Tom,  Rozdzial

  1     I,  I    |    kilkanaście sekund z taką siłą, aż szyby brzęczały w oknach.~
  2     I,  I    |           odwrócił się gwałtownie, aż binokle mu spadły i uderzyły
  3     I,  I    |     bezustannie i zacinał skośnie, aż do pół okien małych domków,
  4     I,  II   |       przytłaczającej nudy.~Ściany aż po sufit wyłożone drzewem
  5     I,  III  |            zrywając się z miejsca, aż publiczność siedząca za
  6     I,  III  |  spojrzeniem całującym jego twarz, aż poczuł coś jakby powiew
  7     I,  III  |       niego całą siłą na mgnienie, aż się zachwiał pod jej ciężarem.~
  8     I,  III  |           tak długo, tak szczerze, aż uwierzysz i sam kochać mnie
  9     I,  III  |           błota, rozpryskującą się aż na szyby.~Nikt nie przechodził
 10     I,  III  |            się co chwila z rękawów aż po ramiona.~Była szalenie
 11     I,  V    |       wstawia?~- Bo pan blagujesz, aż się krochmal sypie - odpowiedział
 12     I,  V    |      będzie.~Uderzył się w piersi, aż się rozległo.~- Nie boli
 13     I,  V    |       spie-rze - szepnął mściwie i aż zaciął zęby od nagłej złości,
 14     I,  V    |         pan dobry! przez umyślnego aż przysyłać kwiaty."~Uśmiechnął
 15     I,  V    |          mówić, czekał cierpliwie, aż on pierwszy zacznie.~Rozglądał
 16     I,  V    |        złością kijem w głownie, że aż się iskry posypały na pokój.~-
 17     I,  V    |    konopiastą brodę, spływającą mu aż do pół piersi.~- Doktor
 18     I,  V    |       falowało i rozpryskiwało się aż na parterowe okna- i na
 19     I,  V    |           łódzkich.~Murray wybiegł aż do ogródka na spotkanie
 20     I,  V    |            przedpokoju obwieszonym aż po sufit sztychami przeważnie
 21     I,  V    |       muzykę, słuchał całą istotą, aż mu oczy pływały we łzach
 22     I,  VI   |      ciągnącej się olbrzymią linią aż do Bałut, stały zbitą masą
 23     I,  VI   |           spacerowano w górę ulicy aż do Przejazd lub Nawrót i
 24     I,  VI   |          bo od Gajerowskiego Rynku aż do Nawrot jest fabryczną;
 25     I,  VI   |        chodniki kolorowymi falami, aż po wydeptane progi niezliczonych
 26     I,  VI   |            chwiało w różne strony, aż w końcu runęło pod stragany
 27     I,  VI   |         surowo zabrzmiał jej głos, aż zajrzał w jej oczy ze zdziwienia,
 28     I,  VI   |             mówił z nienawiścią.~- Aż tak? Zaczyna być interesującym.~-
 29     I,  VII  |          się w fotelu z taką siłą, aż wielki guzik, imitujący
 30     I,  VII  |       zasłaniały jej oczy. opadały aż na brodę, fruwały za nią,
 31     I,  VIII |          lecieć na schadzkę gdzieś aż na drugi koniec miasta,
 32     I,  VIII |        pocałunek tak namiętnie, że aż białawą mgłą zachodziły
 33     I,  VIII |   trzasnąwszy tak silnie drzwiami, aż wszystkie szyby z nich wyleciały.~
 34     I,  VIII |           zaczął mówić zirytowany, aż mu owa kresa na twarzy poczerwieniała.~
 35     I,  VIII |         parsknął głośnym śmiechem, aż Cezar zaczął szczekać.~-
 36     I,  VIII |       pośpiechem ogromnym leciały, aż błoto otwierało się do dna
 37     I,  VIII |     strażacki, nieco za ciasny, bo aż przy dopinaniu odlatywały
 38     I,  VIII |           na chwilę.~Krew bluznęła aż pod sufit i czerwonym strumieniem
 39     I,  IX   |            entuzjazmem, przystając aż na chodniku. - To jest ładny
