Tom,  Rozdzial

  1     I,  II   |       czworo dzieci wpychając przed sobą.~- Niech będzie pochwalony
  2     I,  II   |        potem przyjechał i zabrał ze sobą. Mój Jezu kochany, mój Jezu! -
  3     I,  III  |      wykwintnej poznać, że ma przed sobą człowieka, który jako chemik
  4     I,  III  |            żeby nie zasłaniał sceny sobą. - Kto ci powiedział?~-
  5     I,  III  |      namysłu, zatrzaskując drzwi za sobą.~Konie ruszyły z kopyta.~
  6     I,  III  |       próżnię.~Chciał zapanować nad sobą, chciał już zastukać na
  7     I,  III  |   okolicznościach życia panować nad sobą zupełnie.~Poddawał się huraganowi
  8     I,  III  |         jakby obłokiem zachwytu nad sobą; w tej obezwładniającej
  9     I,  IV   |         domem, nic nie widząc przed sobą prócz połyskującego błota
 10     I,  IV   |          parasolem wyszukiwać przed sobą twardszego gruntu, i czuł
 11     I,  V    |        Cohna, bo obaj pili tylko ze sobą.~- Pieniędzy chcesz, masz
 12     I,  V    |            pochłaniał oczami, całym sobą, treść tego telegramu. Gdy
 13     I,  V    |       wymyślań lubili się bardzo ze sobą -~- Ciebie kto by oszukał! -
 14     I,  V    |             my możemy dobrze żyć ze sobą, licz pan zawsze na mnie.~
 15     I,  VIII |      oddychać lub słowo zamienić ze sobą ze względu na obecność Bucholca,
 16     I,  VIII |             dzisiaj roboty.~Byli ze sobą z godzinę i zdecydowała
 17     I,  VIII |      milczał, bo chciał panować nad sobą.~Horn, który z całą świadomością
 18     I,  VIII |          nie wiedział, co zrobić ze sobą. Nie mógł wziąć strony Horna,
 19     I,  VIII |              żyjemy nawet bliżej ze sobą.~- Idź do niego, powiedz
 20     I,  VIII |      usprawiedliwił się przed samym sobą z tego w zupełności, a pomimo
 21     I,  IX   |            i bezustannie, wlokąc za sobą, niby pasma śliny, setki
 22     I,  IX   |           Tak wszyscy byli zżyci ze sobą i dopasowani, że porozumiewali
 23     I,  IX   |         niezgrabnym, wciąż zawadzał sobą o wszystkie drzwi i sprzęty.~
 24     I,  IX   |          Czyli mam cię nie krępować sobą.~- Cudownieś pojął. Kłania
 25     I,  X    |             położył przyniesione ze sobą prowianty.~- Wziąłem dzisiaj
 26     I,  X    |           ogarnął rękami i zasłonił sobą, bojąc się, żeby matka tego
 27     I,  X    |         gruby chłopak pchając przed sobą krzesełko i okładając je
 28     I,  X    |        zawołała Róża zagradzając mu sobą wyjście.~Pozostał, ale poszedł
 29     I,  X    |    przeszkadzam? Bądźmy szczerzy ze sobą - zawołał porywczo Wysocki
 30     I,  XI   |             pokoju i rozmyślała nad sobą.~Leżała z otwartymi oczami
 31     I,  XI   |          miałbyś pan te nudy już za sobą - drwił lekko Bernard.~-
 32     I,  XI   |        Endelmanowa pociągając go za sobą.~- Nieporównane!~- Zabieram
 33     I,  XI   |         panie Borowiecki. Żyjemy ze sobą jak dwie siostry i nie ukrywamy
 34     I,  XI   |        siostry i nie ukrywamy przed sobą nic - powiedziała z naciskiem.~-
 35     I,  XI   |      zostanie na chwilę, byliśmy ze sobą akurat tak długo, że mogę
 36     I,  XI   |          ślad za nią.~Nie mówili ze sobą już od roku, rozeszli się
 37     I,  XI   |            zwierzać się muszą przed sobą.~- Wiem, co mówię. On jeszcze
 38     I,  XII  |      zalewała pokój i przynosiła ze sobą nudę i zniechęcenie, jakie
 39     I,  XII  |           nie wiedząc, co zrobić ze sobą i z kilku godzinami czasu.~
 40     I,  XII  |            usprawiedliwić się przed sobą i uspokoić nieco roztrzęsione
 41     I,  XII  |      Powrócił za chwilę, prosząc za sobą.~- Karol? - zapytał silny,
 42     I,  XII  |            że nie wiedział, co ma z sobą zrobić.~Rozebrał się, ale
 43     I,  XIV  |           Usłyszał wątpiący głos za sobą i chociaż go nienawidziła,
 44     I,  XV   |             Wciąż tylko szeptali ze sobą i tak się patrzyli na siebie
 45     I,  XV   |           do tego nawet przed samym sobą i walczył całą potężną swoją
 46     I,  XV   |               myślał usłyszawszy za sobą, gdy wyszedł, że sala buchnęła
 47     I,  XVI  |            nieznacznie, zasłaniając sobą ten ruch.~Podniosła ją szybko
 48    II,  I    |      swobodno!"~- Często grywają ze sobą?~- Co tydzień i przynajmniej
 49    II,  I    |          żyć bez siebie, a będąc ze sobą, nie mogliby się nie kłócić.~-
 50    II,  I    |        dobrze, że się zdumiewał nad sobą, a ten chce go stąd zabierać.~
 51    II,  I    |   zapamiętale i bijącą się pomiędzy sobą.~Były kurczątka pokryte
 52    II,  I    |            krzykliwie rozmawiały ze sobą, a gestor szczypał kwoki
