Tom,  Rozdzial

4501    II,  XIX  |            wsłuchany w muzykę uspokoił się nieco.~Potem przyszedł do
4502    II,  XIX  |           chętnie prócz Wilczka, który się wyniósł, bo tego nic i nikt
4503    II,  XIX  |        nienawiść do Grunspana.~Włóczył się po Łodzi dniami całymi,
4504    II,  XIX  |            zawładnięcia fabryką.~Ubrał się pewnego dnia bardzo starannie
4505    II,  XIX  |              pana Adama.~- Stachu! jak się masz, co? Dobrze, żeś przyszedł,~
4506    II,  XIX  |                 więc i Anka przysunęła się bliżej i słuchała z uwagą.~-
4507    II,  XIX  |           ludzkiej.~Wilczek uśmiechnął się pobłażliwie i zaczął szeroko
4508    II,  XIX  |           śmiesznym bardzo, bo zbytnio się wszystkim popisywał.~- Anka
4509    II,  XIX  |          popisywał.~- Anka uśmiechnęła się ironicznie, a pan Adam za.
4510    II,  XIX  |               szczerym podziwem:~- Jak się to dziwnie układa na tym
4511    II,  XIX  |                    mruknął czerwieniąc się, bo Anka tak dziwnie patrzyła
4512    II,  XIX  |               szybko herbatę i wyniósł się, wściekły na starego i na
4513    II,  XIX  |             nie mógł dobrze pojąć, jak się to teraz dzieje na świecie,
4514    II,  XIX  |               na taką równość nie mógł się zgodzić, więc zakończył:~-
4515    II,  XIX  |             Bóg, ale tymi to, zdaje mi się, że tylko diabeł będzie
4516    II,  XIX  |                 że tylko diabeł będzie się cieszył, co, jak ci się
4517    II,  XIX  |                się cieszył, co, jak ci się zdaje, Anka?...~ ~
4518    II,  XX   |            wszystkimi oddziałami.~Czuł się nadzwyczaj zmęczonym i wyczerpanym
4519    II,  XX   |              kłopotami.~Z Lucy widywał się po dwa razy dziennie. Spotkania
4520    II,  XX   |                każda schadzka kończyła się gorzkimi wyrzutami i płaczem.~
4521    II,  XX   |           wyrzutami i płaczem.~Męczyli się oboje strasznie.~Ona kochała
4522    II,  XX   |                podziw Łodzi, a budziła się w niej prosta, ordynarna,
4523    II,  XX   |              małego miasteczka. Robiła się krzykliwą, arogancką i głupią.~
4524    II,  XX   |     spostrzegał te zmiany, ale że czuł się winnym wobec niej, więc
4525    II,  XX   |               wstręt i nienawiść, jaka się w nim rozrastała. i dosyć
4526    II,  XX   |                to dziecko, które miało się narodzić - to jego dziecko,
4527    II,  XX   |                a kończyła rzucaniem mu się w ramiona i namiętnymi wybuchami
4528    II,  XX   |      przeczytał:~"Przyjeżdżaj! Fabryka się pali. Moryc."~Wyskoczył
4529    II,  XX   |               Wyskoczył z łóżka, ubrał się spiesznie i zaczął pić wolno
4530    II,  XX   |            znowu przeczytał.~- Fabryka się pali! - wykrzyknął zdumionym
4531    II,  XX   |         przestraszonym głosem i rzucił się na korytarz, jakby biegnąc
4532    II,  XX   |               istotą tam, przy palącej się fabryce.~Gdy zawiadomili,
4533    II,  XX   |       zrozumiał dobrze, bo wsiadł; gdy się go o coś pytali, również
4534    II,  XX   |       dźwięczało mu w mózgu:~- Fabryka się pali!~Zaraz ze stacji pociąg,
4535    II,  XX   |              stacji pociąg, składający się tylko z wagonu osobowego,
4536    II,  XX   |            brankardu i maszyny, rzucił się jak rumak spięty ostrogami
4537    II,  XX   |                Z jakiejś stacji, gdzie się zatrzymano na chwilę, telegrafował
4538    II,  XX   |              kalejdoskopie, przesuwały się jak cienie, jak wizje i
4539    II,  XX   |    ciemnościach nocy.~Nie zatrzymywali się prawie nigdzie, pociąg jak
4540    II,  XX   |                zwierzę oszalałe rzucał się z krwawymi ślepiami naprzód,
4541    II,  XX   |           majaki rzeczy przesuwających się, w zaśnieżone płaszczyzny,
4542    II,  XX   |             czekała już depesza.~"Pali się!" Przesiadł się do oczekującego
4543    II,  XX   |         depesza.~"Pali się!" Przesiadł się do oczekującego już ekstra-pociągu
