Tom,  Rozdzial

  1     I,  II   |               progach; niknął, aby za chwilę pokazać się w innej~Stronie
  2     I,  II   |       działały z nie ustającym ani na chwilę pośpiechem; długie nieskończenie
  3     I,  II   |         zebrać myśli, nie mógł ani na chwilę zamknąć się w sobie, bo
  4     I,  II   |            herbatę i zatrzymał się na chwilę.~- Co panu jest? - zapytał
  5     I,  II   |           mnie obchodzi? - zamilkł na chwilę. - Bardzo mnie obchodzi
  6     I,  III  |               i gwałtownością, ale na chwilę tylko, bo gdy ona całowała
  7     I,  III  |       tajemniczo, drgały w żywszym na chwilę świetle i jakby pełzały
  8     I,  IV   |               wilgotnym wiatrem,~Stał chwilę przed domem, nic nie widząc
  9     I,  V    |               rzucał cyfry, siadał na chwilę przy stole, brał w obie
 10     I,  V    |        fabryce, o... - zatrzymała się chwilę, spoglądając na męża.~-
 11     I,  V    |     przypomina, abym o tym chociaż na chwilę zapomnieć mógł.~- Uważasz
 12     I,  VI   |              z odkrycia trwała krótką chwilę, bo przypomniał sobie, że
 13     I,  VI   |                Welt! Chodź, Moryc, na chwilę do mnie, jeśli masz czas.~-
 14     I,  VII  |              drzwiom i zatrzymała się chwilę przy Wysockim, który półgłosem
 15     I,  VII  |           gorąco, ale nie mógł ani na chwilę oderwać wzroku od tych murów
 16     I,  VIII |        kominów.~Borowiecki przystanął chwilę pod ścianami restauracji
 17     I,  VIII |          syknął z bólu, gładził przez chwilę okręcone nogi i oddychał
 18     I,  VIII |              kocha - pomyślał, postał chwilę, podniósł pantofelek i poszedł
 19     I,  VIII |            serdeczne spojrzenie.~Stał chwilę na trotuarze i widział,
 20     I,  VIII |              prosząc zaraz od progu o chwilę odosobnionej rozmowy.~-
 21     I,  VIII |                oparł głowę o ścianę i chwilę tak siedział w milczeniu
 22     I,  VIII |             maszynę. bo jak stanie na chwilę - to już po mnie. Jest źle,
 23     I,  VIII |             nie przestając iść ani na chwilę.~Krew bluznęła aż pod sufit
 24     I,  IX   |            nazywanej Łodzią wyleci za chwilę jak odpadek, jak miazga
 25     I,  IX   |           Borowieckiego, ale wolał tę chwilę ostatniego zawodu oddalić
 26     I,  IX   |               nad księgami, popatrzył chwilę do przędzalni poprzez las
 27     I,  IX   |            drodze wpadłem do Maksa na chwilę tylko z jakimś interesem
 28     I,  X    |               na stoliku i utonęła na chwilę w tej niedawnej przeszłości,
 29     I,  XI   |        bolesnymi wątpliwościami. Były chwile, w których pomimo dosyć
 30     I,  XI   |            przyjemnego, a ja wrócę za chwilę po pana.~- Ja już usłyszałem
 31     I,  XI   |       podniósł się:~- Pan zostanie na chwilę, byliśmy ze sobą akurat
 32     I,  XII  |                czy wstał. Powrócił za chwilę, prosząc za sobą.~- Karol? -
 33     I,  XII  |         drugiego pokoju i powrócił za chwilę.~Karol spoglądał na niego
 34     I,  XIII |            pałacyku, zażółciła się na~chwilę pomiędzy masą kwiatów twarz
 35     I,  XIII |       zaglądały do okien, trzęsły się chwilę w świetle i cofały.~Robota
 36     I,  XIV  |    przestańcie.~- Bądźcie no cicho na chwilę, jest ważna sprawa - podniósł
 37     I,  XIV  |       ucałował i pobiegł.~Zamilkli na chwilę.~Blumenfeld nastrajał skrzypce,
 38     I,  XIV  |          sykiem i zdejmował kamasz na chwilę, bo był obuty w lakierki
 39     I,  XV   |          Murray się zmieszał, milczał chwilę, przykładając rozpalone
 40     I,  XV   |              do dalszych sal.~Bucholc chwilę łowił uchem ogłuszający,
 41     I,  XVI  |          głowami tłumów, opuszczał na chwilę głowę, skubał nerwowo brodę
 42     I,  XVI  |           glos zbyt mocno.~Umilkli na chwilę, śpiew księży wzniósł się
 43     I,  XVI  |             panią pożegnać.~- Jeszcze chwilę, proszę o rękę.~Rzucił oczami
 44    II,  I    |               sparaliżowany.~Cisza na chwilę zapanowała w pokoju.~Cztery
 45    II,  I    |             poleciał, ale powrócił za chwilę, bo zapomniał czapki, której
 46    II,  I    |             otrzepał się, nasłuchiwał chwilę to jednym, to drugim uchem,
 47    II,  II   |          fabrycznym.~Grosglik patrzył chwilę na transmisje przerzucone
 48    II,  II   |              herbatę.~Urzędnik postał chwilę, wpatrzony osłupiałymi oczyma
 49    II,  III  |          biały od pyłu, zjawił się na chwilę, przywitał z Morycem i szepnął
 50    II,  III  |               wzruszenia oczy i stała chwilę, bezradnie szarpiąc palcami
 51    II,  III  |           trupia twarz ożywiła się na chwilę na odgłos zbliżających się
 52    II,  III  | roztargnieniem.~- Przepraszam pana na chwilę, skończę z pacjentem i pójdziemy