 53    II,  I    |          wszystko się pomieszało ze sobą i zaczynało się bić.~Stare
 54    II,  I    |         teraz nie wiem, co robić ze sobą.~- Połóż się na trawie,
 55    II,  I    |           słowo, że nie wiem. co ze sobą robić. Dwadzieścia razy
 56    II,  II   |    porozgradzanych jeszcze pomiędzy sobą niskimi przegrodami.~- Coście
 57    II,  II   |             go nie zjecie, on ma za sobą...~Nie dokończył, bo wszedł
 58    II,  II   |             binokle i zapanować nad sobą.~Wiadomość ta zrobiła na
 59    II,  II   |   konkurencji, bo oni będą mieli za sobą cały kraj. Dlatego trzeba
 60    II,  III  |          czystego nieba widział nad sobą wiszące lub patrzył na wody
 61    II,  III  |    uniesienia miłosnego.~Oplotła go sobą i po dłuższej chwili odpoczynku
 62    II,  III  |       poleciał dalej zostawiając za sobą wielką ciszę i pustkę, wśród
 63    II,  III  |        jakby przepaść ujrzała przed sobą, patrzyła długo na niego
 64    II,  III  |            w ramiona, oplątywała go sobą, przyciskała się silnie
 65    II,  III  |            kroku, bo zobaczył przed sobą Horna z Kamą: szli trzymając
 66    II,  IV   |    świadomości i mocy panowania nad sobą.~- Możesz iść sobie teraz
 67    II,  IV   |       kurytarza, jaki ujrzała przed sobą, cofnęła się w tył i runęła
 68    II,  V    |            spiesznie zagradzając mu sobą drzwi, spąsowiał od gniewu,
 69    II,  V    |           milczeniu i udawali przed sobą, że się rozkoszują powietrzem
 70    II,  VI   |           schwyconą z biurka. Drzwi sobą zasłonił i nie dał ani ich
 71    II,  VI   |            maszynami, pociągając za sobą Horna.~- Cóż siostra? widzieliście
 72    II,  VI   |      posłania do nóg jego, objął je sobą i przywarł do nich całą
 73    II,  VII  |           nie patrzeć. Zasłoniła mu sobą drzwi.~Ale w tej chwili
 74    II,  VII  |            muszę, abym nie tworzyła sobą dysonansu - szepnęła z goryczą.~-
 75    II,  VII  |       widząc, jak im jest dobrze ze sobą, zapytała cicho Maksa:~-
 76    II,  VIII | odpowiedziała z trudem, panując nad sobą, ale nie podała mu ręki
 77    II,  VIII |           tamy woli i panowania nad sobą i jak potok rzuciły się
 78    II,  X    |            i smutku rozmyślając nad sobą.~- A w końcu wszystkiego -
 79    II,  XI   |           usprawiedliwiał się przed sobą.~W jadalnym sprzątano porozkładane
 80    II,  XI   |         przestaje podobać. Mówmy ze sobą jak ludzie.~- A ja panu
 81    II,  XII  |            przyszłość widział przed sobą.~Mela była bardzo piękną
 82    II,  XII  |          się ze zdobyczą, snując za sobą setki białych nici.~Robotnicy,
 83    II,  XIV  |    wiedziały, jak jeść, co robić ze sobą, gdzie patrzeć.~Zajęła się
 84    II,  XIV  |         koniecznością panowania nad sobą.~Po kolacji przeszli do
 85    II,  XV   |           wolno mi już rozporządzać sobą i czasem swoim.~- A! - wyrwało
 86    II,  XV   |          nie wiedziała, co robić ze sobą.~Wzięła jakąś książkę i
 87    II,  XVI  |             ale wychodząc zabrał ze sobą Ankę, tak był nadzwyczajnie
 88    II,  XVI  |            uciec, ale zapanował nad sobą, zapanował nawet nad drżeniem
 89    II,  XVI  |     szeptała namiętnie okręcając go sobą, pokrywając mu twarz pocałunkami.
 90    II,  XVI  |           się na piersi, obejmowała sobą, całowała, oblewała łzami
 91    II,  XVII |             szczerych rozmyślań nad sobą i położeniem swoim drwił
 92    II,  XVII |          chciała się przyznać przed sobą, że czuła się swobodniejszą
 93    II,  XVIII|             nie pozwalały nigdy być sobą - wszystko mi obmierzło
 94    II,  XVIII|        diabła, przecież zabieram ze sobą największe kapitały, bo
 95    II,  XIX  |             wszystko zlewało się ze sobą i zacierało, gdzieniegdzie
 96    II,  XX   |        oprzytomniał i zapanował nad sobą.~Zamówił specjalny pociąg
 97    II,  XXI  |            wysiłkiem zapanowała nad sobą i zaczęła czytać.~Czytała
 98    II,  XXI  |    szaleństwa.~Jeszcze panowała nad sobą. Krzyki już bardzo wyraźnie
 99    II,  XXI  |     wyleciał w powietrze, wyrwał ze sobą pół pawilonu i niby meteor
100    II,  XXI  |             obnażał się przed samym sobą, przyglądał się nagiej duszy
101    II,  XXI  |          goryczą.~Ale zapanował nad sobą i zaczął przed nim rozwijać
102    II,  XXII |      jeszcze nie wiem, co zrobię ze sobą...~- Niedobrze pani w Łodzi?...~-
103    II,  XXIII|         syna, ale pomimo to byli ze sobą na chłodno, na stopie dawnego
104    II,  XXIII|           pogardliwego uśmiechu nad sobą, nad własnym stanem duszy
105    II,  XXIII|     dalszego życia - zerwał z samym sobą, podeptał całą swoją przeszłość,