Tom,  Rozdzial

  1     I,  II   |     dłonią i patrząc, czy jest w niej jeszcze farba, którą wyciągał
  2     I,  II   |          życia no przychodził do niej razem z robotnikami. fabryce
  3     I,  II   |         dzieci przytuliły się do niej i także zaczęły płakać cicho.~-
  4     I,  III  |   spojrzenia, bo się odwracał do niej twarzą, ale stał zimny na
  5     I,  III  |       ter Borowiecki siedzi obok niej, gdy loże ze specjalnie
  6     I,  III  |     wysłuchać? Pochylił głowę ku niej i spoglądał do loży Zukerów.~
  7     I,  III  |   dotykały skroni nachylonego do niej Borowieckiego. Zasłoniła
  8     I,  III  |       ciszej, przysuwając się do niej.~Drżał cały, nie mógł więcej
  9     I,  IV   | Likiertową, a potem opowiadali o niej, że jest niepomiernie głupia,
 10     I,  IV   |        szukał w sobie miłości do niej, wmawiał w siebie zupełnie
 11     I,  V    |        to panu później opowiem o niej ciekawe rzeczy - zaczął
 12     I,  V    |    handlu surową bawełną.~Było w niej wszystko przewidziane.~-
 13     I,  V    |      wiedział. jak wciąż myślę o niej.~- A ona?~- Cicho!... nie
 14     I,  VI   |          plajcie, niech tylko na niej dobrze zarobi, to się wyleczy.~-
 15     I,  VI   |         pani Stefanii, że będę u niej w sklepie jutro przed południem.~-
 16     I,  VII  |    więcej, bo wybiegła naprzeciw niej do przedpokoju jej najserdeczniejsza
 17     I,  VIII |          to obchodziło, był przy niej, czasem oddawał pocałunek
 18     I,  VIII |       część towaru leżącego przy niej, i najbliżej stojące robotnice.~
 19     I,  IX   |  siedzisz? - pytał siadając obok niej.~- A któż by mógł być u
 20     I,  IX   |         głowę.~- Gorąco mówisz o niej.~- Domyślnie głupio się
 21     I,  IX   | uśmiechasz i na nic, bo ja się w niej nie kocham ani nawet mógłbym
 22     I,  IX   |        nie mój typ, chociaż przy niej wszystkie nasze łódzkie
 23     I,  X    |          z dziećmi, które się do niej rzuciły z okrzykiem, podała
 24     I,  X    |         poleciałam do Mani, a od niej wstąpiłam do państwa po
 25     I,  X    |          miłości, tak przepaść w niej.~- Można... można... - szepnęła
 26     I,  XI   |          w te głosy, jakie się w niej odzywać zaczynały, głosy
 27     I,  XI   |    bocznych ulic i odgrodzony od niej żelazną kratą pokrytą bluszczem,
 28     I,  XI   |       główki kobiet, tworzył dla niej wspaniałą ramę, z której
 29     I,  XI   |          prosić, aby powrócił do niej.~- Dwieście tysięcy w wysortowanych
 30     I,  XI   |         palącego bólu.~Stał przy niej tak blisko, że słyszała
 31     I,  XI   |       tyradę.~- Nie, ale żyć bez niej nie mógłbym, bo nigdzie
 32     I,  XI   |         powiedział odwracając do niej twarz już spokojną, przez
 33     I,  XI   |           który przechodził obok niej.~- Ona mówi francuszczyzną
 34     I,  XII  |     wszystko, czego pamięć wobec niej, tam u Endelmanów, nie potrafiła
 35     I,  XII  |          głupotą. Nie mógł się w niej teraz dopatrzeć ani jednej
 36     I,  XII  |        pewno, gdyby mógł mówić o niej w tej chwili, toby ją odsądził
 37     I,  XII  |      gatunku i po roku wyszedł z niej bez grosza. Potem usiłował
 38     I,  XIII |        Mullerów.~Szykował się do niej tak starannie, że Maks mruknął
 39     I,  XIII |       towarzyskiego nie starła z niej szczerości, która nieraz
 40     I,  XIII |        tak wielka, że można by w niej pławić konie, połączona
 41     I,  XIII |  wychodzić do fabryki i łaził po niej z pomocą kija lub którego