 53    II,  III  |     łachmanach i brudzie!~Zamilkła na chwilę, rozsunęła seledynowy ekran~
 54    II,  III  |          promienie.~Siedziała jeszcze chwilę w milczeniu i pochylając
 55    II,  III  |              powagą pokój.~Posłuchała chwilę u drzwi gabinetu synowskiego,
 56    II,  III  |   przytłumiony gwar rozmowy.~Patrzyła chwilę na ulicę huczącą olbrzymim
 57    II,  III  |                Karol czuł, że jeszcze chwilę, a Kama wybuchnie płaczem.~-
 58    II,  III  |        menażerii rozdarł powietrze na chwilę, czasem jakieś głosy rozbitą
 59    II,  IV   |            się z krzesła, a ona stała chwilę w milczeniu, patrząc na
 60    II,  IV   |              lampką.~Cisza zapadła na chwilę.~Adam ponuro patrzył w lampę,
 61    II,  IV   |         wychodzę.~- Zostańcie jeszcze chwilę. Słyszeliście, musieliście
 62    II,  V    |               pan zostanie jeszcze na chwilę, aby być świadkiem bardzo
 63    II,  VI   |               nie zamykały się ani na chwilę nawet.~Trawińska, nadzwyczajnie
 64    II,  VI   |            jej ruchom, wstrzymywał na chwilę, oglądał przędzę, jaka się
 65    II,  VI   |            kłosami, trzęsła się przez chwilę i uciekała w tył, a za nią
 66    II,  VII  |            słuchaczów, że mógł się na chwilę oderwać od spraw fabrycznych
 67    II,  VII  |           gorąco prosić.~Opierała się chwilę, walcząc z własnym sercem
 68    II,  VII  |             nie odstępował jej ani na chwilę, oczarowana dobrocią Anki
 69    II,  VIII |        zapomnieć na jeden wieczór, na chwilę.~Trzymała jego dłoń i co
 70    II,  VIII |             szeptała odrywając się na chwilę.~- Kocham cię! kocham! -
 71    II,  VIII |                  jeszcze...~- Jeszcze chwilę, mój najdroższy, jeszcze
 72    II,  VIII |               mój najdroższy, jeszcze chwilę! - błagała idąc z nim przez
 73    II,  VIII |             na ustach, przystawali na chwilę, nie mogąc się oderwać od
 74    II,  VIII |            ciszej szeptała:~- Jeszcze chwilę, jeszcze chwilę.~- Jutro
 75    II,  VIII |               Jeszcze chwilę, jeszcze chwilę.~- Jutro się zobaczymy,
 76    II,  IX   |          białym krawacie.~Zawahał się chwilę przed pokojem żony, ale
 77    II,  XI   |     papierosów, nie przestając ani na chwilę myśleć o Grosgliku i o interesie,
 78    II,  XI   |         kieszeni, i uspakajał się, na chwilę wracał mu swobodny wyraz
 79    II,  XI   |               Bankier odskoczył, stał chwilę zdumiony, nie wierząc uszom
 80    II,  XII  |           tylko wstąpić do fabryki na chwilę...~- Czy te niespodzianki...
 81    II,  XII  |       Endelman et Kessler.~- Zaczekaj chwilę.~- Wiesz, pójdę z tobą,
 82    II,  XIII |         popatrzyli sobie w oczy długą chwilę, mierząc się i sondując,
 83    II,  XIII |             jak i ty - krzyczał.~- Na chwilę przypuśćmy, że takie samo
 84    II,  XIV  |              zgoda na szampańskie.~Za chwilę wniósł służący wino, a za
 85    II,  XV   |          ciemny przez wszystkie okna, chwilę stała z czołem opartym o
 86    II,  XV   |       tłomaczenie.~Posiedział jeszcze chwilę, próbował nawet szerokiej.
 87    II,  XV   |            spojrzała i zatrzymała się chwilę, pociągając za rękę dziewczynę.~
 88    II,  XVI  |               wszystkim, odchodząc co chwilę z Grosglikiem na jakieś
 89    II,  XVI  |          Zaraz przyjdę, niech zaczeka chwilę.~Poszedł do pokoju ojca
 90    II,  XVI  |           spokojnie Karol.~Zuker stał chwilę z wyciągniętymi rękami i
 91    II,  XVII |              z żalu nad nim.~A bywały chwile, w których jak echo odbite
 92    II,  XVIII|              z nich:~"Uczciwość miewa chwile nudy, a wtedy się jej strzeżcie."~"
 93    II,  XVIII|        przepełnił za odjeżdżającym.~- Chwilę ci tylko zajmę - zaczął
 94    II,  XIX  |               XIX~[XXXV]~- Wstąpię na chwilę do fabryki, a potem pójdę
 95    II,  XIX  |           znowu dobrze.~- Zaczekajcie chwilę, rozmówię się i zaraz wyjdę.
 96    II,  XIX  |              ku sobie, patrzyli przez chwilę jak dwa tygrysy, napinające
 97    II,  XX   |               gdzie się zatrzymano na chwilę, telegrafował do Moryca
 98    II,  XXI  |        pomieszanie, aby się choćby na chwilę opanować.~Trzęsła się jak
 99    II,  XXI  |           wzburzone huczał, opadał na chwilę, podnosił znowu straszną
100    II,  XXI  |               przeżył najboleśniejsze chwile życia.~Długie godziny siedział
101    II,  XXII |              pani.~Posiedział jeszcze chwilę, popisywał się, jak mógł,
102    II,  XXII |            miłość, zmartwychwstała na chwilę, przepełniła jej serce i
103    II,  XXIII|              za dziećmi, jeśli ma pan chwilę czasu.~- Cóż to za gromada? -
104    II,  XXIII|             głębi pustych ulic, drgał chwilę i roztapiał się w milczeniu -