Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |            Moryca.~- Ty, Maks Baum, mówić tego nie będziesz, mówić
 2     I,  I    |            mówić tego nie będziesz, mówić ci tego nie wolno, to ja
 3     I,  I    |         także chcemy mieć. Będziemy mówić o nich wtedy, jak będziemy
 4     I,  I    |       jesteś?~- Ja przede wszystkim mówić o tym nie potrzebuję, bo
 5     I,  II   |           takiej wielkiej drukarni, mówić inaczej nie może.~- Więc
 6     I,  II   |             a zawsze lepiej głupstw mówić mniej.~- Do widzenia.~-
 7     I,  II   |        zatrzymując się i chciał coś mówić.~- Co?~Horn skłonił głowę
 8     I,  III  |             dużo się w Łodzi będzie mówić. Ja w niego, że zrobi gruby
 9     I,  III  |   poznajomił zaraz.~Leon chciał coś mówić, już nawet klepnął w kolano
10     I,  III  |         pomieszana, bo chciała dużo mówić, a teraz, gdy ter Borowiecki
11     I,  III  |          lornetują ich, nie wie, co mówić, wreszcie zaczęła.~- Pan
12     I,  III  |         Borowiecki nie wiedział, co mówić, patrzył tylko na nią, na
13     I,  III  |         Drżał cały, nie mógł więcej mówić i nie otrzymując odpowiedzi
14     I,  III  |            teraz nic, nie mów. Chcę mówić sama, chcę wołać wciąż.
15     I,  III  |             przed tobą i będę ci to mówić tak długo, tak szczerze,
16     I,  V    |         dookoła, chciał jeszcze coś mówić, ale nogi mu się zwinęły
17     I,  V    |           milionerów, nie śmiał nic mówić, czekał cierpliwie, aż on
18     I,  V    |           nie patrz na mnie, ja tak mówić mogę, bo ja ich wszystkich
19     I,  V    |             po pokoju nie chcąc nic mówić i chociaż zaczynało się
20     I,  V    |             zrobić na żonie.~Chciał mówić, ale spostrzegł, że Borowiecki
21     I,  VI   |     Winienem, to zapłacę." Tak może mówić głupi chłop, co nie rozumie
22     I,  VI   |     przyjemność patrzeć na ciebie i mówić z tobą, Mela.~Uśmiech przebiegł
23     I,  VI   |          ciebie, to muszę nie tylko mówić inaczej niż do innych kobiet,
24     I,  VII  |             nasze zebranie, że mamy mówić sobie wszystko, wszystko -
25     I,  VIII |       zachodziły jej oczy, mogła mu mówić o swojej miłości, mogła
26     I,  VIII |         fotelu.~- Nie umiem inaczej mówić - warczał Horn.~- Potrzeba,
27     I,  VIII |        niechętnie.~- Zabraniamy tak mówić o Hornie - wołały kobiety
28     I,  VIII |      których nie rozumiesz - zaczął mówić zirytowany, aż mu owa kresa
29     I,  VIII |           Masz słuszność. Nie ma co mówić więcej. Przepraszam, że
30     I,  IX   |           dom, każdą firmę - zaczął mówić gorąco. - Pamiętam Łódź,
31     I,  IX   |            ruchach. Nie lubił wiele mówić i zwykle najważniejsze interesy
32     I,  IX   |          miejsca, zresztą, po co to mówić o tym - machnął ręką i zaczął
33     I,  IX   |             mądrzejszy.~- Zaczynasz mówić na sposób Welta.~- Ty myślisz
34     I,  X    |           to? Nie chciałem wtenczas mówić, bo Maciek byłby dostał
35     I,  X    |          się, bo nie chciało mu się mówić nawet.~- Co tobie, Wysocki?~-
36     I,  X    |            ale nikt nie miał ochoty mówić.~Lokaj porozstawiał herbatę.~
37     I,  X    |           Może nareszcie zaczniecie mówić! Nikt jednak nie zaczynał.
38     I,  X    |           nim do twarzy. A zresztą, mówić do kobiet rozumnie to lać
39     I,  XI   |  niewłaściwego? To już nic nie będę mówić ani ust nie otworzę.~- Przeciwko
40     I,  XI   |      energicznie.~- A nie, nie będę mówić, bo co powiem, to albo głupstwo,
41     I,  XI   |        bolesny.~Kilkakrotnie chciał mówić z nią, ale zawsze brakło
42     I,  XI   |             do siebie, muszę z tobą mówić, chcę ci powiedzieć... odpowiedz
43     I,  XI   |    przepalały.~Chciała go widzieć i mówić z nim, bo na dnie jej dumnego
44     I,  XI   |                Może zaczniemy teraz mówić o kobietach, czy to nie
45     I,  XI   |              że jednak ja mało mogę mówić o aniołach, bo ten rodzaj
