Tom,  Rozdzial

3001    II,  XX   |                     głębin mózgu i migotały na rozpalonych gorączką siatkówkach.~-
3002    II,  XX   |               Otworzył okno i wysunął głowę na mroźny chłód nocy.~Zimny,
3003    II,  XX   |          Skierniewicach.~Podarł ją i rzucił na ziemię.~Wypił całą butelkę
3004    II,  XX   |                    że nie mógł się utrzymać na nogach, bolało go serce,
3005    II,  XX   |                  ponure przestrzenie, które na próżno chciał przeniknąć
3006    II,  XXI  |                 Karola i co chwila narzekał na duszność i ostry ból serca.~
3007    II,  XXI  |                     poświstem po werendzie, na którą wychodziły okna chorego.~
3008    II,  XXI  |                    się jej, że jest skazana na zawsze, że ta męka oczekiwania
3009    II,  XXI  |                    z jakim patrzyła w okno, na zasypany śniegiem ogródek
3010    II,  XXI  |                 zasypany śniegiem ogródek i na mury fabryki.~Jakiś człowiek
3011    II,  XXI  |                     Zapaliło się w suszarni na trzecim piętrze!...~Nie
3012    II,  XXI  |                     okien trzeciego piętra.~Na dziedzińcu był zamęt nie
3013    II,  XXI  |                wróciła do domu.~Ale teraz i na werendzie słychać już było
3014    II,  XXI  |              płomienie zaczęły ukazywać się na dachach, wprost okien domu.~-
3015    II,  XXI  |                     Anka, poproś pana Maksa na herbatę.~- A dobrze. Zaraz
3016    II,  XXI  |               trzaskała szufladami, rzuciła na ziemię jakiś wazon, potem
3017    II,  XXI  |               drugiego pokoju, aby spojrzeć na fabrykę.~Krzyk wydarł się
3018    II,  XXI  |                 pomieszanie, aby się choćby na chwilę opanować.~Trzęsła
3019    II,  XXI  |         niecierpliwie pan Adam.~Nie zważała na to, czytała dalej. Nie wiedziała,
3020    II,  XXI  |                     świadomości chwiała się na fali krzyków, trzasków i
3021    II,  XXI  |                   odgłosy ognia i powróciły na twarz pana Adama spokój,
3022    II,  XXI  |                           wyszeptał i upadł na wznak chwytając się za gardło,
3023    II,  XXI  |                rzuciła się do niego, wołała na służbę, dzwoniła, ale nikogo
3024    II,  XXI  |                      ratować, wszystko było na próżno, nie dawał znaku
3025    II,  XXI  |                      a Anka leżała przy nim na podłodze bezprzytomna.~Fabryka
3026    II,  XXI  |              zatoczył wielką elipsę i spadł na frontowy pawilon fabryki
3027    II,  XXI  |                 targał je jak włosy ogniste na wszystkie strony.~Dachy
3028    II,  XXI  |                 wytryskiwał w górę i leciał na domy sąsiednie, na miasto,
3029    II,  XXI  |                   leciał na domy sąsiednie, na miasto, w noc czarną.~Kłęby
3030    II,  XXI  |                    wzburzone huczał, opadał na chwilę, podnosił znowu straszną
3031    II,  XXI  |              dymiących wszystkimi otworami, na dnie których czołgały się
3032    II,  XXI  |                    dorożki i pobiegł prosto na dziedziniec.~Stanął na środku
3033    II,  XXI  |               prosto na dziedziniec.~Stanął na środku wśród rumowisk i
3034    II,  XXI  |           pierzchnęły wobec rzeczywistości, na którą patrzył teraz oko
3035    II,  XXI  |                      Dach był tylko zerwany na tych niskich parterowych
3036    II,  XXI  |                 wybite okno patrzył jeszcze na dymiące gruzy, a potem powiedział
3037    II,  XXI  |                     No i cóż! trzeba zacząć na nowo.~- Tak, tak! Ażebyś
3038    II,  XXI  |                     pan nieżywy, a panienka na ziemi...~- Słuchaj, błaźnie,
3039    II,  XXI  |                     niego.~- Pan Adam umarł na anewryzm serca, spowodowany
3040    II,  XXI  |                     do panny Anki, bo i ona na pół żywa! - powiedział mu
3041    II,  XXI  |                  płacz!... Fabrykę odbuduję na nowo... Wszystko będzie
3042    II,  XXI  |                  powiedział prędko i skinął na robotników, żeby ją ponieśli,
3043    II,  XXI  |                  losem, do walki, ale zaraz na wstępie uderzył się o pierwszą
3044    II,  XXI  |               gorąco, rzucił mu się w końcu na szyję.~- Karol, ty nie patrz
3045    II,  XXI  |                     Karol, ty nie patrz tak na mnie, ja cię kocham jak
3046    II,  XXI  |               czymkolwiek, że chociaż mi to na nic, kupiłbym od ciebie
3047    II,  XXI  |                zawołał porywczo i zadzwonił na Mateusza.~Moryc wyniósł
