Tom,  Rozdzial

  1     I,  II   |              Cicho, kobieto! Niech pani uspokoi się i coby te małe
  2     I,  III  |           sceny, powiada jej: "Tak pani grała wspaniale, że jak
  3     I,  III  |            trochę tańsze, to kupię pani bukiet, chociażby za całe
  4     I,  III  |            Karol usiadł.~- Jak się pani bawi? - zapytał, aby coś
  5     I,  III  |            amatorsku. Myślałem, że pani weźmie udział w przedstawieniu.~-
  6     I,  III  |            Niestety, musiałem ojcu pani odmówić.~- A papa tak liczył
  7     I,  III  |         uderzył oczami.~- Dlaczego pani chce tego, po co to pani? -
  8     I,  III  |           pani chce tego, po co to pani? - zapytał dosyć twardo.~-
  9     I,  III  |            i bardzo cichutko.~- Co pani widzi śmiesznego w moim
 10     I,  III  |           rzekł:~- Dobrze, przyślę pani jutro spis tytułów.~- A
 11     I,  III  |      froncie loży, pozostał.~- Wie pani, panno Mario, ile się taksuje
 12     I,  III  |       przewodniczyła całej loży.~- Pani Stefania opowiadała mi ciekawe
 13     I,  III  |       okręcona w nać pietruszki.~- Pani Stefania udaje dzisiaj złośliwą -
 14     I,  III  |          zupełnie brzydka - mówiła pani Stefania.~- Ona jest prześliczną,
 15     I,  III  |         bywa w teatrze, nie zna go pani? Ukłonił się i wyszedł,
 16     I,  III  | przeprowadzany dziwnym spojrzeniem pani Stefanii.~Akt dosyć dawno
 17     I,  III  |           możebnym.~- Potępia mnie pani na wiarę przyjaciół i nieprzyjaciół.~-
 18     I,  III  |          zapomniał pan czego.~- Do pani.~- Tak?! - szepnęła długo
 19     I,  III  |           czułam to.~- Mówiliśmy o pani brylantach.~- Prawda, że
 20     I,  III  |            jeszcze mówiliście?~- O pani piękności!~- Pan ze mnie
 21     I,  III  |        gorąco, szepnął:~- Niech mi pani przebaczy, błagam na wszystko.~
 22     I,  III  |           miał sił już ani woli.~- Pani mi przebaczy to, co się
 23     I,  III  |       rzucenia mu się w ramiona.~- Pani mi przebaczy - powtórzył
 24     I,  III  |            harmonią barw.~- Jaśnie pani prosi pana dyrektora - szepnął
 25     I,  III  |   Borowiecki nasłuchując.~- Jaśnie pani rozmawia z pokojówką - objaśnia!
 26     I,  VI   |            mi się tylko, co mówiła pani Stefania dzisiaj rano, podobno
 27     I,  VI   |          paniom ode mnie i powiedz pani Stefanii, że będę u niej
 28     I,  VII  |     podwójną karę; Meli powiedział pani, a Feli panna, płać, Mieciek! -
 29     I,  VII  |           półgłosem mówił:~- Słowo pani daję, że to nie dekadencja,
 30     I,  VIII |            zapytał ktoś przez stół pani Łapińskiej.~- Spóźnia się
 31     I,  VIII |             panie Karolu? - pytała pani Stefania, przysiadając się
 32     I,  VIII |         zielonymi oczami po twarzy pani Stefanii, wzdychał cicho,
 33     I,  VIII |           panie Karolu? - zapytała pani Stefania patrząc się liliowymi
 34     I,  VIII |            brzmiał w jej głosie.~- Pani Stefanio, nie śmiem wierzyć
 35     I,  VIII |        straciłem daleko więcej niż pani, daleko więcej.~- Kto to
 36     I,  VIII |         poprawię i dzisiaj jeszcze pani przyszłe, przyrzekam uroczyście.~-
 37     I,  VIII |            firmy wielkiej.~- Chyba pani Likiertowej - zawołała prędko
 38     I,  VIII |       zupełnie~nowy fartuszek.~- I pani go nie ukarała za taką zbrodnię?~-
 39     I,  VIII |            będę tytuły?~- Przyszlę pani jeszcze dzisiaj.~- Nie wierzę.