46     I,  XI   |          wielbiciela.~- Mówisz, aby mówić, bo dobrze wiesz, że nikt
47     I,  XII  |              I na pewno, gdyby mógł mówić o niej w tej chwili, toby
48     I,  XIII |             o której można by wiele mówić.~- To sobie mówcie, ja idę
49     I,  XIV  |             nowego, a jeśli chcecie mówić tak dalej, to już lepiej
50     I,  XIV  |    tragiczną minę.~- Tak nie trzeba mówić, ciociu, no, ja nie chcę! -
51     I,  XIV  |               Kiedy mi się nie chce mówić.~- Ale pan nie chory, prawda? -
52    II,  I    |          rozejrzawszy się w kartach mówić zaczął:~- I jak tu może
53    II,  I    |      jegomościa nauczył, co to jest mówić: Zajączkowski herbu barania~
54    II,  I    |    odpowiedzią. Potem głos pierwszy mówić począł tak cicho, że Maks
55    II,  I    |            katar chce ci się ze mną mówić przez okno, prawda, że to
56    II,  I    |             Anka wróci jeszcze i co mówić będą.~Gniew Maksa na Karola
57    II,  I    |            że Maks nie wiedział, co mówić dalej.~Szedł obok czas jakiś
58    II,  I    |            jest pięknie, ale cóż mu mówić, kiedy wszystkim pomaga.
59    II,  I    |            i koniaku i chciał dalej mówić, ale pan Adam dojrzał cień
60    II,  II   |      będziecie mieli tę przyjemność mówić na mieście: "Pan Grosglik,
61    II,  II   |             powiedzieć, o czym chce mówić ze mną. Może mu pan powiedzieć,
62    II,  III  |            nie trzeba takich rzeczy mówić ani myśleć o nich, bo mnie
63    II,  IV   |          zaczęła prędko, gorączkowo mówić:~- Ty jesteś kochanką Kesslera?
64    II,  VI   |            panią... - nie śmiał jej mówić po imieniu. - Czekałem na
65    II,  VI   |           głową przecząco, nie mógł mówić ze wzruszenia.~Wtedy Wysocki,
66    II,  VII  |             wszyscy w salonie naraz mówić zaczęli, a najgłośniej sam
67    II,  VII  |            Trawińskich i chciał coś mówić, ale że był nieco pijanym,
68    II,  XI   |        boleśnie, że nie wiedząc, co mówić - odeszła.~Nic się nie odzywał,
69    II,  XI   |          dobry człowiek.~- Kto może mówić inaczej o mnie! Ja wczoraj
70    II,  XIII |           dosyć z tą sprawą. Musimy mówić o odbudowaniu. Ty już, Albert
71    II,  XIII |      południu... Nie chciała więcej mówić, a on tak był uradowany
72    II,  XIII |  potrzebujesz mnie uczyć, co ja mam mówić.~- A ty nie potrzebujesz
73    II,  XV   |             radość i rozrzewnienie, mówić nie mogła ze wzruszenia,
74    II,  XV   |              Nie myślałam nawet, że mówić mogą - odpowiedziała cicho,
75    II,  XV   |          pojęcia nawet, co by mogli mówić - odpowiedziała tak spokojnie,
76    II,  XVI  |  Borowieckiego!...~Przepił i chciał mówić dalej, ale zagłuszyły go
77    II,  XVI  |           ogromny, bo wszyscy naraz mówić zaczęli.~Karol tylko był
78    II,  XVI  |             zwrócił nie wiedząc, co mówić. Zapanowała znowu długa
79    II,  XVI  |            fałsz i nikomu o tym nie mówić ani słowa. Mogę panu pomóc
80    II,  XVI  |           oddychał długo, aż zaczął mówić z trudem.~- Panie Borowiecki,
81    II,  XVI  |           kantorze i szeroko zaczął mówić o fabryce swojej; chciał
82    II,  XVII |             mogąc poruszać rękami i mówić coś niecoś.~Musiała się
83    II,  XVII |      chcecie ją słyszeć o sobie, bo mówić to bardzo łatwo; człowiek
84    II,  XVIII|             przerwał ciszę i zaczął mówić jasnym, bardzo melodyjnym
85    II,  XXI  |           Pan Adam zaczął półgłosem mówić swoje wieczorne pacierze;
86    II,  XXI  |            jest straszne...~Nic już mówić nie mogła, głos się jej
87    II,  XXI  |       Ojciec... ojciec...~Nie mogła mówić więcej, tylko płakała spazmatycznie.~-
88    II,  XXIII|    jedwabnej sukni, nie wiedząc, co mówić, onieśmielona tym przepychem
89    II,  XXIII|           nie zachęcił, nie śmiejąc mówić, jeśli on nie był dobrze
90    II,  XXIII| powstrzymywaną boleścią.~I nie mógł mówić widząc te łzy, bo taki żal -