Tom,  Rozdzial

  1     I,  I    |          na samowar błyszczący.~- Maks, piąta godzina, wstawaj! -
  2     I,  I    |       zapachem fiołków powietrze.~Maks się nie odezwał, tylko łóżko
  3     I,  I    |     krzyknął przebudzony wreszcie Maks.~- Nie wstajesz? Już po
  4     I,  I    |           mi i nie chce mi się.~- Maks, także zostajesz w domu?~-
  5     I,  I    |          się z fatrem pożarłem.~- Maks, ty źle skończysz przez
  6     I,  I    |          patrzył na Moryca.~- Ty, Maks Baum, mówić tego nie będziesz,
  7     I,  I    |     szepnął drwiąco:~- Nie gadaj, Maks głupstw. Tu chodzi o pieniądze.
  8     I,  I    |          słowa, nam oszczędź ich.~Maks się nie odezwał.~Swistawki
  9     I,  IV   |           była, bawił się wesoło. Maks! Maks! - zawołał, mocno
 10     I,  IV   |           bawił się wesoło. Maks! Maks! - zawołał, mocno potrząsając
 11     I,  IV   |        mocno potrząsając śpiącym.~Maks ani drgnął, spał najspokojniej
 12     I,  IV   |           i postawił na podłodze.~Maks zirytowany, że go budzą,
 13     I,  V    |           zimno mi obrzydliwie.~- Maks! - wołał tymczasem Karol
 14     I,  V    |           z całej siły Bauma, ale Maks nie odezwał się i obciskał
 15     I,  V    |            ja się bardzo boję, że Maks jest mądry człowiek, że
 16     I,  V    |        naprawdę von Borowiecki.~- Maks! Wstawaj; śpiochu! - krzyczał
 17     I,  V    |           mnie - mówił ironicznie Maks.~- Mam wszystkiego przy
 18     I,  V    |      dobrym żyrem.~Zaległa cisza. Maks położy! głowę na stole i
 19     I,  V    |            i nic więcej - mruknął Maks obojętnie.~- Możemy stracić
 20     I,  V    |         może tak być - wykrzyknął Maks bijąc ze złością w stół. -
 21     I,  V    |   szczebiot; chodził po pokoju, a Maks usiadł na stole, ćmił fajkę
 22     I,  V    |          jeszcze więcej - szepnął Maks nadstawiając pod działanie
 23     I,  V    |        godzin.~- Świnia - mruknął Maks.~- Daj pokój, Maks, on to
 24     I,  V    |        mruknął Maks.~- Daj pokój, Maks, on to robi z przyjaźni.~-
 25     I,  V    |          jest pies, co ty gadasz, Maks - wykrzyknął oburzony.~-
 26     I,  V    |         zawołał głęboko dotknięty Maks, uderzając pięścią w stół.~-
 27     I,  V    |          pięścią w stół.~- Cicho, Maks, on ma rację. Zrobimy zaraz
 28     I,  V    |          powiedział po raz trzeci Maks i wykręcił drugą stronę
 29     I,  V    |        stronę twarzy na słońce.~- Maks, tyś mi powiedział trzy
 30     I,  IX   |         już nakrywano do kolacji.~Maks siedział przy stole i pomagał
 31     I,  IX   |       uszy i utonęła w książce, a Maks głośno gwizdał, żeby nie
 32     I,  IX   |        Maksa się lękał bardzo, bo Maks kpił z niego ustawicznie,
 33     I,  IX   |        swoją opiekę.~- Daj pokój, Maks, już on lepiej wyjdzie na
 34     I,  IX   |    niewiele znasz swojego męża.~- Maks, po co masz psuć jej złudzenia -
 35     I,  IX   |         dać zabić za tę prawdę.~- Maks, nie zapominaj, że mówisz
 36     I,  IX   |           swoim kosztem.~- Cicho, Maks, po co to wy włóczyć!~-
 37     I,  IX   |        ząb pokazywała w uśmiechu. Maks tylko milczał, ze złośliwym
 38     I,  IX   |         tego pokoju, w którym był Maks z Karolem, bo przez pootwierane