4544    II,  XX   |          Pozasłaniał światła i położył się, ale zasnąć nie mógł, bo
4545    II,  XX   |                w nim całym, przewalały się tumany trwogi pełne rozpryśniętych
4546    II,  XX   |                i zapamiętać, rozlewały się niepochwytnie i przepełniały
4547    II,  XX   |           nieustannym drżeniem,~Zerwał się na nogi, światło odsłonił
4548    II,  XX   |               Ale nie skończył, cofnął się z trwo-gą przed uświadomieniem
4549    II,  XX   |           jednej całej myśli, wszystko się w nim zapadało, zalewane
4550    II,  XX   |            wrzaski i huki zapadających się budynków, duszę miał pełną
4551    II,  XX   |             który go tak palił.~Zrywał się z miejsca, chodził po wagonie,
4552    II,  XX   |           chodził po wagonie, rozbijał się o ściany, czuł się jakby
4553    II,  XX   |            rozbijał się o ściany, czuł się jakby pijanym, to leżał
4554    II,  XX   |                wpatrzony w światło tak się jednoczył wewnętrznie z
4555    II,  XX   |        zasypane śniegiem wioski, gnące się pod okiścią śnieżną lasy
4556    II,  XX   |               przed potworem,~"Jeszcze się pali!"~Mówiła trzecia depesza,
4557    II,  XX   |              koniaku, ale nie uspokoił się ani zapomniał.~Jechał znowu
4558    II,  XX   |            Jechał znowu dalej i modlił się prawie do maszyny, byle
4559    II,  XX   |             byle prędzej leciała.~Czuł się chorym i tak zdenerwowanym,
4560    II,  XX   |             zdenerwowanym, że nie mógł się utrzymać na nogach, bolało
4561    II,  XX   |          wszystkich miejscach i zrywał się natychmiast, i znowu biegł
4562    II,  XX   |              bijącym sercem przyglądał się stacjom mijanym w szalonym
4563    II,  XX   |              jakby w drzemkę, z której się budził oblany potem strachu
4564    II,  XX   |              wiedział, gdzie jest i co się z nim dzieje, jak przez
4565    II,  XX   |               zielonawą twarzą i wlókł się senny po śniegach, i zgarniał
4566    II,  XX   |                już światłami budzących się wiosek i obwijał się w masy
4567    II,  XX   |         budzących się wiosek i obwijał się w masy brudnych chmur napływających
4568    II,  XX   |              ze wschodu, a potem okrył się płachtą olbrzymią szarości
4569    II,  XX   |              już zmógł zmęczenie, umył się i zaczął przyprowadzać do
4570    II,  XX   |            rozstrojone nerwy.~Opanował się niejako fizycznie, zmusił
4571    II,  XX   |                który w miarę zbliżania się do Łodzi wzrastał niepomiernie.~
4572    II,  XX   |              sroższy, im bardziej czuł się bezsilnym, im bardziej protestował
4573    II,  XX   |         szybkością i jakby przedzierał się przez te białe strzępy zasypujące
4574    II,  XX   |              biegła zadyszana, rzucała się jak w konwulsjach, charczała
4575    II,  XXI  |             niespokojnym. Ciągle pytał się o Karola i co chwila narzekał
4576    II,  XXI  |           wieczorem ustał, tylko wiatr się wzmógł i bił w okna śniegiem,
4577    II,  XXI  |          drzewami ogródka, i przewalał się z poświstem po werendzie,
4578    II,  XXI  |                i wiatr umilkł, zrobiła się głęboka cisza, w której
4579    II,  XXI  |          spoglądając przez okna.~Czuła się dziwnie zmęczoną, a do tego
4580    II,  XXI  |        zmęczoną, a do tego przyłączyła się jakaś nuda niewypowiedziana
4581    II,  XXI  |                Adamie i niecierpliwiąc się coraz boleśniej wyczekiwaniem
4582    II,  XXI  |             zapachami lekarstw, wydało się jej, że jest skazana na
4583    II,  XXI  |              ta męka oczekiwania nigdy się już nie skończy,~Nawet się
4584    II,  XXI  |             się już nie skończy,~Nawet się już nie buntowała przeciwko
4585    II,  XXI  |                konieczności, poddawała się biernie losom i opadała
4586    II,  XXI  |               coś głośno.~Anka porwała się i wybiegła naprzeciw.~-
