Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |    siebie niby na rozkrzyżowane ręce i oddawały go robotnikom,
 2     I,  III  |      bransoletkach okręcających ręce obciągnięte w czarne rękawiczki.
 3     I,  III  |        barwami tęczy. Wspaniale ręce wysuwały się co chwila z
 4     I,  V    |         przy stole, brał w obie ręce szklankę z herbatą i pił;
 5     I,  V    |      wykrzyknęła rozkrzyżowując ręce.~- A kiedyż was spaliła?~-
 6     I,  V    |         i już z daleka wycierał ręce, które mu się wciąż pociły,
 7     I,  V    | uszczęśliwiony wycierając wciąż ręce, żeby dotknąć jedwabnych
 8     I,  V    |   przecie - rzekł mocno, wytarł ręce, obciągnął surdut i kościsty
 9     I,  V    | ogarnęła senna.~Murray wycierał ręce, obciągał surdut, gładził
10     I,  VI   |         interes sam mu wszedł w ręce.~Żył w świecie, w którym
11     I,  VI   |     przez głowy obok siedzących ręce, ściskał je, nie wiedząc
12     I,  VI   |      który ze szklanką w jednej ręce, z ciastkiem w drugiej,
13     I,  VI   |   trzymał w ozdobionej sygnetem ręce, pociągał rzadko, wydymał
14     I,  VI   |     wszyscy wyciągając ku niemu ręce i twarze rozognione.~- Cicho,
15     I,  VI   |         błazen.~Uścisnęli sobie ręce i rozeszli się.~Moryc obejrzał
16     I,  VII  |  przygryzła usta. Ujęły się pod ręce i szły przez szereg pokojów
17     I,  VII  |        przytrzymując Wysockiemu ręce, żeby nie mógł otrzepywać
18     I,  VII  |            przerwała gładząc mu ręce.~- Nie robię wyjątków, zresztą
19     I,  VIII |        powrotu, gdy jej twarz i ręce tak zziębły, że musiał je
20     I,  VIII |   odbierze.~- Bucholc ma długie ręce, dostaną i do Warszawy.
21     I,  VIII |     całował wszystkie kobiety w ręce z pośpiechem, bo gruby,
22     I,  VIII |     długie żółte zęby. Wycierał ręce o fartuch, jakim był opasany,
23     I,  IX   |          Zamknął drzwi, wsadził ręce w kieszenie szarego, podbitego
24     I,  IX   |         za duże nogi, za długie ręce, głowę wielką i ciągle rozczochraną,
25     I,  X    |    piersi.~Chłopak ucałował jej ręce i z rozweseloną twarzą powrócił
26     I,  X    |     jego piersiach, zarzucić mu ręce na szyję, przycisnąć się
27     I,  XI   |      jeszcze; wytarła odruchowo ręce o kołdrę i przyglądała im
28     I,  XI   |     odsłoniły klasycznie piękne ręce;~oddychała tak szybko, że
29     I,  XI   |          Rozkrzyżował komicznie ręce, ale był zły na Ninę.~-
30     I,  XI   |    stary Libernrian i włożywszy ręce w kieszenie, wypiął brzuch,
31     I,  XIV  |     chodząc po pokoju, zacierał ręce, a potem bardzo uperfumowaną
32     I,  XIV  |     chodził po pokoju, zacierał ręce nerwowo, oblizywał duże,
33     I,  XIV  |    śmiechu.~Halpern uścisnął im ręce i wyszedł, nie lubił bowiem,
34     I,  XIV  |       stalowe, grube jak drzewa ręce pracowały również nieustannie
35     I,  XIV  |  toporem w ręku.~Ścisnęli sobie ręce i popatrzyli w oczy.~Stary
36     I,  XV   |         garbu, wycierał spocone ręce i znowu biegał zakreślając
37     I,  XV   |         sobie i trzymali się za ręce. Wstrętny zwyczaj, żeby
38     I,  XV   |     wzór małżonków, chwycił jej ręce w jedną, trzasnął ją kilka
39     I,  XV   |    burzliwe, a jemu brakło sił, ręce się ześlizgiwały z krat,
40     I,  XVI  |         głowę, wyciągał chciwie ręce, chwytał zdobycz i nasycał
41     I,  XVI  |   pożegnanie Borowiecki wsadził ręce w kieszenie i kiwnął mu
42    II,  I    |     Zajączkowski rozkrzyżowując ręce.~- Ksiądz dobrodziej jest
43    II,  I    |       grzybieni, co jak zielone ręce leżały na wodzie, na tych
44    II,  I    |       nad ogródkiem, skrzyżował ręce na piersiach i stał, podobny
45    II,  I    |        wyciągające się do niego ręce i zapytywał to o robotę,