 40     I,  IX   |            powiem.~Odprowadziła go aż do przedpokoju i patrzyła
 41     I,  IX   |           nim oszklonymi drzwiami, aż jej zniknął w nocy i w oddaleniu.~
 42     I,  IX   |            uległy żonie i dzieciom aż do słabości nieraz, ale
 43     I,  IX   |        wciąż wymykał się im z rąk, aż wreszcie pozwolił się im
 44     I,  IX   |     szczęścia będziesz mógł używać aż do obrzydzenia.~- Wiesz,
 45     I,  X    |       wszystkimi oknami od suteryn aż po strychy niby latarnia
 46     I,  X    | zaniesionej błotem, namacał brudne aż do lepkości poręcze i zbiegł
 47     I,  X    |          ale mama tak łże czasami, aż się kurzy, a na te panie
 48     I,  XI   |      ciepłem i dotąd go nurtowała, aż kazał pakować walizy, brał
 49     I,  XI   |           butami.~Endelman wyszedł aż przed drzwi, witał ich z
 50     I,  XI   |       ruchu rękawiczki, dochodzące aż do ramion, zsunęły się nieco
 51     I,  XI   |   Spojrzeli sobie w oczy, zajrzeli aż do głębi dusz.~Emma opuściła
 52     I,  XI   |           głowa Róży pochylała się aż ku kolanom, żeby stłumić
 53     I,  XII  |            pół surduta wjechało mu aż na kark.~Karol kiwnął im
 54     I,  XIII |           maniactwo tak dziwne, że aż śmieszne.~- To jest śmieszne
 55     I,  XIII |      naiwnego szczebiotu o niczym, aż go znudziła, i zaczął oglądać
 56     I,  XIII |        choroby, jedzą zmartwienia, aż go w końcu zjada śmierć.
 57     I,  XIV  |      pożyczał.~- Na co ci potrzeba aż stu rubli? - zapytał Józia.~-
 58     I,  XV   |     patrzyli na siebie łakomie, że aż to było głupie i nieprzyzwoite.
 59     I,  XV   |       uderzył całą siłą o piec, że aż upadła na ziemię. Nie zemdlała,
 60     I,  XV   |    węglarki puste.~Gonił wzrokiem, aż mu zniknęła gdzieś za fabryką,
 61     I,  XV   |            sali, która cały środek aż pod sufit miała zawalony
 62     I,  XV   | czworoboków, darł żelazną podłogę, aż jakby żgnięty nożem w samo
 63     I,  XVI  |           rozpraszały się z wolna, aż w końcu pozostał sam jeden
 64     I,  XVI  |      pożyczek gwałtem wciskanych - aż w końcu stał się właścicielem.~
 65     I,  XVI  |          na wagę z takim turkotem, aż cała buda się trzęsła; ogromny
 66     I,  XVI  |      wzmogły, krzyki spotężniały - aż w końcu wszystkie dźwięki
 67    II,  I    |  rozśpiewywały się coraz tęskniej, aż im zaczęły odpowiadać z
 68    II,  I    |        gnieździe, przewracał szyję aż na grzbiet i klekotał zawzięcie.~-
 69    II,  I    |         mnie! - powtórzył mocniej, aż się pan Adam cofnął nieco,
 70    II,  I    |        ksiądz bardzo rozumny itd., aż Karol zdziwiony podniósł
 71    II,  I    |        pisać w notesie i obliczać, aż w końcu podsunął papier
 72    II,  I    |            się do białawego nieba, aż chmury gołębi zrywały się
 73    II,  I    |           wybojach i kretowiskach, aż Waluś klął co chwila.~-
 74    II,  I    | Zajączkowskim, a pan Adam śpiewał, aż się rozlegało po polach:~
 75    II,  II   |         obwódkach i długo patrzył, aż się bankier poruszył niespokojnie,
 76    II,  III  |         jak się to prędko robi, to aż przyjemność patrzeć. Ja
 77    II,  III  |      Żydówek i Niemek nie podobała aż do stopnia małżeństwa, ale
 78    II,  IV   |     obłąkanym krzykiem w korytarz, aż sąsiedzi zaczęli drzwi otwierać
