Tom,  Rozdzial

  1     I,  I    |       dyrektor każe, bo pan Moryc mówił wieczorem, że chce dzisiaj
  2     I,  I    |          ale odchodząc nic mi nie mówił.~- Co słychać na mieście? -
  3     I,  I    |           jakże, i zawsze to będę mówił. Jakiś niechętny, pogardliwy
  4     I,  III  |     szukaj. Borowiecki mi wczoraj mówił, bo to on poradził ciebie
  5     I,  III  |              Co? Ładna maszyna? - mówił z najwyższym zadowoleniem,
  6     I,  III  |       Łodzi wie takie nazwisko! - mówił prędko Leon, spiesznie się
  7     I,  III  |            panie von Borowiecki - mówił Muller nie doczekawszy się
  8     I,  III  |       królewski.~- Ja, ja to samo mówił pannie Mada - wtrącił Storch.~-
  9     I,  III  |          przed chwilą był Bauer i mówił, że jakieś kilkanaście tysięcy.~-
 10     I,  III  |         Pan tak do mnie nigdy nie mówił.~- Ale dawno tego pragnąłem.~
 11     I,  III  |           ciepły na ustach.~- Pan mówił o mnie tam w krzesłach z
 12     I,  III  |         na sali.~- Żegnam panią - mówił powstając, był zły na siebie,
 13     I,  IV   |          by o tym ktoś wiedział i mówił z pewnością.~- Czy ona ma
 14     I,  V    |        się nazywa, no, ten, co to mówił: "Hej, ramię do ramienia,
 15     I,  V    |           da ci więcej niż mnie - mówił ironicznie Maks.~- Mam wszystkiego
 16     I,  V    |        chłopie, a nie okpij nas - mówił żartobliwie, całując się
 17     I,  V    |              Słyszałem, pan Knoll mówił mi w teatrze.~- Pan bywasz
 18     I,  V    |          prezes, że go pożegnam - mówił Borowiecki podnosząc się
 19     I,  V    |        wyjątkowym Polakiem. Knoll mówił panu o wszystkim?~- O bankructwach
 20     I,  V    |  żebraniny wy to dobrze robicie - mówił z naciskiem.~Karol popatrzył
 21     I,  V    |   wszystko bardzo ciekawe, co pan mówił, zajmowało mnie to bardzo
 22     I,  V    |      adepta.~- Pan prezes to samo mówił z początku, a teraz...~-
 23     I,  VI   |       koło jedenastej z domu, jak mówił Mateusz Borowieckiemu, i
 24     I,  VI   |      wszystko spokojnie obgadać - mówił powoli sam Grunspan chodząc
 25     I,  VI   |           mną osobno przywitała - mówił cicho, mieszając herbatę.~-
 26     I,  VI   |              Jest lepszy sposób - mówił półgłosem Fiszbin rozdmuchując
 27     I,  VI   |          tu takich mało w Łodzi - mówił poważnie, przechodząc za
 28     I,  VI   |        prawdziwe pruskie bydle! - mówił z nienawiścią.~- Aż tak?
 29     I,  VII  |         Wysockim, który półgłosem mówił:~- Słowo pani daję, że to
 30     I,  VIII |   Schwam-druber, panie prezesie - mówił prawie spokojnie, tylko
 31     I,  VIII |           i wymówić mu miejsce.~- Mówił Kamie o tym? - zapytał żywo
 32     I,  VIII |         bydlę już na mnie ryczy - mówił śpiesznie, całował wszystkie
 33     I,  VIII |        Ciociu, czy pan Malinowski mówił co dzisiaj? - zapytała Kama,
 34     I,  VIII |          znowu przywołał dzwonek.~Mówił Trawiński, że zaraz przyjedzie
 35     I,  VIII |        materiały.~- Zaraz ci będę mówił - szepnął siadając na jakiejś
 36     I,  VIII |          może wyglądać inaczej! - mówił z goryczą.~- Cóż się stało,
 37     I,  VIII |           siebie.~I długo jeszcze mówił, bo był poruszony jego niedolą,