4587    II,  XXI  |             wybiegła naprzeciw.~- Pali się! - bełkotał Socha.~- Gdzie?~
4588    II,  XXI  |        usłyszał.~- W fabryce. Zapaliło się w suszarni na trzecim piętrze!...~
4589    II,  XXI  |             płomienie zaczęły ukazywać się na dachach, wprost okien
4590    II,  XXI  |                wprost okien domu.~- Co się tam dzieje, Anka? - zapytał
4591    II,  XXI  |            podobno u Trawińskiego stał się jakiś wypadek - odpowiedziała
4592    II,  XXI  |              bo tu za ciemno...~- Adyć się już pali...~- Prawda...
4593    II,  XXI  |                wrzawa pożaru podnosiła się coraz bardziej, potężniała
4594    II,  XXI  |         bardziej, potężniała i zaczęła się już wdzierać przez okna
4595    II,  XXI  |              napiszę do niego.~Rzuciła się do biurka, odsuwała krzesła,
4596    II,  XXI  |              zauważył!... - tłomaczyła się i wybuchnęła długim, bezprzyczynowym
4597    II,  XXI  |               na fabrykę.~Krzyk wydarł się jej z piersi, krzyk bezwiedny,
4598    II,  XXI  |          ujrzała falę ognia, piętrzącą się nad fabryką coraz wyżej,
4599    II,  XXI  |              coraz straszniej.~- Co ci się stało? - zapytał chory,
4600    II,  XXI  |                Nic... nic... uderzyłam się o drzwi... - szeptała chwytając
4601    II,  XXI  |                     szeptała chwytając się za głowę, aby ukryć pomieszanie,
4602    II,  XXI  |             aby ukryć pomieszanie, aby się choćby na chwilę opanować.~
4603    II,  XXI  |               chwilę opanować.~Trzęsła się jak w febrze, wszystko w
4604    II,  XXI  |              odpowiedziała.~- Zdaje mi się, że jakąś muzykę było słychać?~-
4605    II,  XXI  |          resztkami świadomości chwiała się na fali krzyków, trzasków
4606    II,  XXI  |             trzasków i odgłosów, jakie się rwały od płonącej fabryki.~
4607    II,  XXI  |             rozgorączkowane oczy, głos się rwał co chwila, zmieniał
4608    II,  XXI  |            padających murów i walących się sufitów co chwila wstrząsał
4609    II,  XXI  |              że pożar jak burza srożył się nad wszystkimi pawilonami
4610    II,  XXI  |                  a jeśli i dom zacznie się palić?...~Jak błyskawice
4611    II,  XXI  |          Chodziła po pokoju, zataczała się prawie, ustawiała hałaśliwie
4612    II,  XXI  |               połamał?... Boże!... tak się bałam wtedy... Jeszcze...
4613    II,  XXI  |              już mówić nie mogła, głos się jej zerwał, stała przez
4614    II,  XXI  |                zmartwiała grozą.~- Tam się coś dzieje - zauważył chory
4615    II,  XXI  |                zauważył chory usiłując się podnieść.~Zbudziła się,
4616    II,  XXI  |        usiłując się podnieść.~Zbudziła się, zapewniała go, że nie,
4617    II,  XXI  |             takim potężnym rytmem, tak się skrzyły i chichotały w szalonym
4618    II,  XXI  |          pozlatywały ze ścian, rozległ się taki huk, jakby pół świata
4619    II,  XXI  |                runęło.~Pan Adam rzucił się do okna, zerwał rolety i
4620    II,  XXI  |               upadł na wznak chwytając się za gardło, drgał konwulsyjnie,
4621    II,  XXI  |              jak duszony.~Anka rzuciła się do niego, wołała na służbę,
4622    II,  XXI  |               o pomoc.~Wkrótce zjawili się ludzie z Wysockim, który
4623    II,  XXI  |           bezprzytomna.~Fabryka paliła się dalej.~Huk, który odkrył
4624    II,  XXI  |                pierwsze piętro i zarył się w dolnej sali zasypany gruzami
4625    II,  XXI  |          budynku, który również zaczął się palić.~Po wybuchu pożar
4626    II,  XXI  |               Borowieckiego rozszerzał się coraz gwałtowniej.~Przez
4627    II,  XXI  |             ogniowej pawilony zapalały się od pawilonów, ogień jak
4628    II,  XXI  |          istota pełzał po murach, darł się po dachach, przesuwał się
4629    II,  XXI  |              się po dachach, przesuwał się krwawymi pręgami nad dziedzińcem,
