Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |        będziesz, mówić ci tego nie wolno, to ja ci powiadam.~- Dlaczego? -
 2     I,  II   |            parasolami, kręciły się wolno, automatycznie szerokie
 3     I,  III  |            dziko.~Powóz toczył się wolno po jednej ze strasznie błotnistych
 4     I,  III  |           i zniknęła.~Rozebrał się wolno, rewolwer przełożył do kieszeni
 5     I,  V    |            przeczytam.~I czytał mu wolno, bardzo dobitnie, podkreślając
 6     I,  V    |            obliczał. Karol chodził wolno po pokoju i wąchał dla orzeźwienia
 7     I,  V    |          drzwi, a Borowiecki szedł wolno przez wspaniałe pokoje.
 8     I,  V    |           w rozmowie.~Jadła bardzo wolno, żując przednimi zębami,
 9     I,  VI   |      sztucznym kwiatkiem, dreptały wolno, rozpierając się łokciami
10     I,  VI   |          targ, którymi toczyły się wolno olbrzymie wozy piwowarskie,
11     I,  VII  |           mnie Moryc Welt, szliśmy wolno, prawił mi komplementa,
12     I,  VIII |          złość, pisał niesłychanie wolno i coraz mocniej ściągał
13     I,  VIII |         las szumiał i pochylał się wolno i automatycznie, wysokie
14     I,  VIII |           Robił to wszystko bardzo wolno i spoglądał na Borowieckiego,
15     I,  IX   |     Halpern i zawrócił, wlokąc się wolno, z powrotem i znowu przypatrywał
16     I,  IX   |         wprawiać w stolik - mówiła wolno i długim, cienkim palcem
17     I,  IX   |          oni nas jedzą!... - mówił wolno wskazując na wielkie fabryki
18     I,  X    |          nie będzie z wami - mówił wolno i zaczęły mu piersi wznosić
19     I,  X    |         się na Piotrkowską i szedł wolno w górę, pełen głębokiego
20     I,  XI   |         bywa.~Jechały przez miasto wolno, bo dzień był piękny, ulice
21     I,  XI   |            podawał.~Mendelsohn pił wolno i smakował ze znawstwem.~-
22     I,  XI   |        wisiał mu nad ustami. Mówił wolno, akcentując każdy wyraz
23     I,  XI   |           skończywszy pracę puścił wolno na środku salonu.~Borowiecki
24     I,  XI   |          zemstę, której teraz idąc wolno przez salon tak bardzo żałowała,
25     I,  XI   |            ale nie powróciła, szła wolno, uśmiechając się do znajomych
26     I,  XI   |          mocno.~- Skoro Wysockiemu wolno, wolno i mnie! - tłumaczył,
27     I,  XI   |            Skoro Wysockiemu wolno, wolno i mnie! - tłumaczył, gdy
28     I,  XI   |            ci, winszuję! - szeptał wolno i zjadliwy, żrący uśmiech
29     I,  XII  |        pozostał w tyle i wlókł się wolno, przyglądając się wszystkim
30     I,  XII  |         spostrzegł Bum-Buma, szedł wolno i snuł dalej tę urojoną
31     I,  XIII |      prosto do Bucholca, ale szedł wolno, bo go obciążyła ta serdeczność
32     I,  XIII |           nim ze świecą, a Bucholc wolno wlókł się przez olbrzymie,
33     I,  XIII |      Godziny płynęły tak strasznie wolno, że wydawały mu się nieskończonością.~
34     I,  XIV  |            XIV~Dawid Halpern szedł wolno Piotrkowską, rozmyślał o
35     I,  XIV  |          do góry nogami.~- Każdemu wolno robić, co mu się podoba,
36     I,  XIV  |   wyśmiewania się.~- Ale i każdemu wolno się z tego śmiać, co jest
37     I,  XV   |            jestem Jaskólski!~Mówił wolno tę sakramentalną formułę,
38     I,  XV   |      odwdzięczyć panu dyrektorowi. Wolno wiedzieć, jakie to miejsce?~-
39     I,  XV   |       stróżem u Szwabów być mu nie wolno - szepnął wyniośle.~- A
40     I,  XV   |     opakowywaniu papierów.~Bucholc wolno przesuwał się obok stołów,
41     I,  XVI  |          kostki, maszerował wzdłuż wolno ciągnących się powozów i
42     I,  XVI  |       kółkiem w mechanizmie.~Szedł wolno i .rozkoszował się poczuciem
43    II,  I    |           gada głupstwa.~- Każdemu wolno mieć swoje zdanie.~- Pod
