II,  XXI  |               Maks zamknął się w kantorze i płakał jak dziecko nad ruinami
6198    II,  XXI  |               fabrykant zaczął go ściskać i mówił pospiesznie:~- Byłem
6199    II,  XXI  |                  Pan się ożeń z moją Madą i bierz sobie wszystko, dawno
6200    II,  XXI  |                   pan się z nią żenić, to i tak pożyczę panu pieniędzy.
6201    II,  XXI  |               spoconą, zatłuszczoną twarz i śledził z niepokojem Karola.~-
6202    II,  XXI  |                 go, wyklepał po łopatkach i pobiegł do domu.~ ~
6203    II,  XXII |                   kilka tygodni od pożaru i pogrzebu pana Adama, na
6204    II,  XXII |            marcowe, pełne deszczów, błota i zimna.~Czuła się prawie
6205    II,  XXII |                 pełne krzyków nieludzkich i pełne strachu tak mocnego,
6206    II,  XXII |                   niej rozrywać jej uwagę i nie pozwolić zapadać w przypomnienia.~
6207    II,  XXII |                    szmerów małej fontanny i kwiatów, bo kilkanaście
6208    II,  XXII |                 pokrywało się już białymi i czerwonymi kwiatami.~Anka
6209    II,  XXII |                  w niskim głębokim fotelu i mówiła z rozrzewnieniem:~-
6210    II,  XXII |             kameliowych.~Cicho było tutaj i ciepło, fontanna szemrała
6211    II,  XXII |                  fontanna szemrała sennie i tryskała niby strumień brylantowych
6212    II,  XXII |              dniach zwrócę mu pierścionek i słowo. To tak ciężko, tak
6213    II,  XXII |                    tak ciężko...~Zamilkła i wilgotne blaski rozpromieniły
6214    II,  XXII |                   Przyjęła go w oranżerii i nic nie mówiąc patrzyła
6215    II,  XXII |             zawarł spółkę z Maksem Baumem i na wiosnę na placach starego
6216    II,  XXII |           zwariował. Jak pani wie, kocioł i później pożar zrujnował
6217    II,  XXII |            własnością. Zamknął się w nich i tam żyje. Zupełny wariat.
6218    II,  XXII |              nawet, że się wybierał dawno i czekał tylko zupełnego wyzdrowienia
6219    II,  XXII |                  popisywał się, jak mógł, i wyszedł bardzo chłodno pożegnany,
6220    II,  XXII |                 wielkie dłonie zimne były i wilgotne.~- On robi na mnie
6221    II,  XXII |                  Jest to kombinacja płazu i dzikiego zwierzęcia. Tacy
6222    II,  XXII |            więzieniu - dorzucił Trawiński i zaczął Ance opowiadać o
6223    II,  XXII |               jego interesie z Grunspanem i jego sposobach robienia
6224    II,  XXII |             sposobach robienia majątku.~- I wy, pomimo wszystkiego,
6225    II,  XXII |                    a nie w kierunku chęci i woli - uśmiechnął się smutnie
6226    II,  XXII |                    uśmiechnął się smutnie i spojrzał na Ninę, która
6227    II,  XXII |                   która odstawiła stalugi i aby nie słyszeć tych słów,
6228    II,  XXII |               tylko nasze pożądania dobra i sprawiedliwości, bo nigdy
6229    II,  XXII |                  się nie urzeczywistniają i nie pozwalają brać życia
6230    II,  XXII |              źródło wszelkich cierpień.~- I nadziei! - dorzuciła Nina,
6231    II,  XXII |                  zapachu.~- Patrz, Kaziu, i nie mów przykrych rzeczy.
6232    II,  XXII |               różnych szczegółów o Karolu i jego sprawach, bo chociaż
6233    II,  XXII |                bardziej jeszcze nieśmiały i rozczerwieniony, bo biedak
6234    II,  XXII |             zakochał się na śmierć w Ance i całe noce pisywał do niej
6235    II,  XXII |             odpowiadał również płomiennie i w wielkiej tajemnicy, a
6236    II,  XXII |                 serce jej zabiło radośnie i bardzo poruszona wyciągnęła
6237    II,  XXII |                    Maks, bardzo zmieszany i onieśmielony, usiadł na
6238    II,  XXII |              usiadł na przeciwnej stronie i cicho, trochę niepewnym
6239    II,  XXII |                   niedobrze, ojciec umarł i... Nie dokończyła.~Maks