 38     I,  IX   |           Rychter i F. Fiszbin.~- Mówił mi to samo Borowiecki.~-
 39     I,  IX   |           ma drugiego w Europie - mówił ze złością.~- Złodziejskie
 40     I,  IX   |         się to dobrym interesem - mówił prędko, nie patrzył jej
 41     I,  IX   |      można, a bez pieniędzy nie - mówił twardo.~- A nie, nigdy,
 42     I,  IX   |        się kłopotami i zajęciami, mówił długo, a nie śmiał przystąpić
 43     I,  IX   |        wózku, oni nas jedzą!... - mówił wolno wskazując na wielkie
 44     I,  IX   |    terminem. Więc jeśli chcesz? - mówił Borowiecki.~- Przyjmuję
 45     I,  IX   |           tego, bo nic ze mną nie mówił i unikał mojego wzroku.
 46     I,  X    |        tyle, ile mamie potrzeba - mówił z prostotą; jego nieśmiałość
 47     I,  X    |           już nie będzie z wami - mówił wolno i zaczęły mu piersi
 48     I,  X    |           umrzesz, doktor wczoraj mówił mamie, że najdalej w maju
 49     I,  X    |          do chorego.~Nikt nic nie mówił przy herbacie.~Nad głowami
 50     I,  X    |           Łodzi robi?~- Nie wiem, mówił, że robi wszystko, służy
 51     I,  X    |       pracy i pieniędzy. Gdyby to mówił Wysocki, uwierzyłabyś, bo
 52     I,  XI   |       milkły w pół wyrazu, gdy on mówił, a wszyscy śledzili każdy
 53     I,  XI   |          że wisiał mu nad ustami. Mówił wolno, akcentując każdy
 54     I,  XI   |           jestem tego zaszczytu - mówił znużony i znudzony, oglądając
 55     I,  XI   |       Madonna.~- Śliczny obraz! - mówił przeciągle stary Libernrian
 56     I,  XI   |        powtórzył cicho, bo zawsze mówił cicho, i z wielką powagą
 57     I,  XI   |        landszaft kosztuje drogo - mówił z powagą gruby Knaabe, ze
 58     I,  XI   |    opuszczać swoich miejsc, co? - mówił podniesionym głosem Endelman.
 59     I,  XII  |       głuchy szept Anglika, który mówił:~- Co pan chce! Pies się
 60     I,  XII  |         dyskretnych funkcyj", jak mówił.~Przyjeżdżał co sobotę i
 61     I,  XII  |           on wczoraj był u mnie i mówił.~- A byli. On się nudził
 62     I,  XII  |      konieczności, musu ohydnego!~Mówił prędko i ze złością, którą
 63     I,  XII  | niespokojnie patrząc na niego, bo mówił z zamkniętymi oczami i wyglądał
 64     I,  XIII |          rozmawiać, ale pomimo że mówił o najbanalniejszych rzeczach,
 65     I,  XIII |      pozycję.~- Dobrze, dobrze! - mówił od czasu do czasu Bucholc,
 66     I,  XIII |          I bydło, pędzone batem - mówił spokojnie Myszkowski popijając
 67     I,  XIII |        miliony, tobyś pan inaczej mówił.~- Szanuję pana, ale mogę
 68     I,  XIV  |    nalewając wszystkim herbatę. - Mówił mi dzisiaj Reck, który przyjechał
 69     I,  XIV  |         ale mogę pożyczyć jutro - mówił Horn. - No, Wilczek, dajcie
 70     I,  XIV  |           słyszał od Wilczka, ale mówił szeptem, gdyż w tym roztrzęsionym,
 71     I,  XIV  |         miliony, ale radę mu dam.~Mówił z chłodnym, prawie okrutnym
 72     I,  XIV  |         umrę, Kama, pewnie umrę - mówił robiąc tragiczną minę.~-
 73     I,  XV   |    dyrektorowi, jestem Jaskólski!~Mówił wolno tę sakramentalną formułę,
 74     I,  XV   |      zaszczyt chodzi. Pan Wysocki mówił, że pan potrzebuje miejsca.~-
