Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    | najwyraźniej słyszał około siebie i czuł tę przyszłą fabrykę. Widział
 2     I,  I    |         szalony ruch, jaki panował. Czuł jakąś wielką falę bogactw
 3     I,  II   |      roztargane, trzęsące się mury; czuł się dopiero dobrze przedzierając
 4     I,  II   |            której ruch i pulsowanie czuł we własnych nerwach, w tętnie
 5     I,  II   |           wszechwładnie.~Borowiecki czuł się rozstrojonym i z roztargnieniem
 6     I,  II   |             żalem zawodu i wyrzutu. Czuł w sobie jakieś ciemne zaniepokojenie.
 7     I,  III  |         poszedł napić się wódki, bo czuł się dziwnie zdenerwowanym,
 8     I,  III  |       bardzo opustoszał.~Borowiecki czuł się także zdenerwowanym
 9     I,  III  |          wyszedł z uczuciem zawodu. Czuł, że Knoll nie powiedział
10     I,  III  |       powstając, był zły na siebie, czuł, że popełnił głupstwo, że
11     I,  III  |        ruszyły z kopyta.~Borowiecki czuł się zdenerwowanym do najwyższego
12     I,  III  |        hebanie złotem i srebrem, bo czuł się strasznie znużonym.~-
13     I,  III  |               Kocham - odpowiadał i czuł, że w tej chwili mówi pierwszy
14     I,  IV   |    Wstrząsał się cały co chwila, bo czuł jeszcze uściski jej, usta
15     I,  IV   |           sobą twardszego gruntu, i czuł się pijanym zupełnie, dopiero
16     I,  V    |       skronie, bo głowa mu ciężyła, czuł się niezdrów.~Wstrząsał
17     I,  V    |          chciało mu się siedzieć, a czuł wstręt do poruszenia się
18     I,  V    |          zamilkł, palił papierosa i czuł, że go obejmuje senność;
19     I,  VII  |        darować Szaja, on, który się czuł pierwszą firmą łódzką, który
20     I,  VIII |              dodawał ze złością, bo czuł się śmiesznym w tej roli
21     I,  VIII |  wyczerpaniu nerwowym dni ostatnich czuł ulgę i z rozkoszą dał się
22     I,  VIII |             ustępowało, a natomiast czuł się coraz bardziej spokojnym
23     I,  VIII |         człowieka, ale równocześnie czuł do niego jakąś złość pogardliwą
24     I,  VIII |     uczciwość, jaką uznawał, jakiej czuł potrzebę w stosunkach z
25     I,  VIII |        wieczną troską i niepokojem. Czuł, że powinien mu był pożyczyć,
26     I,  IX   |   Piotrkowską. Nie mógł nic myśleć, czuł się rozbitym i niezdolnym
27     I,  IX   |       Patrzył z rozpaczą prawie, bo czul swoją niemoc, czuł, że chwila
28     I,  IX   |       prawie, bo czul swoją niemoc, czuł, że chwila jeszcze, a z
29     I,  IX   |     kotłować strasznie jego sercem. Czuł, że gdyby mógł powiedzieć
30     I,  IX   |          spowiedź, ale równocześnie czuł, spoglądając na jej twarz
31     I,  IX   |      bardziej że sam lubił sztukę i czuł potrzebę otaczania się jej
32     I,  IX   |         próbować - szepnął blednąc, czuł bowiem zobaczywszy na pudełku
33     I,  IX   |            był zresztą zły na ojca, czuł bowiem po jego rozmowie,
34     I,  X    |     patrzyły w czarną wilgotną noc. Czuł się dziwnie zdenerwowanym
35     I,  X    |             spojrzeniem jej głowę i czuł, że ten jej smutek zaczyna
36     I,  X    |           kochał jej bowiem, to, co czuł, nawet w tej chwili, było
37     I,  XI   |         Czekamy na pana!~Borowiecki czuł się tak znudzonym, że zamiast
38     I,  XI   |        stanu, bo nigdy przedtem nie czuł się tak bardzo zdenerwowanym
39     I,  XII  |            knajpy żadnej ochoty nie czuł, z domu wypędziła go nuda,
40     I,  XII  |           tego rozmazgajenia, jakie czuł w tej chwili.~Wziął się
41     I,  XII  |        trenował dobrze, że chwilami czuł, że jest nowym, innym człowiekiem,
42     I,  XII  |          Karol spoglądał na niego i czuł jakąś niezwykłą potrzebę
43     I,  XII  |        Karol szedł Piotrkowską, ale czuł się jeszcze więcej zdenerwowanym
44     I,  XIII |            wyłaniał mu się z mózgu.~Czuł, że Miiller dałby mu córkę
45     I,  XIII |             swobodnie poruszać, ale czuł, że nie jest mu dobrze.~
46     I,  XIII |              że nie jest mu dobrze.~Czuł dziwną ociężałość w sobie,
47     I,  XIII |        obchodziło, bo coraz głębiej czuł tę pustkę i osamotnienie,
48     I,  XIV  |       eleganckie, ale tak ciasne że czuł je coraz mocniej.~Był ubrany
49     I,  XIV  |       obchodzi - szepnął niedbale i czuł, że mu jakaś ręka wsunęła