6240    II,  XXII |                  że Maks topniał jak wosk i dawno ukrywana miłość przejmowała
6241    II,  XXII |        przejmowała mu serce taką radością i rozczuleniem, że byłby z
6242    II,  XXII |              kilka zdawkowych grzeczności i wstał do wyjścia.~- Już
6243    II,  XXII |                 para. Ona ma wielki posag i jest bardzo piękną, i ma
6244    II,  XXII |               posag i jest bardzo piękną, i ma ojca, który już kilka
6245    II,  XXII |                    Maks ucałował jej rękę i wyszedł bardzo uradowany.~
6246    II,  XXII |                 grała na fortepianie Nina i dźwięki dziwnie słodkie
6247    II,  XXII |             krzyżowały się ich spojrzenia i cofały natychmiast lękliwie,
6248    II,  XXII |           wybuchów, płynęła od fortepianu i budziła w nich dawne, zapomniane
6249    II,  XXII |                   machinalnie pierścionek i podała go w milczeniu.~Odebrał
6250    II,  XXII |                   go w milczeniu.~Odebrał i również bez słowa zwrócił
6251    II,  XXII |                  go przeniknęło na wskroś i jakby palące zarzewie pozostawiło
6252    II,  XXII |               duszy, pochylił głowę nisko i szepnął cicho, ledwie dosłyszalnie:~-
6253    II,  XXII |          spojrzenia.~Ukłonił się z daleka i szedł.~- Panie Karolu! -
6254    II,  XXII |                   śpiesznie. Odwrócił się i przystanął.~- Niech mi pan
6255    II,  XXII |                  do niego rękę.~Porwał ją i ucałował bardzo mocno.~-
6256    II,  XXII |                rzucić przed nią na kolana i całować te usta, blade,
6257    II,  XXII |                 jeszcze ucałował jej ręce i wybiegł.~Anka opadła w fotel
6258    II,  XXII |                rany jej duszy się otwarły i ta umierająca miłość, zmartwychwstała
6259    II,  XXII |             chwilę, przepełniła jej serce i oczy gorzkimi łzami żalu.~
6260    II,  XXII |                 łzami żalu.~Płakała długo i bardzo boleśnie, jakby w
6261    II,  XXIII|                   ulicą, wysłaną dywanami i obsadzoną rzędami palm i
6262    II,  XXIII|                  i obsadzoną rzędami palm i świateł, poza którymi tłoczył
6263    II,  XXIII|              znudzony długością ceremonii i tą wystawną, dorobkiewiczowską
6264    II,  XXIII|                   Wsiadł z Madą do karety i pierwszy ruszył sprzed kościoła.~
6265    II,  XXIII|                  była zapłakana z radości i szczęścia i nieśmiała, płonąca,
6266    II,  XXIII|           zapłakana z radości i szczęścia i nieśmiała, płonąca, zdenerwowana,
6267    II,  XXIII|                 do jego boku.~Nie zwracał i na to uwagi, spoglądał oknem
6268    II,  XXIII|               kominach buchających dymami i po fabrykach z hukiem pracujących
6269    II,  XXIII|            fabrykach z hukiem pracujących i powracał myślą w głąb samego
6270    II,  XXIII|               myślą w głąb samego siebie, i myślał, że oto jedzie do
6271    II,  XXIII|                 wolno te błyskawice myśli i obrazów i ze zdumieniem
6272    II,  XXIII|                błyskawice myśli i obrazów i ze zdumieniem czuł, iż nie
6273    II,  XXIII|              podnosząc~zarumienioną twarz i porcelanowe, bardziej jeszcze
6274    II,  XXIII|               taka szczęśliwa. - szeptała i nieśmiało jak dziecko przysunęła
6275    II,  XXIII|         przysunęła głowę do jego ramienia i wyciągnęła usta chciwe jego
6276    II,  XXIII|                    Ścisnął mocno jej rękę i jechał dalej w milczeniu.
6277    II,  XXIII|                    mebli, sreber, kwiatów i dekoracyj, bo berlińscy
6278    II,  XXIII|              rzetelne, wydawał jedynaczkę i zdobywał pomocnika w zięciu,
6279    II,  XXIII|                sypał rubasznymi dowcipami i zapraszał najusilniej do
6280    II,  XXIII|                 którego z gości pod ramię i pokazywał mu z dumą salony.~-
6281    II,  XXIII|                ładnie?~Kurowski potakiwał i uśmiechał się pobłażliwie
6282    II,  XXIII|                   jej śmiechów sztucznych i niesmacznego szastania się