3048    II,  XXI  |                swobodzie, będzie się targać na łańcuchu zależności i przez
3049    II,  XXI  |                 nizin, będzie znowu patrzeć na tych, którzy budują fabryki,
3050    II,  XXI  |              wydobycia się z tej matni, ani na mgnienie nie myślał o poddaniu
3051    II,  XXI  |                  nie myślał o poddaniu się.~Na drugi dzień przyszedł Maks,
3052    II,  XXI  |                    oczy, ledwie się trzymał na nogach, ale zaraz prosto
3053    II,  XXI  |                    i zdolności, zaklinał go na wszystko, aby z nim został.~-
3054    II,  XXI  |                   Nie mogę. Nie gniewaj się na mnie, nie miej do mnie żalu,
3055    II,  XXI  |                   przyjacielem, zawsze licz na mnie, ale interesy muszę
3056    II,  XXI  |                    Ucałowali się serdecznie na rozstanie.~Borowiecki nie
3057    II,  XXI  |                   swojej.~- Jestem zupełnie na czysto! Dobrze, dobrze! -
3058    II,  XXI  |          wiadomością, że stary Muller czeka na niego.~Jakoż już od progu
3059    II,  XXI  |                     fabrykant roześmiał się na te dowodzenia.~- Keine gadanie!
3060    II,  XXI  |                     pieniędzy. Mój Will nie na fabrykanta, jemu muszę kupić
3061    II,  XXI  |                fabrykanta, jemu muszę kupić na wsi majątek, bo on ma w
3062    II,  XXI  |                   dawno przecież myślał, że na tym się skończy.~Muller,
3063    II,  XXII |               pożaru i pogrzebu pana Adama, na którym Anka nie była; leżała
3064    II,  XXII |                    już znacznie lepiej, ale na ulicę jeszcze nie wychodziła,
3065    II,  XXII |                narożnym pokoju, zamienionym na rodzaj oranżerii, w której
3066    II,  XXII |                    w tej pozie wyczerpania, na pół leżącej w fotelu pokrytym
3067    II,  XXII |                    pokrytym skórą tygrysią, na tle rozkwitłych drzew kameliowych.~
3068    II,  XXII |                 opiłków, który opadał pyłem na marmurowy biały basen, pełen
3069    II,  XXII |                     nic nie mówiąc patrzyła na niego długo.~Wilczek, wyświeżony,
3070    II,  XXII |                    spółkę z Maksem Baumem i na wiosnę na placach starego
3071    II,  XXII |                   Maksem Baumem i na wiosnę na placach starego Bauma zaczną
3072    II,  XXII |                     towar, jaki był jeszcze na składzie, sprzedał nawet
3073    II,  XXII |                  były i wilgotne.~- On robi na mnie wrażenie płazu - powiedziała
3074    II,  XXII |                  nie wolno ludzi rozdzielać na uczciwych lub złodziei,
3075    II,  XXII |           uśmiechnął się smutnie i spojrzał na Ninę, która odstawiła stalugi
3076    II,  XXII |                   dorzuciła Nina, postawiła na stoliczku obok Anki wazon
3077    II,  XXII |                      bo biedak zakochał się na śmierć w Ance i całe noce
3078    II,  XXII |                    przysyłał wprawdzie, ale na które sam sobie odpowiadał
3079    II,  XXII |            odczytywał je przed kolegami lub na zebraniach muzycznych u
3080    II,  XXII |            zmieszany i onieśmielony, usiadł na przeciwnej stronie i cicho,
3081    II,  XXII |                    tylko pogody, żeby wyjść na powietrze, a raczej, żeby
3082    II,  XXII |                    żeby wyjechać z Łodzi.~- Na długo pani wyjeżdża? - zapytał
3083    II,  XXII |                 śmiał. Milczeli spoglądając na siebie bardzo życzliwie.
3084    II,  XXII |                  Muszę, bo stąd prosto jadę na ślub Moryca z panną Melą
3085    II,  XXII |                    bo w drugim pokoju grała na fortepianie Nina i dźwięki
3086    II,  XXII |                   Anka machinalnie okręcała na palcu zaręczynowy pierścionek.~
3087    II,  XXII |                    pierścionek.~Oboje mieli na ustach jakieś słowa, ale
3088    II,  XXII |            spojrzenia, które go przeniknęło na wskroś i jakby palące zarzewie
3089    II,  XXII |                 Niech mi pan poda rękę, nie na pożegnanie, ale na do widzenia -
3090    II,  XXII |                      nie na pożegnanie, ale na do widzenia - mówiła prędko,
3091    II,  XXII |                    aby się rzucić przed nią na kolana i całować te usta,
3092    II,  XXII |                     miłość, zmartwychwstała na chwilę, przepełniła jej
3093    II,  XXIII|                  którzy nie byli zaproszeni na ślub, nikt nie śmiał przerywać
3094    II,  XXIII|                    jego boku.~Nie zwracał i na to uwagi, spoglądał oknem