 75     I,  XVI  |      przyczyny tego wszystkiego - mówił Wysocki starając się jednocześnie
 76     I,  XVI  |          niepocieszonych; czwarty mówił w imieniu tych rzesz wynędzniałych
 77    II,  I    |           a nie o tym, czy kto co mówił lub nie mówił.~Rzucił karty
 78    II,  I    |          czy kto co mówił lub nie mówił.~Rzucił karty na stół i
 79    II,  I    |       dosyć wsi, za wiele nawet - mówił i chodził wzburzony, zaglądał
 80    II,  I    |       pani stworzyła w Kurowie? - mówił cicho Maks do Anki, bo oboje
 81    II,  I    |           nich tak przyzwyczaił - mówił smutnie sopran.~- To się
 82    II,  I    |         Jakże zdrowie? Bo wczoraj mówił ksiądz Szymon, że ojciec
 83    II,  I    |        przechodząc obok niego nie mówił nic, unikał nawet jego wzroku
 84    II,  I    |        ostatku i głośno, łaskawie mówił do niektórych:~- Jak się
 85    II,  I    |         całując księdza w rękę.~- Mówił mi twój ojciec. Nie mogłeś
 86    II,  I    |        się obojgu, pan Adam nawet mówił niewiele, a ksiądz z Zajączkowskim
 87    II,  I    |           ale ksiądz się nie dał, mówił coraz ciszej i coraz częściej
 88    II,  I    |          cegłę do budowy fabryki. Mówił mi ojciec o pańskich zamiarach
 89    II,  II   |         słyszałem, jak pan prezes mówił do Szteimana.~- Ja mam nos,
 90    II,  II   |      akurat warte są cały grosz - mówił Szteiman oglądając weksle.~-
 91    II,  II   |         spacerować po gabinecie i mówił nieco przyciszonym, przyjacielskim
 92    II,  III  |          co nie jest przyjemnym - mówił dosyć smutnie Wysocki, przeprowadzając
 93    II,  III  |        przeciwieństwa wyrównane - mówił dosyć twardo, bo go irytował
 94    II,  III  |     miejsce pan dostanie u niego. Mówił mi już o tym Muller.~- Dziękuję
 95    II,  III  |          musimy się już rozejść - mówił prędko, nasłuchując dalekich
 96    II,  V    |          spąsowiał od gniewu, ale mówił spokojnie.~Horn popatrzył
 97    II,  VI   |      scenie.~- Panie Piotrowski - mówił prędko Stanisław wpadając
 98    II,  VI   |          prawda bardzo poważnej - mówił Stanisław, kładąc głęboko
 99    II,  VI   |           jakiej się pan trzyma - mówił podniesionym nieco głosem
100    II,  VI   |     proszę, zapal pan papierosa - mówił Stanisław i odebrał mu kapelusz,
101    II,  VI   |           nich czekał na stacji - mówił radosnym głosem Szaja czytając
102    II,  VI   |            hrabia Henryk, pisał i mówił o panu... Co pan rozkaże?~-
103    II,  VI   |      sąsiada, hrabiego Henryka! - mówił prędko Szaja i aby się pozbyć
104    II,  VII  |   banknoty.~- Miał, tylko nic nie mówił, ale skoro pan napisał o
105    II,  VII  |      przyjedzie Moryc Welt?~- Ani mówił mi o tym, ani pisał.~- Ja
106    II,  VII  |          stało?~- Nie zginie... - mówił obojętnie Karol.~- Ja wiem,
107    II,  VII  |       roku i bardzo się kochają - mówił umyślnie, bo go zirytowała
108    II,  VIII |           niech oszaleję!~Więc on mówił znowu i wyśpiewywał całą
109    II,  X    |          głowa do góry i marsz! - mówił prędko, pocałował ją, pogłaskał
110    II,  X    |          dla kaprysu chwilowego - mówił po chwili, mocno rozdrażniony.~