4630    II,  XXI  |            pręgami nad dziedzińcem, aż się połączył i zwichrzonymi
4631    II,  XXI  |          zwichrzonymi falami przewalał się po fabryce.~Grozę potęgowała
4632    II,  XXI  |                wszystkie strony.~Dachy się zapadały, a wtedy słupy
4633    II,  XXI  |             czarną, wskroś której wiły się z rykiem ogniste węże, goniły
4634    II,  XXI  |            rykiem ogniste węże, goniły się potwory krwawe, wychylały
4635    II,  XXI  |     rozwichrzone łby płomienie. Piętra się waliły, wypalone wnętrza
4636    II,  XXI  |            ognia, mury pękały i sypały się w gruzy.~Ogień tryumfował,
4637    II,  XXI  |          trwogą niewytłumaczoną cofali się, i coraz to zrywał się ze
4638    II,  XXI  |          cofali się, i coraz to zrywał się ze wszystkich piersi okrzyk
4639    II,  XXI  |               jęku maszyn zapadających się razem z salami, w huku murów
4640    II,  XXI  |                ciemności nocy i tarzał się oszalały po budynkach, ryczał,
4641    II,  XXI  |          zaczął padać, ogień wyczerpał się z sił, stały już tylko gołe
4642    II,  XXI  |                czarnych, rozsypujących się ścianach, wielkie kwadraty
4643    II,  XXI  |               na dnie których czołgały się jeszcze resztki ognia i
4644    II,  XXI  |             wśród rumowisk i dymiących się głowni, które zalewano wodą,
4645    II,  XXI  |                coraz zimniej, twarz mu się powlekała surowością, a
4646    II,  XXI  |            przebiegu pożaru.~Nie pytał się o nic i poszedł do kantoru,
4647    II,  XXI  |            Jestem zupełnie chory, boję się o siebie... Co za nieszczęście,
4648    II,  XXI  |             niech jedzie zdrowo, niech się spóźni, a tu ktoś mówi: "
4649    II,  XXI  |              tu ktoś mówi: "Borowiecki się pali..." Przyjechałem, już
4650    II,  XXI  |         opowiadaniem w kółko, nachylił się i szepnął mu bardzo cicho
4651    II,  XXI  |                 Powiedziałem.~Odwrócił się do Mateusza, który zapłakany,
4652    II,  XXI  |           pasma swojego życia, obnażał się przed samym sobą, przyglądał
4653    II,  XXI  |           przed samym sobą, przyglądał się nagiej duszy swojej. To
4654    II,  XXI  |             spał bardzo długo; obudził się zupełnie rzeźwy i zdecydowany
4655    II,  XXI  |              zdecydowany do schwytania się za bary z losem, do walki,
4656    II,  XXI  |               zaraz na wstępie uderzył się o pierwszą zaporę.~Moryc
4657    II,  XXI  |               Rozumiem cię, urządziłeś się sprytnie, aby mnie zgubić,
4658    II,  XXI  |                 ale czy myślisz, że ci się uda, że ja nie powstanę?~-
4659    II,  XXI  |       krzywdzisz mnie posądzeniami. Ja się cofam, bo nie mogę trzymać
4660    II,  XXI  |             zmuszają do tego wycofania się ze spółki, tłumaczył się
4661    II,  XXI  |               się ze spółki, tłumaczył się gorąco, rzucił mu się w
4662    II,  XXI  |        tłumaczył się gorąco, rzucił mu się w końcu na szyję.~- Karol,
4663    II,  XXI  |              wrzeszczał Moryc.~- Wynoś się, bo cię każę wyrzucić -
4664    II,  XXI  |                Mateusza.~Moryc wyniósł się, a on usiadł do obliczań,
4665    II,  XXI  |               organizmie, znowu będzie się wić długie lata w męce bezsilności,
4666    II,  XXI  |        bezpłodnych o swobodzie, będzie się targać na łańcuchu zależności
4667    II,  XXI  |         pogardą i z nienawiścią.~Dosyć się już najadł dotychczasowego
4668    II,  XXI  |                nad sposobami wydobycia się z tej matni, ani na mgnienie
4669    II,  XXI  |         mgnienie nie myślał o poddaniu się.~Na drugi dzień przyszedł
4670    II,  XXI  |     zapuchnięte od płaczu oczy, ledwie się trzymał na nogach, ale zaraz
4671    II,  XXI  |               plan fabryki, rozgrzewał się powoli, zwyciężał trudności,
4672    II,  XXI  |                  Nie mogę. Nie gniewaj się na mnie, nie miej do mnie
4673    II,  XXI  |          włożyłem całą swoją duszę, ja się nią cieszyłem jak dzieckiem,