 79    II,  V    |       spiesznie szedł przez ogród, aż mu poły chałata fruwały
 80    II,  VI   |         pan powiedzieć bez omówień aż tak dalekich! - szepnął
 81    II,  VI   |       gwałtownie rzucać i wyrywać, aż ją musiała wziąć na ręce.~-
 82    II,  VI   |          ich trzepoczące skrzydła, aż zginęły mu w przestrzeni,
 83    II,  VI   |          nie wiedząc, gdzie idzie, aż mu zastąpiła drogę niska,
 84    II,  VI   |        Chłop patrzył za nim dotąd, aż mu zniknął wśród zbóż, obejrzał
 85    II,  VIII |       niego oczy i długo patrzyła, aż się poruszył niecierpliwie
 86    II,  VIII |           pani weźmie i poprowadzi aż do krańców możliwości. Ujął
 87    II,  X    |         rażące upałem słońce.~Anka aż krzyknęła zobaczywszy te
 88    II,  XI   |       popierać inni tak gorąco, że aż się zawiązała kłótnia.~-
 89    II,  XI   |      bezsilnej wściekłości i żalu, aż mu łzy zaszkliły się w oczach.~-
 90    II,  XII  |          bo powóz na mnie czeka.~- Aż na Drewnowską.~- Widziałem
 91    II,  XIV  |   staczający się po równi pochyłej aż do błyszczącego srebrem
 92    II,  XIV  |       strasznym, pijackim płaczem, aż ją Kessler kazał lokajowi
 93    II,  XV   |     senniejszy rozlegał się słabo, aż i on skończył gazety i zabierał
 94    II,  XV   |     unikając spotkania się oczami, aż w końcu pan Adam rzekł nieśmiało:~-
 95    II,  XV   |           wzrastającym niepokojem, aż w końcu powiedziała:~- Dlaczego
 96    II,  XVI  |       Zawiązała się znowu kłótnia, aż cały dom i ogród zapełnił
 97    II,  XVI  |   uczepione pni chwiały się długo, aż je cichy wiatr uniósł, i
 98    II,  XVI  |       Anglik nic nie odpowiedział, aż dopiero nasyciwszy~swoją
 99    II,  XVI  |           ścianę i oddychał długo, aż zaczął mówić z trudem.~-
100    II,  XVI  |             rwał, przepajał łzami, aż w końcu i łzy zaczęły z
101    II,  XVI  |       dostała histerycznego ataku, aż musiał zatrzymać dorożkę
102    II,  XVIII|  rozbrzmiewały długo przestrzenie, aż zbudziły z zadumy Indrę,
103    II,  XVIII|      spojrzał na ziemię i patrzył, aż serce wezbrało mu współczuciem
104    II,  XVIII|             wypytywał o szczegóły, aż rzekł:~- Zgoda, ale pod
105    II,  XIX  |            coraz silniej go dusił, aż Kessler rzygnął krwią i
106    II,  XIX  |         Nie rozumiem, zarobiliście aż tyle, więc gdzież tu miejsce
107    II,  XIX  |            w milczeniu czas długi, aż Blumenfeld zaczął pianissimo
108    II,  XIX  |             grał tak całym sercem, aż Adam wsłuchany w muzykę
109    II,  XXI  |           pręgami nad dziedzińcem, aż się połączył i zwichrzonymi
110    II,  XXI  |          Borowiecki słuchał długo, aż w końcu, znudzony tym opowiadaniem
111    II,  XXI  |         cię kocham jak brata, mnie aż serce boli, kiedy myślę
112    II,  XXII |          wina, że nie umiem kochać aż do przebaczenia, aż do zapomnienia
113    II,  XXII |         kochać aż do przebaczenia, aż do zapomnienia o sobie -
114    II,  XXIII|    dziedzińce, przez wielki ogród, aż do podjazdu pałacowego.~
115    II,  XXIII|          niepowstrzymanym potokiem aż w pola, bo tam, gdzie przed
116    II,  XXIII|            pracował tak zawzięcie, aż się wszystko w nim trzęsło,
117    II,  XXIII|        przed nim.~Szedł tak długo, aż znalazł się w helenowskim