46    II,  I    |     mnie - krzyknął rozkładając ręce Zajączkowski.~- No, cicho,
47    II,  I    |        mógł pić kawy, bo mu się ręce trzęsły i kawa chlapała
48    II,  I    |        postawił w kącie, zatarł ręce i witał się poważnie ze
49    II,  I    |        że Ankę pocałował w obie ręce z dziesięć razy, pana Adama
50    II,  II   |        z bankiera, który zatarł ręce i gładząc palcem kruczoczarne
51    II,  II   |      rozkazów.~Grosglik wsadził ręce w kieszenie, spacerował
52    II,  III  |         ze śmiechem, wycierając ręce o długi niebieski fartuch.~-
53    II,  III  |  pokolenia - zawołała załamując ręce w grozie, oburzeniu i politowaniu.~-
54    II,  III  |  bezwiednie wyciągnęli ku sobie ręce.~Jej blada twarz buchnęła
55    II,  III  |         silnie, chwytając go za ręce ruchem rozpaczy, i wpiła
56    II,  III  |         miłości pochwyciła jego ręce i okrywała pocałunkami.~-
57    II,  III  |     Kamą: szli trzymając się za ręce i cicho nucili jakąś piosenkę
58    II,  IV   |         Dobrze!~Uścisnęli sobie ręce po przyjacielsku i rozeszli
59    II,  IV   |      wychudłą.~Zamilkł, opuścił ręce bezwładnie jak łachmany,
60    II,  IV   |          że matka rozkrzyżowała ręce, a Zośka zerwała się z krzesła,
61    II,  IV   | skoczyła do niej, pochwyciła za ręce i przyciągając do lampy
62    II,  IV   |       Maria! - wołała załamując ręce w rozpaczy.~Przypadła znowu
63    II,  V    |    śmiał się wesoło, zacierając ręce, oblizywał wywinięte wargi
64    II,  V    |   ironicznie i zatarł z radości ręce.~Wypił herbatę, pochował
65    II,  VI   |       Stanisław, kładąc głęboko ręce w kieszenie spodni i wyciągając
66    II,  VI   |          aż ją musiała wziąć na ręce.~- Czekał pan na nas?... -
67    II,  VI   |          Szli obok siebie, więc ręce ich łatwo się spotkały w
68    II,  VII  |         wzrokiem, że porwał jej ręce i bardzo gorąco i szczerze
69    II,  VII  |          które wziąwszy się pod ręce szły wolno przez szereg
70    II,  VII  |       położył na kolanach swoje ręce węzłowate, obrośnięte czerwonym
71    II,  VIII |  nieprawdaż?~Zaczął całować jej ręce.~- Pani nie pomoże.~- Ale
72    II,  VIII |     chwilami brała jego głowę w ręce, całowała jego oczy i cicho
73    II,  VIII |         dobranoc i ucałował jej ręce i usta.~Nie oddała pocałunku,
74    II,  X    |          Ujęła wszystko w swoje ręce, bo Jaskólski więcej wzdychał,
75    II,  X    |        bardzo wzruszona, tak że ręce się jej trzęsły przy nalewaniu
76    II,  XI   |         wciskał binokle na nos, ręce mu drżały, a upał, jaki
77    II,  XI   |       więcej.~Chciał ją ująć za ręce, ale się wyrwała i uciekła
78    II,  XI   |  uradowany Wilczek ściskając mu ręce.~- Tylko mam z panem coś
79    II,  XI   |    wolno ściągnął palto, zatarł ręce i raz jeszcze spojrzał na
80    II,  XII  |        łoża, w których jak dwie ręce poruszały się tłoki i obracały
81    II,  XIII |         w zgodzie.~Podali sobie ręce.~Moryc znalazł Melę w małym
82    II,  XV   |      uścisnął bardzo serdecznie ręce robotników, ale uśmiechał
83    II,  XVI  |       zawołał mocno, wyciągając ręce do obrazka, który Anka kazała
84    II,  XVI  |     piersiach i trzymając go za ręce, milczała długo, tylko łzy
85    II,  XVIII|  największe kapitały, bo zdrowe ręce i głowę. Nie jadę przecież,
86    II,  XIX  |       niego spokojnie, wycierał ręce o bluzę.~- Pisałeś list
87    II,  XIX  |    stalowym błyskiem, a potężne ręce, podobne do tłoków, wysunęły
88    II,  XXII |      wstrętu; wytarła spiesznie ręce, bo jego wielkie dłonie
89    II,  XXII |        raz jeszcze ucałował jej ręce i wybiegł.~Anka opadła w
90    II,  XXIII|     jaka przepływała przez jego ręce - fabryka oplotła go jak