Tom,  Rozdzial

  1     I,  I    |        przeleciał mu po twarzy, gdy patrzył na Moryca.~- Ty, Maks Baum,
  2     I,  I    |         wciąż spacerował po ulicy i patrzył w okna fabryk, za którymi
  3     I,  II   |             i przysłoniętymi oczyma Patrzył na salę, jasno oświetloną
  4     I,  II   |             farby z wielkich kadzi, patrzył na materiał i znowu stał
  5     I,  II   |           Cisza się zrobiła.~Szwarc patrzył groźnie na piszących, to
  6     I,  II   |       Borowiecki znudzonym wzrokiem patrzył w okno.~W kantorze panowała
  7     I,  II   |   dopełnienie maszyn.~Czasem, który patrzył przez szyby w świat, na
  8     I,  II   |        przychodziły mu na myśl, gdy patrzył na te tłumy ludzi w milczeniu
  9     I,  III  |        zamilkł, bo Bum-Bum stanął i patrzył na niego, a po chwili rzekł
 10     I,  III  |            silną wolę i nieugiętość Patrzył dosyć wyniośle na teatr
 11     I,  III  |            nią krótkie spojrzenia i patrzył dalej z uwagą wielką na
 12     I,  III  |           wpakował binokle na nos i patrzył na dół w lożę Mendelsohnów,
 13     I,  III  |      niedługo, niedługo.~Borowiecki patrzył się na niego i słuchał z
 14     I,  III  |             nie wiedział, co mówić, patrzył tylko na nią, na jej oczy
 15     I,  IV   |            posinioną, zalaną krwią, patrzył ogłupiałymi oczyma.~- Był
 16     I,  V    |         jeszcze cię mniej znam. - I patrzył na niego tak, jakby podejrzewał
 17     I,  V    |            położy! głowę na stole i patrzył na Moryca, który szybko
 18     I,  V    |            niechętnie i pogardliwie patrzył na nich.~- No, idzicie z
 19     I,  V    |           głowę i dumnie, miażdżąco patrzył.~- Winne są teatry, że zamiast
 20     I,  V    |        lubił słonecznego światła, i patrzył z lubością w żyrandol, który
 21     I,  V    |            saloniku. Karol usiadł i patrzył z uczuciem podziwu na niego.~-
 22     I,  V    |           palił, przymykał oczy lub patrzył przez okno w sine niebo,
 23     I,  VI   |    znajomych, jacy mu się kłaniali. Patrzył na ludzi i na miasto tępym
 24     I,  VI   |      odwrócił się do nich plecami i patrzył w okno.~Kłótnia zawrzała
 25     I,  VII  |    przewrócił się z boku na wznak i patrzył w sufit, po którym leciały
 26     I,  VIII |             nie wiedział, co robić, patrzył na twarz siną Bucholca i
 27     I,  VIII |         przywitaniu się. Borowiecki patrzył w jej złotawe oczy.~- Przyznaję
 28     I,  IX   |      wysilone życie wrzące dookoła.~Patrzył z rozpaczą prawie, bo czul
 29     I,  IX   | niepotrzebna temu potworowi-miastu. Patrzył z jakąś bezsilną nienawiścią
 30     I,  IX   |    mrocznymi, pełnymi trwogi oczyma patrzył się w Ninę, która powstała
 31     I,  IX   |       interesem - mówił prędko, nie patrzył jej w oczy i w twarzy miał
 32     I,  IX   |            żywe sale, z przykrością patrzył na agonię ręcznego przemysłu,
 33     I,  IX   |       podnosił głowę znad papieru i patrzył na Bauma, który chodził
 34     I,  IX   |            Wyciągnął się w fotelu i patrzył z przyjemnością na całą
 35     I,  X    |             w oczach, leżał niemy i patrzył martwo na szarorudawe krople
 36     I,  X    |               odpowiedział gorąco i patrzył na Zośkę, która nie mogła
 37     I,  X    |            i zapadł znowu w zadumę.~Patrzył w puste, umilkłe ulice,
 38     I,  X    |            nie starał się rozeznać, patrzył na Melę, która położyła
 39     I,  XI   |     uśmiechał się tępo, a Trawińsid patrzył na żonę, która pierwszy
 40     I,  XI   |          dodał z naciskiem i bystro patrzył w jej oczy i brwi napięte