 39     I,  IX   |        mówisz o tym? - wykrzyknął Maks, widząc, że Karol podniósł
 40     I,  IX   |           żonę, to nie zapominaj, Maks, że Trawiński jest zupełnie
 41     I,  IX   |        będziemy.~- Wierzysz w to, Maks?~- Po co ja mam wierzyć,
 42     I,  XII  |  podrażniony, wchodząc do pokoju.~Maks z fajką w zębach leżał na
 43     I,  XII  |          to raz z rzędu - mruczał Maks.~- Tak, oświadczę się i
 44     I,  XII  |           Żydówka, Polka? - badał Maks zaciekawiony.~- Polka.~-
 45     I,  XII  | Borowiecki przerwał im rozmowę.~- Maks, przyjdziesz do Kurowskiego?~-
 46     I,  XII  |         bardzo delikatny szmer.~- Maks, Endelman i Kessier będą
 47     I,  XII  |      Kessier będą z pewnością, bo Maks się wyspał, a tamci dwaj
 48     I,  XIII |         do niej tak starannie, że Maks mruknął niechętnie:~- Komediowy
 49     I,  XIII |              Komediowy amant!~Ale Maks nie był dzisiaj w dobrym
 50     I,  XIII |          się trzaskając drzwiami.~Maks poszedł do okna i tam pod
 51     I,  XIII |    obecnie bezczynnych! Słyszysz, Maks!~- Słyszę, ale powiem waszym
 52     I,  XIII |             Z całą przyjemnością. Maks Baum dużo mi o nim opowiadał.~-
 53     I,  XIII |         mi o nim opowiadał.~- Pan Maks jest pana wielkim przyjacielem -
 54     I,  XVI  |         się do murowania.~- Gdzie Maks?~- Matka mu bardzo chora,
 55    II,  I    |   dobrodziej jest na ręku - rzekł Maks Baum, podsuwając mu karty.~-
 56    II,  I    |      zresztą nigdy nie korzystał.~Maks ze skupioną twarzą grał
 57    II,  I    |        niego bokiem i grał dalej.~Maks raz jeszcze rozdał karty
 58    II,  I    |        pokoju, do którego poszedł Maks, nie było lamp, natomiast
 59    II,  I    |           bez nich? - zwrócił się Maks do Karola.~- A bo ja wiem,
 60    II,  I    |     którym Jagusia już nakrywała.~Maks spacerował wzdłuż pokoju,
 61    II,  I    |           ale z pewną surowością.~Maks przypatrywał się jej z wielkim
 62    II,  I    |        Pojedziemy razem - mruknął Maks siadając na parapecie okna.~
 63    II,  I    |          w Kurowie? - mówił cicho Maks do Anki, bo oboje nie mieszali
 64    II,  I    |      Zaraz się też rozeszli spać.~Maks miał łóżko w saloniku od
 65    II,  I    |     klomby, stojące przed oknami.~Maks nie mógł spać. Otworzył
 66    II,  I    |        mówić począł tak cicho, że Maks nic słyszeć nie mógł, natomiast
 67    II,  I    |           dachu, palił papierosa.~Maks również zapalił, ale po
 68    II,  I    |           odezwał się znowu głos.~Maks zapatrzył się tak w ogród,
 69    II,  I    |     Przebacz mi, Anka, nie płacz.~Maks ujrzał, że Karol wyskoczył
 70    II,  I    |      tajemniczej, strasznej.~Nie, Maks usnąć nie mógł.~Słowik,
 71    II,  I    |      sfrunął na inny krzew, a gdy Maks zamknął okno i powrócił
 72    II,  I    |      kurcząt, którym dawała jeść. Maks stał w drzwiach i z podziwem
 73    II,  I    |      wczoraj u państwa? - zapytał Maks.~Nie. Ksiądz Szymon jest
 74    II,  I    |         gotowy - powiedział ostro Maks, zirytowany tym "koniecznie".~-
 75    II,  I    |       ubierała się do kościoła, a Maks chodził zarośniętymi trawą
 76    II,  I    |  Pańszczyznę? - zapytał zdziwiony Maks. - Narzeczona i ojciec -