4674    II,  XXI  |            Bądź zdrów, Maks!~Ucałowali się serdecznie na rozstanie.~
4675    II,  XXI  |           mogła poradzić, Maks zamknął się w kantorze i płakał jak
4676    II,  XXI  |             cały do walki,~Kazał zająć się pogrzebem ojca, a sam poszedł
4677    II,  XXI  |               dzisiaj dopiero, dlatego się spóźniłem. Bardzo się zmartwiłem,
4678    II,  XXI  |          dlatego się spóźniłem. Bardzo się zmartwiłem, mnie żal, bo
4679    II,  XXI  |                 ja pana kocham, pan mi się bardzo podoba, no, co?~Karol
4680    II,  XXI  |                ale fabrykant roześmiał się na te dowodzenia.~- Keine
4681    II,  XXI  |          dzisiaj, za parę lat wszystko się odbije. Ja byłem majstrem
4682    II,  XXI  |              fabrykę, mam miliony. Pan się ożeń z moją Madą i bierz
4683    II,  XXI  |             dziewczyna! A nie chce pan się z nią żenić, to i tak pożyczę
4684    II,  XXI  |                  Powiedz prędko, bo ja się śpieszę...~- Dobrze! - odpowiedział
4685    II,  XXI  |             przecież myślał, że na tym się skończy.~Muller, uradowany,
4686    II,  XXII |                domu Trawińskich, dokąd się przeprowadziła.~Teraz czuła
4687    II,  XXII |            przeprowadziła.~Teraz czuła się już znacznie lepiej, ale
4688    II,  XXII |         deszczów, błota i zimna.~Czuła się prawie zdrową, ale do równowagi
4689    II,  XXII |               lub jak obłąkana rzucała się do ucieczki.~Musiał zawsze
4690    II,  XXII |            drzew kameliowych pokrywało się już białymi i czerwonymi
4691    II,  XXII |   rozrzewnieniem:~- Wiesz, że mną nikt się tak nie zajmował serdecznie
4692    II,  XXII |              nie potrzebowała. A że ja się zajmuję tobą,~leży to w
4693    II,  XXII |            basen, pełen wygrzewających się małych zielonych jaszczurek.~-
4694    II,  XXII |                tym. Dni znowu powlekły się jednostajnie, tę tylko przynosząc
4695    II,  XXII |       konkurencję Grunspanowi.~- A cóż się dzieje z ojcem pana Maksa? -
4696    II,  XXII |           wyłączną własnością. Zamknął się w nich i tam żyje. Zupełny
4697    II,  XXII |      leczniczego, bo te mury bardzo by się nam przydały, ale nie chce.~-
4698    II,  XXII |          przyjemnością, wiem nawet, że się wybierał dawno i czekał
4699    II,  XXII |              jeszcze chwilę, popisywał się, jak mógł, i wyszedł bardzo
4700    II,  XXII |         Przyszedł do pani, a potem, ja się z nim znać muszę, bo tutaj
4701    II,  XXII |                A moimi słowami niechaj się pani nie gorszy, idziemy
4702    II,  XXII |              chęci i woli - uśmiechnął się smutnie i spojrzał na Ninę,
4703    II,  XXII |              sprawiedliwości, bo nigdy się nie urzeczywistniają i nie
4704    II,  XXII |          książki. Od niego dowiadywała się różnych szczegółów o Karolu
4705    II,  XXII |    rozczerwieniony, bo biedak zakochał się na śmierć w Ance i całe
4706    II,  XXII |             życzliwie. Anka uśmiechała się do niego takim szczerym,
4707    II,  XXII |              dziwnie słodkie rozlewały się jak szemranie strumienia.~
4708    II,  XXII |            tylko w półmroku krzyżowały się ich spojrzenia i cofały
4709    II,  XXII |              echa.~Ance oczy napełniły się łzami, niewysłowiony żal
4710    II,  XXII |                zabolały jej słowa, tak się poczuł winnym wobec tej
4711    II,  XXII |       szlachetnego spojrzenia.~Ukłonił się z daleka i szedł.~- Panie
4712    II,  XXII |           zawołała śpiesznie. Odwrócił się i przystanął.~- Niech mi
4713    II,  XXII |                nie miał już sił, zląkł się szalonego pragnienia, jakie
4714    II,  XXII |             jakie w nim pozostało, aby się rzucić przed nią na kolana
4715    II,  XXII |               wszystkie rany jej duszy się otwarły i ta umierająca
4716    II,  XXII |         krzyków przyduszonych, sączyła się w ciszę pokoju.~ ~
