Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |                 tutaj produkował się ze swoją filantropią, a tylko, abyś
 2     I,  IV   |    milionera-fabrykanta, który zaczynał swoją karierę w Łodzi od skupowania
 3     I,  V    |              Feliksie.~- Co tu redaktor swoją szpulkę wstawia?~- Bo pan
 4     I,  V    |              ukochanej, szarpał nerwowo swoją piękną brodę, wreszcie rzekł
 5     I,  V    |                fajeczkę i przygładzając swoją małą łysinkę, jaką miał
 6     I,  V    |            zginąć w żadnym razie;~ty ze swoją uznaną specjalnością, ze
 7     I,  V    |            nazwiskiem, ze swoim von, ze swoją twarzą, zawsze możesz dostać
 8     I,  V    |                lokaja wskazując na nogę swoją, zsuwającą się z taburetu. -
 9     I,  V    |          korzyść z tego naciągania.~- A swoją drogą pan prezes rocznie
10     I,  V    |                w głowę podając w zamian swoją rękę do ucałowania, usiadła
11     I,  V    |                lasem szajblerowskim, co swoją zdrową czerwonością i martwymi,
12     I,  V    |             kochającego bardzo przyszłą swoją żonę.~Wrócili do saloniku.
13     I,  VI   |            rozbłysły, rozczesał palcami swoją wspaniałą, aksamitną brodę,
14     I,  VI   |              nie chce słuchać, bo on ma swoją filiozofię. jak powiada,
15     I,  VI   |                Konie ruszyły ostro.~- A swoją drogą ty mnie dziwisz, Mela.~-
16     I,  VIII |               się nim rozkoszowała całą swoją duszą znudzoną, nie zwracając
17     I,  VIII |                 zanurzyła mu we włosach swoją drobną, dziecinną jeszcze
18     I,  VIII |       zaciśniętymi, zbierała długo całą swoją odwagę.~- Niech pan nie
19     I,  IX   |                rozpaczą prawie, bo czul swoją niemoc, czuł, że chwila
20     I,  IX   |               ten szum głuchy a potężny swoją bezustannością, co się rozlewał
21     I,  IX   |            bacząc na koszta, bo Nina ze swoją naturą arystokratyczną,
22     I,  IX   |               pani Auguście i wziąć pod swoją opiekę.~- Daj pokój, Maks,
23     I,  IX   |           troska.~- Znaczy, że kocha tę swoją bajeczną.~- Tam jest coś
24     I,  XI   |               Te kobiety to zawsze mają swoją fanaberię! - mruknął nie
25     I,  XI   |              byłaby mu otwarcie wyznała swoją miłość, aby tylko usłyszeć
26     I,  XI   |               kobiet i gasiła wszystkie swoją arystokratyczną urodą i
27     I,  XI   |                   Że się bawił dobrze i swoją obecnością nie popsuł pani
28     I,  XI   |                oko w' oko z Likiertową, swoją dawną miłością.~Cofnęła
29     I,  XI   |               Czy pan już puścił w ruch swoją fabrykę?~- Nie, jeszcze,
30     I,  XI   |                  ale włożyła w nie całą swoją zemstę, której teraz idąc
31     I,  XI   |                stanowiły mocny kontrast swoją czarnością z siwymi włosami
32     I,  XII  |                  takie jedno nic, które swoją potęgą niewytłumaczoną skojarzeń
33     I,  XII  |          wyrzutem sumienia.~Gniewała go swoją ordynarnością i głupotą.
34     I,  XII  |            morzu, a ona robiła sensację swoją urodą i wykwintem. Była
35     I,  XII  |                że jestem pochłonięty tą swoją fabryką. Chciałbym ją widzieć
36     I,  XII  |                 nie można?~- Tyś się ze swoją nie bardzo drożył - rzucił
37     I,  XIII |                coraz mniej ją kłopotały swoją czerwonością, rozmawiała
38     I,  XIII |                 dziecinna, ale porywała swoją prostotą.~Skończyła nawet
39     I,  XIII |                 w Łodzi.~- Nie nudź pan swoją statystyką. Chłopiec, kawy
40     I,  XIII |                   Idź pan do nieba z tą swoją średnią prawdą. Jest się
41     I,  XIV  |               miastu, które kochał całą swoją entuzjastyczną duszą.~Nie
42     I,  XIV  |                  cicha i straszna przez swoją ustawiczność, walka prowadzona
43     I,  XIV  |              szybciej spostrzegła w nim swoją fotografię.~Patrzyła na