6283    II,  XXIII|               chodził znudzony, apatyczny i pogardliwie traktował rodzinę
6284    II,  XXIII|        pogardliwie traktował rodzinę żony i fabrykantów, a jak tylko
6285    II,  XXIII|           porzucił dotychczasowe stosunki i pchał się siłą pieniędzy
6286    II,  XXIII|                  pchał się siłą pieniędzy i bezczelności ciągle naprzód.~-
6287    II,  XXIII|                jak pies przed pełną miską i poszedł emablować brzydką,
6288    II,  XXIII|                 Siedział przy niej Murray i tak się komicznie wdzięczył
6289    II,  XXIII|                   się komicznie wdzięczył i takie zabawne prawił komplementy,
6290    II,  XXIII|            przysłoniętych draperiami nisz i rozpoczęły się tańce.~Karol
6291    II,  XXIII|                  spod kwiatowych festonów i barchanowych draperyj, szczerzyła
6292    II,  XXIII|                szczerzyła żółte zęby nuda i pustka.~Miał wielką ochotę
6293    II,  XXIII|                Kurowskim do knajpy jakiej i przy piwie, pogawędce zapomnieć
6294    II,  XXIII|                  musiał robić honory domu i pilnować, żeby kochany teść,
6295    II,  XXIII|               onieśmielona tym przepychem i masą pierwszy raz widzianych
6296    II,  XXIII|               bufecie, pił z przyjaciółmi i całował się co chwila z
6297    II,  XXIII|                  Mada była tak szczęśliwą i zatopioną w radości, że
6298    II,  XXIII|                   sztywno, pokręcał wąsów i z góry traktował milionerów.~-
6299    II,  XXIII|                  pod srebrem, kryształami i kwiatami.~Karol siedział
6300    II,  XXIII|               słuchał toastów, przemówień i tłustych dowcipów, wysyłanych
6301    II,  XXIII|             wieczerzy, gdy ochota wzrosła i humory były szampańskie,
6302    II,  XXIII|           szampańskie, musiał się całować i ściskać z tymi grubasami,
6303    II,  XXIII|                    którzy jedli jak wilki i pili jak smoki, a potem,
6304    II,  XXIII|                czułych, kochających szpon i uciekł do oranżerii, aby
6305    II,  XXIII|           oranżerii, aby trochę ochłodnąć i wytrzeć twarz oślinioną
6306    II,  XXIII|             wsuwać cichaczem różni ludzie i fabrykanci i rozpraszali
6307    II,  XXIII|                 różni ludzie i fabrykanci i rozpraszali się bardzo dyskretnie
6308    II,  XXIII|                  pośpiesznie stary Muller i melancholijnie zwracał zbyt
6309    II,  XXIII|                  polecała resztki kolacji i nie dopite butelki pochować
6310    II,  XXIII|               pani!~Huknął pięścią w stół i pokazał jej drzwi.~- Niech...
6311    II,  XXIII|                sobie radę z winem damy... i ja się napiję... i chłopcy
6312    II,  XXIII|                damy... i ja się napiję... i chłopcy się napiją... bo
6313    II,  XXIII|                   nie, to pięścią w pysk, i będzie fertig, na glanc...
6314    II,  XXIII|                   pana... a resztę o piec i za drzwi...~Mullerowa uciekła
6315    II,  XXIII|             Mateusz rozsiadł się w fotelu i nieprzytomnym głosem gadał
6316    II,  XXIII|                  pysk... nogi do okapu... i fora ze dwora... i wszystko
6317    II,  XXIII|               okapu... i fora ze dwora... i wszystko będzie fertig,
6318    II,  XXIII|                  tygodnie, miesiące, lata i kładły się w grobie zapomnienia -
6319    II,  XXIII|                 nowe wiosny, nowe śmierci i nowe istnienia, jak cicho
6320    II,  XXIII|                   z włókien wczoraj, dziś i jutro.~W Łodzi i wpośród
6321    II,  XXIII|            wczoraj, dziś i jutro.~W Łodzi i wpośród naszych znajomych
6322    II,  XXIII|                  laty jeszcze rosły zboża i pasły się krowy - zaczynały
6323    II,  XXIII|             interesów, nowych szachrajstw i wyzysków.~Miasto było podobne
6324    II,  XXIII|                ludzie, fabryki, materiały i namiętności, miliony i nędza,