44    II,  I    |     Ostatni! - zawołał czytający i wolno wydzierał moją kartę, tak
45    II,  I    |          wydzierał moją kartę, tak wolno, że czułem, iż mi wydziera
46    II,  I    |           muszę go odwiedzić.~Szli wolno przez zatłoczony cmentarz.
47    II,  I    |          pogryzał cukrem i popijał wolno, rozglądając się równocześnie
48    II,  II   |            mury, ale dzisiaj szedł wolno, słowa Grosglika obciążyły
49    II,  IV   |         poszedł do domu, ale szedł wolno i apatycznie, pomimo że
50    II,  VI   |           z grupy stojących i szło wolno, nie spiesząc się.~I co
51    II,  VI   |           cicho Mela, gdy już szli wolno przez zatłoczone wyjście
52    II,  VI   |        ździebku - odpowiadał chory wolno nie zdziwiony jego obecnością
53    II,  VI   | wycieńczenia organizmu szła bardzo wolno.~Wysocki, porwany litością,
54    II,  VII  |         wziąwszy się pod ręce szły wolno przez szereg salonów zatrzymując
55    II,  VIII |           usłyszał i nie powrócił.~Wolno powracała przez puste, mroczne
56    II,  IX   |        gromnicy.~Baumowa oddychała wolno, długo, bardzo długo. Szklane,
57    II,  IX   |           powieki i wyszedł bardzo wolno, oglądając się co krok i
58    II,  IX   |         harmonijki.~Podniósł się i wolno przeszedł całe mieszkanie,
59    II,  IX   |        pustce i ciszy.~Przechodził wolno salę po sali krokiem automatu.
60    II,  X    |         masz zapracowywać! – mówił wolno, niedbale prawie, z uwagą
61    II,  XI   |           wtedy to pomówimy.~Moryc wolno ściągnął palto, zatarł ręce
62    II,  XI   |      pieniądze?~- Nie mam - odparł wolno i spokojnie, chociaż serce
63    II,  XII  |             przygarbił się i szedł wolno, ruszając szczękami obrośniętymi
64    II,  XIV  |   rozdzierającymi głosami.~Wracali wolno do pałacu.~Wieczór się już
65    II,  XIV  |      mężczyzn.~Po jadalni chodziły wolno i swobodnie się śmiały tancerki.~
66    II,  XIV  |             danse du ventre" dosyć wolno, i ospale, ale pod wpływem
67    II,  XV   |           Czas się wlókł strasznie wolno.~Zegar bił godziny za godzinami,
68    II,  XV   |           Z tym się rozstali.~Anka wolno powróciła do mieszkania,
69    II,  XV   |          Przecież jestem dorosła i wolno mi już rozporządzać sobą
70    II,  XVI  |        podsunął mu krzesło i rzekł wolno:~- Bardzo... mi przyjemnie
71    II,  XVIII| ostatecznym wnioskiem - powiedział wolno Trawiński.~- Jednostki wybitne,
72    II,  XVIII|            lub bawić się, jadę żyć wolno i swobodnie. Wspomnijcie
73    II,  XIX  |    wstrząsnąwszy się nerwowo.~Szli wolno pustymi, jakby wymarłymi
74    II,  XIX  |            mój... mój... - szeptał wolno i bezwiednie jakoś zwolnił
75    II,  XIX  |   strumieniami.~Orszak posuwał się wolno Piotrkowską ulicą, zapchaną
76    II,  XX   |         się spiesznie i zaczął pić wolno wystygłą dawno herbatę,
77    II,  XX   |            i nocy.~Godziny płynęły wolno, strasznie wolno.~Otworzył
78    II,  XX   |           płynęły wolno, strasznie wolno.~Otworzył okno i wysunął
79    II,  XXI  |       które zalewano wodą, ogarnął wolno oczami te mury podarte,
80    II,  XXII |       nerwowej przychodziła bardzo wolno.~Ta straszna noc, zakończona
81    II,  XXII |           znać muszę, bo tutaj nie wolno ludzi rozdzielać na uczciwych
82    II,  XXII |            o sobie - odpowiedziała wolno.~Wstał pomieszany, tak bardzo
83    II,  XXIII|    szczęścia - bogactwa.~Przeżuwał wolno te błyskawice myśli i obrazów
84    II,  XXIII|     drzwiami wyszedł i powlókł się wolno do miasta.~Nie widział nikogo,
85    II,  XXIII|         żyć tylko dla siebie - nie wolno mu tego pod grozą własnego
86    II,  XXIII|      przerażeniem. Godziny płynęły wolno, miasto spało, ale spało
87    II,  XXIII|     stwarzać dla drugich - szepnął wolno i mocnym, męskim spojrzeniem,