 41     I,  XI   |          Borowiecki stanął z boku i patrzył się spod spuszczonych nieco
 42     I,  XII  |          siedział przy nim i słodko patrzył w dno kapelusza, który trzymał
 43     I,  XIII |            tych szafach, po oknach, patrzył na Augusta, który oparty
 44     I,  XIV  |      uśmiechnął się słodko i słodko patrzył na Stacha.~- Wam niedługo
 45     I,  XIV  |             Horn pił herbatę, Szulc patrzył na Malinowskiego, który
 46     I,  XIV  |            wygląda jak pustka.~Adam patrzył w okno, w gwiazdy, które
 47     I,  XV   |      bezsilnym, ogłupiałym wzrokiem patrzył na morze domów, na setki
 48     I,  XV   |    wyblakłym, przepłakanym wzrokiem patrzył w okno.~- Nic, jestem jak
 49     I,  XVI  |            i spod ściągniętych brwi patrzył niespokojnie na baldachim,
 50     I,  XVI  |             miał kogo nienawidzieć!~Patrzył z pewnym zdumieniem w głąb
 51     I,  XVI  |           na mięso - tak on łakomie patrzył na fabryki, domy, zbytek
 52    II,  I    |         otwartych spojrzeć na Ankę.~Patrzył z podziwem na jej wysmukłą,
 53    II,  I    |          ten chce go stąd zabierać.~Patrzył z gniewem i żalem na Karola.~-
 54    II,  I    |          mógł spać. Otworzył okno i patrzył w okręcony mgłami świat.~
 55    II,  I    |             blisko były siebie.~Nie patrzył i nie słuchał więcej.~Zamknął
 56    II,  I    |            jakby nieprzytomne oczy, patrzył długo, nim poznał, kto do
 57    II,  I    |              rękę podniósł do góry, patrzył na mnie długo i powiedział:~-
 58    II,  I    |           powietrzem pól i kwiatów, patrzył na zieleń i na ludzi, próbował
 59    II,  I    |              stanął przy parkanie i patrzył na szeroką roztocz zbóż
 60    II,  I    |     kapotach, dążących do kościoła; patrzył a nasłuchiwał chciwie, czy
 61    II,  I    |             złości, o nudzie,~tylko patrzył na Ankę, która stała na
 62    II,  I    |            więc się odsunął nieco i patrzył na szeroką uliczkę miasteczka,
 63    II,  I    |           Karola i dumnie a chłodno patrzył na szeregi łyczek i łyków
 64    II,  I    |             słuchał nie słysząc, bo patrzył na Ankę idącą przodem z
 65    II,  II   |        gmachem fabrycznym.~Grosglik patrzył chwilę na transmisje przerzucone
 66    II,  II   |        czerwonych obwódkach i długo patrzył, aż się bankier poruszył
 67    II,  II   |         poprawiał binokle i również patrzył badawczo.~- Jakże bawełna
 68    II,  III  |          przyglądał mu się uważnie, patrzył również uważnie na całą
 69    II,  III  |           stanął przy łóżku i długo patrzył przekrwionymi oczami na
 70    II,  III  |       zamyślenia, przestawał jeść i patrzył przez okno na mury Mullera
 71    II,  III  |          potem zamknięty w kantorze patrzył na miasto, na tysiące domów,
 72    II,  III  |        widział nad sobą wiszące lub patrzył na wody błyskające pomiędzy
 73    II,  III  |          dalej.~Usiadł i bezmyślnie patrzył w to miejsce, skąd przed
 74    II,  III  |         znowu przy schodach i długo patrzył na jej wysmukłą figurę opłyniętą
 75    II,  III  |     siedział bez ruchu i bez myśli, patrzył w głąb własnego serca i
 76    II,  III  |         niby kanonada daleka.~Karol patrzył w smugę słońca drżącą na
 77    II,  IV   |      zapadła na chwilę.~Adam ponuro patrzył w lampę, a Zośka stała pod
 78    II,  V    |             z uśmiechem zadowolenia patrzył na fabrykanta, który rozwścieklony
 79    II,  VI   |         zapanowało milczenie. Szaja patrzył przez okno na park zalany
 80    II,  VI   |        twarz na szybie i bezmyślnie patrzył na jakieś koło, rozszalałe
 81    II,  VI   |             się bardzo szczęśliwym, patrzył na nią przymglonymi radością