 40     I,  VIII |         śmieje się z psa, o, widzi pani, jaki zabawny.~- Pan dobry
 41     I,  IX   |           Józef? schowała go sobie pani do ogryzania na później?~-
 42     I,  IX   |              Muszę ja pana odebrać pani Auguście i wziąć pod swoją
 43     I,  X    |            Mama zdrowa?~- Dziękuję pani, bardzo zdrowa, bo się wykłóciła
 44     I,  X    |         mężczyznami.~- Nie powinna pani nosić tej chustki na głowie,
 45     I,  X    |      umiała zająć i zabawić.~- Wie pani, sprzedałam i te kapy szydełkowe,
 46     I,  X    |             Zosiu!~- Co tam! Niech pani takich kaftanów zrobi więcej,
 47     I,  X    |         położenie.~- Ale bo, widzi pani, taki to może się czasem
 48     I,  X    |    oparzony.~- Bez głupstw, proszę pani - wykrzyknął zirytowany.~-
 49     I,  X    |            mały zapłacił. Dobranoc pani. Zniknął w korytarzu z Jaskólskim,
 50     I,  X    |       pożegnanie.~- Nie, daruje mi pani... Potrzebuję się przejść...~
 51     I,  XI   |           ugotować zupę.~- A niech pani da kucharce, to ugotuje.~-
 52     I,  XI   |        przyślę Bernarda.~- Może ma pani kogo zabawniejszego.~- Znudził
 53     I,  XI   |      podnieść na niego.~- Bawi się pani dobrze? - zapytał poważnie,
 54     I,  XI   |   wachlarzem ze strusich piór.~- A pani?~- Mnie wszystko jedno,
 55     I,  XI   |          swobodniejszą.~- Dziękuję pani. Uśmiechnął się.~- Czy powiedziałam
 56     I,  XI   |         jedno, ani drugie, słucham pani nie tylko uważnie, ale i
 57     I,  XI   |          Więc zamiast żalu powinna pani zapłacić mi wdzięcznością,
 58     I,  XI   |        swoją obecnością nie popsuł pani przejażdżki do Pabianic -
 59     I,  XI   |            wiem, bo nie wiem, kogo pani ma na myśli - rzekł spokojnie
 60     I,  XI   |        rzekł spokojnie na pozór.~- Pani Zukerowa.~- Nie wiedziałem,
 61     I,  XI   |     Zukerowa.~- Nie wiedziałem, że pani Zuker ma takie imię.~- Dawno
 62     I,  XI   |       wyciętych w łuk amora ust.~- Pani mnie indaguje? - zapytał
 63     I,  XI   |           dodała łagodnie.~- Muszę pani wierzyć, że pani Z. jest
 64     I,  XI   |             Muszę pani wierzyć, że pani Z. jest godną kochania.~-
 65     I,  XI   |       miłość do mnie.~- Czyżby się pani gniewała za taką miłość?~-
 66     I,  XI   |  zakłopotanie.~- Panie Borowiecki, pani Trawińska o pana się dopomina! -
 67     I,  XI   |            śmieszności.~- Potępiła pani uśmiechem moją zabawę.~-
 68     I,  XI   |          zbierania.~- Myślałem, że pani będzie rada co usłyszeć
 69     I,  XI   |           ciekawego, na przykład o pani dyrektorowej Smolińskiej,
 70     I,  XI   |         nie mówię nigdy.~- Może ma pani rację, bo jedni i drudzy
 71     I,  XI   |          to nie właściwy temat dla pani? - zawołał podrażniony.~-
 72     I,  XI   |          sprawiedliwie.~- Dziękuję pani za poparcie - skłonił głowę
 73     I,  XI   | uklejnotowana jak sklep jubilerski pani Cohn, żona jednego z fabrykantów,
 74     I,  XII  |           przytomnego.~- A w końcu pani Liberte, Fraternite, Egalite
 75     I,  XII  |          jeszcze raz, co? Niech no pani strzyknie, a potem tak kawiorku,
 76     I,  XIII |         kieszeni fartucha,~- Jakże pani zdrowie? - zapytał w końcu
 77     I,  XIII |         jeszcze kawalerem, łaskawa pani,~- Ja, ja! i mój Wilhelm
 78     I,  XIII |           stanik i wyszła.~- Widzi pani, że czasami umiem dotrzymać