50     I,  XV   |           zawodu, co?~- Zawszem tak czuł, bo dawnom już przejrzał.~-
51     I,  XV   |             Hamersteina, codziennie czuł się gorzej, mało sypiał
52     I,  XV   |   zapowiedzianego przyjazdu Knolla, czuł się jeszcze gorzej, ale
53     I,  XV   |           szeregiem okien.~Nie, nie czuł się tutaj dobrze: ten monotonny,
54     I,  XV   |              aby nieco odpocząć, bo czuł się tak ociężałym, iż ruszać
55     I,  XVI  |           nie mógł robić spokojnie, czuł się zdenerwowanym, roztrzęsła
56     I,  XVI  |              Moja! - I już chwilami czuł, że ją posiadł na zawsze
57    II,  I    |        życie brzydło.~A potem Anka.~Czuł, że mu jest najzupełniej
58    II,  I    |         większych.~Od pewnego czasu czuł wstręt do małych interesów,
59    II,  I    |         wstręt do małych interesów, czuł wstręt do tej własnej fabryki,
60    II,  I    |            z szeregu niezliczonego, czuł, że umiera. Pan Adam przynaglał
61    II,  II   |      obawach spolszczenia Łodzi, bo czuł w tej chwili, patrząc na
62    II,  II   |            nawet ryzykować, a teraz czuł, że jeśli się zmówili na
63    II,  III  |          dojrzeć wyrazu jej twarzy, czuł, że jest wzruszoną~- Pan
64    II,  III  |            krzywiły i drgały.~Karol czuł, że jeszcze chwilę, a Kama
65    II,  III  |           blaskiem i siłą, że Karol czuł ślady tych spojrzeń namiętnych
66    II,  IV   |        sprzętów oraz miłością, jaką czuł do Kamy, miłością, która
67    II,  VI   |             owładnęło tak silne, że czuł w oczach łzy czułości nieokreślonej,
68    II,  IX   |             pod wpływem pocałunków, czuł je jeszcze na twarzy palącymi
69    II,  IX   |           przypomnień jej uścisków, czuł ją przy sobie, oddychał
70    II,  X    |            ostatnie tym silniej, że czuł się wobec niej winnym i
71    II,  X    |             środkami brzydził się i czuł do nich pogardę człowieka
72    II,  X    |     uśmiechał się nieco cynicznie i czuł dużo goryczy i smutku rozmyślając
73    II,  XII  |            piękną partią i od dawna czuł do niej wielką sympatię.
74    II,  XIII |            szlachetną linię głowy i czuł, że mu serce bije szybciej,
75    II,  XIII |            o miłości Meli, myślał i czuł tak samo, a nawet więcej
76    II,  XIII |        żałował swego uniesienia, bo czuł swoją śmieszność.~Byłby
77    II,  XV   |    drobiazgów - mówił niedbale, ale czuł, że Anka nie uwierzyła w
78    II,  XV   |         czasu, i uwagi narzeczonej, czuł tylko bezwiednie, że Anka
79    II,  XVI  |            sił i krwi, że dobrze to czuł teraz, iż wielka część jego
80    II,  XVI  |           Karola owładnął niepokój, czuł się jakby złapanym w potrzask,
81    II,  XVI  |           przedmioty na biurku, ale czuł, że. jeszcze chwil kilka
82    II,  XVI  |         tydzień napisze.~Borowiecki czuł się winnym, ale i zupełnie
83    II,  XVII |         sprawiły mu taką radość, ze czuł się zupełnie zapłaconym
84    II,  XVII |         zaciskać zęby i milczeć, bo czuł się bezsilnym wobec zależności
85    II,  XVIII|          Dobrze robicie. Gdybym nie czuł obowiązku warowania tutaj
86    II,  XIX  |          mówił drwiąco, ale w głębi czuł jakieś dziwne drżenie, nie
87    II,  XIX  |             światła i pełnym ruchu, czuł się znowu dobrze.~- Zaczekajcie
88    II,  XX   |    pracowała wszystkimi oddziałami.~Czuł się nadzwyczaj zmęczonym
89    II,  XX   |       spostrzegał te zmiany, ale że czuł się winnym wobec niej, więc
90    II,  XX   |              rozbijał się o ściany, czuł się jakby pijanym, to leżał
91    II,  XX   |          biegł i pracował razem, że czuł w sobie obroty kół, dyszenie
92    II,  XX   |      maszyny, byle prędzej leciała.~Czuł się chorym i tak zdenerwowanym,
93    II,  XX   |            tym sroższy, im bardziej czuł się bezsilnym, im bardziej
94    II,  XXIII|             obrazów i ze zdumieniem czuł, iż nie ma w nim żadnej
95    II,  XXIII|      północy Borowiecki tak się już czuł zmęczonym że zwrócił się
96    II,  XXIII|     radowały zupełnie - przeciwnie, czuł się coraz głębiej znużonym,
97    II,  XXIII|           Borowiecki coraz częściej czuł swoją samotność i tę przeraźliwą
98    II,  XXIII|        przed drugimi nie chciał ani czuł potrzeby.~Robienie milionów!
99    II,  XXIII|     podeptał całą swoją przeszłość, czuł się teraz jakby nowym człowiekiem,