 42     I,  XIV  |  skrzynię zamknął na klucz, a na niej przybito brązową blachę
 43     I,  XVI  |         córkę, uśmiechnął się do niej i cofnął spiesznie, zapadając
 44     I,  XVI  |        jej, pragnął, wyciągał do niej ramiona chciwe i krzyczał
 45    II,  I    |          dla ojca; grał ją i dla niej, i dla siebie już, bo użyciem
 46    II,  I    |     przeciwnie, zaczęła budzić w niej jeszcze ciemne podejrzenia,
 47    II,  I    |       czerpała ze stojących obok niej przetaków to garść kaszy
 48    II,  I    |          nie przeszkadza drwić z niej.~- To już natura taka przekorna.
 49    II,  I    |  nawoziły od wieków i psy się na niej schodziły po sąsiedzku każdej
 50    II,  I    |          cicho.~- Jutro pójdę do niej. Czy ona naprawdę jest naszą
 51    II,  II   |        Mnie Mery ładne kawałki z niej czytała.~Blumenfeld nie
 52    II,  II   |          pan usiądzie sobie przy niej i będzie tylko patrzeć,
 53    II,  III  |        po obiedzie?~Wyciągnął do niej rękę.~- Jeszcze. Zaraz panu
 54    II,  III  |     przyjazdu ze wsi, bo miał do niej list od Anki i przychodził
 55    II,  III  |        pani rozkazy.~Usiadł przy niej na niskim taborecie, ale
 56    II,  III  |        jego ramię, bo siadł przy niej, i długo milczała.~Trzymał
 57    II,  III  |      miał na ustach straszną dla niej odpowiedź, powstrzymał się
 58    II,  IV   |       oprzytomniała, skoczyła do niej, pochwyciła za ręce i przyciągając
 59    II,  IV   |           matka zaczęła zrywać z niej aksamitny stanik i darła
 60    II,  IV   |         niszczycielki, zerwała z niej całą garderobę i porwała
 61    II,  IV   |         do komody, i wyrzucała z niej, i darła wszystko, co należało
 62    II,  IV   |         nóg matki. Zerwała się w niej resztka świadomości i mocy
 63    II,  IV   |         w gniewie, bo wszystko w niej nagle z wielkiego bólu zamarło,
 64    II,  IV   |    natychmiast. Adam zaglądał do niej co chwila, pookrywał ją,
 65    II,  VI   |     oglądał przędzę, jaka się na niej wyciągała, i dopiero po
 66    II,  VI   |    stanęła.~Pobiegł spiesznie do niej. aby ukryć nie tę trochę
 67    II,  VI   |         gryzł duszę i wił się po niej jak ostrze.~Horn wyszedł
 68    II,  VII  |         kochany" był dzisiaj dla niej taki dobry i serdeczny,
 69    II,  VII  | odszukała Ninę i przyciśnięta do niej ramieniem, spacerowała po
 70    II,  VII  |       swoim dworem, muszę iść do niej...~Nina podeszła do Endelmanowej,
 71    II,  VII  |        dzisiaj, teraz, budziły w niej tym głębszy smutek i ból;
 72    II,  VII  |          Wysocki za bardzo był w niej rozkochany, za bardzo w
 73    II,  VII  |          znowu przysunęła się do niej i swoim przeciągłym, chrapliwym
 74    II,  VIII |       się po pokoju. Podszedł do niej niechętnie. - Panie Karolu,
 75    II,  VIII |         to widmo krążyło dookoła niej. majaczyło w pamięci i ostrym
 76    II,  VIII | przejmujący dźwięk przeleciał po niej jak estrze rozpalone.~Przymknęła
 77    II,  VIII |        oczy, serce zerwało się w niej jak ptak oszalały i zaczęło
 78    II,  VIII |           bo ten płacz zadrgał w niej ostrym, przykrym dysonansem,
 79    II,  IX   |    palcie. - Miejcie państwo dla niej nieco wyrozumienia, choćby
 80    II,  X    |   pracował Maks Baum.~Wyszedł do niej spiesznie, był w niebieskiej
 81    II,  X    |       silniej, że czuł się wobec niej winnym i że miał coraz większy
 82    II,  X    |        miał coraz większy żal do niej.~Przeszkadzała mu.~- Moryc! -