6325    II,  XXIII|          materiały i namiętności, miliony i nędza, rozpusta i głód wieczny,
6326    II,  XXIII|                 miliony i nędza, rozpusta i głód wieczny, a wszystko
6327    II,  XXIII|            wszystkich przeciwko wszystkim i wszystkiemu.~Wszystko pchało
6328    II,  XXIII|                naprzód, po trupach fabryk i ludzi - byle zdążyć prędzej
6329    II,  XXIII|              Wilczek byli już firmą mocną i jeszcze rnocniej podrywającą
6330    II,  XXIII|          firmowych, jeździł tylko powozem i już nie poznawał na ulicy
6331    II,  XXIII|                    który znowu się spalił i po pożarze powiększył fabrykę
6332    II,  XXIII|              ostatnich granic pracujących i za to budował dla nich wspaniały
6333    II,  XXIII|                dla nich wspaniały szpital i przytułek dla okaleczonych
6334    II,  XXIII|                przytułek dla okaleczonych i niezdatnych już do pracy.~
6335    II,  XXIII|                 które musiał wciąż leczyć i utrzymywać.~Trawiński, który
6336    II,  XXIII|                    który zmógł wytrwaniem i cierpliwością dawne niepowodzenia,
6337    II,  XXIII|         połączonych herbów przyszłej żony i Borowiec-kiego; do fabryki
6338    II,  XXIII|                    rozszerzył rynki zbytu i wciąż szedł naprzód.~Te
6339    II,  XXIII|                   ślubu z Madą Mullerówną i od objęcia fabryki, to cztery
6340    II,  XXIII|               pochlonięty wirem interesów i tą rzeką pieniędzy, jaka
6341    II,  XXIII|                jak polip tysiącami ramion i ssała bezustannie wszystkie
6342    II,  XXIII|               głębiej znużonym, obojętnym i smutnym.~Coraz częściej
6343    II,  XXIII|                   uczuwać, że jest mu źle i że jest bardzo, bardzo osamotnionym.~
6344    II,  XXIII|                żoną, jeszcze lepszą mamką i piastunką jego syna, doskonale
6345    II,  XXIII|               niczym więcej być nie mogła i nie umiała. Łączyło ich
6346    II,  XXIII|                 Łączyło ich tylko dziecko i wspólne mieszkanie, nic
6347    II,  XXIII|                   a on pozwalał się czcić i uwielbiać, rzucając jej
6348    II,  XXIII|               zawsze miał wielu znajomych i życzliwych wpośród kolegów
6349    II,  XXIII|              potęgi, wszyscy się odsuwali i ginęli w szarym tle ludzkim,
6350    II,  XXIII|                 potem zbyt nimi pogardzał i zbyt wiele było pomiędzy
6351    II,  XXIII|                  nie mógł mu darować Anki i przy każdej sposobności
6352    II,  XXIII|              niego stary żal, również jak i Kurowski, za Ankę i nie
6353    II,  XXIII|                   jak i Kurowski, za Ankę i nie mógł mu tego zapomnieć.~
6354    II,  XXIII|             częściej czuł swoją samotność i tę przeraźliwą pustkę, jaką
6355    II,  XXIII|               nieopowiedziany głód duszy. I nie wiedział jeszcze dobrze,
6356    II,  XXIII|              czworoboki murów trzęsły się i huczały pracą.~Borowiecki
6357    II,  XXIII|                nikogo - szedł jak automat i błądził zgaszonym wzrokiem
6358    II,  XXIII|                 bezwiedną a zimną wzgardą i stanął przy oknie, z którego
6359    II,  XXIII|                    nieokreśloną tęsknotą.~I znowu szedł z pawilonu do
6360    II,  XXIII|              szedł z pawilonu do pawilonu i z sali do sali - przez to
6361    II,  XXIII|              pracy, zapachów straszliwych i gorąca piekielnego, ale
6362    II,  XXIII|            piekielnego, ale szedł wolniej i uświadamiał sobie, że to
6363    II,  XXIII|                  władał.~Miał to wszystko i uśmiechnął się gorzko na
6364    II,  XXIII|               dało to królestwo?~Znużenie i nudę. I ten dziwny głód
6365    II,  XXIII|               królestwo?~Znużenie i nudę. I ten dziwny głód duszy, i
6366    II,  XXIII|                  I ten dziwny głód duszy, i tę nieokreśloną, a tak mocną,
6367    II,  XXIII|                rozsłonecznionym powietrzu i żyć całą piersią, wszystkimi