111    II,  X    |          się masz zapracowywać! – mówił wolno, niedbale prawie,
112    II,  X    |           do pokoju Maksa, bo nie mówił z nim prawie od pogrzebu
113    II,  XI   |       wszystko ma swoje maximum - mówił niezadowolony, bo radził
114    II,  XI   |        czy kto nie podsłuchuje, i mówił mu do ucha: - Jego wczoraj
115    II,  XI   |    zapałkę zapalał swoje cygaro i mówił:~- Umówiliśmy się na dziesięć
116    II,  XI   |          oddam, jak się dorobię - mówił zimno Moryc i już odzyskał
117    II,  XI   |         panu, że się powiedzie! - mówił spokojnie Moryc popierając
118    II,  XI   |       chciał zabić Borowieckiego.~Mówił długo, wyczerpująco, otwarcie.~
119    II,  XII  |      tematy, ileż pięknych rzeczy mówił, jak piorunował na współczesny
120    II,  XII  |     Szukam cię po całym mieście - mówił Kessler ściskając mu rękę.~-
121    II,  XIII |        nie było jeszcze gorzej! - mówił do drugiego pokoju.~- Z
122    II,  XIII |     obojętnie, ale w miarę jak on mówił coraz dłużej i coraz obszerniej,
123    II,  XIII |           Czemu to on przyszedł i mówił jej o małżeństwie?... Czemu
124    II,  XIII |         przemienił się w niego, i mówił do niej... Tak silnie tego
125    II,  XIII |           warunkowych interesów - mówił niezadowolony.~- Więc panna
126    II,  XIII |       jest taka prawda, jakby kto mówił o bankructwie Szai.~- Dlaczegóż
127    II,  XIV  |         tym barbarzyńskim kraju - mówił Kessler, prowadząc go w
128    II,  XIV  |            Kessler nic prawie nie mówił, z namarszczoną brwią, z
129    II,  XV   |     słyszałem, kto mi to przedtem mówił? Aha! - myślał i przypominał
130    II,  XV   |           zamieniali drobiazgów - mówił niedbale, ale czuł, że Anka
131    II,  XV   |          z nim razem.~Odetchnął i mówił dalej.~- My jesteśwa biedne
132    II,  XV   |         niedzielę szerokie masy - mówił wsadzając je do powozu i
133    II,  XV   |       przepraszam całym sercem...~Mówił cichym, pełnym uczucia głosem,
134    II,  XVI  |        jednak co mnie, nie tyle - mówił z wyrzutem.~- Jakże, pańskie
135    II,  XVI  |         goryczy nieopowiedzianej.~Mówił jeszcze długo i coraz spokojniej,
136    II,  XVI  |    uśpienia wszelkich podejrzeń - mówił przygarniając ją do siebie.~-
137    II,  XVI  |        poruszony jej cierpieniem, mówił namiętnymi słowami miłości,
138    II,  XVIII|       syczącym nienawiścią głosem mówił:~- Ani jedna, ani dziesięć
139    II,  XVIII|     pogardzała nim.~- To, coś pan mówił, nie jest syntezą, a tylko
140    II,  XVIII|           nie mógł się rozruszać, mówił mało i nie słuchał, pił
141    II,  XVIII|            Kurowski tylko nic nie mówił, śledził go oczami, a potem,
142    II,  XIX  |           mi się wracać do domu - mówił Kessler do Moryca, gdy rozstali
143    II,  XIX  |        załatwiam podobne sprawy - mówił drwiąco, ale w głębi czuł
144    II,  XIX  |        przed nim stawała.~Nic nie mówił, ale czując tyle serc mocno
145    II,  XX   |    banhofie.~Co pił, co robił, co mówił, nic o tym nie wiedział,
146    II,  XXI  |     fabrykant zaczął go ściskać i mówił pospiesznie:~- Byłem w Sosnowcu,
147    II,  XXI  |       takiego jak pan. No, cóż? - mówił prędko, obcierał rękawem