 79     I,  XIII |          mi bardzo łatwo, ponieważ pani sobie tego życzyła.~- Pan
 80     I,  XIII |        odpowiedział z uśmiechem. - Pani myśli, że mężczyźni zawsze
 81     I,  XIII |         nic nie wierzę.~- Ale mnie pani wierzyć będzie? Zaczynał
 82     I,  XIII |           będę wierzyć.~- Obiecuję pani to solennie.~- Dobrze. Wie
 83     I,  XIII |       czytać cały wieczór.~- Późno pani powróciła od państwa Endelmanów?~-
 84     I,  XIII |        obmawiają.~- Przekonała się pani o tym?~- Zawsze, jak Wilhelm
 85     I,  XIII |       wszystkich kobiet.~- I myśli pani, że wszyscy mężczyźni tak
 86     I,  XIII |         Pewnie, że tak jest, skoro pani mówi.~Bawił się coraz lepiej,
 87     I,  XIII |         wykrzyknęła gorąco.~- Jest pani tego pewną?~- Ja bym nigdy
 88     I,  XIII |       samotne i takie biedne.~- Bo pani dobra,~- A potem ludzie
 89     I,  XIII |   powiedział poważnie:~- Dobrze by pani zrobiła.~- I pan nie śmieje
 90     I,  XIII |          podejrzliwie.~- Podziwiam pani dobre serce.~- Papa idzie -
 91     I,  XIII |         parapecie okna.~- Słuchają pani?~- O, słuchają. Wilhelm
 92     I,  XIII |            ponauczał śpiewać.~- Ma pani pokój jak Goethowska Gretchen.~
 93     I,  XIII |       rozpromieniona.~- Tak. Widzi pani ten długi rząd okien za
 94     I,  XIV  |    fotografa.~- Nieprawda!~- Kiedy pani nie wierzy, to wychodzę.~
 95    II,  I    |            w wielkiej przyjaźni.~- Pani ich godzić musi nieraz?~-
 96    II,  I    |            podobną insynuację. Wie pani, jestem zdumiony życiem
 97    II,  I    |          on nie zechce.~- Dziękuję pani bardzo, uważam to już za
 98    II,  I    |            ze swoją matką.~- Kiedy pani tylko rozkaże.~- Zostawię
 99    II,  I    |           całą pasją.~- Nie będzie pani żal opuszczać tego raju,
100    II,  I    |    opuszczać tego raju, jaki sobie pani stworzyła w Kurowie? - mówił
101    II,  I    |      spotkało co złego?~- Nie. Czy pani co zauważyła?~- Tak mi się
102    II,  I    |               Dobranoc.~- Dobranoc pani.~Okno trzasnęło i biała
103    II,  I    |       cofała się z przestrachem.~- Pani codziennie i sama karmi
104    II,  I    |      ptactwa.~- Podobna jest teraz pani do Mickiewiczowskiej~Zosi.~-
105    II,  I    |         drób dla przyjemności.~- A pani robi to dlaczego?~- Aby
106    II,  I    |         jeszcze, bo mogę podziwiać pani prak-tyczność.~Praktyczność
107    II,  I    |     powstaje dla czego innego. Ale pani dziwnie umie łączyć praktyczność
108    II,  I    |             Czy to ten protegowany pani, którego umieściłem u Bucholca?~-
109    II,  I    |           na pastwiskach. Dziękuję pani, a gorąca?~- O, bardzo,
110    II,  III  |          niebieskie oczy.~- Już. A pani jeszcze nie po obiedzie?~
111    II,  III  |         palcach.~- Spóźniłem się i pani mi daruje to opóźnienie,
112    II,  III  |           sobie czasu.~- Jestem na pani rozkazy.~Usiadł przy niej
113    II,  III  |     wielkich orzechowych oczach.~- Pani się nie obawia słońca -
114    II,  III  |        nawzajem kochaną przez syna pani, to kwestia jasna i przeciwieństwa
115    II,  III  |          wielką przesadę w tym, co pani mówi.~- A dlaczegóż pan
116    II,  III  |           niebezpieczeństwa, jakie pani przewiduje.~- Dałby Bóg,
117    II,  III  |        natychmiast ją przyprowadzę pani.~- A może w niedzielę będzie
118    II,  V    |            prosiła Wassermanowa.~- Pani Sztein, brakuje 15 kop.! -