 77    II,  I    | niebacznie powiedziane słowo, ale Maks, jakby na przekór, zaczął
 78    II,  I    |           zawołał rozczerwieniony Maks i ruszył w głąb ogrodu,
 79    II,  I    |    promieniały jej szare oczy, że Maks nie wiedział, co mówić dalej.~
 80    II,  I    |          zakrystii i modliła się, Maks zaś i Karol poszli pod brzozy
 81    II,  I    |          Nasze chustki! - szepnął Maks wskazując na kilka kobiet,
 82    II,  I    |         robi w Kurowie? - zapytał Maks.~- Przyjechałem na święta
 83    II,  I    |        Jeszcze nie - odpowiedział Maks.~- Jakie pan daje warunki? -
 84    II,  I    |     Neuman położył się? - zapytał Maks Stacha.~- Już.~- Zupełnie?~-
 85    II,  I    |      dobrze zna Kurów? - zagadnął Maks, aby odwrócić rozmowę z
 86    II,  I    |  umieszczony na procent składany.~Maks nic się nie odezwał, a Karol
 87    II,  I    |          i oczami roztrącał tłum, Maks ciekawie się przypatrywał,
 88    II,  I    |           pana znają - powiedział Maks, gdy weszli do księżego
 89    II,  I    |        księdza? - zapytał Wilczka Maks.~- Od dziecka. Pierwsze
 90    II,  I    |          Moryc - rzekł niechętnie Maks.~- Chłopaki, dobrodzieje
 91    II,  I    |        Karola milczącego uparcie, Maks przyglądał się obojgu, pan
 92    II,  I    |        Łodzi, to zrobimy akt. No, Maks, czas nam w drogę.~- Odprowadzimy
 93    II,  I    |        Przodem szła Anka, Karol i Maks; za nim Zajączkowski z księdzem,
 94    II,  I    |        nie było, zapalił mu fajkę Maks, który do nich się przyłączył
 95    II,  I    |           tak prędko - powiedział Maks.~- Prawda, jak tu pięknie?
 96    II,  I    |          no gęby, chłopaki. Panie Maks, panie Baum, a tośmy cię,
 97    II,  I    |          nie zapominajcie o mnie, Maks Baum!...~- Bardzo solidna
 98    II,  I    |       żegnając się ze wszystkimi.~Maks zamilkł, był taki zły, że
 99    II,  I    |          Pan Adam śpiewał marsza.~Maks długo przypatrywał się jasnym
100    II,  III  |          Jaskólskiego! - krzyknął Maks Baum.~W niebieskiej bluzie,
101    II,  III  |           go jeszcze do tej pracy Maks, który z wielką przyjemnością
102    II,  III  |          gdy wyjeżdżali z Kurowa.~Maks nie mógł tego zapomnieć,
103    II,  III  |       rezygnacją trochę sztuczną; Maks zaś odczuwał głęboko, zwalał
104    II,  III  |      upiekę ciastek z jabłkami.~- Maks sam przyjść nie może? -
105    II,  III  |           cicho na przywitanie. - Maks przyszedł? - dodała.~- Jeszcze
106    II,  III  |           wychudłą, szarożółtą.~- Maks! - szepnęła i jej trupia
107    II,  III  |     zbliżających się kroków syna. Maks wszedł i pocałował ją w
108    II,  III  |         na skonaniu, jak określał Maks.~Pomimo największych wysiłków
109    II,  VII  |         XXIII]~Borowiecki. Horn i Maks Baum wchodzili do Trawińskich,
110    II,  VII  |           podziwiali - powiedział Maks Baum, usłyszawszy ostatnie
111    II,  VII  |            musiała... - tłumaczył Maks, który szedł przy Ance i
112    II,  VII  |       mogła, chociaż podobnie jak Maks dawno stąd uciec pragnęła,
113    II,  VII  |       usta zaczęły dziwnie drgać.~Maks ze zdumieniem przypatrywał
114    II,  VII  |           Co? co? co? - powtórzył Maks nie wierząc sobie, okręcił
115    II,  IX   |          Baumowa bardzo chora, że Maks go wysłał do Wysockiego