4717    II,  XXIII|              jesienią tegoż roku odbył się ślub Borowieckiego z Madą
4718    II,  XXIII|          świateł, poza którymi tłoczył się tłum.~Kościół literalnie
4719    II,  XXIII|               twarzach, uśmiechających się do niego, ale nie spostrzegał
4720    II,  XXIII|          płonąca, zdenerwowana, tuliła się do jego boku.~Nie zwracał
4721    II,  XXIII|             karety po głowach rojących się tłumów, biegł po dachach,
4722    II,  XXIII|              biegł po dachach, ślizgał się po kominach buchających
4723    II,  XXIII|               pocałunków, ale odsunęła się szybko, bo spostrzegła,
4724    II,  XXIII|       dziedzińca fabrycznego, wznosiła się olbrzymia brama tryumfalna,
4725    II,  XXIII|          Willkommen."~Za bramą ciągnął się znowu sznur ludzi, przez
4726    II,  XXIII|         Kurowski potakiwał i uśmiechał się pobłażliwie na objaśnienia,
4727    II,  XXIII|              kosztu, a potem przysunął się do Meli Grunspan, obecnie
4728    II,  XXIII|               i niesmacznego szastania się po salonie. Odszedł zdumiony,
4729    II,  XXIII|               nawet do Welta, z którym się pogodził, byle nie być z
4730    II,  XXIII|         dotychczasowe stosunki i pchał się siłą pieniędzy i bezczelności
4731    II,  XXIII|              można! - szepnął, oblizał się jak pies przed pełną miską
4732    II,  XXIII|        Siedział przy niej Murray i tak się komicznie wdzięczył i takie
4733    II,  XXIII|           komplementy, że panna śmiała się na cały głos.~Muzyka, usadowiona
4734    II,  XXIII|              ożywienia zabawy, zaczęły się wysuwać z bufetu, z bocznych
4735    II,  XXIII|           draperiami nisz i rozpoczęły się tańce.~Karol samotnie przechodził
4736    II,  XXIII|           wielką ochotę uciec, zamknąć się w mieszkaniu lub jak dawniej
4737    II,  XXIII|            teść, o ile można, najmniej się ośmieszał; musiał rozmawiać,
4738    II,  XXIII|            musiał rozmawiać, uśmiechać się, prawić komplementy damom,
4739    II,  XXIII|              nawet nad służbą, bo nikt się tym zająć nie umiał.~Matka
4740    II,  XXIII|           zająć nie umiał.~Matka kryła się po kątach, nie śmiejąc chodzić
4741    II,  XXIII|           widzianych ludzi, przesuwała się jak cień przez salony, nie
4742    II,  XXIII|               z przyjaciółmi i całował się co chwila z Karolem, w którym
4743    II,  XXIII|               O północy Borowiecki tak się już czuł zmęczonym że zwrócił
4744    II,  XXIII|              czuł zmęczonym że zwrócił się do Jaskólskiego, który,
4745    II,  XXIII|               podanie kolacji, wszyscy się nudzą.~- Nie może być wcześniej,
4746    II,  XXIII|              mocno pijany, ale trzymał się sztywno, pokręcał wąsów
4747    II,  XXIII|      wspaniałej jadalni.~Stoły uginały się pod srebrem, kryształami
4748    II,  XXIII|               były szampańskie, musiał się całować i ściskać z tymi
4749    II,  XXIII|               skoro tylko mógł, wyrwał się z czułych, kochających szpon
4750    II,  XXIII|            zielonymi krzewami, zaczęli się wsuwać cichaczem różni ludzie
4751    II,  XXIII|               fabrykanci i rozpraszali się bardzo dyskretnie po gąszczach.~
4752    II,  XXIII|         Mateusz zupełnie pijany kłócił się z Mullerową, która dosyć
4753    II,  XXIII|            nasza uciecha... Ożeniliśmy się, to dojadać ani dopijać
4754    II,  XXIII|              radę z winem damy... i ja się napiję... i chłopcy się
4755    II,  XXIII|                się napiję... i chłopcy się napiją... bo nasze wesele...
4756    II,  XXIII|             Karola, a Mateusz rozsiadł się w fotelu i nieprzytomnym
4757    II,  XXIII|             stół pięścią:~- Ożeniliśmy się, psze... pana dyrektora...
4758    II,  XXIII|                miesiące, lata i kładły się w grobie zapomnienia - odchodziły
4759    II,  XXIII|             istnienia, jak cicho snuje się przędza życia splątana z