6368    II,  XXIII|                  Chciałem tego, pożądałem i mam, mam! - pomyślał z nienawiścią
6369    II,  XXIII|                 spoglądał tysiącami okien i pracował tak zawzięcie,
6370    II,  XXIII|                   wszystko w nim trzęsło, i śpiewał tysiącami maszyn
6371    II,  XXIII|                czekało w jego przedpokoju i wrzało niecierpliwością,
6372    II,  XXIII|                 bocznymi drzwiami wyszedł i powlókł się wolno do miasta.~
6373    II,  XXIII|                 straszną, pożerającą nudę i ten niezaspokojony głód
6374    II,  XXIII|               zalane było potokami słońca i wrzawą szalonego ruchu.
6375    II,  XXIII|                 potęgą, przejeżdżał ulicą i był podobny do czerwonego
6376    II,  XXIII|                   łódzkich milionerów.~Bo i cóż go miało bawić?~Kobiety!
6377    II,  XXIII|             Kobiety! Ach, kochał ich tyle i był tak kochanym, i tak
6378    II,  XXIII|                  tyle i był tak kochanym, i tak miał już tego dosyć!~
6379    II,  XXIII|      przepracowania był na surowej diecie i żył prawie samym mlekiem.~
6380    II,  XXIII|                 żył prawie samym mlekiem.~I otaczania się przepychem
6381    II,  XXIII|             przeklinania nadmiernej pracy i gromadzenia bezmyślnego
6382    II,  XXIII|        gromadzenia bezmyślnego pieniędzy.~I myślał coraz smutniej o
6383    II,  XXIII|              długich, długich latach nudy i męki, jakie stały jeszcze
6384    II,  XXIII|               rozmiękłych jeszcze alejach i z ciekawością patrzył na
6385    II,  XXIII|                zmęczenia, chodził uparcie i bezwiednie prawie wciąż
6386    II,  XXIII|                      powiedział półgłosem i jakby z żalem powlókł oczami
6387    II,  XXIII|                  jej burzami miał miliony i - nudę - nudę.~Skrzywił
6388    II,  XXIII|                  nad własnym stanem duszy i poszedł dalej.~Obszedł park,
6389    II,  XXIII|                  panie, usunął się na bok i spojrzał.~- Anka! - wyrwało
6390    II,  XXIII|                   wyrwało mu się z piersi i bezwiednie zdjął kapelusz.~
6391    II,  XXIII|             radością.~Pocałował ją w rękę i nie mógł się na nią napatrzeć.~
6392    II,  XXIII|                  młoda, piękna, pełna sił i pełna czarującego wdzięku,
6393    II,  XXIII|             czarującego wdzięku, prostoty i szlachetności.~- Pójdźmy
6394    II,  XXIII|           szczęście spełnianego obowiązku i czynienia dobrze, chociaż
6395    II,  XXIII|                  ciszej.~Głos jej zadrgał i oczy szybko się przesunęły
6396    II,  XXIII|                       odpowiedział prędko i szorstko; tak mu serce biło
6397    II,  XXIII|            dziewczynki skręcały nad stawy i zaczęły pisklęcymi głosami
6398    II,  XXIII|                   która dźwięczała złotem i jakby szmerem młodych listków
6399    II,  XXIII|                   szmerem młodych listków i traw.~- Pan taki bardzo
6400    II,  XXIII|                   głębokiego współczucia, i z wielką, jakby siostrzaną
6401    II,  XXIII|                 jakby siostrzaną miłością i bólem spostrzegła jego wpadnięte
6402    II,  XXIII|           policzkowe, głębokie zmarszczki i siwiznę na skroniach.~-
6403    II,  XXIII|                  powstrzymywaną boleścią.~I nie mógł mówić widząc te
6404    II,  XXIII|               serca, że uścisnął jej rękę i odszedł spiesznie, aby się
6405    II,  XXIII|             najbujniejszych głębin serca, i przesunęły mu się przez
6406    II,  XXIII|               szybkością rysowały się już i inne obrazy, inne przypomnienia -
6407    II,  XXIII|       przymkniętymi oczyma, martwy prawie i wytężał wszystkie siły,
6408    II,  XXIII|                  zapchane serce; aby zmóc i to serce, przebudzone jej
6409    II,  XXIII|                   poznaniu własnego stanu i win własnych. Zmógł się
6410    II,  XXIII|                 nie poszedł nawet do żony i syna, tylko zamknął się
