Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |         blaszane dachy i spływał z nich prosto na trotuary, na ulice
 2     I,  I    |      chcemy mieć. Będziemy mówić o nich wtedy, jak będziemy mieli
 3     I,  II   |        brudem i parą, wyłaniając z nich zarysy pełniejsze maszyn
 4     I,  II   |      miedzianymi, odciskającymi na nich barwy deseni, ginęły w górze,
 5     I,  IV   |          wspomnień Lucy i utonął w nich.~Znał ją od lat dwóch, ale
 6     I,  V    |           i pogardliwie patrzył na nich.~- No, idzicie z Bogiem,
 7     I,  V    |          na tym dużo stracę, jak z nich będą złodzieje.~potem następował
 8     I,  VI   |           krwi, którą powypijały z nich fabryki, wyglądały jeszcze
 9     I,  VI   |           powozie przejeżdżał obok nich.~Kiwnął im głową.~- On wygląda.
10     I,  VI   |     zdziwienia, ale nie zobaczył w nich wytłumaczenia, bo trzymała
11     I,  VI   |             Albert odwrócił się do nich plecami i patrzył w okno.~
12     I,  VIII |       smutnie i głucho i trząsł na nich razem z igłami schnących
13     I,  VIII |     drzwiami, aż wszystkie szyby z nich wyleciały.~Borowiecki wysunął
14     I,  VIII |           się i wychodzić, każda z nich bowiem pracowała w jakimś
15     I,  IX   |       interesów, to niechaj się do nich wcale nie bierze.~- Któż
16     I,  IX   |            nogi.~Oswobodził się od nich prędko i zaczął uciekać
17     I,  IX   |         lalki, jakie przyniósł dla nich,~Radość zapanowała niezmierna
18     I,  IX   |          że ośmiela się żyć pośród nich. Maksa się lękał bardzo,
19     I,  X    |        bardzo cicho, bo starszy od nich trzynastoletni chłopiec
20     I,  X    |            wykrzyknął najstarszy z nich, dziewięcioletni Ignaś.~
21     I,  X    | dzieciństwa.~Jaskólska patrzyła na nich w milczeniu. I Antoś nucił
22     I,  XIII |               A potem ludzie się z nich śmieją. Gdybym mogła, toby
23     I,  XIII |            roku dosyć straciłem na nich. Co robić, trzeba czekać
24     I,  XIII |            i przyzwyczaiłem się do nich - usprawiedliwiał się. -
25     I,  XIII |           Meyera.~Przysiadł się do nich, bo znał dwóch ostatnich,
26     I,  XV   |       rozmowy i śmiechy, wywarł na nich złość swoją; wybił jedną,
27     I,  XV   |           na wszystko, co się obok nich działo.~Kurz bawełniany
28     I,  XVI  |         wzrosły w ich oczach, przy nich, gdy oni jak dawniej nie
29     I,  XVI  |         taką, jaka brała każdego z nich.~Wieść jednak była prawdziwą.~
30     I,  XVI  |        oczy tak smolne, żem Się do nich przylepił.~- Bądź zdrów
31     I,  XVI  |          Bądź zdrów i niech cię od nich nie odlepią kijem czasami,
32    II,  I    |         ojciec w Łodzi pocznie bez nich? - zwrócił się Maks do Karola.~-
33    II,  I    |        klaki.~- Ale dziadek się do nich tak przyzwyczaił - mówił
34    II,  I    |     elegancki, pachnący, stał przy nich i wyciągał rękę jak dobry
35    II,  I    |        kościoła i przechodzić obok nich, prostował swoją kwadratową
36    II,  I    |         kunisków, to mu tera przez nich nijak.~- I nie szpiluje
37    II,  I    |       tydzień najdalej ani śladu w nich nie pozostanie łódzkiego
38    II,  I    |        Karczmarek i jeszcze by dla nich był honor.~Dolał sobie kawy
39    II,  I    |            mu fajkę Maks, który do nich się przyłączył i słuchał
40    II,  II   |        panu zaraz powiem, co się z nich zrobi. Pan swoje ulokuje
41    II,  II   |        życzę, żebyś pan wycisnął z nich sto pięćdziesiąt za sto,
42    II,  III  |      czworobok dziedzińca, a spoza nich czerwieniły się wznoszone
43    II,  III  |            nie czujecie wstrętu do nich. że nie widzicie, iż te
44    II,  III  |            jabłoniami i otrząsał z nich resztę powiędłych, sczerniałych
45    II,  III  |            nie pozwól mi wracać do nich! - wykrzyknęła silnie, chwytając
46    II,  III  |          rzeczy mówić ani myśleć o nich, bo mnie one bardzo bolą,
47    II,  IV   |            w milczeniu, patrząc na nich hardym wzrokiem, ale po