4760    II,  XXIII|            gorączką rozrostu, budowała się z pośpiechem, zdumiewała
4761    II,  XXIII|       nagromadzeniem sił, wylewających się niepowstrzymanym potokiem
4762    II,  XXIII|            jeszcze rosły zboża i pasły się krowy - zaczynały wyrastać
4763    II,  XXIII|           wszystkiemu.~Wszystko pchało się z siłą rozpętanego żywiołu
4764    II,  XXIII|                 których źródła zdawały się wytryskiwać z każdego cala
4765    II,  XXIII|                Mendelsohn, który znowu się spalił i po pożarze powiększył
4766    II,  XXIII|                ale równocześnie stawał się coraz filantropijniejszym,
4767    II,  XXIII|                poważaną.~Muller usunął się zupełnie z Łodzi, oddał
4768    II,  XXIII|           chorował na szlachcica, miał się żenić z jakąś hrabianką,
4769    II,  XXIII|               z jakąś hrabianką, pisał się de Meller, do Łodzi przyjeżdżał
4770    II,  XXIII|                 do fabryki nie wtrącał się zupełnie, dzieląc się tylko
4771    II,  XXIII|          wtrącał się zupełnie, dzieląc się tylko sumiennie jej ogromnymi
4772    II,  XXIII|          Wstawał o szóstej rano, kładł się o północy, nie wyjeżdżał
4773    II,  XXIII|           wyjeżdżał nigdzie, nie bawił się, nie używał życia ani milionów,
4774    II,  XXIII|            upragnione miliony, dotykał się ich codziennie, oddychał
4775    II,  XXIII|            zupełnie - przeciwnie, czuł się coraz głębiej znużonym,
4776    II,  XXIII|            fetysza nie śmiejąc zbliżyć się, jeśli ją do tego nie zachęcił,
4777    II,  XXIII|            usposobiony - a on pozwalał się czcić i uwielbiać, rzucając
4778    II,  XXIII|           wzrostu jego potęgi, wszyscy się odsuwali i ginęli w szarym
4779    II,  XXIII|               żyć nie umiał; spotykali się bardzo często, Maks był
4780    II,  XXIII|               czworoboki murów trzęsły się i huczały pracą.~Borowiecki
4781    II,  XXIII|          mroczny przez sale, nie witał się z nikim, nie rozmawiał,
4782    II,  XXIII|            oknach, przez które wlewało się wiosenne słońce; podniósł
4783    II,  XXIII|              wiosenne słońce; podniósł się windą do suszarni gotowego
4784    II,  XXIII|         zakończonych lasami, zapatrzył się w jasny, słoneczny dzień
4785    II,  XXIII|               to wszystko i uśmiechnął się gorzko na wspomnienie przeszłości,
4786    II,  XXIII|            wiosna szła nad polami, tak się lśniło wszystko, takie radosne
4787    II,  XXIII|       przenikała wszystko - że chciało się iść, śpiewać, krzyczeć,
4788    II,  XXIII|            myślał posępnie, wsłuchując się w szum fabryki. Nie znalazł
4789    II,  XXIII|             pracował tak zawzięcie, aż się wszystko w nim trzęsło,
4790    II,  XXIII|          maszyn głęboki hymn nasycania się.~Poszedł do kantoru, miał
4791    II,  XXIII|             drzwiami wyszedł i powlókł się wolno do miasta.~Nie widział
4792    II,  XXIII|      nieopowiedzianą ironią przyglądał się baronowi Meyerowi, który
4793    II,  XXIII|             samym mlekiem.~I otaczania się przepychem nie lubił, a
4794    II,  XXIII|      przepychem nie lubił, a popisywać się przed drugimi nie chciał
4795    II,  XXIII|            Szedł tak długo, aż znalazł się w helenowskim parku, nie
4796    II,  XXIII|             miejsc, w których spotykał się kiedyś z Lucy...~- Lucy...
4797    II,  XXIII|              jakieś dwie panie, usunął się na bok i spojrzał.~- Anka! -
4798    II,  XXIII|         spojrzał.~- Anka! - wyrwało mu się z piersi i bezwiednie zdjął
4799    II,  XXIII|         Pocałował ją w rękę i nie mógł się na nią napatrzeć.~Tak, to
4800    II,  XXIII|               to za gromada? - odezwał się cicho.~- Z mojej ochrony.~-
4801    II,  XXIII|           wiele zadowolenia, że staram się o pozwolenie na otwarcie
4802    II,  XXIII|         otwarcie drugiej.~- Zajmowanie się tymi dziećmi daje pani zadowolenie?~-
4803    II,  XXIII|              jej zadrgał i oczy szybko się przesunęły po jego zżółkłej,