116    II,  IX   |        śpiesznie do Baumów.~Kiedy Maks na wezwanie Józia wybiegł
117    II,  IX   |          mamo! - zawołał trwożnie Maks, dotykając się jej ręki
118    II,  IX   |        Mamo! - jęknął raz jeszcze Maks i duszę tak mu skręciła
119    II,  IX   |      szczęka opadała coraz niżej.~Maks, chociaż wiedział, że to
120    II,  IX   |     Baumowa skonała przed chwilą.~Maks ukrył twarz w kołdrze i
121    II,  X    |           salę, w której pracował Maks Baum.~Wyszedł do niej spiesznie,
122    II,  X    |        obliczał w swoim pokoju, a Maks, który od śmierci matki
123    II,  X    |    pozorów pewnej samodzielności. Maks pragnął robić u siebie,
124    II,  XI   |        mam pewną ideę.~- Dlaczego Maks spojrzał na mnie jak zbój,
125    II,  XI   |      sposób mogli coś uratować.~- Maks powiada, że majątek ojca,
126    II,  XIII |     ukazał się przy robotnikach i Maks wybiegł z przędzalni.~Moryc
127    II,  XV   |      Ukłonił się i wyszedł.~- Pan Maks opowiadał wczoraj, że od
128    II,  XV   |     warsztaty. Onegdaj znalazł go Maks w głównej sali, jak chodził
129    II,  XV   |             Dziwię się, czemu pan Maks odzywa się o niej zawsze
130    II,  XV   |        zawsze z taką niechęcią.~- Maks łatwo się uprzedza.~Wiedział,
131    II,  XV   |      uprzedza.~Wiedział, dlaczego Maks jej nie lubi. Pił herbatę
132    II,  XV   |          Czasem się z tym wyrywał Maks, a najczęściej Moryc, który
133    II,  XVI  |   wyciągniętym na próbę niciom.~- Maks, zostaw wszystko, bo się
134    II,  XVI  |     zawracaj pan głowy; - mruknął Maks. Dawid Halpern się nie obraził,
135    II,  XVI  |         jakieś tajemnicze szepty.~Maks Baum tylko nie brał prawie
136    II,  XVI  |          mną. Karol pić nie chce. Maks pić nie może, Kessler woli
137    II,  XVI  |        się? - zapytał go po cichu Maks.~Anglik nic nie odpowiedział,
138    II,  XVII |   przędzalnia, którą zajmował się Maks tak gorliwie, że po całych
139    II,  XXI  |          Na drugi dzień przyszedł Maks, był bardzo blady i miał
140    II,  XXI  |             I ty mnie opuszczasz, Maks? - szepnął z goryczą i łzy,
141    II,  XXI  |       zdrów, Karol.~- Bądź zdrów, Maks!~Ucałowali się serdecznie
142    II,  XXI  |         pomoc nie mogła poradzić, Maks zamknął się w kantorze i
143    II,  XXII | muzycznych u Malinowskiego.~- Pan Maks prosi przeze mnie, czy może
144    II,  XXII |         wyciągnęła do niego rękę.~Maks, bardzo zmieszany i onieśmielony,
145    II,  XXII |        wyjeżdża? - zapytał prędko Maks.~- Może zupełnie, nic jeszcze
146    II,  XXII |        umarł i... Nie dokończyła.~Maks przerywać nie śmiał. Milczeli
147    II,  XXII |            radosnym uśmiechem, że Maks topniał jak wosk i dawno
148    II,  XXII |       jeśli pan będzie mieć czas.~Maks ucałował jej rękę i wyszedł
149    II,  XXIII|     będzie je miał z pewnością, a Maks je sobie zrobi, jeśli mu
150    II,  XXIII|     naprzód.~- Mówimy właśnie, że Maks może zrobi majątek, jeśli
151    II,  XXIII|      szedł pełną parą do majątku; Maks Baum et Stach Wilczek byli
152    II,  XXIII|      spotykali się bardzo często, Maks był nawet chrzestnym ojcem
153    II,  XXIII|   koleżeństwa, a nie przyjaźni... Maks miał do niego stary żal,