119    II,  VI   |           chce być na imieninach u pani Trawińskiej.~- No, będziesz
120    II,  VI   |          ma śliczne znajomości! Ta pani Trawińska to całe pudełko
121    II,  VI   |         już przyjechała.~- Koko do pani! Koko! - wołała Róża na
122    II,  VI   |            i pójdę poszukać ciotkę pani - podchwycił żywo Wysocki
123    II,  VI   |           mniej zabawnym.~- Kiedyż pani podobny wyrok wyda na mnie?~-
124    II,  VII  |         Tym dla mnie ciekawsza, że pani mówi: "przyjemna" - odpowiedział
125    II,  VII  |           odeszła z nimi.~- Kiedyż pani przyjechała?~- Dzisiaj rano,
126    II,  VII  |      podprowadził do okna.~- Widzi pani tamte mury, to moja... to
127    II,  VII  |        bacząc pilnie na każdy gest pani, która nawet nie raczyła
128    II,  VII  |        Mery, ty się nie daj prosić pani Trawińskiej; ty zagraj ładnie,
129    II,  VII  |        patrzeć...~- Są tacy! Niech pani spojrzy prosto przed siebie:
130    II,  VII  |             powiedziała Nina.~- Bo pani Wysocka uwzięła się dzisiaj
131    II,  VII  |             a przy tym naspraszała pani tej polskiej roboczej hołoty,
132    II,  VII  |       innych specjalistów - i chce pani, aby miliony czuły się dobrze
133    II,  VII  |        Więcej już nie pokażą się u pani.~- Nie miałam zamiaru prosić
134    II,  VII  |          Kessler, który chciał być pani, panno Anko, przedstawionym
135    II,  VII  |       wobec najbliższej rodziny.~- Pani już wychodzi, czemu tak
136    II,  VII  |            słowach.~- Myślałem, że pani pozostanie do wieczora i
137    II,  VII  |        razem pójdziemy do Róży, że pani mi poświęci cały dzisiejszy
138    II,  VII  |        cały dzisiejszy wieczór. Ja pani nie widziałem przecież całe
139    II,  VII  |           do Niny z prośbą:~- Może pani zdoła namówić do pozostania
140    II,  VIII |      Chciałbym mieć taką córkę jak pani.~- A cóż pan ma do zarzucenia
141    II,  VIII |         Był zupełnie pijanym.~- Co pani tak humor popsuło? - zapytał
142    II,  VIII |        niechętnie. - Panie Karolu, pani Wysocka już chce iść, może
143    II,  VIII |        Róży, jedziemy, gdzie tylko pani zechce, jedziemy choćby
144    II,  VIII |            swoich słów, niech mnie pani weźmie i poprowadzi aż do
145    II,  VIII |         Prawie że tak, prawie. Ale pani mi pomoże, nieprawdaż?~Zaczął
146    II,  VIII |         Zaczął całować jej ręce.~- Pani nie pomoże.~- Ale Róża,
147    II,  X    |          na Spacerowej. tak samo i pani Stefania nie wierzy panu
148    II,  X    |            salą w korytarzu. Po co pani ten widok?~- Doktor jest?~-
149    II,  X    |       puszczał krew bydłu. Nie, ja pani tam nie puszczę, po co się
150    II,  X    |       denerwować, to widok nie dla pani, nic im wreszcie pani~nie
151    II,  X    |          dla pani, nic im wreszcie pani~nie pomoże - powiedział
152    II,  X    |            Anki.~- Nie dajta mnie, pani, do szpitala, nie dajta
153    II,  X    |            szpitala, nie dajta me, pani... loboga, nie dajta! -
154    II,  X    |          że go tam odwiozą.~- Lubi pani sentymentalizować, bardzo
155    II,  X    |     ludzkie cierpienia.~- Niech mi pani wierzy, że i ja odczuwam,
156    II,  X    |          ja odczuwam, ale nie może pani ode mnie wymagać, abym się
157    II,  X    |            filantropię. Szkoda, że pani wszystkich nie kazała znieść
158    II,  X    |            zamienione w szpital, a pani w siostrę miłosierdzia.~