48    II,  IV   |          bramie, przyłączył się do nich.~- Tak się stało, że Zośka
49    II,  V    |     kilkadziesiąt w Łodzi, każda z nich ma dzieci, matki, nięzów,
50    II,  VI   |    kieszenie spodni i wyciągając z nich pęk pomiętych recept i długi
51    II,  VI   |   Aleksandrowa, chcą, żebyś pan na nich czekał na stacji - mówił
52    II,  VI   |        objął je sobą i przywarł do nich całą wdzięczną, chłopską
53    II,  VII  |            Nina uśmiechnęła się do nich życzliwie, widząc szarobłękitne
54    II,  VII  |               tylko pieniędzy. Dla nich pojęcia: miłość, dusza...
55    II,  VII  |           dwór przyboczny.~Jedna z nich trzymała chustkę, a druga
56    II,  VII  |        lubię te ceremonie wasze, w nich jest i piękny kolor, i ładny
57    II,  VII  |         smutna dzisiaj, chodźmy do nich - powiedziała Nina.~- Bo
58    II,  VII  |           się rozumieć, cóż to dla nich za zabawa!~Surdutów zdjąć
59    II,  VII  |          Wysockiego, jakby chcąc w nich dopatrzeć zaprzeczenia tych
60    II,  VIII |        przyjmowali gości, to bym U nich zawsze siedział. Mnie się
61    II,  VIII |           pocałunkami, wysuwała do nich chciwie usta, prężyła się
62    II,  VIII |       miłości.~Nie istniał już dla nich świat, ludzie, rzeczywistość,
63    II,  IX   |       Murrayem.~Przysiedli, się do nich.~- Od godziny czekam na
64    II,  X    |    środkami brzydził się i czuł do nich pogardę człowieka kultury.~
65    II,  XI   |            także są warte. aby dla nich coś poświęcić... Ty jak
66    II,  XI   |     większego interesu, zapłacę od nich dziesięć procent rocznie,
67    II,  XIII |         wzięli, to jest miejsce po nich. Po co mamy posyłać do apretury?
68    II,  XIV  |            siedzący, zaczął się do nich odzywać po polsku, aby je
69    II,  XV   |            do warsztatu i robił na nich. O, Karol idzie! - zawołała
70    II,  XV   |          pana. Narzekały, że pan o nich zapomina.~- Także pretensje,
71    II,  XV   |           Także pretensje, byłem u nich parę razy zaledwie.~Wzruszył
72    II,  XV   |            Karol na wiosnę bywał u nich prawie codziennie na herbacie.~-
73    II,  XV   |         nieodpowiednie.~- Pójdę do nich którego dnia z ojcem i na
74    II,  XV   |            stołów, i na tłumy przy nich rozsiadłe, rozkoszujące
75    II,  XV   |           jeśli chwilami powiał po nich wiatr, to trzęsły się jak
76    II,  XV   |          zauważyła Anka. - Czemu z nich tak mało się bawi istotnie,
77    II,  XV   |             Anka przechodziła koło nich nie patrząc, ale Wysocka
78    II,  XVI  |               Odbijemy to jakoś na nich. .Nie sprzeczaj się chociaż
79    II,  XVI  |            Niną, przyłączył się do nich i poszli do małej altanki,
80    II,  XVIII|     prowadzą świat naprzód, że bez nich byłaby noc, panowanie chaosu
81    II,  XVIII|           w przestrzenie i kilka z nich rozpryśniętych padło na
82    II,  XVIII|  rozpryśniętych padło na ziemię; z nich powstali i powitają geniusze
83    II,  XVIII|          aforyzmów.~Oto niektóre z nich:~"Uczciwość miewa chwile
84    II,  XIX  |       zapytał Horn przystępując do nich.~- Szukam jakiego interesu.
85    II,  XIX  |          nieco.~Potem przyszedł do nich Dawid Halpern i zaczął go
86    II,  XIX  |       Wilczek na przykład, który u nich pasał bydło, którego nieraz
87    II,  XIX  |       najspokojniej przychodzić do nich i być jak z równymi.~Pan
88    II,  XXI  |       które długo trwały.~Wstał od nich blady i zdenerwowany, bo
89    II,  XXII |          własnością. Zamknął się w nich i tam żyje. Zupełny wariat.
90    II,  XXII |          od fortepianu i budziła w nich dawne, zapomniane echa.~
91    II,  XXIII|             to tak. Wy idziecie do nich, Moryc będzie je miał z
92    II,  XXIII|    pracujących i za to budował dla nich wspaniały szpital i przytułek
93    II,  XXIII|     miliony metrów, przechodził po nich, deptał je z jakąś bezwiedną
94    II,  XXIII|         były warte wysiłku, aby po nich nuda nie była tym przykrzejszą?~
95    II,  XXIII|         zgłodniałą duszę, chciał w nich utopić pamięć dnia dzisiejszego,