4804    II,  XXIII|       gwałtowny potok goryczy, jaki mu się wyrwał z serca, bo spostrzegł,
4805    II,  XXIII|                 że po jej twarzy sączą się łzy, a usta drgają z trudem
4806    II,  XXIII|              taki dziki żal uwiesił mu się ostrymi kłami u serca, że
4807    II,  XXIII|               i odszedł spiesznie, aby się nie zdradzić z tym, co się
4808    II,  XXIII|             się nie zdradzić z tym, co się w nim działo.~- Za miasto,
4809    II,  XXIII|          głębin serca, i przesunęły mu się przez mózg w obrazach tak
4810    II,  XXIII|       błyskawiczną szybkością rysowały się już i inne obrazy, inne
4811    II,  XXIII|            pragnienia szczęścia, jakie się w nim nagle ocknęły z siłą
4812    II,  XXIII|               dziką rozkoszą, tarzając się we własnym bólu, w poznaniu
4813    II,  XXIII|            stanu i win własnych. Zmógł się wreszcie, pokonał sam siebie,
4814    II,  XXIII|             żony i syna, tylko zamknął się w swoim gabinecie, odprawił
4815    II,  XXIII|             naraz, bezwiednie zrywając się z otomany, ta myśl wyłoniła
4816    II,  XXIII|           otomany, ta myśl wyłoniła mu się z ciemnej pracy mózgu i
4817    II,  XXIII|           bolesnym światłem.~Rozglądał się po ciemnym pokoju, jakby
4818    II,  XXIII|           gdzieniegdzie tylko wznosiły się świetliste wyspy fabryk
4819    II,  XXIII|                 myślał znowu skupiając się cały jakby do walki, zwłaszcza
4820    II,  XXIII|              Nie chciał, uciekał, rwał się, ale w końcu musiał ulec,
4821    II,  XXIII|               wszystkich głosów, jakie się w nim podnosiły, więc pochylił
4822    II,  XXIII|               podnosiły, więc pochylił się i z bolesną, okropną ciekawością -
4823    II,  XXIII|               ciekawością - przyglądał się samemu sobie. Przeglądał
4824    II,  XXIII|               wrzeciono czasu odwijała się przed nim, że mógł rozpatrywać
4825    II,  XXIII|           Miasto już spało, przyczaiło się w cieniach i przywarło do
4826    II,  XXIII|             wyzywająco, ale nie pozbył się tym rozbudzonego sumienia,
4827    II,  XXIII|              słowa tak dobitnie, jakby się nimi sam policzkował, i
4828    II,  XXIII|               jakiś, to znowu rozlegał się jęk głęboki, przeciągły,
4829    II,  XXIII|         zagładę;~to jakiś krzyk zrywał się z głębi pustych ulic, drgał
4830    II,  XXIII|               drgał chwilę i roztapiał się w milczeniu - to jakieś
4831    II,  XXIII|           jutrzejszego życia rozlewała się po mieście i była niby marzeniem
4832    II,  XXIII|            wrzał ruch jakiś, rozlegały się szmery głosów, turkoty,
4833    II,  XXIII|               wszystkimi ścieżkami, co się wiły wskróś pól zieleniejących
4834    II,  XXIII|            tysiące westchnień wznosiło się j tysiące rozpalonych spojrzeń
4835    II,  XXIII|           rozpalonych spojrzeń rzucało się w ciemność z upragnieniem
4836    II,  XXIII|               ginęły lasy, wycieńczała się ziemia ze swoich skarbów,
4837    II,  XXIII|               wysychały rzeki, rodzili się ludzie, a on wszystko ssał
4838    II,  XXIII|              blednąc. Zorze rozsączały się z wolna w zielonawym zmroku,
4839    II,  XXIII|                wolna drzewami. Stawało się coraz jaśniej, już najbliższe
4840    II,  XXIII|          fabryki Bauma starego stawały się coraz widoczniejsze, porwane
4841    II,  XXIII|            zrujnowane kominy wyłaniały się jakby z ziemi i czerniały
4842    II,  XXIII|       połamanym szkieletem.~Borowiecki się uspokoił, już znalazł drogę
4843    II,  XXIII|            całą swoją przeszłość, czuł się teraz jakby nowym człowiekiem,
4844    II,  XXIII|                bardzo blady, postarzał się znacznie przez tę noc jedną,
4845    II,  XXIII|             głęboka zmarszczka ryła mu się przez czoło, a na twarzy
4846    II,  XXIII|         obszary nieobjęte, wyłaniające się z mroków nocy.~Ouarville -