159    II,  X    |        prosząco w oczy.~- Dobranoc pani. Chodźże, Moryc, Czy Mateusz
160    II,  XI   |            z biedzony i smutny, że pani Stefania przysiadła się
161    II,  XI   |            panny Meli? - zagadnęła pani Stefania.~- Tak. Niedawno
162    II,  XIV  |        nakazująco do Moryca.~- Czy pani myśli, że to będzie dla
163    II,  XV   |          panie Józefie?~- Dziękuję pani - odparł Józio, wstał, ukłonił
164    II,  XV   |           niespodziewanie. Była tu pani Trawińska?~- Była, ale po
165    II,  XV   |            południu odwiedziła nas pani Mullerowa z Madą.~- Mullerowa
166    II,  XV   |            pan tak męczyć.~- Serio pani to mówi?~- I ja to samo
167    II,  XV   |           Anno, Anka! dlaczego się pani gniewa na mnie? Po co mamy
168    II,  XV   |           takimi drobiazgami, czyż pani na serio znajduje w moim
169    II,  XV   |          krytykę siebie? Ależ daję pani słowo, że nigdy, nigdy tego
170    II,  XV   |        zaraz.~- Panienka poszła do pani Trawińskiej i powiedziała,
171    II,  XV   |          trotuarów i murów.~- Lubi pani ciepło - zauważył, bo Anka
172    II,  XV   |           przy którym siedli.~- Ma pani już dosyć ludowej zabawy
173    II,  XV   |     przepędził wieczór.~- Zaczynam pani nie rozumieć - zawołał dotknięty.~-
174    II,  XV   |           kiedykolwiek.~- Dlaczego pani mówi w taki sposób do mnie?~-
175    II,  XV   |       mówiła zupełnie?~- To raczej pani zmusza mnie do tego.~- O
176    II,  XV   |               Jadę do Kurowa, może pani ma jaki interes?~- Mam kilka
177    II,  XV   |           Panno Anko, dlaczego się pani gniewa na mnie? Czemu nie
178    II,  XV   |          na mnie? Czemu nie jesteś pani szczerą ze mną jak dawniej,
179    II,  XV   |          szorstkością, ale powinna pani wiedzieć przecież, że to
180    II,  XVI  |     pragnienie spełnione.~- Stawia pani sprawę zbyt ogólnie, w to
181    II,  XVI  |           dzisiejszy dzień był dla pani radosnym.~- Cóż zrobię,
182    II,  XVI  |         się nim naprawdę.~- Dźwięk pani głosu mówi co innego!~-
183    II,  XVI  |       chwili, bo każe się domyślać pani obojętności - powiedział
184    II,  XVI  |         wyciąga.~- Być może, jeśli pani chce tego.~- Niech no pan
185    II,  XXI  |             Przyjdę po południu do pani! - powiedział prędko i skinął
186    II,  XXII |            zupełnie zwariował. Jak pani wie, kocioł i później pożar
187    II,  XXII |       tylko zupełnego wyzdrowienia pani.~Posiedział jeszcze chwilę,
188    II,  XXII |           oburzona.~- Przyszedł do pani, a potem, ja się z nim znać
189    II,  XXII |          moimi słowami niechaj się pani nie gorszy, idziemy zawsze
190    II,  XXII |       wyjechać z Łodzi.~- Na długo pani wyjeżdża? - zapytał prędko
191    II,  XXII |      zrobię ze sobą...~- Niedobrze pani w Łodzi?...~- Tak, bardzo
192    II,  XXII |        prosiła Anka.~- Kiedy tylko pani pozwoli.~- A więc choćby
193    II,  XXIII|             Takie gadanie, psze... pani... to je... insza para mankietów...
194    II,  XXIII|     Szwabach nie będziemy, psze... pani!~Huknął pięścią w stół i
195    II,  XXIII|          drzwi.~- Niech... psze... pani... spać idzie... my tu sobie
196    II,  XXIII|        cicho.~- Z mojej ochrony.~- Pani ochrony?~- Musiałam coś
197    II,  XXIII|   Zajmowanie się tymi dziećmi daje pani zadowolenie?~- A nawet zupełne
198    II,  XXIII|            skroniach.~- Niech mnie pani nie żałuje... Mam to, czego