 83    II,  XI   |   dopowiedziała, gdy usiadł przy niej.~- Słucham z uwagą.~- Czy
 84    II,  XI   |    dzieciństwa, więc usiadł przy niej. Odsunęła się gwałtownie,
 85    II,  XI   |        dawała...~- Pan jesteś do niej podobny, ona była śliczna
 86    II,  XII  |        partią i od dawna czuł do niej wielką sympatię. Ma ona
 87    II,  XII  |          u nas. Chodził już koło niej Hausner, wiesz, nasz chemik,
 88    II,  XIII |     dobry, Mela! - zerwał się do niej i podszedł.~- Dzień dobry,
 89    II,  XIII |        jednego procentu.~- Pan z niej nie będziesz miał ani jednego
 90    II,  XIII | porządnie.~- Zgoda. Idę zaraz do niej.~- Ja panu życzę, żeby się
 91    II,  XIII |        świadomością, kto mówi do niej! Nie chciała wiedzieć o
 92    II,  XIII |          się w niego, i mówił do niej... Tak silnie tego pragnęła,
 93    II,  XIII |        Wysocki siedzi teraz przy niej i mówi o swojej miłości.~
 94    II,  XIV  |           a za nią i Moryc, obok niej siedzący, zaczął się do
 95    II,  XV   |    płynął bardzo szybko, ale dla niej i dla ojca wlókł się ze
 96    II,  XV   |        że on, ten, który był dla niej ideałem człowieka, którego
 97    II,  XV   |     boleśniej.~Bywał czasami dla niej dobry, kochający, serdeczny,
 98    II,  XV   |   przywiązać do siebie, aby przy niej zapomniał o wszystkich kłopotach
 99    II,  XV   |      czemu pan Maks odzywa się o niej zawsze z taką niechęcią.~-
100    II,  XV   |        Lucy przed godziną, bo od niej wracał.~Uśmiechnął się i
101    II,  XV   |           Nie będzie pan miał do niej sposobności, bo my należymy
102    II,  XV   |       korzeniami ziemi i ssały z niej z wolna śmierć i zatratę.~
103    II,  XV   |   bolesne drżenie przebiegało po niej, ale go tłumiła całą siłą
104    II,  XV   |     poczuciu win swoich względem niej popełnionych; zastał ją
105    II,  XV   |     szczęścia i długo płakała po niej.~Płynęły potem dnie i tygodnie
106    II,  XV   |          Karola jakby umierała w niej.~Ostrzeżenie Wysockiej miała
107    II,  XVI  |          się sprzedaje, jeśli na niej dobrze zarobić można.~-
108    II,  XVI  |       doskonale odczuwał, że dla niej poza tą miłością już nic
109    II,  XVII |    całych dniach nie wychodził z niej, bo jak zwykle na początku
110    II,  XVII |      opustoszał i stawał się dla niej czymś w rodzaju grobu, w
111    II,  XVII |          częściej zwracał się do niej.~Nie cieszyło ją to, a było
112    II,  XX   |     dawną siłą, tylko zniknęła w niej dawna wytworna, namiętna
113    II,  XX   |    podziw Łodzi, a budziła się w niej prosta, ordynarna, bez wychowania
114    II,  XX   |         że czuł się winnym wobec niej, więc przyciszał, jak mógł,
115    II,  XX   |    olbrzymią szarości i zaczął z niej wytrząsać śnieg, który padał
116    II,  XXI  |         jak w febrze, wszystko w niej tak dygotało, że stać nie
117    II,  XXII |        pana Adama, pozostawiła w niej głębokie ślady.~Całe dnie
118    II,  XXII |          z której nadlatywały do niej głucho szumy pełne krwawych
119    II,  XXII |          zawsze ktoś czuwać przy niej rozrywać jej uwagę i nie
120    II,  XXII |      Ance i całe noce pisywał do niej sążniste listy miłosne,
121    II,  XXIII|    tysięcy posagu.~Siedział przy niej Murray i tak się komicznie
122    II,  XXIII|       wszystkie swoje winy wobec niej popełnione. Siedział odurzony
123    II,  XXIII|         przypomnienia napisał do niej długi list prosząc o wskazówki,