 82    II,  VI   |           siedzeniu, wprost Meli, i patrzył na jej popielate włosy wymykające
 83    II,  VI   |            na kolor złotawego wina, patrzył tak uporczywie i płomiennie,
 84    II,  VI   |     dzwoniły ku bezchmurnemu niebu.~Patrzył na ich trzepoczące skrzydła,
 85    II,  VI   |          całował metalowy krzyżyk i patrzył w ścianę żyta, co z szmerem
 86    II,  VI   |           nic nie pomoże, zamilkł i patrzył dziwnym wzrokiem na niego.~
 87    II,  VI   |            jakby zawstydzony.~Chłop patrzył za nim dotąd, aż mu zniknął
 88    II,  VI   |           długo ogłupiałym wzrokiem patrzył na rozkołysane żyta, na
 89    II,  VII  |       przysiadłszy przy grupie pań, patrzył Jakimś dziwnym wzrokiem
 90    II,  IX   |             papierosa i spoza niego patrzył na Ninę i Ankę siedzące
 91    II,  IX   |             łez wewnętrznych oczami patrzył w żonę; ani jeden muskuł
 92    II,  IX   |             kołysał firankami.~Baum patrzył długo na ten obraz, jakby
 93    II,  X    |           przyczai! i najspokojniej patrzył zielonymi oczami na psy,
 94    II,  XI   |        oprzytomniał, usiadł i długo patrzył na niego, patrzył z nieopowiedzianym
 95    II,  XI   |             długo patrzył na niego, patrzył z nieopowiedzianym uczuciem
 96    II,  XII  |            w wyzywającej postawie i patrzył ponurym, żarłocznym wzrokiem.~
 97    II,  XIII |     odpowiedział poważnie.~Grunspan patrzył na niego długo, obliczająco,
 98    II,  XIII |         wzrokiem, który nigdzie nie patrzył i nic nie widział, była
 99    II,  XVI  |    odpowiadał zupełnie przytomnie i patrzył na nowe, czerwone kominy
100    II,  XVI  |     zdumionym, oczarowanym wzrokiem patrzył na kobiety, które z powodu
101    II,  XVI  |         oknem, oparł się na lasce i patrzył w ziemię, a gdy Borowiecki
102    II,  XVI  |             słów przywitania, tylko patrzył długo rozpalonymi oczami
103    II,  XVI  |     przeczyta - powiedział głucho i patrzył w niego z uporem.~Była to
104    II,  XVI  |        chwila męczącej ciszy. Zuker patrzył, ześrodkowywał wszystkie
105    II,  XVI  |          wyżej i śmiało, bezczelnie patrzył na Zukera, który zrobił
106    II,  XVIII|         długo, spojrzał na ziemię i patrzył, aż serce wezbrało mu współczuciem
107    II,  XVIII|          Kurowski zamglonymi oczami patrzył w jakąś dal i nie mógł stłumić
108    II,  XVIII|            Kurowski podał mu rękę i patrzył za nim z głębokim żalem,
109    II,  XIX  |  nieokreślonej tęsknoty i znużenia.~Patrzył na szare niebo, na te ponure
110    II,  XIX  |       Siedział właśnie przy stole i patrzył gdzieś daleko. Jego zielone
111    II,  XX   |           wystygłą dawno herbatę, i patrzył przez okno na drugą stronę
112    II,  XX   |          szybie wagonu stał wciąż i patrzył w noc ciemną, w drgające
113    II,  XX   |          straszną niecierpliwością.~Patrzył znowu w noc i przeklinał
114    II,  XXI  |         kupy zgliszcz rozpalonych i patrzył długo i spokojnie. Ani jeden
115    II,  XXI  |            rzeczywistości, na którą patrzył teraz oko w oko, patrzył
116    II,  XXI  |            patrzył teraz oko w oko, patrzył coraz zimniej, twarz mu
117    II,  XXI  |        Borowiecki przez wybite okno patrzył jeszcze na dymiące gruzy,
118    II,  XXI  |            Poszedł do niego i długo patrzył w dobrą, szlachetną twarz
119    II,  XXIII|     rozmawiał, nie oglądał nic, nie patrzył nawet na nikogo - szedł
120    II,  XXIII|             alejach i z ciekawością patrzył na młode trawy, na bladozielone
121    II,  XXIII|           chodził i często, i długo patrzył na miasto i w noc, która