3095    II,  XXIII|                   niebieskie oczy.~Spojrzał na nią pytająco.~- Taka szczęśliwa
3096    II,  XXIII|                    wznosili gromkie okrzyki na cześć zaślubionych, a w
3097    II,  XXIII|                 przetykana godłami pracy, a na szczycie na wielkim transparencie
3098    II,  XXIII|                godłami pracy, a na szczycie na wielkim transparencie jaśniał
3099    II,  XXIII|                     wystąpił, jak przystało na łódzkiego milionera. Taki
3100    II,  XXIII|                   uśmiechał się pobłażliwie na objaśnienia, pełne cyfr
3101    II,  XXIII|            komplementy, że panna śmiała się na cały głos.~Muzyka, usadowiona
3102    II,  XXIII|               usadowiona w głównym salonie, na estradzie wspaniale udekorowanej
3103    II,  XXIII|                    w rodzaju marszałka domu na dzień dzisiejszy.~- Może
3104    II,  XXIII|          nieszczęśliwie, bo zaledwie usiadł na jakiejś kanapce, osłoniętej
3105    II,  XXIII|                 zwracał zbyt obfitą libację na cudny klomb rozkwitłych
3106    II,  XXIII|                     już tylko służbą, wpadł na inną scenę; Mateusz zupełnie
3107    II,  XXIII|                    w pysk, i będzie fertig, na glanc... cholera z buraczkami...
3108    II,  XXIII|                     wszystko będzie fertig, na glanc... cholera z buraczkami...~
3109    II,  XXIII|                  powozem i już nie poznawał na ulicy ludzi mających mniej
3110    II,  XXIII|                    przez Karola, szła wciąż na czele wszystkich.~Nie prześcignął
3111    II,  XXIII|                któremu kupił wielki majątek na Kujawach. Wilhelm chorował
3112    II,  XXIII|                  Kujawach. Wilhelm chorował na szlachcica, miał się żenić
3113    II,  XXIII|                   ze służbą uliberionowaną, na karetach używał połączonych
3114    II,  XXIII|                  ale pomimo to byli ze sobą na chłodno, na stopie dawnego
3115    II,  XXIII|                    byli ze sobą na chłodno, na stopie dawnego koleżeństwa,
3116    II,  XXIII|              oglądał nic, nie patrzył nawet na nikogo - szedł jak automat
3117    II,  XXIII|             suszarni gotowego towaru, gdzie na długich stołach, na ziemi,
3118    II,  XXIII|                   gdzie na długich stołach, na ziemi, na wózkach leżały
3119    II,  XXIII|                  długich stołach, na ziemi, na wózkach leżały miliony metrów,
3120    II,  XXIII|               ciepła, młodej zieleni traw - na przeczyste stada chmur leżących
3121    II,  XXIII|                     i uśmiechnął się gorzko na wspomnienie przeszłości,
3122    II,  XXIII|                    wspomnienie przeszłości, na wspomnienie złudzeń dawnych -
3123    II,  XXIII|                czerwone mury fabryk swoich, na tego potwornego tyrana,
3124    II,  XXIII|                      nie umiał używać życia na sposób łódzkich milionerów.~
3125    II,  XXIII|                   powodu przepracowania był na surowej diecie i żył prawie
3126    II,  XXIII|                     i z ciekawością patrzył na młode trawy, na bladozielone
3127    II,  XXIII|                     patrzył na młode trawy, na bladozielone listki trzepoczące
3128    II,  XXIII|               myślał, że przecież nie czeka na nikogo, że nikt nie przyjdzie,
3129    II,  XXIII|               jakieś dwie panie, usunął się na bok i spojrzał.~- Anka! -
3130    II,  XXIII|                    ją w rękę i nie mógł się na nią napatrzeć.~Tak, to była
3131    II,  XXIII|                     staram się o pozwolenie na otwarcie drugiej.~- Zajmowanie
3132    II,  XXIII|               głębokie zmarszczki i siwiznę na skroniach.~- Niech mnie
3133    II,  XXIII|                     ale nie powstrzymał, bo na ekranie świadomości z błyskawiczną
3134    II,  XXIII|                które niby przędza nawinięta na wrzeciono czasu odwijała
3135    II,  XXIII|         dzisiejszego stanu do celu jakiegoś na to długie jutro - o którego
3136    II,  XXIII|             mordowanych lub drzew skazanych na zagładę;~to jakiś krzyk
3137    II,  XXIII|                  spał tak ufnie jak dziecię na piersiach matki.~Tylko daleko,
3138    II,  XXIII|                     często, i długo patrzył na miasto i w noc, która już
3139    II,  XXIII|                   miasto i w noc, która już na wschodzie poczynała blednąc.
3140    II,  XXIII|                 uspokoił, już znalazł drogę na jutro, już widział jasno
3141    II,  XXIII|                  ryła mu się przez czoło, a na twarzy osiadł i jakby zastygł