6411    II,  XXIII|             odprawił czekającego Mateusza i pozostał sam.~Długo leżał
6412    II,  XXIII|                sam.~Długo leżał bez ruchu i bez myśli, bo tylko jakaś
6413    II,  XXIII|                   wirowały mu pod czaszką i zatapiały go w stan półświadomości.~-
6414    II,  XXIII|                 się z ciemnej pracy mózgu i szarpnęła go jak hakiem,
6415    II,  XXIII|                  szarpnęła go jak hakiem, i olśniła strasznie bolesnym
6416    II,  XXIII|                  jakby nagle oprzytomniał i wszystko ujrzał w nowym
6417    II,  XXIII|              własnej duszy. Otworzył okno i zaczął rozmyślać.~Gwar coraz
6418    II,  XXIII|                  pogrążone w odpocznieniu i w tej słodkiej kwietniowej
6419    II,  XXIII|              podnosiły, więc pochylił się i z bolesną, okropną ciekawością -
6420    II,  XXIII|                  rozpatrywać szczegółowo, i rozpatrywał.~Miasto już
6421    II,  XXIII|                 przyczaiło się w cieniach i przywarło do ziemi jak polip
6422    II,  XXIII|                   głowach ognistych.~- No i cóż, jestem, jaki jestem,
6423    II,  XXIII|                  musiałem - szepnął hardo i wyzywająco, ale nie pozbył
6424    II,  XXIII|                 się nimi sam policzkował, i fala okropnej goryczy, wstydu,
6425    II,  XXIII|                 serce.~Poświęcił wszystko i cóż ma teraz? Garść pieniędzy
6426    II,  XXIII|                  pieniędzy bezużytecznych i ani przyjaciół, ani spokoju,
6427    II,  XXIII|                   teraz dopiero ją odczuł i pojął w całej głębokości.~-
6428    II,  XXIII|                   myślał wspominając Ankę i pod wpływem tego przypomnienia
6429    II,  XXIII|                pustych ulic, drgał chwilę i roztapiał się w milczeniu -
6430    II,  XXIII|                  rozlewała się po mieście i była niby marzeniem sennym
6431    II,  XXIII|                   który przywarł do ziemi i spał tak ufnie jak dziecię
6432    II,  XXIII|                 wskróś pól zieleniejących i sadów kwitnących, wskroś
6433    II,  XXIII|            pełnych zapachów brzóz młodych i wiosny, wskróś wiosek zapadłych,
6434    II,  XXIII|                   ciemność z upragnieniem i gorączką szukając konturów
6435    II,  XXIII|               zapadłych wiosek, ze stolic i z miasteczek, spod strzech
6436    II,  XXIII|                  miasteczek, spod strzech i z pałaców, z wyżyn i z rynsztoków
6437    II,  XXIII|              strzech i z pałaców, z wyżyn i z rynsztoków ciągnęli ludzie
6438    II,  XXIII|                   wolność swoją, nadzieje i nędze, mózgi i pracę, wiarę
6439    II,  XXIII|                   nadzieje i nędze, mózgi i pracę, wiarę i marzenia.~
6440    II,  XXIII|               nędze, mózgi i pracę, wiarę i marzenia.~Dla tej "ziemi
6441    II,  XXIII|                 on wszystko ssał w siebie i w swoich potężnych szczękach
6442    II,  XXIII|              potężnych szczękach miażdżył i przeżuwał ludzi l rzeczy;
6443    II,  XXIII|           przeżuwał ludzi l rzeczy; niebo i ziemię, i dawał w zamian
6444    II,  XXIII|                   rzeczy; niebo i ziemię, i dawał w zamian nielicznej
6445    II,  XXIII|         bezużyteczne, a całej rzeszy głód i wysiłek.~Karol rozmyślając
6446    II,  XXIII|                 Karol rozmyślając chodził i często, i długo patrzył
6447    II,  XXIII|             rozmyślając chodził i często, i długo patrzył na miasto
6448    II,  XXIII|                   długo patrzył na miasto i w noc, która już na wschodzie
6449    II,  XXIII|               wyłaniały się jakby z ziemi i czerniały smutno połamanym
6450    II,  XXIII|          człowiekiem, smutnym, ale silnym i gotowym do walki.~Był bardzo
6451    II,  XXIII|                 czoło, a na twarzy osiadł i jakby zastygł wyraz determinacji
6452    II,  XXIII|                   drugich - szepnął wolno i mocnym, męskim spojrzeniem,
6453    II,  XXIII|                    ogarnął miasto uśpione i te obszary nieobjęte, wyłaniające