44     I,  XV   |           śmiechy, wywarł na nich złość swoją; wybił jedną, a pozostałe
45     I,  XV   |             sobą i walczył całą potężną swoją wolą z niemocą.~Apatia bezmyślna
46     I,  XVI  |                 razy mu jej życzył całą swoją fanatyczną nienawiścią,
47     I,  XVI  |               życia, jakby wygrażały za swoją nędzę temu wspaniałemu orszakowi,
48     I,  XVI  |                przez miasto, upajały go swoją potęgą, hipnotyzowały, przejmowały
49    II,  I    |                 za to pozna mnie pan ze swoją matką.~- Kiedy pani tylko
50    II,  I    |                  szeptał ksiądz unosząc swoją szklankę, która tańczyła
51    II,  I    |        przechodzić obok nich, prostował swoją kwadratową figurę, przysunął
52    II,  I    |               sprytny, ale poczciwy, bo swoją rodzinę kocha namiętnie.~-
53    II,  IV   |             cichym, urywanym szeptem na~swoją dolę nieszczęśliwą, nie
54    II,  VIII |           Kessler! Niech on się żeni ze swoją małpą w menażerii, a nie
55    II,  VIII |                mu wszystko, całą miłość swoją.~Czuła niezmożoną niczym
56    II,  VIII |         bijącego serca, to gładziła nią swoją rozpaloną twarz, przyciskała
57    II,  VIII |                 tak namiętnie obrazował swoją miłość, że ze zdumieniem
58    II,  VIII |                Melę ramieniem, położyła swoją czerwoną głowę na jej piersiach
59    II,  X    |             ryczały ze wszystkich stron swoją zwykłą pobudkę poobiednią.~
60    II,  X    |              mszę świętą z radości, ale swoją drogą nie mogę jej darować...
61    II,  X    |                się go doczekać, zabrała swoją podręczną apteczkę, wypróbowaną
62    II,  XI   | obezwłasnowolnić; w fabryce zaprowadzić swoją administrację. Nie zgodził
63    II,  XI   |          kwiatami załagodzić wczorajszą swoją brutalność. Moryc poszedł
64    II,  XI   |              fabryki zaczęły już ryczeć swoją pieśń poobiednią.~- Pan
65    II,  XIII |               sędzią śledczym, że przez swoją głupotę gotów ich zgubić.~-
66    II,  XIII |               na nas! My będziemy mieli swoją apreturę. Po co mamy kupować
67    II,  XIII |                dawał sto tysięcy i Mery swoją.~- Ona jest taka. że Grosglik
68    II,  XIII |               Welt-firma! Pan ulokujesz swoją córkę na sto procent. Mnie
69    II,  XIII |               swego uniesienia, bo czuł swoją śmieszność.~Byłby wrócił
70    II,  XV   |              może nieraz uraziłem panią swoją szorstkością, ale powinna
71    II,  XVI  |                 ale straszył wszystkich swoją ponurą, wyschniętą twarzą,
72    II,  XVI  |     odpowiedział, aż dopiero nasyciwszy~swoją duszę wiecznie głodną widokiem
73    II,  XVII |                 częściej przeciwstawiał swoją wolę i swoje zapatrywania
74    II,  XVII |             wtedy w duszy, a patrząc na swoją fabryczkę porównywał ją
75    II,  XVII |             przychodzi, abv móc pokazać swoją złą duszę i aby nam wymyślać
76    II,  XVIII|        niechlujstwo, swój brudny chlew, swoją ordynarność barbarzyńską,
77    II,  XVIII|               ordynarność barbarzyńską, swoją siłę głupią i brutalną,
78    II,  XVIII|               podniecony nieco, gładził swoją posrebrzoną już kruczą brodę
79    II,  XIX  |              które okrwawione, potworne swoją wielkością, biegało wciąż
80    II,  XIX  |                z milionerami, szkicował swoją przyszłość wielkimi sztychami,
81    II,  XX   |               nie wiedział, bo był całą swoją istotą tam, przy palącej
82    II,  XXI  |                tę fabrykę włożyłem całą swoją duszę, ja się nią cieszyłem
83    II,  XXIII|              zdwojoną energią, bo wydał swoją Mery za jakieś nadgryzione
84    II,  XXIII|          Borowiecki coraz częściej czuł swoją samotność i tę przeraźliwą
85    II,  XXIII|          Przychodzili użyźniać ją krwią swoją, przynosili jej siły, młodość,
86    II,  XXIII|               młodość, zdrowie, wolność swoją, nadzieje i nędze, mózgi
87    II,  XXIII|               samym sobą, podeptał całą swoją przeszłość, czuł się teraz